LOGINShare
บทที่ 462
Related chapters
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 463
เขาเดินไปนั่งข้างฮูหยินอ๋อง นางกุมแขนเสื้อของเขาไว้ เล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นในช่วงหลายเดือนนี้ให้ฟัง เมื่อเล่าจบ ฮูหยินอ๋องร่ำไห้จนพูดไม่เป็นเสียง "เป็นความผิดของแม่เอง ที่ไม่รักลูกสาวแท้ ๆ ของตน กลับไปเอ็นดูเจียงเม่ยเอ๋อร์เจ้าคนอกตัญญูนั่น!" "บัดนี้ต้องมาประสบชะตากรรมเช่นนี้ ก็สมควรแล้วที่แม่ทำกรรมไว้เอง!" เจียงอวี่สีหน้าสับสน แล้วเอ่ยด้วยเสียงเบา "ท่านแม่ เหตุใดจึงไม่ส่งจดหมายบอกลูกถึงเรื่องเหล่านี้?" "เจ้าไปอยู่ชายแดนเพื่อออกรบ แม่ไม่อยากให้เจ้าวอกแวกเพราะเรื่องที่บ้าน" ฮูหยินอ๋องถอนหายใจ "ตอนแรกแม่คิดว่า รอเจ้ากลับมาแล้วค่อยบอกว่าเจียงเม่ยเอ๋อร์ได้เป็นชายาเอกของฉู่เจวี๋ย จะได้เป็นการสร้างความประหลาดใจ" "แต่แม่ไม่เคยคิดฝันเลยว่า เจียงเม่ยเอ๋อร์จะเป็นคนเช่นนี้ พูดโกหกไม่เว้นวาย หน้าด้านไร้ความกตัญญู!" เจียงอวี่ตกอยู่ในความเงียบ เขาไม่อยากเชื่อว่าเจียงเม่ยเอ๋อร์ที่เขารู้จักว่าบริสุทธิ์และใจดีมาตั้งแต่เด็กจะเป็นคนเช่นนั้น เขาเติบโตมาพร้อมกับเจียงเม่ยเอ๋อร์ ตอนเด็กนางมักจะเดินตามหลังเขา เรียกเขาว่าพี่ชายด้วยเสียงหวาน ๆ เมื่อเขาอารมณ์ดี เขาจะซื้อของเล่นสนุก ๆ มากมายให
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 464
"ผู้ใดหรือ?" ในใจเจียงอวี่มีความหวังผุดขึ้น รีบกล่าวว่า ท่านแม่ โปรดบอกข้าว่าผู้นั้นคือใคร ข้าจะไปเชิญมาทันที" ฮูหยินอ๋องอ้าปากแล้วหุบ ดูเหมือนพูดออกมายาก แล้วถอนหายใจหนักอีกครั้ง เจียงอวี่รู้สึกร้อนใจ "ท่านแม่ โปรดพูดมาเร็ว ๆ ผู้ใดกันแน่ที่ช่วยบิดาได้?" "แม้ต้องขึ้นภูเขาสูงชัน ข้ามผ่านทะเลเพลิง ข้าก็จะนำตัวมาดูแลอาการท่านพ่อให้จงได้" ฮูหยินอ๋องจนปัญญาจึงกล่าวว่า "ผู้นั้นก็คือน้องสาวแท้ ๆ ของเจ้า เจียงซุ่ยฮวน" "อะไรนะ?" เจียงอวี่ผุดลุกจากเก้าอี้ ในสมองนึกถึงคำพูดของเจียงซุ่ยฮวนยามค่ำคืน นางบอกว่าตนเป็นหมอหลวง หมอหลวง! ในใต้หล้านี้ หากหญิงใดก็ตามได้เป็นหมอหลวง เจียงอวี่คงไม่รู้สึกประหลาดใจมากนัก