เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 188
บทที่เกี่ยวข้อง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 189
"จริงเหรอ?" เซี่ยหลูโม่ขมวดคิ้ว เขารู้จักนิสัยของป้าคนนี้ดีที่สุดปากหวาน แต่ซ่อนเข็ม ชอบจัดงานเลี้ยงน้ำชามากที่สุด ไปมาหาสู่กับญาติพี่น้องของผู้มีอำนาจในเมืองหลวง มีชีวิตหญิงสาวอยู่ในมือไม่น้อยการแต่งงานของผู้มีอำนาจจำนวนมากเกิดขึ้นเพื่อพบกันในงานเลี้ยงนางถ้าเสด็จแม่ต้องทนทุกข์จากน้ำมือของใครก็ตามในชีวิต นั่นก็คือป้าของเขาคนนี้ นางเก่งในการใช้อุบายและทำสิ่งเลวร้ายมากมายดูเหมือนนางจะป่วยทางจิต หลังจากให้กำเนิดลูกสาวไม่มีอีก รับอนุภรรยาให้พระราชบุตรเขยจำนวนมาก เมื่ออนุภรรยาให้กำเนิดลูก นางก็แย่งพวกเขาไปและประหารชีวิตอนุภรรยา ด้วยวิธีการที่โหดร้ายอย่างยิ่งมีอนุภรรยาคนหนึ่งที่โต้ตอบกับนางเพียงไม่กี่คำ นางก็ไม่เอาแม้แต่เด็กคนนั้น จับเด็กคนนั้นกระแทกตายต่อหน้าอนุภรรยา และตัดนิ้วเท้าของอนุภรรยาไปทีละนิ้ว อนุภรรยาคนนั้นทรมานอยู่หลายวันกว่าจะตายสิ่งเลวร้ายเช่นนี้ถูกซ่อนไว้อย่างดี เนื่องจากใครจะไปกล้ายุ่งเรื่องของจวนองค์หญิงส่วนเหตุผลที่เขารู้ ก็เป็นลุงเขยที่กินเหล้าในวังเมื่อปลายปีนั้น ขณะเข้าห้องน้ำเกิดหลงทางด้วยความเมาสุรา จึงออกตามหาจึงพบว่าลุงหลบอยู่หลังภูเขาจำลอง เพื่อปิดบังใ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 190
จดหมายเชิญจากองค์หญิงใหญ่ถูกส่งไปยังจวนเสนาบดีกั๋วกงจริง ๆ และเนื่องจากวันเกิดคือพรุ่งนี้ จึงถูกส่งไปในวันนี้เท่านั้น เห็นได้ชัดว่านางไม่มีเวลาเตรียมของขวัญวันเกิด ดังนั้นจึงต้องเลือกพวกมันจากโกดังแม่นมเหลียงกังวลมาก "องค์หญิงใหญ่ไม่ชอบจวนเสนาบดีกั๋วกงของเรามาโดยตลอด ตอนฮูหยินอยู่ ไม่เคยเชิญฮูหยินไปงานเลี้ยงใด ๆ ที่นางจัดเลย ทำไมครั้งนี้นางถึงได้เชิญท่าน? คงไม่ได้มีฮูหยินปากมากเป็นกองรอท่านอยู่นะ?"ซ่งซีซีจดหมายไว้ข้าง ๆ "นั่นแน่นอน"นางยังได้ยินเกี่ยวกับเหตุการณ์ในอดีตระหว่างพ่อแม่กับองค์หญิงใหญ่ด้วยหลังจากที่พ่อและพี่ชายถูกสังหารในสนามรบ ในปีที่นางกลับมาจากภูเขาเหม่ยชาน องค์หญิงใหญ่ได้ให้คนมามอบ "ของขวัญ" ให้นาง ของขวัญนั้นเป็นซุ้มประตูพรหมจรรย์เล็ก ๆ ที่นางตั้งใจให้คนแกะสลักและเขียนคำว่ามรดกอย่างใจร้ายช่างเลวร้ายเหลือเกิน การได้รับมรดกจากพรหมจรรย์หมายความว่าผู้หญิงในตระกูลซ่งจะต้องยังคงเป็นม่ายและไม่สามารถแต่งงานเป็นครั้งที่สองได้ครั้งนี้ที่เชิญนางไปน่าจะเป็นเพราะนางได้ทำผลงานกลับมาและมีสถานะเป็นบุตรีของฮูหยินเอกเสนาบดีกั๋วกง แต่งงานกับนางก็สามารถเป็นผู้สืบทอดได้ มักจะทําใ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 191
