บทที่ 6

วันต่อมาฟ้ายังไม่สว่างสามคนพ่อลูกก็เตรียมตัวขึ้นเขา โดยมีชุยเหมยเตรียมเสบียงอาหารไว้ให้อย่างเต็มที่ เพราะของที่ซินหยานนำออกมาอย่างเนื้อสดอยู่ได้ไม่นาน

เมื่อคืนก่อนที่จะแยกย้ายซินหยานบอกเรื่องที่นางได้แผนที่หาของป่ามาจากเชาชื่อแล้ว ทั้งสามจึงตัดสินใจจะขึ้นเขาเพื่อไปขุดสมุนไพรไปขายในเมือง

เช่นนี้ซินหยานนางก็จะได้ทั้งเงินและทำภารกิจสำเร็จอีกด้วย ตอนที่สามพ่อลูกออกจากเรือนชาวบ้านยังไม่ออกมาทำงานกันเลย พวกเขาจึงไม่ต้องคอยตอบคำถามผู้ใด

อีกอย่างเรื่องที่จางเทียนหายดีแล้ว พวกเขาก็ยังไม่อยากให้ผู้ใดได้รู้อีกด้วย ทั้งสามอาศัยแสงของดวงจันทร์เดินไปที่ภูเขา เมื่อเขาไปในป่าซินหยานก็เปลี่ยนมาเดินนำทาง

ทั้งสามเดินมาจนตะวันขึ้นกลางหัวก็ยังไม่ถึงที่ที่ซินหยานบอกว่ามีโสม แต่ทั้งสามกลับพบเสือแทนเสียก่อน

จางเทียนรีบยกธนูในมือขึ้นเล็งโดยเขาดันตัวบุตรทั้งสองไปไว้ด้านหลังแทน จางเหลี่ยงในยามนี้ก็กอดน้องสาวไว้แน่น แม้ตัวเขาจะกลัวจนตัวสั่นเทาก็ยังเป็นห่วงน้องสาวมากกว่าตัวเอง

ซินหยานมองทุกการกระทำของบิดาแล้วพี่ชายดวงตาก็แดงขึ้นมาอีกครั้ง เพราะในเป็นครั้งแรกที่นางได้รับการปกป้องจากใครสักคน

"ท่านพ่อส่งธนูมาให้ข้าเถิดเจ้าค่ะ" ซินหยานเมื่อปรับอารมณ์ได้แล้วนางที่เห็นมือของบิดาสั่นด้วยความหวาดกลัวก็รีบขอธนูมาถือไว้เอง

"ไม่ได้ หยานเออร์นั่นเสือนะลูก" จางเทียนเอ่ยขึ้นโดยที่สายตาของเขายังจ้องเสือที่กำลังเดินเข้ามาหาทั้งสามอย่างช้าๆ 

"เชื่อลูกเถิดเจ้าค่ะ" ซินหยานเอื้อมมือไปแย่งธนูและลูกธนูของบิดามา

ซินหยานยกธนูขึ้นเล็งไปที่กึ่งกลางหน้าผากของเสือ นางไม่รอให้เสือกระโจนเข้ามาหาพวกตนเพราะกลัวว่าจะเกิดอันตรายกับบิดาและพี่ชายได้ เสียงลูกธนูแหวกอากาศพุ่งเข้ากึ่งกลางหน้าผากของเสือเข้าเป้า

ซินหยานไม่รอดูว่าเสือจะตายหรือไม่นางหยิบลูกธนูขึ้นพาดอีกดอกแล้วปล่อยออกไปทันที ลูกธนูทั้งสองลูกปักอยู่กลางหัวอันใหญ่โตของเสือ มันล้มลงสิ้นใจทันที

จางเหลี่ยงล้มไปนั่งกับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง จางเทียนก็ไม่ต่างกัน เขาที่เคยเข้าป่าหลังจากงานไม้ไม่มีแล้วอยู่บ่อยครั้งแต่ก็ไม่เคยพบเสือเลยสักครั้ง แต่ที่ไม่อาจวิ่งหนีได้เพราะเป็นห่วงบุตรทั้งสอง

ซินหยานเดินเข้าไปใช้เท้าเขี่ยที่เสือเพื่อดูว่ามันตายสนิทหรือยัง จางเทียนกับจางเหลี่ยงเบิกตากว้างกับความใจกล้าของซินหยาน หากทั้งคู่รับรู้ว่าซินหยานทำเรื่องอันใดไว้บ้างคงได้เป็นลมพับไปเลย

