LOGINShare
บทที่ 160
Related chapters
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 161
ไม่กี่วันต่อมา ประตูจวนเสนาบดีกั๋วกงก็เกือบจะพังแล้วในอดีตบรรดาฮูหยินในตระกูลขุนนางที่ไม่ค่อยไปมาหาสู่กันในอดีต ตอนนี้ผลัดกันมาเยี่ยมที่บ้าน ไม่ใช่เพราะคำสั่งวาจาฮ่องเต้ แต่เป็นเพราะซ่งซีซีทำผลงานกลับมา แม้ว่าจวนเสนาบดีกั๋วกงจะเหลือนางเพียงคนเดียว แต่ดูเหมือนว่าสามารถยกระดับจวนเสนาบดีกั๋วกงได้ตอนหย่า งานเลี้ยงส่วนตัวของฮูหยินขุนนาง ต่างก็นินทาซ่งซีซี นางกลายเป็นเรื่องที่ทุกคนต้องพูดถึงตอนนี้ ก็ยังถูกพูดถึง แต่พอพูดถึงนางก็ไม่กล้ามีทัศนคติเหมือนเมื่อก่อนแล้วการให้รับแขกไม่ใช่เรื่องยากสำหรับซ่งซีซี ก่อนที่จะแต่งงานไปจวนแม่ทัพ ท่านแม่ให้คนมาฝึกเป็นเวลาหนึ่งปีการเข้าสังคมเป็นเพียงการเล่นละคร ยิ้ม พูดคุย พยักหน้า วนไปวนมาหลายรอบตามหัวข้อคนอื่นทุกคนพูดคุยกันและหัวเราะอย่างมีความสุข ตอนจากกันก็ทำเป็นไม่อยากจากไป พอออกจากจวนไปแล้ว ต่างคนต่างเก็บยิ้ม ขยี้แก้มที่เมื่อย จิบชาแล้วค่อยไปร่วมงานต่อไปเย็นวันนี้ พระชายาอ๋องฮวยและท่านหญิงหลานก็มาด้วยเมื่อนึกถึงของขวัญที่ถูกส่งคืนเหล่านั้น ใบหน้าของซ่งซีซียังคงมีรอยยิ้มอ่อน ๆ ทักทายว่า "ท่านน้าและน้องสาวมาแล้วเหรอ? รีบเข้ามาสิ"เมื่อพระ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 162
พระชายาอ๋องฮวยและท่านหญิงหลานนั่งเป็นชั่วโมงแล้วจึงจากไป ซ่งซีซีส่งพวกนางออกไปนอกจวน โดยไม่แสดงท่าทีสงสัยเลยเป่าจูรู้สึกเสียใจแทนนาง "คุณหนูมอบของให้ท่านหญิง แต่ถูกพระชายาส่งคืน เห็นได้ชัดว่าตอนนั้นพระชายาดูถูกคุณหนู ทำไมวันนี้คุณหนูถึงต้องทำดีกับพวกนางขนาดนี้?"ซ่งซีซีนั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ให้เป่าจูถอดปิ่นของนางออก "เข้าสังคมใครไม่แสดงกัน? แค่ยิ้มและพูดจาสุภาพ ท่านน้าก็ดีกลับข้ามาตลอด ข้าก็ไม่เรื่องจริง ๆ ตัวเองหย่าร้าง กลับไปมอบของให้น้องสาว""แต่ท่านก็ไม่ได้ไปด้วยตนเอง นอกจากนี้ ท่านก็ได้รับการประทานหย่าจากฮ่องเต้ ไม่ใช่โดนหย่า ทำไมจะมอบของให้ไม่ได้?""เป่าจูน้อย จงเปิดใจให้กว้างขึ้น ถ้าคิดมากกับทุกเรื่องนั้นมันเหนื่อย" ซ่งซีซีมองใบหน้าที่เหนื่อยล้าในกระจกทองเหลือง หลายวันมานี้ไม่ได้หยุดจริง ๆ ทุกวันมีคนมาเป็นระลอก ๆนางไม่รู้ด้วยซ้ำว่าในเมืองหลวงมีฮูหยินขุนนางเยอะขนาดนี้ และผู้คนที่มีเกียรติมากที่สุดในโลกก็มารวมตัวกันในส่วนนี้ของเมืองหลวงเป่าจูกล่าวว่า "คุณหนูช่างคิดได้"ซ่งซีซีมองตัวเองในกระจก ยิ้มเล็กน้อย และคิดในใจ ถ้าคุณหนูคิดไม่ได้ คงไม่สามารถอยู่รอดได้นานแล้ว
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 163
