"มี๊สวัสดีครับ คุณป้าสวัสดีครับ สวัสดีครับ"เขาหันไปยกมือสวัสดีมี๊ของฉันและคุณป้าฤดีกับคุณป้าแจ่มจันทร์ที่นั่งอยู่ข้างหลังฉัน มี๊และคุณป้าสองท่านยกมือรับไหว้ผู้ชายคนนั้น"ฮันนี่เธอเป็นยังไงบ้าง ฉันคิดถึงเธอ"เขาบอกฉันและพยายามจะเข้ามาหาฉัน แต่ก็โดนพี่เฮลผลักไหล่ไว้ "ฮันนี่ทำไมเธอถึงมองฉันแบบนั้น มองเหมือนไม่รู้จักฉันเลย?"เขามองมาที่ฉัน ฉันกำลังสงสัยอยู่ว่าเขาเป็นใคร?"ตาเฮล!ปล่อยเขามา"มี๊ของฉันบอกพี่เฮลด้วยนำ้เสียงดุๆ พี่เฮลหันมามองมี๊ฉัน แต่เจอมี๊ฉันทำสายตาดุๆใส่พี่เฮลจึงยอมปล่อยผู้ชาย คนนั้นให้เข้ามาหาฉัน เขารีบเดินเข้ามาหาฉันแล้วจับตัวฉันพลิกไปพลิกมาเหมือนหาอะไร"เธอเจ็บตรงไหนฮันนี่ ไลน์มาก็ไม่อ่านโทรมาก็ไม่รับ"เขาบอกฉันด้วยนำ้เสียงงอนๆ เขาเป็นใคร เขาเป็นแฟนฉันเหรอ แต่ทำไมฉันไม่รู้สึกรักเขาเลยล่ะ"ฉันคิดถึงเธอมากนะ"ผู้ชายคนนี้บอกฉันแล้วคว้าตัวฉันเขาไปกอด ฉันรีบผลักเขาออกอย่างไว พี่เฮลรีบเดินเข้ามากระชากคอเสื้อผู้ชายคนนั้น เขามีสีหน้าตกใจ"นาย เป็น ใคร?"ฉันถามเขาออกไปด้วยความสงสัย พร้อมใช้มือปัดไปตามแขนที่เพิ่งจะโดนเขากอด ฉันไม่ได้รังเกียจเขา แต่ฉันแค่ไม่ชอบเขา"ฮันนี่ เธอจำฉันไม่ได้
"มาจ๊ะเด็กๆมาทานข้าวกันดีกว่า"มี๊ของฉันเอ่ยขึ้นเมื่อพี่เฮลพี่รามพากันจ้องไปที่ผู้ชายคนนั้นกันหลังจากที่ผู้ชายคนนั้นบอกว่า"ยิ่งเธอจำอะไรไม่ได้แบบนี้ มันย่อมเป็นผลดีกับฉันที่จะทำให้เธอมาชอบฉัน เพราะเธอจำเขาคนนั้นไม่ได้"พอผู้ชายคนนั้นพูดจบปุป พี่เฮลก็เข้าไปกระชากคอเสื้อผู้ชายคนนั้นแล้วก็ตามด้วยพี่ราม จากตอนแรกที่เขานั่งอยู่ข้างหลังฉันพอผู้ชายคนนั้นพูดจบพี่รามก็รีบเดินเข้าไปหาผู้ชายคนนั้นอย่างไว ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาไปทำอะไรกัน จนมี๊เห็นว่าท่าทางจะไม่ดีแล้ว เขาก็เลยเข้าไปจับมือพี่เฮลออกจากคอเสื้อผู้ชายคนนั้น แล้วพวกเขาทั้งสามคนก็เล่นสงครามประสาทกันดูจากสถานะการณ์แล้ว ทั้งสามคนน่าจะไม่เป็นมิตรกันนะ"มาจ๊ะ ไคโรก็มาทานด้วยกันนะลูก"มี๊ฉันเอ่ยขึ้นอีกครั้งเมื่อทั้งสามคนไม่สนใจเสียงของมี๊เลย มี๊ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ ฉันจึงหันไปมองมี๊พลางทำหน้าสงสัย"ฮันนี่คะเอาหูมานี้"มี๊กวักมือพลางบอกฉันให้เอาหูเข้าไปใกล้ๆมี๊ แล้วมี๊ก็กระซิบกระซาบบอกอะไรกับฉัน"จ๊ะดีเหรอคะ?"ฉันเอ่ยถามมี๊ไปเมื่อมี๊บอกให้ฉันไปทำให้สามคนนั้นเลิกจ้องหน้ากันสักที แล้วฉันเป็นใคร เขาจะฟังฉันไหมเนี่ย ขนาดมี๊พูดพวกเขายังไม่ฟังเลย"ด
