LOGINShare
บทที่ 302
Related chapters
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 303
องค์หญิงใหญ่โดนโต้แย้งจนพูดไม่ออก โกรธอยู่นานก่อนที่นางจะลุกขึ้นและเยาะเย้ยว่า "เจ้ารับชมภาพวาดไม่เป็น กลับใช้หัวข้อนี้พูดไปไกล ดูท่าว่าข้ากับฮูหยินโหวผิงหยางพูดไม่เข้าใจกัน ขอกลับก่อน"หลังจากที่นางพูดจบ ก็จ้องเข็มงสนมฮุ่ยไทเฟย สนมฮุ่ยไทเฟยตกตะลึง ไอ้แก่คนนี้เป็นอะไรกันเนี่ย คนที่ทำให้นางขุ่นเคืองคือฮูหยินผู้เฒ่าโหวผิงหยาง ทำไมถึงจ้องนางล่ะ?แต่สุดท้ายแล้วเป็นเพราะนางโดนอีกฝ่ายเอาเปรียบตลอด และบวกกับมีความร่วมมือทางธุรกิจด้วย ดังนั้นนางจึงไม่ต้องการที่จะมีเรื่องกับนาง และถามว่า "องค์หญิงจะไม่รับชมต่ออีกสักหน่อยหรือ"องค์หญิงใหญ่เดินเข้าไปหานาง แล้วกระซิบข้างขู่เบาๆ แต่มีแฝงไปด้วยน้ำเสียงขู่ว่า "แน่นอนว่าต้องรับชม หลังจากที่ทุกคนชมเสร็จ เจ้าเอาภาพวาดนี้ไปส่งที่จวนของข้า จัดส่งภายในวันนี้"หลังจากพูดอย่างนั้น นางก็พาท่านหญิงเจียอี้ออกไปเมื่อเห็นเช่นนี้ จ้านเส้าฮวนจึงรีบติดตามไปเมื่อเห็นเช่นนี้ พวกฮูหยินที่สนิทกับองค์หญิงใหญ่ก็ลังเลอยู่พักหนึ่ง ก่อนยืนขึ้นและกล่าวลาจากไปแต่ยังมีคนจำนวนมากที่อยู่ต่อ โดยเฉพาะคุณหนูหยานหรูอวี้ หลานสาวของครอบครัวหยานไท่ฟู่ นางมองภาพแต่ละภาพอย่างจริ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 304
เมื่อเข้าไปในห้องโถงใหญ่ ฮ่องเต้ เสนาบดีและขุนนางอื่นๆ ต่างก็อยู่ด้วย แม้แต่ลูกชายของตนเองก็ยังพูดคุยกับชายหนุ่มรูปงามที่สวมชุดสีน้ำเงินเมื่อเห็นนางมา ทุกคนรวมทั้งฮ่องเต้ก็ยืนขึ้นและทำความเคารพนางอารมณ์ของสนมฮุ่ยไทเฟยดีขึ้นทันที เป็นเรื่องปกติที่นางจะได้รับความเคารพและยกย่องจากเหล่าฮูหยิน แต่นางแทบไม่ได้ไปมาหาสู่กับฝ่ายราชสำนัก เมื่อบัดนี้พวกเขาต้องแสดงความเคารพต่อนางทีละคน ความทระนงในตัวของนางก็ถึงจุดสูงสุดทันใดนั้น นางก็ลืมสิ่งที่ตนเองคิดอยู่ในรถม้า และหลังจากเห็นทุกคนคารวะเสร็จ ก็ถูกเชิญให้นั่งตำแหน่งหลักว้าว แม้ว่านางจะมีความรุ่งโรจน์และมีเกียรติอย่างยิ่งในชีวิตของนาง แต่นางก็ไม่เคยได้รับการไหว้จากพวกขุนนางราชสำนักและคุณชายเสิ่นชิงเหอบุคคลผู้ยิ่งใหญ่เหมือนทุกวันนี้ และนางยังนั่งที่หนักหลัก ซึ่งเป็นประสบการณ์ที่นางไม่เคยมีมาในชีวิตจริงๆแย่แล้ว ความรู้สึกดีๆ ที่มีต่อซ่งซีซีดูเหมือนจะเพิ่งขึ้นอีกหลังจากที่คนรับใช้เติมน้ำชาแล้ว เสิ่นชิงเหอก็เดินไปหาซ่งซีซี และกระซิบเบาๆ ว่า "การยกย่องคนใดคนนึงถือว่าวิธีที่ดีที่สุดที่จัดการคนๆ นั้น"ซ่งซีซีหัวเราะออกมา ใครบอกว่าศิษย์พี่ไม่เ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 305