ฮูหยินผู้เฒ่าจ้านมาที่นี่พร้อมกับจ้านเป่ยชิงกับนางหมิน รวมถึงจ้านเส้าฮวนทันทีที่ลงจากรถม้า ฮูหยินผู้เฒ่าจ้านก็ข้อเท้าแพลง นั่งลงที่หน้าจวนเสนาบดีกั๋วกง และเริ่มร้องไห้เสียงดัง"ซีซี ข้าปฏิบัติต่อเจ้าเหมือนลูกสาวมาโดยตลอด เจ้าไม่เคยได้รับความน้อยใจแม้แต่น้อยในการแต่งงานไปยังจวนแม่ทัพ และข้าก็ไม่เคยตั้งกฎเกณฑ์ใด ๆ ให้เจ้า การหย่าก็เป็นฮ่องเต้ประทาน จะเกลียดข้าได้อย่างไร? เจ้ารู้ว่าข้าต้องใช้ยาของหมอมหัศจรรย์ดันถึงจะมีชีวิตอยู่ได้ เจ้าไม่อนุญาตให้หมอมหัศจรรย์ดันมารักษาข้า เจ้าต้องการเอาชีวิตของข้าเหรอ"จ้านเส้าฮวนก็ร่วมมือกันร้องไห้ "ใช่ พี่สะใภ้รอง เป็นคนเนรคุณไม่ได้เด็ดขาด ตอนนั้นบ้านของเจ้าถูกสังหาร ท่านแม่กลัวเจ้าจะเสียใจมาก อยู่กับเจ้าทั้งวันทั้งคืน กลางคืนก็นอนกับเจ้า ผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากไปกับเจ้า ทำไมตอนนี้เจ้าถึงใจร้ายขนาดนี้ล่ะ?"ฮูหยินผู้เฒ่าจ้านปิดหน้าอกและร้องไห้ช้ำใจ แต่นางยังคงพูดได้อย่างชัดเจน " ซีซี ในวันหย่าเจ้าบอกว่าเจ้าจะปฏิบัติต่อข้าเหมือนแม่ของเจ้าเสมอ ดังนั้นเมื่อเจ้าหย่าออกจากจวนแม่ทัพ แม่ก็ได้เอาเงินออกจากจวนจนหมดให้เจ้าเพื่อเป็นการชดเชย กลัวว่าเจ้าออกจากจว
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 164
แน่นอนว่าฮูหยินผู้เฒ่าจ้านไม่สามารถตอบได้ นางเคยชดเชยอะไรให้ที่ไหนกัน แม้แต่เข็มด้ายก็ไม่มีนางทำได้แต่ร้องไห้ต่อไปว่า "มีไม่มี ซีซีรู้อยุ่แก่ใจ เจ้าเรียกนางมาถามก็จะรู้เอง""ฮูหยินผู้เฒ่าไม่ต้องร้องไห้ ถ้ามีการชดเชยบอกแค่สิ่งของชดเชยและจำนวนเงินทองก็พอขอรับ วันนั้นตอนหย่าขุนนางก็อยู่ในเหตุการณ์ด้วย มีไม่มีตรวจสอบก็รู้""ยิ่งกว่านั้น" เฉินฟูพูดต่อด้วยน้ำเสียงสงบ "ฮูหยินผู้เฒ่าบอกว่าปฏิบัติต่อคุณหนูของเราเหมือนลูกสาว ตอนตระกูลซ่งถูกสังหาร ท่านอยู่เคียงข้างนางทั้งวันทั้งคืน คำพูดนี้ไม่เท็จ แต่ก็ไม่เป็นความจริงทั้งหมด ตอนนั้นท่านป่วย เป็นคุณหนูของเราที่อยู่เคียงข้างท่านทั้งวันทั้งคืนเพื่อดูแลและรับใช้ แม้แต่คุณหนูของข้าน้อยแต่งงานไปบ้านท่าน ตั้งแต่ท่านแม่ทัพจ้านเป่ยว่างเริ่มออกรบ คุณหนูของข้าน้อยก็ดูแลท่านเหมือนเดิม นางอยู่ที่จวนของตัวเองน้อยมาก""ประการที่สอง รายได้และรายจ่ายของจวนแม่ทัพไม่สมดุล ไม่มีเงินสำหรับใช้จ่าย เสื้อผ้าของเจ้านายในจวนเป็นเงินติดตัวที่คุณหนูเราเราจ่ายให้ตลอดทั้งปี ตั้งแต่ผู้เฒ่าจ้านจนถึงน้องสามี ตั้งแต่ห่วงปิ่นผมไปจนถึงรองเท้า ชิ้นไหนที่ไม่ใช่คุณหนูของเราซื้อ แ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 165
