เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 168
บทที่เกี่ยวข้อง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 169
สองวันต่อมา ที่ปรึกษาหยูจินและรองผู้บัญชาการ จางต้าจ้วงก็กลับมาแล้วเพิ่งมีฝนตกหนัก หยูจินกลับมาก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วรีบไปห้องหนังสือเพื่อพบท่านอ๋องหยูจินพูดตรง ๆ " ฮ่องเต้แค่อยากถอนอำนาจทางการทหาร ยังไงท่านอ๋องก็วางแผนจะมอบมันเช่นกัน ดังนั้นก็แค่มอบมันไป เอาการแต่งงานของท่านไปเป็นข้าแรกเปลี่ยนไม่ได้เด็ดขาด ฮ่องเต้รู้ว่าท่านเคยขอคุณหนูซ่งแต่งงาน เขาต้องการใช้คุณหนูซ่งมาชดเชยให้ท่าน เพื่อให้เขารู้สึกโล่งอก แต่ข้าน้อยคิดว่ามันไม่จำเป็น หลังจากที่ท่านมอบอำนาจทหารแล้วโปรดขอให้เขาคืนคำสั่งวาจา ส่วนว่าในอนาคตท่านต้องการแต่งงานกับคุณหนูซ่งหรือไม่มันเป็นเรื่องระหว่างท่านกับคุณหนูซ่ง แต่ ฮ่องเต้กลับเข้ามาแทรกแซงเช่นนี้ เรื่องจะกลับไม่ดี ไม่ใช่แค่การแต่งงานที่บริสุทธิ์ ท่านกับคุณหนูซ่งจะรู้สึกไม่ดีทั้งคู่"การแต่งงานจะต้องบริสุทธิ์ หากแต่งงานเพื่อผลประโยชน์ จะลดความรู้สึกของท่านอ๋องลงเซี่ยหลูโม่เลิกคิ้วหนา "ข้าก็คิดแบบนี้เหมือนกัน แต่ตราพยัคฆ์ของกองทัพเป่ยหมิงเสด็จพ่อเป็นคนประทานให้ข้า เสด็จพ่อเคยกล่าวไว้ว่า กองทัพเป่ยหมิงเป็นของข้าได้ตลอด จุดประสงค์เพื่อปกป้องประเทศ และราชวงศ์ทั้งหมด ต
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 170
หยูจินให้จางต้าจ้วงไปส่งจดหมายด้วยตนเอง จางต้าจ้วงแสดงความสับสนและแอบถามหยูจินว่า "อาจารย์หยู ท่านอ๋องสามารถขอซ่งซีซีแต่งงานได้โดยไม่ต้องมอบอำนาจทางทหาร"หยูจินทุบหัวเขาแล้วพูดว่า "เจ้าโง่หรือเปล่า? หากไม่มอบอำนาจทางทหาร ฮ่องเต้จะไม่ปล่อยไทเฟยออกมาทันทีเพื่อหยุดยั้งการแต่งงานนี้เหรอ"จางต้าจ้วงรู้สึกว่าคำพูดนี้ดีมาก แต่เขาก็ยังไม่เข้าใจ"ตอนนี้ไทเฟยก็หยุดยั้งได้" เนื่องจากทุกคนก็รู้ดีว่านางสนมนั้นมีนิสัยแบบไหน"ตอนนั้นก็ไม่มีใครยอมห้าม เพียงแต่ไทเฟยห้ามเอง ไม่เหมือนกัน" หยูจินไม่ได้อธิบายให้เขาฟัง "รีบไปส่งจดหมาย คำอื่นไม่ต้องพูดมาก"เมื่อเห็นจางต้าจ้วงจูงม้าออกไป หยูจินก็ถอนหายใจเล็กน้อย แม้ว่าท่านอ๋องจะปฏิบัติตามความกตัญญู ตราบใดที่ไม่ได้รับการสนับสนุนจากฮ่องเต้ที่อยู่ข้างหลังเขา ท่านอ๋องก็ยังคงแต่งงานกับคุณหนูซ่งโดยมีไทเฟยที่คัดค้านไม่ได้จวนเสนาบดีกั๋วกงซ่งซีซีรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อได้รับจดหมายจากเป่ยหมิงอ๋อง ถ้าเป่ยหมิงอ๋องต้องการปรึกษาเรื่องการทหาร ให้นางไปหาเองก็ได้ ทำไมต้องมาหาที่จวนเอง? แถมยังส่งจดหมายมาล่วงหน้าอีกเห็นได้ชัดว่าไม่ใช่เพื่อการทหารซ่งซีซีคิดว่าเ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 171
