LOGINShare
บทที่ 223
Related chapters
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 224
องค์หญิงใหญ่ยิ้มช้าๆ ใช่สิ ถึงเวลาไปหาบ่อเงินบ่อทองนี่เพื่อขอเงินแล้วสนมฮุ่ยไทเฟยจามอย่างรุนแรงในตำหนักฉางชุน เมื่อถึงตอนเที่ยง นางกำลังเตรียมตัวจะงีบหลับสักหน่อย กลับได้ได้ยินว่าองค์หญิงใหญ่และท่านหญิงเจียอี้มาขอพบแม่นมเกาขมวดคิ้ว พวกสองแม่ลูกนั้นมาพร้อมกัน ก็คงเดาออกว่ามาเพื่ออะไรไม่กี่ปีที่ที่แล้ว ท่านหญิงเจียอี้และพระสนมเต๋อกุ้ยไทเฟยได้ร่วมมือเปิดร้านขายเครื่องสำอาง และทำเงินได้มาหน่อยนึงสนมฮุ่ยไทเฟย ผู้ไม่ยอมแพ้ทุกเรื่องนั้น เมื่อได้ยินว่าพวกนางทำเงินได้ และอยากเปิดร้านเช่นกัน แต่นางไม่ต้องการเปิดร้านร่วมกับท่านหญิงเจียอี้ ต้องการร่มมือกับหลานของครอบครัวท่านพ่อแม่ตนเองมากกว่าทว่าท่านหญิงเจียอี้มาหานางถึงบ้าน โดยบอกว่ามีสูตรลับเฉพาะ และเรื่องสำอางที่นางทำออกมานั้นไม่ต้อยกว่าในวังแม้แต่น้อย อยากให้สนมฮุ่ยไทเฟยออกทุมสามพันตำลึง และทั้งสองคนก็ทำงานร่วมกันเพื่อเปิดร้านขายเครื่องสำอางสนมฮุ่ยไทเฟยย่อมไม่ไว้วางใจท่านหญิงเจียอี้ได้ ดังนั้นองค์หญิงใหญ่จึงออกหน้า และนางพูดประชดประชนสนมฮุ่ยไทเฟยยกใหญ่ โดยบอกว่าก็แค่เป็นห่วงเจียอี้มาหลอกให้นางออกเงิน ไม่ไว้ใจสองแม่ลูกพวกนางพวกนั้น
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 225
เงินที่เอามาจาสนมฮุ่ยไทเฟย องค์หญิงใหญ่ก็แบ่งออกไปก้อนนึง โดยสั่งให้นักเล่าเรื่องในโรงเตี๊ยมและร้านอาหารยังคงใส่สีตีไข่กับเรื่องที่ซ่งซีซีไร้ความกตัญญูเมื่อเห็นว่าจวนเสนาบดีกั๋วกงไม่มีการตอบสนองแต่อย่างใด ถึงขนาดปิดประตูไม่ออกไปไหน องค์หญิงใหญ่เลยคิดว่านางกลัวการด่าทอข้างนอก นางรู้สึกสะใจอย่างยิ่งการต่อต้านกับนาง ก็เหมือนกับการตีก้อนหินด้วยไข่นางฉวยโอกาสเข้าวังไปพบฮ่องเต้ โดยบอกกับฮ่องเต้ว่าให้เซี่ยหลูโม่แต่งงานกับซ่งซีซีเท่ากับสร้างความหวังให้เขาได้แย่งชิงบัลลังก์ของเขาจริงๆ เพื่อรักษาเสถียรภาพของประเทศ ควรห้ามซ่งซีซีแต่งเข้าจวนเป่ยหมิงอ๋องเดิมทีนางคิดว่าฮ่องเต้จะคิดอย่างลึกซึ้งหลังจากได้ยินสิ่งนี้ แต่กลับไม่รู้ว่าเขาทำหน้าเย็นชา "เสด็จอาพูดอะไร ทั้งน้องชายและซีซีต่างเป็นแม่ทัพ ได้ฟื้นฟูเขตหนานเจียงกลับคืนมาและปกป้องประเทศ พวกเขาภักดีต่อข้าและราชสำนัก นอกจากนี้ น้องชายกับข้าเป็นพี่น้องกันและเราสนิทกันมาตั้งแต่เด็ก น้องจะไม่ทำเรื่องแบบนั้น เสด็จอาอย่าคิดแบบมั่วๆ"องค์หญิงใหญ่สะดุ้ง จากนั้นจึงวางท่าเป็นอาขึ้นมา แล้วพูดอย่างเคร่งขรึมว่า "โง่จัง ใจคนจะไว้ใจได้อย่างไร? เรื่องที่รา
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 226
