เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1241
บทที่เกี่ยวข้อง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1242
พวกเขาทั้งสามยังฟังคำชมของผู้คนมากมายต่อซ่งซีซีบอกว่านางก่อตั้งสถาบันการศึกษาสตรี ก่อตั้งโรงงาน ตอนนี้ยังได้กวาดล้างสถานที่สกปรกเช่นนี้ นางคือผู้นำในหมู่สตรีจริงๆแน่นอน เมื่อมีคนชมเชย ก็ต้องมีคนแอบนินทาว่าร้าย เช่น ผู้หญิงควรดูแลสามีและเลี้ยงดูลูก พระชายาเป่ยหมิงตั้งแต่แต่งงานจนถึงตอนนี้ ยังไม่มีลูกเลยสักคน ผู้หญิงควรทำหน้าที่ของตนให้ดี กลับกลายเป็นว่าไก่ตัวเมียขันแทนไก่ตัวผู้ ทำในสิ่งที่ผู้ชายทำเสิ่นว่านจือได้ยินเรื่องแบบนี้จนชินแล้ว แต่เฉินเฉินกับหมั่นโถวทนไม่ได้ที่มีคนพูดถึงซีซีแบบนี้ ขณะที่กำลังจะโต้แย้ง เสิ่นว่านจือก็ห้ามพวกเขาเสิ่นว่านจือยิ้มและพูดว่า "คำพูดแย่ๆ แค่อย่าสนใจก็พอ ไม่จำเป็นต้องเถียงด้วย เปลืองน้ำลาย ทำให้นางมีภาพลักษณ์ที่ไม่ดี ได้ไม่คุ้มเสีย อีกอย่างย่อมมีคนแก้ต่างแทนนางอยู่แล้ว ซีซีมีผู้ชื่นชมมากมาย” แน่นอน ว่าได้ยินคนโต้แย้งแทนนางเฉินเฉินพูดอย่างมีความสุข "ซีซีเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ แล้ว"จวนกองกำลังรักษาความสงบเรียบร้อยเมืองหลวงมีบางอย่างผิดปกติกับอาจารย์ฉี เขาไม่กินไม่ดื่มทั้งวัน มีไข้สูงในตอนกลางคืน จุดเตาถ่านสองเตา ห่มผ้านวมสองผืน แต่เขาก็ยังตัวสั่น
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1243
ทางด้านหมอมหัศจรรย์ดัน ถูกย้ายจากร้านขายยาเย่าหวังไปยังจวนกองกำลังรักษาความสงบเรียบร้อยเมืองหลวงหลังจากตรวจวินิจฉัยชีพจรแล้ว เขาก็หยิบขวดยาออกมาให้ดื่ม จากนั้นจึงทำการฝังเข็มประมาณสิบห้านาที เขาก็ตื่นขึ้น ไข้ลดลงเล็กน้อย เหงื่อออกเล็กน้อยหมอมหัศจรรย์ดันออกไปคุยกับซ่งซีซีสองสามคำ“อาการของเขาไม่ค่อยดีจริงๆ สภาพร่างกายก็ย่ำแย่อยู่แล้ว คงไม่ได้กินหรือดื่มอะไรมาสองวันแล้วใช่ไหม? หัวใจ ปอดและระบบทางเดินอาหารไม่ดีเลย ที่สำคัญคือเขาเป็นโรคหัวใจ รักษายาก เขาอยู่ที่นี่ครู่หนึ่ง ก็จะทรมานครู่หนึ่ง ไม่มีโอกาสรอด ควรส่งเขากลับไปรักษาโดยเร็วที่สุด ไม่เช่นนั้นเขาอาจจะตายในจวนกองกำลังรักษาความสงบเรียบร้อยเมืองหลวง”"คำถามคือจะส่งออกไปอย่างไร? นี่ก็เช้าแล้ว" ซ่งซีซีพูดอย่างลำบากใจ "อีกอย่างสุขภาพของเขาก็ย่ำแย่มาก ถ้าออกไปต้องลมหนาวไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ไหว บางทีเขาอาจจะไม่กล้าออกไปด้วยซ้ำ"หมอมหัศจรรย์ดันคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "เตรียมเตาอุ่นมือหลายๆ เตา แต่งตัวเขาให้หนา แล้วนั่งรถม้าออกไปกับข้า กลับไปที่ร้านขายยาเย่าหวังก่อน จากนั้นให้คนในจวนของเจ้ากรมฉีไปเชิญข้าที่ร้านขายยาเย่าหวัง พูดเสียงด