หลังจากแช่น้ำสมุนไพรแล้ว ร่างกายก็รู้สึกร้อนมาก ก่อนเข้านอนหมิงจูนำยามาแช่เท้ามาให้ โดยบอกว่าจะต้องแช่เท้าทุกคืนซ่งซีซีเชื่อฟังมาก แช่อยู่พักหนึ่งแล้วดื่มชาผ่อนคลายหนึ่งแก้วซึ่งก็เป็นสิ่งที่หมอมหัศจรรย์ดันสั่งจ่ายให้เช่นกันและบอกว่ามีไว้สำหรับช่วยการนอนหลับยกเว้นสองวันหลังจากกลับจากสนามรบ นางนอนหลับเป็นตาย ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาด้วยความเหนื่อยล้าหายไป นางนอนไม่หลับทั้งคืน ถึงแม้หลับก็ยังฝันร้ายอยู่ตลอดเวลาท่านพ่อ พี่ชาย และคนในครอบครัวซึ่งครั้งหนึ่งเคยมีชีวิตอยู่ สุดท้ายก็ตัวเต็มไปด้วยเลือดยืนอยู่ตรงหน้านาง หลังจากที่นางตื่นขึ้นมาก็นอนไม่หลับอีกเลยตอนที่ครอบครัวพึ่งโดนสังหารหมู่ นางดูแลเรื่องงานศพแล้วกลับไปที่จวนแม่ทัพ ต้องดื่มยาผ่อนคลายทุกวันถึงจะหลับได้ หมอมหัศจรรย์ดันคำนึงถึงนางตลอดหลังจากที่นางดื่มเสร็จแล้ว หมิงจูก็เติมผลไม้เชื่อมให้นางหนึ่งชิ้นและพูดด้วยรอยยิ้ม "พี่เป่าจูบอกว่าท่านกลัวยาขม ต้องกินผลไม้เชื่อมหลังจากทานยา"ซ่งซีซีอ้าปากกิน รสหวานอมเปรี้ยวก็กระจายอยู่ในปากทันทีที่จริงแล้ว นางไม่กลัวการดื่มยารสขมแล้วตอนเด็กกลัวดื่มยาขมจริง ๆ ดื่มไปหน้าเล็ก ๆ ก็ย่น กระ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 172
หากชายและหญิงที่ยังไม่ได้แต่งงานอยู่ตามลำพังในห้องเดียวกัน หากเป็นคนอื่นเฉินฟูจะไม่ยอมแน่นอน จะต้องให้ทั้งสามจูประกบอยู่อย่างข้าง ๆ แน่นอนแต่ตอนนี้คนหนึ่งเรียกว่าผู้บังคับบัญชา และอีกคนเรียกว่าแม่ทัพซ่ง เฉินฟูคิดว่าสิ่งที่พวกเขาต้องการจะพูดถึงคือเรื่องการทหาร พวกเขาจะฟังเรื่องการทางทหารได้อย่างไร? ดังนั้นหลังจากยกมาให้ชาอีกหม้อหนึ่ง สถานที่นั้นก็ถูกจัดการทันทีและประตูก็ปิดลง และไม่มีใครได้รับอนุญาตให้เข้ามาใกล้ประตูเซี่ยหลูโม่ถือถ้วยน้ำชา นิ้วเรียวยาวของเขากดลายดอกไม้บนถ้วย สีหน้าของเขาค่อนข้างเคร่งขรึมหลังจากรอมาสักพักไม่เห็นเขาพูด ซ่งซีซีก็เงยหน้าขึ้นแล้วมองดูเขาด้วยความสงสัยในสายตา "ผู้บังคับบัญชา ใช่สนามรบเขตหนานเจียงมีอะไร...""ไม่!" เซี่ยหลูโม่ขัดจังหวะนาง จิบชาแล้ววางถ้วยลง "วันนี้ข้ามาที่นี่เพื่อเรื่องส่วนตัว ไม่ใช่เรื่องการทหาร"ซ่งซีซีพูดว่าอ๋อ เรื่องส่วนตัว? เรื่องส่วนตัวระหว่างนางกับผู้บังคับบัญชาคืออะไร?เซี่ยหลูโม่มองไปที่นางแล้วพูดว่า "ฮ่องเต้ให้เวลาเจ้าสามเดือนในการต้องแต่งงานให้ได้ ไม่เช่นนั้นเจ้าจะต้องเข้าวังเป็นนางสนมใช่ไหม?"ซ่งซีซีไม่แปลกใจเลยที่เขารู้เรื
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 173
แต่ประทับใจก็ส่วนประทับใจ ซ่งซีซีก็ยังปฏิเสธ โดยกล่าวว่า "ฮ่องเต้ออกคำสั่งวาจา ให้ข้าหาสามีให้เได้ภายในสามเดือน ข้าคิดว่าเขาต้องการเลือกผู้สืบทอดตำแหน่งภายใน ดังนั้น ถ้าข้าแต่งงานหลอกกลับผู้บังคับบัญชา กลัวว่าฮ่องเต้จะไม่ยอม"เซี่ยหลูโม่ไม่คาดคิดว่านางจะคิดเช่นนี้ ดูเหมือนว่าจะยังไม่เข้าใจฮ่องเต้ดีพอ เขาลังเลอยู่พักหนึ่งแล้วจึงกุมมือของเขา "เรื่องนี้เจ้าไม่ต้องกังวล ทางฝั่งเสด็จพี่ข้าจะไปพูดเอง เหตุผลที่เขาคิดถึงการเลือกผู้สืบทอดภายใน ส่วนใหญ่เป็นเพราะกลัวว่าเจ้าจะหาคนที่ไร้ความชอบธรรมเหมือนจ้านเป่ยว่าง"อืม วิธีการดูถูกสามีเก่านั้นน่ารังเกียจมาก แต่นางฟังแล้วน่าจะรู้สึกสมเหตุสมผลมากตอนซ่งซีซีได้ยินเกี่ยวกับจ้านเป่ยว่าง ใจก็ไม่สั่นไหว แต่สิ่งที่ผู้บังคับบัญชาพูดนั้นก็ใช่ว่าจะไม่มีเหตุผลตำแหน่งจวนเสนาบดีกั๋วกงได้รับการสนับสนุนจาก ทหารตระกูลซ่ง ดังนั้นผู้ที่สืบทอดตำแหน่งนี้จึงต้องระมัดระวังเมื่อฮ่องเต้ตามยศแก่ท่านพ่อ บอกว่าสามีในอนาคตของนางสามารถสืบทอดตำแหน่งได้ อาจจะไม่คิดว่านางจะได้เข้าสู่สนามรบและได้รับการยอมรับจากทหารตระกูลซ่งตอนนี้รู้แล้วว่าไม่สามารถเลือกใครก็ได้ตามใจชอบ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 174
หลังจากที่เซี่ยหลูโม่จากไป เฉินฟูและแม่นมทั้งสองคนก็เข้ามาซ่งซีซีไม่ได้ปิดบังพวกเขา โดยบอกว่าเซี่ยหลูโม่มาขอแต่งงานและนางก็ได้ตอบตกลงไปเฉินฟูและแม่นมทั้งสองตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง พวกเขาไม่ได้พูดอะไร และดูจิงจังเล็กน้อย"นี่เป็นทางออกที่ดีที่สุด" ซ่งซีซียิ้มอย่างผ่อนคลาย "ข้ากับผู้บังคับบัญชาไม่มีความรู้สึกฉันชายหญิงต่อกัน แต่เรามีมิตรภาพแบบสหายร่วมรบ แต่งงานกับเขาดีกว่าหาลูกเขยเข้าบ้าน"คำพูดบางคำหลุดออกมาที่ปากของแม่นมทั้งสอง แต่ก็กลืนกลับไป แค่ยิ้มอย่างไม่เต็มใจและพูดว่า "คุณหนู ท่านต้องเตรียมใจไว้ให้ดี ไม่มีองค์ชายคนไหนที่ไม่รับอนุภรรยา"ในวันนั้น เป่ยหมิงอ๋องมาขอแต่งงานกับฮูหยิน เพียงแต่โดนฮูหยินปฏิเสธไป ฮูหยินไม่ยอมให้คุณหนูแต่งงานกับราชวงศ์ ฮูหยินกล่าวว่า นางสนมรองอนุภรรยาเป็นกอง ซีซีไม่เก่งในการรับมือกับเรื่องในจวนเหล่านี้เพียงแต่ว่าแม่นมทั้งสองไม่กล้าพูดเรื่องนี้กับคุณหนู เนื่องจากฮูหยินก็เคยคัดค้าน แต่คุณหนูก็เห็นด้วยกับเป่ยหมิงอ๋องไปแล้ว"สนมรองอนุภรรยาก็ไม่เป็นไร" ซ่งซีซีกล่าว"ไม่เป็นไร?" แม่นมเหลียงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย "แต่จวนแม่ทัพแต่งงานกับภรรยาที่เท่าเทียม..