แม่นมเหลียงเม้มริมฝีปากอย่างไม่เต็มใจเล็กน้อย " ภาพวาดนี้เหมือนจริงราวกับว่าดอกเหมยกำลังเบ่งบานอยู่ตรงหน้า กิ่งเหมยแข็งแรงและดอกตูมสีเขียวกำลังแตกหน่อ บอกว่าทิ้ง แต่ข้าน้อยดูแล้วมันสมบูรณ์แบบ ให้องค์หญิงใหญ่มันเสียของมาก""ไม่เป็นไร มีภาพดอกเหมยมากมายจนเราไม่สามารถนำไปวางห้องหนังสือได้ ศิษย์พี่ชอบวาดรูปดอกเหมยมากที่สุด ใช่แล้ว ต้องมอบให้ฮ่องเต้ด้วยภายหลัง"ฮ่องเต้ชื่นชมศิษย์พี่เป็นอย่างมาก และยังสะสมภาพตัวอักษรของศิษย์พี่ด้วย เขาไม่ได้รับภาพวาดดอกเหมยของศิษย์พี่ซึ่งมีมูลค่ามาก แต่นางก็มีมากมายถวายภาพตัวอักษรของศิษย์พี่ นางได้เริ่มจัดการความสัมพันธ์กับเป่ยหมิงอ๋องแล้ว เรื่องที่ฮ่องเต้ถามในตำหนักฉือหนิง ทำให้นางรู้สึกไม่สบายใจดังนั้นการใช้ภาพวาดของศิษย์พี่เพื่อสอบถามแนวทาง อย่างน้อยก็แสดงถึงความปรารถนาดีของนางและท่านอ๋องแม่นมเหลียงหยิบไปสองสามอันแล้วค้นหาในโกดังเป็นเวลานานพบว่าภาพดอกเหมยที่เหมาะสมกว่าวัตถุสีเหลืองขาว หยิบออกมาก็ทำให้เป็นเรื่องตลก องค์หญิงใหญ่เป็นคนอย่างไรไม่รู้ แต่เคยชินกับความสง่างาม แต่ไม่ค่อยรู้จักชื่นชมจริง ๆ"อี๋ นี่อะไรน่ะ?" หมิงจูพบผ้าเช็ดหน้าจำนวนมากจา
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 192
นางกัดฟันพูดกับแม่นมเหลียงว่า "ตั้งแต่คืนนี้เป็นต้นไป ท่านสอนงานฝีมือข้าหน่อยเถิด ข้าต้องการปักผ้าเช็ดหน้าที่สมบูรณ์แบบ"หลุมที่ขุดเมื่อยังเป็นเด็กจะต้องถูกเติมเต็มนางยอมรับได้ว่าตัวเองไม่สมบูรณ์แบบ แต่ยอมรับไม่ได้ว่าแจกของมีตำหนิไปทั่วแค่สับสนเล็กน้อย นางเข้าใจที่ท่านแม่เก็บผ้าเช็ดหน้านาง แต่ทำไมเป่ยหมิงอ๋องถึงเก็บมันไว้? ยังพกติดตัวไปด้วยอีก?มีบางอย่างแวบขึ้นมา แต่นางไม่ทันได้คิดเรื่องนี้ สงสัยว่าเป่ยหมิงอ๋องชอบสิ่งที่น่าเกลียดหรือเปล่า?ความชอบนี้เป็นเอกลักษณ์จริง ๆขณะที่แม่นมทั้งสองกำลังทำความสะอาดโกดัง เฉินฟูบอกกับซ่งซีซีว่าท่านลู่ได้จัดสมุดบัญชีมาให้นางตรวจสอบ"ได้ เอาไว้ในห้องหนังสือ ข้าจะดูคืนนี้" ซ่งซีซีกล่าวเฉินฟูพยักหน้า "ร้านค้าในเทียนจวงก็จัดการเรื่องนี้เช่นกัน ท่านลู่สรุปบัญชีเป็นยอดรวมและแบ่งย่อย ข้าน้อยดูสองสามครั้งแล้วรู้สึกว่าพวกเขาทำงานได้ดี ผู้คนที่ได้รับการว่าจ้างจากนายท่านซ่งนั้นช่างดีจริง ๆ เชื่อถือได้"นักบัญชีได้รับการแนะนำโดยซ่งซื่ออัน ตระกูลซ่งดำเนินธุรกิจได้ดี ดังนั้นคนที่เขาแนะนำจึงเป็นคนดีเป่าจูพาหมิงจูและคนอื่น ๆ มาจัดเสื้อผ้าของคุณหนูในวั
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 193
