แชร์
บทที่ 153
บทที่เกี่ยวข้อง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 154
ทันทีที่ซ่งซีซีกลับมาที่จวนเสนาบดีกั๋วกง อู๋ต้าปั้นก็มาส่งคำสั่งวาจาของฮ่องเต้ด้วยตนเองซ่งซีซีตกตะลึง หากหาสามีที่เหมาะสมไม่ได้ภายในสามเดือนก็ต้องเข้าวัง?นางรีบขวางอู๋ต้าปั้นไว้ ไล่ทุกคนออกไป "อู๋กงกง ท่านบอกข้าที ฮ่องเต้หมายความว่ายังไงกันแน่?"หากฮ่องเต้ยืนกรานที่จะให้นางเข้าวัง ก็ไม่จำเป็นต้องให้เวลานางสามเดือนในการหาสามีในเมื่อให้เวลานางสามเดือน ตราบใดที่คำสั่งวาจาแพร่กระจายออกไป จะไม่มีใครกล้าแต่งงานกับนางดังนั้น ยังคงเป็นการใช้กำลังกดขี่และไม่ได้ให้โอกาสนางเลย ดูเหมือนว่าสุดท้ายนางจะต้องเข้าวังเพียงทางเดียวแต่ในเมื่อใช้กำลังกดขี่ แล้วยังให้เวลาสามเดือน...คำสั่งวาจานี้ทำให้นางรู้สึกแปลก ๆอู๋ต้าปั้นพูดอย่างครุ่นคิด "บางที ฮ่องเต้อาจคิดว่าหากมีคนกล้าขอแต่งงานกับคุณหนูภายในสามเดือน กล้าท้าท้ายอำนาจสวรรค์ ฮ่องเต้ก็จะคิดว่าคนนั้นปฏิบัติต่อคุณหนูอย่างจริงใจได้?""แต่ทำไมฮ่องเต้ต้องยุ่งเรื่องการแต่งงานของข้าด้วย?"อู๋ต้าปั้นกล่าวว่า "ท่านพูดหมดแล้วไม่ใช่เหรอ? นับถือฮ่องเต้เป็นพี่ชาย พี่ชายก็ต้องวางแผนแต่งงานให้น้องสาวตัวเอง ก็เป็นเรื่องที่สมเหตุสมผล"ซ่งซีซีอารมณ์เสียกับค
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 155
ซ่งซีซีไม่ได้บอกพวกเขาเกี่ยวกับคำสั่งแปลก ๆ ของฮ่องเต้ แต่เพียงขอบคุณพวกเขาที่ไปช่วยที่เขตหนานเจียง"พวกแคว้นซาฆ่าพ่อและพี่ชายข้า ข้าไปที่เขตหนานเจียงหลัก ๆ แล้วเพื่อแก้แค้น พวกเจ้าช่วยข้าแก้แค้น บุญคุณนี้ข้าจะจำไม่มีวันลืม"เมื่อนางพูดแบบนี้ ทุกคนก็รู้สึกดีขึ้นมาก ใช่แล้ว พ่อและพี่ชายของซีซีถูกแคว้นซาฆ่าตายทั้งคู่ กฏของแวดวงศิลปะการต่อสู้ ฆ่าคนต้องชดใช้ชีวิต พวกเขาก็แค่ไปช่วยซีซีแก้แค้น ที่เหลือไม่ต้องคิดมากซ่งซีซีลืมเรื่องกลุ้มใจทั้งหมดและกล่าวว่า "ทุกคนกินอิ่มนอนหลับแล้ว ไม่งั้นเราออกไปเดินซื้อของกันดีกว่า และขอให้พวกเจ้าช่วยข้าเอาของกลับไปให้ท่านอาจารย์ด้วย""ก็ดี แต่พวกเราไม่มีเงิน ฮ่องเต้ยังไม่ได้ประทานรางวัลพวกเราเลย" กุ้นเอ๋อร์มองซ่งซีซีอย่างว่างเปล่า "เจ้าว่าฮ่องเต้ลืมไปแล้วหรือเปล่า?"ซ่งซีซียิ้มและพูดว่า "ไม่มีทางลืมแน่นอน ฮ่องเต้ตรัสด้วยพระองค์เอง จะประทานรางวัลแก่สามทัพ เราได้สร้างผลงาน รางวัลต้องมากแน่นอน""ข้าหวังว่าจะประทานด้วยทองคำหนึ่งร้อยตำลึง ค่าเช่าสิบปีของนิกายเราก็จะได้รับการแก้ไข" กุ้นเอ๋อร์กล่าวด้วยรอยยิ้มในนิกายกู่เยว่ที่กุ้นเอ๋อร์อยู่เขาเป็นผู้ชายคนเ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 156
