ตอนที่3 หงุดหงิดวันละล้านรอบ

"อ้าว...ไอ้เสือ เสร็จไวจังว่ะ"

"เฮีย ลูกน้องเฮียคนนี้ผมขอนะ เฮียหาคนอื่นทำงานใหม่แล้วกัน"พายุหรี่ตามองรุ่นน้องอย่างจับผิด

"มึงติดใจ? กูไม่เห็นมึงติดใจใครนานแล้วนะ"

"เออน่า ผมไปนะ"ว่าจบก็เดินออกไปทันที

"ไอ้น้องเวร เอาคนของกูไปเฉย แต่กูมีเรื่องสนุกๆโทรไปบอกพวกแม่ง!!!แล้ว"

มือหนากดโทรออกหารุ่นน้องอีกสองคนที่หายหน้าหายตาเพราะติดเมีย นานๆจะมาเจอกันสักครั้งหนึ่ง

(ว่าไงเฮีย คิดถึงพวกผมเหรอ วิดีโอคอลมาป่านนี้ คนจะนอนกับเมีย)

เพลิงผู้กวนประสาทไม่เปลี่ยนเอ่ยขึ้น

"มึงสองตัวทิ้งให้ไอ้เสือมันเหงา มันเอาเด็กในร้านกูกลับห้องมันเฉย"

(ใครเฮีย? เด็กในร้านเฮียมาใหม่เหรอ)

ถ้าเด็กในร้านเก่าๆคิณเคยเห็นหมด ไม่เห็นเพื่อนเคยสนใจใครถึงขั้นพากลับห้องแบบนี้

"เออ...มาทำงานได้เดือนกว่าเอง สวยมาก กูยังชอบเลย จะเลี้ยงให้เป็นเด็ก แม่ง!!!ไม่เอา ให้กูดีลผู้ชายให้ บอกต้องรีบใช้เงิน"

(แล้วเฮียก็ไปดีลไอ้เสือให้ จนมันพาหนีเฮียไปเลยสิ สงสัยเด็ดจริง ไม่งั้นไอ้เสือไม่กินต่อหรอก)

ข้อนี้เพลิงรู้ดี คบกันมาตั้งนาน ไอ้เสือขึ้นชื่อเรื่องนี้มาก มันไม่ชอบวันไนท์ฯกับใครแบบเขา ไม่ชอบเลี้ยงเด็กแบบไอ้คิณ มันถนัดซื้อกินอย่างเดียว จบๆในครั้งเดียว ไม่สานต่อคือทางของมัน

(แต่ผิดนิสัยมันนะ ต่อให้เด็ดขนาดไหนมันไม่พากลับห้องนะโว้ย!!! มึงว่าแปลกๆไหมไอ้เพลิง)

"ไม่ใช่แค่พากลับ มันให้กูหาคนใหม่มาทำงานเรียบร้อย กูว่าพาไปอยู่มากกว่า"

(สงสัยพรุ่งนี้ ต้องไปเค้นความจริงจากมันซะแล้ว ไอ้เพลิงมึงนัดมันออกมาที)

(นัดเหี้ยไร ไปแม่งคอนโดมันเลยดีกว่า ไปดูสิเหยื่อมันเด็ดขนาดไหน ถึงพากลับห้องได้)

"เพราะพวกมึงนั่นแหละ ทิ้งให้มันเหงาอยู่คนเดียว ชิงมีเมียกันไปหมด แบ่งเวลามาให้มันบ้างดิว่ะ เดี่๋ยวมันคลั่ง ฮ่า ฮ่า ฮ่า"

(ก็บอกให้มันหาเมียทุกวันไม่เชื่อ ยุให้จีบลินดามันก็ไม่ชอบ)

"เพื่อนเมียมึงนั่นเหรอ เป็นกูก็ไม่เอา สวยนะแต่ปากร้ายชิบหาย ด่าทีสะเทือนถึงตับไตไส้พุงไม่ไหวว่ะ"เขาเคยเจอกิตติศัพท์เพื่อนเมียของสองตัวนี้ บอกตรงๆขนาดเขายังโดนด่ากราด แบบไอ้เสือคงไม่เหลือ

(ก็ถ้าไม่ทำไรให้เขาด่า เขาจะด่าทำไม เฮียเองก็หาเมียได้แล้วนะ ผมเรียนจบก็แต่งงานแล้ว น่าจะมีลูกนำเฮียไปก่อน อายุเฮียก็ไม่ใช่น้อยๆ)

"นี่ไอ้เพลิง มีเมียแล้วปากดีนะมึง ไม่ต้องมาสอนกู เอาตัวเองให้รอดก่อนเหอะ แต่ละตัวกลัวเมียกันชิบหาย เพราะพวกมึงทำตัวอย่างให้กูเห็นแบบนี้ไง กูเลยไม่อยากมี"

