MasukShare
บทที่ 1152
Bab terkait
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1153
เสิ่นชิงเหอวิ่งตามออกมา หวังเยว่จางโบกมือซ้ำๆ พลางเดินตรงไปข้างหน้า “ไม่ต้องพูดอะไร ไม่ควรค่าแก่การพูดถึง”“ศิษย์น้องห้า นี่เป็นเพียงการเดาของเรา มันอาจไม่จริงก็ได้” เสิ่นชิงเหอรู้จักศิษย์น้องคนนี้ดีมาก ในใจมีเรื่องอัดอั้นตันใจอะไรก็ไม่เคยเอ่ยออกมา เพียงแต่ปลีกตัวออกไปอยู่อย่างสงบ “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ข้าจะไปดื่มสุราแล้ว” หวังเยว่จางพูดด้วยรอยยิ้ม “หาได้ยากที่ลมฤดูใบไม้ร่วงพัดมา อากาศสดชื่น ควรมีสาวงามมาอยู่เป็นเพื่อนแล้ว”เสิ่นว่านจือก้าวออกไปจับข้อมือของเขา “ไป ข้าจะไปดื่มกับเจ้า”จนถึงตอนนี้เสิ่นว่านจือก็เพิ่งได้รู้ว่า เขาไม่มีแม่เล็กอะไรหรอก เขาเป็นลูกของป๋อผิงซีฮูหยิน เป็นลูกท้องแม่เดียวกันกับหวังเบียวกับหวังชิงหลู“ที่ที่ข้าจะไปไม่เหมาะกับเจ้า” หวังเยว่จางไม่ต้องการให้เสิ่นว่านจือตามไปด้วยเสิ่นว่านจือดึงตัวเขาไว้อย่างไม่ฟังเหตุผล “ข้าจะเป็นคนจ่ายเงินให้เจ้า”“ข้ามีเงิน เจ้าอย่าตามข้ามา” หวังเยว่จางสะบัดมือของนางออก จู่ๆ ก็หันมาพูดจาแดกดัน “เจ้าคิดว่าข้ายากจนจริงๆ หรือ? ต้องให้เจ้าเลี้ยงค่าสุราอาหาร? ข้าทำแบบนี้ก็เพื่อไม่ให้เจ้าต้องมาระลึกถึงบุญคุณที่ช่วยชีวิตอยู่ตลอดเวลา
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1154
ไม่นานหลังจากนั้น คนเมาสองคนก็มาถึงจวนป๋อผิงซี เนื่องจากรู้ตัวตนของเสิ่นว่านจือ พวกเขาจึงเปิดประตูต้อนรับในยามกลางคืน เพราะนางจียังรักษาอาการป่วยอยู่ เหล่าคนรับใช้จึงไปรายงานกับหวังเชียงและนางหลานหวังเชียงและนางหลานต่างก็ตกใจเล็กน้อย คุณหนูเสิ่นมามืดค่ำป่านนี้ไม่รู้ว่านางมีธุระอะไร“ยังพาผู้ชายมาด้วยหรือ? ผู้ชายคนนี้คือใคร?” หวังเชียงถามนายประตูกล่าวว่า “เรียนนายท่านรอง ไม่เคยเห็นคนผู้นี้มาก่อน แต่ท่าทางของคนผู้นี้ดูไม่ดีนัก พอเข้าประตูมาก็สอดส่ายสายตามองไปทั่ว แถมยังเตะเก้าอี้พังไปสองตัว พูดด่าทอสาปแช่ง อย่างเช่นคำว่ารังแกกันมากเกินไปอะไรเทือกนี้”หวังเชียงขมวดคิ้ว “มาหาเรื่องหรืออย่างไร? หรือว่าน้องสามไปล่วงเกินใครมาอีก?”หวังเชียงก็เริ่มกลัวขึ้นมา เมื่อใดที่มีคนมาหาเรื่อง สิ่งแรกที่คิดในใจก็คือหวังชิงหลูไปหาเรื่องคนเขามาหรือไม่“คงไม่ใช่ขอรับ” นายประตูลังเล พูดอย่างระมัดระวัง “คนนั้นด่าฮูหยินผู้เฒ่าและ...และนายท่านใหญ่ที่ตายไปแล้ว”หวังจั่นไม่ได้สืบทอดบรรดาศักดิ์ ดังนั้นจึงไม่สามารถเรียกว่าท่านป๋อได้ คนรับใช้ในจวนต่างก็เคารพเขาในฐานะนายท่านใหญ่หวังเชียงเป็นลูกกตัญญู เมื่อ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1155