ฮูหยินผู้เฒ่าจ้านกลับโกรธจนปากบิดเบี้ยวแม้ว่าทองคำร้อยตำลึงจะมาก แต่พวกเขาไม่ได้ไปที่รบเพื่อรับรางวัลแค่นี้โดยเฉพาะอย่างยิ่งฮูหยินผู้เฒ่าจ้านรู้ว่าจ้านเป่ยว่าง อาจได้เลื่อนยศ แต่เนื่องจากรับผิดกับยี่ฝาง บวกกับยี่ฝางนำกองกำลังของเขาไปขัดขวางการโจมตี กระทรวงกลาโหมทั้งให้รางวัลและลงโทษ จึงลงเอยด้วยทองคำร้อยตำลึง นางโกรธมากจนเกือบเลือดออกในสมองนางมีสุขภาพไม่ดีอยู่แล้ว หลังจากโกรธครั้งนี้ ก็หมดสติในตอนกลางคืน ต้องรีบเชิญให้หมอไปฝังเข็มในชั่วข้ามคืน จึงค่อยยังชั่วแต่เมื่อเห็นว่าต้องซื้อยาจากหมอมหัศจรรย์ดันอีกแล้ว เงินในมือจึงถูกใช้ไปอย่างสุรุ่ยสุร่าย เงินสำหรับงานเลี้ยงน้ำชาก็ยืมมา ตอนนี้มีทองคำร้อยตำลึงแล้ว นอกจากใช้หนี้ ซื้อยาก็ซื้อไม่ได้มากเสี่ยงชีวิตไปต่อสู้ฆ่าฟัน แต่กลับลงเอยแบบนี้ ในตอนแรกฮูหยินผู้เฒ่าจ้านชอบยี่ฝางแค่ไหน ตอนนี้ก็เกลียดแค่นั้นโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเห็นตัวเองเป็นลมและฟื้นขึ้นมา นางกลับไม่ได้เฝ้าอยู่ข้างเตียง อดไม่ได้ที่จะพูดด้วยความโกรธว่า "แต่งกาลกิณีอะไรกลับมา? ทำให้สามีไม่ได้รับยศไม่พอ แม้แต่ความกตัญญูกตเวทีขั้นพื้นฐานที่สุดก็ไม่ปฏิบัติตามแล้ว""ท่านแม่ ห
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 157
จ้านเส้าฮวนรู้สึกหวาดกลัวกับดวงตาที่ดุร้ายของนาง ถอยกลับไปนั่งที่ขอบเตียง น้ำตาแห่งความคับข้องใจตกลงไปที่พื้น "ท่านแม่ นางตบข้า"เมื่อฮูหยินผู้เฒ่าจ้านเห็นลูกสาวสุดที่รักของถูกตบ ก็อดไม่ได้ที่จะพูดด้วยความโกรธ "เจ้าสอง ดูภรรยาเจ้าให้ดีด้วย"จ้านเป่ยว่างยืนอยู่ตรงหน้ายี่ฝาง สายตาดูเหนื่อยและในใจก็รู้สึกเหนื่อยกว่า "เจ้าจะลงมือตบคนได้ยังไง? นางพูดอะไรผิดไป เจ้าตำหนินางกี่ประโยคก็พอแล้ว"ดวงตาของยี่ฝางเต็มไปด้วยความผิดหวังและความโกรธ "ข้าตบนางแล้วจะทำไม? นางพูดจามั่วซั่วใส่ร้ายข้า ทำไมเจ้าถึงไม่ว่านาง?""ไม่ใช่ข้าพูดสักหน่อย คนข้างนอกพูดต่างหาก เจ้าเก่งจริงก็ไปตบคนข้างนอกเลย" จ้านเส้าฮวนพูดพลางร้องไห้สะอึกสะอื้น แววตาเกลียดชัง "เจ้าไม่กล้าตบคนข้างนอก เลยได้แต่มาระบายใส่ข้า เก่งแบบไหนกัน?"ยี่ฝางพูดอย่างแข็งกร้าว "คนข้างนอกจะว่ายังไงก็เป็นเรื่องของพวกเขา ข้าจัดการกับคนข้างนอกไม่ได้ ข้ายังจัดการกับเจ้าไม่ได้? ข้าเป็นพี่สะใภ้รองของเจ้า ในบ้านนี้ ท่านพ่อไม่แยแส พี่ชายคนโตก็อ่อนแอ ดูแลบ้านวุ่นวายไปหมด ท่านแม่ป่วยหนักตลอดแม้แต่เงินซื้อยาก็ไม่มี เจ้ายังตะโกนที่จะซื้อเครื่องประดับซื้อเสื้อผ้
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 158
