"ฮันนี่ พี่ขอโทษ ทำไมทำหน้าเหมือนกลัวพี่เลยล่ะ?”ผู้ชายคนนั้นถามฉัน แล้วเขาก็ทำท่าจะเข้ามาหาฉันอีกครั้ง ฉันจึงหลับตาแล้วกอดมี๊แน่น มี๊ก็ลูบผมฉันเพื่อปลอบโยน ทำไมเขาน่ากลัวจัง เขาเป็นแฟนของฉันเหรอ"เขาเป็นแฟนของหนูเหรอคะ?"ฉันเงยหน้าขึ้นไปถามมี๊ มี๊จึงส่งยิ้มกลับมาให้ฉัน "ไม่ใช่หรอกค่ะลูก เขาคือพี่เฮล เป็นพี่ชายของหนูไงคะ"มี๊บอกฉัน ฉันจึงหันกลับไปมองหน้าผู้ชายคนนั้น เขาส่งยิ้มมาให้ฉัน ฉันจึงส่งยิ้มกลับไปให้เขา แล้วเขาก็ค่อยๆยื่นตัวเดินเข้ามาหาฉัน แล้วเขาก็ยื่นมือมาจับมือฉัน"พี่ดีใจนะคะที่ฮันนี่ของพี่ปลอดภัย ต่อไปนี้พี่จะดูแลน้องเองนะ^_^"พี่เฮลจับมือฉันและบอกฉันพลางหันกลับไปมองผู้ชายคนที่หอมแก้มฉันที่ยืนอยู่ข้างหลังเขา "เเล้วคนไหนเหรอคะที่เป็นแฟนหนู พี่คนนั้นเหรอคะ?"พี่เฮลปล่อยมือฉัน ฉันจึงเงยหน้าขึ้นไปถามมี๊พร้อมชี้นิ้วไปที่ผู้ชายคนที่หอมแก้มฉัน เขาส่งยิ้มบางๆมาให้ฉัน แต่ทำไมรอยยิ้มของเขามันดูเศร้าจัง"จ๊..."มี๊จะตอบอะไรฉัน แต่พี่เฮลก็พูดขึ้นมาซะก่อน"ไม่ใช่!!ไอ้รามเป็นพี่ชายน้องฮันนี่!"พี่เฮลตะโกนขึ้นมาเสียงดัง ทำให้ฉันสะดุ้งเข้าไปกอดมี๊ทันทีด้วยความตกใจ มี๊รีบหันไปทำสายตาดุๆใส่พี่เฮ
ฮันนี่ เอริยา.........."พี่ฮันคร๊าบบบจุ๊ฟฟ"ไทเกอร์เด็กชายตัวน้อย วิ่งเข้ามาหอมแก้มของฉันที่นั่งเล่นอยู่บนเก้าอี้ในสวนข้างบ้าน ฉันออกจากโรงพยาบาลมาได้อาทิตย์หนึ่งแล้ว แต่ก็ยังคงจำอะไรไม่ได้อยู่ดี มี๊ของฉันเอารูปตอนฉันเด็กๆมาเปิดให้ฉันดูแล้วก็เล่าเรื่องราวในอดีตให้ฉันฟัง ฉันก็ยังคงจำได้รางๆเลือนๆพอคิดถึงที่ไรปวดหัวทุกที ส่วนพี่เฮลดูแลฉันดีมาก ตามติดฉันตลอดไม่รู้ทำไม ตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ฉันกลับมาอยู่บ้าน ช่วงเวลา5โมงเย็นของทุกวัน และ7โมงครึ่งของทุกวัน ฉันจะมานั่งที่โต๊ะม้านั่งที่ในสวนข้างๆบ้านคุณป้าฤดีทุกวัน เพื่อรอแอบดูผู้ชายในชุดสูทสีดำฉันเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงต้องมารอเจอเขาทุกวัน สงสัยเขาคงจะเป็นพี่ชายที่แสนดีของฉันแหละมั้ง ตอนเช้าเขาจะใส่แค่เสื้อเชิ้ตสีขาว และเอาเสื้อสูทพลาดแขนเดินออกมาจากบ้านของเขา และเดินไปยังโรงจอดรถหน้าบ้านเขาและขับรถสปอร์ตคันหรูของเขาออกไปจากบ้านประมาน7โมงครึ่งเช้าของทุกวัน และกลับเข้าบ้านเขาอีกทีประมาน5โมงเย็นของทุกวันฉันเองก็ไม่รู้ว่าเขาไปไหน แต่แปลกทำไมวันนี้ก็เลย5โมงเย็นเเล้วทำไมเขายังไม่กลับมาอีก"พี่ฮัน คร๊าบ ดูเครื่องบินผมสิ"ไทเกอร์เรียกฉันพลางชูเครื่องบิน