(ไม่ใช่ว่าอิจฉาพวกผมอยู่นะ ไปก่อนดีกว่าเดี๋ยวเมียโกรธ)

คิณกดวางไปก่อนใคร

"พวกแม่งติดหอยเมีย มึงไม่ไปเหรอไอ้เพลิง แล้วยิ้มอะไรของมึง"

(ยิ้มที่ผมอายุ22กำลังจะแต่งงาน แต่เฮีย30 ยังหาแฟนไม่ได้ โลกไม่ยุติธรรมเลยเนอะเฮียว่าไหม)

"กูไม่เอาเองหรอก ไม่อยากเป็นแบบพวกมึง ไปนอนได้แล้วไป กูรำคาญ"

(อะไร เฮียเป็นคนโทรหาผมเองนะ อยู่ๆมาพาลโกรธ)

"เออ!!! งั้นแค่นี้แหละ"

เสือพามะปรางมาถึงคอนโด ก่อนออกมาพาแวะเก็บข้าวของที่ห้องพักในผับของเฮียพายุเรียบร้อย เหลือเชื่อผู้หญิงแบบเธอมีเสื้อผ้าแค่ไม่กี่ชุดเอง ผิดนิสัยของผู้หญิงทั่วไปมาก

"ตู้เสื้อผ้าในห้อง เธอใช้ได้นะ เอาไปแขวนให้เรียบร้อยไป"

"แล้ววันนี้ทำไหม"

"เอ๊ะ!!! นี่เธออยากมากขนาดนั้นเชียว บอกแล้วฉันทำแน่ เธอไม่ต้องกลัว ฉันไม่ให้เงินเธอฟรีๆหรอก"

"ก็เราจะได้เตรียมตัว จะได้อาบน้ำเลย"

"เออ...ไปอาบมาเหอะ ถ้าไม่มีชุดนอน เสื้อยืดตัวใหญ่ๆในตู้ใส่ได้หมดนะ ไปได้แล้วไป เกะกะลูกตา"ตอนแรกก็ดีๆอยู่ อารมณ์เสียเพราะเธอมัวแต่ถามเรื่องจะเอากันอยู่ได้ ผู้หญิงอะไรซื่อจนเซ่อ ไม่ทันเหล่เหลี่ยมผู้ชาย คิดแล้วโมโหถ้าวันนี้ไม่ใช่เขาที่เฮียพายุดีลไป จะเกิดอะไรขึ้น

มะปรางเดินเข้าห้องนอน ที่ตกแต่งด้วยโทนเทาดำทั้งหมด บ่งบอกถึงความหดหู่ใจ เธอเกลียดสีดำที่สุด มันทำให้รู้สึกถึงชีวิตที่มืดมัว ถ้าเป็นห้องเธอจะไม่ให้ทาสีแบบนี้เด็ดขาด แต่ก็อย่างว่าเขาเป็นผู้ชายอ่ะเนอะ จะให้ไปทาสีฉูดฉาดก็คงไม่เข้ากับลุค แต่เธอมายืนคิดไร้สาระอะไรตอนนี้ ควรไปอาบน้ำได้แล้ว เดี๋ยวคนรอข้างนอกหงุดหงิดอีก

มะปรางใช้เวลาอาบน้ำนานมาก เธอขัดฉีฉวีวรรณทุกซอกทุกมุม ใช้อุปกรณ์อาบน้ำของเขาทุกขวด หอม หอมมาก มันน่าจะแพงน่าดู เพราะเธอไม่เคยเห็นยี่ห้อพวกนี้วางขายตามร้านที่เธอไปซื้อของทั่วๆไปเลย

มือบางหยิบเสื้อยืดสีขาวตัวใหญ่ของเขาใส่ เธอควรใส่ชุดชั้นในไหม ปกติเธออยู่คนเดียวกลางคืนเธอจะไม่ใส่ แต่นี่อยู่กับเขาต้องใส่หรือเปล่านะ สุดท้ายก็เลือกสวมเพียงเสื้อยืดตัวโคร่งอย่างเดียว

เสือที่นั่งรอมะปรางที่โซฟา เขาเปิดซีรีย์ดังนั่งดูอยู่พักใหญ่ แต่ใจไม่ค่อยอยู่กับเรื่องที่ดู กลับลอยไปหาคนที่ใช้เวลาอาบน้ำเกือบชั่วโมง อาบน้ำนานมาก นี่ถ้าเขาไม่ติดนิสัยนอนดึกเพราะเที่ยวกลางคืนบ่อยๆ คงสลบคาโซฟาไปแล้ว

เสียงฝีเท้าเบาๆ ของคนตัวเล็กดังเข้ามาใกล้หู ใบหน้าหล่อหันไปมอง ก็ต้องขบกรามกันแน่นอย่างระงับอารมณ์