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1244
ซ่งซีซีจะไม่รู้ได้อย่างไร? ตอนนี้ฝ่าบาทได้ตำหนินางแล้วที่ไม่แจ้งให้ทราบล่วงหน้า หากอาจารย์ฉีเสียชีวิตในจวนกองกำลังรักษาความสงบเรียบร้อยเมืองหลวง บรรดาพี่น้องทั้งหมดจะถูกลงโทษอย่างแน่นอนแต่ตอนนั้นนางจะแจ้งให้ทราบล่วงหน้าได้อย่างไร? หรือจะให้ส่งคนไปที่จวนเจ้ากรม ให้คนในจวนเจ้ากรมไปบอกอาจารย์ฉีว่า หอหนานเฟิงจะถูกกวาดล้างในไม่ช้า?ถ้าตระกูลฉีไม่โวยวายน่ะสิแปลก คนในตระกูลฉีใครจะเชื่อว่านายท่านผู้เฒ่าจะไปที่หอหนานเฟิง? ถึงเวลานั้น หากอาจารย์ฉีปฏิเสธไม่ยอมรับ เช่นนั้นก็เท่ากับว่านางหาเรื่องเองซ่งซีซีขมวดคิ้วและพูดว่า "ในเมื่อเขาเลือกที่จะไปที่หอหนานเฟิง เช่นนั้นก็ต้องคาดเดาได้อยู่แล้วว่าต้องมีวันนี้ ในเมื่อเขาไม่สามารถเผชิญหน้าได้ ก็ไม่ควรไปตั้งแต่แรก"นางไปพูดกับเจ้ากรมฉี เจ้ากรมฉีเข้าไปเกลี้ยกล่อมอีกครึ่งชั่วยาม แต่ก็ไม่ได้ผลแม้แต่น้อย ในตอนนี้อาจารย์ฉีทั้งไม่ยอมพูดและไม่ยอมลืมตาเจ้ากรมฉีพยายามป้อนยาป้อนน้ำให้เขา แต่เขาไม่แม้แต่จะอ้าปากเลย ยาและน้ำก็ไหลลงมาที่มุมปาก ไม่มีน้ำยาเข้าคอได้แม้แต่หยดเดียว กลับยิ่งแย่กว่าตอนที่เขาหมดสติอยู่ซ่งซีซีเฝ้าดูอยู่ข้างๆ รู้สึกว่าเขาอาจอยากตายจริ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1245
ยังไม่ต้องพูดถึงว่าข่าวนี้น่าตกใจหรือไม่ แค่บอกว่าทันทีที่มีข่าวนี้ออกมา ก็ทำให้ผู้ที่ศรัทธาอาจารย์ฉีโกรธเคืองอย่างสิ้นเชิงทั้งเขาและหยานไท่ฟู่เป็นปราชญ์ที่มีชื่อเสียงในราชวงศ์ซาง หยานไท่ฟู่เกษียณอายุ ไม่ได้ควบคุมอำนาจในราชสำนัก ดังนั้นเมื่อเกิดเรื่องขึ้นกับหยานหรูอวี้ จึงมีคนไม่มากที่พูดแทนตระกูลหยานแต่อาจารย์ฉีนั้นต่างออกไป ลูกชายของเขายังคงรับผิดชอบกรมขุนนาง มีเจ้าหน้าที่ขุนนางหลายคนที่ไม่รู้ความจริง ต้องการประจบประแจงตระกูลฉี ยืนหยัดเพื่อตระกูลฉี การโต้เถียงในการประชุมเช้า เรียกร้องให้มีการสอบสวนและลงโทษอย่างเข้มงวดในจวนโหวกวางหลิงสิ่งนี้คงไม่สร้างปัญหามากนัก แต่เจ้าหน้าที่ขุนนางและทายาทจากตระกูลขุนนางหลายคนถูกจับในวันนั้น แม้ว่าฝ่าบาทจะเห็นแก่หน้าของพวกเขา แต่ประชาชนเข้มงวดมาก ไม่ว่าจะไปที่ไหนก็ได้ยินเสียงคนชี้นิ้วตราหน้าพวกเขาแทบรอไม่ไหวที่จะหันเหความสนใจไปเรื่องอื่นดังนั้น ภายในสองวัน บริกรที่หอหนานเฟิงคนที่บอกว่าเคยเห็นอาจารย์ฉีไปที่นั่นจริงๆ และเขาไปที่นั่นทุกสองสามวัน บางครั้งเมื่ออารมณ์ดี ก็อาจจะมาอีกเมื่อสิ่งต่างๆ กลายเป็นเช่นนี้ ก็กลายเป็นว่าไม่สามารถควบคุมได้อ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1246