"พี่ชายยยยยมาแล้วว มานี้หน่อยคร๊าบบ"ฉันกำลังก้มหน้าฟุบลงไปกับโต๊ะก็ได้ยินเสียง ไทเกอร์เรียกใครคนหนึ่งเสียงดัง ฉันจึงเงยหน้าขึ้นไปมองสงสัยจะเป็นพี่เฮล เพราะเมื่อตอนเที่ยงเขาจะพาฉันไปดูโรงแรมของเขาด้วย แต่มี๊ไม่ให้ฉันไป แต่ที่โรงแรมของพี่เฮลมีปัญหานิดหน่อยจึงทำให้เขาต้องรีบเข้าไปดู สงสัยพี่เฮลจะกลับมาแล้ว"ไทเกอร์ ไหนพี่เฮลล่ะ?”ฉันที่หันหลังกลับไปมองที่หน้าบ้านของตัวเองก็ไม่พบรถของพี่เฮลเลย"พี่ชาย"ไทเกอร์ยังคงเรียกใครอยู่ฉันจึงหันไปมองไทเกอร์ที่ตอนนี้วิ่งเข้าไปหาเจ้าของเสื้อสูทที่ฉันรอดูอยู่ทุกๆวันยังไงล่ะ เขาคือพี่ราม เมื่อไทเกอร์วิ่งเข้าไปถึงตัวพี่ราม พี่รามก็อุ้มไทเกอร์ แล้วจับปีกแขนไทเกอร์หมุนไปรอบๆ"ฮ่าๆๆๆพี่ชายย"เสียงไทเกอร์ยิ้มหัวเราะ สนุกสนาน ฉันก็มองไปแล้วก็ยิ้มตาม พี่รามเขาก็ยิ้ม เขายิ้มน่ารักจัง ฉันไม่เคยเห็นเขายิ้มเลยฉันเอามือไปกุมหน้าอกข้างซ้ายของตัวเอง ตอนนี้หัวใจของฉันเต้นแรงมาก พี่รามปล่อยไทเกอร์ลงแล้วจูงมือไทเกอร์เดินเข้ามาหาฉันที่นั่งอยู่บนม้านั่งที่สวน พี่รามนั่งลงข้างๆฉันแล้วจับไทเกอร์นั่งตัก"ออกมานั่งทำอะไรตรงนี้คะ?"พี่รามเอ่ยถามฉัน แล้วยื่นมือมาลูบหัวฉัน ฉันจึงย
หัวใจฉันเต้นแรงมาก เขาจะทำอะไร ฉันรีบหลับตาอย่างไวอย่างตื่นเต้น แล้วฉันก็รู้สึกว่าเหมือนมีอะไรมาโดนแก้มฉัน ฉันจึงรีบลืมตาดู ก็พบว่าพี่รามเขาหอมแก้มฉัน อร๊ายยเขิน"หนูเป็นอะไร หน้าแดงจัง ไม่สบายเหรอคะ"พอพี่รามเขาผละออกจากแก้มฉันเขาก็จ้องมองหน้าฉันที่ร้อนผ่าว พี่รามยื่นหลังมือมาสัมผัสหน้าผากของฉัน"ตัวไม่ร้อนหนิคะ?"พี่รามบอกฉันเมื่อเขาชักมือของเขากลับไปแล้ว ฉันจึงส่งยิ้มแหยๆไปให้เขา แล้วเอามือขึ้นไปลูบแก้มตัวเองLINE LINE (เสียงแจ้งเตือนไลน์)ฉันรีบก้มหน้าไปมองหน้าจอโทรศัพท์ทันทีที่มีเสียงเเจ้งเตือนข้อความเข้ามา มาจากคนๆเดิมอีกแล้ว เขาเป็นใคร ฉันเอามือไปจับขมับทันที ปวดหัวจี๊ดๆ"มีอะไรเหรอคะ ปวดหัวเหรอ"พี่รามเอ่ยถามฉันด้วยนำ้เสียงเป็นห่วง"นิดหน่อยค่ะ ฮันนี่แค่สงสัยว่าข้อความที่ถูกส่งมาทุกวันเป็นของใคร? "ฉันเงยหน้าขึ้นไปตอบพี่ราม"แล้วไมหนูไม่เปิดเข้าไปดูละคะ?"พี่รามเอ่ยถามฉัน"มันมีรหัส หนูไม่รู้รหัส"ฉันบอกพี่รามไป พี่รามพยักหน้าเข้าใจ "คุณฮันนี่คะๆๆ"เสียงเเจ๋วเรียกฉัน มาจากทางประตูบ้าน ฉันจึงหันไปมอง"คุณผู้หญิง ให้มาตามคุณฮันนี่ไปอาบนำ้ค่ะ "แจ๋ววิ่งเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน"อ๋อจ๊ะ"ฉ