ซ่งซีซีรับนำใจนี้เอาไว้ แล้วพูดติดตลกด้วยรอยยิ้ม "ในเมื่อพวกใต้เท้าทุกท่านชอบภาพวาดของศิษย์พี่ของข้ามากเช่นนี้ ถ้าข้าบอกว่าจะไม่ขาย ทุกท่านก็คงต้องด่าข้าลับหลังฉันอย่างแน่นอน""จะกล้าที่ไหนล่ะ ไม่กล้าหรอก" หลี่เต๋อฮวย เจ้ากรมกระทรวงกลาโหมยิ้มแล้วพูดเสียงดัง "หากไม่ขายก็ไม่เป็นไรหรอก ไม่ด่าแม่ทัพซ่งแน่นอน ผู้ใดกล้าด่าเจ้า ข้าไม่ปล่อยเขาไปแน่"จะล้อเล่นยังไงกัน แม่ทัพที่โดนเด่นเช่นนี้จะด่าได้อย่างไร? ขุนนางฝ่ายบู๊ผู้ใดที่กล้าด่านางก็เท่ากับมีเรื่องกับกระทรวงกลาโหมของเขาเลยเมื่อได้ยินเจ้ากรมกระทรวงกลาโหมพูดเช่นนี้แล้ว สตรีข้างนอกต่างก็มองหน้ากันพวกนางทุกคนต่างรู้ว่าซ่งซีซีเคยสร้างผลงานทางทหารมา แต่ถึงยังไงนางก็เป็นแค่สตรีนางนึง บุรุษจะเห็นนางอยู่ในสายตาจากใจจริงหรือแต่คำพูดของเจ้ากรมกระทรวงกลาโหมดูเหมือนจะล้อเล่น แต่สีหน้าของเขากลับจริงจังมากพวกฮูหยินที่เคยพูดจาแย่ๆ ใส่นางซึ่งเป็นพวกกับองค์หญิงใหญ่นั้น อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียใจ หากคำพูดเหล่านั้นถูกแพร่กระจายและทำให้ซ่งซีซีไม่พอใจได้ คงจะส่งผลสร้างปัญหาให้กับสามีของตนเองฮ่องเต้มองดูซ่งซีซี ความหมายในดวงตาของเขาชัดเจนมาก และชี้ไ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 306
วันนี้ พวกฮูหยินได้เห็นซ่งซีซีได้หน้าตาเป็นอย่างมาก แม้ว่าพวกนางจะอิจฉามากแค่ไหน ก็รู้ว่าเสิ่นชิงเหอกำลังใช้ชื่อเสียงของตนเองเพื่อปกป้องนางด้วยความรักจากศิษย์พี่เสิ่นชิงเหอคนนี้ อย่างอื่นจะยังไงไม่รู้ แต่พวกขุนนางฝ่ายบุ๋นจะต้องให้ความเคารพต่อซ่งซีซีอย่างสูงแน่นอนตัวอย่างเช่น คนอย่างหยานไท่ฟู่ ผู้รักชอมภาพวาดมากพอๆ กับรับชีวิตของตน หากเขายังคงต้องการภาพวาดจากเสิ่นชิงเหอ เขาจะไปมาหาสู่กับซ่งซีซีมากขึ้นอย่างแน่นอนสำหรับทัศนคติของฮ่องเต้ เสนาบดี และหลี่เต๋อฮวยเจ้ากรมกระทรวงกลาโหมในวันนี้ ทุกคนต่างเห็นอยู่กับตาว่า พวกเขาให้ความสำคัญกับซ่งซีซีเป็นอย่างมาก นี่ไม่ได้เป็นเพราะคุณชายเสิ่นชิงเหอเท่านั้นทุกคนต้องยอมรับว่า ซ่งซีซี ผู้หญิงที่เคยถูกทอกทิ้งและเหยียบย่ำจนถึงที่สุดนั้น ปัจจุบันนี้กลายเป็นคนโปรดในเมืองหลวงแล้วหลังจากที่ทุกคนซื้อภาพวาดเสร็จแล้ว รุ่ยเอ๋อร์ก็ถูกพาออกไปทักทายกับฮ่องเต้และทุกคนด้วยซ่งซีซีต้องการให้รุ่ยเอ๋อร์ออกมาให้ทุกคนได้รู้จักเขาสักหน่อย ด้วยฐานะว่าที่ผู้นำของจวนเสนาบดีกั๋วกงร่างของเขาตัวเล็ก แต่ยื่นหลังตรงมาก ทำให้ผู้คนนึกถึงบุรุษชายของตระกูลซ่งในก่อนหน้านี้
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 307