แม่นมเหลียงตะโกนเพื่อหยุดการแสดงของนาง ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม "อะไรคือฮ่องเต้พระราชทานอภิเษกสมรส? พระราชทานอภิเษกสมรส ไม่ใช่เพราะจ้านเป่ยว่างได้ทำผลงานขอพระราชโองการมาเหรอ? ไม่ต้องพูดถึงอนุภรรยา สิ่งที่เขาต้องการเป็นภรรยาที่เท่าเทียมกัน ตอนพระราชโองการออกมา จ้านเป่ยว่างกับยี่ฝางไปหาคุณหนูของเราด้วยกัน คำพูดโหดเหี้ยมแค่ไหนต้องการให้ข้าพูดซ้ำไหม?""จ้านเป่ยว่างกล่าวว่า หลังจากแต่งยี่ฝางเข้าจวนแล้ว เขาจะไม่ก้าวเข้าไปในประตูห้องของคุณหนูข้าแม้แต่ก้าวเดียว นางแค่ถือสมบัติติดตัวอุดหนุนจวนแม่ทัพต่อไป ต่อไปลูกของเขาที่เกิดกับยี่ฝาง ให้คุณหนูข้าเลี้ยงดูก็แค่ถือว่ามีที่พึ่งพิง""ยี่ฝางอ้าปากเรียกสินสอดจำนวนมาก จวนแม่ทัพ คุณไม่มีเงินจ่าย เอ่ยปากขอคุณหนูข้า คุณหนูของข้าบอกว่ายินดีให้ยืม แต่ไม่ยินดีให้เปล่า พวกท่านก็กล่าวหาว่านางไร้ความปราณี""สุดท้ายพวกท่านก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากกล่าวหาคุณว่าไม่กตัญญู ไม่ทำอะไร วางแผนหย่าภรรยา เพราะพอผู้หญิงถูกหย่าแล้ว สมบัติจะเอากลับคืนไปไม่ได้แม้แต่ครึ่งเดียว ใจร้ายแค่ไหน""คุณหนูของข้าไม่กตัญญูเหรอ? ตั้งแต่แต่งไปงานจวนแม่ทัพ วันไหนบ้างที่นางไม่ดูแลอาการป่วยข
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 166
เฉินฟูพูดจาประจบสอพลอชาวบ้านที่มุงดูทุกคำพูด คำพูดที่ดีใครก็ชอบฟัง เฉินฟูพูดแบบนี้ ความยุติธรรมของทุกคนก็ถูกกระตุ้นออกมา พากันประณามคนจวนแม่ทัพอย่างรุนแรงฮูหยินผู้เฒ่าจ้านเห็นว่าคุณธรรมไม่สามารถผูกมัดซ่งซีซีได้ ซ่งซีซีก็ไม่เคยออกมา จนถึงวันนี้ก็ไม่สามารถบรรลุเป้าหมายได้ ดังนั้นจึงต้องจากไปด้วยความสิ้นหวังเดิมทีนางตั้งใจจะให้ซ่งซีซีกลับมา แต่จ้านเป่ยว่างเป็นตายก็ไม่เห็นด้วย เนื่องจากมีข่าวลือมากมายเกี่ยวกับยี่ฝางข้างนอก นางจึงคิดว่าจะมาสร้างความยุ่งยากเพื่อให้ชาวบ้านเปลี่ยนเป้าหมายของการด่า ให้จวนแม่ทัพหลุดจากคำนินทาของชาวบ้านนางคิดว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ตัวเองออกไปก่อความวุ่นวายยังไงก็จะทำให้ซ่งซีซีตกอยู่ในความถูกผิดได้ ตราบใดที่พวกเขาลงมือขับไล่หรือลงมือผลักคน จวนเสนาบดีกั๋วกงก็เอาชนะไม่ได้กลับไม่รู้ว่า พวกเขากลับถูกตอกกลับด้วยเหตุผลอันสมควรและถึงกับบอกว่าต้องไปหาพยาน สิ่งเหล่านี้จะยืนหยัดการตรวจสอบได้อย่างไร?ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องจากไปซ่งซีซีกำลังนั่งอยู่ในห้องโถงใหญ่กำลังดื่มชาและฟังเสียงทั้งหมดจากภายนอกนางได้เห็นใบหน้าของจวนแม่ทัพอย่างชัดเจนแล้ว ดังนั้นจึงไม่แปลกใจก
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 167
เซี่ยหลูโม่ปิดบ้านไม่รับแขกหลายวันช่วงนี้คงมีคนมาเยี่ยมเยอะมาก แต่เขาไม่อยากเจอใครเลยตอนเขาออกจากวัง หยุดล้อเล่นกับเสด็จพี่ของเขา เขารู้ความหมายเบื้องหลังคำสั่งวาจานี้ให้ซ่งซีซีแต่งงานภายในสามเดือน ไม่เช่นนั้นนางจะต้องเข้าวังเป็นสนมเสด็จพี่กำลังบังคับให้เขาเลือกคำพูดล้อเล่นในห้องหนังสือเหล่านั้น จริง ๆ แล้วประโยคเหล่านั้นก็ซ่อนความหมายไว้ไม่ว่าซ่งซีซีจะเข้าวังหรือไม่นั้นไม่สำคัญสำหรับเสด็จพี่เขาสามารถให้ซ่งซีซีเข้าวังได้หรือไม่ให้ ก็แค่เรื่องออกไม่ออกพระราชโองการเท่านั้นเสด็จพี่รู้ความรู้สึกของเขาที่มีต่อซ่งซีซี เมื่อไม่กี่ปีก่อน ก่อนที่เขาจะไปสนามรบที่เขตหนานเจียง เขาเคยไปหาซ่งฮูหยิน และขอให้นางเลื่อนการแต่งงานของซ่งซีซีออกไป เขาจะใช้ชัยชนะในเขตหนานเจียงเป็นสินสอดเสด็จพี่ก็รู้เรื่องนี้ ดังนั้นขณะนี้ที่เกิดสงครามเขตหนานเจียง เสด็จพี่จึงต้องการให้เขาแต่งงานกับซ่งซีซีพวกเขาเป็นพี่น้องกัน อย่างน้อยภายนอกใช่แต่สิ่งที่พูดในห้องหนังสือในวันนั้นมีประโยคหนึ่งซึ่งเป็นจุดสำคัญในคำพูดทั้งหมดของเขา ซ่งซีซีที่จะแต่งงานกับลูกชายขุนนางตระกูลใดล้วนมีภัยคุกคามทางด้านทหารประโยคนี
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 168
เซี่ยหลูโม่ยังคงรู้สึกว่าตอนเด็กนั้นดีมาก ตอนนั้นเสด็จพี่พูดคุยกับเขาทุกเรื่อง ถ้ามีอะไรจะพูดกับเขา จะพูดตรง ๆ ไม่ทำอะไรอ้อมค้อมแบบนี้หัวหน้าลู่คิดอะไรบางอย่างได้ "ฮ่องเต้ประทาน อีกไม่กี่วันไทเฟยจะมาประทับที่จวนอ๋อง ได้สั่งให้คนมาทำความสะอาดตำหนักเฟิงหมิงให้สะอาดแล้ว และซื้อของใช้มาใส่บ้าง ซึ่งไทเฟยเป็นคนกําหนด ทั้งหมดใช้เงินไปสองหมื่นตำลึงขอรับ"เซี่ยหลูโม่ขมวดคิ้ว "สามหมื่นตำลึง ของใช้แบบไหนที่ต้องใช้ถึงสามหมื่นตำลึง?"เขาลุกขึ้นและไปที่ตำหนักเฟิงหมิงเพื่อดูด้วยตัวเอง มีการปลูกดอกโบตั๋นและดอกเสาเย่าในสวน และเรือนกระจกดอกไม้ถูกสร้างขึ้นเป็นพิเศษ แน่นอนว่าจะไม่ถูกใช้ในวันที่อากาศร้อนนี้ จะใช้เฉพาะในฤดูหนาวเท่านั้น"ต้นเหมยเดิมถูกตัดออกไปหมดแล้วเหรอ?" เซี่ยหลูโม่ขมวดคิ้วมากยิ่งขึ้นหัวหน้าลู่ตามมาด้วยความระมัดระวัง "ได้ย้ายออกไปหมดแล้วขอรับ ไทเฟยบอกว่าไม่ชอบดอกเหมยขอรับ ออกดอกทำให้ขึ้นรา ที่ที่นางอาศัยอยู่ห้ามมีรา"ตั้งแต่เขาแยกจวนออกมา ก็ปลูกต้นเหมยไว้เต็มสวน เหมยแดง เหมยเขียว เหมยทอง พอถึงฤดูหนาวก็เต็มไปด้วยกลิ่นหอมเย็นของดอกเหมยลอยไปทั่วสวน รู้สึกสบายใจมันเหมือนกับการใช้ชีวิ
Latest chapter
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1510
ในสถานการณ์เช่นนี้ ปกติแล้วทุกคนมักจะไม่มีความอยากอาหารมากนัก อาหารแต่ละจานมักจะถูกชิมเพียงคำเดียวก่อนจะให้คนยกออกไปแต่สำหรับคนของเป่ยถัง พวกเขาดูเหมือนให้ความเคารพต่ออาหารอย่างแท้จริง ไม่ว่าอาหารจะเป็นอะไร พวกเขากินจนหมดสิ้น ไม่มีการเหลือทิ้ง แม้แต่จอกสุราที่รินเต็ม ก็หมดลงในพริบตา ข้ารับใช้ที่ดูแลพวกเขาคงจะเหนื่อยไม่น้อยเสิ่นว่านจือนึกถึงมื้ออาหารที่หอชุนหม่าน วันนั้นพวกเขาก็กินจนเกลี้ยงจาน