มีลูกค้าที่ดื่มชาจำคนได้ คนที่กำลังพูดด้วยความโกรธก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากท่านโหราแห่งสำนักเสียงสนทนาระเบิดขึ้นทันที วันอันเป็นมงคลที่ท่านโหราเลือกเองจะอยู่ในช่วงไว้ทุกข์ได้อย่างไรท่านโหราชี้ไปที่นักเล่าเรื่องที่กำลังตกตะลึงและพูดด้วยความโกรธเคืองว่า "ผู้ใดสั่งให้เจ้ามาใส่ร้ายจวนเสนาบดีกั๋วกง วีรบุรุษทั้งเจ็ดของเสนาบดีกั๋วกงซ่ง ล้วงเสียชีวิตในสนามรบที่เขตหนานเจียง แม่ทัพซ่งได้รับการแต่งตั้งเป็นแม่ทัพ ได้สร้างผลงานที่สนามรบไม่น้อย ช่วยท่านเป่ยหมิงอ๋องฟื้นฟูเขตหนานเจียง ขอแค่เป็นประชาชนที่มีความรักต่อบ้านเมืองของแคว้นซางบ้าง ต่างก็จะนับถือจวนเสนาบดีกั๋วกงอย่างยิ่ง เจ้ากลับอยู่ที่นี่มาใส่ร้ายป้ายสีแบบนี้ หาว่าแม่ทัพซ่งไม่มีความกตัญณู เจ้ามีเจตนาอะไรฮะ"มีคนคาดเดาเสียงดังว่า "เกรงว่าคงจะเป็นสายลับศัตรูที่จงใจมาใส่ร้ายแม่ทัพซ่งสินะ?"อีกคนหนึ่งก็พูดเสริมเสียงดัง "เป็นไปได้จริงๆ ทุกคนลืมไปแล้วเหรอ? ตระกูลซ่งทั้งหมดถูกสายลับจากเมืองซีจิงฆ่าตาย บางทีเขาอาจเป็นสายลับเมืองซีจิงที่ซุ่มซ่อนอยู่ในเมืองหลวงของแคว้นซางของเรา รีบไปรายงานแจ้งสำนักรัฐได้เลย"นักเล่าเรื่องตื่นตระหนกอย่างยิ่งและโบกมือ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 227
สืบสวนเรื่องให้รู้เข้าเป็นฝีมือของจวนองค์หญิงใหญ่มันไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลยจวนองค์หญิงใหญ่ติดสินบนผู้คนมากมาย มักจะมีคนที่ขี้ขลาดบ้าง พอถูกจับตัวไปที่สำนักรัฐเพื่อสอบปากคำ เดี๋ยวก็สารภาพเองแล้วเมื่อเกี่ยวข้องกับจวนองค์หญิงใหญ่ ขงหยางสั่งให้ไม่ต้องสอบสวนต่อ เขาไปที่จวนเสนาบดีกั๋วกงเองเพื่อตามหาซ่งซีซีตอนที่ซ่งซีซีแต่งงาน นางไม่มีงานเลี้ยงใหญ่โต งานแต่งงานจัดขึ้นแบบเรียบง่ายมาก จวนโหวฮ่วยอานแค่ส่งฮูหยินสามไปส่งของขวัญแต่งงาน และในวันแต่งงานไม่มีใครมาเข้าร่วมซ่งซีซีเคยเจอกับขงหยางไม่กี่ครั้งเอง เพราะนางออกจากบ้านตั้งแต่ยังเด็กและไม่ค่อยได้อยู่ในเมืองหลวงเมื่อนางกลับมาจากภูเขาเหม่ยชาน ญาติผู้หญิงของจวนโหวฮ่วยอานมักจะมาเยี่ยมพี่สะใภ้รอง ขงหยางเคยมาแล้วครั้งสองครั้ง ซ่งซีซีในตอนนั้นกำลังเรียนรู้กฎเกณฑ์อยู่ แค่ออกมาคารวะโดยปกปิดหน้าเอาไว้ครั้งสุดท้ายที่เจอขงหยาง คือตอนที่ครอบครัวของนางถูกสังหารหมู่ นางจากจวนแม่ทัพกลับบ้านพ่อแม่ของตนเอง และเห็นเขานั่งอยู่บนบันไดหินที่เต็มไปด้วยเลือด โดยกอดศีรษะคนหนึ่งที่ถูกตัดออกอยู่ในอ้อมแขน ดวงตาของเขาเศร้าโศกและน่ากลัวมากดังนั้น คราวนี้ที่ได้ยิ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 228