หวังเชียงชี้หน้าเขาแล้วพูดด้วยความโกรธว่า “เจ้ามาพูดเรื่องไร้สาระอะไรที่นี่? ท่านแม่ทอดทิ้งลูกชายแท้ๆ ของตัวเองไปเมื่อไหร่กัน ข้ากับพี่ใหญ่ยังอยู่สบายดีทั้งคู่”“พวกเจ้าสบายดี แล้วข้าล่ะ?” หวังเยว่จางคำรามด้วยความโกรธ พอใช้แรงมากเกินไป ก็รู้สึกแสบร้อนท้องและลำคอ กุมท้องทรุดตัวลงนั่ง ใช้กำลังภายในระงับฤทธิ์สุราที่อยู่ในกระเพาะทันทีที่เขาพูดคำเหล่านี้ หวังเชียงก็ตกตะลึงก่อน จากนั้นก็มองเขาทันทีราวกับว่าจำอะไรบางอย่างได้ ดวงตาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อนางจีก็นึกถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมา นางเพิ่งรู้เมื่อตอนที่แต่งเข้าจวน ท่านแม่ให้กำเนิดลูกชายทั้งหมดสามคน ลูกชายคนเล็กเนื่องจากอาการป่วยรักษาไม่หาย จึงถูกส่งตัวไปเลี้ยงที่วัด ผลก็คือวัดถูกไฟไหม้ ท่านแม่ได้แต่มองดูเขาถูกไฟคลอกตายโดยช่วยอะไรไม่ได้หรือว่า หรือว่าเขาไม่ได้ถูกไฟคลอกตาย?“เจ้าชื่ออะไร” หวังเชียงถามด้วยน้ำเสียงสะอึก ริมฝีปากสั่นระริกอย่างควบคุมไม่ได้ เบิกตามองไปที่หวังเยว่จาง“ถามนาง ถามนาง” หวังเยว่จางกุมท้อง นั่งลงอย่างไม่สบายตัว ทรุดตัวลงบนเก้าอี้ ประโยคที่พูดออกมานี้แทบไม่มีพลังงานเหลืออยู่นางจีเข้ามาใกล้ ดูตื่นเต้นเล็กน้อย “ข
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1156
ไม่รู้ว่าเป็นพลังแบบไหนที่ทำให้ฮูหยินผู้เฒ่าเดินเร็วราวกับบิน แม้แต่จินซิ่วและแม่ก็ตามนางไม่ทันในหูของนางไม่ได้ยินเสียงใดๆ นอกจากเสียงหัวใจที่เต้นแรงของตัวเอง สิ่งที่เห็นตรงหน้าไม่ใช่ทิวทัศน์ในลานบ้าน แต่เป็นกองเพลิงที่แผดเผาในใจนางมานานหลายปี ในกองเพลิงนั้นมีเสียงร้องโหยหวนดังออกมา ในตอนนั้นนางถูกคนอื่นจับเอาไว้และลากตัวออกมา นางทำได้เพียงเฝ้าดูเปลวเพลิงกลืนกินทุกสิ่งลูกชายของนางถูกไฟคลอกตายอยู่ข้างในมีศพมากมายถูกนำตัวออกมาจนนางไม่รู้ว่าใครคือลูกของนางนางร้องไห้จนเป็นลมไปหลายครั้งแต่นางไม่เคยคิดเลยว่าลูกชายของนางจะยังไม่ตาย นางจะกล้าคิดแบบนั้นได้อย่างไร? ในเวลานั้นลูกชายของนางป่วยหนักมาก ต้องมีคนคอยพยุงเวลาเดิน แล้วจะหนีจากทะเลเพลิงได้อย่างไร? เมื่อนางมาถึงที่ลานหลัก สายตาของนางก็มองแค่คนคนเดียว ส่วนคนอื่นๆ ล้วนไม่อยู่ในสายตาทันใดนั้นน้ำตาก็ไหลอาบแก้ม นางมองไม่เห็นใครอีกต่อไป แค่เดินเข้าไปหาเงาที่พร่ามัวนั่นนางเอียงศีรษะเล็กน้อย ขณะที่เสียงของนางฟังดูเหมือนจะอู้อี้ แฝงไปด้วยความอ่อนแอและไม่แน่ใจ “เจ้าคือลูกชายของข้าหรือ?”หวังเยว่จางจำนางได้ ในใจนั้นรู้สึกรำคาญนางมา
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1157
