Share

บทที่ 230

Author: ปาเย่วเซิ่งเซี่ย
ส่วนสำนักเขตจิงจ้าวก็ไปที่จวนองค์หญิงใหญ่ด้วย เพราะนักเล่าเรื่องเหล่านั้นได้สารภาพว่าเป็นพ่อบ้านของจวนองค์หญิงใหญ่ ตามหลักแล้วสำนักเขตจิงจ้าวก็ต้องไปสอบถามสักหน่อยด้วย

นางเป็นถึงองค์หญิงใหญ่ ดังนั้นขงหยางจึงออกหน้าด้วยตนเอง โดยทำท่าจะมาเจรจา

ตามที่คาดไว้ องค์หญิงใหญ่ได้สุ่มผลักใครสักคนให้ออกมารับโทษ ส่วนขงหยางก็ไม่จริงจังอะไร เลยนำตัวคนนั้นกลับโดยตรง

สำหรับกลุ่มนักเล่าเรื่องพวกนั้นได้รับการปล่อยตัวในชั่วคราว แต่รัฐบาลสั่งให้พวกเขาชี้แจงเรื่องนี้ภายในเวลาสามวัน และขอโทษคุณหนูซ่งแห่งจวนเสนาบดีกั๋วกง ให้ชดเชยด้วย

เพราะสำนักเขตจิงจ้าวได้จัดฉากใหญ่ไปหาท่านหญิงเจียอี้ที่จวนโหวผิงหยาง ต่อให้องค์หญิงใหญ่ได้หาแพะรับบาปไว้ แต่ท่านหญิงเจียอี้ก็ไม่สามารถหนีพ้นได้

สำหรับการให้เวลาผู้เล่าเรื่องสามวันในการชี้แจง มันก็คือให้เวลาองค์หญิงใหญ่ได้ลงไม้ลงมือทำอะไรอีก เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ไปข่มขู่อย่างเดียวมันจะไม่ได้ผล และทำได้เพียงติดสินบนเท่านั้น

นี่ไง เสียเงินจำนวนก้อนโตอีกแล้ว เงินสามพันตำลึงที่เอามาจากสนมฮุ่ยไทเฟยทุ่มไปหมดแล้วยังไม่พอ ตนเองยังเสียส่วนหนึ่งด้วย

นักเล่าเรื่องที่รับเงินไปพวกนั้น
Locked Chapter
Continue Reading on GoodNovel
Scan code to download App

Related chapters

  • สตรีขี่ม้าออกศึก   บทที่ 231

    ฮูหยินผู้เฒ่าจากโหวผิงหยางเห็นดวงตาที่ไม่แสดงแววความเกรงกลัวของนาง ก็รู้วว่าคำพูดที่นางพูดนั้นจากจริงใจ และนางไม่ได้โทษจวนโหวผิงหยางในเรื่องนี้นางค่อยโล่งใจมองออกไปไกลๆ จวนโหวผิงหยางก็ไม่ต้องการสร้างศัตรูโดยไม่มีเหตุผล โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ไม่ว่าจะเป็นเป่ยหมิงอ๋องหรือจวนเสนาบดีกั๋วกงซ่ง นางต่างก็ไม่อยากทำให้พวกเขาเป็นศัตรูอย่างน้อยเมื่อพิจารณาจากการสร้างผลงานทางทหารของพวกเขา พวกเขาล้วนเป็นคนน่านับถือ ที่จวนโหวผิงหยางควรผูกมิตรกับคนแระเทภนี้ แทนที่จะมีความขัดแย้งหรือมีปัญหากับพวกเขาฮูหยินผู้เฒ่าถอนหายใจ "คุณหนูซ่งเป็นคนมีเหตุผลรู้ความ ข้านี่รู้สึกละอายใจจริงๆ ถ้ามิใช่หัวหน้าสำนักหอดูดาวหลวงออกมาชี้แจง เกรงว่าคุณหนูจะทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียงโดยถูกกล่าวหาว่าเป็นคนอกตัญญู ไม่ว่าสำหรับใครมันก็เป็นหายนะ"ซ่งซีซีกลับส่ายหัวเล็กน้อย "ฮูหยินผู้เฒ่า สำหรับข้าแล้วนี่ไม่ใช่เรื่องร้ายแรงอะไรเลย เป็นแค่คำนินทาเล็กน้อยก็เท่านั้น"นี่ยังไม่ใช่เรื่องร้ายแรงอะไรเหรอ?ฮูหยินผู้เฒ่ามองไปที่ซ่งซีซีด้วยความเหลือเชื่อ โดยคิดว่านางจงใจพูดอย่างให้เรื่องจบๆ ไปอย่างสบายๆ แต่เมื่อมองดูสีหน้าที่สงบนิ่งของน

