Share
บทที่ 1150
Related chapters
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1151
แต่ว่า รายงานของพ่อบ้านทำให้นางประหลาดใจกิจการที่นางขายทิ้ง มีคนรับช่วงต่ออย่างรวดเร็ว อีกทั้งยังให้ราคาสูง ถึงขั้นสูงกว่าราคาตลาดหนึ่งถึงสองส่วนนางดูแลครอบครัวมาตั้งหลายปี เรื่องซื้อขายกิจการเคยทำมาหลายต่อหลายครั้ง โดยพื้นฐานแล้วมักเดินไปตามแนวโน้ม มีหนึ่งถึงสองห้องที่เคยทดลองได้ราคาสูงเล็กน้อย แต่ทุกอย่างที่ขายไปเมื่อเร็วๆ นี้กลับได้ราคาสูงขึ้นมา นางจึงรู้สึกสงสัยอย่างมากนางถึงขั้นสงสัย พระชายารู้ว่านางขายเปลี่ยนกิจการใช่หรือไม่ นึกว่านางร้อนเงิน ดังนั้นจึงให้ราคาสูงนางถามสัญญาการซื้อขายจากพ่อบ้าน เห็นชื่อของผู้ซื้อบ้านคือกู่เสี้ยวเฟิง นางไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน“จวนเป่ยหมิงอ๋องมีพ่อบ้านชื่อกู่เสี้ยวเฟิงหรือไม่?” นางจีถามพ่อบ้าน“ไม่เคยได้ยินมาก่อน”“แล้วผู้ซื้อรายนี้คือใคร?” นางจีกังวลในใจ ซื้อกิจการที่นางขายในราคาสูงกว่าตลาดนี้ เกรงว่าจะมีปัญหาตามทีแต่คิดให้ละเอียด ทุกอย่างล้วนเป็นโฉนดสีชาด ลงทะเบียนเรียบร้อย มีพยาน สัญญาถูกต้อง จะมีปัญหาใดตามมาได้เล่า?”“เอาล่ะ อย่าเพิ่งสนใจเลย ที่เหลือก็ไม่ต้องขายแล้ว ป้องกันท่านแม่ตกใจ” นางจีกล่าวเรื่องขายกิจการ นางปิดบังฮูหยิน
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1152
หลังจากอาจารย์หยูกับผู้จัดการลู่ไปเยี่ยมเยียนและตรวจสอบ ก็ได้รู้ว่าเรื่องนี้ไม่ง่ายขนาดนั้นตามที่เสิ่นชิงเหอกล่าว สิ่งที่อาจารย์ตรวจสอบในตอนแรกคือ หวังจั่นรู้สึกว่าเด็กคนนั้นนำโชคมาให้เขา แต่เพียงทำร้ายตัวเองทำให้สุขภาพไม่ดี เชิญหมอในเมืองหลวงมารักษาหลายคน แต่ไม่สามารถรักษาให้หายได้ จึงต้องส่งไปที่วัดแห่งหนึ่งซึ่งจุดนี้สามารถแสดงให้เห็นว่า หวังจั่นมีความรักแบบพ่อต่อเด็กคนนี้ และโดยทั่วไปแล้วลูกคนสุดท้องจะได้รับความเอ็นดูมากกว่าอยู่แล้วอย่างไรก็ตาม ตามคำกล่าวของหัวหน้าลู่และเหล่าผู้ดูแลเรือนสายข้างของจวนป๋อผิงซี ทำให้ได้รู้ว่า ในตอนแรกหวังจั่นรู้สึกรังเกียจเด็กที่ตายไปแล้วคนนั้นมาก ตอนแรกมีท่าทีอย่างไรนั้นพวกเขาก็ลืมไปหมดแล้ว แต่ภายหลังก็ไม่ได้ดีจริงๆพวกเขายังยกตัวอย่างอีกด้วยในช่วงวันเกิดของนายท่านผู้เฒ่า หวังเจียวเจียวซึ่งปัจจุบันคือหวังเยว่จางถูกนายท่านผู้เฒ่าพาไปงานเลี้ยงวันเกิดด้วย ในเวลานั้นสุขภาพของนายท่านผู้เฒ่าดีขึ้นมาก เดินเหินรวดเร็วราวกับบินได้แต่หลังจากนั้นหวังจั่นก็ลากหวังเจียวเจียวออกไปตบหลายสิบครั้ง โดยอ้างว่าหวังเจียวเจียวไม่รู้ความทำให้ปู่ต้องเหนื่อยเรื่อ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1153