เป่าจูมองดูมันแล้วพูดว่า "สีขาวพระจันทร์ก็ใช้ได้ สีฟ้าอ่อน แถมยังทำให้ผิวขาวด้วย เครื่องประดับล่ะ? ใส่ปะการังสีแดงสักเส้นไหม?""ไม่ใส่สีแดง ง่าย ๆ ดีกว่า ไม่จำเป็นต้องยิ่งใหญ่เกินไป" ซ่งซีซีหยิบปิ่นปักผมหยกสีขาวด้วยตัวเองแล้วจับคู่กับริบบิ้นสีขาวพระจันทร์"นี่มันธรรมดาเกินไป" เป่าจูกล่าว"ธรรมดาไม่ธรรมดาใส่แล้วถึงจะรู้" ซ่งซีซีถือเสื้อผ้าเข้าไปในหลังกั้นแล้ว ก็เปลี่ยนเสื้อผ้าออกมา หวีมวยผมเรียบง่าย ใช้ผ้าไหมรัดมวยผมและตกแต่งปิ่นหยกสีขาวอีกอันนางยืนขึ้นหันกลับมา และถามจูทั้งหลายว่า "เป็นยังไงบ้าง?"ดวงตาของจูทั้งหลายตกตะลึง นี่ยังไม่ได้แต่งหน้าเลย ก็เหมือนนางฟ้าแล้ว โดยเฉพาะริบบิ้นผ้าไหมสองเส้นที่ผูกอยู่บนมวยผม เพิ่มสีสันให้กับกระโปรงสีขาวพระจันทร์ของนางไม่น้อยเป่าจูรีบพูดกับหมิงจูว่า "สีทาปาก ต่างหู ถุงหอม หรือจี้หยก เร็วเร็วเร็ว""ได้เลย!" จูทั้งหลายเริ่มหมุนไปรอบ ๆ ทันทีเพื่อค้นหาสิ่งของที่เข้ากันเป่าจูกดซ่งซีซีที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ทาลิปสติก เขียนคิ้วใหม่ แขวนสร้อยคอไข่มุขยาว ๆ และจักจั่นหยกแขวนที่เอวการสวมเสื้อคลุมผ้าเนื้อบางเบาช่วยเพิ่มบรรยากาศของนางฟ้าเป่าจูคิดอยู
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 194
วันรุ่งขึ้น งานเลี้ยงวันเกิดองค์หญิงใหญ่ตั้งแต่เช้าตรู่ รถม้าจอดอยู่ที่ประตู พรมแดงยาวเหยียดออกไปถึงทางเข้าซอย นอกจวนสามสิบกว่างานมีพื้นที่โล่ง ทำเพิง ตั้งเสื่อน้ำสามสิบไหล ชาวบ้านมาก็แค่รวบรวมคนเต็มก็สามารถกินได้องค์หญิงใหญ่ทำเช่นนี้ทุกปีในงานวันเกิด เรียกว่าสนุกสนานกับผู้คน แต่จริง ๆ แล้วเป็นเพียงข้ออ้างที่จะส่งเสริมชื่อเสียงนางในด้านความมีน้ำใจนอกจากทำเสื่อน้ำแล้ว นางยังเตรียมอาหารมังสวิรัติเพื่อเลี้ยงพระภิกษุอีกด้วย องค์หญิงใหญ่เป็นชาวพุทธ อย่างที่ทุกคนรู้กัน นางบริจาคเงินจำนวนมากให้กับวัดทุกปีคนทำชั่วมากมายมักจะขอพรจากเทพเจ้าและพระพุทธเจ้าเสมอองค์หญิงใหญ่ได้ต้อนรับแขกจำนวนมากในงานเลี้ยงในวันนี้ และแม้แต่แม่ทัพจ้านก็ได้รับเชิญจ้านเป่ยว่างและยี่ฝางไม่ได้มา นับตั้งแต่เขาพบว่าแม่ของเขาและพี่ชายคนโตและพี่สะใภ้ไปที่จวนเสนาบดีกั๋วกงเพื่อก่อปัญหา เขาก็จากไปและไม่เต็มใจที่จะกลับบ้าน ส่วนยี่ฝางไม่อยากมาอย่างแน่นอน ใบหน้าของนางถูกทําลายครึ่งหนึ่งและเสียชื่อเสียงแบบนั้น นางไม่อยากมาถูกคนอื่นหัวเราะแต่ฮูหยินผู้เฒ่าจ้านมาร่วมงานกับนางหมินลูกสะใภ้คนโต จ้านเป่ยเซินลูกชายคนที่สาม และ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 195
เมื่อฮูหยินผู้เฒ่าได้ยินนางพูดถึงซ่งซีซี ก็สับสนอยู่ครู่หนึ่ง นางไม่รู้เหตุการณ์ในอดีตระหว่างองค์หญิงใหญ่กับซ่งฮูหยิน คิดเพียงว่าตอนนี้ซ่งซีซีได้ทำผลงานแล้ว ราชวงศ์ก็ให้ความสำคัญกับนางตอนนี้นางกำลังบอกซ่งซีซีกตัญญู กำลังออกหน้าแทนซ่งซีซีหรือเปล่า?