"ปล่อยให้น้องหิว จนปวดท้องอีกแล้วน่ะ แด๊ดจะทำโทษเราตาเฮล"แด๊ดพูดออกไปด้วยนำ้เสียงจริงจัง พี่เฮลทำหน้าสำนึกผิด แล้วเเด๊ดก็พยุงฉันให้เดินมานั่งเก้าอี้ตัวเดิม แล้วแด๊ดก็เดินไปนั่งหัวโต๊ะ "มานั่งนี้กับแด๊ดตาเฮล"แด๊ดเอ่ยเรียกพี่เฮลที่กำลังขยับเก้าอี้นั่งลงตรง ข้างๆฉัน พี่เฮลจึงหันไปมองหน้าแด๊ด แด๊ดจึงทำตาดุๆใส่พี่เฮล พี่เฮลจึงต้องยอมเดินไปนั่งลงข้างๆแด๊ด"นั่งนั้นเลยจ๊ะตาราม เร็วๆจ๊ะน้องหิวแล้ว"มี๊บอกพี่ราม ขณะที่เขาจะเดินไปนั่งข้างคุณลุงลักษ์ที่นั่งอยู่หัวโต๊ะอีกมุมหนึ่ง จนมี๊ฉันเอ่ยเรียกเขา เขาจึงหันมามองหน้าฉัน แล้วก็เดินมานั่งลงข้างๆฉัน ต่อจากพี่เฮล"ไคโร มานี่จ๊ะมานั่งข้างๆมี๊ "มี๊เอ่ยเรียกผู้ชายคนนั้น ก่อนที่เขาจะเดินมานั่งลงข้างๆฉันอีกข้างหนึ่ง แต่โดนมี๊ของฉันเรียกซะก่อน เขาจึงต้องเดินไปนั่งข้างๆมี๊ฉันที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับฉันแทน ซึ่งผู้ชายคนนั้นนั่งตรงข้ามกับพี่เฮล แต่ผู้ชายคนนั้นไม่มองพี่เฮลเลย แต่เขากลับมองไปที่พี่รามที่นั่งอยู่ข้างๆฉันแทน"แจ๋วจ๊ะ ยกอาหารมาได้เลยจ๊ะ ฮันนี่หิวแล้ว"มี๊ฉันตะโกนบอกแจ๋ว "ค่า คุณผู้หญิง"แจ๋วตอบกลับมี๊ฉันมาก่อนจะวิ่งหายเข้าไปในบ้าน"ผู้ชายคนนั้น เขาเป
"อาหารมาแล้วค่า"แจ๋วตะโกนขึ้นมา ทำให้ทุกคนบนโต๊ะอาหารเลิกสนใจฉันและหันไปสนใจอาหารตรงหน้าแทน ไคโรก็ไม่ตอบฉัน ทำไมแฟนของฉันเป็นใคร เขาอยู่ที่ไหน เขาต้องรู้จักกับพี่รามแน่ๆๆเพราะพี่รามบอกฉันว่าเขารู้จักแฟนของฉันดีเลย"ทานข้าวกันดีกว่าคะลูกๆ^_^”มี๊บอกฉัน ในขณะที่แจ๋วกำลังตักข้าวให้พวกคุณป้าอยู่ "ค่ะ"ฉันจึงตอบมี๊ไป แล้วพวกเราทุกคนก็ลงมือทานข้าวกัน พวกคุณป้าฤดีกับมี๊ของฉันชวนกันคุยเรื่องที่เขาไปท่องเที่ยวทั่วโลกด้วยกันมาสี่คนให้คุณป้าแจ่มจันทร์ฟัง "พี่ฮันครับ"ไทเกอร์ที่กินข้าวเสร็จแล้วก็เอ่ยเรียกฉัน"จ๋าไทเกอร์"ฉันจึงเงยหน้าขึ้นจากจานข้าวไปมองไทเกอร์ที่นั่งอยู่ข้างๆป้าแจ่มจันทร์ฝั่งตรงข้ามฉันอย่างสงสัย"เกอร์กินข้าวหมดแล้ว เกอร์เก่งไหมคร๊าบ?"ไทเกอร์ส่งยิ้มมาให้ฉัน"เก่งมากเลยจ๊ะ แถมหล่อมากๆด้วย^_^"ฉันบอกไทเกอร์ไป จนไทเกอร์เขินบิดตัวไปบิดตัวมาอยู่บนเก้าอี้นั่งของเขาตื๊ดๆๆๆ(เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์)"โหล มีอะไร ห๊ะ อะไรอีกว่ะ!!"เสียงโทรศัพท์พี่เฮลดังขึ้นแล้วพี่เฮลก็กดรับโทรศัพท์พลางพูดกับปลายสายด้วยนำ้เสียงหงุดหงิด "เออ เดี๋ยวกูไป แค่นี้แหละ!"พี่เฮลวางสายแล้วหันมามองหน้าพี่ราม"มีอะไรว่ะ?"