ไม่มีแม้แต่เศษอาหารเหลืออยู่นางอยากพูดอะไรกับซ่งซีซี แต่ในห้องโถงแห่งนี้นอกจากเสียงเคี้ยวอาหารแล้ว ก็ไม่มีเสียงอื่นใดอีกเลย นางจึงพูดออกไปไม่ได้ทว่า เพียงสบตากันหนึ่งครั้ง พวกนางก็เข้าใจความคิดของกันและกันเสิ่นว่านจืออยากจะบอกว่า การที่คนของเป่ยถังปรากฏตัวในที่นี้ อาจเกี่ยวข้องกับการเจรจาสงบศึกซ่งซีซีเองก็คิดเช่นนั้นแต่ยังไม่อาจคาดเดาได้ว่าพวกเขามาเพื่อเป็นผู้ไกล่เกลี่ย หรือมาเพื่อช่วยฝ่ายซีจิง หากเป็นอย่างแรก การเจรจาก็คงสำเร็จลุล่วงได้โดยง่าย และอาจลงนามข้อตกลงกันได้ในเวลาไม่นานแต่หากเป็นอย่างหลัง นั่นหมายความว่านี่จะกลายเป็นศึกยืดเยื้อ เพราะหากเป่ยถังหนุนหลังซีจิงอยู่ แคว้นซางก็
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1509
งานเลี้ยงในวังในวันรุ่งขึ้นเริ่มขึ้นในเวลาบ่ายสามโมง โดยซูลันจีเป็นผู้มารับพวกเขาเข้าไปในวังด้วยตนเองเช่นเคยดังที่คาดการณ์ไว้ก่อนหน้านี้ พิธีราชาภิเษกได้จัดขึ้นไปนานแล้ว งานเลี้ยงครั้งนี้จัดขึ้นเพื่อการเจรจาที่แนวชายแดนเป็นหลัก ดังนั้นเมื่อพวกเขาเข้าสู่วัง ก็ไม่ได้พบเห็นทูตจากอาณาจักรอื่นๆภายในท้องพระโรงเต็มไปด้วยพระบรมวงศานุวงศ์และเหล่าขุนนางฝ่ายบู๊ฝ่ายบุ๋น แม้พวกเขาจะไม่ได้แสดงความเป็นปฏิปักษ์ต่อคณะทูตจากแคว้นซาง แต่ท่าทีของพวกเขาก็ไม่ได้เป็นมิตรนักทว่า ในสถานการณ์เช่นนี้จำเป็นต้องมีล่ามแปลภาษา ดังนั้นการสนทนาของทุกฝ่ายจึงไม่ได้มากไปกว่าการทักทายทั่วไปพวกเขานึกว่าคงไม่มีทูตจากอาณาจักรอื่นแล้ว ทว่าในขณะเข้าที่ประทับ จักรพรรดิ์หยวนซินก็ตรัสกับคณะทูตจากแคว้นซางว่า “วันนี้ยังมีแขกผู้ทรงเกียรติจากเป่ยถัง พวกเขากำลังจะมาถึงแล้ว เราเชื่อว่าเจ้าทั้งหลายจะเข้ากันได้ดี”หลี่เต๋อฮวยถึงกับตื่นเต้นขึ้นมาทันที “แขกจากเป่ยถังหรือ? ไม่ทราบว่าเป็นผู้ใด?”เขารู้สึกตื่นเต้นเป็นธรรมดา เพราะอาวุธอย่างปืนหกตาของเหรินหยางอวิ๋น รวมถึงปืนตาหกนัดและเกวียนระเบิดล้วนเป็นอาวุธที่ดัดแปลงมาจากต้นแบบของเ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1508
จักรพรรดิ์หยวนซินกล่าวต่อ “น่าขันนัก ในอดีตเราคือองค์หญิงใหญ่ จึงสามารถประกาศเรียกร้องให้สตรีเข้าสู่วงราชการได้ แต่บัดนี้เราคือฮ่องเต้ กลับต้องค่อยเป็นค่อยไป เพื่อถ่วงดุลอำนาจทุกฝ่าย ลดความเป็นปรปักษ์และความหวาดระแวงที่มีต่อเรา อีกทั้งภาระที่เราต้องพิจารณาก็มีมากขึ้น บางคราใจร้อนจนอยากจะตัดศีรษะพวกที่ต่อต้านให้หมดสิ้น”ซ่งซีซีครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยว่า “ที่จริงแล้ว ไม่ว่าผู้เป็นฮ่องเต้หรือขุนนาง ไม่ว่าจะเป็นบุรุษหรือสตรี เป้าหมายของฝ่าบาทล้วนเหมือนกัน ท้ายที่สุดก็เพื่อความสงบสุขมั่นคงของแผ่นดิน