นางจีให้นางดื่มซุปโสม แล้วนั่งลงข้างหวังเยว่จางเพื่อฟังนาง“ในตอนนั้นข้าถูกหลอกจริงๆ ข้าคิดเสมอว่าสิ่งที่นักพรตเต๋าฉางชิงบอกกับเขาคือ เจียวเอ๋อร์ของพวกเราจะเจริญรุ่งเรืองและเป็นประโยชน์ต่อผู้อื่น ในเวลานั้นดูเหมือนว่าเขาจะรักเจียวเอ๋อร์มาก เมื่อเจียวเอ๋อร์ป่วย เขาก็แสดงท่าทางกระวนกระวาย และไปขอคำแนะนำจากหมอทุกที่ แต่สุขภาพของเจียวเอ๋อร์ก็แย่ลงทุกวัน หลังจากวันเกิดปีที่ 5 ของเจ้า เจ้าก็แทบจะลุกจากเตียงไม่ได้ ”นี่คือความเจ็บปวดของฮูหยินผู้เฒ่า เมื่อนางพูดถึงเรื่องนี้ นางก็ยังคงรู้สึกเจ็บปวดจนหายใจลำบาก“นักพรตเต๋าฉางชิงบอกว่า หากไม่พบวิธีแก้ปัญหา เกรงว่าเจียวเอ๋อร์อาจจะมีชีวิตอยู่ไม่ถึงหนึ่งเดือน จะต้องส่งไปสวดมนต์ขอพรพระโพธิสัตว์ที่วัดสือซานเท่านั้น จึงจะสามารถมีชีวิตอยู่เกินอายุสิบแปดได้ ตราบใดที่เจ้าอายุครบสิบแปด ชีวิตต่อจากนี้จะราบรื่นตลอดไป”“แต่ปู่เจ้าไม่เห็นด้วย เขาบอกว่าเรื่องผีสางเทวดาล้วนเป็นเรื่องโกหก แต่พ่อของเจ้าพานักพรตเต๋าฉางชิงไปพบปู่ของเจ้า ไม่รู้ว่าพูดอะไร แต่ปู่ของเจ้าก็ยอมตกลงในที่สุด นอกจากนี้ ปู่ของเจ้ายังถวายเงินให้ลัทธิเต๋าปีละสามพันตำลึงทุกปี โดยบอกว่าจะจุดโ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1158
ฮูหยินผู้เฒ่ายังคงจมดิ่มอยู่ในความสุขทุกข์ของคนเอง จับแขนเสื้อของหวังเยว่จางไว้ไม่ยอมปล่อย คอยจ้องมองอย่างละโมบ มองเท่าใดก็ไม่พอ น้ำตาก็ไหลไม่หยุด “เจ้าอภัยให้แม่ได้หรือไม่? แม่ไม่รู้เรื่องจริงๆ แม่เองก็ได้แก้แค้นแทนเจ้าแล้ว เจ้าให้อภัยแม่ ได้หรือไม่?” แต่หวังเยว่จางนิ่งเงียบอีกเพียงครู่ จากนั้นกลับส่ายหัว “ฮูหยินผู้เฒ่า หวังเจียวเจียวตายไปแล้วก็จริง แต่ไม่ได้ตายอยู่ในกองเพลิงใหญ่นั่น ไม่นานหลังจากที่เขาถูกส่งตัวไปที่สือซานก็ถูกทรมานจนตาย นักพรตปีศาจฉางชุนนั่นให้เขาทำงานหนักต่างๆ ดุด่า ลงไม้ลงมือ สุดท้ายลมหายใจโรยริน ถูกจับโยนไปที่บ่อหมาป่า”“เป็นไปไม่ได้!” ฮูหยินผู้เฒ่าเบิกตาโตจ้องมองเขา “ตอนแรกเจ้าเปิดปากยอมรับแล้ว เหตุใดตอนนี้จึงบอกว่าไม่ใช่อีก? เจ้ายังคงเคียดแค้นใจแม่ใช่หรือไม่?”หวังเยว่จางดึงมือของตนเองกลัว สีหน้าเรียบนิ่ง “ตอนนั้นข้าเป็นนักพรตน้อยที่อยู่ด้วยกันในตอนแรก ข้ากับเขาสนิทกัน ดังนั้น ข้าจึงรู้เรื่องราวของเขา แต่ข้าไม่ใช่เขาจริงๆ”“เจ้าดูใบหน้าของเจ้านี่สิ…”“ท่านแม่!” สมองของนางจีก็ทำงาน พูดว่า “เขาเป็นเพียงเพื่อนของน้องเล็ก ไม่ใช่น้องเล็กเจ้าค่ะ”ฮูหยินผู้เฒ่าม
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1159