"ผมกลับก่อนนะครับคุณอา"พี่รามหันไปก้มหัวให้แด๊ดกับมี๊ของฉัน แล้วเขาก็เดินออกจากโต๊ะพี่รามเดินออกไปทางประตูทางเข้าสระนำ้เพื่อออกจากบ้านฉัน ฉันก็มองพี่รามไปจนเขาเดินหายเข้าไปหลังประตูแล้ว ฉันจึงหันกลับมาทำไมพี่รามมองเขาดูเศร้าๆจัง แล้วพี่เฮลพูดอะไรไม่ค่อยเห็นรู้เรื่องเลย "เออใช่ๆๆนี้ฤดี พรุ่งนี่ตารามว่างรึเปล่า?"มี๊ของฉันเอ่ยถามคุณป้าฤดี"ว่างสิ พรุ่งนี้บริษัทเขาให้พนักงานหยุดมั้ง ตารามเลยหยุด"คุณป้าฤดีบอกมี๊ฉัน"พรุ่งนี้หมอนัดตรวจ ฮันนี่น่ะ ฉันเพิ่งนึกได้ว่าฉันกับคุณเฮสมีธุระกับลูกค้าที่สำคัญมากและก็ไม่ไปไม่ได้อ่ะ ให้ตารามพาฮันนี่ไปหาหมอได้ไหม?"มี๊ของฉันพูดกับคุณป้าฤดี แล้วมองมาที่ฉัน พรุ่งนี้หมอนัดเหรอ ฉันต้องไปกับพี่รามเหรอ ตึกๆๆตักๆๆใจเต้นแรงอีกแล้ว"ได้จ๊ะเดี๋ยวฉันบอกตารามให้น่ะ กี่โมงจ๊ะ"คุณป้าฤดีเอ่ยถามมี๊ของฉัน มี๊ของฉันทำหน้านึกคิด"8โมงเช้าจ๊ะให้ตารามมารับนะ"มี๊ฉันบอกคุณป้าฤดีไป"ได้จ๊ะ"คุณป้าฤดีบอกมี๊ฉัน"ฮันนี่ขา หนูอิ่มแล้วใช่ไหมคะ ทานยาแล้วใช่ไหมคะ?"มี๊หันมาถามฉัน"ค่ะหนูอิ่มแล้ว แล้วก็กินยาแล้วค่ะ"ฉันตอบมี๊ไป"งั้นหนูขึ้นไปนอนได้แล้วจ๊ะ ดึกแล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องตื่นเช้า
7:00น. บ้านรัตนบูรภาพิทักษ์"ฮันนี่คะ พี่รามมารอแล้วนะลูก เสร็จรึยังคะ"เสียงมี๊ตะโกนเรียกฉัน ตอนนี้ฉันกำลังแต่งตัวอยู่ ฉันตื่นตั้งแต่ตี5เพื่อมาหาชุดสวยๆเพื่อจะใส่ไปวันนี้ ไม่ต้องสงสัยหรอกว่าแค่ไปหาหมอทำไมต้องแต่งตัวสวยๆด้วย เพราะฉันเองก็ตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่าแค่ไปหาหมอทำไมต้องแต่งชุดสวยๆด้วยเหมือนกัน"อีก15นาทีนะคะมี๊ หนูแต่งตัวอยู่"ฉันตะโกนบอกมี๊ไป เสื้อผ้าของฉันเยอะมาก ตู้เสื้อผ้ามีทั้งหมด3ตู้ และตอนนี้ฉันเอาเสื้อผ้าออกมาลองใส่หมดเลย แต่ก็ยังไม่เจอชุดที่ถูกใจมันมีแต่โป๊ๆทั้งนั้นเลย เมื่อก่อนสงสัยฉันจะเป็นคนที่มีความมั่นใจในตัวเองสูงมากเลยน่ะเนี่ย"จ๊ะ เร็วๆน่ะจ๊ะเดี๋ยวพี่เขาคอยนานน่ะลูก"มี๊บอกฉันจากหน้าห้อง"ค่าาา"ฉันจึงตะโกนบอกมี๊กลับไป แล้วมาวุ่นหาเสื้อผ้าอีก เห้อ แค่ไปหาหมอเองฮันนี่ เธอจะเลือกเยอะทำไมเนี่ย15นาทีต่อมา"คุณฮันนี่คะ เอาคู่ไหนดีคะ?"แจ๋วเอ่ยถามฉันตอนนี้ฉันแต่งตัวเสร็จแล้ว แล้วลงมาเลือกรองเท้าอยู่รองเท้าก็เยอะพอๆกับเสื้อผ้าเลย ฉันเลือกไม่ถูกจริงๆ แค่ไปหาหมอเองทำไมต้องตื่นเต้นด้วยเนี่ย"อืมมม"ฉันทำท่าคิดอยู่นาน"เอาคู่นี้ไหมคะ เข้ากับกางเกงของคุณฮันนี่เลยสีขาวสะอ
"คุณเอริยา รัตนบูรภาพิทักษ์ค่ะ"เสียงพยาบาลห้องยาเสียงชื่อฉัน"เดี๋ยวพี่ไปเอามาให้ค่ะ หนูนั่งรอตรงนี้นะ"พี่รามเอ่ยบอกฉันในขณะที่ฉันกำลังจะลุกขึ้นเดินไปเอายา"อ๋อได้ค่ะ"ฉันบอกพี่รามไป แล้วพี่รามก็เดินไปรับยา และจ่ายเงินให้ฉันแทน แล้วเขาก็เดินกลับมาหาฉัน"ไปครับ เสร็จแล้ว"พี่รามเดินมาหยุดตรงหน้าฉัน"ค่ะ"ฉันจึงยืนขึ้น"พี่ขอจับมือได้ไหม?"พี่รามเอ่ยถามฉัน ฉันจึงมองไปที่มือของพี่รามที่ยื่นมารอรับมือจากฉัน แล้วฉันก็เงยหน้าขึ้นไปมองหน้าพี่ราม เขาส่งยิ้มเศร้าๆมาให้ฉัน ฉันไม่อยากเห็นรอยยิ้มแบบนี้เลย ฉันจึงยื่นมือของฉันไปจับมือของพี่ราม แล้วเขาก็ยิ้มให้ฉันมันเป็นรอยยิ้มที่ฉันไม่เคยเห็นจากเขาเลย รอยยิ้มของเขามันทำให้ฉันต้องยิ้มตามเขา เเล้วพี่รามก็จับมือฉันเดินออกมาที่ลานจอดรถของโรงพยาบาล แล้วเขาก็กดรีโมทเปิดรถ เขาเดินมาเปิดประตูให้ฉัน ฉันจึงยิ้มไปให้เขา แล้วพี่รามก็ปิดประตูรถให้ฉัน เขาก็เดินไปขึ้นรถฝั่งคนขับ เมื่อพี่รามขึ้นมานั่งบนรถแล้ว เขาก็หันมามองหน้าฉัน แต่ฉันไม่กล้าหันไปมองหน้าเขาเลย ตอนนี้ใจของฉันเต้นแรงมาก "เห้ออออ"ฉันอึดอัดจนต้องถอนหายใจออกมา"เป็นอะไรคะ?"พี่รามถามฉัน ฉันจึงหันหน้าไปหา
"อ้าวเหรอคะ""ค่ะงั้นเราไปกินอาหารญี่ปุ่นกันนะ"พี่รามหันมาบอกฉัน ฉันจึงพยักหน้าเป็นเชิงว่าได้ค่ะ แล้วพี่รามก็จูงมือฉันเข้าไปในร้านอาหารญี่ปุ่น แล้วเราสองคนก็มานั่งโต๊ะที่เขาจัดไว้สองคน พี่รามจัดการสั่งอาหารให้ฉันเสร็จสรรพ ฉันมองไปที่พี่ราม ฉันมองเห็นเหมือนภาพพี่รามเป็นภาพซ้อนขึ้นมาอีกภาพหนึ่ง ฉันจึงสะบัดหัวไปมา แล้วมองไปที่พี่รามอีกครั้ง กลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว"เป็นอะไรคะปวดหัวเหรอ"พี่รามเอ่ยถามฉันด้วยนำ้เสียงเป็นห่วง"เปล่าค่ะๆ ตาหนูแค่ลายๆนิดหน่อย"ฉันตอบพี่รามไป พี่รามก็ยังคงมามองที่ฉันด้วยความเป็นห่วง"พี่รามคะ"ฉันเอ่ยเรียกพี่ราม ก็เขาเอาแต่นั่งจ้องหน้าฉันเนี่ย ฉันก็เขินเป็นเหมือนกันน่ะ"ครับ"พี่รามขานรับฉัน"พี่รามหมายความว่าไงเหรอคะที่บอกว่าก็เพราะหนู ที่ทำให้พี่ชอบทำหน้าเศร้าๆหนูทำอะไรพี่รามเหรอคะ?"ฉันเอ่ยถามพี่รามไปด้วยความสงสัย พี่รามมองหน้ามาที่ฉันแล้วก็อมยิ้มมาให้ฉัน"หนูเอาใจพี่ไปไงครับ^_^"พี่รามบอกฉัน ฉันก็ยิ่งงงเข้าไปอีก"หนูไม่..."ฉันที่กำลังจะเอ่ยบอกพี่ราม"อาหารมาแล้วค่ะ"พนักงานก็ยกอาหารมาเสิร์ฟเราซะก่อนทำให้ฉันลืมไปเลยว่าจะบอกอะไรพี่ราม"กินเลยค่ะ เลิกถามพี่ได้แล้ว