แต่มีเพียงเจียงซุ่ยฮวนเท่านั้นที่ได้เป็นหมอหลวง ทำให้เขาตกตะลึงสุดจะพรรณนา เพราะเขาไม่เคยรู้เลยว่าเจียงซุ่ยฮวนรู้วิชาแพทย์ และวิทยาการของหมอหลวงนั้นลึกซึ้งเกินหยั่งถึง ชั่วขณะหนึ่ง เขารู้สึกสับสนเลือนราง ฮูหยินอ๋องเห็นสีหน้าของเจียงอวี่เช่นนั้น จึงขมวดคิ้วกล่าว "อวี่เอ๋อร์ แม่รู้ว่าในใจเจ้าต้องประหลาดใจมาก ตอนแรกแม่ก็เช่นกัน" "หลังจากซุ่ยฮวนออกจากจวนอ๋อง นางเปิดร้านยา แม่ไม
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 465
เจียงอวี่ชักมือออก ก้าวยาว ๆ มุ่งไปยังประตู โดยไม่หันกลับมามองพลางกล่าว "ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด ข้าจะต้องเชิญน้องซุ่ยฮวนกลับมาให้จงได้" เจียงซุ่ยฮวนกำลังสนทนากับว่านเมิ่งเยียนอยู่ในห้องหนังสือ มือถือลูกคิดดีดดังเปาะแปะ ขณะที่พูดคุยอยู่นั้น จู่ ๆ นางก็จามติดกันสองครั้ง ว่านเมิ่งเยียนเอามือปิดปากหัวเราะ "ซุ่ยฮวน นี่คงมีคนกำลังคิดถึงเจ้าอยู่" "หรือบางทีอาจด่าข้าอยู่ก็ได้" เจียงซุ่ยฮวนพูดเล่นไปอย่างนั้น แล้วหันไปบอกหงหลัวที่ยืนอยู่ข้าง ๆ "ท้ายที่สุดแล้วก็คงเพราะในห้องไม่อบอุ่นพอ นำอ่างไฟมาเพิ่มอีกใบด้วย" "เพคะ คุณหนู" หงหลัวหมุนตัวเดินออกไป ว่านเมิ่งเยียนมองตามแผ่นหลังของหงหลัวแล้วร้อง "อ้าว" ออกมา "ไฉนจึงไม่เห็นสาวใช้อีกคนเล่า?" นึกถึงว่าหยิ่งเถายังอยู่ในจวนของกู้จิ่นเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บ เจียงซุ่ยฮวนชะงักการดีดลูกคิด กล่าวเสียงเบา "ช่วงนี้นางไม่สบาย กำลังพักฟื้น" นางวางลูกคิดในมือลง ถามว่า "เมื่อครู่เราคุยกันถึงไหนแล้วนะ?" "คุยถึงเรื่องค่าตกแต่ง" ว่านเมิ่งเยียนเตือนความจำนาง "อ้อ ใช่" นางมองตัวเลขที่คำนวณออกมา กล่าวอย่างจริงจัง "เจ้าใช้ค่าตกแต่งมากเกินไป เกินงบประมาณไปมากแ
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 466
