ฮันนี่ เอริยา.........."พี่ฮันคร๊าบบบจุ๊ฟฟ"ไทเกอร์เด็กชายตัวน้อย วิ่งเข้ามาหอมแก้มของฉันที่นั่งเล่นอยู่บนเก้าอี้ในสวนข้างบ้าน ฉันออกจากโรงพยาบาลมาได้อาทิตย์หนึ่งแล้ว แต่ก็ยังคงจำอะไรไม่ได้อยู่ดี มี๊ของฉันเอารูปตอนฉันเด็กๆมาเปิดให้ฉันดูแล้วก็เล่าเรื่องราวในอดีตให้ฉันฟัง ฉันก็ยังคงจำได้รางๆเลือนๆพอคิดถึงที่ไรปวดหัวทุกที ส่วนพี่เฮลดูแลฉันดีมาก ตามติดฉันตลอดไม่รู้ทำไม ตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ฉันกลับมาอยู่บ้าน ช่วงเวลา5โมงเย็นของทุกวัน และ7โมงครึ่งของทุกวัน ฉันจะมานั่งที่โต๊ะม้านั่งที่ในสวนข้างๆบ้านคุณป้าฤดีทุกวัน เพื่อรอแอบดูผู้ชายในชุดสูทสีดำฉันเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงต้องมารอเจอเขาทุกวัน สงสัยเขาคงจะเป็นพี่ชายที่แสนดีของฉันแหละมั้ง ตอนเช้าเขาจะใส่แค่เสื้อเชิ้ตสีขาว และเอาเสื้อสูทพลาดแขนเดินออกมาจากบ้านของเขา และเดินไปยังโรงจอดรถหน้าบ้านเขาและขับรถสปอร์ตคันหรูของเขาออกไปจากบ้านประมาน7โมงครึ่งเช้าของทุกวัน และกลับเข้าบ้านเขาอีกทีประมาน5โมงเย็นของทุกวันฉันเองก็ไม่รู้ว่าเขาไปไหน แต่แปลกทำไมวันนี้ก็เลย5โมงเย็นเเล้วทำไมเขายังไม่กลับมาอีก"พี่ฮัน คร๊าบ ดูเครื่องบินผมสิ"ไทเกอร์เรียกฉันพลางชูเครื่องบิน
"พี่ชายยยยยมาแล้วว มานี้หน่อยคร๊าบบ"ฉันกำลังก้มหน้าฟุบลงไปกับโต๊ะก็ได้ยินเสียง ไทเกอร์เรียกใครคนหนึ่งเสียงดัง ฉันจึงเงยหน้าขึ้นไปมองสงสัยจะเป็นพี่เฮล เพราะเมื่อตอนเที่ยงเขาจะพาฉันไปดูโรงแรมของเขาด้วย แต่มี๊ไม่ให้ฉันไป แต่ที่โรงแรมของพี่เฮลมีปัญหานิดหน่อยจึงทำให้เขาต้องรีบเข้าไปดู สงสัยพี่เฮลจะกลับมาแล้ว"ไทเกอร์ ไหนพี่เฮลล่ะ?”ฉันที่หันหลังกลับไปมองที่หน้าบ้านของตัวเองก็ไม่พบรถของพี่เฮลเลย"พี่ชาย"ไทเกอร์ยังคงเรียกใครอยู่ฉันจึงหันไปมองไทเกอร์ที่ตอนนี้วิ่งเข้าไปหาเจ้าของเสื้อสูทที่ฉันรอดูอยู่ทุกๆวันยังไงล่ะ เขาคือพี่ราม เมื่อไทเกอร์วิ่งเข้าไปถึงตัวพี่ราม พี่รามก็อุ้มไทเกอร์ แล้วจับปีกแขนไทเกอร์หมุนไปรอบๆ"ฮ่าๆๆๆพี่ชายย"เสียงไทเกอร์ยิ้มหัวเราะ สนุกสนาน ฉันก็มองไปแล้วก็ยิ้มตาม พี่รามเขาก็ยิ้ม เขายิ้มน่ารักจัง ฉันไม่เคยเห็นเขายิ้มเลยฉันเอามือไปกุมหน้าอกข้างซ้ายของตัวเอง ตอนนี้หัวใจของฉันเต้นแรงมาก พี่รามปล่อยไทเกอร์ลงแล้วจูงมือไทเกอร์เดินเข้ามาหาฉันที่นั่งอยู่บนม้านั่งที่สวน พี่รามนั่งลงข้างๆฉันแล้วจับไทเกอร์นั่งตัก"ออกมานั่งทำอะไรตรงนี้คะ?"พี่รามเอ่ยถามฉัน แล้วยื่นมือมาลูบหัวฉัน ฉันจึงย