หลังจากงานแสดงภาพวาดจบลง ฮ่องเต้ก็พาใต้เท้าทั้งหมดจากไปอย่างมีความสุขพวกฮูหยินก็ทยอยกล่าลาและจากไป หลังจากผ่านเรื่องวันนี้ สถานะของจวนเสนาบดีเจิ้นกั๋วกงในเมืองหลวงก็คงมั่นคงมากแล้ว แม้แต่ฮ่องเต้ก็มาด้วยตนเองซึ่งถือเป็นการให้เกียรติมากทีเดียวเมื่อพระชายาอ๋องฮวยจากไป นางรู้สึกไม่ยอม เพราะซ่งซีซีให้คนส่งภาพวาดแก่สนมฮุ่ยไทเฟย แต่นางในฐานะท่านน้ากลับไม่ได้สักรูปนึงเนื่องจากคนที่เมื่อกี้ซื้อภาพวาดเหล่านี้ล้วนเป็นพวกฮ่องเต้หรือไม่ก็ขุนนาง ท่านอ๋องไม่ได้มา นางเป็นสตรีเข้าไปแย่งซื้อกับพวกบุรุษก็ไม่เหมาะสมอย่างไรก็ตาม จะซื้อหรือไม่นั้นเป็นอีกเรื่องนึง ซีซีควรมอบให้นางหนึ่งรูปเพื่อแสดงว่าพวกนางได้คืนดีกันแล้วแต่จนถึงนางจะจากไปแล้ว นางก็ไม่ได้เอ่ยอะไรเลย แค่ไหว้ให้ตามมารยาทว่า "ท่านน้าเดินทางระวังด้วย"นางได้แต่ฝื้นยิ้ม "อืม ไม่ต้องไปส่งข้า"คนที่เดินลงบันไดหินกับนางคือเฉินฮูหยิน เฉินฮูหยินเป็นคนพูดจาตรงไปตรงมาเสมอ เมื่อเห็นนางกลับด้วยมือเปล่า ก็ถามว่า "ท่านพระชายา ทำไมคุณหนูซ่งไม่มอบภาพวาดรูปนึงให้ท่านล่ะ ท่านเป็นถึงท่านน้าของนางเลยนี่"ทันใดนั้น ใบหน้าของพระชายาอ๋องฮวยก็ไม่น่ามองมาก
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 308
พระชายาอ๋องฮวยพูดไม่ออก เมื่อถูกสาวโต้กลับเช่นนี้ หลังจากนั้นไม่นาน นางก็นึกขึ้นดึงพระชายาอ๋องเยี่ยนเข้ามาเกี่ยวด้วยเพื่อแก้ตัวให้ตนเอง "แล้วพระชายาอ๋องเยี่ยนก็เป็นท่านป้าห่างๆ ของนางด้วย เป็นแม่สื่อของนางเสียอีก ทำไมไม่เห็นนางกลับมาล่ะ หาใช่ว่าแค่แม่เลือดเย็น ทุกคนล้วนเป็นเช่นนี้"ท่านหญิงหลานถอนหายใจ "ท่านป้าสะใภ้มีสนานการณ์เช่นไร ท่านเองก็รู้ดี นางล้มป่วยหนัก ต่อให้อยากมาก็มาไม่ได้หรอก อีกอย่างที่จวนอ๋องเยี่ยนนางก็ตัดสินจะไรไม่ได้ เป็นชายารองที่ดูแลจวน เท่ากับว่ากักบริเวณนางไปแล้ว"พระชายาอ๋องฮวยถอนหายใจ "ช่างเถอะ ต่อไปนี้ฝั่งท่านพี่ของเจ้า ข้าจะไม่ไปมาหาสู่กันอีกเลย เจ้าสุงสิงกับนางก็พอ หากตัดขาดความสัมพันธ์จริงๆ ก็ไม่ได้ เพราะถึงยังไงนางจะเป็นพระชายาเป่ยหมิงอ๋องในอนาคต อย่าคิดว่าเสด็จแม่ของเจ้าและนางล้วนเป็นพระชายา แต่มันแตกต่างออกไปเลย เสด็จพ่อของเจ้าทำอะไรไม่ได้เรื่อง ขี้กลัว แม้ว่าเป่ยหมิงอ๋องในยามนี้ไม่กุมอำนาจทางทหาร แต่กลับดูแลกองทัพซวนเจีย และหอต้าหลี่อยู่ เขามีงานข้าราชการจริงๆ"ท่านหญิงหลานไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี เสด็จพ่อจะสร้างผลงานได้หรือ เมื่อจักรพรรดิแงค์ก่อนอยู่มีชีว
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 309