มือที่ซ่งซีซีวางไว้บนหัวเข่านั้นก็กำมือแน่นขึ้น นางสำลักตอบอืม จากนั้นก็หันหน้าหนีโดยไม่สนใจว่าอาจจะเสียมารยาทเมื่อเห็นนางเช่นนี้ ขงหยางก็รู้สึกเสียใจที่มาที่นี่ บางที ทั้งสองครอบครัวยังไม่พร้อมที่จะพบกันเขาเป็นลูกผู้ชายยังเกือบกลั้นน้ำตาไม่ได้เลย นับประสาอะไรกับเด็กผู้หญิงที่อายุเพียง 18 หรือ 19 ปีเท่านั้นแม้ว่า นางเคยออกศึกมา เคยตัดหัวของศัตรูออก แต่ถึงยังไงก็ต้องพึ่งพิงกับครอบครัวของตนเอง นางเคยเป็นแก้วตาดวงใจครอบครัว ได้รับการปกป้องจากทั้งครอบครัว แต่เมื่อเกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดขึ้นมา ตอนนี้เหลือนางเพียงคนเดียวแล้วแม้ว่านางจะมีปีกที่แข็งแกร่งมากแค่ไหน สามารถต้านทานศัตรูภายนอกได้ แต่หัวใจของนางก็ยังเจ็บปวดได้เช่นกันขงหยางไม่เคยคิดถึงฉากนั้นง่ายๆ และไม่กล้าที่จะคิดถึงมันบางที อาจถึงเวลาที่ต้องเผชิญหน้าแล้ว ไม่เช่นนั้น ทุกครั้งที่นึกถึงมัน ในใจมักจะนองเลือดตลอดชีวิตเขาเอ่ยปาก แต่เสียงของเขาไม่ใช่น้ำเสียงดั้งเดิมของเขาแล้ว "เรื่องอดีตก็ปล่อยให้มัน...ผ่านไปเถอะ คนเราต้องมองไปข้างหน้า ได้ยินมาว่าเจ้าหมั้นหมายกับท่านเป่ยหมิงอ๋องแล้ว ยังไม่ได้แสดงความยินดีกับเจ้าเลย"ซ่งซีซีห
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 229
ตอนนั้นที่ท่านหญิงเจียอี้อภิเษกสมรสเข้าจวนโหว ผิงหยางคนปัจจุบันยังคงเป็นโอรสคนโต หลังจากการสิ้นพระชนม์ของท่านโหว เขาก็สืบทอดตำแหน่งและกลายเป็นโหวผิงหยางแต่หลังจากที่เขาได้รับตำแหน่งสืบทอดแล้ว ท่านหญิงเจียอี้ก็กลายเป็นโหวฮูหยิน กฏระเบียบของตระกูลนี้พูดได้ว่า... หากไม่ใช่ว่าฮูหยินผู้เฒ่ายังอยู่ ชื่อเสียงของตระกูลที่มีอายุร่วมศตวรรษจะถูกทำลายไปเลยโหวผิงหยางมีสมาชิกสี่กลุ่ม ท่านหญิงเจียอี้ขัดแย้งกับทุกคนในแต่ละกลุ่ม เพราะตอนที่นางเพิ่งแต่งเข้ามา อาศัยตนเองเป็นท่านหญิง ก็ทำตัวกำเริบเสิบสานในจวน ยังพยายามจะเข้าไปยุ่งเรื่องการเมืองที่ผู้ชายทำในราชสำนักสุดท้ายได้ไม่เรื่องสักเรื่องเลย ทำเอาในจวนวุ่นวายไปหมด ทไให้ทุกคนต่างรังเกียจนาง ยังเสียเงินไปเยอะอีกด้วยฮูหยินผู้เฒ่ากำลังพักฟื้นตัวอยู่ กลับถูกนางยุโมโหจนเป็นลม จากนั้นได้เชิญหมอมหัศจรรย์ดันไปรักษา นางต้องดูแลเรื่องในจวนทั้งๆ ที่ยังป่วยหนักอยู่ตระกูลที่มีอายุร่วมศตวรรษเช่นนี้ จะไม่เปิดเผยเรื่องอื้อฉาวต่อสาธารณะ แต่เนื่องจากท่านหญิงเจียอี้สร้างปัญหาเป็นเรื่องใหญ่เข้าจริงๆ จนปกปิดไม่ได้อีกดังนั้น ฮูหยินผู้เฒ่าจึงโกรธมากจนบอกว่าตราบใด
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 230
ส่วนสำนักเขตจิงจ้าวก็ไปที่จวนองค์หญิงใหญ่ด้วย เพราะนักเล่าเรื่องเหล่านั้นได้สารภาพว่าเป็นพ่อบ้านของจวนองค์หญิงใหญ่ ตามหลักแล้วสำนักเขตจิงจ้าวก็ต้องไปสอบถามสักหน่อยด้วยนางเป็นถึงองค์หญิงใหญ่ ดังนั้นขงหยางจึงออกหน้าด้วยตนเอง โดยทำท่าจะมาเจรจาตามที่คาดไว้ องค์หญิงใหญ่ได้สุ่มผลักใครสักคนให้ออกมารับโทษ ส่วนขงหยางก็ไม่จริงจังอะไร