"อ้าว ตารามมานั้งนี้จ๊ะมา"มี๊ฉันที่หันไปมองทางประตูออกมายังสระนำ้ท่านก็เรียกพี่ราม ฉันจึงหันไปมองก็เห็นพี่รามที่เพิ่งจะเดินเข้ามา เขาใส่เสื้อยืดสีดำกางเกงขาสั้นสีขาวพี่รามมีรอยสักด้วยที่แขนข้างขวาแล้วเสื้อสีดำที่เขาใส่มันช่างขับกับผิวขาวๆของเขา แล้วเขาไว้ผมหน้าม้าด้วย ทำไมเขาดูหล่อจัง พี่รามที่ได้ยินเสียงมี๊ฉันเรียกเขาก็หันมาพยักหน้าให้มี๊ พี่รามค่อยๆเดินเข้ามาอย่างช้าๆฉันจึงก้มหน้าหลบเขา แล้วเอามือไปกุมไว้ตรงหน้าอกข้างซ้ายของตัวเอง ตึกๆๆๆตักๆๆๆ "เห้ออออ"ฉันถอดหายใจออกมาอย่างแรง ใจฉันเต้นแรงเกินไปทำให้ฉันรู้สึกอึดอัดอ่ะ"เป็นอะไรคะลูก?"มี๊หันมามองฉันอย่างสงสัย ท่านน่าจะได้ยินเสียงฉันถอนหายใจของฉันล่ะมั้ง"อ๋อเปล่าค่ะๆ"ฉันจึงโบกมือบอกมี๊ไป"ตารามนั่งนี้จ๊ะ นั่งกับน้องน่ะ"มี๊ของฉันรีบลุกขึ้นจากที่นั่งเดินมาขยับเอ้ากี้ให้พี่รามนั่งลงตรงข้างๆฉัน พี่รามก้มหัวให้มี๊ของฉันเป็นเชิงขอบคุณ มี๊ของฉันหันไปยิ้มให้กับคุณป้าฤดีและคุณป้าแจ่มจันทร์ "ช่วงนี้เหนื่อยๆเหรอลูก แม่มองรามผอมลงรึเปล่า?"คุณป้าฤดีเอ่ยถามพี่ราม ที่ตอนนี้เขามองตรงไปทางสระนำ้ แล้วเขาก็หันไปมองหน้าคุณป้าฤดีที่เอ่ยถามเขา"นิดหน่อ
"มี๊สวัสดีครับ คุณป้าสวัสดีครับ สวัสดีครับ"เขาหันไปยกมือสวัสดีมี๊ของฉันและคุณป้าฤดีกับคุณป้าแจ่มจันทร์ที่นั่งอยู่ข้างหลังฉัน มี๊และคุณป้าสองท่านยกมือรับไหว้ผู้ชายคนนั้น"ฮันนี่เธอเป็นยังไงบ้าง ฉันคิดถึงเธอ"เขาบอกฉันและพยายามจะเข้ามาหาฉัน แต่ก็โดนพี่เฮลผลักไหล่ไว้ "ฮันนี่ทำไมเธอถึงมองฉันแบบนั้น มองเหมือนไม่รู้จักฉันเลย?"เขามองมาที่ฉัน ฉันกำลังสงสัยอยู่ว่าเขาเป็นใคร?"ตาเฮล!ปล่อยเขามา"มี๊ของฉันบอกพี่เฮลด้วยนำ้เสียงดุๆ พี่เฮลหันมามองมี๊ฉัน แต่เจอมี๊ฉันทำสายตาดุๆใส่พี่เฮลจึงยอมปล่อยผู้ชาย คนนั้นให้เข้ามาหาฉัน เขารีบเดินเข้ามาหาฉันแล้วจับตัวฉันพลิกไปพลิกมาเหมือนหาอะไร"เธอเจ็บตรงไหนฮันนี่ ไลน์มาก็ไม่อ่านโทรมาก็ไม่รับ"เขาบอกฉันด้วยนำ้เสียงงอนๆ เขาเป็นใคร เขาเป็นแฟนฉันเหรอ แต่ทำไมฉันไม่รู้สึกรักเขาเลยล่ะ"ฉันคิดถึงเธอมากนะ"ผู้ชายคนนี้บอกฉันแล้วคว้าตัวฉันเขาไปกอด ฉันรีบผลักเขาออกอย่างไว พี่เฮลรีบเดินเข้ามากระชากคอเสื้อผู้ชายคนนั้น เขามีสีหน้าตกใจ"นาย เป็น ใคร?"ฉันถามเขาออกไปด้วยความสงสัย พร้อมใช้มือปัดไปตามแขนที่เพิ่งจะโดนเขากอด ฉันไม่ได้รังเกียจเขา แต่ฉันแค่ไม่ชอบเขา"ฮันนี่ เธอจำฉันไม่ได้
"มาจ๊ะเด็กๆมาทานข้าวกันดีกว่า"มี๊ของฉันเอ่ยขึ้นเมื่อพี่เฮลพี่รามพากันจ้องไปที่ผู้ชายคนนั้นกันหลังจากที่ผู้ชายคนนั้นบอกว่า"ยิ่งเธอจำอะไรไม่ได้แบบนี้ มันย่อมเป็นผลดีกับฉันที่จะทำให้เธอมาชอบฉัน เพราะเธอจำเขาคนนั้นไม่ได้"พอผู้ชายคนนั้นพูดจบปุป พี่เฮลก็เข้าไปกระชากคอเสื้อผู้ชายคนนั้นแล้วก็ตามด้วยพี่ราม จากตอนแรกที่เขานั่งอยู่ข้างหลังฉันพอผู้ชายคนนั้นพูดจบพี่รามก็รีบเดินเข้าไปหาผู้ชายคนนั้นอย่างไว ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาไปทำอะไรกัน จนมี๊เห็นว่าท่าทางจะไม่ดีแล้ว เขาก็เลยเข้าไปจับมือพี่เฮลออกจากคอเสื้อผู้ชายคนนั้น แล้วพวกเขาทั้งสามคนก็เล่นสงครามประสาทกันดูจากสถานะการณ์แล้ว ทั้งสามคนน่าจะไม่เป็นมิตรกันนะ"มาจ๊ะ ไคโรก็มาทานด้วยกันนะลูก"มี๊ฉันเอ่ยขึ้นอีกครั้งเมื่อทั้งสามคนไม่สนใจเสียงของมี๊เลย มี๊ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ ฉันจึงหันไปมองมี๊พลางทำหน้าสงสัย"ฮันนี่คะเอาหูมานี้"มี๊กวักมือพลางบอกฉันให้เอาหูเข้าไปใกล้ๆมี๊ แล้วมี๊ก็กระซิบกระซาบบอกอะไรกับฉัน"จ๊ะดีเหรอคะ?"ฉันเอ่ยถามมี๊ไปเมื่อมี๊บอกให้ฉันไปทำให้สามคนนั้นเลิกจ้องหน้ากันสักที แล้วฉันเป็นใคร เขาจะฟังฉันไหมเนี่ย ขนาดมี๊พูดพวกเขายังไม่ฟังเลย"ด
"ปล่อยให้น้องหิว จนปวดท้องอีกแล้วน่ะ แด๊ดจะทำโทษเราตาเฮล"แด๊ดพูดออกไปด้วยนำ้เสียงจริงจัง พี่เฮลทำหน้าสำนึกผิด แล้วเเด๊ดก็พยุงฉันให้เดินมานั่งเก้าอี้ตัวเดิม แล้วแด๊ดก็เดินไปนั่งหัวโต๊ะ "มานั่งนี้กับแด๊ดตาเฮล"แด๊ดเอ่ยเรียกพี่เฮลที่กำลังขยับเก้าอี้นั่งลงตรง ข้างๆฉัน พี่เฮลจึงหันไปมองหน้าแด๊ด แด๊ดจึงทำตาดุๆใส่พี่เฮล พี่เฮลจึงต้องยอมเดินไปนั่งลงข้างๆแด๊ด"นั่งนั้นเลยจ๊ะตาราม เร็วๆจ๊ะน้องหิวแล้ว"มี๊บอกพี่ราม ขณะที่เขาจะเดินไปนั่งข้างคุณลุงลักษ์ที่นั่งอยู่หัวโต๊ะอีกมุมหนึ่ง จนมี๊ฉันเอ่ยเรียกเขา เขาจึงหันมามองหน้าฉัน แล้วก็เดินมานั่งลงข้างๆฉัน ต่อจากพี่เฮล"ไคโร มานี่จ๊ะมานั่งข้างๆมี๊ "มี๊เอ่ยเรียกผู้ชายคนนั้น ก่อนที่เขาจะเดินมานั่งลงข้างๆฉันอีกข้างหนึ่ง แต่โดนมี๊ของฉันเรียกซะก่อน เขาจึงต้องเดินไปนั่งข้างๆมี๊ฉันที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับฉันแทน ซึ่งผู้ชายคนนั้นนั่งตรงข้ามกับพี่เฮล แต่ผู้ชายคนนั้นไม่มองพี่เฮลเลย แต่เขากลับมองไปที่พี่รามที่นั่งอยู่ข้างๆฉันแทน"แจ๋วจ๊ะ ยกอาหารมาได้เลยจ๊ะ ฮันนี่หิวแล้ว"มี๊ฉันตะโกนบอกแจ๋ว "ค่า คุณผู้หญิง"แจ๋วตอบกลับมี๊ฉันมาก่อนจะวิ่งหายเข้าไปในบ้าน"ผู้ชายคนนั้น เขาเป
เดือนต่อมา ประเทศไทย ราม วยุทัศ...... "พี่ราม ไปหยิบนมในตู้เย็นให้หนูหน่อยสิคะ" เสียงเมียผมเอ่ยใช้ผัวคนนี้ไง เมียผมตอนนี้นั่งดูทีวีอย่างสบายใจเลยล่ะครับ ผมกับฮันนี่แต่งงานกันหลังจากที่ผมขอเธอแต่งงานได้อาทิตย์เดียว แล้วตอนนี้เธอก็ท้องแล้วครับ คือจริงๆแล้ว ฮันนี่ท้องได้2เดือนแล้วครับ เธอเอาที่ตรวจครรภ์สองอันมาให้ผมดูในวันแต่งงานของเรา ผมดีใจมากต่อขาต่อแขนให้ลูกไปซะหลายยกเลย แล้วตอนนี้ผมกับฮันนี่เราก็มาฮันนีมูนกันน่ะครับ เธอไม่แพ้ท้องเลย กินเยอะ หิวบ่อย ผมเลยลางานจากท่านประธานบริษัทนำเข้ารถยนต์หรูออกมาเป็าขี้ข้ารับใช้เมียจนกว่าเมียจะคลอดลูกแทน "คร๊าบบ"ผมขานรับเมีย แล้วรีบวิ่งเข้าไปหยิบนมสดที่เป็นแกลลอนให้เมียดื่มพร้อมแก้วนำ้ เป็นกล่องเมียไม่พอกินครับ สงสัยจะได้ลูกแฝดอิอิๆๆ "นี้ครับเมีย"ผมเดินเข้ามาหาเมีย แล้วรินนมใส่แก้วแล้วส่งให้เธอดื่ม เธอก็รีบรับแก้วนมสดไปดื่มอย่างไวด้วยความหิวโหย "มองอะไรคะ?"เธอเอ่ยถามผมที่นั่งบนโซฟาตัวเดียวกันกับเธอแล้วเอามือท้าวคางมองเธอกินแล้วยิ้มตาม "มองเมีย เมียสวย^_^"ผมบอกเธอแล้วนอนหนุนตักเธอ แล้วจูบไปที่ท้องของเธอที่ตอนนี้เริ่มจะนูนๆออกมาแล้ว ไหนเข
พี่รามชูนิ้วสามนิ้วขึ้นมาทำท่าสาบาน ฉันจึงหัวเราะให้กับความน่ารักของเขา~~~I’ll say, “Will you marry me?”~~~(ผมจะพูดว่า คุณจะแต่งงานกับผมไหม)พี่รามร้องเพลง หรือเขาถามฉัน ฉันจึงมองไปที่เขาเพื่อขอคำตอบ พี่รามก็ยิ้ม แล้วเดินไปยืนร้องเพลงที่ตอนแรกที่เขายืนอยู่~~~How many girls in the world can make me feel like this?~~~(จะมีผู้หญิงสักกี่คนในโลกนี้ที่สามารถทำให้ผมรู้สึกแบบนี้ได้)~~~Baby I don’t ever plan to find out~~~(ที่รัก ผมไม่เคยคิดว่าจะเสาะหามัน)~~~The more I look, the more I find the reasons why~~~(สิ่งต่างๆมากมายที่ผมมอง สิ่งต่างๆมากมายที่ผมหาเหตุผลว่าทำไม)~~~You’re the love of my life~~~(คุณเป็นความรักของชีวิตผม) ~~~Cause I have you~~~(เพราะผมมีคุณ) ~~~Girl, I have(ที่รัก ผมมีคุณ)~~~To get right down on bended knee~~~(จะล้มลงนอนบนตักคุณ) พี่รามเดินมาหาฉันแล้วจับมือฉันไปหอม ~~~Nothing else would ever be better, better~~~(ไม่มีอะไรที่จะดีไปกว่านี้อีกแล้ว)~~~That day when…~~~(วันนั้นเมื่อ....)นี้อย่าบอกน่ะว่าที่นิ้วเขาเป็นแผล เพราะพี่รามไปฝึกดีดกีต้าร์มา โ
2เดือนต่อมา ปารีส สาธารณรัฐฝรั่งเศสตอนนี้ฉันกับพี่รามเรามาเที่ยวปารีสกัน อยู่ดีๆพี่รามก็ชวนฉันมา ฉันก็มางั้นๆๆแหละเหงาๆๆอ่ะมี๊กับแด๊ดไม่อยู่ ไปเที่ยว เพิ่มเติมคือเอาไทเกอร์กับคุณป้าแจ่มจันทร์ไปด้วย ฉันจึงเหงาที่ไทเกอร์ไม่อยู่ อลิซกับพี่เฮลก็พากันไปเที่ยว ที่บริษัทพี่รามบอกว่างานเขาหมดแล้ว เขาว่างเลยชวนฉันมาเที่ยว จากตอนแรกๆน่ะพี่รามกลับบ้านมืดทุกวัน ไม่รู้เขาไปไหน ฉันถามเขาก็ไม่ตอบ จนวันหนึ่งเขาหลับแต่ฉันเกิดตื่น ฉันจะลุกขึ้นไปเข้าห้องนำ้ ฉันจับแขนพี่รามที่กอดฉันอยู่ออกแต่พอฉันเห็นที่นิ้วพี่รามเป็นแผล ฉันก็ปลุกเขาขึ้นมาถาม แต่พี่รามก็ไม่ตอบอะไรฉัน แล้วเขาก็กลับบ้านเขาไปนอนที่บ้านเขาเลย และก็ไม่มานอนบ้านฉันอีกเลย