ซ่งซีซีส่งนางไปที่ประตู และอดไม่ได้ที่จะพูดว่า "อย่าทำให้ตัวเองต้องเสียเปรียบทุดเรื่อง เอาแต่เอาใจพวกเขา ก็ไม่ได้ทำให้พวกเขาให้ความสำคัญกับเจ้ามากก็ได้นะ"หลานเอ่อร์เงียบเชียบสักพักนึง จากนั้นก็ส่ายหัวและพูดอย่างหนักแน่น "คำพูดของท่านพี่ไม่จริงหรอก หัวใจของผู้คนทำจากเนื้อ สักวันนึงข้าจะทำให้พวกเขายอมรับข้าได้"หลังจากพูดอย่างนั้น นางก็ถูกสาวใช้ช่วยพยุงก่อนขึ้นรถม้าซ่งซีซีเห็นสีหน้าของนางในเมื่อกี้ ไม่รู้เพราะอะไร จู่ๆ นางก็รู้สึกหนาวขึ้นมา ราวกับเป็นลางร้ายเมื่อนางกลับมาถึงเรือน ยังคงรู้สึกหนาวเช่นกัน จึงให้เป่าจูเอาถังน้ำร้อนมาให้แม่นมเหลียงถามว่า "คุณหนูไม่สบายหรือเปล่า?""เปล่า แต่จู่ๆ ก็รู้สึกหนาวขึ้นมา" ซ่งซีซีกล่าวแม่นมเหลียงเห็นว่านางสวมเสื้อคลุมขนสุนัขจิ้งจอก และมีเครื่องทำความร้อนที่ห้อง แล้วจะหนาวได้ยังไง?นางแตะหน้าผากของคุณหนู และพบว่ามันหนาวเย็นมาก จึงเรียกหมอหงเชวี่ยที่อยู่ในห้องของรุ่ยเอ๋อร์ ให้มาตรวจชีพจรคุณหนูซ่งซีซีบอกว่าไม่ต้อง แต่ไม่สามารถต้านทานกับแม่นมเหลียงได้หมอหงเชวี่ยเดินมาพร้อมกับกล่องยาบนหลังของเขา จับชีพจรให้นาง แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า "แม่นมอ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 310
หมอหงเชวี่ยกลับไปที่ร้านขายยาเย่าหวัง และรายงานกับหมอมหัศจรรย์ดันเรื่องที่คุณหนูซ่งได้ถามถึงพระชายาอ๋องเยี่ยน"เจ้าไม่ได้พูดอะไรไม่ควรพูดใช่ไหม" หมอมหัศจรรย์ดันเหลือบมองเขา น้ำเสียงของเขาดูแข็งกร้าวเล็กน้อยหงเชวี่ยกล่าวว่า "ศิษย์ไม่กล้าพูดมากความ แค่บอกว่าพระชายาอ๋องเยี่ยนไปพักผื้นที่สำนักแม่ชีชิงมู่ขอรับ"หมอมหัศจรรย์ดันถอนหายใจ "เรื่องนี้ เราปกปิดเอาไว้ก่อน รองานแต่งงานของนางเสร็จสิ้นก่อนค่อยว่ากัน ถ้านางรู้ตอนนี้ นางจะไปหาแน่นอน"หงเชวี่ยกล่าวว่า "ศิษย์ก็คิดเช่นนั้นเช่นกัน อีกไม่กี่วันก็จะจัดงานแต่งงานแล้ว งานแสดงภาพวาดที่คุณชายเสิ่นชิงเหอจัดขึ้นในเมื่อวานยังดึงดูดฮ่องเต้มาด้วย ต่อไปในเมืองหลวงนี้คงไม่มีใครกล้านินทานางอีก ในช่วงเวลาหัวเลี้ยวหัวต่อเช่นนี้หากไปมีเรื่องกับจวนอ๋องเยี่ยนเข้าอีก เรื่องไม่จบไม่สิ้นแน่ๆ""ใช่ไง นี่นางแต่งงานครั้งที่สอง และแต่งเข้าตระกูลที่มีฐานะสูงกว่าด้วย เดิมทีก็ถูกวิพากษ์วิจารณ์และมีคนมามายอิจฉาริษยาอยู่แล้ว เมื่อวานเมื่องานแสดงภาพวาดจัดขึ้นก็ทำให้พวกสตรีที่ขี้เม้าท์พวกนั้นได้หยุดม้าท์สักที เมื่อเวลาแต่งงานผ่านไปด้วยดี ได้ยินแต่คำดีๆ ทั้งนั้น งั้นช
Latest chapter
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1600
แต่จะว่าไปแล้ว สตรีเช่นข้า ก็เป็นที่โปรดปรานของบุรุษไม่น้อยที่ภูเขาเหม่ยชาน มีบุรุษมากมายชื่นชอบข้า เด็กหนุ่มวัยกำลังขึ้นหนวดอ่อนส่งจดหมายรักให้ข้าเขินๆ อายๆ ส่งมาครั้งแล้วครั้งเล่าข้าก็ไม่เคยเปิดดู ต่อหน้าพวกเขาก็ฉีกมันทิ้งเสียเลยในเมื่อยามนั้น ข้ายังไม่ได้เข้าใจตรรกะของคำปฏิญาณที่ตนตั้งไว้ดีนัก ในใจก็ยังมีคำว่า "ไม่แต่ง" ขวางอยู่เต็มอกข้าฉีกจดหมายรักต่อหน้าพวกเขา ข้ารู้ว่าตนโหดร้าย