เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1242
บทที่เกี่ยวข้อง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1243
ทางด้านหมอมหัศจรรย์ดัน ถูกย้ายจากร้านขายยาเย่าหวังไปยังจวนกองกำลังรักษาความสงบเรียบร้อยเมืองหลวงหลังจากตรวจวินิจฉัยชีพจรแล้ว เขาก็หยิบขวดยาออกมาให้ดื่ม จากนั้นจึงทำการฝังเข็มประมาณสิบห้านาที เขาก็ตื่นขึ้น ไข้ลดลงเล็กน้อย เหงื่อออกเล็กน้อยหมอมหัศจรรย์ดันออกไปคุยกับซ่งซีซีสองสามคำ“อาการของเขาไม่ค่อยดีจริงๆ สภาพร่างกายก็ย่ำแย่อยู่แล้ว คงไม่ได้กินหรือดื่มอะไรมาสองวันแล้วใช่ไหม? หัวใจ ปอดและระบบทางเดินอาหารไม่ดีเลย ที่สำคัญคือเขาเป็นโรคหัวใจ รักษายาก เขาอยู่ที่นี่ครู่หนึ่ง ก็จะทรมานครู่หนึ่ง ไม่มีโอกาสรอด ควรส่งเขากลับไปรักษาโดยเร็วที่สุด ไม่เช่นนั้นเขาอาจจะตายในจวนกองกำลังรักษาความสงบเรียบร้อยเมืองหลวง”"คำถามคือจะส่งออกไปอย่างไร? นี่ก็เช้าแล้ว" ซ่งซีซีพูดอย่างลำบากใจ "อีกอย่างสุขภาพของเขาก็ย่ำแย่มาก ถ้าออกไปต้องลมหนาวไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ไหว บางทีเขาอาจจะไม่กล้าออกไปด้วยซ้ำ"หมอมหัศจรรย์ดันคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "เตรียมเตาอุ่นมือหลายๆ เตา แต่งตัวเขาให้หนา แล้วนั่งรถม้าออกไปกับข้า กลับไปที่ร้านขายยาเย่าหวังก่อน จากนั้นให้คนในจวนของเจ้ากรมฉีไปเชิญข้าที่ร้านขายยาเย่าหวัง พูดเสียงด
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1244
ซ่งซีซีจะไม่รู้ได้อย่างไร? ตอนนี้ฝ่าบาทได้ตำหนินางแล้วที่ไม่แจ้งให้ทราบล่วงหน้า หากอาจารย์ฉีเสียชีวิตในจวนกองกำลังรักษาความสงบเรียบร้อยเมืองหลวง บรรดาพี่น้องทั้งหมดจะถูกลงโทษอย่างแน่นอนแต่ตอนนั้นนางจะแจ้งให้ทราบล่วงหน้าได้อย่างไร? หรือจะให้ส่งคนไปที่จวนเจ้ากรม ให้คนในจวนเจ้ากรมไปบอกอาจารย์ฉีว่า หอหนานเฟิงจะถูกกวาดล้างในไม่ช้า?ถ้าตระกูลฉีไม่โวยวายน่ะสิแปลก คนในตระกูลฉีใครจะเชื่อว่านายท่านผู้เฒ่าจะไปที่หอหนานเฟิง? ถึงเวลานั้น หากอาจารย์ฉีปฏิเสธไม่ยอมรับ เช่นนั้นก็เท่ากับว่านางหาเรื่องเองซ่งซีซีขมวดคิ้วและพูดว่า "ในเมื่อเขาเลือกที่จะไปที่หอหนานเฟิง เช่นนั้นก็ต้องคาดเดาได้อยู่แล้วว่าต้องมีวันนี้ ในเมื่อเขาไม่สามารถเผชิญหน้าได้ ก็ไม่ควรไปตั้งแต่แรก"นางไปพูดกับเจ้ากรมฉี เจ้ากรมฉีเข้าไปเกลี้ยกล่อมอีกครึ่งชั่วยาม แต่ก็ไม่ได้ผลแม้แต่น้อย ในตอนนี้อาจารย์ฉีทั้งไม่ยอมพูดและไม่ยอมลืมตาเจ้ากรมฉีพยายามป้อนยาป้อนน้ำให้เขา แต่เขาไม่แม้แต่จะอ้าปากเลย ยาและน้ำก็ไหลลงมาที่มุมปาก ไม่มีน้ำยาเข้าคอได้แม้แต่หยดเดียว กลับยิ่งแย่กว่าตอนที่เขาหมดสติอยู่ซ่งซีซีเฝ้าดูอยู่ข้างๆ รู้สึกว่าเขาอาจอยากตายจริ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1245