เลยนำตัวคนนั้นกลับโดยตรงสำหรับกลุ่มนักเล่าเรื่องพวกนั้นได้รับการปล่อยตัวในชั่วคราว แต่รัฐบาลสั่งให้พวกเขาชี้แจงเรื่องนี้ภายในเวลาสามวัน และขอโทษคุณหนูซ่งแห่งจวนเสนาบดีกั๋วกง ให้ชดเชยด้วยเพราะสำนักเขตจิงจ้าวได้จัดฉากใหญ่ไปหาท่านหญิงเจียอี้ที่จวนโหวผิงหยาง ต่อให้องค์หญิงใหญ่ได้หาแพะรับบาปไว้ แต่ท่านหญิงเจียอี้ก็ไม่สามารถหนีพ้นได้สำหรับการให้เวลาผู้เล่าเรื่องสามวันในการชี้แจง มันก็คือให้เวลาองค์หญิงใหญ่ได้ลงไม้ลงมือทำอะไรอีก เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ไปข่มขู่อย่างเดียวมันจะไม่ได้ผล และทำได้เพียงติดสินบนเท่านั้นนี่ไง เสียเงินจำนวนก้อนโตอีกแล้ว เงินสามพันตำลึงที่เอามาจากสนมฮุ่ยไทเฟยทุ่มไปหมดแล้วยังไม่พอ ตนเองยังเสียส่วนหนึ่งด้วยนักเล่าเรื่องที่รับเงินไปพวกนั้น
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 231
ฮูหยินผู้เฒ่าจากโหวผิงหยางเห็นดวงตาที่ไม่แสดงแววความเกรงกลัวของนาง ก็รู้วว่าคำพูดที่นางพูดนั้นจากจริงใจ และนางไม่ได้โทษจวนโหวผิงหยางในเรื่องนี้นางค่อยโล่งใจมองออกไปไกลๆ จวนโหวผิงหยางก็ไม่ต้องการสร้างศัตรูโดยไม่มีเหตุผล โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ไม่ว่าจะเป็นเป่ยหมิงอ๋องหรือจวนเสนาบดีกั๋วกงซ่ง นางต่างก็ไม่อยากทำให้พวกเขาเป็นศัตรูอย่างน้อยเมื่อพิจารณาจากการสร้างผลงานทางทหารของพวกเขา พวกเขาล้วนเป็นคนน่านับถือ ที่จวนโหวผิงหยางควรผูกมิตรกับคนแระเทภนี้ แทนที่จะมีความขัดแย้งหรือมีปัญหากับพวกเขาฮูหยินผู้เฒ่าถอนหายใจ "คุณหนูซ่งเป็นคนมีเหตุผลรู้ความ ข้านี่รู้สึกละอายใจจริงๆ ถ้ามิใช่หัวหน้าสำนักหอดูดาวหลวงออกมาชี้แจง เกรงว่าคุณหนูจะทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียงโดยถูกกล่าวหาว่าเป็นคนอกตัญญู ไม่ว่าสำหรับใครมันก็เป็นหายนะ"ซ่งซีซีกลับส่ายหัวเล็กน้อย "ฮูหยินผู้เฒ่า สำหรับข้าแล้วนี่ไม่ใช่เรื่องร้ายแรงอะไรเลย เป็นแค่คำนินทาเล็กน้อยก็เท่านั้น"นี่ยังไม่ใช่เรื่องร้ายแรงอะไรเหรอ?ฮูหยินผู้เฒ่ามองไปที่ซ่งซีซีด้วยความเหลือเชื่อ โดยคิดว่านางจงใจพูดอย่างให้เรื่องจบๆ ไปอย่างสบายๆ แต่เมื่อมองดูสีหน้าที่สงบนิ่งของน
Latest chapter
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1425
เรื่องนี้ใหญ่เกินไป ทำให้ซ่งซีซีสมองมึนงง คิดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ หากฝ่าบาทเสด็จสวรรคต องค์ชายใหญ่แทบไม่มีข้อกังขาว่าจะขึ้นเป็นฮ่องเต้ และคาดว่าไม่นานตำแหน่งองค์รัชทายาทจะถูกแต่งตั้ง เมื่อฮ่องเต้หนุ่มเยาว์ขึ้นครองราชย์ จำเป็นต้องมีคณะผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ และไม่ใช่เพียงคนเดียว ซึ่งจะทำให้ราชสำนักแบ่งพรรคแบ่งฝ่าย สถานการณ์ในราชสำนักจะวุ่นวาย