แต่ขอโทษเถิด ในเมื่อข้าคือสตรีที่ตั้งใจว่าจะไม่ข้องเกี่ยวกับเรื่องรักใคร่ชั่วชีวิต ข้าย่อมต้องใจแข็ง ไม่ปล่อยให้พวกเขามีแม้แต่นิดเดียวของความหวังร้องไห้เสียในตอนนี้ ยังดีกว่าติดบ่วงในวันหน้า จนเจ็บปวดปานฉีกหัวใจแม้พวกเขาจะบอกหน้าตาเศร้าว่าให้ข้าช่วยส่งจดหมายรักให้ซ่งซีซีก็ตาม ข้าก็ไม่หวั่นไหวเลยแม้แต่น้อยหึๆ ยังไม่ทันได้เป็นบุรุษเต็มตัว ก็รู้จักใช้เล่ห์กลยั่วยวนหญิงเสียแล้วที่ภูเขาเหม่ยชาน เพื่อนเล่นที่ดีที่สุดของข้าก็คือพวกซีซี หมั่นโถว เฉินเฉิน และกุ้นเอ๋อร์อ้อ เคยมีอยู่ช่วงหนึ่ง ศิษย์พี่ใหญ่ของเฉินเฉินก็มาเล่นกับพวกเราด้วย แต่น่าเสียดาย ต่อมาเขาก็ลงเขาไปผดุงคุณธรรมเสียแล้ว แต่เฉินเฉินบ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1599
ข้า...เสิ่นว่านจือคนดีคนเดิม ยังคงอยากจะบ่นอยู่ บ่นถึงบุรุษของข้าหวังเยว่จาง เจ้านี่ช่างสมกับเป็นบุตรของท่านฮูหยินผู้เฒ่าหวังเสียจริงก่อนแต่งงานเราก็ตกลงกันไว้ชัดเจนแล้วว่า ต่อแต่นี้ไปไม่ว่าข้าจะทำสิ่งใด เขาห้ามแทรกแซง ห้ามห้ามปราม และห้ามเข้าร่วมโดยเด็ดขาดผลสุดท้าย เพิ่งแต่งได้ปีเดียว เขาก็ฉีกสัญญาทิ้งหมดสิ้น จะทำด้วยทุกเรื่องตามข้าสิ่งที่ข้าทำนั้น เขาเกี่ยวข้องได้หรือ? ย่อมไม่ได้ สำนักว่านซงมีกฎเข้มงวด อีกทั้งยังมีอาจารย์อาผู้เหี้ยมโหดนั่งประจำอยู่ หากรู้ว่าข้าพาหวังเยว่จางไปตัดหัวคน เกรงว่าจะบดกระดูกข้าเป็นผุยผงไปแล้วแต่เขาว่า เดิมเขาก็เป็นคนในยุทธภพ คนในยุทธภพล้วนถือความสะใจเป็นใหญ่ ทั้งบุญคุณและความแค้น ไม่ว่าเป็นของผู้ใด ก็ล้วนต้องตอบแทนอีกทั้งเราทำอย่างลับๆ สถาบันว่านซงเหมินย่อมไม่รู้เรื่องแต่พี่ห้า ท่านเข้าสังกัดกรมกลาโหมไปแล้วนะ ท่านก็เป็นขุนนางแล้ว จะยังพูดเรื่องยุทธภพสะใจล้างแค้นอะไรอีกเล่า?สิ่งที่ข้าทำ แม้แต่ซ่งซีซีก็ยังไม่รู้ทั้งหมด หรือหากนางรู้ นางก็คงเลือกที่จะปิดหูปิดตาเสีย เพราะว่ามันขัดแย้งกับสถานะ เข้าใจหรือไม่?ข้า...เสิ่นว่านจือ ไม่ย่างกรายเข้าสู่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1598
บางครั้งข้าก็สอนศิษย์ทั้งหลายให้กล้าเผชิญหน้ากับชีวิต กล้าเผชิญหน้ากับความผิดพลาด แต่ตัวข้าเองกลับมิอาจกระทำได้เช่นนั้นหลายปีมานี้ ข้าแทบไม่ได้พบหน้าเขาเลย หากรู้ว่าเขาจะไปที่ใด ข้าย่อมหลีกเลี่ยงไม่ไปเมื่อครั้งที่ข้ายังดื้อดึงอยู่ เคยถูกพี่สะใภ้ตำหนิว่าข้ายังติดหนี้เจ้าสิบเอ็ดฝางอยู่ แต่ในใจข้ากลับไม่ยอมรับนัก ยังรู้สึกน้อยใจอยู่บ้างแต่ตอนนี้เมื่อคิดย้อนกลับไป ข้าน้อยใจไปเพื่ออะไรเล่า? ใครเป็นคนที่ติดหนี้ข้ากัน? ฟ้าดินเมตตาข้าไม่มากพอแล้วหรือ? ทุกสิ่งล้วนเป็นผลจากการกระทำของข้าเองทั้งสิ้นหลายครา ข้าเปิดกระดาษเขียนจดหมาย