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 175
เขามองไปที่ตราพยัคฆ์ที่อู๋ต้าปั้นมอบให้ ดวงตาก็ยังไม่ชัดเจนหลังจากนั้นไม่นาน เขาก็หยิบตราพยัคฆ์ของตระกูลซ่งออกมา และนำมารวมกับอันที่เซี่ยหลูโม่นำมาให้ตราพยัคฆ์ของกองทัพเป่ยหมิงยังอยู่ในสภาพสมบูรณ์ เสด็จพ่อมอบตราพยัคฆ์กองทัพเป่ยหมิงให้เขาในวันนั้น เพื่อที่เขาจะได้เป็นผู้นำกองทัพเป่ยหมิง เพื่อปกป้องประเทศบ้านเมืองเขาไม่จำเป็นต้องส่งมอบเขาถูนิ้วของเขากับตราพยัคฆ์กองทัพเป่ยหมิงที่เขาไม่เคยสัมผัสมาก่อน และรู้สึกแปลก ๆ มาจากรอยขีดข่วนที่ปลายนิ้วของเขา"ซ่งซีซีเห็นด้วยแล้ว?" เขาถามเหมือนไม่เชื่อ"เสด็จพี่ นางเห็นด้วยแล้ว" เซี่ยหลูโม่ดูมีความสุขราวกับว่าเขายังคงเป็นน้องชายที่ไร้เดียงสา "ข้าไปขอแต่งงานก่อนออกเดินทางในวันนั้น คิดไม่ถึงว่าซ่งฮูหยินจะให้นางแต่งงานกับจ้านเป่ยว่าง ยิ่งคิดไม่ถึงว่าวนเวียนไปมา นางก็กลับมาหาข้าจนได้"เขาเงยหน้าขึ้นพร้อมรอยยิ้มที่นำความหวานมาสู่ดวงตาของเขา "แน่นอน ข้ายังต้องขอบพระทัยเสด็จพี่ที่ช่วยเหลือ ข้ารู้ว่าเรื่องที่เสด็จพี่ออกคำสั่งสามเดือนนั้น เพื่อให้โอกาสข้า"ฮ่องเต้รีบขจัดความคลุมเครือบนใบหน้าแล้วยิ้มอย่างเสน่หา "หากข้าไม่บังคับเจ้า เจ้าก็จะยอมมอบน
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 176
เสียงโกรธและแหลมคมดังมาจากตำหนักหย่งชุน "นางอยากเป็นพราชายาเป่ยหมิงอ๋อง นอกจากข้าตายแล้ว เจ้าบอกนางว่าอย่าเพ้อฝัน ไม่อย่างนั้นข้าจะไม่ไว้ชีวิตนาง"เซี่ยหลูโม่มองไปที่สนมฮุ่ยไทเฟยที่ทรุดตัวลงอย่างสงบ เขาโตมากับเสียงคำรามนี้ตั้งแต่เขายังเป็นเด็กและคุ้นเคยกับมันแต่กลัวว่าซีซีจะชินกับมันไม่ได้ใบหน้าของสนมฮุ่ยไทเฟยซีดเผือด นางเหยียดนิ้วออก และชุดเกราะยาวของนางก็เกือบจะแตะปลายจมูกของเซี่ยหลูโม่ "ข้าจะไปอาศัยอยู่ที่จวนอ๋องในอีกไม่กี่วัน นางกล้าก้าวเข้ามาจวนอ๋องแม้แต่ก้าวเดียว ข้าจะสับขานางให้ขาด"เซี่ยหลูโม่พยักหน้าเล็กน้อย "อืม ตัดขาออกก็ดี ลูกเคยเห็นนางสับขาของศัตรูออก มีดนั้นเร็วปานสายฟ้า เพียงฉับเดียว คนก็ถูกสับออกเป็นสามท่อน ขาสองท่อน และร่างกายท่อนหนึ่ง มันน่าประทับใจมาก"สนมฮุ่ยไทเฟยยกมือขึ้นแล้วพูดอย่างเคร่งเครียด: "ไม่ว่านางจะเป็นบุตรีของฮูหยินเอกตระกูลซ่งหรือนายพลผู้มีอำนาจในศิลปะการต่อสู้ ในสายตาของ ข้า นางก็เป็นเพียงผู้หญิงที่ถูกทอดทิ้งที่ถูกไล่ออกจากจวนแม่ทัพ คุณเป็นองค์ชาย มีผู้หญิงบริสุทธิ์กี่คนในเมืองหลวงตั้งตารอที่จะเข้าจวนอ๋องเจ้า เจ้ากลับเลือกหญิงเน่าเฟะ เจ้าบ้าไปแล้
บทล่าสุด
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1510