ยังไม่ต้องพูดถึงว่าข่าวนี้น่าตกใจหรือไม่ แค่บอกว่าทันทีที่มีข่าวนี้ออกมา ก็ทำให้ผู้ที่ศรัทธาอาจารย์ฉีโกรธเคืองอย่างสิ้นเชิงทั้งเขาและหยานไท่ฟู่เป็นปราชญ์ที่มีชื่อเสียงในราชวงศ์ซาง หยานไท่ฟู่เกษียณอายุ ไม่ได้ควบคุมอำนาจในราชสำนัก ดังนั้นเมื่อเกิดเรื่องขึ้นกับหยานหรูอวี้ จึงมีคนไม่มากที่พูดแทนตระกูลหยานแต่อาจารย์ฉีนั้นต่างออกไป ลูกชายของเขายังคงรับผิดชอบกรมขุนนาง มีเจ้าหน้าที่ขุนนางหลายคนที่ไม่รู้ความจริง ต้องการประจบประแจงตระกูลฉี ยืนหยัดเพื่อตระกูลฉี การโต้เถียงในการประชุมเช้า เรียกร้องให้มีการสอบสวนและลงโทษอย่างเข้มงวดในจวนโหวกวางหลิงสิ่งนี้คงไม่สร้างปัญหามากนัก แต่เจ้าหน้าที่ขุนนางและทายาทจากตระกูลขุนนางหลายคนถูกจับในวันนั้น แม้ว่าฝ่าบาทจะเห็นแก่หน้าของพวกเขา แต่ประชาชนเข้มงวดมาก ไม่ว่าจะไปที่ไหนก็ได้ยินเสียงคนชี้นิ้วตราหน้าพวกเขาแทบรอไม่ไหวที่จะหันเหความสนใจไปเรื่องอื่นดังนั้น ภายในสองวัน บริกรที่หอหนานเฟิงคนที่บอกว่าเคยเห็นอาจารย์ฉีไปที่นั่นจริงๆ และเขาไปที่นั่นทุกสองสามวัน บางครั้งเมื่ออารมณ์ดี ก็อาจจะมาอีกเมื่อสิ่งต่างๆ กลายเป็นเช่นนี้ ก็กลายเป็นว่าไม่สามารถควบคุมได้อ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1
ในเรือนเหวินซี โคมไฟที่อยู่หน้าทางเดินส่องภาพกระดาษตัดบนโครงตาข่ายหน้าต่าง และสะท้อนมันลงบนผนังบ้านราวกับสัตว์ขนาดยักษ์อย่างไรอย่างนั้นซ่งซีซีนั่งบนเก้าอี้ไม้ที่มีพนักพิง ประสานมือไว้ข้างหน้า ร่างเพรียวบางห่อด้วยเสื้อผ้าเรียบๆ นางมองไปที่คนอยู่ตรงหน้า ซึ่งเป็นสามีที่เพิ่งต่างงานของนาง ซึ่งนางรอคอยมานานหนึ่งปีชุดเกราะทหารที่ดูค่อนข้างเก่าของจ้านเป่ยว่างยังไม่ได้ถอด และเขาดูสง่างาม ใบหน้าหล่อเหลาของเขามีความรู้สึกขอโทษแฝงไว้ "ซีซี ได้ออกพระราชกฤษฎีกาให้สมรสกันแล้ว ยี่ฝางจะต้องแต่งเข้ามาอย่างแน่นอน"ซ่งซีซีประสานมือไว้หน้าลำตัว ดวงตาของนางมืดมัว นางถามอย่างสงสัย "ไทโฮ่วเคยกล่าวไว้ว่าแม่ทัพยี่ฝางเป็นแบบอย่างสำหรับผู้หญิงในใต้หล้า นางยอมที่จะเป็นอนุภรรยาหรือ? "ดวงตาที่หนักอึ้งของจ้านเป่ยว่างฉายแววความไม่พอใจขึ้นมาเล็กน้อย "ไม่ ไม่ใช่อนุภรรยา นางเป็นภรรยาเท่าเทียม ไม่ต่างจากเจ้า"ซ่งซีซียังคงนิ่งเฉยและพูดว่า "ท่านแม่ทัพรู้ดีว่าภรรยาเท่าเทียมแค่ฟังดูดีเท่านั้น แต่จริงๆ แล้วนางก็เป็นอนุภรรยาอยู่ดี"จ้านเป่ยว่างขมวดคิ้ว "จะอนุอะไรกัน นางกับข้ามีใจให้กันในสนามรบและตกหลุมรักกัน อีกอย่างเ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 2