หวังเยว่จางและเสิ่นว่านจือจูงม้าเดินไปในถนนที่กว้างขวาง สายลมยามค่ำคืนพัดผ่าน พัดเอากลิ่นสุรามลายหายไปสิ้น“คืนนี้วู่วามเกินไปแล้ว” เสิ่นว่านจือรู้สึกเสียดายเล็กน้อย “ไม่ควรลากเจ้ามาด้วย”“ก็ดีเหมือนกัน” หวังเยว่จางกล่าว“ในใจเจ้าคิดอย่างไร? คืนดีกันแล้ว?”“ไม่” หวังเยว่จางหัวเราะ ผ่อนคลายลงไปมาก “นางเรียกข้ากับฮูหยินจีเข้าไปในห้อง พูดพล่ามมากมาย แต่นางไม่เคยถามข้าสักคำว่าหลายปีมานี้ข้ามีชีวิตอยู่อย่างไรบ้าง หลังจากที่ข้าถูกนำตัวไปแล้วเกิดอะไรขึ้นบ้าง นางเพียงแต่อธิบาย ลบล้างความผิดพลาดของตัวเองในอดีต”“อย่างนั้นหรือ?”ผมของหวังเยว่จางยุ่งเล็กน้อย กลับมามีท่าทีไร้กังวลอีกครั้ง “ข้าจำได้ ครั้งแรกที่ลงเขานั้น อยู่ด้านนอกหนึ่งเดือน หลังจากกลับไป ทั้งอาจารย์และศิษย์อาต่างล้อมข้าไว้แล้วถามว่า กินอะไรบ้าง พบเจอใครบ้าง พักอยู่โรงเตี๊ยมไหน ได้ชกต่อยกับใครหรือไม่ ถูกคนหลอกเอาเงินไปหรือไม่ พบเจอเรื่องราวใหญ่ๆ อะไรบ้าง”“อาจารย์ข้าเองก็ด้วย” เสิ่นว่านจือพยักหน้า “เช่นนี้สิถึงจะปกติ”“ใช่แล้ว” หวังเยว่จางหัวเราะ “ดังนั้น ข้าเป็นคนที่ถูกความรักโอบล้อมมาแต่เด็ก ข้ามีบ้าน”เสิ่นว่านจือเองก็ไ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1160
พวกซ่งซีซีรอจนหวังเยว่จางกับเสิ่นว่านจือกลับมา หลังจากได้รู้ว่าพวกเขากลับจวนป๋อผิงซี ทั้งยังจะพูดทุกอย่างอย่างเปิดเผย ซ่งซีซีเป็นกังวลเล็กน้อยสถานการณ์ตอนนี้ของจวนป๋อผิงซีนั้นไม่ค่อยสดใสนัก“วางใจได้ ไม่ได้กลับไปคืนดีกัน” หวังเยว่จางตบบ่าของซ่งซีซี แล้วยิ้มให้นาง “ตอนแรกก็รู้สึกซึ้งดี แต่ตอนหลังรู้สึกว่าจอมปลอมยิ่งนัก”ตลอดทางที่กลับมา เขานึกถึงฉากที่ฮูหยินผู้เฒ่าเล่านั้น ในสมองก็กระจ่างแจ้งมากขึ้นเมื่อเทียบกับความจริงใจชัดเจนของหวังเชียงแล้ว คำพูดทุกคำของฮูหยินผู้เฒ่านั้นราวกับว่านางพูดเพื่อตนเองเช่นนี้ก็สามารถอธิบายได้ว่า เหตุใดนางจึงไม่ได้ถามว่าเขาเป็นอยู่ดีหรือไม่ เพราะสิ่งที่นางเป็นกังวลคือเขาและฮูหยินจีจะเชื่อคำพูดของนางหรือไม่ แต่ไม่ใช่เพราะเป็นห่วงตัวเขาเองซ่งซีซีไม่เข้าใจ มองไปทางเสิ่นว่านจือ เสิ่นว่านจือส่ายหัวเพื่อเป็นการของว่าไม่รู้แน่ชัด“ไปนอนกันเถอะ ง่วงแล้ว” หวังเย่วจางเอามือไพล่หลังแล้วกลับออกไป เมื่อทุกคนเห็นว่าเขามีท่าทางผ่อนคลาย ไม่เหมือนกับว่าถูกเรื่องพวกนี้ผูกมัด ก็รู้สึกโล่งใจแทนเขาเหมือนกันเสิ่นว่านจืออยู่ต่อแล้วพูดกับพวกเขาว่าหวังเชียงและฮูหยินผู้เ
Bab terbaru
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1512
ตำแหน่งที่เขานั่ง แสดงถึงจุดยืนของเป่ยถังในการเจรจาครั้งนี้!เป็นกลาง!ซ่งซีซีอดไม่ได้ที่จะรู้สึกอีกครั้งว่า การที่แคว้นเข้มแข็งนั้นดีเพียงใดการเจรจาในช่วงแรกเป็นเรื่องที่น่าเบื่อ คำพูดซ้ำไปซ้ำมา ถูกเน้นย้ำไม่รู้จบ ล่ามของทั้งสองฝ่ายทำหน้าที่แปล โดยส่วนใหญ่เป็นการกล่าวถึงปัญหาทางประวัติศาสตร์นี่เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ หากเริ่มต้นด้วยการยอมถอยแต่แรก ก็จะต้องถอยไปเรื่อยๆดังนั้น การเจรจาครั้งแรกจึงไม่ได้ข้อสรุปใดๆ เป็นเพียงการลองเชิงขีดจำกัดของกันและกันในวันรุ่งขึ้น การเจรจาครั้งที่สองเริ่มต้นขึ้น ตอนแรกก็ยังคงเน้นย้ำเรื่องเดิมสองรอบ จนกระทั่งอันเฟิงชินอ๋องเอ่ยขึ้นว่า “ถ่วงเวลาเช่นนี้ไม่มีความหมาย สองแคว้นของพวกเจ้าโต้เถียงกันเรื่องพรมแดนมาหลายสิบปีแล้ว นี่ไม่ใช่ปัญหาที่จะสามารถแก้ไขได้ในวันเดียว เราพักเรื่องพรมแดนไว้ก่อน ข้าอยากรู้ว่าพวกเจ้ามีความตั้งใจจะทำสัญญาสันติระหว่างสองแคว้นหรือไม่ และจะไม่ละเมิดต่อกัน?”ทุกคนล้วนให้คำตอบที่แน่ชัด ต่างกล่าวว่าตนมาโดยมีความหวังที่ดี อยากให้สองแคว้นยุติความขัดแย้งอันเฟิงชินอ๋องหยิบแผ่นรายการออกมาแผ่นหนึ่ง บนกระดาษระบุรายการสินค้าของ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1511
ทว่า ซ่งซีซีสังเกตเห็นว่าบรรดาญาติวงศ์ตระกูลและขุนนางของซีจิงดูเหมือนไม่รู้เรื่องที่เป่ยถังจะเข้ามาแทรกแซงการเจรจา พวกเขาล้วนเผยสีหน้าตกตะลึงหลังจากตกตะลึง พวกเขากลับแสดงความยินดีและมั่นใจออกมา คิดดูแล้วพวกเขาก็คงเห็นว่าการที่เป่ยถังเข้าร่วมเป็นการช่วยหนุนหลังซีจิงเห็นเช่นนี้ซ่งซีซีกลับรู้สึกวางใจขึ้นเล็กน้อยเพราะหากเป็นเช่นนั้นจักรพรรดินีหยวนซินย่อมสามารถแจ้งพวกเขาล่วงหน้าได้ อย่างน้อยก็ควรให้ขุนนางที่ร่วมเจรจารับรู้แต่นางเหตุใดจึงไม่กล่าวถึงเรื่องนี้เล่าดูเหมือนว่ามีเพียงความเป็นไปได้หนึ่งเดียว นางเองก็หวังให้ต่างฝ่ายต่างยอมผ่อนปรนกัน อีกทั้งบรรดาขุนนางในราชสำนักที่สนับสนุนนางนั้นมีไม่มาก ดังนั้นนางจึงเชิญเป่ยถังอันเฟิงชินอ๋องมา เพื่อให้ทุกฝ่ายยอมรับได้เช่นนี้ก็สามารถอธิบายได้ว่าคืนก่อนที่จักรพรรดินีหยวนซินเรียกนางและเสิ่นว่านจือเข้าเฝ้าในวัง เหตุใดนางจึงกล่าวถ้อยคำว่าความปรารถนามิอาจเป็นจริง การสอบเข้ารับราชการของสตรีเป็นเพียงตัวอย่างที่ยกขึ้นมา นางต้องการสื่อว่าหลายๆ นโยบายล้วนผลักดันได้ยากหลังจากวิเคราะห์เหตุการณ์โดยละเอียดซ่งซีซีพลันรู้สึกมองโลกในแง่ดีขึ้นหลังจากง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1510
ในสถานการณ์เช่นนี้ ปกติแล้วทุกคนมักจะไม่มีความอยากอาหารมากนัก อาหารแต่ละจานมักจะถูกชิมเพียงคำเดียวก่อนจะให้คนยกออกไปแต่สำหรับคนของเป่ยถัง พวกเขาดูเหมือนให้ความเคารพต่ออาหารอย่างแท้จริง ไม่ว่าอาหารจะเป็นอะไร พวกเขากินจนหมดสิ้น ไม่มีการเหลือทิ้ง แม้แต่จอกสุราที่รินเต็ม ก็หมดลงในพริบตา ข้ารับใช้ที่ดูแลพวกเขาคงจะเหนื่อยไม่น้อยเสิ่นว่านจือนึกถึงมื้ออาหารที่หอชุนหม่าน วันนั้นพวกเขาก็กินจนเกลี้ยงจาน ไม่มีแม้แต่เศษอาหารเหลืออยู่นางอยากพูดอะไรกับซ่งซีซี แต่ในห้องโถงแห่งนี้นอกจากเสียงเคี้ยวอาหารแล้ว ก็ไม่มีเสียงอื่นใดอีกเลย นางจึงพูดออกไปไม่ได้ทว่า เพียงสบตากันหนึ่งครั้ง