ในสถานการณ์เช่นนี้ ปกติแล้วทุกคนมักจะไม่มีความอยากอาหารมากนัก อาหารแต่ละจานมักจะถูกชิมเพียงคำเดียวก่อนจะให้คนยกออกไปแต่สำหรับคนของเป่ยถัง พวกเขาดูเหมือนให้ความเคารพต่ออาหารอย่างแท้จริง ไม่ว่าอาหารจะเป็นอะไร พวกเขากินจนหมดสิ้น ไม่มีการเหลือทิ้ง แม้แต่จอกสุราที่รินเต็ม ก็หมดลงในพริบตา ข้ารับใช้ที่ดูแลพวกเขาคงจะเหนื่อยไม่น้อยเสิ่นว่านจือนึกถึงมื้ออาหารที่หอชุนหม่าน วันนั้นพวกเขาก็กินจนเกลี้ยงจาน ไม่มีแม้แต่เศษอาหารเหลืออยู่นางอยากพูดอะไรกับซ่งซีซี แต่ในห้องโถงแห่งนี้นอกจากเสียงเคี้ยวอาหารแล้ว ก็ไม่มีเสียงอื่นใดอีกเลย นางจึงพูดออกไปไม่ได้ทว่า เพียงสบตากันหนึ่งครั้ง พวกนางก็เข้าใจความคิดของกันและกันเสิ่นว่านจืออยากจะบอกว่า การที่คนของเป่ยถังปรากฏตัวในที่นี้ อาจเกี่ยวข้องกับการเจรจาสงบศึกซ่งซีซีเองก็คิดเช่นนั้นแต่ยังไม่อาจคาดเดาได้ว่าพวกเขามาเพื่อเป็นผู้ไกล่เกลี่ย หรือมาเพื่อช่วยฝ่ายซีจิง หากเป็นอย่างแรก การเจรจาก็คงสำเร็จลุล่วงได้โดยง่าย และอาจลงนามข้อตกลงกันได้ในเวลาไม่นานแต่หากเป็นอย่างหลัง นั่นหมายความว่านี่จะกลายเป็นศึกยืดเยื้อ เพราะหากเป่ยถังหนุนหลังซีจิงอยู่ แคว้นซางก็
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1509
งานเลี้ยงในวังในวันรุ่งขึ้นเริ่มขึ้นในเวลาบ่ายสามโมง โดยซูลันจีเป็นผู้มารับพวกเขาเข้าไปในวังด้วยตนเองเช่นเคยดังที่คาดการณ์ไว้ก่อนหน้านี้ พิธีราชาภิเษกได้จัดขึ้นไปนานแล้ว งานเลี้ยงครั้งนี้จัดขึ้นเพื่อการเจรจาที่แนวชายแดนเป็นหลัก ดังนั้นเมื่อพวกเขาเข้าสู่วัง ก็ไม่ได้พบเห็นทูตจากอาณาจักรอื่นๆภายในท้องพระโรงเต็มไปด้วยพระบรมวงศานุวงศ์และเหล่าขุนนางฝ่ายบู๊ฝ่ายบุ๋น แม้พวกเขาจะไม่ได้แสดงความเป็นปฏิปักษ์ต่อคณะทูตจากแคว้นซาง แต่ท่าทีของพวกเขาก็ไม่ได้เป็นมิตรนักทว่า ในสถานการณ์เช่นนี้จำเป็นต้องมีล่ามแปลภาษา ดังนั้นการสนทนาของทุกฝ่ายจึงไม่ได้มากไปกว่าการทักทายทั่วไปพวกเขานึกว่าคงไม่มีทูตจากอาณาจักรอื่นแล้ว ทว่าในขณะเข้าที่ประทับ จักรพรรดิ์หยวนซินก็ตรัสกับคณะทูตจากแคว้นซางว่า “วันนี้ยังมีแขกผู้ทรงเกียรติจากเป่ยถัง พวกเขากำลังจะมาถึงแล้ว เราเชื่อว่าเจ้าทั้งหลายจะเข้ากันได้ดี”หลี่เต๋อฮวยถึงกับตื่นเต้นขึ้นมาทันที “แขกจากเป่ยถังหรือ? ไม่ทราบว่าเป็นผู้ใด?”เขารู้สึกตื่นเต้นเป็นธรรมดา เพราะอาวุธอย่างปืนหกตาของเหรินหยางอวิ๋น รวมถึงปืนตาหกนัดและเกวียนระเบิดล้วนเป็นอาวุธที่ดัดแปลงมาจากต้นแบบของเ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1508
จักรพรรดิ์หยวนซินกล่าวต่อ “น่าขันนัก ในอดีตเราคือองค์หญิงใหญ่ จึงสามารถประกาศเรียกร้องให้สตรีเข้าสู่วงราชการได้ แต่บัดนี้เราคือฮ่องเต้ กลับต้องค่อยเป็นค่อยไป เพื่อถ่วงดุลอำนาจทุกฝ่าย ลดความเป็นปรปักษ์และความหวาดระแวงที่มีต่อเรา อีกทั้งภาระที่เราต้องพิจารณาก็มีมากขึ้น บางคราใจร้อนจนอยากจะตัดศีรษะพวกที่ต่อต้านให้หมดสิ้น”ซ่งซีซีครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยว่า “ที่จริงแล้ว ไม่ว่าผู้เป็นฮ่องเต้หรือขุนนาง ไม่ว่าจะเป็นบุรุษหรือสตรี เป้าหมายของฝ่าบาทล้วนเหมือนกัน ท้ายที่สุดก็เพื่อความสงบสุขมั่นคงของแผ่นดิน เพื่อให้ประชาราษฎร์มีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดี เมื่อแผ่นดินรุ่งเรือง ปราศจากศึกสงคราม เมื่อนั้นฝ่าบาทจะทรงปฏิรูปเช่นไร ก็มิใช่เรื่องยากเกินไปนัก ส่วนตอนนี้ สิ่งสำคัญที่สุดคือฝ่าบาทต้องทรงมั่นคงเสียก่อน”คำพูดนั้นคลุมเครือ ทว่าจักรพรรดิ์หยวนซินเข้าใจความหมายของนาง บัดนี้แผ่นดินยังคงวุ่นวาย มีกลุ่มอำนาจมากมายขวางกั้น แค่รักษาความมั่นคงของราชสำนักก็ยากเย็นยิ่งแล้วหากนางปฏิรูปอย่างหุนหัน องค์จักรพรรดิ์เองก็คงไม่อาจประคองราชบัลลังก์ให้มั่นคง ต่อให้คิดถึงอนาคตก็คงไร้ประโยชน์เสิ่นว่านจือเห็
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1507
พระราชวังแห่งซีจิงตระการตาโอ่อ่าหรูหรา ตั้งตระหง่านท่ามกลางรัตติกาล แผ่รัศมีแห่งความศักดิ์สิทธิ์และสงบน่าเกรงขามเมื่อผ่านประตูพระราชวังชั้นแรก รถม้ายังคงแล่นไปบนถนนภายในวังที่กว้างขวาง ไม่ได้คับแคบนักทว่าที่นี่ใช้ตะเกียงน้ำมันราวกับไม่ต้องเสียเงิน ที่ใดที่หนึ่งล้วนจุดไฟส่องสว่างไสว เมื่อก้าวลงจากรถม้าแล้วเดินไปตามระเบียงทางเดิน ค่ำคืนที่มืดมิดกลับสว่างราวกับกลางวัน บนต้นไม้ใหญ่สองข้างทางแขวนโคมไฟลมไว้มากมาย หากใครคิดซ่อนตัวอยู่บนนั้น คงเป็นไปไม่ได้ เพราะเพียงปรายตาก็มองเห็นได้อย่างชัดเจนซูลันจีเดินนำอยู่เบื้องหน้า เมื่อมาถึงด้านหน้าตำหนักแห่งหนึ่ง นางกำนัลในวังสองนางก้าวออกมา พูดคุยกับซูลันจีเป็นภาษาซีจิงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มพลางค้อมกายคารวะซ่งซีซีและเสิ่นว่านจือซูลันจีกล่าวว่า “ใต้เท้าซ่ง แม่นางเสิ่น ฝ่าบาททรงเชิญทั้งสองท่านเข้าสู่ตำหนัก”นางกำนัลทั้งสองเดินนำไปข้างหน้า พาซ่งซีซีและเสิ่นว่านจือเข้าไปภายในภายในตำหนักโอ่อ่าตระการตา เสาสลักลวดลายสองต้นขนาบข้าง หนานแน่นจนดูเหมือนพุ่งทะยานสู่ฟากฟ้า ให้ความรู้สึกหนักแน่นกดดันจักรพรรดิ์หยวนซิน ประทับอยู่บนพระเก้าอี้ไม้จันทน์ส
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1506
เมื่อเดินทางมาถึงเมืองหลวงของซีจิง ก็เป็นวันที่สิบสามเดือนแปดแล้ว ระยะเวลานับจากที่พวกเขาออกจากแคว้นซาง ผ่านไปครบหนึ่งเดือนพอดียามบ่าย แสงแดดอบอุ่นกำลังดีฉินอ๋องนอนเอนอยู่ในรถม้า ขณะเข้าสู่ตัวเมืองนับตั้งแต่เข้าสู่เขตแดนซีจิง พวกเขาถูกลอบสังหารถึงเจ็ดครั้ง ครั้งสุดท้ายมาอย่างดุดัน ควรเป็นกลุ่มนักฆ่าที่ถูกฝึกมาเพื่อสละชีพ กองทัพซวนเจียได้รับบาดเจ็บไม่น้อย แม้แต่เสิ่นว่านจือเองก็ถูกฟันเข้าที่ไหล่ เคราะห์ดีที่ไม่ได้ลึกถึงเส้นเอ็นฉินอ๋องตกใจแทบสิ้นสติ ก็เพราะตอนที่กลุ่มนักฆ่าบุกเข้ามา เขาเพิ่งจะออกจากห้องส้วมได้ไม่นาน