จนกระทั่งเขาชวนฉันมาเที่ยวที่ปารีสนี้แหละ"หายไปไหนล่ะ เมื่อยแล้วน่ะ"ฉันบ่นขึ้น แล้วเอามือทุบไปตามขา ตัวเองแรงๆฉันเดินหาพี่รามจนทั่ว แต่ก็ยังไม่เจอไม่รู้เขาไปไหน ตอนนี้ฉันกำลังเดินชมหอไอเฟลอยู่ เรามาถึงเมื่อวานนี้มืดแล้ว วันนี้พี่รามก็เลย ชวนฉันออกมาเดินเล่น ฉันก็เดินชมวิวไปเรื่อยๆจนคลาดกับพี่ราม หรือว่าเขาจะเอาฉันมาทิ้งไว้ที่นี้"ตรงนั้นมีอะไรกันน่ะ คนมุงเต็มเลย "ฉันเอ่ยถาม
ห้องนอนราม"พี่ราม หนูเหนื่อยนะ หนูอยากนอน อย่าทำอะไรหนูเลยน่ะ"ฮันนี่ทำหน้าอ้อนผมทันทีที่ผมอุ้มเธอเข้ามาถึงห้องนอนของผม"ไม่ได้ครับ เพราะหนูทำพี่โกรธ"ผมบอกเธอ แล้วนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่ในห้องของผม ผมจับเธอมานั่งคร่อมบนตักผม ด้วยความที่เธอใส่เดรสสั้น ทำให้ชุดของเธอถกขึ้นไป อวดขาเรียวงาม ผมเอามือลูบไล้ไปตามขาของฮันนี่ แล้วจูบปากเธออย่างดูดดื่ม เธอก็ไม่น้อยหน้าผม จูบตอบผมมือเล็กของเธอยื่นมาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวของผม พอเธอปลดกระดุมออกหมดแล้ว เธอก็เอามือเล็กๆของเธอลูบไล้ไปตามแผงอกแน่นๆของผม "ซี๊ดดด ฮันนี่"ผมเอ่ยชื่อฮันนี่ไปเมื่อเธอ เอามือของเธอมาหยอกเย้าเล่นบีบกับหัวนมของผม แล้วเธอก็ขยับหน้าของเธอเข้ามาซุกไซร้ซอกคอของผม ทำไมเมียนับวันยิ่งร้อนแรงว่ะ"หนูรู้ไหม ถ้าหนูทำพี่แบบนี้ หนูจะไม่ได้นอนยันเช้าเลยนะ”ผมกระซิบบอกเธอที่ข้างหูของเธอ"เหรอคะ? "เธอเอ่ยถามผมทั้งๆที่เธอยังไม่ได้เอาหน้าออกไปจากซอกคอผม เธอจึงดูดเม้มซอกคอผม ผมจึงยื่นมือไปบีบหน้าอกเธอ แล้วดึงสายเดี่ยวของเธอลงมา "พี่ราม ขาาา"ฮันนี่เงยหน้าจากซอกคอผม แล้วเรียกชื่อผมด้วยนำ้เสียงยั่วยวน แล้วเธอก็เอามือของเธอไปลูบตามใบหน้าของเธอลงมาที
"คุณฮันนี่ รึป่าวครับ"มีผู้ชายคนหนึ่ง เข้ามาโอบรอบเอวฉัน ฉันจึงหันกลับไป วันนี้ขอลืมสามีสักวันนะคะ นานแล้วที่ไม่ได้บริหารเสน่ห์เลย"ใช่ค่ะ^_^”"คุณสวยมากเลย"เขาบอกฉัน ฉันจึงยิ้มให้เขาไป"ขอบคุณค่ะ"ฉันยิ้มอย่างเขินๆอย่างมีจริตจะก้านตามแบบฉบับคาสโนวี่ชั้นที่สองของผับ AK (VIP) ราม วยุทัศ......"แม่งเอ้ย! ลูกค้างี่เง่า เมียก็งี่เง่า"ไอ้เฮลเอ่ยขึ้นมาด้วยนำ้เสียงหงุดหงิด มันหงุดหงิดแล้วเสือกลากผมมากินเหล้าด้วยเนี่ยน่ะ ผับตัวเองก็มีเสือกไม่ไป มันบอกผมว่ามาอุดหนุนผับเพื่อนมั่ง ผมก็ไม่เห็นว่าไอ้คาร์มันจะเอาเงินไอ้เฮลเลยสักครั้ง"แล้วมึงจะลากกูมาด้วยทำไม กูคิดถึงเมียกู กูอยากกลับบ้าน"ผมบอกไอ้เฮลไปตามความจริง เห็นฮันนี่บ่นเหนื่อยอยู่ สงสัยผมคงจะปั้มลูกกับเธอหนักเกินไป "น้องกูไม่หนีมึงไปไหนหรอกสัสราม!"ไอ้เฮลบอกผม ผมก็มองมันอย่างเหนื่อยๆ แล้วผมก็หันไปมองไอ้คาร์ที่ตอนนี้เเม่งกระดกแก้วเหล้าเข้าปากอย่างไม่หยุด นึกว่าแดกนำ้เปล่าเถอะครับ!"แล้วมึงล่ะ เมียงี่เง่า?"ผมเอ่ยถามไอ้คาร์ ไอ้คาร์ก็หันมามองหน้าผม "เปล่า เมียกูแค่เเรด!"ไอ้คาร์บอกผม แล้วกระดกเหล้าเข้าปากต่อ นี้มันกล้าว่าเมียแรดเลเหรอว่ะเนี่ย ช