พวกนางก็เข้าใจความคิดของกันและกันเสิ่นว่านจืออยากจะบอกว่า การที่คนของเป่ยถังปรากฏตัวในที่นี้ อาจเกี่ยวข้องกับการเจรจาสงบศึกซ่งซีซีเองก็คิดเช่นนั้นแต่ยังไม่อาจคาดเดาได้ว่าพวกเขามาเพื่อเป็นผู้ไกล่เกลี่ย หรือมาเพื่อช่วยฝ่ายซีจิง หากเป็นอย่างแรก การเจรจาก็คงสำเร็จลุล่วงได้โดยง่าย และอาจลงนามข้อตกลงกันได้ในเวลาไม่นานแต่หากเป็นอย่างหลัง นั่นหมายความว่านี่จะกลายเป็นศึกยืดเยื้อ เพราะหากเป่ยถังหนุนหลังซีจิงอยู่ แคว้นซางก็
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1509
งานเลี้ยงในวังในวันรุ่งขึ้นเริ่มขึ้นในเวลาบ่ายสามโมง โดยซูลันจีเป็นผู้มารับพวกเขาเข้าไปในวังด้วยตนเองเช่นเคยดังที่คาดการณ์ไว้ก่อนหน้านี้ พิธีราชาภิเษกได้จัดขึ้นไปนานแล้ว งานเลี้ยงครั้งนี้จัดขึ้นเพื่อการเจรจาที่แนวชายแดนเป็นหลัก ดังนั้นเมื่อพวกเขาเข้าสู่วัง ก็ไม่ได้พบเห็นทูตจากอาณาจักรอื่นๆภายในท้องพระโรงเต็มไปด้วยพระบรมวงศานุวงศ์และเหล่าขุนนางฝ่ายบู๊ฝ่ายบุ๋น แม้พวกเขาจะไม่ได้แสดงความเป็นปฏิปักษ์ต่อคณะทูตจากแคว้นซาง แต่ท่าทีของพวกเขาก็ไม่ได้เป็นมิตรนักทว่า ในสถานการณ์เช่นนี้จำเป็นต้องมีล่ามแปลภาษา ดังนั้นการสนทนาของทุกฝ่ายจึงไม่ได้มากไปกว่าการทักทายทั่วไปพวกเขานึกว่าคงไม่มีทูตจากอาณาจักรอื่นแล้ว ทว่าในขณะเข้าที่ประทับ จักรพรรดิ์หยวนซินก็ตรัสกับคณะทูตจากแคว้นซางว่า “วันนี้ยังมีแขกผู้ทรงเกียรติจากเป่ยถัง พวกเขากำลังจะมาถึงแล้ว เราเชื่อว่าเจ้าทั้งหลายจะเข้ากันได้ดี”หลี่เต๋อฮวยถึงกับตื่นเต้นขึ้นมาทันที “แขกจากเป่ยถังหรือ? ไม่ทราบว่าเป็นผู้ใด?”เขารู้สึกตื่นเต้นเป็นธรรมดา เพราะอาวุธอย่างปืนหกตาของเหรินหยางอวิ๋น รวมถึงปืนตาหกนัดและเกวียนระเบิดล้วนเป็นอาวุธที่ดัดแปลงมาจากต้นแบบของเ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1508
จักรพรรดิ์หยวนซินกล่าวต่อ “น่าขันนัก ในอดีตเราคือองค์หญิงใหญ่ จึงสามารถประกาศเรียกร้องให้สตรีเข้าสู่วงราชการได้ แต่บัดนี้เราคือฮ่องเต้ กลับต้องค่อยเป็นค่อยไป เพื่อถ่วงดุลอำนาจทุกฝ่าย ลดความเป็นปรปักษ์และความหวาดระแวงที่มีต่อเรา อีกทั้งภาระที่เราต้องพิจารณาก็มีมากขึ้น บางคราใจร้อนจนอยากจะตัดศีรษะพวกที่ต่อต้านให้หมดสิ้น”ซ่งซีซีครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยว่า “ที่จริงแล้ว ไม่ว่าผู้เป็นฮ่องเต้หรือขุนนาง ไม่ว่าจะเป็นบุรุษหรือสตรี เป้าหมายของฝ่าบาทล้วนเหมือนกัน ท้ายที่สุดก็เพื่อความสงบสุขมั่นคงของแผ่นดิน เพื่อให้ประชาราษฎร์มีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดี เมื่อแผ่นดินรุ่งเรือง ปราศจากศึกสงคราม เมื่อนั้นฝ่าบาทจะทรงปฏิรูปเช่นไร ก็มิใช่เรื่องยากเกินไปนัก ส่วนตอนนี้ สิ่งสำคัญที่สุดคือฝ่าบาทต้องทรงมั่นคงเสียก่อน”คำพูดนั้นคลุมเครือ ทว่าจักรพรรดิ์หยวนซินเข้าใจความหมายของนาง บัดนี้แผ่นดินยังคงวุ่นวาย มีกลุ่มอำนาจมากมายขวางกั้น แค่รักษาความมั่นคงของราชสำนักก็ยากเย็นยิ่งแล้วหากนางปฏิรูปอย่างหุนหัน องค์จักรพรรดิ์เองก็คงไม่อาจประคองราชบัลลังก์ให้มั่นคง ต่อให้คิดถึงอนาคตก็คงไร้ประโยชน์เสิ่นว่านจือเห็