เดือนต่อมา ประเทศไทย ราม วยุทัศ...... "พี่ราม ไปหยิบนมในตู้เย็นให้หนูหน่อยสิคะ" เสียงเมียผมเอ่ยใช้ผัวคนนี้ไง เมียผมตอนนี้นั่งดูทีวีอย่างสบายใจเลยล่ะครับ ผมกับฮันนี่แต่งงานกันหลังจากที่ผมขอเธอแต่งงานได้อาทิตย์เดียว แล้วตอนนี้เธอก็ท้องแล้วครับ คือจริงๆแล้ว ฮันนี่ท้องได้2เดือนแล้วครับ เธอเอาที่ตรวจครรภ์สองอันมาให้ผมดูในวันแต่งงานของเรา ผมดีใจมากต่อขาต่อแขนให้ลูกไปซะหลายยกเลย แล้วตอนนี้ผมกับฮันนี่เราก็มาฮันนีมูนกันน่ะครับ เธอไม่แพ้ท้องเลย กินเยอะ หิวบ่อย ผมเลยลางานจากท่านประธานบริษัทนำเข้ารถยนต์หรูออกมาเป็าขี้ข้ารับใช้เมียจนกว่าเมียจะคลอดลูกแทน "คร๊าบบ"ผมขานรับเมีย แล้วรีบวิ่งเข้าไปหยิบนมสดที่เป็นแกลลอนให้เมียดื่มพร้อมแก้วนำ้ เป็นกล่องเมียไม่พอกินครับ สงสัยจะได้ลูกแฝดอิอิๆๆ "นี้ครับเมีย"ผมเดินเข้ามาหาเมีย แล้วรินนมใส่แก้วแล้วส่งให้เธอดื่ม เธอก็รีบรับแก้วนมสดไปดื่มอย่างไวด้วยความหิวโหย "มองอะไรคะ?"เธอเอ่ยถามผมที่นั่งบนโซฟาตัวเดียวกันกับเธอแล้วเอามือท้าวคางมองเธอกินแล้วยิ้มตาม "มองเมีย เมียสวย^_^"ผมบอกเธอแล้วนอนหนุนตักเธอ แล้วจูบไปที่ท้องของเธอที่ตอนนี้เริ่มจะนูนๆออกมาแล้ว ไหนเข
พี่รามชูนิ้วสามนิ้วขึ้นมาทำท่าสาบาน ฉันจึงหัวเราะให้กับความน่ารักของเขา~~~I’ll say, “Will you marry me?”~~~(ผมจะพูดว่า คุณจะแต่งงานกับผมไหม)พี่รามร้องเพลง หรือเขาถามฉัน ฉันจึงมองไปที่เขาเพื่อขอคำตอบ พี่รามก็ยิ้ม แล้วเดินไปยืนร้องเพลงที่ตอนแรกที่เขายืนอยู่~~~How many girls in the world can make me feel like this?~~~(จะมีผู้หญิงสักกี่คนในโลกนี้ที่สามารถทำให้ผมรู้สึกแบบนี้ได้)~~~Baby I don’t ever plan to find out~~~(ที่รัก ผมไม่เคยคิดว่าจะเสาะหามัน)~~~The more I look, the more I find the reasons why~~~(สิ่งต่างๆมากมายที่ผมมอง สิ่งต่างๆมากมายที่ผมหาเหตุผลว่าทำไม)~~~You’re the love of my life~~~(คุณเป็นความรักของชีวิตผม) ~~~Cause I have you~~~(เพราะผมมีคุณ) ~~~Girl, I have(ที่รัก ผมมีคุณ)~~~To get right down on bended knee~~~(จะล้มลงนอนบนตักคุณ) พี่รามเดินมาหาฉันแล้วจับมือฉันไปหอม ~~~Nothing else would ever be better, better~~~(ไม่มีอะไรที่จะดีไปกว่านี้อีกแล้ว)~~~That day when…~~~(วันนั้นเมื่อ....)นี้อย่าบอกน่ะว่าที่นิ้วเขาเป็นแผล เพราะพี่รามไปฝึกดีดกีต้าร์มา โ
2เดือนต่อมา ปารีส สาธารณรัฐฝรั่งเศสตอนนี้ฉันกับพี่รามเรามาเที่ยวปารีสกัน อยู่ดีๆพี่รามก็ชวนฉันมา ฉันก็มางั้นๆๆแหละเหงาๆๆอ่ะมี๊กับแด๊ดไม่อยู่ ไปเที่ยว เพิ่มเติมคือเอาไทเกอร์กับคุณป้าแจ่มจันทร์ไปด้วย ฉันจึงเหงาที่ไทเกอร์ไม่อยู่ อลิซกับพี่เฮลก็พากันไปเที่ยว ที่บริษัทพี่รามบอกว่างานเขาหมดแล้ว เขาว่างเลยชวนฉันมาเที่ยว จากตอนแรกๆน่ะพี่รามกลับบ้านมืดทุกวัน ไม่รู้เขาไปไหน ฉันถามเขาก็ไม่ตอบ จนวันหนึ่งเขาหลับแต่ฉันเกิดตื่น ฉันจะลุกขึ้นไปเข้าห้องนำ้ ฉันจับแขนพี่รามที่กอดฉันอยู่ออกแต่พอฉันเห็นที่นิ้วพี่รามเป็นแผล ฉันก็ปลุกเขาขึ้นมาถาม