ตอนที่1 ชีวิตของมะปราง

"ฉันบอกแกแล้วใช่ไหมว่าไม่ต้องเรียน จบมอหกงานก็มีทำเยอะแยะ จะดิ้นรนไปเรียนมหาลัยทำไมให้เสียเวลา หรือไม่ก็ให้หาผัวรวยๆ ฉันกับพ่อแกจะได้ไม่ต้องเหนื่อยขนาดนี้"

เมื่อเหล้าเข้าปาก ปราณีก็มักด่าทอลูกสาวในไส้เป็นประจำ คำพูดพวกนี้ มะปรางได้ยินมาเป็นล้านครั้ง จนเธอสามารถท่องจำได้หมดจนขึ้นใจ

"เอะอะแกก็โทษแต่ลูก ทุกวันนี้ลูกไม่เคยใช้เงินเราเรียนสักบาท ปรางมันได้ทุนของมันเอง แกนั่นแหละที่เข้าบ่อนไม่เว้นแต่ละวัน เลิกจากบ่อนมาเมาต่อ อีกหน่อยคงไม่มีที่ซุกหัวนอน"

โวยวายจนหลับคาขวดเหล้าไปเหมือนทุกวัน มะปรางเก็บเสื้อผ้าที่มีอยู่ไม่กี่ชุดใส่กระเป๋าสะพายใบหย่อม วันนี้เธอจะไปอยู่ห้องพักพนักงานที่ผับของเฮียพายุ เธอเพิ่งทำงานที่นี้ได้เดือนกว่าๆ เงินดี ทิปดี แต่เลิกดึก กลับมาถึงบ้านเกือบตีสามทุกวัน ร่างกายไม่ไหว เลยขอพ่อว่าจะไปพักที่โน่นเลย อีกอย่างใกล้กับที่ฝึกงานด้วย

เอี้ยด!!!! เสียงรถเบรคอย่างแรงที่หน้าบ้าน ก่อนจะได้ยินเสียงเปิดประตูลงจากรถดังโครมคราม มะปรางรีบวิ่งไปแอบดู เห็นกลุ่มชายฉกรรจ์วิ่งกรูกันเข้ามาในรั้วบ้าน

"นางปราณีอยู่ไหน ไปเรียกออกมา"

คนท่าทางดุดัน ร่างใหญ่ดูท่าแล้วน่าจะเป็นหัวหน้าของคนพวกนี้ ตะโกนเสียงดัง แถมยังใช้มือชี้หน้าพ่อเธออย่างไม่เกรงกลัว

"มาหาเมียฉันทำไม มันเมาหลับไปแล้ว"

"แกเป็นผัวมันเหรอ ก็ดี เอาเงินมาจ่ายที่นางปราณีมันติดไว้ด้วย รับผิดชอบมาซะดีๆ ไม่งั้นเสี่ยชูพงศ์เขามายึดบ้านแน่"

มะปรางที่ได้ยินแบบนั้น รีบวิ่งออกมาทันที ทีแรกเธอแค่แอบดูอยู่ข้างประตู

"นี่ลูกสาวแกเหรอ สวยเป็นบ้า ถ้าเอาไปขัดดอกเสี่ยเขาน่าจะชอบ สนใจไหมน้องสาว แบบน้องนี่น่าจะได้หลายตังค์ เสี่ยชอบเด็กใสๆแบบนี้ เลี้ยงง่าย ไม่เรื่องมาก เอาไหม จะได้ปลดหนี้ที่แม่น้องติดด้วย เผื่อทำตัวดีๆ เสี่ยติดใจสบายไปทั้งชาตินะจ๊ะ"คำพุดทุเรศพวกนี้ไม่น่าเชื่อว่าจะพ่นออกมาจากคนที่แก่คราวพ่อ

"ฉันไม่ไป อีกอย่างหนี้ที่แม่ติด ก็ให้ไปทวงกับแม่ มันไม่เกี่ยวกับบ้านหลังนี้"

"ทำไมจะไม่เกี่ยวจ๊ะ เมื่อมันเป็นหนี้ที่รวมอยู่ก้อนเดียวหมดแล้ว หากไม่จ่ายเสี่ยเขาก็มีสิทธิ์ยึดบ้านไปโดยไม่ผิด"มะปรางหันมองหน้าผู้เป็นพ่ออย่างคิดหนัก ตอนนี้ที่ซุกหัวนอนก็อาจไม่มีเหมือนพ่อว่า

"เอาไง อย่าช้านะ เสี่ยให้เวลาแค่พรุ่งนี้ วันนี้ฉันมาเตือนก่อน แต่ถ้าน้องสาวคนสวยไปกับฉัน เสี่ยเขาอาจจะยกหนี้ให้ทั้งหมดเลยก็ได้"

อานนท์ที่ถูกตาต้องใจผู้หญิงตรงหน้า พยายามพูดหว่านล้อมเธอให้ทำตาม เพราะเขาหวังได้กินของเหลือจากเสี่ยชูพงศ์ ที่มักจะโยนของเล่นที่เบื่อแล้วมาให้เขาเสมอ