จ้านเป่ยว่างจนใจเล็กน้อย "ทำไมต้องหาเรื่องด้วยล่ะ? นี่คือพระราชทานสมรสที่ฝ่าบาทออกให้ และแม้ว่ายี่ฝางจะเข้ามา พวกเจ้าก็อยู่คนละเรือนกัน และนางก็จะไม่แย่งชิงสิทธิในการบริหารครอบครัวกับเจ้า ซีซี สิ่งที่เจ้าให้สำคัญนั้นนางไม่สนหรอก""ท่านคิดว่าข้าสนใจอยากกุมอำนาจดูแลบ้านเหรอ?" ซ่งซีซีถามกลับ มันไม่ง่ายเลยที่จะเป็นผู้นำที่ดูแลจวนแม่ทัพ แค่ยาที่หมอมหัศจรรย์ดันออกให้ฮูหยินผู้เฒ่ากินในแต่ละเดือนก็ต้องเสียเงินหลายสิบตำลึง ไหนจะของกินของใช้ของทุกคน ไหนจะมีญาติพี่น้องและเพื่อนต้องติดต่ออีก ต้องใช้เงินไปหมดจวนแม่ทัพมีแค่มีชื่อเสียงเท่านั้น ในปีที่ผ่านมา เงินสินเดิมของนางใช้อุดหนุนไปไม่น้อยเลย แต่นี่คือผลที่นางแลกมางั้นหรือจ้านเป่ยว่างหมดความอดทนโดยสิ้นเชิง "ช่างเถอะ ข้าไม่อยากเสียน้ำลายกับเจ้า ข้าแค่ต้องแจ้งให้เจ้าทราบเรื่องก็เท่านั้น ไม่ว่าเจ้าจะเห็นด้วยหรือไม่ก็ตาม เจ้าไม่สามารถเปลี่ยนใจข้าได้"ซ่งซีซีเฝ้าดูเขาเดินจากไปอย่างเย็นชา รู้สึกตัวเองน่าขำมากทีเดียว"คุณหนู" เป่าจูเช็ดน้ำตาอยู่ข้างๆ "ท่านเขยเขารังแกคนมากเกินไปจริงๆ""อย่าเรียกไปมั่ว!" ซ่งซีซีเหลือบมองนางเบาๆ "เขาและข้ายังไม่ได้
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 3
เป่าจูหยิบรายการสินเดิมมา "ในเวลาหนึ่งปีนี้ ท่านได้อุดหนุนเงินไปมากกว่าหกพันตำลึง แต่ร้านค้า บ้านพัก และสวนต่างไม่ได้แตะต้องเลย ใบรับรองเงินฝากของฮูหยิงที่เก็บไว้ในร้านฝากเงินตอนมีชีวิต และโฉนดบ้าน โฉนดที่ดิน ฯลฯ ทั้งหมดอยู่ในกล่องแถมได้ปิดไว้เรียบร้อย""อืม!" ซ่งซีซีดูรายการนั้น ท่านแม่ของนางให้สินเดิมก้อนโตแก่นางในเวลานั้น คงกลัวว่านางจะต้องทนทุกข์ในครอบครัวของสามี และนางรู้สึกเจ็บปวดใจอย่างรุนแรงขึ้นมาเป่าจูถามอย่างเศร้าๆ จากด้านข้าง "คุณหนู เราจะไปที่ไหนได้บ้าง หรือว่าจะกลับจวนโหวเหรอ ไม่งั้นเรากลับภูเขาเหม่ยชานดีไหม"สายตาของนางแวบภาพที่ทั้งจวนเต็มไปด้วยเลือดและศพอันน่าสลดใจของคนในครอบครัว นางรู้สึกเจ็บปวดใจทันที "ไปไหนก็ได้ ยังไงก็ดีกว่าอยู่ที่นี่""พอท่านไปแล้ว มันก็ให้พวกเขาได้สมหวังสินะ"ซ่งซีซีพูดดรียบๆ "ถ้าอย่างนั้นก็ให้พวกเขาได้สมหวังเถอะ หากข้าอยู่ต่อ ก็จะใช้ชีวิตอย่างทรมานเมื่อต้องเห็นพวกเขารักใคร่กัน เป่าจู ยามนี้ จวนโหวเหลือข้าเพียงคนเดียว ข้าต้องอยู่ดีกินดีเพื่อที่พ่อแม่และพี่ๆ ของข้าที่อยู่ในสวรรค์ได้หายห่วง""คุณหนู!" เป่าจูร้องไห้อย่างหนัก นางเป็นผู้รับใช้ที่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 4