เจ้ากรมฉีหลั่งน้ำตา คุกเข่าลงบนพื้น “ท่านพ่อ ฝ่าบาทไม่ต้องการพบตระกูลฉีอีกแล้ว เหตุใดท่านถึงให้ลูกไปล่วงเกินที่จวนเป่ยหมิงอ๋องอีกเล่า?”“ถ้าอย่างนั้นให้ข้าตายเถอะ ถ้าข้าตาย พวกเจ้าจะได้หลุดพ้น” หลังจากที่อาจารย์ฉีพูดจบ เขาก็หลับตาลงอีกครั้ง เขาแทบไม่เหลือเรี่ยวแรงแล้ว แค่คำพูดไม่กี่คำ ได้ใช้เรี่ยวแรงของเขาไปเกือบหมดฮองเฮาฉีเกลียดซ่งซีซีมานานแล้ว ตระกูลฉีที่รุ่งเรือง กลับถูกนางเชือดเฉือนอย่างโหดเหี้ยม หมดเรี่ยวแรงไปมากมายมหาศาล ชื่อเสียงก็ถูกทำลาย นางที่เป็นฮองเฮาก็พลอยได้รับผลกระทบไปด้วยหลังจากที่นางออกไปก็พูดกับผู้เป็นพ่อว่า “ในเมื่อนี่เป็นคำขอจากท่านปู่ เช่นนั้นก็เชิญนางมาเถอะ ทางที่ดีควรเชิญเสนาบดีมู่มาด้วย อย่างน้อยก็ให้ใครสักคนเป็นพยาน ว่านางทำให้ปู่โกรธจนตายได้อย่างไร”ทันใดนั้นเจ้ากรมฉีก็เงยหน้าขึ้นมองดูนาง “ไม่ได้ เจ้าคิดอะไรอยู่? ถ้าทำให้ปู่ของเจ้าโกรธจนตาย แล้วเจ้ามีความสุขหรือ?”“ท่านพ่อ ท่านปู่พูดถูก ถ้าเขาตาย ตระกูลฉีของเราจะหลุดพ้น” ฮองเฮาฉีเช็ดน้ำตา ในแววตาส่วนลึกกำลังชั่งน้ำหนักข้อดีข้อเสีย “ไม่เช่นนั้นหากเขามีชีวิตอยู่วันหนึ่ง ตระกูลฉีของเราก็จะถูกประณามหนึ่งวัน
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1247
เมื่อซ่งซีซีได้รับคำสั่งเรียกจากฮองเฮา นางก็รู้สึกงุนงงมากทำไมถึงให้นางไปหาอาจารย์ฉี? หากต้องการเอาเรื่องให้ถึงที่สุด เช่นนั้นก็ออกคำสั่งเรียกให้นางเข้าวังก็ได้ ทำไมต้องไปเจออาจารย์ฉีที่ตระกูลฉีด้วย?ตอนนี้อาจารย์ฉีป่วยหนัก หากเขาจะดุด่านาง นางก็คงไม่สามารถเถียงกลับได้จริงๆ ไม่เช่นนั้นถ้าตายต่อหน้านาง แม้นางพูดอะไรไปก็ไม่สามารถอธิบายได้ชัดเจนอยู่ดีเสิ่นว่านจือเล่าสถานการณ์ปัจจุบันของอาจารย์ฉีให้นางฟัง ซึ่งก็ไปได้ยินมาภายในสองวันนี้ บอกว่าเขาไม่กินไม่ดื่ม เป็นเหมือนตะเกียงน้ำมันที่ใกล้จะดับมอด เพียงถูกใครกระตุ้นก็สามารถสิ้นแรงไปได้ตอนนั้นเลย“อาจารย์ฉีคงไม่ได้อยากให้เจ้าไปส่งเขาเป็นครั้งสุดท้ายกระมัง? ตาแก่นี่ใจคอโหดร้ายจริงๆ” เฉินเฉินก็รู้เรื่องราวทั้งหมดตั้งแต่ต้น นางเป็นคนปากคอเราะรายมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ประกอบกับที่นางรู้มาว่าอาจารย์ฉีเคยวิจารณ์ซ่งซีซี ดังนั้นจึงพูดจาไม่ไว้หน้าเลย“อย่าไป อย่างมากก็แค่ฝ่าฝืนคำสั่ง” หมั่นโถวที่อยู่ข้างๆ ก็พูดเช่นกัน “คำสั่งของฮองเฮาไม่สำคัญ แค่ไม่ฝ่าฝืนฝ่าบาทก็พอ”ส่วนเสิ่นว่านจือมีวุฒิภาวะมาก “หากไม่ทำตามพระประสงค์ของฮองเฮา ดูเผินๆ ฝ่าบาทอาจไม่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1248