"สามวัน บอกเสี่ยฉันขอเวลาสามวัน"

"ปราง แกจะไปหามาจากไหน"บุญศักดิ์หันไปค้านลูกสาว เงินคงไม่ใช่น้อยๆ ไม่งั้นพวกมันคงไม่ตามมาถึงบ้านแบบนี้แน่

"นั่นสิ น้องสาวจะไปหามาจากไหนจ๊ะ ตั้งห้าแสนเชียวนะ ไปกับพี่ดีกว่านะ รับรองไม่ต้องเหนื่อย"มือโสโครกเอื้อมมาจับเธอ มะปรางสะบัดตัวหนีอย่างขยะแขยง

"ฉันหามาได้ก็แล้วกัน กลับกันไปได้แล้ว"

"หึ เห็นแก่น้องคนสวยนะจ๊ะ พี่จะไปบอกเสี่ยให้ แต่ถ้าภายในสามวันหาไม่ได้ ก็เตรียมตัวขนข้าวของออกไปหาที่อยู่ใหม่ได้เลย"

หลังจากคนพวกนั้นกลับไป มะปรางก็หยิบกระเป๋าเตรียมตัวไปทำงานที่ผับเฮียพายุ

"หาไม่ได้ก็ไม่ต้องหานะ พ่อไปหาบ้านเช่าอยู่ก็ได้ แค่นี้แกก็ทำงานมากจนผอมหัวโตแล้ว ไปอยู่โน่น ไม่ต้องส่งตังค์มาให้นะ พ่ออยู่ได้ กินข้าวให้ตรงเวลาด้วย เข้าใจหรือเปล่า"

ถึงจะเป็นแค่พ่อเลี้ยง แต่มะปรางรักและผูกพันธ์กับพ่อมาก อยู่กันมาตั้งแต่เธอจำความไม่ได้ด้วยซ้ำ แถมพ่อยังหวังดีกับเธอมากกว่าแม่แท้ๆเสียอีก

"ถ้าพ่อขาดเหลืออะไรโทรไปหาปรางนะ ปรางพอมีเงินเก็บอยู่ จะโอนมาให้ ส่วนเงินห้าแสน ปรางจะหามาให้ได้ บ้านหลังนี้เป็นสมบัติชิ้นสุดท้ายที่เหลืออยู่แล้วนะพ่อ ปรางอยู่มาตั้งแต่เด็กๆ ปรางไม่ยอมให้หลุดไปเด็ดขาด"

เมื่อมาถึงผับเฮียพายุ มะปรางเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดเด็กเสิร์ฟเรียบร้อย ก็ขึ้นไปหาเฮียที่ห้องทำงานทันที

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

มือบางยกขึ้นเคาะประตูเพื่อเป็นมารยาท ก่อนเปิดเข้าไป เห็นเฮียพายุนั่งดูเอกสารอยู่บนโต๊ะทำงาน เงยหน้าขึ้นมามองเธอแวบหนึ่ง ก่อนก้มทำงานต่อ

"มีอะไร ถึงขึ้นมาถึงนี่"

"ปรางมีเรื่องต้องใช้เงิน ภายในสามวัน ได้ยินมาว่าเฮียหางานนอกให้ได้ ช่วยหาให้ปรางหน่อยได้ไหมคะ"

"เธอรู้เหรอว่ามันงานอะไร ถ้าไม่รู้ก็ลงไปทำหน้าที่เธอ แขกเริ่มมาแล้ว"

พายุตัดบทด้วยความรำคาญ คนซื่อๆใสๆแบบเธอไม่เหมาะกับงานที่ว่าหรอก

"ไม่ค่ะ ปรางอยากทำ จำเป็นจริงๆ เฮียนัดให้หน่อยนะ"

"ร้อนเงินอะไรขนาดนั้น งานที่ว่ามันไม่เหมาะกับเธอหรอก แบบเธอเป็นเด็กเสิร์ฟแบบเดิมดีแล้ว"

มะปรางคุกเข่าลงไปทันที พายุที่เห็นแบบนั้นก็รีบลุกมาจับไหล่บางให้ลุกขึ้น วันๆเจอแต่เรื่อง ที่มีอยู่ก็เหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว

"เธอทำได้แน่นะ หรือเอางี้ไหม ฉันเลี้ยงเธอเอง เอาหรือเปล่า จะได้ไม่ต้องไปนอนกับใครก็ไม่รู้ เธออยากหยุดเมื่อไหร่ก็หยุด ต้องการเท่าไหร่ล่ะ"

"ไม่ค่ะ กับเฮีย ปรางไม่เอา เฮียหาคนอื่นให้เถอะ"พูดแบบนี้ ต่อยหน้าเขาเลยดีกว่า แม่ง!!! อายชิบหาย โดนเด็กปฏิเสธใส่หน้า ไม่ช่วยดีไหมว่ะ!!!

"ครั้งละเท่าไหร่ เสนอราคามาสิ ฉันจะได้นัดให้ แบบเธอถ้าฉันประเมินสามวันจะหาทันเหรอ ผู้ชายชอบผู้หญิงเป็นงาน"

"ปรางจะพยายามค่ะ"เหอะ...ตลกเป็นบ้า ไม่เคยเจอใครเหมือนเธอเลย

"ทั้งหมดห้าแสนค่ะ ที่ปรางต้องการ เฮียคิดว่าแบบปรางหาทันหรือเปล่า ถ้าไม่ทันยืมเฮียก่อนได้ไหมค่ะ จะทำใช้หนี้ให้จนครบค่ะ"

"ไม่ใช่น้อยๆนะ คงต้องหาแขกระดับวีไอพี แบบธรรมดาคงสู้ราคาไม่ไหว แบบเสี่ยอ้วนๆ เธอโอเคเหรอ ขนาดฉันหล่อเธอยังปฏิเสธเลย"

"ปรางโอเคค่ะ"เด็กนี่วอนโดนแล้ว กล้ามาก กับเขาไม่เอา ยอมเอาเสี่ยอ้วนๆ คิดอะไรอยู่

"กลับไปทำงานก่อนไป ฉันจะหาดีลให้ ถ้าได้เดี๋ยวให้คนไปตาม เตรียมตัวไว้ด้วย"ที่จริงที่ผับเขาไม่ได้มีบริการอะไรแบบนี้ แต่มีเด็กแบบเธอมาขอให้เขาช่วยบ่อยๆ คงไปได้ยินกันมา

มือหนาหยิบโทรศัพท์โทรออกหารุ่นน้องคนสนิท ที่นิยมเรื่องแบบนี้ ทำตัวเป็นพี่ที่ดีนึกถึงน้อง

"ไอ้เสือ มีของดีเสนอ สนใจไหม แต่แพงหน่อยนะ ไม่รู้มึงสู้ไหวหรือเปล่า"

(ของดีอะไรเฮีย วันนี้ไม่ว่าง)

"บ๊ะ!!!คนแบบมึงไม่ว่าง สดๆซิงๆ ไม่สนเหรอว่ะ เขารีบใช้เงิน ถ้ามึงไม่สน กูโทรหาคนอื่น"

(เดี๋ยวเฮีย!! สดกว่าปลาในตลาดหรือเปล่า)

"สดกว่า สวยด้วย แม่ง!!!กูเสนอตัวเองก็ไม่เอา"

(จริงเหรอเฮีย เขาอาจจะรอผมอยู่ก็ได้)

"ไหนมึงบอกไม่ว่าง?"

ทำไมเขาจะไม่รู้ ไอ้รุ่นน้องคนนี้มันเป็นประเภทไหน อีกอย่างมันรวยมากด้วย น่าจะเรียกได้หลักหมื่น

ตกลงกันเสร็จสรรพ เขาก็ให้คนไปตามมะปรางขึ้นมาหาเขา

"ค่ะเฮีย"

"ไปรอที่ห้องชั้นสาม ห้องริมสุด เดี๋ยวจะมีคนขึ้นไปหา"มะปรางยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ไม่ได้เดินออกไปอย่างที่เขาบอก

"ทำไม? หรือเปลี่ยนใจ"

"เปล่าค่ะ ปรางแค่อยากรู้ว่างานแรกได้เท่าไหร่"

"ห้าหมื่น แต่เขาโอนให้เธอเองนะ ขึ้นไปรอได้แล้วไป อย่าให้ลูกค้ารอ"งานแรกได้ห้าหมื่น เยอะมาก

มะปรางเคยเดินขึ้นมาบนห้องนี้ครั้งหนึ่งตอนมาทำงานแรกๆ พนักงานที่นี่จะเรียกว่าห้องเชือด เป็นอันรู้กันว่าถ้าใครขึ้นมาบนนี้คือมาทำอะไร แต่หมดเวลาอายแล้ว นึกถึงเงินห้าแสนเข้าไว้ นึกถึงบ้านเข้าไว้ ได้แต่บอกตัวเองในใจอยู่แบบนี้

สูดลมหายใจเข้าปอดอึกใหญ่ เมื่อเข้ามาในห้อง รู้สึกหัวใจเต้นแรงมาก เธอตื่นเต้น ใช่มันแปลกมากตอนเดินมาไม่รู้สึกอะไรเท่าไหร่ พอเข้ามาเท่านั้นแหละ รู้สึกปวดฉี่ขึ้นมาทันที

มะปรางเข้าไปทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำ แต่ระหว่างอยู่ในห้องน้ำ เธอได้ยินเสียงประตูข้างนอกเปิด มีคนมาแล้ว ให้ตายเถอะ...ตื่นเต้นเป็นบ้า มือเรียวหมุนลูกบิดประตูห้องน้ำเปิดออก

กึก!!!

ราวกับโลกหยุดหมุนไปชั่วขณะ ลมหายใจติดขัด กระพริบตาถี่ๆ เพื่อมั่นใจว่าคนที่เธอเห็นอยู่ในห้อง เธอไม่ได้ตาฝาดไป!!!