ดาบของนักฆ่าพุ่งเข้าปักอกเขาไปแล้ว และกำลังจะทะลุเข้าไปอีก ทว่า…ซ่งซีซีพบเห็นทัน นางพลิกกายคว้าหอกยาว ตวัดแทงเข้ากลางอกของนักฆ่าก่อน จากนั้นใช้ตะขอที่ปลายหอกพาดเกี่ยวแล้วกระชากร่างของนักฆ่าล้มไปด้านหลัง ฉินอ๋องจึงรอดชีวิตมาได้เขาบาดเจ็บเพียงผิวเผิน ทว่ากลับทำราวกับได้รับบาดเจ็บสาหัส ร่ำร้องโอดครวญอยู่ครึ่งคืนกว่าจะสงบลงซูลันจีนำข้าราชบริพารมาออกต้อนรับ บัดนี้ เขาเป็นเสนาบดีแห่งซีจิงทันทีที่มองเห็นซ่งซีซี เขาก็จำได้ในทันที ค้อมกายคารวะแล้วเอ่ยยิ้มๆ ว่า “ท่านแม่ทั
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1505
ฉินอ๋องได้รับความหวาดกลัว จึงให้หมอหลวงจ่ายยาบำรุงประสาทเพื่อบรรเทาอาการซ่งซีซีไปเยี่ยมดูอาการของเขา หน้าของเขาซีดขาวราวกับกระดาษ ไร้สีเลือด ริมฝีปากยังสั่นระริก เอ่ยถามด้วยเสียงสั่นเครือว่า “พวกมือสังหารไปหมดแล้วหรือยัง?”ซ่งซีซีบอกเขาว่า มือสังหารจากไปแล้ว เขาถึงค่อยหยุดสั่นไปบ้างที่จริง คนรอบตัวเขาต่างบอกไปแล้วว่าศัตรูถูกขับไล่ไปหมดแล้ว แต่เขากลับไม่เชื่อ ต้องให้ซ่งซีซีเป็นคนพูดเองถึงจะรู้สึกปลอดภัยซ่งซีซีกำชับให้เขาพักผ่อนดีๆ แล้วจึงออกมาหลี่เต๋อฮวยกำลังปลอบขวัญผู้คนอื่นๆ ในฐานะเสนาบดีกรมทหาร เขาผ่านประสบการณ์มามาก ไม่ได้รู้สึกหวาดหวั่นอันใด เขาเชื่อมั่นในตัวพระชายาและกองทัพซวนเจีย มิได้เห็นว่าเป็นเรื่องน่ากลัวอะไรนัก อย่างมากก็แค่เสียหัวหนึ่งขณะเดียวกัน กลุ่มคนจากภูเขาเหม่ยชานรวมตัวกันสนทนา เริ่มสงสัยว่ากลุ่มคนชุดดำที่พบเจอที่ชายแดนเฉิงหลิง อาจจะเป็นกลุ่มเดียวกับมือสังหารในคืนนี้ข้อสันนิษฐานนี้เป็นเสิ่นว่านจือที่กล่าวขึ้นมา นางคิดว่าพวกเขาหายตัวไปได้อย่างลึกลับเกินไป น่าจะมีเส้นทางลับที่ใช้หนีออกไป และพวกนั้นต้องมีแผนเตรียมการไว้ล่วงหน้ายิ่งไปกว่านั้น ทั้งสองกลุ่มล้
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1504
เช้าตรู่ กองคณะทูตออกเดินทางไปยังซีจิงซ่งซีซีมิได้รู้สึกอาลัยอาวรณ์มากนัก เพราะขากลับก็ยังต้องผ่านชายแดนเฉิงหลิงอยู่ดี นางยังมีโอกาสได้พบกับครอบครัวของท่านตาอีกหลังจากออกจากชายแดนเฉิงหลิง เส้นทางก็เริ่มขรุขระมากขึ้น หลายจุดเต็มไปด้วยหลุมบ่อ หรือไม่ก็ถูกทำลายโดยเจตนา ทำให้รถม้าวิ่งไปได้ยากทว่าฉินอ๋องกลับไม่ต้องการขี่ม้าอีกแล้ว แม้จะได้พักฟื้นอยู่หลายวัน แต่บาดแผลที่ต้นขาของเขาก็ยังเจ็บอยู่มาก ถึงแม้จะเดินได้ แต่เมื่อต้องนั่งบนอานม้า ความเจ็บปวดยังคงสร้างความลำบากให้แก่เขาดังนั้น ฉินอ๋องผู้ที่เพิ่งสร้างความดีความชอบในชายแดนเฉิงหลิง และเป็นผู้ก่อตั้งสถานรับเลี้ยงเด็ก ก็เอ่ยปากว่าเขาจะนั่งรถม้าเมื่อรถม้าติดหล่ม กองทัพซวนเจียก็ลงจากหลังม้าช่วยกันเข็นอย่างยากลำบากดีที่ว่าตอนนี้เส้นทางระหว่างสองแคว้นเปิดให้สัญจร ไม่มีการปิดกั้น ดังนั้นจึงสามารถเดินทางไปตามเส้นทางที่ถูกเปิดขึ้นมาใหม่ได้หากต้องปีนข้ามภูเขาสูงลิบลิ่ว เกรงว่าบั้นท้ายอันสูงศักดิ์ของฉินอ๋องคงต้องรับเคราะห์ไปอีกมากเมื่อเข้าสู่เขตแดนของซีจิง ขบวนเดินทางมุ่งหน้าไปยังเมืองลู่เปินเอ่อร์ ซึ่งมีขุนนางและทหารของซีจิงมาคอยต้