หากไม่มีการแต่งตั้งคณะผู้สำเร็จราชการ อาจเป็นไทเฮาหรือฉีฮองเฮาที่ปกครองราชสำนักแทน ฮองเฮาเป็นคนทะเยอทะยาน แม้ตอนนี้ถูกกักบริเวณก็ยังคงวางแผนเพื่อองค์ชายใหญ่ ตระกูลฉีมีอำนาจใหญ่โต แม้ช่วงนี้จะถูกฝ่าบาทกดดัน แต่หากฝ่าบาทเสด็จสวรรคต และองค์ชายใหญ่ขึ้นครองราชย์ ตระกูลฉีก็จะกลับมาผงาดอีกครั้ง ใครจะไม่อยากได้อำนาจ? เสนาบดีมู่ชราภาพและมีความคิดที่จะวางมือ แม้เขาอยากจะช่วยค้ำจุนฮ่องเต้พระองค์ใหม่ แต่สถานการณ์ในตอนนั้นอาจไม่เอื้ออำนวย นี่เป็นเรื่องในอนาคต สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือ หากฝ่าบาทเหลือเวลาเพียงหนึ่งปี พระองค์ย่อมจะกวาดล้างอุปสรรคและภัยคุกคามทั้งหมดเพื่อเปิดทางให้องค์ชายใหญ่ก่อนเสด็จสวรรคต และจวนเป่ยหมิงอ๋องก็คือภัยคุกคามที่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1424
ผู้ที่ควรมาเยี่ยมก็มาเยี่ยมกันครบแล้ว ซ่งซีซีจึงสามารถพักฟื้นได้อย่างสบายใจ มีเพียงหมอหลวงหลินที่ยังมาเยี่ยมบ้างเป็นครั้งคราว พร้อมนำยารักษาและยาลดรอยแผลเป็นมาให้ อาจารย์หยูมักจะคอยอยู่ข้างๆ คอยกล่าวขอบคุณหมอหลวงหลิน และฝากให้ช่วยกราบทูลขอบพระทัยฝ่าบาท วันหนึ่ง หมอหลวงหลินมาพร้อมกับอู๋ต้าปั้น อาจารย์หยูเห็นว่าเป็นโอกาสที่หาได้ยาก จึงเชิญหมอหลวงหลินออกไปอ้างว่าขอคำแนะนำเรื่องรอยแผลเป็น เพื่อเปิดโอกาสให้พระชายาได้พูดคุยกับอู๋ต้าปั้นตามลำพัง ซ่งซีซีเชิญอู๋ต้าปั้นนั่งลงแล้วถามว่า "ฝ่าบาททรงส่งท่านมาหรือ?" อู๋ต้าปั้นถือพัดขนนกวางไว้ที่ข้อศอก มองไปที่องครักษ์ที่ยืนอยู่ไม่ไกลนักแล้วกล่าวว่า "ฝ่าบาททรงส่งข้ามา และข้าก็อยากมาเอง พระชายาบาดเจ็บดีขึ้นบ้างหรือไม่?" ซ่งซีซีลังเลเล็กน้อย ก่อนมองเขาตรงๆ แล้วถามว่า "ท่านคิดว่า บาดแผลข้าหายดีแล้วหรือ?" อู๋ต้าปั้นถอนหายใจ "พระชายาโปรดอภัย บาดแผลดีขึ้นบ้างแล้ว แต่ยังไม่สามารถเดินได้" ซ่งซีซีฝืนยิ้ม "อย่างที่ท่านว่ามา ดีขึ้นบ้างแล้ว แต่ยังเดินไม่ได้" "พระชายาอย่าใจร้อน รีบพักฟื้นเถิด" อู๋ต้าปั้นกล่าว ซ่งซีซีพูดเบาๆ "ข้าก็ใจร้
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1423
หยานหรูอวี้ย่อตัวคำนับ "เช่นนั้นข้าคงไม่รบกวนพวกท่าน ขอตัวเจ้าค่ะ" "เดินทางดีๆ นะ!" จีซูเซิ่นยิ้มส่งด้วยความอบอุ่น หลังจากหยานหรูอวี้จากไป จีซูเซิ่นหันไปมองหวังชิงหรู เห็นแววตาของนางที่เคยสดใสกลับมืดมนและเต็มไปด้วยความเศร้าใจ จีซูเซิ่นรู้ว่านางกำลังเสียใจอีกครั้งจึงกล่าวว่า "เรื่องที่ผ่านมาแล้วคิดไปก็ไร้ประโยชน์ เข้าไปข้างในเถอะ" การที่หวังชิงหรูมาหาซ่งซีซีในวันนี้ ต้องใช้ความกล้าอย่างมหาศาล เพราะนางติดค้างซ่งซีซีทั้งคำขอโทษและคำขอบคุณ ที่บอกว่ามากับพี่สะใภ้ในวันนี้ ที่จริงแล้วคือการเผชิญหน้ากับเรื่องราวในอดีต