หัวใจฉันเต้นแรงมาก เขาจะทำอะไร ฉันรีบหลับตาอย่างไวอย่างตื่นเต้น แล้วฉันก็รู้สึกว่าเหมือนมีอะไรมาโดนแก้มฉัน ฉันจึงรีบลืมตาดู ก็พบว่าพี่รามเขาหอมแก้มฉัน อร๊ายยเขิน"หนูเป็นอะไร หน้าแดงจัง ไม่สบายเหรอคะ"พอพี่รามเขาผละออกจากแก้มฉันเขาก็จ้องมองหน้าฉันที่ร้อนผ่าว พี่รามยื่นหลังมือมาสัมผัสหน้าผากของฉัน"ตัวไม่ร้อนหนิคะ?"พี่รามบอกฉันเมื่อเขาชักมือของเขากลับไปแล้ว ฉันจึงส่งยิ้มแหยๆไปให้เขา แล้วเอามือขึ้นไปลูบแก้มตัวเองLINE LINE (เสียงแจ้งเตือนไลน์)ฉันรีบก้มหน้าไปมองหน้าจอโทรศัพท์ทันทีที่มีเสียงเเจ้งเตือนข้อความเข้ามา มาจากคนๆเดิมอีกแล้ว เขาเป็นใคร ฉันเอามือไปจับขมับทันที ปวดหัวจี๊ดๆ"มีอะไรเหรอคะ ปวดหัวเหรอ"พี่รามเอ่ยถามฉันด้วยนำ้เสียงเป็นห่วง"นิดหน่อยค่ะ ฮันนี่แค่สงสัยว่าข้อความที่ถูกส่งมาทุกวันเป็นของใคร? "ฉันเงยหน้าขึ้นไปตอบพี่ราม"แล้วไมหนูไม่เปิดเข้าไปดูละคะ?"พี่รามเอ่ยถามฉัน"มันมีรหัส หนูไม่รู้รหัส"ฉันบอกพี่รามไป พี่รามพยักหน้าเข้าใจ "คุณฮันนี่คะๆๆ"เสียงเเจ๋วเรียกฉัน มาจากทางประตูบ้าน ฉันจึงหันไปมอง"คุณผู้หญิง ให้มาตามคุณฮันนี่ไปอาบนำ้ค่ะ "แจ๋ววิ่งเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน"อ๋อจ๊ะ"ฉ
"อ้าว ตารามมานั้งนี้จ๊ะมา"มี๊ฉันที่หันไปมองทางประตูออกมายังสระนำ้ท่านก็เรียกพี่ราม ฉันจึงหันไปมองก็เห็นพี่รามที่เพิ่งจะเดินเข้ามา เขาใส่เสื้อยืดสีดำกางเกงขาสั้นสีขาวพี่รามมีรอยสักด้วยที่แขนข้างขวาแล้วเสื้อสีดำที่เขาใส่มันช่างขับกับผิวขาวๆของเขา แล้วเขาไว้ผมหน้าม้าด้วย ทำไมเขาดูหล่อจัง พี่รามที่ได้ยินเสียงมี๊ฉันเรียกเขาก็หันมาพยักหน้าให้มี๊ พี่รามค่อยๆเดินเข้ามาอย่างช้าๆฉันจึงก้มหน้าหลบเขา แล้วเอามือไปกุมไว้ตรงหน้าอกข้างซ้ายของตัวเอง ตึกๆๆๆตักๆๆๆ "เห้ออออ"ฉันถอดหายใจออกมาอย่างแรง ใจฉันเต้นแรงเกินไปทำให้ฉันรู้สึกอึดอัดอ่ะ"เป็นอะไรคะลูก?"มี๊หันมามองฉันอย่างสงสัย ท่านน่าจะได้ยินเสียงฉันถอนหายใจของฉันล่ะมั้ง"อ๋อเปล่าค่ะๆ"ฉันจึงโบกมือบอกมี๊ไป"ตารามนั่งนี้จ๊ะ นั่งกับน้องน่ะ"มี๊ของฉันรีบลุกขึ้นจากที่นั่งเดินมาขยับเอ้ากี้ให้พี่รามนั่งลงตรงข้างๆฉัน พี่รามก้มหัวให้มี๊ของฉันเป็นเชิงขอบคุณ มี๊ของฉันหันไปยิ้มให้กับคุณป้าฤดีและคุณป้าแจ่มจันทร์ "ช่วงนี้เหนื่อยๆเหรอลูก แม่มองรามผอมลงรึเปล่า?"คุณป้าฤดีเอ่ยถามพี่ราม ที่ตอนนี้เขามองตรงไปทางสระนำ้ แล้วเขาก็หันไปมองหน้าคุณป้าฤดีที่เอ่ยถามเขา"นิดหน่อ