  • สตรีขี่ม้าออกศึก   บทที่ 232

    ฮูหยินผู้เฒ่าแห่งโหวผิงหยางกล่าวว่า "เจ้าก็พูดถูก หากความจริงเป็นเช่นนี้หล่ะก็ แม้ว่าวันนั้นท่านแม่ของเจ้าจับสร้อยข้อมือไว้ไม่อยากปล่อย แต่ด้วยการโต้แย้งของข้าอย่างมีเหตุผล นางก็มอบมันให้ข้า ร้านจินจิงคืนเงินให้นาง เหตุการณ์นี้มาจัดการเช่นนี้ก็ถือว่าเรียบร้อบดี"เมื่อซ่งซีซีได้ยินเช่นนั้น นางก็รู้ว่าเรื่องยังไม่จบ เลยไม่ได้ถามอะไร รอให้นางพูดต่อฮูหยินผู้เฒ่าสีหน้าไม่ดีนัก "หลังจากที่ข้านำสร้อยข้อมือกลับจวนแล้ว ข้าพบว่าสร้อยข้อมือที่ข้าสั่งทำนั้นมีอัญมณีห้าเม็ด และชิ้นนี้มีหกเม็ด เห็นได้ชัดว่ามันไม่ใช่อันที่ข้าสั่ง ข้าเลยส่งคนไปที่ร้านจินจิงเพื่อสอบถามดู ถึงจะรู้ว่าท่างชองที่รับผิดชอบในการทำสร้อยข้อมือให้ข้าได้กระทำความผิดและหนีไปโดยนำสร้อยข้อมือของข้าติดตัวไปด้วย ส่วนชิ้นนี้ มันเป็นของที่ท่านแม่ของเจ้าสั่งทำไว้จริงๆ เป็นสินเดิมที่จะมอบให้เจ้า แต่ทางร้านจินจิงไม่ได้บอกตอนนั้น เพราะมีแขกคนอื่นอยู่ด้วย และไม่สะดวกที่จะอธิบายว่าเป็นเพราะช่างทองนำของหนีออกไป เดิมทีวางแผนว่าจะมาให้คำอธิบายวันถัดไป แต่ข้าพบข้อผิดพลาดก่อนก็ส่งคนไปถาม จากนั้นถึงรู้ความจริง"ซ่งซีซีตกใจเล็กน้อย ท่านแม่วางแผน

  • สตรีขี่ม้าออกศึก   บทที่ 233

    ฮูหยินผู้เฒ่าแห่งโหวผิงหยางยืนกรานที่จะเรียกเก็บเงินเพียงหนึ่งตำลึงเท่านั้น ไม่ว่าซ่งซีซีจะว่ายังไง นางก็ไม่ยอมรับเงินมากกว่านั้นอีกเลยซ่งซีซีไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยอมรับความน้ำใจนี้ไว้ฮูหยินผู้เฒ่าแห่งโหวผิงหยางกล่าวก่อนจะจากไป "ข้ามีวาสนากับคุณหนู หากคุณหนูมีเวลาว่าก็ขอเชิญไปเที่ยวจวนของข้าสักหน่อย หรือว่า ข้าจะมาจวนเสนาบดีกั๋วกงเพื่อมาคุยเล่นกับคุณหนูสักหน่อย"ซึ่งหมายความว่าทั้งสองครอบครัวจะไปมาหาสู่กันในอนาคตแน่นอนว่าซ่งซีซีรู้ดีว่ามันไม่ใช่มาจะประจบประแจง ชื่อเสียงของโหวผิงหยางนางก็ได้ยินมาบ้าง พวกเขาไม่จำเป็นต้องประจบประแจงใครเลย เพราะพวกเขาเป็นครอบครัวที่มีอายุร่วมศตวรรษและลูกหลานในตระกูลนั้นมีไม่น้อยที่ทำงานในราชสำนัก และบุคคลสำคัญที่มีอำนาจใหญ่ก็ไม่น้อยด้วยไม่ว่าจะยังไง มีเพื่อนเพิ่มมาคนนึงมันก็ดีกว่าเพิ่งศัตรูให้ และยังมีวาสนาที่ผูกมัดกับสร้อยข้อมือเส้นนี้อีกด้วยซ่งซีซียิ้มและก้มศีรษะ จากนั้นค่อยส่งนางออกจากจวนด้วยตนเอง "ข้ามีวาสนากับฮูหยินผู้เฒ่า ย่อมหาได้ยากเลย"หลังจากมองเห็นฮูหยินผู้เฒ่าจากไป ซ่งซีซีไปที่ห้องโถงหมิงเซ่อของท่านแม่ และนั่งบนเก้าอี้นุ่นที่น

  • สตรีขี่ม้าออกศึก   บทที่ 234

    ท่านหญิงเจียอี้กลับมาอาศัยที่จวนองค์หญิง และแม่ลูกสองคนต้องทนทุกข์ทรมานจากการด่าทอ ตอนที่ชาวบ้านชาวเมืองด่าซ่งซีซีนั้น พวกนางจะรู้สึกสะใจมากแค่ไหน ตอนนี้ก็ฃโกรธมากแค่นั้นโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมีข่าวเกี่ยวกับอนุภรรยาของจวนองค์หญิงถูกแพร่กระจาย องค์หญิงใหญ่ไม่เพียงแต่โกรธ แต่ยังเริ่มสงสัยคนสนิทข้างกายของนาง ได้เผยแพร่ข้อมูลใดๆ รั่วไหลออกไปหรือไม่การสอบสวนทีละคนแบบนี้ก็เพียงพอที่จะทำให้จวนองค์หญิงวุ่นวายได้ระยะหนึ่ง บวกกับท่านหญิงเจียอี้กำลังมีปัญหากับครอบรัวสามี นางกำลังอารมณ์หดหู่ วันๆ เอาแต่ใส่อาารมณ์ทำไม่ดีกับสาวใช้ที่จวนองค์หญิงเดิมที นางคิดว่าหลังจากกลับไปพักอาศัยที่บ้านพ่อแม่ของตนเองสักระยะนึง โหวผิงหยางจะมารับนางกลับ แต่ใครจะไปรู้ว่าไม่เพียงแต่โหวผิงหยางไม่ไปรับเท่านั้น แม้แต่คนรับใช้จากจวนโหวก็ไม่ได้ไปตามหานาง แต่กลับได้ยินข่าวว่าแม่สามีของนางไปที่จวนเสนาบดีกั๋วกงเพื่อขอโทษซ่งซีซีนางโกรธเกี้ยวในใจ ดูเหมือนว่าตราบใดที่หญิงชราจะมีชีวิตอยู่ นางก็ไม่มีทางกุมอำนาจได้ ยิ่งไม่มีสถานะใดๆ ในครอบครัวของสามีตนเองด้วยเพียงแต่ความคิดชั่วร้ายเคยเกิดขึ้นนับครั้งไม่ถ้วน แต่ก็ไม่มีประโย

  • สตรีขี่ม้าออกศึก   บทที่ 235

    เมื่อถึงกลางเดือนสิงหาคม ก็ใกล้จะถึงเทศกาลไหว้พระจันทร์แล้ว เซี่ยหลูโม่ยังไม่กลับมาไปตั้งเดือนกว่า และซ่งซีซีรู้สึกแปลกเล็กน้อย ก่อนหน้านี้ไม่ได้บอกว่าแค่ไปรายงานสักหน่อยเดี๋ยวก็กลับเหรอ?ใช้เวลาไปภูเขาเหม่ยชานเพียงสองสามวันก็พอ ถ้านับกับต้องพักที่นั่นต่ออีกกี่วัน สิบวันก็เพียงพอที่ไปกลับแล้วหรือว่าเกิดเรื่องที่ภูเขาเหม่ยชานแล้วหรือ?เป็นเวลาพอดีเลยที่ได้รับจดหมายจากเสิ่นว่านจือ ในจดหมายของเสิ่นว่านจือได้เขียนมาหลายหน้า ล้วนเป็นเรื่องสนุกที่เกิดขึ้นในภูเขาเหม่ยชาน ยังบอกว่ากุ้นเอ๋อร์ได้ซื้อเครื่องสำอางกลับไป แล้วถูกอาจารย์ขังบริเวณ แต่ไม่ได้ถูกทุบตีซ่งซีซียิ้มในจดหมายยังแสดงถึงความยินดีให้กับนางที่จะแต่งงาน และบอกว่าเมื่อนางแต่งงาน เพื่อนๆ ที่ภูเขาเหม่ยชานจะมอบของขวัญชิ้นใหญ่ให้นางข่าวงานแต่งงานของนางแพร่กระจายในภูเขาเหม่ยชาน ซึ่งหมายความว่า เซี่ยหลูโม่เคยไปที่ภูเขาเหม่ยชาน และสถาบันว่านซงเหมินด้วย ดูเหมือนว่าอาจารย์จะชอบเซี่ยหลูโม่ ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่แจ้งให้ทุกคนทราบเกี่ยวกับการแต่งงานของนางในภูเขาเหม่ยชานเสิ่นว่านจือยังกล่าวอีกว่าตอนนี้ทั้งสถาบันกำลังเตรียมสินเดิมให้นาง

  • สตรีขี่ม้าออกศึก   บทที่ 236

    มื้อเที่ยงเบาๆ ซ่งซีซีดื่มแค่โจ๊กไก่หนึ่งชามเท่านั้น จากนั้นก็ไปสักการะที่ศาลเจ้าตระกูลซ่งเป็นตระกูลที่ใหญ่โตและมีห้องโถงของบรรพบุรุษ ป้ายวิญญาณของพ่อแม่ พี่ชาย และพี่สะใภ้ประดิษฐานอยู่ในห้องโถงของบรรพบุรุษ อย่างไรก็ตาม โดยทั่วไปแล้วผู้หญิงไม่สามารถเข้าไปในห้องโถงของบรรพบุรุษเพื่อสักการะได้ และทำได้เพียงการโค้งคำนับข้างนอกประตูเท่านั้นวิธีเดียวที่ผู้หญิงจะเข้าไปได้ก็ต่อเมื่อเสียชีวิตไป แล้วนำป้ายวิญญาณเข้าไป อีกอย่างซ่งซีซีไม่สามารถถูกนำเข้าไปได้เพราะ นางเป็นลูกสาว และมีเพียงสะใภ้ของตระกูลซ่งเท่านั้นที่สามารถเข้าไปได้ดังนั้นหลังจากที่ท่านพ่อและพี่ชายของนางเสียชีวิตในสงคราม ท่านแม่จึงสร้างศาลเจ้าที่บ้าน และจัดวางป้ายวิญญาณของท่านพ่อและพี่ชายเอาไว้เพื่ออำนวยความสะดวกในการสักการะในช่วงเทศกาลหลังจากที่ครอบครัวถูกสังหารหมด ซ่งซีซีได้จัดป้ายวิญญาณของท่านแม่ พี่สะใภ้ หลานๆ ของนางทั้งหมดวางไว้ที่นั่นด้วยลุงฟูได้เตรียมเครื่องสังเวยไว้แล้ว ทั้งไก่ ขนมไหว้พระจันทร์ และผลไม้สด นางเข้าไปจุดธูป ผู้คนที่เคยอยู่กันเป็นๆ ต่อหน้าต่อตา ทว่าปัจจุบันกลายเป็นป้ายวิญญาณสี่เหลี่ยมไปหมดหลังจากจุดธู