เพื่อให้ประชาราษฎร์มีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดี เมื่อแผ่นดินรุ่งเรือง ปราศจากศึกสงคราม เมื่อนั้นฝ่าบาทจะทรงปฏิรูปเช่นไร ก็มิใช่เรื่องยากเกินไปนัก ส่วนตอนนี้ สิ่งสำคัญที่สุดคือฝ่าบาทต้องทรงมั่นคงเสียก่อน”คำพูดนั้นคลุมเครือ ทว่าจักรพรรดิ์หยวนซินเข้าใจความหมายของนาง บัดนี้แผ่นดินยังคงวุ่นวาย มีกลุ่มอำนาจมากมายขวางกั้น แค่รักษาความมั่นคงของราชสำนักก็ยากเย็นยิ่งแล้วหากนางปฏิรูปอย่างหุนหัน องค์จักรพรรดิ์เองก็คงไม่อาจประคองราชบัลลังก์ให้มั่นคง ต่อให้คิดถึงอนาคตก็คงไร้ประโยชน์เสิ่นว่านจือเห็
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1507
พระราชวังแห่งซีจิงตระการตาโอ่อ่าหรูหรา ตั้งตระหง่านท่ามกลางรัตติกาล แผ่รัศมีแห่งความศักดิ์สิทธิ์และสงบน่าเกรงขามเมื่อผ่านประตูพระราชวังชั้นแรก รถม้ายังคงแล่นไปบนถนนภายในวังที่กว้างขวาง ไม่ได้คับแคบนักทว่าที่นี่ใช้ตะเกียงน้ำมันราวกับไม่ต้องเสียเงิน ที่ใดที่หนึ่งล้วนจุดไฟส่องสว่างไสว เมื่อก้าวลงจากรถม้าแล้วเดินไปตามระเบียงทางเดิน ค่ำคืนที่มืดมิดกลับสว่างราวกับกลางวัน บนต้นไม้ใหญ่สองข้างทางแขวนโคมไฟลมไว้มากมาย หากใครคิดซ่อนตัวอยู่บนนั้น คงเป็นไปไม่ได้ เพราะเพียงปรายตาก็มองเห็นได้อย่างชัดเจนซูลันจีเดินนำอยู่เบื้องหน้า เมื่อมาถึงด้านหน้าตำหนักแห่งหนึ่ง นางกำนัลในวังสองนางก้าวออกมา พูดคุยกับซูลันจีเป็นภาษาซีจิงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มพลางค้อมกายคารวะซ่งซีซีและเสิ่นว่านจือซูลันจีกล่าวว่า “ใต้เท้าซ่ง แม่นางเสิ่น ฝ่าบาททรงเชิญทั้งสองท่านเข้าสู่ตำหนัก”นางกำนัลทั้งสองเดินนำไปข้างหน้า พาซ่งซีซีและเสิ่นว่านจือเข้าไปภายในภายในตำหนักโอ่อ่าตระการตา เสาสลักลวดลายสองต้นขนาบข้าง หนานแน่นจนดูเหมือนพุ่งทะยานสู่ฟากฟ้า ให้ความรู้สึกหนักแน่นกดดันจักรพรรดิ์หยวนซิน ประทับอยู่บนพระเก้าอี้ไม้จันทน์ส
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1506
เมื่อเดินทางมาถึงเมืองหลวงของซีจิง ก็เป็นวันที่สิบสามเดือนแปดแล้ว ระยะเวลานับจากที่พวกเขาออกจากแคว้นซาง ผ่านไปครบหนึ่งเดือนพอดียามบ่าย แสงแดดอบอุ่นกำลังดีฉินอ๋องนอนเอนอยู่ในรถม้า ขณะเข้าสู่ตัวเมืองนับตั้งแต่เข้าสู่เขตแดนซีจิง พวกเขาถูกลอบสังหารถึงเจ็ดครั้ง ครั้งสุดท้ายมาอย่างดุดัน ควรเป็นกลุ่มนักฆ่าที่ถูกฝึกมาเพื่อสละชีพ กองทัพซวนเจียได้รับบาดเจ็บไม่น้อย แม้แต่เสิ่นว่านจือเองก็ถูกฟันเข้าที่ไหล่ เคราะห์ดีที่ไม่ได้ลึกถึงเส้นเอ็นฉินอ๋องตกใจแทบสิ้นสติ ก็เพราะตอนที่กลุ่มนักฆ่าบุกเข้ามา เขาเพิ่งจะออกจากห้องส้วมได้ไม่นาน ดาบของนักฆ่าพุ่งเข้าปักอกเขาไปแล้ว และกำลังจะทะลุเข้าไปอีก ทว่า…ซ่งซีซีพบเห็นทัน นางพลิกกายคว้าหอกยาว ตวัดแทงเข้ากลางอกของนักฆ่าก่อน