"มี๊ว่าเราออกไปเดินเล่นข้างนอกกันดีกว่าตาเฮล"มี๊หันมาชวนพี่เฮล"อ๋อครับๆๆไปครับเมีย"พี่เฮลขานรับมี๊แล้วจับมืออลิซเดินออกไป แล้วทั้งหมดก็พากันเดินออกไปจากห้องพักผู้ป่วยของฉัน ฉันจึงหันไปมองหน้าพี่ราม "พี่คิดถึงหนูจังเลยคะฮันนี่ ยัยเด็กขี้เซา^_^”พี่รามบอกฉันพลางจับมือฉันไปกุมไว้เขาส่งยิ้มมาให้ฉัน"หนูก็คิดถึงพี่ พี่รามรู้ไหมวันนั้นหนูกลัวมาก หนูอยู่ในห้องที่มองไม่เห็นอะไรเลย มันมืดไปหมด"ฉันบอกพี่รามแล้วเข้าไปสวมกอดเขา พี่รามก็กอดตอบฉัน"พี่ขอโทษ ต่อไปพี่จะไม่ปล่อยหนูให้คลาดสายตาพี่อีกแล้วนะครับ"พี่รามกอดฉันแน่นขึ้น"มันลวนลามหนู มันฉีกเสื้อผ้าหนู หนูกลัว หนูนึกว่าหนูจะไม่รอดแล้ว "ฉันบอกพี่ราม พี่รามกอดฉันแน่นกว่าเดิมอีก"พี่รู้ครับ พี่รู้ พี่อยู่ตรงนี้หนูไม่ต้องกลัวแล้วน่ะ ไม่มีใครทำอะไรหนูได้แล้ว"พี่รามบอกฉันด้วยน้ำเสียงอบอุ่น"หนูหายใจไม่ออก มันเหมือนมีควันมากมาย จนหนูสำลักควัน""ไม่ต้องพูดแล้วคะเด็กดี ลืมมันไปให้หมดนะ หนูแค่ฝันไป แค่นั้นเอง"พี่รามบอกฉัน แล้วเขาก็ก้มหน้าลงมาจูบหน้าผากฉันอย่างแผ่วเบา"พี่รามไปช่วยหนูออกมาจากที่มืดๆนั้นใช่ไหมคะ?"ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองพี่ราม พี่รามก็ก้ม
"คุณ เป็น ใคร คะ?"ฉันเอ่ยถามพี่รามไปด้วยสีหน้าสงสัยและงุนงง พี่เฮลกับอลิซ อลิซจริงๆๆด้วย ทั้งสองเดินไปหามี๊ฉัน เเล้วก็ยิ้มมองมาที่ฉันกับพี่ราม มี๊ฉันเป็นคนโทรไปบอกพี่เฮล ว่าฉันฟื้นแล้ว แล้วความทรงจำทั้งหมดก็กลับมาทั้งหมดแล้ว ในที่นี้ทุกคนรู้ยกเว้นพี่ราม^_^"ฮันนี่ นี่หนูจำพี่ไม่ได้อีกแล้วเหรอ"พี่รามเอ่ยถามฉันด้วยนำ้เสียงอ่อนๆ"กูคงจะยกฮันนี่ให้มึงไม่ได้แล้วว่ะ ไอ้ราม"พี่เฮลเดินมาตบไหล่พี่ราม พี่รามหันขวับไปมองพี่เฮลอย่างไวและเขาก็เดินเข้าไปประชิดตัวพี่เฮลอย่างไวด้วยเช่นกัน"มึงจะผิดคำกับกูเหรอไอ้เฮล?"พี่รามถามพี่เฮลไปด้วยนำ้เสียงดุดันน่ากลัวจัง"พี่รามคะมาหาฮันนี่สิค่ะมาเร็วๆ ชักช้าไม่หอมน่ะ"ฉันบอกพี่รามไป พี่รามก็หันมองมาที่ด้วยสีหน้าสงสัย แต่เขาก็รีบวิ่งเข้ามาหาฉันนะ พลางยื่นหน้าหล่อๆของเขามาตรงหน้าฉัน ฉันจึงยื่นหน้าไปหอมแก้มพี่ราม"ฮันนี่ ไม่ลืมสามีผู้เป็นที่รักหรอกค่ะ"ฉันกระซิบไปที่ข้างหูของพี่ราม พี่รามหันไปก้มหัวให้มี๊ฉัน แล้วหันหน้ากลับมาประกบริมฝีปากของฉันอย่างไว มันเป็นสัมผัสแห่งความรักที่เต็มเปี่ยมไปทั้งหัวใจ ความคิดถึงที่โหยหา "ออ อ่ออ อ่ะ อัอ อี อาอ ใอ ไอ อออ(พอก่อนค่ะฮั