  • สตรีขี่ม้าออกศึก   บทที่ 237

    จางต้าจ้วงสะอึกในขณะที่เขาพูด และเล่าเรื่องติดๆ ขัดๆเมื่อกลุ่มขอทานตัวน้อยกระจัดกระจายออกไป เซี่ยหลูโม่ก็เงยหน้าเห็นขอทานตัวน้อยคนหนึ่งที่ดูคล้ายกับซ่งรุ่ย ลูกชายของพี่ชายรองมากขอทานตัวน้อยคนนั้นเป็นง่อยขาเดียว และวิ่งช้ามาก ในขณะที่เซี่ยหลูโม่ต้องการเข้าไปจับเขา มีคนผลักเกวียนล้มมา บังเอิญชนเข้ากับหลายๆ คน เซี่ยหลูโม่ได้แต่ช่วยชีวิตคนก่อนเมื่อเขาช่วยเหลือผู้คนอยู่นั้น เขาก็เงยหน้าขึ้นมองขอทานตัวน้อยคนนั้นแวบนึง ขอทานตัวน้อยกำลังเดินอย่างง่อยๆ ในไม่ช้า เขาก็ถูกจับตัวขึ้นโดยชายที่แข็งแกร่งคนหนึ่งและขึ้นไปเกวียนวัวคันนึง เขาตะโกนโดยไม่รู้ตัวว่า "รุ่ยเอ๋อร์" ขอทานตัวน้อยคนนั้นที่กำลังก้มหน้านั้นได้เงยหน้าขึ้นและมองเขาด้วยความไม่อยากเชื่อเซี่ยหลูโม่ลุกขึ้นและไล่ตามไปทันที แต่เกวียนก็เข้ามาขวางทางอีกครั้ง เซี่ยหลูโม่กระโดดขึ้นเพื่อไล่ตามรถวัวคันนั้น เมื่อเขาตามรถวัวทันเขาก็พบว่าชายผู้แข็งแกร่งและขอทานตัวน้อยก็หายไปหมดแล้วถนนในอำเภอเย่เต็มไปด้วยผู้คนมากมายและปะปนไปด้วยถนนด้านข้างและตรอกซอกซอยทุกที่ และไม่แน่ว่าพวกเขาไปในทิศทางใดเนื่องจากการเดินทางครั้งนี้เซี่ยหลูโม่แค่พาจางต้าจ้ว

  • สตรีขี่ม้าออกศึก   บทที่ 238

    ตอนที่เป่าจูยื่นสัมภาระให้นาง มือของนางสั่นไม่หยุดเลยไม่มีใครกล้าเชื่อว่าข่าวนี้เป็นความจริง เพราะจำนวนคนที่นับในขณะนั้นครบพอดีโดยเฉพาะเด็กๆ เด็กน้อยจากคนรับใช้ คุณชายน้อยและคุณหนูน้อยในจวนต่างอยู่กันครบเลยซ่งซีซีปากบอกว่าเป็นไปไม่ได้ แต่ในใจของนางยังคงมีความหวังริบหรี่อยู่แต่เมื่อนึกถึงฉากนั้น นอกจากศีรษะแล้ว ยังมีเสื้อผ้าบนร่างกายของเขาด้วย แม้ว่าพวกมันจะเปื้อนเลือด แต่นางก็จำได้ว่ามันเป็นของรุ่ยเอ๋อร์ เพราะนางสั่งให้คนทำเสื้อผ้าชุดนั้นให้กับรุ่ย เอ่อตอนนั้น ตอนที่นางกลับบ้านพ่อแม่ และนางสั่งตัดเย็บเสื้อผ้าให้กับหลานๆ ทุกคนซ่งซีซีรับสัมภาระ ดวงตาของนางว่างเปล่า และเอาแต่พึมพำ "เป่าจู ข้าแค่ไปดูสักหน่อย ข้ารู้ว่ามันไม่ใช่ ข้าไม่ได้มีความหวังอะไรด้วย แต่... แต่เจ้าไปที่เรือนซุยหลานหยิบของเล่นที่รุ่ยเอ๋อร์ชอบที่สุดชิ้นหนึ่ง ก็คือเครื่องยิงนั้น ชิ้นที่ข้าทำให้เขา ได้สลักชื่อในเครื่องด้วย แท่งไม้นั้นข้ายังทดสี...""เจ้าคะ รับทราบเจ้าคะ ข้าน้อยจะไปหยิบเดี๋ยวนี้" เป่าจูรีบวิ่งออกไปอีกครั้ง เมื่อนางลงบันไดหิน ขาของนางเริ่มอ่อนแรงและล้มลงไปตรงๆ ทว่านางไม่ได้หยุดฝีเท้าก่อนรีบลุดขึ