แต่ทว่านางอาจจะประเมินตัวเองสูงเกินไป แม้จะสามารถโน้มน้าวใจตัวเองให้เผชิญหน้ากับซ่งซีซีได้ แต่ในวินาทีที่เห็นหยานหรูอวี้ นางก็รู้สึกอธิบายไม่ถูก เหมือนโดนบางสิ่งกระแทกอย่างแรงจนสมองโล่งว่างเปล่า รอยยิ้มที่ยกขึ้นมาก็ดูฝืนเหลือเกิน นางกลัวเหลือเกินว่าจะร้องไห้ออกมา นางเดินตามพี่สะใภ้ทั้งสองเข้าไปในห้องรับรองอย่างไร้ชีวิตชีวา และเมื่อได้พบซ่งซีซี น้ำตาก็เอ่อท้นอยู่ในดวงตา ซ่งซีซีมองนางแวบหนึ่ง ก่อนเชื้อเชิญทุกคนให้นั่งลงพร้อมรอยยิ้ม และรินชาให้ จีซูเซิ่นมองดู
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1422
หลังจากสนมฮุ่ยไทเฟยออกจากวังและกลับจวน นางพารุ่ยเอ๋อร์มาเยี่ยมซ่งซีซี นางเป็นคนพูดไม่หยุด พอรุ่ยเอ๋อร์พูดคุยกับซ่งซีซีเสร็จและเดินออกไป นางก็เล่าทุกเรื่องที่ได้ยินในวัง รวมถึงเรื่องที่ไทเฮาลงโทษอย่างหนัก ซ่งซีซีฟังจบแล้วกลับปลอบใจนางแทนว่า "คนที่ติดอยู่ในวังหลังไม่มีอะไรทำทุกวัน จะเหมือนข้าออกไปเดินเล่นหรือฟังละครไม่ได้ ย่อมชอบแต่งเรื่องเล่าต่างๆ เพื่อผ่านเวลาไป หากไม่ทำเช่นนั้น วันเวลาที่เนิ่นนานจะผ่านไปได้อย่างไร?" สนมฮุ่ยไทเฟยกล่าวด้วยความโกรธ "ถึงอย่างนั้นก็ไม่ควรพูดจาไร้สาระ พูดออกมาน่าเกลียดขนาดนั้น หากทำให้หมอเอ๋อร์ของเราถูกสวมเขาโดยไม่รู้ตัว นี่หรือคำพูดของคน? แล้วนี่เป็นคำพูดที่ผู้ใหญ่ควรพูดหรือ? ช่างไม่สำรวมจริงๆ" ซ่งซีซีถอนหายใจ นางเพียงเสียใจว่าตอนที่เริ่มรู้สึกผิดปกติ นางไม่ได้ "บาดเจ็บ" ในทันที แต่ก่อนหน้าที่จะเกิดเหตุการณ์ดื่มน้ำซุปนั้น แม้นางจะรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากล แต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่าผิดปกติถึงขนาดนั้น นางกลับคิดว่าฝ่าบาทต้องการสืบเรื่องของสถาบันว่านซงเหมิน แต่ในความเป็นจริง ตอนนี้นางก็ไม่แน่ใจว่าฝ่าบาทหมายความว่าอย่างไรกันแน่ พระองค์ทรงมีความคิดล
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1421
ไม่นานนัก สนมฮุ่ยไทเฟยก็กลับมาถึงตำหนักฉือหนิงด้วยท่าทางโกรธจัด ไม่สนใจว่าฝูกงกงอยู่ด้วย นางก็กล่าวด้วยความโกรธว่า "จะไม่ให้พูดได้อย่างไรว่าคนที่อยู่ในวังหลวงนั้นมองโลกแคบ ใจคับแคบเหมือนรูเข็ม เห็นใครดีกว่าไม่ได้! ซีซีของพวกเรามีความดีความชอบจนฝ่าบาททรงชื่นชม เรียกให้นางไปเข้าร่วมการปรึกษาหารือเสมอ แต่คนพวกนั้นกลับแอบพูดกระแนะกระแหนเรื่องหญิงชายอยู่ในที่เดียวกัน ว่าอยู่ในห้องทรงพระอักษรด้วยกันไม่เหมาะสม ช่างน่าขำสิ้นดี พวกนางลืมไปแล้วหรือว่าซีซีเป็นขุนนางราชสำนัก? หากไม่ไปห้องทรงพระอักษรเพื่อประชุมราชการ จะให้นางไปแย่งความโปรดปรานในวังหลังหรืออย่างไร?" ไทเฮาทรงจิบน้ำชาอย่างช้าๆ ตรัสถามว่า "พวกนางพูดอย่างนั้นหรือ?" สนมฮุ่ยไทเฟยโกรธจนดวงตาแทบถลนออกมา "ตอนแรกข้าก็ไม่รู้เรื่อง พวกนางชมซีซีอย่างกับว่าเป็นคนใหม่ ว่าช่วงนี้นางมักจะอยู่ในห้องทรงพระอักษรกับฝ่าบาท ข้ายังรู้สึกภูมิใจอยู่พักหนึ่ง แต่ฟังไปฟังมาก็รู้สึกแปลกๆ พวกนางพูดเหมือนกลัวว่าจะเกิดเรื่องไม่ดี แล้วบอกว่าซีซีของเราคิดจะเกาะกิ่งไม้สูงกลายเป็นหงส์ อ๊าก! ข้าโกรธจนแทบตาย พวกนางยังกลั้นหัวเราะพลางปิดปาก เหมือนพวกแม่ค้าในตลาดเ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1420
การแกล้งป่วยนั้นต้องมีทักษะ ไม่อาจอ้างว่าเพิ่งออกจากห้องทรงพระอักษรหลังเหตุการณ์น่าอึดอัด แล้วจู่ๆ ก็ป่วยจนไม่สามารถทำงานได้และต้องพักรักษาตัวที่จวนทันที วิธีเช่นนี้เท่ากับทำลายความสัมพันธ์ที่เปราะบางระหว่างเจ้านายและขุนนาง ทำให้ทั้งสองฝ่ายเกิดความกระอักกระอ่วนในใจ สำหรับผู้มีอำนาจสูงเช่นฝ่าบาท อาจจะไม่ใช่เรื่องสำคัญ แต่สำหรับคู่สามีภรรยาที่เป็นขุนนางอย่างพวกเขา การกระทำเช่นนั้นจะถือว่าไม่ให้เกียรติ พวกเขาจึงปรึกษากันและวางแผนว่า พรุ่งนี้จะกลับไปทำงานที่จวนกองกำลังเมืองหลวงตามปกติ พาคนออกไปนอกเมืองเพื่อรักษาความสงบเรียบร้อย และอีกสองสามวันค่อยจัดฉากให้เกิด "อุบัติเหตุเล็กน้อย" เนื่องจากก่อนหน้านี้โจรผู้ร้ายอาละวาดไปทั่ว ทำให้ผู้คนจำนวนมากหลั่งไหลเข้าสู่เมืองหลวงเพื่อหลบภัย แต่เพราะไม่มีเอกสารยืนยันตัวตนจึงไม่สามารถเข้าเมืองได้ และต้องติดค้างอยู่ชานเมือง บริเวณชานเมืองมีขุนนางผู้มั่งคั่งและเศรษฐีที่เลียนแบบการแจกจ่ายอาหารของจีซูเซิ่นมากขึ้น ทำให้ผู้คนไม่อยากจากไป เพราะอย่างน้อยก็มีอาหารและเครื่องดื่ม หากเจ็บป่วยก็มีคนแจกยา หากหนาวก็มีคนมอบผ้าห่ม แม้จะลำบากบ้าง แต่ก็ดีกว่า
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1419
ทันทีที่ซ่งซีซีออกไป รอยยิ้มของจักรพรรดิ์ซูชิงก็เลือนหาย พระองค์ดื่มน้ำแกงเพียงสองสามคำ แล้วทรงอนุญาตให้เต๋อเฟยและองค์ชายรองกลับไป เต๋อเฟยไม่ได้พูดอะไร นางเพียงสั่งให้คนเก็บของแล้วจูงมือองค์ชายรองออกไป อู๋ต้าปั้นปิดประตูพระตำหนักแล้วกล่าวว่า "ฝ่าบาท ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาประชุม กระหม่อมขอทูลเชิญให้ฝ่าบาทพักผ่อนสักครึ่งชั่วโมงเพคะ" แต่เดิม พระองค์มักจะทรงพักผ่อนเล็กน้อยในช่วงกลางวัน แต่หลังจากที่ทรงเรียกซ่งซีซีมาสนทนา พระองค์ก็ไม่ได้พักกลางวันอีกเลย จักรพรรดิ์ซูชิงทรงนวดขมับและตรัสว่า "ก็ได้ ข้าปวดหัวนิดหน่อย" "หรือจะให้กระหม่อมไปเชิญหมอหลวงมาตรวจพระชีพจรพ่ะย่ะค่ะ?" "ไม่ต้อง ข้าเบื่อพวกหมอหลวงฝีมือแย่ แค่ปวดหัวนิดหน่อยก็รักษาไม่หาย ยาก็กินตั้งเยอะ" จักรพรรดิ์ซูชิงตรัสก่อนจะเสด็จไปยังห้องด้านใน ทรงเอนกายลงทั้งที่ยังสวมฉลองพระองค์อยู่ ความปวดหัวกลับยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น อู๋ต้าปั้นคลุมผ้าห่มให้พระองค์ แต่จักรพรรดิ์ซูชิงพลันลืมตาขึ้นอีกครั้งพร้อมสีหน้าเหม่อลอย "ช่วงนี้ข้าเป็นอะไรไปนะ?" อู๋ต้าปั้นกล่าวปลอบใจ "ฝ่าบาททรงกังวลเรื่องศึกสงครามมากเกินไป ทำให้พระทัยและพระวรกายอ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1418