ตั้งใจจะเขียนถึงเขาเพื่อขอขมาจากใจจริงแต่ยามจับพู่กันลงหมึก พอหมึกหยดลงกระดาษกลับเขียนไม่ออกแม้แต่คำเดียวข้ากลัวว่าจดหมายขอขมานั้นจะดูแปลกประหลาดเกินไป ทำให้ภรรยาของเขาระแวง หรือแม้แต่ทำให้จ้านเป่ยว่างคิดมากแม้ว่าตอนนี้ ข้ากับจ้านเป่ยว่างจะมิได้เป็นสามีภรรยากันจริงๆ แล้วก็ตาม แต่ข้าก็ไม่ต้องการทำลายความสงบเช่นนี้ระหว่างนั้น จ้านเป่ยว่างเคยกลับมาสองสามครั้ง อาจเพราะเห็นกองกระดาษที่ถูกขยำทิ้งในห้องหนังสือของข้า เขาจึงสั่งให้เตรียมเหล้าหนึ่งเหยือก กับกับข้า
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1597
ข้ามาอยู่ชายแดนเฉิงหลิงได้หนึ่งเดือนแล้ว ก็กำลังครุ่นคิดว่าจะทำสิ่งใดดีในนามแล้ว ข้าคือภรรยาของจ้านเป่ยว่าง ทว่าความสัมพันธ์ระหว่างเรากลับมีน้อยนัก เขามักพำนักอยู่ในค่ายทหาร มีเพียงบางครั้งที่กลับมามองข้าสองสามตาด้วยเหตุนี้ ข้าจึงมีเวลาว่างมากมาย พอจะทำกิจการเล็กๆ ได้ชายแดนเฉิงหลิงนั้นต่างจากที่ข้าคาดไว้เล็กน้อย เดิมทีข้าคิดว่าดินแดนชายขอบย่อมแร้นแค้น ขาดแคลนสิ่งของ แต่เหนือความคาดหมาย ที่นี่แทบจะมีทุกอย่างขาย ยกเว้นเพียงเครื่องประดับล้ำค่าและผ้าไหมชั้นดีจากแคว้นสู่เท่านั้นสิ่งเหล่านี้ก็หาใช่ว่าไม่มีไม่ เพียงแต่ว่าหลังจากพ่อค้าเดินทางนำมาถึงแล้ว ก็มักเก็บไว้รอส่งไปขายแก่พวกขุนนางมั่งคั่งในซีจิงชาวบ้านที่ชายแดนเฉิงหลิงซื้อเครื่องประดับเพียงเพื่อความสวยงาม ไม่ได้ใส่ใจว่าล้ำค่าหรือไม่ข้ากำลังตรองว่าจะค้าขายสิ่งใดดี เพียงแต่ไม่ว่าคิดจะค้าขายอะไร สิ่งแรกที่ต้องทำก็คือต้องซื้อร้านก่อนมิใช่หรือ?ดังนั้น ข้าจึงพาบ่าวชายและสาวใช้เดินไปตามตรอกซอกซอย ค้นหาร้านค้าที่เหมาะสมการมาครั้งนี้ พี่สะใภ้ใหญ่ให้เงินติดตัวข้ามาด้วย พี่สะใภ้รองกับว่านจือก็ให้มาบ้าง รวมกับเงินที่ข้าเก็บไว้เอง ที
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1596
นายท่านป๋ออันถูกหวังเยว่จางเหน็บแนมอยู่ไม่น้อย ท้ายที่สุดก็ยอมปล่อยเส้าหมิ่นออกมา ให้เส้าหมิ่นไปขอความเห็นใจ ถึงได้ช่วยชีวิตคุณชายเส้าเอาไว้เรื่องราวคลี่คลาย พวกเขาก็กล่าวขอบคุณหวังเยว่จางอย่างสุดซึ้ง แม้จะรู้ว่าถูกจงใจบีบไว้ แต่จะทำเช่นไรได้เล่า ใครใช้ให้บุตรชายของตนประพฤติผิด ไร้คุณธรรม ถูกจับได้คาหนังคาเขาเล่า?เส้าหมิ่นรู้ว่ามารดาของตนเคยกลั่นแกล้งเสี่ยวอวี่ เขาจึงอดทนไว้ก่อน รอจนแต่งงานแล้วจึงกล่าวขอแยกเรือนทันทีเขามิได้ทะเลาะกับทางบ้าน เพราะราชสำนักแคว้นซางสอบคุณธรรมข้าราชการเป็นสำคัญ โดยเฉพาะอย่างยิ่งคุณธรรมแห่งความกตัญญู หากมีตราบาปว่าอกตัญญู วันหน้าอย่าหวังจะยืนหยัดในวงราชการเหตุผลที่เขาขอแยกเรือนก็สมเหตุสมผล กล่าวว่าสำคัญต่ออนาคต การสอบใกล้เข้ามาแล้ว คนในเรือนมากเกินไปย่อมรบกวนสมาธิ หากแยกเรือนไปจะได้เตรียมสอบอย่างสงบเพราะเขาเป็นบุตรที่กตัญญูมาโดยตลอด อีกทั้งฮูหยินเส้าเพิ่งก่อเรื่องใหญ่ขึ้นมา รู้ดีว่าเบื้องหลังของหวังจืออวี่มั่นคงนัก จึงมิได้ขัดขวางมากนัก อนุญาตให้พวกเขาแยกเรือนไปเรื่องนี้ถูกจัดการอย่างเงียบเชียบ มิได้ก่อผลกระทบอันใด ไม่มีผู้ใดเอ่ยคำซุบซิบนินทาเด