"กำเริบเสิบสาน!"ฮูหยินผู้เฒ่าคนรองโกรธมากจนกระแทกโต๊ะ ไฟสลัว ๆ ที่ลานบ้านคนรอง สองใบหน้าที่โกรธจัดของนางจ้านเป่ยชิงและนางหมินต่างก็ก้มหัวและไม่กล้าพูดอะไรตอนที่ถูกนางด่า"พวกเจ้ามีหน้าอะไรให้ข้าไปจวนเสนาบดีกั๋วกง? แล้วข้าจะมีหน้าไปที่ไหน? ไม่งั้นจะให้ข้าไปบอกนางว่า จ้านเป่ยว่างเสียใจแล้ว แต่งหญิงที่ทำร้ายพ่อปู่กลับมา บ้านไม่สงบสุข ให้นางกลับมาจัดการความยุ่งเหยิง เอาเงินทองของนางมาให้แม่ย่าไปหาหมอต่อ และซื้อเสื้อผ้าสี่ฤดูให้น้องสาวสามีต่อเหรอ?""แม่เจ้าก็พูดออกมาได้ ตอนนั้นต้องการจะหย่านาง ได้เหลือความเมตตาบ้างไหม? แม้แต่สินสอดของก็ยังคิดจะเอา ถ้าฮ่องเต้ไม่มีพระราชโองการหย่าให้นาง พวกเจ้าจะไม่ฮุบร้านของนางทั้งหมดเหรอ? พวกเจ้ามีหน้าไปขอได้เลย ข้าไม่ไป แม้ว่าหน้าข้าจะหนาเหมือยกำแพง ก็ไม่ได้เอามาใช้เป็นคันเหยียบให้พวกเจ้า""ในเมื่อไม่เอาหน้าตากันแล้ว ก็ไปหาพระชายาอ๋องเยี่ยนได้เลย ตอนนั้นการแต่งงานของพวกเจ้าถูกจัดโดยพระชายาอ๋องเยี่ยน ตอนหย่าภรรยาไม่กล้าเชิญพระชายาอ๋องเยี่ยน ตอนนี้ควรไปเชิญแล้วหรือเปล่า? กลัวพระชายาอ๋องเยี่ยนให้คนตีพวกเจ้าออกไป?""หรือว่าตั้งใจจะรังแกพระชายาอ๋องเยี่ย
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 159
ไม่ว่าทุกคนจะพูดยังไง จ้านเป่ยว่างก็จะพูดด้วยใบหน้าเย็นชาเสมอว่า "คนของจวนแม่ทัพห้ามไปหาซ่งซีซีเด็ดขาด"เมื่อฮูหยินผู้เฒ่าเห็นว่าเขาดื้อรั้น ก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ "ไม่ใช่ว่าแม่อยากไปหานาง แต่จริง ๆ แล้ว จวนแม่ทัพของเราต้องการวิธีที่จะเอาชีวิตรอด เจ้าดูการกระทำของยี่ฝางสิ ไม่ต้องพูดถึงว่านางสร้างความอับอายให้กับจวนแม่ทัพของเรา ทำให้เราถูกคนอื่นวิพากษ์วิจารณ์ แต่ยังมีอารมณ์รุนแรงและดุร้าย แม้แต่พ่อปู่ก็สามารถลงมือได้ ถ้าพ่อของเจ้าบอบบางหน่อย กลัวว่าจะตายในเงื้อมมือนาง นางกลับดี ตีคนเสร็จก็หนีกลับบ้านตัวเอง ใหนางหลบไปเถอะ ทางที่ดีต่อไปอย่ากลับมาอีกเลย""ไม่เป็นไรถ้าเจ้าหย่ากับนางได้ แต่เจ้าเป็นคนไปขอร้องให้ฮ่องเต้พระราชทานอภิเษกสมรส" จู่ ๆ ฮูหยินผู้เฒ่าจ้านก็ตกตะลึงและมองไปที่จ้านเป่ยว่าง " นางทำร้ายพ่อปู่และดูหมิ่นแม่สามี สามารถทูลฮ่องเต้ให้หย่านางได้หรือไม่?"จ้านเป่ยว่างเต็มไปด้วยความหงุดหงิด "พอได้แล้ว ตอนนี้ข้าหวังเป็นอย่างยิ่งว่าฮ่องเต้จะลืมข้าไปแล้ว อีกสามห้าปีถึงจะนึกถึงข้าได้ ข้ายังไปขอพระราชโองการหย่าภรรยา อาชีพการงานของข้าก็คงสิ้นลงแน่"ฮูหยินผู้เฒ่าจ้านตกใจมาก "สามถึงห้า
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 160