เสิ่นชิงเหอวิ่งตามออกมา หวังเยว่จางโบกมือซ้ำๆ พลางเดินตรงไปข้างหน้า “ไม่ต้องพูดอะไร ไม่ควรค่าแก่การพูดถึง”“ศิษย์น้องห้า นี่เป็นเพียงการเดาของเรา มันอาจไม่จริงก็ได้” เสิ่นชิงเหอรู้จักศิษย์น้องคนนี้ดีมาก ในใจมีเรื่องอัดอั้นตันใจอะไรก็ไม่เคยเอ่ยออกมา เพียงแต่ปลีกตัวออกไปอยู่อย่างสงบ “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ข้าจะไปดื่มสุราแล้ว” หวังเยว่จางพูดด้วยรอยยิ้ม “หาได้ยากที่ลมฤดูใบไม้ร่วงพัดมา อากาศสดชื่น ควรมีสาวงามมาอยู่เป็นเพื่อนแล้ว”เสิ่นว่านจือก้าวออกไปจับข้อมือของเขา “ไป ข้าจะไปดื่มกับเจ้า”จนถึงตอนนี้เสิ่นว่านจือก็เพิ่งได้รู้ว่า เขาไม่มีแม่เล็กอะไรหรอก เขาเป็นลูกของป๋อผิงซีฮูหยิน เป็นลูกท้องแม่เดียวกันกับหวังเบียวกับหวังชิงหลู“ที่ที่ข้าจะไปไม่เหมาะกับเจ้า” หวังเยว่จางไม่ต้องการให้เสิ่นว่านจือตามไปด้วยเสิ่นว่านจือดึงตัวเขาไว้อย่างไม่ฟังเหตุผล “ข้าจะเป็นคนจ่ายเงินให้เจ้า”“ข้ามีเงิน เจ้าอย่าตามข้ามา” หวังเยว่จางสะบัดมือของนางออก จู่ๆ ก็หันมาพูดจาแดกดัน “เจ้าคิดว่าข้ายากจนจริงๆ หรือ? ต้องให้เจ้าเลี้ยงค่าสุราอาหาร? ข้าทำแบบนี้ก็เพื่อไม่ให้เจ้าต้องมาระลึกถึงบุญคุณที่ช่วยชีวิตอยู่ตลอดเวลา
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1154
ไม่นานหลังจากนั้น คนเมาสองคนก็มาถึงจวนป๋อผิงซี เนื่องจากรู้ตัวตนของเสิ่นว่านจือ พวกเขาจึงเปิดประตูต้อนรับในยามกลางคืน เพราะนางจียังรักษาอาการป่วยอยู่ เหล่าคนรับใช้จึงไปรายงานกับหวังเชียงและนางหลานหวังเชียงและนางหลานต่างก็ตกใจเล็กน้อย คุณหนูเสิ่นมามืดค่ำป่านนี้ไม่รู้ว่านางมีธุระอะไร“ยังพาผู้ชายมาด้วยหรือ? ผู้ชายคนนี้คือใคร?” หวังเชียงถามนายประตูกล่าวว่า “เรียนนายท่านรอง ไม่เคยเห็นคนผู้นี้มาก่อน แต่ท่าทางของคนผู้นี้ดูไม่ดีนัก พอเข้าประตูมาก็สอดส่ายสายตามองไปทั่ว แถมยังเตะเก้าอี้พังไปสองตัว พูดด่าทอสาปแช่ง อย่างเช่นคำว่ารังแกกันมากเกินไปอะไรเทือกนี้”หวังเชียงขมวดคิ้ว “มาหาเรื่องหรืออย่างไร? หรือว่าน้องสามไปล่วงเกินใครมาอีก?”หวังเชียงก็เริ่มกลัวขึ้นมา เมื่อใดที่มีคนมาหาเรื่อง สิ่งแรกที่คิดในใจก็คือหวังชิงหลูไปหาเรื่องคนเขามาหรือไม่“คงไม่ใช่ขอรับ” นายประตูลังเล พูดอย่างระมัดระวัง “คนนั้นด่าฮูหยินผู้เฒ่าและ...และนายท่านใหญ่ที่ตายไปแล้ว”หวังจั่นไม่ได้สืบทอดบรรดาศักดิ์ ดังนั้นจึงไม่สามารถเรียกว่าท่านป๋อได้ คนรับใช้ในจวนต่างก็เคารพเขาในฐานะนายท่านใหญ่หวังเชียงเป็นลูกกตัญญู เมื่อ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1155