"เก็บไว้ในช่องว่างได้หรือไม่" ซินหยานสื่อสารถามเชาชื่อ

"ได้ ข้ามีของจะมอบให้ท่านด้วย" เพราะซินหยานจัดการสัตว์ใหญ่ได้ เชาชื่อจึงมอบหน้าไม้ที่เป็นเหล็กเนื้อเบา พร้อมทั้งลูกธนูหัวเหล็กให้อย่างไม่จำกัด ดาบหนึ่งเล่มและมีดสั้นสองด้าม

"ทำไมไม่ให้เร็วกว่านี้" ซินหยานพูดอย่างหัวเสีย

"ท่านต้องทำภารกิจเสียก่อน" 

"เหอะ ยังดีที่ข้ายังไม่ตาย รอดมาทำภารกิจให้เจ้าได้" ซินหยานเอ่ยประชดประชัน

ซินหยานนำของที่ได้มาแบ่งให้บิดาและพี่ชาย จางเหลี่ยงเลือกหน้าไม้ เพราะน่าจะเหมาะกับเขาที่สุด จางเทียนจึงรับดาบไปแทน ซินหยานเหน็บมีดสั้นที่ได้มาไว้ที่เอวของนาง

เมื่อเก็บเสื้อเข้าช่องว่างไปแล้ว ทั้งหมดจึงออกเดินทางเข้าป่าต่อ เพียงไม่นานก็พบแหล่งที่โสมอยู่ ซินหยานจุ๊ปากอย่างอดมิได้ หากนางไม่มีแผนที่ที่เชาชื่อให้มา ต่อให้เดินหาทั่วภูเขาก็คงหาไม่พบ

เพราะโสมที่นางพบหลบอยู่ในซอกหินข้างถ้ำใหญ่มีด้วยกันถึงห้าหัว เชาชื่อบอกว่าแต่ละหัวอายุไม่น้อยกว่าห้าร้อยปีเป็นแน่ หากซินหยานไม่มาพบนางเชื่อว่ามันยังจะอยู่ไปได้ถึงพันปี 

สามคนพ่อลูกช่วยกันขุดขึ้นมาอย่างเบามือ กว่าจะเสร็จก็ผ่านไปนับชั่วยาม (1ชั่วยาม=2ชั่วโมง) ถึงจะมีเพียงห้าหัวแต่มันอยู่ตามซอกหินความลำบากและยังต้องค่อยๆ ขุดเพื่อไม่ให้เกิดความเสียหายอีกจึงใช้เวลาค่อนข้างนาน

ทั้งสามทิ้งตัวลงนั่งอย่างเหนื่อยล้า ก่อนจะเริ่มลงมือรับประทานอาหารที่เตรียมมาอย่างเร่งรีบ เพราะต้องแข่งกับดวงอาทิตย์ที่กำลังจะตกดินแล้ว

เมื่อทั้งสามมาถึงนอกชายป่าตะวันก็ตกดินจนไม่เหลือชาวบ้านที่อยู่นอกเรือนแล้ว ทั้งสามเดินอย่างไร้เรี่ยวแรงจนถึงเรือน ชุยเหมยที่เตรียมอาหารไว้ให้ก็รีบตั้งโต๊ะ เพื่อให้ทั้งสามรีบกินรีบพักผ่อน

ซินหยานกินอาหารเสร็จนางก็นำโสมที่ได้มาไปจัดการทำความสะอาดตามวิธีที่เชาชื่อบอกนางอีกด้วย ในคืนนี้เชาชื่อก็ยังต้องฟังเสียงซินหยานบ่นเรื่องที่นอนจนนางหลับไป

"หากข้ามีอำนาจสั่งการจะปลดล็อกทุกอย่างให้ท่านเลย" เชาชื่อบ่นขึ้นเมื่อเห็นว่าซินหยานหลับสนิทไปแล้ว

แต่สิ่งที่เชาชื่อมอบให้ก็มากเกินกว่าภารกิจที่ซินหยานทำเสียอีก หากชิปที่อยู่ในตัวของซินหยานอยู่ในโลกก่อนคนสร้างก็ยังจะควบคุมได้มากกว่านี้ แต่เพราะอยู่ในอีกมิติจึงไม่อาจจัดการกับเชาชื่อที่มอบของให้ซินหยานมากมายได้