Latest chapter

  • สตรีขี่ม้าออกศึก   บทที่ 1486

    ฮองเฮาทรงรู้สึกหงุดหงิดอย่างถึงที่สุดที่ได้ยินแต่คำตำหนิ "เช่นนั้น ตอนนี้ท่านกล่าวเช่นนี้แล้วจะมีประโยชน์อันใด? สิ่งที่ต้องทำในตอนนี้ คือหาวิธีพลิกสถานการณ์ให้กลับมาได้! ตอนนี้ฮ่องเต้ไม่อนุญาตให้เขาเข้าไปในป่า แล้ววันนี้ลูกของพระสนมเต๋อเฟยกลับได้เปล่งประกายเต็มที่ ท่านพอใจแล้วหรือยัง? หากท่านมีวิธีแก้ ก็กล่าวออกมา หากเพียงแค่มาปลอบเขา ก็ไม่มีความจำเป็น!"พระนางยังคงมีความคับแค้นพระทัยต่อบ้านเกิดของตนเองฮูหยินใหญ่ฉีพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนต่อองค์ชายใหญ่ว่า "เมื่อเสด็จพ่อของเจ้ากลับมาจากล่าสัตว์ และเหล่าขุนนางอยู่กันพร้อมหน้า จงไปกราบทูลเสด็จพ่อว่าเจ้ารู้ตัวว่ามิได้มีสติปัญญาเฉียบแหลม และในอดีตก็เคยเกียจคร้าน แต่เมื่อล้มเหลวเช่นนี้แล้ว เจ้ารู้แล้วว่าผิดพลาดตรงไหน ต่อจากนี้เจ้าจะตั้งใจปรับปรุงตนเอง ศึกษากับไท่ฟูและเสด็จอาให้มากขึ้น และจะไม่ทำให้ไทเฮาและเสด็จพ่อต้องผิดหวังอีก ขอให้เสด็จพ่อและเหล่าขุนนางช่วยเป็นพยานและคอยตรวจสอบเจ้า"ฮองเฮาทรงเบิกพระเนตรกว้างจนแทบถลน "เจ้าสติวิปลาสไปแล้วหรือ? จะให้เขากล่าวต่อหน้าฮ่องเต้และขุนนางทั้งหมดว่าตนเองโง่เขลาและเคยเกียจคร้าน เช่นนั้นมิยิ่งเป็นการท

  • สตรีขี่ม้าออกศึก   บทที่ 1485

    พอฮองเฮาทรงได้ยินเช่นนั้น พระทัยพลันหนักอึ้ง หันไปทอดพระเนตรบรรดาสตรีขุนนางและพระสนมที่อยู่โดยรอบ ทุกคนล้วนเผยสีหน้าสงสัยและอยากรู้อยากเห็น พระนางแย้มพระสรวลฝืนๆ แล้วตรัสว่า “องค์ชายใหญ่ทรงประชวร ปีหน้าค่อยเข้าร่วมอีกครั้งเถิด”ตรัสจบก็ส่งสายพระเนตรให้หลานเจี่ยนกูกูรีบไปสืบความ จากนั้นจึงจูงพระหัตถ์องค์ชายใหญ่ เสด็จกลับกระโจมเพื่อปลอบโยน องค์ชายใหญ่เอาแต่ร้องไห้สะอึกสะอื้น ไม่สามารถตรัสอะไรให้เป็นเรื่องเป็นราวได้ มีเพียงถ้อยคำที่ฮองเฮาทรงจับใจความได้ว่า ทุกคนรังแกเขา แม้แต่เสด็จพ่อก็รังแกเขาไม่นาน หลานเจี่ยนกูกูก็กลับมาพร้อมข่าว นางกราบทูลทุกอย่างให้ฮองเฮาทราบโดยละเอียดฮองเฮาทรงตกพระทัยอย่างถึงที่สุด ไม่อยากเชื่อหูพระองค์เองเมื่อทอดพระเนตรเห็นองค์ชายใหญ่ทรงร้องไห้จนพระเนตรบวมแดง พระนางกลับไม่รู้สึกสงสาร มีเพียงความหนาวเหน็บในพระทัยไม่มีมารดาผู้ใดเชื่อว่าบุตรของตนโง่เขลา พวกนางเพียงคิดว่าเด็กมิได้พยายามมากพอ อย่างแย่ที่สุด ก็เพียงบอกว่าเด็กฉลาดแต่ขี้เกียจตราบใดที่เขามุมานะ เขาก็จะตามทันทว่าตอนนี้ ฮองเฮาทรงเริ่มสงสัยว่าตัวเองให้กำเนิดเด็กโง่เขลาจริงหรือไม่ พระสุรเสียงเริ่มเจ