เสนาบดีมู่ประกบมือคำนับ “คำสั่งของฮองเฮา กระหม่อมไม่กล้าฝ่าฝืน ถึงอย่างไรท่านก็เป็นเจ้านาย กระหม่อมเป็นขุนนาง กษัตริย์และข้าเป็นรัฐมนตรี แต่พระชายามาที่นี่เพื่อเยี่ยมไข้ และทั้งสองคนไม่มีความแค้นส่วนตัวใน คิดว่าคงไม่มีข้อโต้แย้งใดๆ เกิดขึ้นอีก”ต่อหน้าสุนัขจิ้งจอกพันปี ฮองเฮาฉีเป็นเพียงพังพอนตัวน้อย แม้จะมีเจตนาร้ายแต่ก็ใช้วิธีการที่ซ้ำซากจำเจอาศัยสถานะฮองเฮา ใส่ร้ายป้ายสีอย่างเปิดเผย แม้จะรู้ว่ามันอาจจะถึงแก่ชีวิตของปู่ แต่นางก็ไม่สนใจเสนาบดีมู่ยินดีที่จะมา แต่จริงๆ แล้วมันตรงกันข้ามกับสิ่งที่ซ่งซีซีคิดเลย เขาจะให้การเป็นพยานและโต้แย้งด้วยเหตุผลนอกจากนี้เขายังมองหน้าคนตระกูลฉีด้วยสีหน้าเย็นชา “ดีนักนะ ลูกหลานกตัญญูทั้งกลุ่ม อาจารย์ฉีคงจะไม่เสียใจเลย”ทุกคนที่เข้าใจในใจก็ก้มหน้าลง ไม่กล้ามองตรงไปที่เสนาบดีมู่ก่อนที่ซ่งซีซีจะพูดอะไร ฉีฮูหยินใหญ่ก็ยืนขึ้นแล้วพูดว่า “ใต้เท้าซ่ง ขอบคุณท่านมากที่เชิญหมอมหัศจรรย์ดันมารักษานายท่านผู้เฒ่า ใต้เท้าเป็นคนใจดีมีเมตตา ข้ารู้สึกขอบคุณอย่างสุดซึ้ง”ฮองเฮาฉีดูเหมือนจะไม่คาดคิดว่ามารดาจะพูดแบบนี้ ทันใดนั้นสีหน้าก็มืดมนลงพลัน “ท่านแม่ มีแค่หม
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1249
ม่านแยกห้องโถงด้านในของห้องนอน ซ่งซีซีเปิดม่านลูกปัด ได้ยินเสียงกริ๊งของลูกปัดกระทบกันว่ากันว่าห้องหลังเล็กบำรุงพลังชี่ บ้านของผู้สูงอายุไม่ควรเปิดกว้างเกินไป เพื่อไม่ให้พลังหยางกระจายตัวและเป็นอันตรายต่อสุขภาพดังนั้นห้องนอนจึงไม่ใหญ่นัก เตียงไม้จันทน์แกะสลักขนาดใหญ่วางอยู่ทิศตะวันออก และมีเตียงอรหันต์อยู่ทิศใต้ มีตู้เสื้อผ้าเล็กๆ อยู่ แต่ห้องโถงด้านในเมื่อครู่ก็ยังเห็นตู้เสื้อผ้าอยู่อีกตู้ จะเห็นได้ว่าตู้เสื้อผ้านี้ทำแยกจากกันซ่งซีซีเหลือบมอง เห็นว่าทุกสิ่งที่นางเห็นในห้องนั้นมีค่าและสง่างาม“นายท่านผู้เฒ่า!” ซ่งซีซีเรียกออกมาอย่างอบอุ่น เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว เมื่อใคร่ครวญดูแล้วพวกเขาก็ไม่ได้มีความแค้นส่วนตัวเลย แค่บังเอิญเผชิญหน้ากันเท่านั้นอาจารย์ฉีลืมตาขึ้น จ้องมองนางด้วยดวงตาที่มืดมนและขุ่นมัว จากนั้นถอนหายใจช้าๆ หลังจากแน่ใจว่ามีแค่นางคนเดียว จึงค่อยๆ ผ่อนลมหายใจออกมาเขาอ่อนแอมาก ลมหายใจรวยริน อยู่ในบั้นปลายชีวิตแล้วจริงๆมีชามยา ชามโจ๊ก และน้ำอยู่บนโต๊ะ ซึ่งยังอุ่นอยู่ ดูเหมือนว่ามีคนอยากป้อนเขา แต่เขาไม่กินเขาชี้มือ “โจ๊ก”ซ่งซีซีหันกลับมามอง “อยากกินโจ๊ก? ข้าจะ
บทล่าสุด
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1411
ในตำหนักฉางชุน ฮองเฮายังไม่ได้ปลดปิ่นปักผมและเครื่องประดับออกจากร่าง ใบหน้ายังคงแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอาง ดวงตาฉายแววคาดหวัง วันนี้มีข่าวจากหน้าพระที่นั่งส่งมาบอกว่า ฝ่าบาทจะเสด็จมายังวังหลังในคืนนี้ นางรออยู่นานแต่ไม่ได้ยินว่าฝ่าบาทเลือกสนมคนใด ในใจก็พลันยินดี เพราะการไม่เลือกหมายถึงฝ่าบาทจะเสด็จมาที่ตำหนักกลาง "หลานเจี่ยน ไปดูหน่อยสิว่าฝ่าบาทมาแล้วหรือยัง?" นางเร่งเร้าอีกครั้ง