"มี๊สวัสดีครับ คุณป้าสวัสดีครับ สวัสดีครับ"เขาหันไปยกมือสวัสดีมี๊ของฉันและคุณป้าฤดีกับคุณป้าแจ่มจันทร์ที่นั่งอยู่ข้างหลังฉัน มี๊และคุณป้าสองท่านยกมือรับไหว้ผู้ชายคนนั้น"ฮันนี่เธอเป็นยังไงบ้าง ฉันคิดถึงเธอ"เขาบอกฉันและพยายามจะเข้ามาหาฉัน แต่ก็โดนพี่เฮลผลักไหล่ไว้ "ฮันนี่ทำไมเธอถึงมองฉันแบบนั้น มองเหมือนไม่รู้จักฉันเลย?"เขามองมาที่ฉัน ฉันกำลังสงสัยอยู่ว่าเขาเป็นใคร?"ตาเฮล!ปล่อยเขามา"มี๊ของฉันบอกพี่เฮลด้วยนำ้เสียงดุๆ พี่เฮลหันมามองมี๊ฉัน แต่เจอมี๊ฉันทำสายตาดุๆใส่พี่เฮลจึงยอมปล่อยผู้ชาย คนนั้นให้เข้ามาหาฉัน เขารีบเดินเข้ามาหาฉันแล้วจับตัวฉันพลิกไปพลิกมาเหมือนหาอะไร"เธอเจ็บตรงไหนฮันนี่ ไลน์มาก็ไม่อ่านโทรมาก็ไม่รับ"เขาบอกฉันด้วยนำ้เสียงงอนๆ เขาเป็นใคร เขาเป็นแฟนฉันเหรอ แต่ทำไมฉันไม่รู้สึกรักเขาเลยล่ะ"ฉันคิดถึงเธอมากนะ"ผู้ชายคนนี้บอกฉันแล้วคว้าตัวฉันเขาไปกอด ฉันรีบผลักเขาออกอย่างไว พี่เฮลรีบเดินเข้ามากระชากคอเสื้อผู้ชายคนนั้น เขามีสีหน้าตกใจ"นาย เป็น ใคร?"ฉันถามเขาออกไปด้วยความสงสัย พร้อมใช้มือปัดไปตามแขนที่เพิ่งจะโดนเขากอด ฉันไม่ได้รังเกียจเขา แต่ฉันแค่ไม่ชอบเขา"ฮันนี่ เธอจำฉันไม่ได้
"มาจ๊ะเด็กๆมาทานข้าวกันดีกว่า"มี๊ของฉันเอ่ยขึ้นเมื่อพี่เฮลพี่รามพากันจ้องไปที่ผู้ชายคนนั้นกันหลังจากที่ผู้ชายคนนั้นบอกว่า"ยิ่งเธอจำอะไรไม่ได้แบบนี้ มันย่อมเป็นผลดีกับฉันที่จะทำให้เธอมาชอบฉัน เพราะเธอจำเขาคนนั้นไม่ได้"พอผู้ชายคนนั้นพูดจบปุป พี่เฮลก็เข้าไปกระชากคอเสื้อผู้ชายคนนั้นแล้วก็ตามด้วยพี่ราม จากตอนแรกที่เขานั่งอยู่ข้างหลังฉันพอผู้ชายคนนั้นพูดจบพี่รามก็รีบเดินเข้าไปหาผู้ชายคนนั้นอย่างไว ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาไปทำอะไรกัน จนมี๊เห็นว่าท่าทางจะไม่ดีแล้ว เขาก็เลยเข้าไปจับมือพี่เฮลออกจากคอเสื้อผู้ชายคนนั้น แล้วพวกเขาทั้งสามคนก็เล่นสงครามประสาทกันดูจากสถานะการณ์แล้ว ทั้งสามคนน่าจะไม่เป็นมิตรกันนะ"มาจ๊ะ ไคโรก็มาทานด้วยกันนะลูก"มี๊ฉันเอ่ยขึ้นอีกครั้งเมื่อทั้งสามคนไม่สนใจเสียงของมี๊เลย มี๊ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ ฉันจึงหันไปมองมี๊พลางทำหน้าสงสัย"ฮันนี่คะเอาหูมานี้"มี๊กวักมือพลางบอกฉันให้เอาหูเข้าไปใกล้ๆมี๊ แล้วมี๊ก็กระซิบกระซาบบอกอะไรกับฉัน"จ๊ะดีเหรอคะ?"ฉันเอ่ยถามมี๊ไปเมื่อมี๊บอกให้ฉันไปทำให้สามคนนั้นเลิกจ้องหน้ากันสักที แล้วฉันเป็นใคร เขาจะฟังฉันไหมเนี่ย ขนาดมี๊พูดพวกเขายังไม่ฟังเลย"ด