ให้ตายเถอะ!!! เธอไม่ใส่เสื้อใน แล้วเขาเห็นหัวนมดุนดันเสื้อชี้หน้าเขามาแต่ไกล นี่เธอเป็นผู้หญิงประเภทไหน ทำเขาหงุดหงิดวันละล้านรอบ

"ทำไมไม่ใส่เสื้อใน เธอไม่ได้อยู่คนเดียวนะ"

เสียงทุ้มรอดไรฟันถามออกไป ซึ่งได้รับคำตอบเป็นหน้าตาซื่อๆของคนตรงหน้า นี่ถ้าไม่ใช่เพื่อนกันมาก่อน เขาคิดว่าเธอแกล้งยั่วเขา

"หรือเธอยั่วฉัน?"ไวเท่าความคิด ปากก็ถามออกไปทันที

"ไม่ได้ยั่ว แต่ปกติตอนนอนเราไม่ใส่ ถ้าเสืออยากให้ใส่ เดี๋ยวเรา ปะ..."

"ไม่ต้องแล้ว ฉันเห็นไปถึงไหนต่อไหนแล้ว มานั่งนี่มา"ตบที่นั่งว่างข้างๆ คนตัวเล็กเห็นก็เดินมาทิ้งตัวนั่งทันที

"เธอมีเรื่องอะไรให้ใช้เงินเยอะขนาดนั้น เรียนก็จะจบอยู่แล้ว ฉันว่าฉันมีสิทธิ์ถามนะ"

เสือดักทางคนตัวเล็ก ที่ทำหน้าเหมือนไม่อยากตอบ ประมาณว่าเขายุ่งเรื่องของเธอเกินไป

"แม่เราเอาบ้านไปจำนองไว้ในบ่อน แล้วไม่ส่งดอกเลย จนเขาจะมายึด เราจำเป็นต้องหาเงินไปไถ่มาก่อน มันเป็นสมบัติชิ้นสุดท้ายที่เหลืออยู่แล้ว หากปล่อยไป พ่อก็คงไม่มีที่อยู่ ลำพังแม่เราไม่ห่วงแล้ว"

เล่าให้คนอื่นฟังอาจจะแปลกที่ห่วงพ่อเลี้ยงมากกว่าแม่ของตัวเอง แต่มันคือเรื่องจริง แม่ไม่ได้รักเธอ ทำไมเธอจะต้องรักตอบ ถึงจะมีบุญคุณที่ต้องตอบแทน แต่เธอจะตอบแทนในฐานะที่เกิดเธอมาเท่านั้น ไม่ได้ให้ความรักเธอเหมือนแม่คนอื่น

"ร้องไห้?"

มือบางรีบปัดน้ำตาทิ้งไปทันที นี่เธอเผลอร้องไห้ได้ยังไง ทั้งที่จริงก็ไม่ใช่คนอ่อนแอขนาดนั้น

"ปากบอกไม่สนใจ แต่เหมือนเธอแคร์นะ ยังไงก็แม่ ไม่งั้นคงไม่ยอมทำขนาดนี้หรอก"

"ไม่...เราไม่แคร์แล้ว แค่น้อยใจ แม่ทำเหมือนเราไม่ใช่ลูก เป็นแค่เด็กที่เก็บมาเลี้ยง"พอได้พูดก็หยุดไม่ได้ ชีวิตเธอไม่ได้มีเพื่อนไว้ให้ระบายความรู้สึกเหมือนคนอื่น เรียนเสร็จทำแต่งาน ไม่เคยได้ใช้ชีวิตวัยรุ่นแบบคนอื่น โตมาได้เท่านี้ก็บุญแล้ว

"เอาล่ะ เรื่องในครอบครัวเธอ ฉันไม่อยากได้ยินแล้ว ไปนอนเหอะ เดี๋ยวดูหนังจบฉันตามเข้าไป"

"แล้วเราต้องรอไหม หรือนอนได้เลย"

"อยากรอก็รอ อยากนอนก็นอนแล้วแต่เธอ"พูดอย่างไม่สนใจ หงุดหงิดวันละล้านรอบของจริง

"แล้วจะทำหรือเปล่า ถ้าทำเราจะรอ"

"ถ้ามีอารมณ์ ฉันจะทำเอง เธอไม่ต้องมาสั่ง ไม่ต้องถามอะไรทั้งนั้น เธอจะทำให้ฉันหงุดหงิดไปถึงไหน ห๊า!!!!"

มือหนายกขึ้นทึ้งผมตัวเองอยากหนัก ผู้หญิงอะไรว่ะ โตขึ้นมาทำไมเธอแปลกขนาดนี้ เมื่อก่อนเธอเป็นแบบนี้ไหม เขาเองก็จำไม่ได้ เพราะเธอเป็นเด็กเรียนนั่งหน้าห้องตลอด ส่วนเขา เพลิง คิณ ถนัดนั่งหลังห้องมากกว่า