นี่เป็นครั้งที่สามของคืนนี้แล้ว หลานเจี่ยนกูกูที่ยืนรับใช้อยู่ด้านข้างยิ้มพลางกล่าว "พระนางโปรดอย่ารีบร้อนเลยเพคะ หากฝ่าบาทจะเสด็จมา แน่นอนว่าต้องมีคนมาบอกล่วงหน้า เพื่อให้พระนางเตรียมตัวรับเสด็จ" "จริงด้วย จริงด้วย ฝ่าบาทไม่ได้มาที่ตำหนักฉางชุนนานจนข้าแทบจะลืมเสียแล้ว" ฮองเฮาใช้นิ้วลูบไปที่ปอยผมข้างใบหู พลางยิ้มอย่างอ่อนหวาน "ข้ากับฝ่าบาทถึงอย่างไรก็เป็นสามีภรรยา สามีภรรยาที่ไหนจะมีความแค้นข้ามคืนกันได้? ตอนนี้องค์ชายใหญ่ก็มีความก้าวหน้า ฝ่าบาทย่อมใจอ่อนลงบ้างแล้ว" "เมื่อฝ่าบาทเสด็จมา พระนางค่อยๆ พูดเถิด อย่ารีบร้อนที่จะพูดเรื่องให้องค์ชายใหญ่กลับมา" หลานเจี่ยนกูกูเตือนด้วยความนอบน้อม ฮองเฮาพยักหน้า
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1410
ในห้องทรงพระอักษรในพระราชวัง ยังไม่มีการจุดเตาใต้พื้น ความเย็นแทรกซึมเข้ามาทีละน้อยฎีกาถูกพิจารณาเสร็จสิ้นนานแล้ว แต่จักรพรรดิ์ซูชิงกลับยังไม่เลือกสนม เพียงนั่งนิ่งมองแสงตะเกียงที่ริบหรี่ตรงหน้าอย่างเหม่อลอยเขาได้อ่านจดหมายจากเซี่ยหลูโม่ที่เขียนถึงซ่งซีซี ในนั้นเต็มไปด้วยความคิดถึงที่เอ่อล้น และความรู้สึกในใจที่ถ่ายทอดไม่หมด ราวกับพวกเขาเพิ่งแต่งงานใหม่ๆ ช่างหวานชื่นจนยากจะพรากจากกันนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาได้อ่านจดหมายของพวกเขา แม้ก่อนหน้านี้จะมีเนื้อความที่กล่าวถึงความคิดถึงอยู่บ้าง แต่กลับไม่ถึงขั้น "เปิดเผยและห้าวหาญ" เช่นครั้งนี้คำเหล่านี้ แค่พูดออกมาก็รู้สึกน่าอายอยู่แล้ว หากเขียนลงในจดหมายไม่ยิ่งน่าอายกว่าหรือ?เขาคิดว่าพระอนุชาเช่นนี้ช่างไม่เหมาะสม ฉาบฉวยเกินไปวิธีเอาใจสตรีนั้นมีมากมาย ไยต้องทำถึงเพียงนี้?เขาคิดเช่นนั้น แต่ในใจกลับเหมือนมีกรวดเล็กๆ ก้อนหนึ่งตกลงไป ทำให้ผิวน้ำในจิตใจเป็นระลอกคลื่นวนไปมาอย่างไม่อาจสงบได้เขาไม่รู้เลยว่า การเป็นฮ่องเต้เช่นนี้ เขาสูญเสียไปมากเพียงใด...เรื่องความรักระหว่างชายหญิงนั้น จักรพรรดิไม่เคยกล้าคิดถึง แม้จะเคยมีช่วงเวลาที่หวั่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1409
เส้าปู้เข้ามาในเมืองพร้อมกับคนเพียงสิบกว่าคน แต่ละคนล้วนกำยำล่ำสัน มีมีดโค้งคาดอยู่ที่เอว ดูท่าทางน่าเกรงขามราวกับเทพเจ้าสงคราม แต่เมื่อได้นั่งดื่มสุรากินเนื้อ ใบหน้าสีเข้มของพวกเขากลับเปื้อนรอยยิ้มสดใสอย่างไม่น่าเชื่อ หลางจู่เส้าปู่อายุห้าสิบกว่าปี ผิวสีเข้มเป็นประกายเหมือนพวกเขา ดวงตาเต็มไปด้วยพลังและความคมกล้า เขาเป็นคนฉลาดเป็นพิเศษและมีจิตใจรอบคอบ หรืออาจกล่าวได้ว่า เขาระแวงอยู่เสมอและไม่กล้ามอบความไว้วางใจให้เป่ยหมิงอ๋องอย่างเต็มที่ เขามีเพียงข้อเรียกร้องเดียว คือการร่วมมือกันครั้งนี้จะเกิดขึ้นเพียงครั้งเดียว