"ปล่อยให้น้องหิว จนปวดท้องอีกแล้วน่ะ แด๊ดจะทำโทษเราตาเฮล"แด๊ดพูดออกไปด้วยนำ้เสียงจริงจัง พี่เฮลทำหน้าสำนึกผิด แล้วเเด๊ดก็พยุงฉันให้เดินมานั่งเก้าอี้ตัวเดิม แล้วแด๊ดก็เดินไปนั่งหัวโต๊ะ "มานั่งนี้กับแด๊ดตาเฮล"แด๊ดเอ่ยเรียกพี่เฮลที่กำลังขยับเก้าอี้นั่งลงตรง ข้างๆฉัน พี่เฮลจึงหันไปมองหน้าแด๊ด แด๊ดจึงทำตาดุๆใส่พี่เฮล พี่เฮลจึงต้องยอมเดินไปนั่งลงข้างๆแด๊ด"นั่งนั้นเลยจ๊ะตาราม เร็วๆจ๊ะน้องหิวแล้ว"มี๊บอกพี่ราม ขณะที่เขาจะเดินไปนั่งข้างคุณลุงลักษ์ที่นั่งอยู่หัวโต๊ะอีกมุมหนึ่ง จนมี๊ฉันเอ่ยเรียกเขา เขาจึงหันมามองหน้าฉัน แล้วก็เดินมานั่งลงข้างๆฉัน ต่อจากพี่เฮล"ไคโร มานี่จ๊ะมานั่งข้างๆมี๊ "มี๊เอ่ยเรียกผู้ชายคนนั้น ก่อนที่เขาจะเดินมานั่งลงข้างๆฉันอีกข้างหนึ่ง แต่โดนมี๊ของฉันเรียกซะก่อน เขาจึงต้องเดินไปนั่งข้างๆมี๊ฉันที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับฉันแทน ซึ่งผู้ชายคนนั้นนั่งตรงข้ามกับพี่เฮล แต่ผู้ชายคนนั้นไม่มองพี่เฮลเลย แต่เขากลับมองไปที่พี่รามที่นั่งอยู่ข้างๆฉันแทน"แจ๋วจ๊ะ ยกอาหารมาได้เลยจ๊ะ ฮันนี่หิวแล้ว"มี๊ฉันตะโกนบอกแจ๋ว "ค่า คุณผู้หญิง"แจ๋วตอบกลับมี๊ฉันมาก่อนจะวิ่งหายเข้าไปในบ้าน"ผู้ชายคนนั้น เขาเป
"อาหารมาแล้วค่า"แจ๋วตะโกนขึ้นมา ทำให้ทุกคนบนโต๊ะอาหารเลิกสนใจฉันและหันไปสนใจอาหารตรงหน้าแทน ไคโรก็ไม่ตอบฉัน ทำไมแฟนของฉันเป็นใคร เขาอยู่ที่ไหน เขาต้องรู้จักกับพี่รามแน่ๆๆเพราะพี่รามบอกฉันว่าเขารู้จักแฟนของฉันดีเลย"ทานข้าวกันดีกว่าคะลูกๆ^_^”มี๊บอกฉัน ในขณะที่แจ๋วกำลังตักข้าวให้พวกคุณป้าอยู่ "ค่ะ"ฉันจึงตอบมี๊ไป แล้วพวกเราทุกคนก็ลงมือทานข้าวกัน พวกคุณป้าฤดีกับมี๊ของฉันชวนกันคุยเรื่องที่เขาไปท่องเที่ยวทั่วโลกด้วยกันมาสี่คนให้คุณป้าแจ่มจันทร์ฟัง "พี่ฮันครับ"ไทเกอร์ที่กินข้าวเสร็จแล้วก็เอ่ยเรียกฉัน"จ๋าไทเกอร์"ฉันจึงเงยหน้าขึ้นจากจานข้าวไปมองไทเกอร์ที่นั่งอยู่ข้างๆป้าแจ่มจันทร์ฝั่งตรงข้ามฉันอย่างสงสัย"เกอร์กินข้าวหมดแล้ว เกอร์เก่งไหมคร๊าบ?"ไทเกอร์ส่งยิ้มมาให้ฉัน"เก่งมากเลยจ๊ะ แถมหล่อมากๆด้วย^_^"ฉันบอกไทเกอร์ไป จนไทเกอร์เขินบิดตัวไปบิดตัวมาอยู่บนเก้าอี้นั่งของเขาตื๊ดๆๆๆ(เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์)"โหล มีอะไร ห๊ะ อะไรอีกว่ะ!!"เสียงโทรศัพท์พี่เฮลดังขึ้นแล้วพี่เฮลก็กดรับโทรศัพท์พลางพูดกับปลายสายด้วยนำ้เสียงหงุดหงิด "เออ เดี๋ยวกูไป แค่นี้แหละ!"พี่เฮลวางสายแล้วหันมามองหน้าพี่ราม"มีอะไรว่ะ?"