แต่เมื่อมองนางที่สายตาอ่อนโยน ก็ดูไม่เหมือนเลยในขณะที่ทำอะไรไม่ถูก ฉีฮูหยินที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ได้ยินจึงพูดว่า "องค์หญิงใหญ่ ความกตัญญูนี้ทำให้คนอื่นเห็น หย่าแล้ว แม้แต่ความตายของอดีตแม่สามีก็ไม่สนใจ ความกตัญญูที่ไหน? การกระทำผิวเผินใครทำไม่ได้? ก่อนหน้านี้ฮูหยินผู้เฒ่าก็ทะเลาะกันที่หน้าประตูจวนเสนาบดีกั๋วกงแล้ว ถ้าไม่ใช่ว่าทําอะไรไม่ได้ ใครจะยอมเสียหน้าล่ะ?"ฉีฮูหยินคนนี้เป็นพี่สะใภ้ของครอบครัวมารดาของหวงโฮ่ว ท่านฉีเป็นขุนนางระดับสามและเป็นแกนหลักในราชวงศ์ทันทีที่ฉีฮูหยินพูด ก็มีคนข้างล่างที่ต่างเห็นพ้องต้องกันว่า "ไม่ใช่เพียงเพราะตัวเองทำผลงานทางทหารก็เลยไม่เห็นใครในสายตาเลย? คนเนรคุณเช่นนี้ถูกทุกคนดูหมิ่นหมด""ฮูหยินผู้เฒ่าจ้าน ได้ยินว่าตอนตระกูลนางถูกกำจัดไป เจ้าดูแลนางอย่างพิถีพิถันและถึงกับอยู่กับนางทั้งวันทั้งคืน กลัวว่านางจะเสี
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 196
แต่นางเชิญแล้ว ตัวเองไม่มา กลับไปไม่รู้ว่านางจะเรียบเรียงอะไร เลยกลั้นลมหายใจไว้แล้วตามมาเมื่อได้ยินพวกนางพูดถึงซ่งซีซี สนมฮุ่ยไทเฟยก็โกรธมากจนแทบจะอาเจียนเป็นเลือดโชคดีที่ทุกคนไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้กำลังจะแต่งงานกับโม่เอ๋อ ถ้ารู้ล่ะก็จะต้องโดนองค์หญิงใหญ่ว่าแน่ นางก็คงต้องอายมากยิ่งขึ้นนางนั่งข้าง ๆ และองค์หญิงใหญ่ก็จงใจไม่สนใจนาง และนางก็ไม่ได้ตั้งใจจะคุยด้วย อย่างไรก็ตาม ท่านหญิงเจียอี้ ลูกสาวคนโตขององค์หญิงใหญ่เห็นสนมฮุ่ยไทเฟยแล้วยิ้มว่า "เฮ้ สนมฮุ่ยไทเฟยก็มาด้วย? เอาของขวัญวันเกิดอะไรมาให้แม่ข้านะ?"ท่านหญิงเจียอี้คว้าตัวนางและถามคำถามนาง โดยไม่ถามคนอื่น เห็นได้ชัดว่ามีความตั้งใจที่ไม่ดีที่จะทำให้นางอับอายก็รู้ว่าการมางานวันเกิดครั้งนี้ต้องถูกกลั่นแกล้ง สนมฮุ่ยไทเฟยไม่เต็มใจพูด "ได้ยินว่าองค์หญิงใหญ่นับถือพระพุทธเจ้า มอบพระพุทธรูปทองคำองค์หนึ่ง โปรดรับด้วย"นางสั่งให้แม่นมเกาส่งของขวัญและมอบให้องค์หญิงใหญ่ องค์หญิงใหญ่เพียงเหลือบมองแล้วพูดอย่างใจเย็น "ถึงแม้จะมีพระพุทธรูปทองคำเช่นนี้มากกว่าสิบองค์ในวังแห่งนี้ แต่ความเมตตาของสนมฮุ่ยไทเฟยข้าจะรับไว้"ทัศนคติที่เย่อหยิ่งนั้
บทล่าสุด
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1423
หยานหรูอวี้ย่อตัวคำนับ "เช่นนั้นข้าคงไม่รบกวนพวกท่าน ขอตัวเจ้าค่ะ" "เดินทางดีๆ นะ!" จีซูเซิ่นยิ้มส่งด้วยความอบอุ่น หลังจากหยานหรูอวี้จากไป จีซูเซิ่นหันไปมองหวังชิงหรู เห็นแววตาของนางที่เคยสดใสกลับมืดมนและเต็มไปด้วยความเศร้าใจ จีซูเซิ่นรู้ว่านางกำลังเสียใจอีกครั้งจึงกล่าวว่า "เรื่องที่ผ่านมาแล้วคิดไปก็ไร้ประโยชน์ เข้าไปข้างในเถอะ" การที่หวังชิงหรูมาหาซ่งซีซีในวันนี้ ต้องใช้ความกล้าอย่างมหาศาล เพราะนางติดค้างซ่งซีซีทั้งคำขอโทษและคำขอบคุณ ที่บอกว่ามากับพี่สะใภ้ในวันนี้ ที่จริงแล้วคือการเผชิญหน้ากับเรื่องราวในอดีต แต่ทว่านางอาจจะประเมินตัวเองสูงเกินไป แม้จะสามารถโน้มน้าวใจตัวเองให้เผชิญหน้ากับซ่งซีซีได้ แต่ในวินาทีที่เห็นหยานหรูอวี้ นางก็รู้สึกอธิบายไม่ถูก เหมือนโดนบางสิ่งกระแทกอย่างแรงจนสมองโล่งว่างเปล่า รอยยิ้มที่ยกขึ้นมาก็ดูฝืนเหลือเกิน นางกลัวเหลือเกินว่าจะร้องไห้ออกมา นางเดินตามพี่สะใภ้ทั้งสองเข้าไปในห้องรับรองอย่างไร้ชีวิตชีวา และเมื่อได้พบซ่งซีซี น้ำตาก็เอ่อท้นอยู่ในดวงตา ซ่งซีซีมองนางแวบหนึ่ง ก่อนเชื้อเชิญทุกคนให้นั่งลงพร้อมรอยยิ้ม และรินชาให้ จีซูเซิ่นมองดู
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1422
หลังจากสนมฮุ่ยไทเฟยออกจากวังและกลับจวน นางพารุ่ยเอ๋อร์มาเยี่ยมซ่งซีซี นางเป็นคนพูดไม่หยุด พอรุ่ยเอ๋อร์พูดคุยกับซ่งซีซีเสร็จและเดินออกไป นางก็เล่าทุกเรื่องที่ได้ยินในวัง รวมถึงเรื่องที่ไทเฮาลงโทษอย่างหนัก ซ่งซีซีฟังจบแล้วกลับปลอบใจนางแทนว่า "คนที่ติดอยู่ในวังหลังไม่มีอะไรทำทุกวัน จะเหมือนข้าออกไปเดินเล่นหรือฟังละครไม่ได้ ย่อมชอบแต่งเรื่องเล่าต่างๆ เพื่อผ่านเวลาไป หากไม่ทำเช่นนั้น วันเวลาที่เนิ่นนานจะผ่านไปได้อย่างไร?" สนมฮุ่ยไทเฟยกล่าวด้วยความโกรธ "ถึงอย่างนั้นก็ไม่ควรพูดจาไร้สาระ พูดออกมาน่าเกลียดขนาดนั้น หากทำให้หมอเอ๋อร์ของเราถูกสวมเขาโดยไม่รู้ตัว นี่หรือคำพูดของคน? แล้วนี่เป็นคำพูดที่ผู้ใหญ่ควรพูดหรือ? ช่างไม่สำรวมจริงๆ" ซ่งซีซีถอนหายใจ นางเพียงเสียใจว่าตอนที่เริ่มรู้สึกผิดปกติ นางไม่ได้ "บาดเจ็บ" ในทันที แต่ก่อนหน้าที่จะเกิดเหตุการณ์ดื่มน้ำซุปนั้น แม้นางจะรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากล แต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่าผิดปกติถึงขนาดนั้น นางกลับคิดว่าฝ่าบาทต้องการสืบเรื่องของสถาบันว่านซงเหมิน แต่ในความเป็นจริง ตอนนี้นางก็ไม่แน่ใจว่าฝ่าบาทหมายความว่าอย่างไรกันแน่ พระองค์ทรงมีความคิดล
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1421
ไม่นานนัก สนมฮุ่ยไทเฟยก็กลับมาถึงตำหนักฉือหนิงด้วยท่าทางโกรธจัด ไม่สนใจว่าฝูกงกงอยู่ด้วย นางก็กล่าวด้วยความโกรธว่า "จะไม่ให้พูดได้อย่างไรว่าคนที่อยู่ในวังหลวงนั้นมองโลกแคบ ใจคับแคบเหมือนรูเข็ม เห็นใครดีกว่าไม่ได้! ซีซีของพวกเรามีความดีความชอบจนฝ่าบาททรงชื่นชม เรียกให้นางไปเข้าร่วมการปรึกษาหารือเสมอ แต่คนพวกนั้นกลับแอบพูดกระแนะกระแหนเรื่องหญิงชายอยู่ในที่เดียวกัน ว่าอยู่ในห้องทรงพระอักษรด้วยกันไม่เหมาะสม ช่างน่าขำสิ้นดี พวกนางลืมไปแล้วหรือว่าซีซีเป็นขุนนางราชสำนัก? หากไม่ไปห้องทรงพระอักษรเพื่อประชุมราชการ จะให้นางไปแย่งความโปรดปรานในวังหลังหรืออย่างไร?" ไทเฮาทรงจิบน้ำชาอย่างช้าๆ ตรัสถามว่า "พวกนางพูดอย่างนั้นหรือ?" สนมฮุ่ยไทเฟยโกรธจนดวงตาแทบถลนออกมา "ตอนแรกข้าก็ไม่รู้เรื่อง พวกนางชมซีซีอย่างกับว่าเป็นคนใหม่ ว่าช่วงนี้นางมักจะอยู่ในห้องทรงพระอักษรกับฝ่าบาท ข้ายังรู้สึกภูมิใจอยู่พักหนึ่ง แต่ฟังไปฟังมาก็รู้สึกแปลกๆ พวกนางพูดเหมือนกลัวว่าจะเกิดเรื่องไม่ดี แล้วบอกว่าซีซีของเราคิดจะเกาะกิ่งไม้สูงกลายเป็นหงส์ อ๊าก! ข้าโกรธจนแทบตาย พวกนางยังกลั้นหัวเราะพลางปิดปาก เหมือนพวกแม่ค้าในตลาดเ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1420
การแกล้งป่วยนั้นต้องมีทักษะ ไม่อาจอ้างว่าเพิ่งออกจากห้องทรงพระอักษรหลังเหตุการณ์น่าอึดอัด แล้วจู่ๆ ก็ป่วยจนไม่สามารถทำงานได้และต้องพักรักษาตัวที่จวนทันที วิธีเช่นนี้เท่ากับทำลายความสัมพันธ์ที่เปราะบางระหว่างเจ้านายและขุนนาง ทำให้ทั้งสองฝ่ายเกิดความกระอักกระอ่วนในใจ สำหรับผู้มีอำนาจสูงเช่นฝ่าบาท อาจจะไม่ใช่เรื่องสำคัญ แต่สำหรับคู่สามีภรรยาที่เป็นขุนนางอย่างพวกเขา การกระทำเช่นนั้นจะถือว่าไม่ให้เกียรติ พวกเขาจึงปรึกษากันและวางแผนว่า พรุ่งนี้จะกลับไปทำงานที่จวนกองกำลังเมืองหลวงตามปกติ พาคนออกไปนอกเมืองเพื่อรักษาความสงบเรียบร้อย และอีกสองสามวันค่อยจัดฉากให้เกิด "อุบัติเหตุเล็กน้อย" เนื่องจากก่อนหน้านี้โจรผู้ร้ายอาละวาดไปทั่ว ทำให้ผู้คนจำนวนมากหลั่งไหลเข้าสู่เมืองหลวงเพื่อหลบภัย แต่เพราะไม่มีเอกสารยืนยันตัวตนจึงไม่สามารถเข้าเมืองได้ และต้องติดค้างอยู่ชานเมือง บริเวณชานเมืองมีขุนนางผู้มั่งคั่งและเศรษฐีที่เลียนแบบการแจกจ่ายอาหารของจีซูเซิ่นมากขึ้น ทำให้ผู้คนไม่อยากจากไป เพราะอย่างน้อยก็มีอาหารและเครื่องดื่ม หากเจ็บป่วยก็มีคนแจกยา หากหนาวก็มีคนมอบผ้าห่ม แม้จะลำบากบ้าง แต่ก็ดีกว่า
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1419
ทันทีที่ซ่งซีซีออกไป รอยยิ้มของจักรพรรดิ์ซูชิงก็เลือนหาย พระองค์ดื่มน้ำแกงเพียงสองสามคำ แล้วทรงอนุญาตให้เต๋อเฟยและองค์ชายรองกลับไป เต๋อเฟยไม่ได้พูดอะไร นางเพียงสั่งให้คนเก็บของแล้วจูงมือองค์ชายรองออกไป อู๋ต้าปั้นปิดประตูพระตำหนักแล้วกล่าวว่า "ฝ่าบาท ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาประชุม กระหม่อมขอทูลเชิญให้ฝ่าบาทพักผ่อนสักครึ่งชั่วโมงเพคะ" แต่เดิม พระองค์มักจะทรงพักผ่อนเล็กน้อยในช่วงกลางวัน แต่หลังจากที่ทรงเรียกซ่งซีซีมาสนทนา พระองค์ก็ไม่ได้พักกลางวันอีกเลย จักรพรรดิ์ซูชิงทรงนวดขมับและตรัสว่า "ก็ได้ ข้าปวดหัวนิดหน่อย" "หรือจะให้กระหม่อมไปเชิญหมอหลวงมาตรวจพระชีพจรพ่ะย่ะค่ะ?" "ไม่ต้อง ข้าเบื่อพวกหมอหลวงฝีมือแย่ แค่ปวดหัวนิดหน่อยก็รักษาไม่หาย ยาก็กินตั้งเยอะ" จักรพรรดิ์ซูชิงตรัสก่อนจะเสด็จไปยังห้องด้านใน