หลังจากขับไล่คนของแคว้นซาได้สำเร็จ พวกเขาต้องถอนกำลังออกจากทุ่งหญ้าอย่างรวดเร็ว และห้ามเข้าสู่เขตหลักของทุ่งหญ้าโดยไม่ได้รับอนุญาต เซี่ยหลูโม่ตอบรับข้อเรียกร้องและลงนามในข้อตกลงทันที หลังจากลงนามในข้อตกลง พวกเขาก็ไม่รั้งรอและจากไปทันที ชนเผ่าทุ่งหญ้าไม่มีความรู้สึกที่ดีต่อแคว้นซางนัก เพราะสงครามที่เกิดขึ้นต่อเนื่องทุกปีล้วนส่งผลกระทบถึงพวกเขาไม่มากก็น้อย อย่างไรก็ตาม ชนเผ่าทุ่งหญ้ามีหลายเผ่าและไม่เป็นหนึ่งเดียวกัน จึงไม่สามารถต่อต้านทั้งแคว้นซางหรือแคว
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1408
หลังจากกลับมาที่จวนอ๋องจากงานเลี้ยงที่ครึกครื้น ซ่งซีซีรู้สึกว่าลานเหมยฮวานั้นเงียบเหงาเป็นพิเศษ นางคิดถึงศิษย์น้อง แต่เขาอยู่ไกลถึงหนานเจียง แม้จะไม่ได้คำนวณวันเวลาที่แยกจากกัน แต่นางรู้สึกว่ามันช่างยาวนานเหลือเกิน เมื่อนางคิดจะออกไปยังตึกว่างจิงเพื่อหาอาจารย์เหมือนเดิม นางก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าอาจารย์ได้กลับไปที่ภูเขาเหม่ยชานแล้ว หัวใจของนางรู้สึกเหงาหงอยอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ นางคิดถึงหยานหรูอวี้ในค่ำคืนนี้ ถึงได้เข้าใจว่าหญิงสาวในยามแต่งงานนั้นเต็มไปด้วยความสุข ความคาดหวัง และความเขินอายจนความสุขล้นเอ่อออกมาอย่างเห็นได้ชัด แต่สำหรับตัวนาง การแต่งงานทั้งสองครั้งกลับเงียบสงบเกินไป หลังจากที่เป่าจูช่วยนางล้างเครื่องสำอางและเตรียมน้ำสำหรับอาบ ซ่งซีซีก็ส่ายหน้าและดึงนางให้นั่งลงข้างกัน "เป่าจู ก่อนหน้านี้ข้าเคยพูดกับเจ้าว่า เรื่องแต่งงานของเจ้าควรจะเริ่มพูดคุยกันแล้ว เจ้าพอจะมีคนที่ชอบหรือยัง?" เป่าจูมองนางแวบหนึ่งและกล่าว "คุณหนูไปกินเลี้ยงแต่งงานแล้วติดใจหรือเจ้าคะ ถึงได้รีบเร่งให้มีอีกงาน?" ซ่งซีซีหัวเราะ "ข้าเป็นคนตะกละขนาดนั้นหรือ? ข้าทำเพื่อเจ้านะ ถ้ายังอยู่แบบนี
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1407
งานแต่งงานของเจ้าสิบเอ็ดฝางกับหยานหรูอวี้ที่ถูกเลื่อนมาหลายครั้ง ในที่สุดก็ได้เลือกวันมงคลจัดขึ้น งานแต่งไม่ได้จัดอย่างเอิกเกริก แต่เมื่อเป็นหลานสาวของไท่ฟู่ สิ่งที่สมควรมีเพื่อความสง่างามก็จัดเตรียมไว้อย่างครบถ้วน ไทเฮาทรงเป็นผู้นำในการมอบของขวัญ ตามด้วยบรรดามเหสีที่ต่างมอบรางวัลและเพิ่มสินเดิมให้หยานหรูอวี้ นักเรียนจากโรงเรียนสตรีหย่าจวินต่างพากันทำของขวัญแสดงความยินดีด้วยมือของพวกนางเองให้กับหยานหรูอวี้ นักเรียนหญิงในโรงเรียนส่วนใหญ่เป็นลูกหลานของครอบครัวชาวบ้านธรรมดา แม้ของขวัญจะไม่ล้ำค่า แต่สิ่งที่พวกนางปักเย็บหรือทำด้วยมือเอง ล้วนแสดงถึงน้ำใจอันบริสุทธิ์ที่สุด ชุดเจ้าสาวของหยานหรูอวี้ถูกสั่งทำล่วงหน้าโดยโม่เหนียงจื่อจากโรงงานฝีมือ ชุดนี้เคยถูกนำไปจัดแสดงในร้านผ้าปักของโรงงานมาก่อน ทำให้หญิงสาวที่กำลังรอแต่งงานหลายคนหลงใหลและใฝ่ฝันอยากสวมชุดสวยเช่นนี้ในวันแต่งงานของพวกนาง โม่เหนียงจื่อที่มีชื่อเสียงอยู่แล้ว เมื่อหลานสาวของไท่ฟู่ยังสวมชุดเจ้าสาวที่นางทำ จะมีใครอีกที่คิดว่าอดีตของนางเป็นเรื่องโชคร้าย? ในเวลาไม่นาน ร้านผ้าปักของโรงงานก็คึกคักจนประตูแทบทรุดจากการเ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1406
จักรพรรดิ์ซูชิงได้เรียกตัวหัวหน้าตระกูลเสิ่นเข้าเฝ้าในวังหลวง หัวหน้าตระกูลเสิ่นเตรียมตัวมาอย่างดี แม้ในครั้งนี้เขาจะนำคนในคุ้มภัยและทหารองครักษ์เข้าปราบปรามกบฏ แต่เพราะตระกูลเสิ่นสาขาย่อยมีความเกี่ยวข้องกับหนิงจวิ้นอ๋อง แม้ว่าฮ่องเต้จะกล่าวว่าให้ชดเชยความผิดด้วยความชอบ แต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่จะลบล้างไปได้ง่ายๆ จักรพรรดิ์ซูชิงปฏิบัติต่อเขาอย่างอ่อนโยน และยังชมเขาด้วยว่าเป็นผู้จงรักภักดีต่อกษัตริย์และรักชาติ เป็นดั่งลักษณะของบิดาในอดีต หัวหน้าตระกูลคนก่อนมีความเอื้อเฟื้อต่อราชสำนักมาก และในช่วงสงครามก็ได้บริจาคเงินจำนวนไม่น้อย หัวหน้าตระกูลเสิ่นเข้าใจสถานการณ์ จึงกล่าวทันทีว่า หนานเจียงและชายแดนเฉิงหลิงยังคงมีสงครามอยู่ ตระกูลเสิ่นยินดีที่จะบริจาคเงินจำนวนสองแสนตำลึงเพื่อช่วยจัดหาเสื้อผ้าสำหรับฤดูหนาวและปรับปรุงอาหารสำหรับทหาร จักรพรรดิ์ซูชิงแสดงความพอใจอย่างมาก พลางยิ้มและกล่าวว่า "ดี ด้วยเงินบริจาคสามแสนตำลึงจากหัวหน้าตระกูลเสิ่น ข้าเชื่อว่าทหารชายแดนของเราจะสามารถป้องกันศัตรูจากภายนอกได้ และเร่งรัดให้สงครามยุติลงโดยเร็ว" หัวหน้าตระกูลเสิ่นรีบตอบรับอย่างราบรื่น "ฮ่องเต้
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1405
เหรินหยางอวิ๋นอยู่ที่เมืองหลวงมาได้ระยะหนึ่งแล้ว แต่ก่อนเขาหมกมุ่นอยู่กับการค้นคว้าอาวุธเทพเจ้า ไม่มีเวลาว่าง บัดนี้เมื่อมีเวลาว่าง เขาจึงอ้างว่าธุรกิจในเมืองหลวงยังไม่เรียบร้อย อยากอยู่ต่ออีกสักระยะ ที่จริงแล้ว สิ่งที่เขาเป็นห่วงคือซ่งซีซี เมื่อครั้งที่เขาวิจัยอาวุธเทพเจ้า เขายังส่งคนไปยังเป่ยถังเพื่อขอคำชี้แนะและเก็บสูตรลับ ทั้งหมดนั้นเป็นเพราะหนานเจียง เพราะซ่งหวยอัน และสุดท้ายก็เพราะเซี่ยหลูโม่กับซ่งซีซี ในฐานะอาจารย์ เขารู้ว่าลูกศิษย์แต่ละคนล้วนมีเส้นทางของตัวเองที่ต้องเดิน เขาไม่อาจขัดขวางพวกเขาได้ ทำได้เพียงช่วยเหลืออย่างสุดความสามารถและเป็นเบื้องหลังที่คอยสนับสนุน เหรินหยางอวิ๋นมักพูดเสมอว่าเขาไม่เก่งในการเป็นอาจารย์ แต่ศิษย์ทุกคนของเขาล้วนยอดเยี่ยม ทั้งความสามารถและคุณธรรม ไม่มีใครที่เขาต้องเป็นห่วง ยกเว้นลูกศิษย์คนเล็กอย่างซ่งซีซี นางชอบเล่นซนและสนุกสนาน แต่กลับสามารถฝึกฝนวิทยายุทธ์จนถึงขั้นล้ำเลิศ เป็นเครื่องยืนยันถึงพรสวรรค์อันสูงส่งของนาง ทุกครั้งที่ได้เห็นรอยยิ้มสดใสและไร้กังวลบนใบหน้าของนาง เหรินหยางอวิ๋นก็รู้สึกมีความสุขในใจ แต่หลังจากนั้น นางถูก