"ผมกลับก่อนนะครับคุณอา"พี่รามหันไปก้มหัวให้แด๊ดกับมี๊ของฉัน แล้วเขาก็เดินออกจากโต๊ะพี่รามเดินออกไปทางประตูทางเข้าสระนำ้เพื่อออกจากบ้านฉัน ฉันก็มองพี่รามไปจนเขาเดินหายเข้าไปหลังประตูแล้ว ฉันจึงหันกลับมาทำไมพี่รามมองเขาดูเศร้าๆจัง แล้วพี่เฮลพูดอะไรไม่ค่อยเห็นรู้เรื่องเลย "เออใช่ๆๆนี้ฤดี พรุ่งนี่ตารามว่างรึเปล่า?"มี๊ของฉันเอ่ยถามคุณป้าฤดี"ว่างสิ พรุ่งนี้บริษัทเขาให้พนักงานหยุดมั้ง ตารามเลยหยุด"คุณป้าฤดีบอกมี๊ฉัน"พรุ่งนี้หมอนัดตรวจ ฮันนี่น่ะ ฉันเพิ่งนึกได้ว่าฉันกับคุณเฮสมีธุระกับลูกค้าที่สำคัญมากและก็ไม่ไปไม่ได้อ่ะ ให้ตารามพาฮันนี่ไปหาหมอได้ไหม?"มี๊ของฉันพูดกับคุณป้าฤดี แล้วมองมาที่ฉัน พรุ่งนี้หมอนัดเหรอ ฉันต้องไปกับพี่รามเหรอ ตึกๆๆตักๆๆใจเต้นแรงอีกแล้ว"ได้จ๊ะเดี๋ยวฉันบอกตารามให้น่ะ กี่โมงจ๊ะ"คุณป้าฤดีเอ่ยถามมี๊ของฉัน มี๊ของฉันทำหน้านึกคิด"8โมงเช้าจ๊ะให้ตารามมารับนะ"มี๊ฉันบอกคุณป้าฤดีไป"ได้จ๊ะ"คุณป้าฤดีบอกมี๊ฉัน"ฮันนี่ขา หนูอิ่มแล้วใช่ไหมคะ ทานยาแล้วใช่ไหมคะ?"มี๊หันมาถามฉัน"ค่ะหนูอิ่มแล้ว แล้วก็กินยาแล้วค่ะ"ฉันตอบมี๊ไป"งั้นหนูขึ้นไปนอนได้แล้วจ๊ะ ดึกแล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องตื่นเช้า
"อาหารมาแล้วค่า"แจ๋วตะโกนขึ้นมา ทำให้ทุกคนบนโต๊ะอาหารเลิกสนใจฉันและหันไปสนใจอาหารตรงหน้าแทน ไคโรก็ไม่ตอบฉัน ทำไมแฟนของฉันเป็นใคร เขาอยู่ที่ไหน เขาต้องรู้จักกับพี่รามแน่ๆๆเพราะพี่รามบอกฉันว่าเขารู้จักแฟนของฉันดีเลย"ทานข้าวกันดีกว่าคะลูกๆ^_^”มี๊บอกฉัน ในขณะที่แจ๋วกำลังตักข้าวให้พวกคุณป้าอยู่ "ค่ะ"ฉันจึงตอบมี๊ไป แล้วพวกเราทุกคนก็ลงมือทานข้าวกัน พวกคุณป้าฤดีกับมี๊ของฉันชวนกันคุยเรื่องที่เขาไปท่องเที่ยวทั่วโลกด้วยกันมาสี่คนให้คุณป้าแจ่มจันทร์ฟัง "พี่ฮันครับ"ไทเกอร์ที่กินข้าวเสร็จแล้วก็เอ่ยเรียกฉัน"จ๋าไทเกอร์"ฉันจึงเงยหน้าขึ้นจากจานข้าวไปมองไทเกอร์ที่นั่งอยู่ข้างๆป้าแจ่มจันทร์ฝั่งตรงข้ามฉันอย่างสงสัย"เกอร์กินข้าวหมดแล้ว เกอร์เก่งไหมคร๊าบ?"ไทเกอร์ส่งยิ้มมาให้ฉัน"เก่งมากเลยจ๊ะ แถมหล่อมากๆด้วย^_^"ฉันบอกไทเกอร์ไป จนไทเกอร์เขินบิดตัวไปบิดตัวมาอยู่บนเก้าอี้นั่งของเขาตื๊ดๆๆๆ(เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์)"โหล มีอะไร ห๊ะ อะไรอีกว่ะ!!"เสียงโทรศัพท์พี่เฮลดังขึ้นแล้วพี่เฮลก็กดรับโทรศัพท์พลางพูดกับปลายสายด้วยนำ้เสียงหงุดหงิด "เออ เดี๋ยวกูไป แค่นี้แหละ!"พี่เฮลวางสายแล้วหันมามองหน้าพี่ราม"มีอะไรว่ะ?"