ทรงเอนกายลงทั้งที่ยังสวมฉลองพระองค์อยู่ ความปวดหัวกลับยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น อู๋ต้าปั้นคลุมผ้าห่มให้พระองค์ แต่จักรพรรดิ์ซูชิงพลันลืมตาขึ้นอีกครั้งพร้อมสีหน้าเหม่อลอย "ช่วงนี้ข้าเป็นอะไรไปนะ?" อู๋ต้าปั้นกล่าวปลอบใจ "ฝ่าบาททรงกังวลเรื่องศึกสงครามมากเกินไป ทำให้พระทัยและพระวรกายอ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1418
แต่แน่นอนว่านางไม่อาจกล่าวเรื่องนี้กับอู๋ต้าปั้นได้ หลังจากกล่าวคำขอบคุณ นางก็จากไป หลังจากนั้น จักรพรรดิ์ซูชิงก็ยังคงเรียกนางมาพูดคุยหลังประชุมเสมอ บางครั้งครึ่งชั่วโมง บางครั้งก็นานถึงหนึ่งชั่วโมง ทีละน้อย ซ่งซีซีก็เริ่มคุ้นชินและสามารถรับมือกับสถานการณ์นี้ได้อย่างสงบ ในฐานะขุนนางคนหนึ่ง หากฝ่าบาทต้องการให้นางแสร้งทำตัวเป็นเพื่อนที่เหมาะสม นางก็สามารถทำได้ เพียงแต่ว่าเวลาช่วงพักกลางวันหนึ่งชั่วโมงที่ฝ่าบาทควรจะใช้พักผ่อน บัดนี้กลับถูกใช้ไปกับการสนทนาเรื่อยเปื่อยโดยไร้ประโยชน์ ในช่วงเวลานี้ เต๋อเฟยมาส่งน้ำแกงหลายครั้ง พระสนมซูเฟยก็มาหลายครั้ง เช่นเดียวกับกงเฟย และแม้แต่ถงเจี๋ยหยวีก็ยังมา ห้องทรงพระอักษรไม่อนุญาตให้พระสนมเข้าไป ดังนั้นแม้พวกนางจะมาส่งน้ำแกงด้วยตัวเอง ก็ทำได้เพียงมอบให้อู๋ต้าปั้นที่หน้าท้องพระโรง แล้วให้อู๋ต้าปั้นนำเข้าไป แต่ถ้าหากพาลูกชายหรือลูกสาวมาด้วย ก็จะได้รับอนุญาตให้เข้าไปในห้องทรงพระอักษรได้ครู่หนึ่ง เพราะรู้ว่าซ่งซีซีอยู่ที่นี่ น้ำแกงที่ส่งมาจึงมักมีส่วนของซ่งซีซีรวมอยู่ด้วย บางครั้งขณะดื่มน้ำแกง ซ่งซีซีก็อดคิดไม่ได้ว่า หากมีใครคิดลอ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1417
สถานการณ์เช่นนี้ดำเนินไปประมาณสิบวัน ซ่งซีซีกลับไปพูดคุยกับอาจารย์หยูและศิษย์พี่ใหญ่เพื่อวิเคราะห์ แต่ก็ไม่สามารถหาข้อสรุปที่ชัดเจนได้ ตอนแรกนางคิดว่าฝ่าบาทต้องการสืบเรื่องของสถาบันว่านซงเหมิน เพราะในศึกครั้งนี้ อาจารย์นางนอกจากจะปรับปรุงปืนตาหกนัดและปืนใหญ่ชุดแดงแล้ว ยังสามารถรวบรวมกำลังจากสำนักศิลปะการต่อสู้หลายแห่งให้เข้าร่วมการป้องกันเมืองหลวง ด้วยนิสัยช่างสงสัยของพระองค์ การระแวงเช่นนี้จึงไม่ใช่เรื่องแปลก แต่ต่อมานางคิดว่าคงไม่ใช่ เพราะเรื่องภูเขาเหมยชาน พระองค์ไม่ได้ต้องการฟังเรื่องของอาจารย์ แต่สนใจเพียงเรื่องเล่าสนุกๆ สองสามวันที่ผ่านมา พระองค์ชอบฟังเรื่องที่นางก่อเรื่องและทะเลาะวิวาทบนภูเขาเหมยชาน แล้วอาจารย์ต้องเดินทางไปขอโทษแทนนาง ทุกครั้งที่นางเล่า พระองค์จะทรงพระสรวลจนตัวโยนด้วยความสนุกสนาน ซ่งซีซีไม่เข้าใจว่ามันน่าขำตรงไหน เพราะทุกครั้งที่นางก่อเรื่อง นางต้องกลับไปถูกอาจารย์อาดุด่า กักบริเวณ ถูกลงโทษให้แบกโอ่ง ถูกตีมือ นั่งคุกเข่าบนตะปู หรือแม้แต่ถูกลงโทษให้นั่งยองๆ เหนือธูปที่กำลังไหม้จนกางเกงทะลุ นางคิดว่าเรื่องน่าอับอายเช่นนี้ พระองค์คงจะมองว่าไม่น