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1507
พระราชวังแห่งซีจิงตระการตาโอ่อ่าหรูหรา ตั้งตระหง่านท่ามกลางรัตติกาล แผ่รัศมีแห่งความศักดิ์สิทธิ์และสงบน่าเกรงขามเมื่อผ่านประตูพระราชวังชั้นแรก รถม้ายังคงแล่นไปบนถนนภายในวังที่กว้างขวาง ไม่ได้คับแคบนักทว่าที่นี่ใช้ตะเกียงน้ำมันราวกับไม่ต้องเสียเงิน ที่ใดที่หนึ่งล้วนจุดไฟส่องสว่างไสว เมื่อก้าวลงจากรถม้าแล้วเดินไปตามระเบียงทางเดิน ค่ำคืนที่มืดมิดกลับสว่างราวกับกลางวัน บนต้นไม้ใหญ่สองข้างทางแขวนโคมไฟลมไว้มากมาย หากใครคิดซ่อนตัวอยู่บนนั้น คงเป็นไปไม่ได้ เพราะเพียงปรายตาก็มองเห็นได้อย่างชัดเจนซูลันจีเดินนำอยู่เบื้องหน้า เมื่อมาถึงด้านหน้าตำหนักแห่งหนึ่ง นางกำนัลในวังสองนางก้าวออกมา พูดคุยกับซูลันจีเป็นภาษาซีจิงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มพลางค้อมกายคารวะซ่งซีซีและเสิ่นว่านจือซูลันจีกล่าวว่า “ใต้เท้าซ่ง แม่นางเสิ่น ฝ่าบาททรงเชิญทั้งสองท่านเข้าสู่ตำหนัก”นางกำนัลทั้งสองเดินนำไปข้างหน้า พาซ่งซีซีและเสิ่นว่านจือเข้าไปภายในภายในตำหนักโอ่อ่าตระการตา เสาสลักลวดลายสองต้นขนาบข้าง หนานแน่นจนดูเหมือนพุ่งทะยานสู่ฟากฟ้า ให้ความรู้สึกหนักแน่นกดดันจักรพรรดิ์หยวนซิน ประทับอยู่บนพระเก้าอี้ไม้จันทน์ส
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1506
เมื่อเดินทางมาถึงเมืองหลวงของซีจิง ก็เป็นวันที่สิบสามเดือนแปดแล้ว ระยะเวลานับจากที่พวกเขาออกจากแคว้นซาง ผ่านไปครบหนึ่งเดือนพอดียามบ่าย แสงแดดอบอุ่นกำลังดีฉินอ๋องนอนเอนอยู่ในรถม้า ขณะเข้าสู่ตัวเมืองนับตั้งแต่เข้าสู่เขตแดนซีจิง พวกเขาถูกลอบสังหารถึงเจ็ดครั้ง ครั้งสุดท้ายมาอย่างดุดัน ควรเป็นกลุ่มนักฆ่าที่ถูกฝึกมาเพื่อสละชีพ กองทัพซวนเจียได้รับบาดเจ็บไม่น้อย แม้แต่เสิ่นว่านจือเองก็ถูกฟันเข้าที่ไหล่ เคราะห์ดีที่ไม่ได้ลึกถึงเส้นเอ็นฉินอ๋องตกใจแทบสิ้นสติ ก็เพราะตอนที่กลุ่มนักฆ่าบุกเข้ามา เขาเพิ่งจะออกจากห้องส้วมได้ไม่นาน ดาบของนักฆ่าพุ่งเข้าปักอกเขาไปแล้ว และกำลังจะทะลุเข้าไปอีก ทว่า…ซ่งซีซีพบเห็นทัน นางพลิกกายคว้าหอกยาว ตวัดแทงเข้ากลางอกของนักฆ่าก่อน จากนั้นใช้ตะขอที่ปลายหอกพาดเกี่ยวแล้วกระชากร่างของนักฆ่าล้มไปด้านหลัง ฉินอ๋องจึงรอดชีวิตมาได้เขาบาดเจ็บเพียงผิวเผิน ทว่ากลับทำราวกับได้รับบาดเจ็บสาหัส ร่ำร้องโอดครวญอยู่ครึ่งคืนกว่าจะสงบลงซูลันจีนำข้าราชบริพารมาออกต้อนรับ บัดนี้ เขาเป็นเสนาบดีแห่งซีจิงทันทีที่มองเห็นซ่งซีซี เขาก็จำได้ในทันที ค้อมกายคารวะแล้วเอ่ยยิ้มๆ ว่า “ท่านแม่ทั