หวังเชียงชี้หน้าเขาแล้วพูดด้วยความโกรธว่า “เจ้ามาพูดเรื่องไร้สาระอะไรที่นี่? ท่านแม่ทอดทิ้งลูกชายแท้ๆ ของตัวเองไปเมื่อไหร่กัน ข้ากับพี่ใหญ่ยังอยู่สบายดีทั้งคู่”“พวกเจ้าสบายดี แล้วข้าล่ะ?” หวังเยว่จางคำรามด้วยความโกรธ พอใช้แรงมากเกินไป ก็รู้สึกแสบร้อนท้องและลำคอ กุมท้องทรุดตัวลงนั่ง ใช้กำลังภายในระงับฤทธิ์สุราที่อยู่ในกระเพาะทันทีที่เขาพูดคำเหล่านี้ หวังเชียงก็ตกตะลึงก่อน จากนั้นก็มองเขาทันทีราวกับว่าจำอะไรบางอย่างได้ ดวงตาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อนางจีก็นึกถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมา นางเพิ่งรู้เมื่อตอนที่แต่งเข้าจวน ท่านแม่ให้กำเนิดลูกชายทั้งหมดสามคน ลูกชายคนเล็กเนื่องจากอาการป่วยรักษาไม่หาย จึงถูกส่งตัวไปเลี้ยงที่วัด ผลก็คือวัดถูกไฟไหม้ ท่านแม่ได้แต่มองดูเขาถูกไฟคลอกตายโดยช่วยอะไรไม่ได้หรือว่า หรือว่าเขาไม่ได้ถูกไฟคลอกตาย?“เจ้าชื่ออะไร” หวังเชียงถามด้วยน้ำเสียงสะอึก ริมฝีปากสั่นระริกอย่างควบคุมไม่ได้ เบิกตามองไปที่หวังเยว่จาง“ถามนาง ถามนาง” หวังเยว่จางกุมท้อง นั่งลงอย่างไม่สบายตัว ทรุดตัวลงบนเก้าอี้ ประโยคที่พูดออกมานี้แทบไม่มีพลังงานเหลืออยู่นางจีเข้ามาใกล้ ดูตื่นเต้นเล็กน้อย “ข
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1156
ไม่รู้ว่าเป็นพลังแบบไหนที่ทำให้ฮูหยินผู้เฒ่าเดินเร็วราวกับบิน แม้แต่จินซิ่วและแม่ก็ตามนางไม่ทันในหูของนางไม่ได้ยินเสียงใดๆ นอกจากเสียงหัวใจที่เต้นแรงของตัวเอง สิ่งที่เห็นตรงหน้าไม่ใช่ทิวทัศน์ในลานบ้าน แต่เป็นกองเพลิงที่แผดเผาในใจนางมานานหลายปี ในกองเพลิงนั้นมีเสียงร้องโหยหวนดังออกมา ในตอนนั้นนางถูกคนอื่นจับเอาไว้และลากตัวออกมา นางทำได้เพียงเฝ้าดูเปลวเพลิงกลืนกินทุกสิ่งลูกชายของนางถูกไฟคลอกตายอยู่ข้างในมีศพมากมายถูกนำตัวออกมาจนนางไม่รู้ว่าใครคือลูกของนางนางร้องไห้จนเป็นลมไปหลายครั้งแต่นางไม่เคยคิดเลยว่าลูกชายของนางจะยังไม่ตาย นางจะกล้าคิดแบบนั้นได้อย่างไร? ในเวลานั้นลูกชายของนางป่วยหนักมาก ต้องมีคนคอยพยุงเวลาเดิน แล้วจะหนีจากทะเลเพลิงได้อย่างไร? เมื่อนางมาถึงที่ลานหลัก สายตาของนางก็มองแค่คนคนเดียว ส่วนคนอื่นๆ ล้วนไม่อยู่ในสายตาทันใดนั้นน้ำตาก็ไหลอาบแก้ม นางมองไม่เห็นใครอีกต่อไป แค่เดินเข้าไปหาเงาที่พร่ามัวนั่นนางเอียงศีรษะเล็กน้อย ขณะที่เสียงของนางฟังดูเหมือนจะอู้อี้ แฝงไปด้วยความอ่อนแอและไม่แน่ใจ “เจ้าคือลูกชายของข้าหรือ?”หวังเยว่จางจำนางได้ ในใจนั้นรู้สึกรำคาญนางมา