แต่พี่รามก็ไม่ตอบอะไรฉัน แล้วเขาก็กลับบ้านเขาไปนอนที่บ้านเขาเลย และก็ไม่มานอนบ้านฉันอีกเลย จนกระทั่งเขาชวนฉันมาเที่ยวที่ปารีสนี้แหละ"หายไปไหนล่ะ เมื่อยแล้วน่ะ"ฉันบ่นขึ้น แล้วเอามือทุบไปตามขา ตัวเองแรงๆฉันเดินหาพี่รามจนทั่ว แต่ก็ยังไม่เจอไม่รู้เขาไปไหน ตอนนี้ฉันกำลังเดินชมหอไอเฟลอยู่ เรามาถึงเมื่อวานนี้มืดแล้ว วันนี้พี่รามก็เลย ชวนฉันออกมาเดินเล่น ฉันก็เดินชมวิวไปเรื่อยๆจนคลาดกับพี่ราม หรือว่าเขาจะเอาฉันมาทิ้งไว้ที่นี้"ตรงนั้นมีอะไรกันน่ะ คนมุงเต็มเลย "ฉันเอ่ยถาม
ห้องนอนราม"พี่ราม หนูเหนื่อยนะ หนูอยากนอน อย่าทำอะไรหนูเลยน่ะ"ฮันนี่ทำหน้าอ้อนผมทันทีที่ผมอุ้มเธอเข้ามาถึงห้องนอนของผม"ไม่ได้ครับ เพราะหนูทำพี่โกรธ"ผมบอกเธอ แล้วนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่ในห้องของผม ผมจับเธอมานั่งคร่อมบนตักผม ด้วยความที่เธอใส่เดรสสั้น ทำให้ชุดของเธอถกขึ้นไป อวดขาเรียวงาม ผมเอามือลูบไล้ไปตามขาของฮันนี่ แล้วจูบปากเธออย่างดูดดื่ม เธอก็ไม่น้อยหน้าผม จูบตอบผมมือเล็กของเธอยื่นมาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวของผม พอเธอปลดกระดุมออกหมดแล้ว เธอก็เอามือเล็กๆของเธอลูบไล้ไปตามแผงอกแน่นๆของผม "ซี๊ดดด ฮันนี่"ผมเอ่ยชื่อฮันนี่ไปเมื่อเธอ เอามือของเธอมาหยอกเย้าเล่นบีบกับหัวนมของผม แล้วเธอก็ขยับหน้าของเธอเข้ามาซุกไซร้ซอกคอของผม ทำไมเมียนับวันยิ่งร้อนแรงว่ะ"หนูรู้ไหม ถ้าหนูทำพี่แบบนี้ หนูจะไม่ได้นอนยันเช้าเลยนะ”ผมกระซิบบอกเธอที่ข้างหูของเธอ"เหรอคะ? "เธอเอ่ยถามผมทั้งๆที่เธอยังไม่ได้เอาหน้าออกไปจากซอกคอผม เธอจึงดูดเม้มซอกคอผม ผมจึงยื่นมือไปบีบหน้าอกเธอ แล้วดึงสายเดี่ยวของเธอลงมา "พี่ราม ขาาา"ฮันนี่เงยหน้าจากซอกคอผม แล้วเรียกชื่อผมด้วยนำ้เสียงยั่วยวน แล้วเธอก็เอามือของเธอไปลูบตามใบหน้าของเธอลงมาที
"คุณฮันนี่ รึป่าวครับ"มีผู้ชายคนหนึ่ง เข้ามาโอบรอบเอวฉัน ฉันจึงหันกลับไป วันนี้ขอลืมสามีสักวันนะคะ นานแล้วที่ไม่ได้บริหารเสน่ห์เลย"ใช่ค่ะ^_^”"คุณสวยมากเลย"เขาบอกฉัน ฉันจึงยิ้มให้เขาไป"ขอบคุณค่ะ"ฉันยิ้มอย่างเขินๆอย่างมีจริตจะก้านตามแบบฉบับคาสโนวี่ชั้นที่สองของผับ AK (VIP) ราม วยุทัศ......"แม่งเอ้ย! ลูกค้างี่เง่า เมียก็งี่เง่า"ไอ้เฮลเอ่ยขึ้นมาด้วยนำ้เสียงหงุดหงิด มันหงุดหงิดแล้วเสือกลากผมมากินเหล้าด้วยเนี่ยน่ะ ผับตัวเองก็มีเสือกไม่ไป มันบอกผมว่ามาอุดหนุนผับเพื่อนมั่ง ผมก็ไม่เห็นว่าไอ้คาร์มันจะเอาเงินไอ้เฮลเลยสักครั้ง"แล้วมึงจะลากกูมาด้วยทำไม กูคิดถึงเมียกู กูอยากกลับบ้าน"ผมบอกไอ้เฮลไปตามความจริง เห็นฮันนี่บ่นเหนื่อยอยู่ สงสัยผมคงจะปั้มลูกกับเธอหนักเกินไป "น้องกูไม่หนีมึงไปไหนหรอกสัสราม!"