จากนั้นใช้ตะขอที่ปลายหอกพาดเกี่ยวแล้วกระชากร่างของนักฆ่าล้มไปด้านหลัง ฉินอ๋องจึงรอดชีวิตมาได้เขาบาดเจ็บเพียงผิวเผิน ทว่ากลับทำราวกับได้รับบาดเจ็บสาหัส ร่ำร้องโอดครวญอยู่ครึ่งคืนกว่าจะสงบลงซูลันจีนำข้าราชบริพารมาออกต้อนรับ บัดนี้ เขาเป็นเสนาบดีแห่งซีจิงทันทีที่มองเห็นซ่งซีซี เขาก็จำได้ในทันที ค้อมกายคารวะแล้วเอ่ยยิ้มๆ ว่า “ท่านแม่ทั
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1505
ฉินอ๋องได้รับความหวาดกลัว จึงให้หมอหลวงจ่ายยาบำรุงประสาทเพื่อบรรเทาอาการซ่งซีซีไปเยี่ยมดูอาการของเขา หน้าของเขาซีดขาวราวกับกระดาษ ไร้สีเลือด ริมฝีปากยังสั่นระริก เอ่ยถามด้วยเสียงสั่นเครือว่า “พวกมือสังหารไปหมดแล้วหรือยัง?”ซ่งซีซีบอกเขาว่า มือสังหารจากไปแล้ว เขาถึงค่อยหยุดสั่นไปบ้างที่จริง คนรอบตัวเขาต่างบอกไปแล้วว่าศัตรูถูกขับไล่ไปหมดแล้ว แต่เขากลับไม่เชื่อ ต้องให้ซ่งซีซีเป็นคนพูดเองถึงจะรู้สึกปลอดภัยซ่งซีซีกำชับให้เขาพักผ่อนดีๆ แล้วจึงออกมาหลี่เต๋อฮวยกำลังปลอบขวัญผู้คนอื่นๆ ในฐานะเสนาบดีกรมทหาร เขาผ่านประสบการณ์มามาก ไม่ได้รู้สึกหวาดหวั่นอันใด เขาเชื่อมั่นในตัวพระชายาและกองทัพซวนเจีย มิได้เห็นว่าเป็นเรื่องน่ากลัวอะไรนัก อย่างมากก็แค่เสียหัวหนึ่งขณะเดียวกัน กลุ่มคนจากภูเขาเหม่ยชานรวมตัวกันสนทนา เริ่มสงสัยว่ากลุ่มคนชุดดำที่พบเจอที่ชายแดนเฉิงหลิง อาจจะเป็นกลุ่มเดียวกับมือสังหารในคืนนี้ข้อสันนิษฐานนี้เป็นเสิ่นว่านจือที่กล่าวขึ้นมา นางคิดว่าพวกเขาหายตัวไปได้อย่างลึกลับเกินไป น่าจะมีเส้นทางลับที่ใช้หนีออกไป และพวกนั้นต้องมีแผนเตรียมการไว้ล่วงหน้ายิ่งไปกว่านั้น ทั้งสองกลุ่มล้
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1504
เช้าตรู่ กองคณะทูตออกเดินทางไปยังซีจิงซ่งซีซีมิได้รู้สึกอาลัยอาวรณ์มากนัก เพราะขากลับก็ยังต้องผ่านชายแดนเฉิงหลิงอยู่ดี นางยังมีโอกาสได้พบกับครอบครัวของท่านตาอีกหลังจากออกจากชายแดนเฉิงหลิง เส้นทางก็เริ่มขรุขระมากขึ้น หลายจุดเต็มไปด้วยหลุมบ่อ หรือไม่ก็ถูกทำลายโดยเจตนา ทำให้รถม้าวิ่งไปได้ยากทว่าฉินอ๋องกลับไม่ต้องการขี่ม้าอีกแล้ว แม้จะได้พักฟื้นอยู่หลายวัน แต่บาดแผลที่ต้นขาของเขาก็ยังเจ็บอยู่มาก ถึงแม้จะเดินได้ แต่เมื่อต้องนั่งบนอานม้า ความเจ็บปวดยังคงสร้างความลำบากให้แก่เขาดังนั้น ฉินอ๋องผู้ที่เพิ่งสร้างความดีความชอบในชายแดนเฉิงหลิง และเป็นผู้ก่อตั้งสถานรับเลี้ยงเด็ก ก็เอ่ยปากว่าเขาจะนั่งรถม้าเมื่อรถม้าติดหล่ม กองทัพซวนเจียก็ลงจากหลังม้าช่วยกันเข็นอย่างยากลำบากดีที่ว่าตอนนี้เส้นทางระหว่างสองแคว้นเปิดให้สัญจร ไม่มีการปิดกั้น ดังนั้นจึงสามารถเดินทางไปตามเส้นทางที่ถูกเปิดขึ้นมาใหม่ได้หากต้องปีนข้ามภูเขาสูงลิบลิ่ว เกรงว่าบั้นท้ายอันสูงศักดิ์ของฉินอ๋องคงต้องรับเคราะห์ไปอีกมากเมื่อเข้าสู่เขตแดนของซีจิง ขบวนเดินทางมุ่งหน้าไปยังเมืองลู่เปินเอ่อร์ ซึ่งมีขุนนางและทหารของซีจิงมาคอยต้