"ปล่อยให้น้องหิว จนปวดท้องอีกแล้วน่ะ แด๊ดจะทำโทษเราตาเฮล"แด๊ดพูดออกไปด้วยนำ้เสียงจริงจัง พี่เฮลทำหน้าสำนึกผิด แล้วเเด๊ดก็พยุงฉันให้เดินมานั่งเก้าอี้ตัวเดิม แล้วแด๊ดก็เดินไปนั่งหัวโต๊ะ "มานั่งนี้กับแด๊ดตาเฮล"แด๊ดเอ่ยเรียกพี่เฮลที่กำลังขยับเก้าอี้นั่งลงตรง ข้างๆฉัน พี่เฮลจึงหันไปมองหน้าแด๊ด แด๊ดจึงทำตาดุๆใส่พี่เฮล พี่เฮลจึงต้องยอมเดินไปนั่งลงข้างๆแด๊ด"นั่งนั้นเลยจ๊ะตาราม เร็วๆจ๊ะน้องหิวแล้ว"มี๊บอกพี่ราม ขณะที่เขาจะเดินไปนั่งข้างคุณลุงลักษ์ที่นั่งอยู่หัวโต๊ะอีกมุมหนึ่ง จนมี๊ฉันเอ่ยเรียกเขา เขาจึงหันมามองหน้าฉัน แล้วก็เดินมานั่งลงข้างๆฉัน ต่อจากพี่เฮล"ไคโร มานี่จ๊ะมานั่งข้างๆมี๊ "มี๊เอ่ยเรียกผู้ชายคนนั้น ก่อนที่เขาจะเดินมานั่งลงข้างๆฉันอีกข้างหนึ่ง แต่โดนมี๊ของฉันเรียกซะก่อน เขาจึงต้องเดินไปนั่งข้างๆมี๊ฉันที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับฉันแทน ซึ่งผู้ชายคนนั้นนั่งตรงข้ามกับพี่เฮล แต่ผู้ชายคนนั้นไม่มองพี่เฮลเลย แต่เขากลับมองไปที่พี่รามที่นั่งอยู่ข้างๆฉันแทน"แจ๋วจ๊ะ ยกอาหารมาได้เลยจ๊ะ ฮันนี่หิวแล้ว"มี๊ฉันตะโกนบอกแจ๋ว "ค่า คุณผู้หญิง"แจ๋วตอบกลับมี๊ฉันมาก่อนจะวิ่งหายเข้าไปในบ้าน"ผู้ชายคนนั้น เขาเป
"มาจ๊ะเด็กๆมาทานข้าวกันดีกว่า"มี๊ของฉันเอ่ยขึ้นเมื่อพี่เฮลพี่รามพากันจ้องไปที่ผู้ชายคนนั้นกันหลังจากที่ผู้ชายคนนั้นบอกว่า"ยิ่งเธอจำอะไรไม่ได้แบบนี้ มันย่อมเป็นผลดีกับฉันที่จะทำให้เธอมาชอบฉัน เพราะเธอจำเขาคนนั้นไม่ได้"พอผู้ชายคนนั้นพูดจบปุป พี่เฮลก็เข้าไปกระชากคอเสื้อผู้ชายคนนั้นแล้วก็ตามด้วยพี่ราม จากตอนแรกที่เขานั่งอยู่ข้างหลังฉันพอผู้ชายคนนั้นพูดจบพี่รามก็รีบเดินเข้าไปหาผู้ชายคนนั้นอย่างไว ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาไปทำอะไรกัน จนมี๊เห็นว่าท่าทางจะไม่ดีแล้ว เขาก็เลยเข้าไปจับมือพี่เฮลออกจากคอเสื้อผู้ชายคนนั้น แล้วพวกเขาทั้งสามคนก็เล่นสงครามประสาทกันดูจากสถานะการณ์แล้ว ทั้งสามคนน่าจะไม่เป็นมิตรกันนะ"มาจ๊ะ ไคโรก็มาทานด้วยกันนะลูก"มี๊ฉันเอ่ยขึ้นอีกครั้งเมื่อทั้งสามคนไม่สนใจเสียงของมี๊เลย มี๊ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ ฉันจึงหันไปมองมี๊พลางทำหน้าสงสัย"ฮันนี่คะเอาหูมานี้"มี๊กวักมือพลางบอกฉันให้เอาหูเข้าไปใกล้ๆมี๊ แล้วมี๊ก็กระซิบกระซาบบอกอะไรกับฉัน"จ๊ะดีเหรอคะ?"ฉันเอ่ยถามมี๊ไปเมื่อมี๊บอกให้ฉันไปทำให้สามคนนั้นเลิกจ้องหน้ากันสักที แล้วฉันเป็นใคร เขาจะฟังฉันไหมเนี่ย ขนาดมี๊พูดพวกเขายังไม่ฟังเลย"ด