ไอ้เฮลบอกผม ผมก็มองมันอย่างเหนื่อยๆ แล้วผมก็หันไปมองไอ้คาร์ที่ตอนนี้เเม่งกระดกแก้วเหล้าเข้าปากอย่างไม่หยุด นึกว่าแดกนำ้เปล่าเถอะครับ!"แล้วมึงล่ะ เมียงี่เง่า?"ผมเอ่ยถามไอ้คาร์ ไอ้คาร์ก็หันมามองหน้าผม "เปล่า เมียกูแค่เเรด!"ไอ้คาร์บอกผม แล้วกระดกเหล้าเข้าปากต่อ นี้มันกล้าว่าเมียแรดเลเหรอว่ะเนี่ย ช
"มี๊ว่าเราออกไปเดินเล่นข้างนอกกันดีกว่าตาเฮล"มี๊หันมาชวนพี่เฮล"อ๋อครับๆๆไปครับเมีย"พี่เฮลขานรับมี๊แล้วจับมืออลิซเดินออกไป แล้วทั้งหมดก็พากันเดินออกไปจากห้องพักผู้ป่วยของฉัน ฉันจึงหันไปมองหน้าพี่ราม "พี่คิดถึงหนูจังเลยคะฮันนี่ ยัยเด็กขี้เซา^_^”พี่รามบอกฉันพลางจับมือฉันไปกุมไว้เขาส่งยิ้มมาให้ฉัน"หนูก็คิดถึงพี่ พี่รามรู้ไหมวันนั้นหนูกลัวมาก หนูอยู่ในห้องที่มองไม่เห็นอะไรเลย มันมืดไปหมด"ฉันบอกพี่รามแล้วเข้าไปสวมกอดเขา พี่รามก็กอดตอบฉัน"พี่ขอโทษ ต่อไปพี่จะไม่ปล่อยหนูให้คลาดสายตาพี่อีกแล้วนะครับ"พี่รามกอดฉันแน่นขึ้น"มันลวนลามหนู มันฉีกเสื้อผ้าหนู หนูกลัว หนูนึกว่าหนูจะไม่รอดแล้ว "ฉันบอกพี่ราม พี่รามกอดฉันแน่นกว่าเดิมอีก"พี่รู้ครับ พี่รู้ พี่อยู่ตรงนี้หนูไม่ต้องกลัวแล้วน่ะ ไม่มีใครทำอะไรหนูได้แล้ว"พี่รามบอกฉันด้วยน้ำเสียงอบอุ่น"หนูหายใจไม่ออก มันเหมือนมีควันมากมาย จนหนูสำลักควัน""ไม่ต้องพูดแล้วคะเด็กดี ลืมมันไปให้หมดนะ หนูแค่ฝันไป แค่นั้นเอง"พี่รามบอกฉัน แล้วเขาก็ก้มหน้าลงมาจูบหน้าผากฉันอย่างแผ่วเบา"พี่รามไปช่วยหนูออกมาจากที่มืดๆนั้นใช่ไหมคะ?"ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองพี่ราม พี่รามก็ก้ม
"คุณ เป็น ใคร คะ?"ฉันเอ่ยถามพี่รามไปด้วยสีหน้าสงสัยและงุนงง พี่เฮลกับอลิซ อลิซจริงๆๆด้วย ทั้งสองเดินไปหามี๊ฉัน เเล้วก็ยิ้มมองมาที่ฉันกับพี่ราม มี๊ฉันเป็นคนโทรไปบอกพี่เฮล ว่าฉันฟื้นแล้ว แล้วความทรงจำทั้งหมดก็กลับมาทั้งหมดแล้ว ในที่นี้ทุกคนรู้ยกเว้นพี่ราม^_^"ฮันนี่ นี่หนูจำพี่ไม่ได้อีกแล้วเหรอ"พี่รามเอ่ยถามฉันด้วยนำ้เสียงอ่อนๆ"กูคงจะยกฮันนี่ให้มึงไม่ได้แล้วว่ะ ไอ้ราม"พี่เฮลเดินมาตบไหล่พี่ราม พี่รามหันขวับไปมองพี่เฮลอย่างไวและเขาก็เดินเข้าไปประชิดตัวพี่เฮลอย่างไวด้วยเช่นกัน"มึงจะผิดคำกับกูเหรอไอ้เฮล?"พี่รามถามพี่เฮลไปด้วยนำ้เสียงดุดันน่ากลัวจัง"พี่รามคะมาหาฮันนี่สิค่ะมาเร็วๆ ชักช้าไม่หอมน่ะ"ฉันบอกพี่รามไป พี่รามก็หันมองมาที่ด้วยสีหน้าสงสัย แต่เขาก็รีบวิ่งเข้ามาหาฉันนะ พลางยื่นหน้าหล่อๆของเขามาตรงหน้าฉัน ฉันจึงยื่นหน้าไปหอมแก้มพี่ราม"ฮันนี่ ไม่ลืมสามีผู้เป็นที่รักหรอกค่ะ"ฉันกระซิบไปที่ข้างหูของพี่ราม พี่รามหันไปก้มหัวให้มี๊ฉัน แล้วหันหน้ากลับมาประกบริมฝีปากของฉันอย่างไว มันเป็นสัมผัสแห่งความรักที่เต็มเปี่ยมไปทั้งหัวใจ ความคิดถึงที่โหยหา "ออ อ่ออ อ่ะ อัอ อี อาอ ใอ ไอ อออ(พอก่อนค่ะฮั