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1595
ตอนนี้เองที่ข้าพึ่งเข้าใจเจตนาของซีซี เส้าฮูหยินนำคนไปก่อเรื่องถึงตระกูลหวังจนเสียหน้า เช่นนั้นก็ต้องไปขอขมาถึงที่นั่นด้วย และใช้เรื่องที่เส้าซื่อจื่อประพฤติตัวต่ำทรามมาจับจุดอ่อนตระกูลเส้า ต่อจากนี้ ต่อให้จืออวี่แต่งเข้ามา พวกเขาก็จะไม่กล้ารังแกอีกทั้งมีคนหนุนหลัง ทั้งมีเรื่องให้ถือไพ่เหนือกว่าแต่วันนี้ข้ามาเพื่อระบายความโกรธ เป้าหมายก็เส้าฮูหยิน ข้าย่อมไม่ยอมจากไปง่ายๆข้ารอจนปี้หมิงกับคนของเขาออกไปหมด จึงกล่าวกับเส้าฮูหยินว่า “เมื่อครู่ได้ยินท่านพูดว่าจวนป๋อเจวี๋ยของพวกท่านเป็นตระกูลขุนนางผู้ดีฟังแล้วช่างน่าขัน ตระกูลขุนนางผู้ดีที่ไหนจะทำเรื่องล่อลวงภรรยาน้อย บุกบ้านผู้อื่นอาละวาดไร้เหตุผล? วันนี้ข้าตั้งใจจะฉีกหน้าตระกูลเส้าให้ขาดเป็นชิ้นๆ อยู่แล้ว แต่เพราะเห็นว่าเส้าหมิ่นรักเสี่ยวอวี่ด้วยใจจริง ข้าจึงไม่อยากทำให้เรื่องเลวร้ายจนเด็กทั้งสองต้องอับอาย แต่เรื่องที่เสี่ยวอวี่ถูกกดขี่ ข้าไม่อาจปล่อยผ่านได้ เด็กคนนี้ข้าเสิ่นว่านจือเลี้ยงดูมาเองกับมือ จะยอมให้ใครรังแกไม่ได้ เจ้าอาศัยว่าตัวเองเป็นจวนป๋อเจวี๋ย ก็เลยกล้ารังแกตระกูลหวังที่ไร้บรรดาศักดิ์ ตอนเจ้ารังแกผู้อื่นก็อย่ามาโทษคนอื่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1594
ดูสีหน้าของคนตระกูลเส้าหลังจากข้าพูดจบแต่ละคำ…แต่ละคนเหมือนถูกสาปกลายเป็นท่อนไม้ ยืนนิ่งไม่ไหวติง ก็รู้แล้วว่าเหล่าขุนนางใหญ่โตในเมืองหลวงล้วนไม่ให้ตระกูลเส้าเข้าสมาคมด้วย แม้แต่เรื่องนี้ก็ไม่รู้เลยด้วยซ้ำข้าฉวยจังหวะที่เส้าฮูหยินยังตกตะลึง กล่าวเย็นชาต่อว่า “ใครไม่รู้ว่านายท่านสามบ้านข้ารักเสี่ยวอวี่ที่สุด? นางถูกทำให้เจ็บช้ำน้ำใจถึงเพียงนี้ นายท่านสามของข้าก็เสียใจแทบคลั่ง ข้าต้องพูดทั้งปลอบทั้งเตือน จึงห้ามเขาไว้ได้ ไม่เช่นนั้น วันนี้เขาคงไปฟ้องไทเฮาไปแล้ว ในเมื่อข้ามาแล้ว เช่นนั้นใครเป็นคนลงมือ ก็ออกมายอมรับโทษเสีย”หวังเยว่จางมีหลายสถานะในเมืองหลวง แต่ที่ผู้คนรู้จักมากที่สุด ก็คือสามีของข้าเสิ่นว่านจือ ศิษย์แห่งสถาบันว่านซงเหมิน เจ้าหน้าที่ฝ่ายคลังยุทโธปกรณ์แห่งกรมทหาร อีกทั้งยังเป็นเจ้าของกิจการหลายแห่งของว่านซงเหมินในเมืองหลวงความสัมพันธ์ระหว่างเขากับตระกูลหวัง ถูกจงใจทำให้ดูเลือนราง แต่ในยามจำเป็น ก็ย่อมนำมาใช้งานได้ในบรรดาสถานะทั้งจริงทั้งเท็จเหล่านี้ ต่อให้มีผู้สงสัยว่ามีความเกี่ยวพันกับไทเฮา ก็ย่อมไม่มีใครกล้าปฏิเสธ เพราะไทเฮานั้นเคารพอาจารย์เหรินแห่งว่านซงเหมินอย่างย