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1157
นางจีให้นางดื่มซุปโสม แล้วนั่งลงข้างหวังเยว่จางเพื่อฟังนาง“ในตอนนั้นข้าถูกหลอกจริงๆ ข้าคิดเสมอว่าสิ่งที่นักพรตเต๋าฉางชิงบอกกับเขาคือ เจียวเอ๋อร์ของพวกเราจะเจริญรุ่งเรืองและเป็นประโยชน์ต่อผู้อื่น ในเวลานั้นดูเหมือนว่าเขาจะรักเจียวเอ๋อร์มาก เมื่อเจียวเอ๋อร์ป่วย เขาก็แสดงท่าทางกระวนกระวาย และไปขอคำแนะนำจากหมอทุกที่ แต่สุขภาพของเจียวเอ๋อร์ก็แย่ลงทุกวัน หลังจากวันเกิดปีที่ 5 ของเจ้า เจ้าก็แทบจะลุกจากเตียงไม่ได้ ”นี่คือความเจ็บปวดของฮูหยินผู้เฒ่า เมื่อนางพูดถึงเรื่องนี้ นางก็ยังคงรู้สึกเจ็บปวดจนหายใจลำบาก“นักพรตเต๋าฉางชิงบอกว่า หากไม่พบวิธีแก้ปัญหา เกรงว่าเจียวเอ๋อร์อาจจะมีชีวิตอยู่ไม่ถึงหนึ่งเดือน จะต้องส่งไปสวดมนต์ขอพรพระโพธิสัตว์ที่วัดสือซานเท่านั้น จึงจะสามารถมีชีวิตอยู่เกินอายุสิบแปดได้ ตราบใดที่เจ้าอายุครบสิบแปด ชีวิตต่อจากนี้จะราบรื่นตลอดไป”“แต่ปู่เจ้าไม่เห็นด้วย เขาบอกว่าเรื่องผีสางเทวดาล้วนเป็นเรื่องโกหก แต่พ่อของเจ้าพานักพรตเต๋าฉางชิงไปพบปู่ของเจ้า ไม่รู้ว่าพูดอะไร แต่ปู่ของเจ้าก็ยอมตกลงในที่สุด นอกจากนี้ ปู่ของเจ้ายังถวายเงินให้ลัทธิเต๋าปีละสามพันตำลึงทุกปี โดยบอกว่าจะจุดโ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1158
ฮูหยินผู้เฒ่ายังคงจมดิ่มอยู่ในความสุขทุกข์ของคนเอง จับแขนเสื้อของหวังเยว่จางไว้ไม่ยอมปล่อย คอยจ้องมองอย่างละโมบ มองเท่าใดก็ไม่พอ น้ำตาก็ไหลไม่หยุด “เจ้าอภัยให้แม่ได้หรือไม่? แม่ไม่รู้เรื่องจริงๆ แม่เองก็ได้แก้แค้นแทนเจ้าแล้ว เจ้าให้อภัยแม่ ได้หรือไม่?” แต่หวังเยว่จางนิ่งเงียบอีกเพียงครู่ จากนั้นกลับส่ายหัว “ฮูหยินผู้เฒ่า หวังเจียวเจียวตายไปแล้วก็จริง แต่ไม่ได้ตายอยู่ในกองเพลิงใหญ่นั่น ไม่นานหลังจากที่เขาถูกส่งตัวไปที่สือซานก็ถูกทรมานจนตาย นักพรตปีศาจฉางชุนนั่นให้เขาทำงานหนักต่างๆ ดุด่า ลงไม้ลงมือ สุดท้ายลมหายใจโรยริน ถูกจับโยนไปที่บ่อหมาป่า”“เป็นไปไม่ได้!” ฮูหยินผู้เฒ่าเบิกตาโตจ้องมองเขา “ตอนแรกเจ้าเปิดปากยอมรับแล้ว เหตุใดตอนนี้จึงบอกว่าไม่ใช่อีก? เจ้ายังคงเคียดแค้นใจแม่ใช่หรือไม่?”หวังเยว่จางดึงมือของตนเองกลัว สีหน้าเรียบนิ่ง “ตอนนั้นข้าเป็นนักพรตน้อยที่อยู่ด้วยกันในตอนแรก ข้ากับเขาสนิทกัน ดังนั้น ข้าจึงรู้เรื่องราวของเขา แต่ข้าไม่ใช่เขาจริงๆ”“เจ้าดูใบหน้าของเจ้านี่สิ…”“ท่านแม่!” สมองของนางจีก็ทำงาน พูดว่า “เขาเป็นเพียงเพื่อนของน้องเล็ก ไม่ใช่น้องเล็กเจ้าค่ะ”ฮูหยินผู้เฒ่าม
Latest chapter