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1505
ฉินอ๋องได้รับความหวาดกลัว จึงให้หมอหลวงจ่ายยาบำรุงประสาทเพื่อบรรเทาอาการซ่งซีซีไปเยี่ยมดูอาการของเขา หน้าของเขาซีดขาวราวกับกระดาษ ไร้สีเลือด ริมฝีปากยังสั่นระริก เอ่ยถามด้วยเสียงสั่นเครือว่า “พวกมือสังหารไปหมดแล้วหรือยัง?”ซ่งซีซีบอกเขาว่า มือสังหารจากไปแล้ว เขาถึงค่อยหยุดสั่นไปบ้างที่จริง คนรอบตัวเขาต่างบอกไปแล้วว่าศัตรูถูกขับไล่ไปหมดแล้ว แต่เขากลับไม่เชื่อ ต้องให้ซ่งซีซีเป็นคนพูดเองถึงจะรู้สึกปลอดภัยซ่งซีซีกำชับให้เขาพักผ่อนดีๆ แล้วจึงออกมาหลี่เต๋อฮวยกำลังปลอบขวัญผู้คนอื่นๆ ในฐานะเสนาบดีกรมทหาร เขาผ่านประสบการณ์มามาก ไม่ได้รู้สึกหวาดหวั่นอันใด เขาเชื่อมั่นในตัวพระชายาและกองทัพซวนเจีย มิได้เห็นว่าเป็นเรื่องน่ากลัวอะไรนัก อย่างมากก็แค่เสียหัวหนึ่งขณะเดียวกัน กลุ่มคนจากภูเขาเหม่ยชานรวมตัวกันสนทนา เริ่มสงสัยว่ากลุ่มคนชุดดำที่พบเจอที่ชายแดนเฉิงหลิง อาจจะเป็นกลุ่มเดียวกับมือสังหารในคืนนี้ข้อสันนิษฐานนี้เป็นเสิ่นว่านจือที่กล่าวขึ้นมา นางคิดว่าพวกเขาหายตัวไปได้อย่างลึกลับเกินไป น่าจะมีเส้นทางลับที่ใช้หนีออกไป และพวกนั้นต้องมีแผนเตรียมการไว้ล่วงหน้ายิ่งไปกว่านั้น ทั้งสองกลุ่มล้
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1504
เช้าตรู่ กองคณะทูตออกเดินทางไปยังซีจิงซ่งซีซีมิได้รู้สึกอาลัยอาวรณ์มากนัก เพราะขากลับก็ยังต้องผ่านชายแดนเฉิงหลิงอยู่ดี นางยังมีโอกาสได้พบกับครอบครัวของท่านตาอีกหลังจากออกจากชายแดนเฉิงหลิง เส้นทางก็เริ่มขรุขระมากขึ้น หลายจุดเต็มไปด้วยหลุมบ่อ หรือไม่ก็ถูกทำลายโดยเจตนา ทำให้รถม้าวิ่งไปได้ยากทว่าฉินอ๋องกลับไม่ต้องการขี่ม้าอีกแล้ว แม้จะได้พักฟื้นอยู่หลายวัน แต่บาดแผลที่ต้นขาของเขาก็ยังเจ็บอยู่มาก ถึงแม้จะเดินได้ แต่เมื่อต้องนั่งบนอานม้า ความเจ็บปวดยังคงสร้างความลำบากให้แก่เขาดังนั้น ฉินอ๋องผู้ที่เพิ่งสร้างความดีความชอบในชายแดนเฉิงหลิง และเป็นผู้ก่อตั้งสถานรับเลี้ยงเด็ก ก็เอ่ยปากว่าเขาจะนั่งรถม้าเมื่อรถม้าติดหล่ม กองทัพซวนเจียก็ลงจากหลังม้าช่วยกันเข็นอย่างยากลำบากดีที่ว่าตอนนี้เส้นทางระหว่างสองแคว้นเปิดให้สัญจร ไม่มีการปิดกั้น ดังนั้นจึงสามารถเดินทางไปตามเส้นทางที่ถูกเปิดขึ้นมาใหม่ได้หากต้องปีนข้ามภูเขาสูงลิบลิ่ว เกรงว่าบั้นท้ายอันสูงศักดิ์ของฉินอ๋องคงต้องรับเคราะห์ไปอีกมากเมื่อเข้าสู่เขตแดนของซีจิง ขบวนเดินทางมุ่งหน้าไปยังเมืองลู่เปินเอ่อร์ ซึ่งมีขุนนางและทหารของซีจิงมาคอยต้