เฉินฟูดูแลจวนนอกมาหลายปีแล้ว มีความรู้กว้างขวางก็มักจะเดาความคิดได้เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "คุณหนู อย่างน้อยก็แน่ใจได้ว่าฮ่องเต้ไม่ต้องการให้ท่านเข้าวังจริง ๆ มิฉะนั้นเขาสามารถออกพระราชโองการแต่งตั้งท่านเป็นนางสนมได้โดยตรงและท่านก็ไม่สามารถขัดขืนได้""ข้ารู้ แต่เขาให้เวลาข้าสามเดือนนี้ เหมือนบังคับให้ข้าต้องแต่งงาน" ซ่งซีซีทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย "ข้าโสดไปทำอะไรให้เขา? ข้าไล่อ่านหนังสือราชโองการก่อนหน้านี้ของท่านพ่อหลายครั้งแล้ว อย่างอื่นไม่สําคัญ สิ่งสำคัญคือถ้าข้าแต่งงาน ลูกเขยสามารถสืบทอดตำแหน่งได้ เขาอยากให้คนอื่นสืบทอดตำแหน่งของท่านพ่อข้าเหรอ?"เฉินฟูกล่าว "ข้าน้อยจำได้ว่าราชโองการยังเขียนไว้ว่าสามารถเลือกหลานที่เหมาะสมมาฝึกฝนได้ ในอนาคตก็สามารถสืบทอดตำแหน่งได้ หรือว่าฮ่องเต้ไม่ต้องการให้คนของตระกูลซ่งสืบทอดตำแหน่ง? เขามีคนที่เหมาะสมที่จะสืบทอดตำแหน่ง? ให้ท่านแต่งงานภายในสามเดือน เขามีตัวเลือกสามีที่เหมาะสมสำหรับท่านแล้ว?"ซ่งซีซีครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง โดยหมุนนิ้วไปรอบ ๆ ลูกประคำที่แม่ทิ้งไว้เพื่อสงบสติอารมณ์"ถ้าการเดาของคุณลุงฟู่ถูกต้อง ฮ่องเต้ต้องการเป็นผู้ตัดสินผู้สืบท
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 161
ไม่กี่วันต่อมา ประตูจวนเสนาบดีกั๋วกงก็เกือบจะพังแล้วในอดีตบรรดาฮูหยินในตระกูลขุนนางที่ไม่ค่อยไปมาหาสู่กันในอดีต ตอนนี้ผลัดกันมาเยี่ยมที่บ้าน ไม่ใช่เพราะคำสั่งวาจาฮ่องเต้ แต่เป็นเพราะซ่งซีซีทำผลงานกลับมา แม้ว่าจวนเสนาบดีกั๋วกงจะเหลือนางเพียงคนเดียว แต่ดูเหมือนว่าสามารถยกระดับจวนเสนาบดีกั๋วกงได้ตอนหย่า งานเลี้ยงส่วนตัวของฮูหยินขุนนาง ต่างก็นินทาซ่งซีซี นางกลายเป็นเรื่องที่ทุกคนต้องพูดถึงตอนนี้ ก็ยังถูกพูดถึง แต่พอพูดถึงนางก็ไม่กล้ามีทัศนคติเหมือนเมื่อก่อนแล้วการให้รับแขกไม่ใช่เรื่องยากสำหรับซ่งซีซี ก่อนที่จะแต่งงานไปจวนแม่ทัพ ท่านแม่ให้คนมาฝึกเป็นเวลาหนึ่งปีการเข้าสังคมเป็นเพียงการเล่นละคร ยิ้ม พูดคุย พยักหน้า วนไปวนมาหลายรอบตามหัวข้อคนอื่นทุกคนพูดคุยกันและหัวเราะอย่างมีความสุข ตอนจากกันก็ทำเป็นไม่อยากจากไป พอออกจากจวนไปแล้ว ต่างคนต่างเก็บยิ้ม ขยี้แก้มที่เมื่อย จิบชาแล้วค่อยไปร่วมงานต่อไปเย็นวันนี้ พระชายาอ๋องฮวยและท่านหญิงหลานก็มาด้วยเมื่อนึกถึงของขวัญที่ถูกส่งคืนเหล่านั้น ใบหน้าของซ่งซีซียังคงมีรอยยิ้มอ่อน ๆ ทักทายว่า "ท่านน้าและน้องสาวมาแล้วเหรอ? รีบเข้ามาสิ"เมื่อพระ
บทล่าสุด