"มี๊สวัสดีครับ คุณป้าสวัสดีครับ สวัสดีครับ"เขาหันไปยกมือสวัสดีมี๊ของฉันและคุณป้าฤดีกับคุณป้าแจ่มจันทร์ที่นั่งอยู่ข้างหลังฉัน มี๊และคุณป้าสองท่านยกมือรับไหว้ผู้ชายคนนั้น"ฮันนี่เธอเป็นยังไงบ้าง ฉันคิดถึงเธอ"เขาบอกฉันและพยายามจะเข้ามาหาฉัน แต่ก็โดนพี่เฮลผลักไหล่ไว้ "ฮันนี่ทำไมเธอถึงมองฉันแบบนั้น มองเหมือนไม่รู้จักฉันเลย?"เขามองมาที่ฉัน ฉันกำลังสงสัยอยู่ว่าเขาเป็นใคร?"ตาเฮล!ปล่อยเขามา"มี๊ของฉันบอกพี่เฮลด้วยนำ้เสียงดุๆ พี่เฮลหันมามองมี๊ฉัน แต่เจอมี๊ฉันทำสายตาดุๆใส่พี่เฮลจึงยอมปล่อยผู้ชาย คนนั้นให้เข้ามาหาฉัน เขารีบเดินเข้ามาหาฉันแล้วจับตัวฉันพลิกไปพลิกมาเหมือนหาอะไร"เธอเจ็บตรงไหนฮันนี่ ไลน์มาก็ไม่อ่านโทรมาก็ไม่รับ"เขาบอกฉันด้วยนำ้เสียงงอนๆ เขาเป็นใคร เขาเป็นแฟนฉันเหรอ แต่ทำไมฉันไม่รู้สึกรักเขาเลยล่ะ"ฉันคิดถึงเธอมากนะ"ผู้ชายคนนี้บอกฉันแล้วคว้าตัวฉันเขาไปกอด ฉันรีบผลักเขาออกอย่างไว พี่เฮลรีบเดินเข้ามากระชากคอเสื้อผู้ชายคนนั้น เขามีสีหน้าตกใจ"นาย เป็น ใคร?"ฉันถามเขาออกไปด้วยความสงสัย พร้อมใช้มือปัดไปตามแขนที่เพิ่งจะโดนเขากอด ฉันไม่ได้รังเกียจเขา แต่ฉันแค่ไม่ชอบเขา"ฮันนี่ เธอจำฉันไม่ได้
"อ้าว ตารามมานั้งนี้จ๊ะมา"มี๊ฉันที่หันไปมองทางประตูออกมายังสระนำ้ท่านก็เรียกพี่ราม ฉันจึงหันไปมองก็เห็นพี่รามที่เพิ่งจะเดินเข้ามา เขาใส่เสื้อยืดสีดำกางเกงขาสั้นสีขาวพี่รามมีรอยสักด้วยที่แขนข้างขวาแล้วเสื้อสีดำที่เขาใส่มันช่างขับกับผิวขาวๆของเขา แล้วเขาไว้ผมหน้าม้าด้วย ทำไมเขาดูหล่อจัง พี่รามที่ได้ยินเสียงมี๊ฉันเรียกเขาก็หันมาพยักหน้าให้มี๊ พี่รามค่อยๆเดินเข้ามาอย่างช้าๆฉันจึงก้มหน้าหลบเขา แล้วเอามือไปกุมไว้ตรงหน้าอกข้างซ้ายของตัวเอง ตึกๆๆๆตักๆๆๆ "เห้ออออ"ฉันถอดหายใจออกมาอย่างแรง ใจฉันเต้นแรงเกินไปทำให้ฉันรู้สึกอึดอัดอ่ะ"เป็นอะไรคะลูก?"มี๊หันมามองฉันอย่างสงสัย ท่านน่าจะได้ยินเสียงฉันถอนหายใจของฉันล่ะมั้ง"อ๋อเปล่าค่ะๆ"ฉันจึงโบกมือบอกมี๊ไป"ตารามนั่งนี้จ๊ะ นั่งกับน้องน่ะ"มี๊ของฉันรีบลุกขึ้นจากที่นั่งเดินมาขยับเอ้ากี้ให้พี่รามนั่งลงตรงข้างๆฉัน พี่รามก้มหัวให้มี๊ของฉันเป็นเชิงขอบคุณ มี๊ของฉันหันไปยิ้มให้กับคุณป้าฤดีและคุณป้าแจ่มจันทร์ "ช่วงนี้เหนื่อยๆเหรอลูก แม่มองรามผอมลงรึเปล่า?"คุณป้าฤดีเอ่ยถามพี่ราม ที่ตอนนี้เขามองตรงไปทางสระนำ้ แล้วเขาก็หันไปมองหน้าคุณป้าฤดีที่เอ่ยถามเขา"นิดหน่อ
หัวใจฉันเต้นแรงมาก เขาจะทำอะไร ฉันรีบหลับตาอย่างไวอย่างตื่นเต้น แล้วฉันก็รู้สึกว่าเหมือนมีอะไรมาโดนแก้มฉัน ฉันจึงรีบลืมตาดู ก็พบว่าพี่รามเขาหอมแก้มฉัน อร๊ายยเขิน"หนูเป็นอะไร หน้าแดงจัง ไม่สบายเหรอคะ"พอพี่รามเขาผละออกจากแก้มฉันเขาก็จ้องมองหน้าฉันที่ร้อนผ่าว พี่รามยื่นหลังมือมาสัมผัสหน้าผากของฉัน"ตัวไม่ร้อนหนิคะ?"พี่รามบอกฉันเมื่อเขาชักมือของเขากลับไปแล้ว ฉันจึงส่งยิ้มแหยๆไปให้เขา แล้วเอามือขึ้นไปลูบแก้มตัวเองLINE LINE (เสียงแจ้งเตือนไลน์)ฉันรีบก้มหน้าไปมองหน้าจอโทรศัพท์ทันทีที่มีเสียงเเจ้งเตือนข้อความเข้ามา มาจากคนๆเดิมอีกแล้ว เขาเป็นใคร ฉันเอามือไปจับขมับทันที ปวดหัวจี๊ดๆ"มีอะไรเหรอคะ ปวดหัวเหรอ"พี่รามเอ่ยถามฉันด้วยนำ้เสียงเป็นห่วง"นิดหน่อยค่ะ ฮันนี่แค่สงสัยว่าข้อความที่ถูกส่งมาทุกวันเป็นของใคร? "ฉันเงยหน้าขึ้นไปตอบพี่ราม"แล้วไมหนูไม่เปิดเข้าไปดูละคะ?"พี่รามเอ่ยถามฉัน"มันมีรหัส หนูไม่รู้รหัส"ฉันบอกพี่รามไป พี่รามพยักหน้าเข้าใจ "คุณฮันนี่คะๆๆ"เสียงเเจ๋วเรียกฉัน มาจากทางประตูบ้าน ฉันจึงหันไปมอง"คุณผู้หญิง ให้มาตามคุณฮันนี่ไปอาบนำ้ค่ะ "แจ๋ววิ่งเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน"อ๋อจ๊ะ"ฉ