"ขอนำ้กินหน่อยได้ไหมคะ"ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาในห้องสี่เหลี่ยมสีขาวที่มันสะอาดตาพลางเอ่ยขึ้น ฉันมองไปรอบๆห้องก็เห็นมี๊ของฉันกำลังนั่งหลับอยู่ข้างๆฉัน ฉันยังไม่ตายใช่ไหม ฉันยังมีชีวิตอยู่"มี๊ มี๊คะ"ฉันเอ่ยเรียกมี๊"ฮันนี่ฮันนี่!"มี๊ของฉันตะโกนขึ้นมาอย่างเสียงดัง แล้วมองมาที่ฉัน ฉันก็ส่งยิ้มไปให้มี๊ แล้วพยายามจะยันตัวเองลุกขึ้นนั่ง มี๊รีบมาช่วยพยุงฉันให้ลุกขึ้นนั่ง"หนูยังไม่ตายใช่ไหมคะมี๊ ทำไมหนูปวดหัวแบบนี้ล่ะ?”ฉันเอ่ยถามมี๊ไป มี๊จับมือของฉันไปกุมไว้ พร้อมกับยื่นมืออีกข้างของมี๊มาจับหน้าฉัน"หนูยังไม่ตายลูก ตอนนี้หนูอยู่โรงพยาบาลแล้ว หนูก็ปลอดภัยจ๊ะ หนูแค่หลับไป3วันเอง"มี๊บอกฉันด้วยนำ้เสียงอบอุ่น ฉันโผล่ตัวเข้ากอดมี๊ทันที มี๊ก็กอดแล้วลูบหลังฉัน"มี๊ขอโทษนะลูก ที่ดูหนูไม่ดี มี๊ขอโทษฮืฮๆๆ"มี๊ฉันเอ่ยด้วยนำ้เสียงสะอื้นไห้ ฉันจึงผละออกจากมี๊ แล้วยื่นมือขึ้นไปเช็ดนำ้ตาให้มี๊"ไม่มีใครผิดทั้งนั้นแหละค่ะมี๊ อย่าโทษตัวเองนะคะ หนูปลอดภัยแล้วไงแถมแข็งแรงกว่าเดิมอีก^_^"ฉันบอกมี๊ไป พลางยกแขนขึ้นมาทำท่าเบ่งกล้าม มี๊ของฉันก็หัวเราะออกมา"มี๊คะหนูขอ นำ้กินหน่อยได้ไหมคะ"ฉันบอกมี๊ไป มี๊จึงรีบรินนำ้ในเหยือก
"เมียกู ใครอย่าแตะ ไอ้สัส!"ผมบอกมันแล้วเตะเสยคางมันไปอย่างแรงทำให้มันสลบไปทันที"กูอยากจะฆ่ามึง ให้ตายตอนนี้เลยด้วยซำ้"ผมพูดขึ้น "แต่มึงเสือกอยากจะข่มขืนเมียกูเอง กูจะทำให้มึงเจ็บมากกว่าที่เมียกูเจ็บ " ผมพูดแล้วกดโทรศัพท์หาคนๆหนึ่ง"ผมมีของหวาน อยากจะให้พวกคุณได้ลิ้มลอง"ผมพูดกับปลายสายไป"หนุ่มญี่ปุ่น สนใจไหม ที่โกดังท่าเรือS รีบๆมาก่อนที่ผมจะเปลี่ยนใจฆ่ามันทิ้ง"ผมบอกปลายสายด้วยนำ้เสียงเย็นชา คนนี้ๆรู้จักผมดีว่าผมพูดจริงแล้วก็ทำจริง"ผมขอ แค่อย่างเดียว ถ่ายคลิป แล้วปล่อยลงเน็ตให้ผมด้วย"ผมบอกปลายสายแล้ววางสายไป "มึงกล้าทำให้เมียกูเจ็บ มึงจะต้องเจ็บกว่าเมียกู"ผมพูดขึ้น แล้วจับตัวไอ้ฮิโรชิมามัดติดกับเสาเหล็กที่อยู่ตรงนั้น แล้วหันไปมองมัน"ขอให้สนุก กับบรรดาหนุ่มๆที่กูหามาให้นะ^_^"ผมพูดกับมันแล้วก็เดินกลับเข้าไปหาพวกไอ้คาร์ ไอ้น็อต ไอ้พอร์ช ไอ้รันเวย์ ศพชายชุดดำนอนเกลื่อนเต็มพื้นโกดัง ผมก็เห็นคนกลุ่มหนึ่ง นั่ง จับกลุ่มคุยกันอย่างสนุกสนาน ผมรีบเดินเข้าไปพวกมันด้วยรอยยิ้ม"ห่า หายไปไหนมาว่ะ?"ไอ้น็อตเอ่ยถามผม พวกมันกำลังนั่งคุยกันอยู่ มีไอ้น็อต ไอ้พอร์ช ไอ้รันเวย์ ไอ้คาร์ เพิ่มเติมคือไอ้อา