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1503
นายท่านเซียวแปดออกคำสั่งให้ไปสืบหาเรื่องนี้ โดยมอบหมายให้จ้านเป่ยว่างเป็นผู้นำกำลังไปสืบข่าวตามที่ต่างๆเรื่องที่ซ่งซีซีเดินทางมายังชายแดนเฉิงหลิงนั้น จ้านเป่ยว่างรู้ดี วันนั้นตอนที่คณะทูตเดินทางมาถึงเขตเมือง เขายืนดูอยู่ห่างๆ แต่ไม่ได้เข้าไปต้อนรับเขายืนอยู่ไกลมาก ถึงขั้นที่ไม่อาจมองเห็นใบหน้าของนางได้ชัดเจน เห็นเพียงเงารางๆ คล้ายกับเป็นนางเท่านั้นเขาเองก็รู้สึกว่าตัวเองช่างทำเรื่องเปล่าประโยชน์ นางกับเขายังมีความเกี่ยวข้องอันใดกันอีก? เรื่องราวของเมืองหลวง เขาสมควรอยู่ให้ห่างที่สุดในระหว่างที่คณะทูตพักอยู่ที่ชายแดนเฉิงหลิง พวกเขาต่างก็ใช้เวลาหารือเกี่ยวกับกลยุทธ์การเจรจา รวมถึงจำลองสถานการณ์หลายครั้งทุกคนต่างเข้าใจดีว่าการเจรจาครั้งนี้ แม้จะง่ายกว่าครั้งก่อน แต่ก็มิใช่เรื่องง่ายอย่างแท้จริงนี่คือเรื่องที่จักรพรรดิ์นีใส่พระทัยเป็นอย่างยิ่ง นางจะไม่ยอมประนีประนอมง่ายๆ แน่นอนทางตระกูลเซียวเองก็เป็นกังวลว่าฝ่ายตรงข้ามอาจส่งคนเข้ามาสืบความลับเกี่ยวกับกลยุทธ์ของคณะทูต หากพวกเขาล่วงรู้แผนการ ก็สามารถรับมือได้ทันการณ์ ซึ่งจะทำให้แคว้นซางเสียเปรียบดังนั้น นายท่านเซียวแปดจึงสั่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1502
หอชุนหม่านในวันนี้เต็มแน่นไปหมดเดิมทีโรงเตี๊ยมแห่งนี้ก็ไม่ได้ใหญ่อะไรมากนัก ปกติก็มีแขกมารับประทานอยู่บ้าง แต่เมื่อสตรีผู้นั้นพาคนชุดดำเข้ามา พวกเขาก็จับจองที่นั่งที่เหลือทั้งหมดซ่งซีซี เสิ่นว่านจือ และกุ้นเอ๋อร์ทั้งสามคน ถูกเจ้าของร้านเรียกให้ไปนั่งที่โต๊ะเล็กๆ ซึ่งตั้งขึ้นมาเป็นการชั่วคราว แยกออกจากพวกเขาเสียงของบุรุษผู้นั้นดังขึ้นข้างหูนาง แฝงแววขอโทษเล็กน้อย ทั้งยังฟังดูอบอุ่นน่าฟังยิ่งนัก “พวกเขาทั้งหมดเป็นสหายของข้า เช่นเดียวกับข้า ยังไม่ได้กินข้าวตั้งแต่เมื่อคืนเลย หากแม่นางไม่สบายใจ ข้าจะให้พวกเขารออยู่ที่หน้าประตู แล้วแต่ละคนรับหมั่นโถวไปคนละลูกก็พอ”เสิ่นว่านจือถึงกับอึ้งไปเล็กน้อย ก่อนจะส่ายหน้าโดยไม่รู้ตัว “ไม่จำเป็นหรอก นั่งตามสบาย อยากกินอะไรก็สั่งมาเถิด”บุรุษคนนั้นเผยรอยยิ้มอ่อนโยน “แม่นางทั้งงดงามและมีจิตใจเมตตานัก เช่นนั้นพวกข้าก็จะสั่งอาหารตามสบายแล้วกัน ขอมากหน่อย”“ได้…ได้สิ” เสิ่นว่านจือพยักหน้า แล้วกวาดตามองคนชุดดำที่เต็มร้าน พวกเขาสวมเสื้อผ้าที่มีเครื่องหมายบางอย่างที่แขนเสื้อ ดูเหมือนจะเป็นตัวอักษร แต่เพราะเสื้อเหล่านั้นยับย่นและเปรอะเปื้อนจนมองแทบไม่อ