  • สตรีขี่ม้าออกศึก   บทที่ 1484

    วิธีการรักษาของหมอมหัศจรรย์ดันนั้นได้ผลดีจริงๆ ภายในเวลาเพียงครึ่งเดือน พระพักตร์ของจักรพรรดิ์ซูชิงดูสดใสขึ้นบ้าง ไม่เหมือนก่อนหน้านี้ที่ซีดเซียวและเหลืองซีดพลังในร่างกายของพระองค์ก็ฟื้นตัวขึ้นมาก หากไม่รู้สึกเจ็บบางครั้ง พระองค์คงคิดว่าตนหายดีแล้ววันนี้หมอมหัศจรรย์ดันไม่ได้มา แต่มีบุคคลจากโรงหมอหลวงมาหลายคน บอกว่าคนมาก จะได้ป้องกันเหตุการณ์ไม่คาดคิดการที่หมอมหัศจรรย์ดันไม่ได้มานั้น เหตุผลคงเป็นเพราะไม่อยากให้ขุนนางและครอบครัวทราบว่า พระจักรพรรดิ์ทรงไม่สามารถแยกจากหมอมหัศจรรย์ดันได้ในตอนนี้องค์ชายใหญ่และองค์ชายรองถูกทหารพิทักษ์หลวงพาไปนั่งบนหลังม้า ร่างเล็กๆ ของพวกเขาแบกธนูอยู่บนหลัง ดูท่าทางเหมือนนักธนูจริงๆองค์ชายสามถูกฉีฟางอุ้มขึ้นหลังม้า เขาสวมเสื้อคลุมบางๆ สีแดง แก้มของเขาแดงระเรื่อจากความตื่นเต้น ทำให้ดูน่ารักยิ่งนักจักรพรรดิ์ซูชิงออกคำสั่ง ม้าร้อยตัววิ่งเข้าไปในป่า ลูกๆ ของพระองค์เริ่มล่าสัตว์เสียงของม้าที่วิ่งไปทำให้ทั้งสวนว่านหลินสั่นสะเทือน จนทำให้ฝูงนกตกใจและบินขึ้นไปซ่งซีซีไม่สบายใจ จึงนำปี้หมิงขี่ม้าตามไปด้วยสวนว่านหลินนี้นางเคยมาที่นี่กับบิดาเมื่อครั้งยั

  • สตรีขี่ม้าออกศึก   บทที่ 1483

    จักรพรรดิ์ซูชิงแม้เคยฝึกฝนการต่อสู้มาแล้ว แต่ในด้านนี้กลับไม่ละเอียดรอบคอบเท่าเซี่ยหลูโม่ และไม่ได้สังเกตว่าองค์ชายรองมีพื้นฐานมาแต่เดิมพระองค์เพียงเห็นว่าองค์ชายรองมีท่าทางที่จริงจัง รัดกุม และก้าวหน้าได้รวดเร็วบุตรของพระองค์มีความเฉลียวฉลาด แต่น่าเสียดายที่ไม่ได้เกิดจากพระมารดาแห่งฮองเฮา เป็นความน่าเสียดายยิ่งนักมิฉะนั้น พระองค์ก็ไม่ต้องรู้สึกลำบากใจ แค่เลือกเขาก็พอแล้ววันก่อนการล่าสัตว์ในฤดูใบไม้ผลิ จักรพรรดิ์ซูชิงได้เรียกเซี่ยหลูโม่มาที่ห้องทรงพระอักษรและถามว่า "เจ้าคิดว่าองค์ชายสามพระองค์ของข้านั้นเป็นอย่างไรบ้าง?"เซี่ยหลูโม่ตอบตรงไปตรงมา "องค์ชายใหญ่ไม่สนใจในศิลปะการต่อสู้ ทรงมีความสามารถต่ำ ท่าทางหยาบคาย การยิงธนูยังผิดอยู่ ทุกครั้งที่แก้ไขแล้วก็ยังทำผิดอีก ครั้งหน้าแก้ไขแล้วก็ยังผิดอยู่เช่นเดิม ส่วนองค์ชายรองมีกำลังแข็งแรง ท่าทางคล่องแคล่ว และตั้งใจจริงกับการยิงธนู ทรงมีพื้นฐานมาก่อนแล้วจึงทำได้ดีเกือบเท่ากับรุ่ยเอ่อร์ ส่วนองค์ชายสามไม่ต้องพูดถึง เขาแค่ไปเล่นเท่านั้น"จักรพรรดิ์ซูชิงชะงักไป "มีพื้นฐาน? เขาเคยฝึกมาก่อนหรือ?""น้องได้สัมผัสแขนของเขาแล้ว และรู้สึกถึงกร

  • สตรีขี่ม้าออกศึก   บทที่ 1482

    เซี่ยหลูโม่ในฐานะที่ปรึกษา ได้เข้าวังสอนวิชาอาวุธให้แก่สามองค์ชายก่อนถึงงานล่าสัตว์ฤดูใบไม้ผลิ ที่จริงแล้ว องค์ชายใหญ่ควรฝึกมาตั้งนานแล้ว ทว่าเดิมทีเขาได้รับการเลี้ยงดูจากฮองเฮา ถูกตามใจดั่งดวงตาดวงใจ งานหนักใดๆ ล้วนไม่เคยต้องแตะต้อง เมื่อถูกส่งไปอยู่กับไทเฮา แม้พระนางจะทรงจัดการศึกษาให้ครบถ้วนทั้งบุ๋นและบู๊ แต่เขากลับโง่เง่าและเกียจคร้านเป็นทุนเดิม งานเล่าเรียนในแต่ละวันก็หนักหนาพออยู่แล้ว วิชาหนึ่งยังฝึกไม่ทันเสริม อีกวิชาหนึ่งก็ต้องตามไม่ทันเสียแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่มีพรสวรรค์แต่อย่างใด ซ้ำยังมิได้ขยันหมั่นเพียร จึงมักหาทางหลบเลี่ยงอยู่เสมอ ความก้าวหน้าที่น่าพอใจที่สุดในตอนนี้ คงเป็นเพียงการที่เขายอมไปเรียนหนังสือโดยไม่ร้องไห้อีก ผู้ที่ได้ประโยชน์จากการฝึกครั้งนี้กลับเป็นรุ่ยเอ๋อร์ รุ่ยเอ๋อร์ได้ฝึกพื้นฐานไปบ้างแล้ว แต่ก็ไม่ได้ออกแรงมากเกินไป หมอมหัศจรรย์ดันกล่าวว่าเขาต้องค่อยๆ ฝึก ไม่อาจรีบร้อน หากได้รับบาดเจ็บที่ขาอีกครั้ง จะไม่คุ้มค่าความเสียหาย ดังนั้น เมื่อเซี่ยหลูโม่สอนวิชาธนูให้พวกเขา รุ่ยเอ๋อร์จึงมีพื้นฐานอยู่ก่อนแล้ว ฝึกไปไม่กี่วันก็เริ่มเห็นผล ส่วนองค์ชายใหญ