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1593
ข้าชื่อเสิ่นว่านจือ เรื่องอื่นไว้ทีหลัง ข้าขอระบายเรื่องหนึ่งก่อนเถิดมันช่างเกินจะทนได้แล้ว!ตระกูลเส้าเป็นเพียงจวนป๋อเจวี๋ยเล็กๆ เท่านั้น ฮูหยินตระกูลเส้ากลับกล้าโอหังถึงเพียงนี้ ข้าเสิ่นว่านจือมีชีวิตอยู่มานาน ปากมากปากจัดก็เห็นมาหลายคน แต่พวกสตรีที่ปากมากในหมู่ผู้มีอำนาจ ข้ายังได้พบเพียงไม่กี่คนพอรู้ว่าเสี่ยวอวี่ถูกลากออกไปตบหน้า แล้วถูกกล่าวหาว่าไร้ยางอายไปยั่วยวนบุรุษ ข้าก็แทบอยากจะพังประตูตระกูลเส้าไปเตะใครสักคน ลากคนออกมาแล้วตบกลับให้สาสมใจซีซีเองก็โกรธ แต่เตือนข้าว่าเมื่อเกิดเรื่องขึ้นแล้ว อย่าเพิ่งเอาแต่ระบายอารมณ์ ให้รีบไปดูเสี่ยวอวี่กับหวังชิงหรูก่อน เผื่อว่าทั้งสองจะทำเรื่องไม่คาดฝันต้องยอมรับว่าซีซีเป็นขุนนางมาหลายปี ย่อมมีวิจารณญาณในการแยกแยะเรื่องเร่งด่วนกับเรื่องสำคัญข้าจึงรีบเร่งไปยังตระกูลหวัง แล้วก็ได้รู้ว่าเสี่ยวอวี่กรีดข้อมือ ส่วนหวังชิงหรูก็ไล่สาวใช้ในเรือนออก ข้าจึงรู้สึกทันทีว่าจะต้องเกิดเรื่องขึ้นแน่จริงอย่างที่คาด หิมะยังไม่ทันตก หวังชิงหรูก็คิดจะแขวนคอตัวเองให้เป็นหมูตากแห้ง ข้าโกรธจนฟาดหน้านางไปหนึ่งฉาดที่จริงช่วงหลังมานี้ข้าเป็นคนอารมณ์ดีมาก
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1592
ข้ารู้ตัวอย่างแท้จริงว่าตนเองผิดมหันต์นั้น...เกิดขึ้นเมื่อใดกันนะ?มิใช่ตอนที่เจ้าสิบเอ็ดฝางกลับมา มิใช่ตอนที่หย่าขาดกับจ้านเป่ยว่าง และก็ไม่ใช่ตอนที่ตระกูลหวังประสบเคราะห์กรรมแต่เป็นตอนที่อวี่เจี่ยเอ่อร์กำลังจะออกเรือนตอนที่ตระกูลหวังตกอับ ข้าอยู่ในคุก เกือบเอาชีวิตไม่รอด เมื่อนึกย้อนกลับไปถึงเรื่องราวในอดีต ข้าก็รู้ว่าตัวเองมีเรื่องผิด ข้ายินดีจะขัดเกลาความแข็งกร้าว เปลี่ยนแปลงตนเองแต่ในตอนนั้น ข้ายังไม่อาจเรียกได้ว่าได้สำนึกอย่างแท้จริง เพราะข้ายังคิดว่าทั้งหมดคือเรื่องของตนเอง ต่อให้ต้องทนทุกข์ทรมานเพียงใด ก็เป็นข้าเองที่รับกรรม ใครอื่นล้วนไม่มีสิทธิ์มาตัดสินข้ารู้ดีว่าพี่สะใภ้ใหญ่ต้องลำบากวุ่นวายเพราะความเอาแต่ใจของข้า ต้องวิ่งวุ่นไปทั่ว ข้าอาจเคยชินกับการที่นางดูแลข้าเช่นนี้ จึงมีทั้งความรู้สึกขอบคุณและเคารพนางแต่เรื่องราวในอดีตของข้า ข้ามิเคยอยากย้อนกลับไปคิด เพราะนั่นคือการทำร้ายตนเอง เป็นความทุกข์ทรมานกระทั่งวันที่อวี่เจี่ยเอ่อร์กำลังจะหมั้นหมาย ข้าจึงเริ่มพลิกดูตัวเองทุกแง่ทุกมุม ให้ความเสียใจแทรกซึมกัดกินหัวใจทุกลมหายใจอวี่เจี่ยเอ่อร์กับคุณชายเส้าหมิ่นแห่งจวนป