"หา?" เจียงซุ่ยฮวนตกใจ นี่มันพวกชอบเปิดเผยเรือนร่างหรือ? นางรีบกล่าว "รีบไปแจ้งทางการสิ!" "ไม่ใช่ ๆ!" หงหลัวตระหนักว่าตนเองพูดไม่ชัดเจน จึงแก้ไข "คนผู้นั้นเพียงแต่ไม่สวมเสื้อด้านบน ด้านหลังยังแบกพวงไม้หนาม" ไม่สวมเสื้อด้านบน แบกพวงไม้หนาม มิใช่การหอบหนามมาขอโทษดอกหรือ? เจียงซุ่ยฮวนขมวดคิ้วถาม "เขาได้บอกหรือไม่ว่าตนเป็นใคร?" "เขาบอกว่าชื่อเจียงอวี่" เจียงซุ่ยฮวนสงสัยว่าตนเองได้ยินผิด "เจ้าพูดอีกครั้งซิ" หงหลัวกะพริบตา ตอบซื่อ ๆ อีกครั้ง "เขาบอกว่าชื่อเจียงอวี่ อยากพบคุณหนู" จิตใจเจียงซุ่ยฮวนสับสนอยู่บ้าง ยามค่ำคืนเมื่อพบเจียงอวี่ เขายังรังเกียจว่านางพูดจาไม่ไพเราะ แต่ยังไม่ทันครบวันเขากลับมาหอบหนามขอขมา นี่กำลังเล่นละครบทใด? นางกล่าวกับหงหลัว "พาคนมาที่นี่เถิด" "เพคะ" หงหลัวนำเจียงอวี่มายังเรือนหลัง ขณะที่ทั้งสองเดินผ่านกงซุนซวี เขาเพียงชำเลืองมองแวบหนึ่งก็ทำดาบในมือตกพื้น กงซุนซวีมององครักษ์ลับข้าง ๆ อย่างตะลึง "คนที่เดินผ่านไปโดยไม่สวมเสื้อเมื่อครู่ คือแม่ทัพฉีหยวนใช่หรือไม่?" องครักษ์ลับพยายามสุดความสามารถในการควบคุมสีหน้า จึงสามารถพูดโดยไม่แสดงอาการใด ๆ ว่า
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 467
เจียงอวี่พูดไม่ออก "เห็นแก่ที่ท่านเป็นแม่ทัพที่ดี เรื่องในอดีตข้าจะไม่คิดบัญชีกับท่าน" เจียงซุ่ยฮวนสีหน้าเบื่อหน่าย โบกมือ "ไปเถิด อย่าปรากฏตัวที่บ้านข้าอีก" "ไม่" เจียงอวี่ส่ายหน้าอย่างดื้อดึง "ข้าได้สัญญากับบิดามารดาแล้ว ต้องเกลี้ยกล่อมเจ้าให้กลับจวนอ๋องให้จงได้" เจียงซุ่ยฮวนรู้สึกว่าช่างไร้สาระ "ท่านสัญญาก็เป็นเรื่องของท่าน เกี่ยวอะไรกับข้า?" "น้องหญิง ข้าขอสัญญากับเจ้า หากเจ้ากลับจวนอ๋อง ข้าจะชดเชยทุกสิ่งที่เจ้าสูญเสียให้ทั้งหมด" เจียงอวี่สีหน้าจริงใจ "เจ้ากลับจวนอ๋อง พวกเราได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันไม่ดีกว่าหรือ?" เจียงซุ่ยฮวนเพียงแค่นึกภาพดังกล่าว ก็รู้สึกไม่สบายใจ รีบโบกมือว่า "ท่านเลิกรบเร้าเถิด" "ข้าจะไม่กลับไปกับท่าน และจะไม่รักษาอาการบิดาของท่าน" เจียงซุ่ยฮวนเริ่มรู้สึกกระวนกระวาย "ท่านรีบไปเถิด หากเป็นหวัดหรือเป็นอะไรไป ข้าจะไม่รับผิดชอบ!" "ไม่เป็นไร เพียงแค่เจ้ากลับจวนอ๋อง รักษาอาการบิดา ข้าจะถูกอากาศหนาวกัดก็ไม่เป็นไร" เจียงซุ่ยฮวนตบโต๊ะลุกขึ้น "ท่านอย่าบีบคั้นข้าเลย หากท่านยังบีบคั้นข้า ระวังข้าจะใช้ไม้เด็ด!" "น้องหญิง..." "หงหลัว นำสี่จือมาที่นี่!"
