บทที่ 364

เหรินหยางอวิ๋นได้ยินคำตอบของนางอย่างว่าง่าย จากนั้นจึงยื่นมือออกไปเรียกนางว่า "มาหาอาจารย์"

ซ่งซีซีเดินเข้าไปอย่างเชื่อฟัง และอาจารย์ก็ยื่นมือออกไปแล้วเคาะที่ปลายจมูกของนาง

ซ่งซีซีคร่ำครวญว่า "อาจารย์ มันเจ็บนะ"

"การลงโทษ!" เหรินหยางอวิ๋นกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง "ใครใช้ให้เจ้าพอเจอเรื่องเข้าไม่ยอมบอก นี่ถือว่าลงโทษเบาแล้วนะ"

ดวงตาของซ่งซีซีฉายแววด้วยความโศกเศร้า แต่ไม่นานนักก็ถูกปกปิดกลับไป "ข้ารู้แล้ว จะไม่ทำอีก"

แน่นอนว่าเหรินหยางอวิ๋นจะไม่เพิกเฉยต่อสีหน้าของนาง และถอนหายใจในใจ ลูกศิษย์ตัวน้อยของเขาผ่านเรื่องพวกนั้น มันต้องห้ามคิด พอคิดแล้วก็ทำให้เขาใจหายเลย

นางจับมือนาง ให้นางนั่งข้างเขาแล้วพูดว่า "นิสัยใจคอของเซี่ยหลูโม่ดีกว่าจ้านเป่ยว่างตั้งไม่รู้กี่เท่า ข้าเชื่อว่าเขาจะไม่ทำให้เจ้าผิดหวังหรือปฏิบัติต่อเจ้าไม่ดี แต่โลกนี้ก็ไม่แน่นอน และใจคนก็เช่นกัน เมื่อก่อนเขาชอบเจ้า เมื่อเขาไม่ได้เจ้าก็คิดถึงเจ้า บัดนี้ได้แต่งงานกับเจ้าตามที่เขาปรารถนาแล้ว ก็ไม่รับประกันว่าเขาจะไม่เบื่อและไปชอบคนใหม่เข้า ผู้ชายไว้ใจไม่ได้สักคนเลย ดังนั้นหากเจ้าชอบเขา ก็ไม่สามารถเปิดใจให้เขาได้อย่างทั้งหมด เ