แต่แน่นอนว่านางไม่อาจกล่าวเรื่องนี้กับอู๋ต้าปั้นได้ หลังจากกล่าวคำขอบคุณ นางก็จากไป หลังจากนั้น จักรพรรดิ์ซูชิงก็ยังคงเรียกนางมาพูดคุยหลังประชุมเสมอ บางครั้งครึ่งชั่วโมง บางครั้งก็นานถึงหนึ่งชั่วโมง ทีละน้อย ซ่งซีซีก็เริ่มคุ้นชินและสามารถรับมือกับสถานการณ์นี้ได้อย่างสงบ ในฐานะขุนนางคนหนึ่ง หากฝ่าบาทต้องการให้นางแสร้งทำตัวเป็นเพื่อนที่เหมาะสม นางก็สามารถทำได้ เพียงแต่ว่าเวลาช่วงพักกลางวันหนึ่งชั่วโมงที่ฝ่าบาทควรจะใช้พักผ่อน บัดนี้กลับถูกใช้ไปกับการสนทนาเรื่อยเปื่อยโดยไร้ประโยชน์ ในช่วงเวลานี้ เต๋อเฟยมาส่งน้ำแกงหลายครั้ง พระสนมซูเฟยก็มาหลายครั้ง เช่นเดียวกับกงเฟย และแม้แต่ถงเจี๋ยหยวีก็ยังมา ห้องทรงพระอักษรไม่อนุญาตให้พระสนมเข้าไป ดังนั้นแม้พวกนางจะมาส่งน้ำแกงด้วยตัวเอง ก็ทำได้เพียงมอบให้อู๋ต้าปั้นที่หน้าท้องพระโรง แล้วให้อู๋ต้าปั้นนำเข้าไป แต่ถ้าหากพาลูกชายหรือลูกสาวมาด้วย ก็จะได้รับอนุญาตให้เข้าไปในห้องทรงพระอักษรได้ครู่หนึ่ง เพราะรู้ว่าซ่งซีซีอยู่ที่นี่ น้ำแกงที่ส่งมาจึงมักมีส่วนของซ่งซีซีรวมอยู่ด้วย บางครั้งขณะดื่มน้ำแกง ซ่งซีซีก็อดคิดไม่ได้ว่า หากมีใครคิดลอ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1417
สถานการณ์เช่นนี้ดำเนินไปประมาณสิบวัน ซ่งซีซีกลับไปพูดคุยกับอาจารย์หยูและศิษย์พี่ใหญ่เพื่อวิเคราะห์ แต่ก็ไม่สามารถหาข้อสรุปที่ชัดเจนได้ ตอนแรกนางคิดว่าฝ่าบาทต้องการสืบเรื่องของสถาบันว่านซงเหมิน เพราะในศึกครั้งนี้ อาจารย์นางนอกจากจะปรับปรุงปืนตาหกนัดและปืนใหญ่ชุดแดงแล้ว ยังสามารถรวบรวมกำลังจากสำนักศิลปะการต่อสู้หลายแห่งให้เข้าร่วมการป้องกันเมืองหลวง ด้วยนิสัยช่างสงสัยของพระองค์ การระแวงเช่นนี้จึงไม่ใช่เรื่องแปลก แต่ต่อมานางคิดว่าคงไม่ใช่ เพราะเรื่องภูเขาเหมยชาน พระองค์ไม่ได้ต้องการฟังเรื่องของอาจารย์ แต่สนใจเพียงเรื่องเล่าสนุกๆ สองสามวันที่ผ่านมา พระองค์ชอบฟังเรื่องที่นางก่อเรื่องและทะเลาะวิวาทบนภูเขาเหมยชาน แล้วอาจารย์ต้องเดินทางไปขอโทษแทนนาง ทุกครั้งที่นางเล่า พระองค์จะทรงพระสรวลจนตัวโยนด้วยความสนุกสนาน ซ่งซีซีไม่เข้าใจว่ามันน่าขำตรงไหน เพราะทุกครั้งที่นางก่อเรื่อง นางต้องกลับไปถูกอาจารย์อาดุด่า กักบริเวณ ถูกลงโทษให้แบกโอ่ง ถูกตีมือ นั่งคุกเข่าบนตะปู หรือแม้แต่ถูกลงโทษให้นั่งยองๆ เหนือธูปที่กำลังไหม้จนกางเกงทะลุ นางคิดว่าเรื่องน่าอับอายเช่นนี้ พระองค์คงจะมองว่าไม่น