"ขอนำ้กินหน่อยได้ไหมคะ"ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาในห้องสี่เหลี่ยมสีขาวที่มันสะอาดตาพลางเอ่ยขึ้น ฉันมองไปรอบๆห้องก็เห็นมี๊ของฉันกำลังนั่งหลับอยู่ข้างๆฉัน ฉันยังไม่ตายใช่ไหม ฉันยังมีชีวิตอยู่"มี๊ มี๊คะ"ฉันเอ่ยเรียกมี๊"ฮันนี่ฮันนี่!"มี๊ของฉันตะโกนขึ้นมาอย่างเสียงดัง แล้วมองมาที่ฉัน ฉันก็ส่งยิ้มไปให้มี๊ แล้วพยายามจะยันตัวเองลุกขึ้นนั่ง มี๊รีบมาช่วยพยุงฉันให้ลุกขึ้นนั่ง"หนูยังไม่ตายใช่ไหมคะมี๊ ทำไมหนูปวดหัวแบบนี้ล่ะ?”ฉันเอ่ยถามมี๊ไป มี๊จับมือของฉันไปกุมไว้ พร้อมกับยื่นมืออีกข้างของมี๊มาจับหน้าฉัน"หนูยังไม่ตายลูก ตอนนี้หนูอยู่โรงพยาบาลแล้ว หนูก็ปลอดภัยจ๊ะ หนูแค่หลับไป3วันเอง"มี๊บอกฉันด้วยนำ้เสียงอบอุ่น ฉันโผล่ตัวเข้ากอดมี๊ทันที มี๊ก็กอดแล้วลูบหลังฉัน"มี๊ขอโทษนะลูก ที่ดูหนูไม่ดี มี๊ขอโทษฮืฮๆๆ"มี๊ฉันเอ่ยด้วยนำ้เสียงสะอื้นไห้ ฉันจึงผละออกจากมี๊ แล้วยื่นมือขึ้นไปเช็ดนำ้ตาให้มี๊"ไม่มีใครผิดทั้งนั้นแหละค่ะมี๊ อย่าโทษตัวเองนะคะ หนูปลอดภัยแล้วไงแถมแข็งแรงกว่าเดิมอีก^_^"ฉันบอกมี๊ไป พลางยกแขนขึ้นมาทำท่าเบ่งกล้าม มี๊ของฉันก็หัวเราะออกมา"มี๊คะหนูขอ นำ้กินหน่อยได้ไหมคะ"ฉันบอกมี๊ไป มี๊จึงรีบรินนำ้ในเหยือก
"เมียกู ใครอย่าแตะ ไอ้สัส!"ผมบอกมันแล้วเตะเสยคางมันไปอย่างแรงทำให้มันสลบไปทันที"กูอยากจะฆ่ามึง ให้ตายตอนนี้เลยด้วยซำ้"ผมพูดขึ้น "แต่มึงเสือกอยากจะข่มขืนเมียกูเอง กูจะทำให้มึงเจ็บมากกว่าที่เมียกูเจ็บ " ผมพูดแล้วกดโทรศัพท์หาคนๆหนึ่ง"ผมมีของหวาน อยากจะให้พวกคุณได้ลิ้มลอง"ผมพูดกับปลายสายไป"หนุ่มญี่ปุ่น สนใจไหม ที่โกดังท่าเรือS รีบๆมาก่อนที่ผมจะเปลี่ยนใจฆ่ามันทิ้ง"ผมบอกปลายสายด้วยนำ้เสียงเย็นชา คนนี้ๆรู้จักผมดีว่าผมพูดจริงแล้วก็ทำจริง"ผมขอ แค่อย่างเดียว ถ่ายคลิป แล้วปล่อยลงเน็ตให้ผมด้วย"ผมบอกปลายสายแล้ววางสายไป "มึงกล้าทำให้เมียกูเจ็บ มึงจะต้องเจ็บกว่าเมียกู"ผมพูดขึ้น แล้วจับตัวไอ้ฮิโรชิมามัดติดกับเสาเหล็กที่อยู่ตรงนั้น แล้วหันไปมองมัน"ขอให้สนุก กับบรรดาหนุ่มๆที่กูหามาให้นะ^_^"ผมพูดกับมันแล้วก็เดินกลับเข้าไปหาพวกไอ้คาร์ ไอ้น็อต ไอ้พอร์ช ไอ้รันเวย์ ศพชายชุดดำนอนเกลื่อนเต็มพื้นโกดัง ผมก็เห็นคนกลุ่มหนึ่ง นั่ง จับกลุ่มคุยกันอย่างสนุกสนาน ผมรีบเดินเข้าไปพวกมันด้วยรอยยิ้ม"ห่า หายไปไหนมาว่ะ?"ไอ้น็อตเอ่ยถามผม พวกมันกำลังนั่งคุยกันอยู่ มีไอ้น็อต ไอ้พอร์ช ไอ้รันเวย์ ไอ้คาร์ เพิ่มเติมคือไอ้อา