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1503
นายท่านเซียวแปดออกคำสั่งให้ไปสืบหาเรื่องนี้ โดยมอบหมายให้จ้านเป่ยว่างเป็นผู้นำกำลังไปสืบข่าวตามที่ต่างๆเรื่องที่ซ่งซีซีเดินทางมายังชายแดนเฉิงหลิงนั้น จ้านเป่ยว่างรู้ดี วันนั้นตอนที่คณะทูตเดินทางมาถึงเขตเมือง เขายืนดูอยู่ห่างๆ แต่ไม่ได้เข้าไปต้อนรับเขายืนอยู่ไกลมาก ถึงขั้นที่ไม่อาจมองเห็นใบหน้าของนางได้ชัดเจน เห็นเพียงเงารางๆ คล้ายกับเป็นนางเท่านั้นเขาเองก็รู้สึกว่าตัวเองช่างทำเรื่องเปล่าประโยชน์ นางกับเขายังมีความเกี่ยวข้องอันใดกันอีก? เรื่องราวของเมืองหลวง เขาสมควรอยู่ให้ห่างที่สุดในระหว่างที่คณะทูตพักอยู่ที่ชายแดนเฉิงหลิง พวกเขาต่างก็ใช้เวลาหารือเกี่ยวกับกลยุทธ์การเจรจา รวมถึงจำลองสถานการณ์หลายครั้งทุกคนต่างเข้าใจดีว่าการเจรจาครั้งนี้ แม้จะง่ายกว่าครั้งก่อน แต่ก็มิใช่เรื่องง่ายอย่างแท้จริงนี่คือเรื่องที่จักรพรรดิ์นีใส่พระทัยเป็นอย่างยิ่ง นางจะไม่ยอมประนีประนอมง่ายๆ แน่นอนทางตระกูลเซียวเองก็เป็นกังวลว่าฝ่ายตรงข้ามอาจส่งคนเข้ามาสืบความลับเกี่ยวกับกลยุทธ์ของคณะทูต หากพวกเขาล่วงรู้แผนการ ก็สามารถรับมือได้ทันการณ์ ซึ่งจะทำให้แคว้นซางเสียเปรียบดังนั้น นายท่านเซียวแปดจึงสั่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1502
หอชุนหม่านในวันนี้เต็มแน่นไปหมดเดิมทีโรงเตี๊ยมแห่งนี้ก็ไม่ได้ใหญ่อะไรมากนัก ปกติก็มีแขกมารับประทานอยู่บ้าง แต่เมื่อสตรีผู้นั้นพาคนชุดดำเข้ามา พวกเขาก็จับจองที่นั่งที่เหลือทั้งหมดซ่งซีซี เสิ่นว่านจือ และกุ้นเอ๋อร์ทั้งสามคน ถูกเจ้าของร้านเรียกให้ไปนั่งที่โต๊ะเล็กๆ ซึ่งตั้งขึ้นมาเป็นการชั่วคราว แยกออกจากพวกเขาเสียงของบุรุษผู้นั้นดังขึ้นข้างหูนาง แฝงแววขอโทษเล็กน้อย ทั้งยังฟังดูอบอุ่นน่าฟังยิ่งนัก “พวกเขาทั้งหมดเป็นสหายของข้า เช่นเดียวกับข้า ยังไม่ได้กินข้าวตั้งแต่เมื่อคืนเลย หากแม่นางไม่สบายใจ ข้าจะให้พวกเขารออยู่ที่หน้าประตู แล้วแต่ละคนรับหมั่นโถวไปคนละลูกก็พอ”เสิ่นว่านจือถึงกับอึ้งไปเล็กน้อย ก่อนจะส่ายหน้าโดยไม่รู้ตัว “ไม่จำเป็นหรอก นั่งตามสบาย อยากกินอะไรก็สั่งมาเถิด”บุรุษคนนั้นเผยรอยยิ้มอ่อนโยน “แม่นางทั้งงดงามและมีจิตใจเมตตานัก เช่นนั้นพวกข้าก็จะสั่งอาหารตามสบายแล้วกัน ขอมากหน่อย”“ได้…ได้สิ” เสิ่นว่านจือพยักหน้า แล้วกวาดตามองคนชุดดำที่เต็มร้าน พวกเขาสวมเสื้อผ้าที่มีเครื่องหมายบางอย่างที่แขนเสื้อ ดูเหมือนจะเป็นตัวอักษร แต่เพราะเสื้อเหล่านั้นยับย่นและเปรอะเปื้อนจนมองแทบไม่อ