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 468
เจียงอวี่ถาม "เงื่อนไขอะไร?" เจียงซุ่ยฮวนมองไปที่หงหลัว หงหลัวเข้าใจความหมาย ปิดประตูห้องแล้วเดินออกไป เจียงซุ่ยฮวนจึงเอ่ยปาก "ท่านรู้หรือไม่ว่าเจียงเม่ยเอ๋อร์คลอดปีศาจน้อย?" "อะไรนะ? เม่ยเอ๋อร์คลอดปีศาจน้อย?" เจียงอวี่ตกใจมาก เขาแทบไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเจียงเม่ยเอ๋อร์ตั้งครรภ์ เขาจ้องมองเจียงซุ่ยฮวนอย่างจริงจัง หวังจะตัดสินความจริงเท็จจากสีหน้าของนาง เจียงซุ่ยฮวนไม่แสดงอารมณ์เกินจำเป็น "นางคลอดปีศาจน้อยในการล่าสัตว์ฤดูใบไม้ร่วง โหรหลวงกล่าวว่าปีศาจน้อยนั้นคือปีศาจที่ฝึกวิชาจนเป็นเซียนกลับชาติมาเกิด สามารถปกป้องแคว้นต้าเหยียน" "หากท่านไม่เชื่อข้า ก็ลองไปสอบถามผู้อื่นดู" "ข้าเชื่อเจ้า" เจียงอวี่พยักหน้า แล้วถามต่อ "เหตุใดเจ้าจึงบอกเรื่องนี้กับข้า?" เจียงซุ่ยฮวนมองของในกล่องอีกครั้ง มุมปากยิ้มยกขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่ "ท่านไปฆ่าปีศาจน้อยที่เจียงเม่ยเอ๋อร์คลอด ข้าจะรักษาร่างกายบิดาของท่านให้หาย เป็นอย่างไร?" เจียงอวี่ได้ยินแล้วถอยหลังไปหลายก้าว ส่ายหน้า "เม่ยเอ๋อร์เคยเป็นน้องสาวของเจ้ามาหลายปี เจ้าจะทำกับนางเช่นนี้ได้อย่างไร?" "แม้ระหว่างพวกเจ้าจะมีความขัดแย้ง แต่เด็กนั้นไร้เด
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 469
เจียงซุ่ยฮวนรู้ดีในใจว่า นี่ไม่ใช่หินธรรมดา ในแคว้นต้าเหยียนมีวัตถุชนิดหนึ่งเรียกว่าเฮยจินหรือทองดำ เป็นวัสดุชั้นเลิศสำหรับหลอมอาวุธ เมื่อหลอมดาบหากเพียงใส่ทองดำเพียงเล็กน้อย ดาบที่หลอมได้จะแข็งแกร่งเหลือคณา ฟันเหล็กได้ดั่งฟันโคลน อีกทั้งเปล่งประกายเจิดจ้าในแสงอาทิตย์ ดาบที่ผสมทองดำทุกเล่มล้วนเป็นดาบชั้นเยี่ยม ยิ่งใส่ทองดำมากเท่าใด ดาบที่หลอมได้ก็จะยิ่งเปล่งประกายมากเท่านั้น หากนางไม่ได้มองผิด ดาบที่เจียงอวี่ใช้ฟันหัวหน้าโจรภูเขาในแสงไฟก็เปล่งประกายวูบวาบเล็กน้อย น่าจะเป็นเพราะมีทองดำผสมอยู่ แต่ดาบของเจียงอวี่ ดูเหมือนอย่างมากก็ใส่ทองดำขนาดเท่าหัวแม่มือเท่านั้น ส่วนทองดำในกล่องนี้ มีขนาดใหญ่ถึงฝ่ามือ ดังนั้นเมื่อฉู่เฉินบอกนางว่าในกล่องมีทองดำ นางก็ตัดสินใจทันทีที่จะรับเงื่อนไขของจีกุ้ยเฟย ปีศาจน้อยที่เจียงเม่ยเอ๋อร์คลอด จำเป็นต้องถูกกำจัด ฉู่เฉินแม้แต่เมล็ดแตงก็ไม่มีอารมณ์กะเทาะแล้ว เอ่ยอย่างทึ่ง "จีกุ้ยเฟยให้ของอย่างใจกว้างจริง ๆ" "แน่นอนอยู่แล้ว" เจียงซุ่ยฮวนยักไหล่ "สตรีเช่นจีกุ้ยเฟย ย่อมไม่มีทางยอมให้ทายาทของตนเป็นปีศาจน้อยที่น่าสยดสยองเช่นนั้น" "หลังจากปีศาจน้อยถ