"พี่ชายยยยยมาแล้วว มานี้หน่อยคร๊าบบ"ฉันกำลังก้มหน้าฟุบลงไปกับโต๊ะก็ได้ยินเสียง ไทเกอร์เรียกใครคนหนึ่งเสียงดัง ฉันจึงเงยหน้าขึ้นไปมองสงสัยจะเป็นพี่เฮล เพราะเมื่อตอนเที่ยงเขาจะพาฉันไปดูโรงแรมของเขาด้วย แต่มี๊ไม่ให้ฉันไป แต่ที่โรงแรมของพี่เฮลมีปัญหานิดหน่อยจึงทำให้เขาต้องรีบเข้าไปดู สงสัยพี่เฮลจะกลับมาแล้ว"ไทเกอร์ ไหนพี่เฮลล่ะ?”ฉันที่หันหลังกลับไปมองที่หน้าบ้านของตัวเองก็ไม่พบรถของพี่เฮลเลย"พี่ชาย"ไทเกอร์ยังคงเรียกใครอยู่ฉันจึงหันไปมองไทเกอร์ที่ตอนนี้วิ่งเข้าไปหาเจ้าของเสื้อสูทที่ฉันรอดูอยู่ทุกๆวันยังไงล่ะ เขาคือพี่ราม เมื่อไทเกอร์วิ่งเข้าไปถึงตัวพี่ราม พี่รามก็อุ้มไทเกอร์ แล้วจับปีกแขนไทเกอร์หมุนไปรอบๆ"ฮ่าๆๆๆพี่ชายย"เสียงไทเกอร์ยิ้มหัวเราะ สนุกสนาน ฉันก็มองไปแล้วก็ยิ้มตาม พี่รามเขาก็ยิ้ม เขายิ้มน่ารักจัง ฉันไม่เคยเห็นเขายิ้มเลยฉันเอามือไปกุมหน้าอกข้างซ้ายของตัวเอง ตอนนี้หัวใจของฉันเต้นแรงมาก พี่รามปล่อยไทเกอร์ลงแล้วจูงมือไทเกอร์เดินเข้ามาหาฉันที่นั่งอยู่บนม้านั่งที่สวน พี่รามนั่งลงข้างๆฉันแล้วจับไทเกอร์นั่งตัก"ออกมานั่งทำอะไรตรงนี้คะ?"พี่รามเอ่ยถามฉัน แล้วยื่นมือมาลูบหัวฉัน ฉันจึงย
ฮันนี่ เอริยา.........."พี่ฮันคร๊าบบบจุ๊ฟฟ"ไทเกอร์เด็กชายตัวน้อย วิ่งเข้ามาหอมแก้มของฉันที่นั่งเล่นอยู่บนเก้าอี้ในสวนข้างบ้าน ฉันออกจากโรงพยาบาลมาได้อาทิตย์หนึ่งแล้ว แต่ก็ยังคงจำอะไรไม่ได้อยู่ดี มี๊ของฉันเอารูปตอนฉันเด็กๆมาเปิดให้ฉันดูแล้วก็เล่าเรื่องราวในอดีตให้ฉันฟัง ฉันก็ยังคงจำได้รางๆเลือนๆพอคิดถึงที่ไรปวดหัวทุกที ส่วนพี่เฮลดูแลฉันดีมาก ตามติดฉันตลอดไม่รู้ทำไม ตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ฉันกลับมาอยู่บ้าน ช่วงเวลา5โมงเย็นของทุกวัน และ7โมงครึ่งของทุกวัน ฉันจะมานั่งที่โต๊ะม้านั่งที่ในสวนข้างๆบ้านคุณป้าฤดีทุกวัน เพื่อรอแอบดูผู้ชายในชุดสูทสีดำฉันเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงต้องมารอเจอเขาทุกวัน สงสัยเขาคงจะเป็นพี่ชายที่แสนดีของฉันแหละมั้ง ตอนเช้าเขาจะใส่แค่เสื้อเชิ้ตสีขาว และเอาเสื้อสูทพลาดแขนเดินออกมาจากบ้านของเขา และเดินไปยังโรงจอดรถหน้าบ้านเขาและขับรถสปอร์ตคันหรูของเขาออกไปจากบ้านประมาน7โมงครึ่งเช้าของทุกวัน และกลับเข้าบ้านเขาอีกทีประมาน5โมงเย็นของทุกวันฉันเองก็ไม่รู้ว่าเขาไปไหน แต่แปลกทำไมวันนี้ก็เลย5โมงเย็นเเล้วทำไมเขายังไม่กลับมาอีก"พี่ฮัน คร๊าบ ดูเครื่องบินผมสิ"ไทเกอร์เรียกฉันพลางชูเครื่องบิน