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1416
ซ่งซีซีรู้อยู่ก่อนแล้วว่า จ้านเป่ยวั่งสูญเสียแขนข้างหนึ่งเพื่อช่วยชีวิตท่านลุงสาม เรื่องนี้ท่านป้าสามเขียนมาเล่าในจดหมาย ไม่ได้พูดถึงอย่างเจาะจง เพียงเล่าเรื่องสถานการณ์ของคนในตระกูลเซียวและการศึกครั้งนี้เท่านั้น หลังจากซ่งซีซีอ่านจดหมาย นางเขียนตอบกลับไปโดยไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้ ในการต่อสู้ในสนามรบ บางครั้งก็ยากที่จะบอกได้ว่าใครช่วยใคร นางย่อมหวังให้ทหารทุกนายที่ออกไปรบกลับมาอย่างปลอดภัยครบทุกส่วนของร่างกาย แต่สงครามนั้นโหดร้ายเสมอ มักมีทั้งการหลั่งเลือดและการเสียสละ ซ่งซีซีรับรู้เรื่องนี้เพียงผ่านๆ แต่จักรพรรดิ์ซูชิงเพิ่งทราบจากรายงานชัยชนะที่ชายแดนเฉิงหลิงเมื่อเร็วๆ นี้ ว่าจ้านเป่ยวั่งสู้รบอย่างกล้าหาญ ช่วยชีวิตผู้อื่นและเสียแขนไป พร้อมทั้งสร้างผลงาน ก่อนหน้านี้ รายงานที่ส่งกลับมาด้วยม้าเร็วมีแต่เรื่องสถานการณ์การรบ ไม่มีการระบุถึงใครเป็นผู้สร้างผลงาน มีเพียงในรายงานชัยชนะเท่านั้นที่จะมีรายชื่อผู้มีผลงานแนบมาด้วย จักรพรรดิ์ซูชิงทรงยินดีมาก และในระหว่างการประชุมเรื่องการทหาร พระองค์ทรงชมเชยจ้านเป่ยวั่งเป็นพิเศษ ราวกับต้องการยืนยันว่าการที่ทรงแต่งตั้งเขาในอดีตไม่ใช่กา
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1415
จักรพรรดิ์ซูชิงเวลานี้ หากมีการปรึกษาเรื่องการทหาร มักจะเรียกซ่งซีซีไปยังห้องทรงพระอักษร และอนุญาตให้นางเข้าร่วมอภิปรายเกี่ยวกับสถานการณ์การรบ ตำแหน่งในที่ประชุมห้องทรงพระอักษรนี้ นางได้รับมาจากการนำกองทัพซวนเจียเอาชนะกองกบฏด้วยเลือดและหยาดเหงื่อ ไม่มีใครกล้าปฏิเสธความสามารถของนาง ข้อมูลทางการทหารนั้นได้มาจากรายงานของชายแดนเฉิงหลิงและหนานเจียง เหล่าขุนนางจะวิเคราะห์สถานการณ์ต่อ และเตรียมการสนับสนุนแนวหลัง รวมถึงการวางแผนยุทธวิธี ถึงแม้จะมีแผนยุทธวิธี จักรพรรดิ์ซูชิงก็จะไม่ออกพระราชโองการโดยตรง เพียงแต่ให้คำแนะนำเท่านั้น จากจุดนี้แสดงให้เห็นว่า พระองค์ทรงเชื่อมั่นในตัวเซี่ยหลูโม่และตระกูลเซียว แม้ความไว้วางใจนี้จะจำกัดอยู่เพียงในเรื่องการนำทัพก็ตาม ในขณะนี้ย่างเข้าสู่ฤดูหนาว ทหารจำเป็นต้องใช้เสื้อผ้ากันหนาวและอาวุธเพิ่มเติม ส่วนใหญ่ในที่ประชุมจึงหารือกันเรื่องการจัดสรรสิ่งของเหล่านี้ สถานการณ์ของซูลันซือที่ชายแดนเฉิงหลิงกับวิกเตอร์มีความคล้ายคลึงกัน แต่ก็ไม่เหมือนเสียทีเดียว วิกเตอร์ไม่มีทางถอยอีกแล้ว แต่ซูลันซือยังมีฮ่องเต้ซีจิงเป็นผู้สนับสนุน ทว่าฮ่องเต้ซีจิงในเวล