  • สตรีขี่ม้าออกศึก   บทที่ 1481

    จักรพรรดิ์ซูชิงเสด็จขึ้นว่าราชการอีกครั้ง พระพักตร์ดูดีขึ้นกว่าก่อนหน้านี้มาก ขุนนางอาวุโสบางคนถึงกับหลั่งน้ำตาต่อหน้าพระที่นั่ง โดยเฉพาะหุ่ยอวี่สือ ซึ่งเกือบก่อเรื่องใหญ่โตไปแล้ว บัดนี้เมื่อเห็นว่าฮ่องเต้ทรงมีอาการดีขึ้น อีกทั้งหมอมหัศจรรย์ดันก็ถูกเชิญเข้าวังเพื่อถวายการรักษา จึงพอมีความหวัง อย่างไรก็ตาม เป็นไปตามที่จักรพรรดิ์ซูชิงทรงคาดไว้ เสียงเรียกร้องให้แต่งตั้งองค์รัชทายาทในราชสำนักดังขึ้นเป็นอย่างมาก กระนั้น จักรพรรดิ์ซูชิงก็มิได้ทรงรับคำในทันที เพียงตรัสว่าองค์ชายทั้งสามยังเยาว์วัยนัก ให้รออีกสักระยะเถิด ในกลุ่มขุนนางที่กราบทูลขอให้แต่งตั้งองค์รัชทายาทนั้น ย่อมมีศิษย์ของตระกูลฉีรวมอยู่ด้วย แต่ก็เพียงกล่าวคล้อยตามผู้อื่น มิได้มีใครลุกขึ้นมาเสนอเป็นฝ่ายแรก จักรพรรดิ์ซูชิงมิได้ทรงเชื่อโดยแท้จริงว่าเจ้ากรมฉีต้องการเป็นขุนนางผู้ซื่อสัตย์โดยไร้ส่วนได้เสีย ช่วงนี้ตระกูลฉีทำตัวสงบเสงี่ยมลงก็จริง แต่ทั้งหมดเป็นผลจากการถูกกดดันและเตือนสติ แม้พระองค์จะยังมิได้ทรงแต่งตั้งองค์รัชทายาท แต่กลับทรงประกาศเรื่องหนึ่งแทน นั่นคือ ทรงแต่งตั้งเป่ยหมิงอ๋อง เซี่ยหลูโม่เป็นที่ปรึกษาองค์รัชท

  • สตรีขี่ม้าออกศึก   บทที่ 1480

    ฉีฮูหยินใหญ่เข้าเฝ้าในวัง ครานี้นางมาโดยได้รับคำสั่งจากเจ้ากรมฉี เพื่อแสดงจุดยืนให้ชัดเจน เมื่อฮองเฮาทรงได้ยินว่าบิดาทรงตัดสินใจจะวางตัวเป็นกลาง ก็มิอาจระงับโทสะได้ ตรัสเย็นชา “แต่ก่อนให้ข้าช่วยสนับสนุนตระกูลฉี ข้าก็มิเคยปฏิเสธ บัดนี้เมื่อข้าต้องการให้พวกท่านช่วยบ้าง กลับถอยหนีไปหมดสิ้น ข้าช่างไม่เข้าใจเลยจริงๆ หากองค์ชายใหญ่ขึ้นครองบัลลังก์ ตระกูลฉีจะไม่ได้รับผลดีเลยหรือ? หรือบิดามั่นใจว่าต่อจากนี้ตระกูลฉีจะราบรื่นไร้ปัญหา?” ฉีฮูหยินใหญ่กล่าวอย่างใจเย็น “ความหมายของบิดา คือเพียงอยากเป็นขุนนางผู้ภักดี มิอาจข้องเกี่ยวเรื่องนี้ ทุกอย่างขึ้นอยู่กับพระประสงค์ของฮ่องเต้” “ช่างน่าขันนัก!” ฮองเฮาทรงหัวร่อเยาะ “เปรอะเปื้อนมลทินไปทั้งตัว บัดนี้ยังมีหน้ามาอ้างตนว่าเป็นขุนนางผู้ซื่อสัตย์? เหตุใดจึงไม่พูดเช่นนี้ให้เร็วกว่านี้เล่า? เช่นนั้นข้าจะได้ไม่ต้องแต่งเข้าวังมา ปล่อยให้ข้าดิ้นรนต่อสู้เพียงลำพัง” ฉีฮูหยินใหญ่กล่าว “แม้บิดาจะมีความผิดพลาดในเรื่องส่วนตัว แต่ตลอดเวลาที่อยู่ในกรมขุนนาง ก็รับใช้แผ่นดินและฮ่องเต้โดยซื่อสัตย์ ไม่เคยขายตำแหน่งขุนนางหรือรับสินบน” ฮองเฮาทรงแค่นเสียง “ทำหรือไม