ฮูหยินผู้เฒ่าฝืนยิ้ม "จะชอบหรือไม่ยังให้คำตอบไม่ได้ เพิ่งพบกันครั้งแรก แต่ในเมื่อฝ่าบาททรงพระราชทานอภิเษกสมรสแล้ว มันก็เป็นเรื่องที่กำหนดไว้แล้ว ต่อไปนางและเป่ยว่างร่วมือกันเพื่อสร้างผลงานในกองทัพ ส่วนเจ้าจัดการดูแลเรื่องฝ่ายในของจวนแม่ทัพ เพลิดเพลินกับความสำเร็จทางการทหารที่พวกเขาต่อสู้มา ช่างดีเหลือเกิน""ดีจริงๆ!" ซ่งซีซียิ้ม "แต่ให้แม่ทัพยี่เป็นแค่อนุภรรยาคงไม่เหมาะกับสถานะของนางสินะ"ฮูหยินผู้เฒ่ายิ้มแล้วกล่าวว่า "เจ้าเด็กโง่เอ๊ย นางจะเป็นแค่อนุภรรยาได้ยังไง ในเมื่อฝ่าพระบาททรงพระราชทานอภิเษกสมรสแล้ว อีกอย่างนางยังเป็นผู้บัญชาการทหาร เป็นข้าราชการในราชสำนักด้วย ข้าราชการจะเป็นอนุภรรยาได้ยังไง เป็นภรรยาที่เท่าเทียมกัน ไม่มีใครเหนือกว่า"ซ่งซีซีกล่าวว่า "ไม่มีใครเหนือกว่างั้นเหรอ ราชวงศ์ของเรามีกฎเช่นนี้หรือ"ฮูหยินผู้เฒ่าดูเย็นชาเล็กน้อย "ซีซี เจ้าเป็นคนมีเหตุผลเสมอ ในเมื่อเจ้าได้แต่งเข้าตระกูลจ้านแล้ว ควรตามกฏของตระกูลจ้านก่อน หลังจากได้รับตรวจสอบโดยกระทรวงกลาโหมแล้ว ยี่ฝางสร้างผลงานโดดเด่นกว่าเป่ยว่างในสงครามครั้งนี้ ต่อไปสองสามีภรรยาพวกเขามีใจเดียวกันกัน บวกกับมีเจ้าดูแลฝ่าย
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 5
คนของตระกูลจ้านต่างมองหน้ากัน คิดไม่ถึงว่าซ่งซีซีมักจะที่อ่อนแอนั้น ยามนี้จะเด็ดขาดเช่นนี้ยิ่งกว่านั้นนางไม่ยอมเชื่อฟังท่านแม่ด้วยซ้ำฮูหยินผู้เฒ่าพูดอย่างเย็นชา "นางต้องยอมแน่นอน นางไม่มีทางเลือกอื่น"ใช่ไง บัดนี้นางไม่มีครอบครัวที่ให้พึ่งพา นางไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องอยู่ในตระกูลจ้าน ยิ่งไปกว่านั้นตระกูลจ้านไม่ได้ปฏิบัติไม่ดีต่อนาง นางยังเป็นภรรยาเอกเช้าวันรุ่งขึ้น ซ่งซีซีนำเป่าจูกลับจวนโหวเจิ้นเป่ยภายในจวนก็รกร้าง ใบไม้ร่วงหล่นกองอยู่อย่างไรก็ตาม ไม่มีคนดูแลมาครึ่งปีแล้ว และลานบ้านของจวนโหวมีวัชพืชที่สูงพอๆ กับผู้ใหญ่ได้เมื่อเหยียบเข้าไปในจวนโหวอีกครั้ง ซ่งซีซีก็รู้สึกเจ็บใจจนเหมือนโดนมีดแทงใจเมื่อหกเดือนก่อน นางตกใจเมื่อได้ยินว่าครอบครัวของนางถูกสังหารไปหมด นางทรุดตัวลงคุกเข่าต่อหน้าศพของท่านย่าและท่านแม่ พวกนางหนาวมากจนไม่มีความอบอุ่นแม้แต่นิดเลย และทุกที่ของจวนก็เปื้อนไปด้วยเลือดหมดมีห้องโถงของบรรพบุรุษอยู่ในจวนโหว และป้ายวิญญาณของบรรพบุรุษของตระกูลซ่งและท่านแม่ของนางล้วนอยู่ในห้องโถงของบรรพบุรุษนางและเป่าจูกำลังเตรียมเครื่องบูชา และน้ำตาของพวกนางก็ไม่เคยหยุด
บทล่าสุด