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1404
ระหว่างถูกพาเดินประจานรอบเมือง หนิงจวิ้นอ๋องถึงกับเสียสติอย่างสิ้นเชิง เขาสบถด่าชาวบ้านว่าโง่เขลา ถูกทางราชสำนักหลอกลวง เข้าใจผิดว่าฮ่องเต้ผู้โง่เขลาเป็นฮ่องเต้ผู้ทรงคุณธรรม และย้ำว่าตัวเขา เซี่ยทิงเหยียน จะเป็นจักรพรรดิ์ที่แท้จริง เสียงแหบแห้งของเขาถูกกลบด้วยเสียงสาปแช่งของชาวบ้าน ทุกคนตะโกนให้เขาตาย และกล่าวว่าการประหารครึ่งตัวนั้นยังน้อยไป เขาควรถูกประหารด้วยวิธีเชือดเนื้อเป็นพันครั้งและทรมานจนตาย ถึงจะสมกับความเลวของเขา อ๋องเยี่ยนเงียบตลอดทาง แต่ในใจเต็มไปด้วยความไม่พอใจและความเกลียดชังต่อเซี่ยทิงเหยียน เขาเชื่อว่าหากเซี่ยทิงเหยียนไม่หักหลังและยุยงคนของเขา เขาก็คงประสบความสำเร็จไปแล้ว เซี่ยทิงเหยียนเปรียบเสมือนงูพิษ แฝงตัวอยู่ในความมืด และเมื่อเขาไม่ทันระวัง เซี่ยทิงเหยียนก็โผล่ออกมากัดเขา และกัดนั้นถึงตาย เพราะเซี่ยทิงเหยียน เขาไม่เพียงแต่เป็นกบฏ ยังเป็นกบฏที่โง่เขลา สิ่งที่เขาบากบั่นสร้างมาด้วยความยากลำบากกลับถูกส่งมอบให้คนอื่น และคนของเขาที่ถูกยุยงยังจับเขามัดส่งให้กองทัพหลวง ในอนาคต เมื่อถูกบันทึกในพงศาวดาร ชื่อเสียงของเขาจะไม่เพียงแต่ถูกสาปแช่ง แต่ยังกลายเป็นที่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1403
ผู้คนมาพร้อมกันแล้ว การสะสางครั้งใหญ่จึงเริ่มต้นขึ้นในที่สุด หลังจากการสืบสวนร่วมกันระหว่างหอต้าหลี่และกรมอาญาแห่งเมืองหลวง การกบฏนำโดยอ๋องเยี่ยนและหนิงจวิ้นอ๋องถูกยืนยันว่าเป็นความจริง ความผิดได้รับการยืนยันแน่นอนแล้ว การรอคอยที่ผ่านมาเพื่อจัดเรียงข้อกล่าวหาทั้งหมดของพวกเขา เพื่อประกาศให้โลกรู้ ทั้งครอบครัวของอ๋องเยี่ยน ถูกส่งตัวเข้าคุกหลวง ยกเว้นเซี่ยหรูหลิงที่ให้เบาะแสสำคัญ ชื่อของเซี่ยหรูหลิงถูกลบออกจากทะเบียนราชวงศ์ แม้ว่าเขาจะยังดำรงตำแหน่งหัวหน้าคุกในหอต้าหลี่ แต่ในสิบปีนี้คงไม่มีโอกาสเลื่อนตำแหน่ง เฉินยีให้เขาหยุดพักงานชั่วคราว และให้กลับมาหลังจากเรื่องนี้ถูกจัดการเรียบร้อยแล้ว เฉินยีมีความหวังดี จึงกำชับเขาว่าหากยังต้องการทำงานนี้ต่อ ก็อย่าเข้าใกล้คุกหลวง และให้อยู่บ้านพักฟื้นและทบทวนตัวเอง เฉินยีคิดว่าเขาค่อนข้างซื่อ แต่ข้อดีคือเชื่อฟังและเริ่มมีความคิดเป็นของตนเองมากขึ้น ต่างจากเมื่อก่อนที่ขาดความมั่นใจในตัวเอง ดังนั้นเฉินยีจึงยังยินดีดูแลเขา เฉินยีเคยพูดถึงเซี่ยหรูหลิงกับซ่งซีซี ซึ่งซ่งซีซีกล่าวว่าเขาเติบโตมาด้วยนิสัยขี้ขลาด ไม่กล้าต่อต้านเมื่อเผชิญป