  • สตรีขี่ม้าออกศึก   บทที่ 1479

    ฮองเฮาเคยได้รับความอัปยศเช่นนี้เสียเมื่อไร? แม้แต่ฮ่องเต้ทรงกริ้วพระนางอย่างที่สุด ก็เพียงแค่ทรงตำหนิเล็กน้อย หรือไม่ก็ทรงมีรับสั่งกักบริเวณพระนางเท่านั้น “เซี่ยหลูโม่เป็นตัวอะไร? เขาถึงได้กล้าถึงเพียงนี้! บังอาจมาทำอวดดีต่อหน้าข้า! ข้าเห็นว่าเขาสร้างผลงานไว้ จึงเป็นห่วงเรื่องเชื้อสายของเขา เขาคิดว่าข้าไม่มีเรื่องใดให้ทำ นอกจากยุ่งเรื่องของเขารึ? เขาไม่ชอบก็แล้วไป ยังมีคนที่ชอบอีกมาก!” ฮองเฮาทรงกริ้วจนปวดพระเศียร ไม่เคยพบผู้ใดที่ไม่รู้คุณคนเช่นนี้มาก่อน ความน้อยพระทัยของพระนางทำให้หลานเจี่ยนกูกูงุนงงนัก เดิมทีเรื่องนี้ก็แค่หาข้ออ้างเพื่อบีบให้พระชายาอ๋องต้องยอมเข้าวังมิใช่หรือ? เหตุใดถึงกลายเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับเชื้อสายของจวนอ๋องจริงๆ แล้วล่ะ? หลานเจี่ยนกูกูคิดว่าฮองเฮาทรงหาข้อแก้ตัวให้พระองค์เองเพราะทรงโกรธ แต่ข้อแก้ตัวเช่นนี้ดูจะไร้ความจำเป็นไปมาก เพียงทำให้พระองค์เองขุ่นเคืองยิ่งขึ้นเท่านั้น นางจึงเอ่ยปลอบ “พระนางอย่าได้กริ้วไปเพคะ เดิมทีเรื่องนี้ก็ไม่ได้เป็นการหาพระชายารองให้เขาจริงๆ นี่เพคะ” ฮองเฮาทรงตวัดพระเนตรมองนางด้วยความไม่พอพระทัย ก่อนตรัสด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง

  • สตรีขี่ม้าออกศึก   บทที่ 1478

    เซี่ยหลูโม่เห็นเขามีท่าทางอิดโรย ประกอบกับอู๋ต้าปั้นก็ได้นำฎีกากลับไปแล้ว จึงกล่าวว่า “น้องมีเรื่องหนึ่งขอให้ฝ่าบาททรงอนุญาตพ่ะย่ะค่ะ” จักรพรรดิ์ซูชิงตรัสถาม “เรื่องอันใด?” เซี่ยหลูโม่ดวงตาสงบนิ่งเย็นชา “น้องอยากไปตำหนักฉางชุนสักคราพ่ะย่ะค่ะ” จักรพรรดิ์ซูชิงทรงเข้าใจทันทีว่าเป็นเรื่องอันใด เรื่องนี้ก่อให้เกิดผลกระทบใหญ่หลวง ถึงขั้นเกือบทำให้ผู้ตรวจการสวี่ต้องสิ้นชีพ จักรพรรดิ์ซูชิงไม่ต้องการเผชิญหน้า จึงรับสั่งให้เขาไปตามต้องการ เซี่ยหลูโม่ถวายบังคมลา มุ่งหน้าสู่ตำหนักฉางชุนทันที ฮองเฮาทรงทราบถึงเจตนาของเขา จึงให้คนไปเชิญเข้ามา นางเห็นว่าซ่งซีซีปฏิเสธการแต่งตั้งพระชายารองให้เซี่ยหลูโม่ เป็นเพราะซ่งซีซีขี้หึงและเห็นแก่ตัว ทว่าชายใดเล่าจะคิดเช่นนั้น แม้จะกล่าวคำโตเพียงใด ก็ไม่อาจกลบซ่อนสันดานดิบของบุรุษได้ แม้ฮ่องเต้จะทรงอุทิศพระองค์เพื่อราชกิจ ไม่เสด็จเยือนฝ่ายในบ่อยนัก แต่ก็ยังมีสนมมากมายถึงสามวังหกตำหนัก เมื่อเจอคนถูกพระทัย ก็ยังทรงพลิกป้ายให้เข้าพบเดือนละสามสี่ครั้ง ฉีฮองเฮาทรงเห็นว่าไม่มีแมวตัวใดไม่ชอบกินปลา รวมถึงเซี่ยหลูโม่เองก็เช่นกัน ยิ่งไปกว่านั้น นางยัง

Scan code to read on App
DMCA.com Protection Status