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 470
"อ๊ะ!" เจียงซุ่ยฮวนร้องเสียงแหลม ถามอย่างโกรธเกรี้ยว "ท่านคิดว่านี่เป็นขนมหรือ!" "หลีกไป ให้ข้าตัดเอง" นางแย่งขวานจากมือฉู่เฉิน ค่อย ๆ ตัดทองดำขนาดเท่านิ้วก้อยออกมา ยัดใส่มือฉู่เฉิน "เอาไปสิ!" ฉู่เฉินมองทองดำในฝ่ามือแทบจะร้องไห้ "นี่มันเล็กเกินไป" "ใครใช้ให้ท่านโลภนัก!" เจียงซุ่ยฮวนชำเลืองมองเขาอย่างไม่พอใจ "เพียงพอจะหลอมดาบสั้นได้แล้ว" "ฮือ ยังดีกว่าไม่ได้เลย" เขาถอนหายใจยาว ไม่กล้าพูดอะไรอีก เกรงว่าเจียงซุ่ยฮวนจะยึดทองดำชิ้นเล็กนี้คืนไป เจียงซุ่ยฮวนนำทองดำกลับใส่กล่อง แล้วอุ้มกล่องเดินจากไป ขณะเดินผ่านคอกม้า นางเห็นยวี่จี๋กำลังให้อาหารเจ้าเปรอะ จึงร้องเรียก "ลุงยวี่จี๋ อย่าเพิ่งให้อาหาร ข้ามีธุระจะปรึกษา" "ได้พ่ะย่ะค่ะ คุณหนู" ยวี่จี๋โยนหญ้าทั้งหมดลงในรางอาหาร ใช้ผ้าขนหนูบนบ่าเช็ดมือ แล้วเดินมาหาเจียงซุ่ยฮวน เจียงซุ่ยฮวนถาม "ท่านรู้หรือไม่ว่าช่างตีเหล็กผู้ใดในเมืองหลวงหลอมดาบได้ดี?" ยวี่จี๋ครุ่นคิด แล้วกล่าวว่า "ทางเฉิงหนานมีช่างเหล็กหลี่ ดาบที่เขาหลอมทั้งสวยทั้งใช้งานดี หลายคนต่างไปหาเขาให้หลอมดาบ" "ดี เช่นนั้นพวกเราไปเฉิงหนานกันเถิด" ยวี่จี๋ถามอย่างสงสัย "คุ
Latest chapter
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 550
สีหน้าซีดของฮั่วเซิงเปลี่ยนเป็นสีเขียวคล้ำ "ข้าฆ่าคนมามากมาย ล้วนเพื่อชุบชีวิตอาจารย์ของข้า นี่พิสูจน์ได้ว่าข้าไม่ได้เลือดเย็น" "ฮึ บอกเจ้าให้รู้ไว้ อาจารย์ของเจ้าก็คือนักพรตเหยียนซวี" กู้จิ่นหัวเราะเย็นชา กล่าวช้า ๆ "เจ้าอยู่กับเขามาหลายปี แต่กลับไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของเขา" "ท่านพูดอะไรกัน นักพรตเหยียนซวีเป็นชายชราชัด ๆ!" "นั่นคืออาจารย์ของเจ้าหลังจากปลอมตัว!" กู้จิ่นกล่าวเสียงเฉียบขาด "เขาแกล้งตายก่อน แล้วปลอมตัวมาหาเจ้า บอกวิธีชุบชีวิตอาจารย์ของเจ้า ซึ่งก็คือตัวเขาเอง" ฮั่วเซิงนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนั้น ค่อย ๆ ดวงตาแดงก่ำ แต่ยังคงส่ายหน้า "ข้าไม่เชื่อ คำพูดของท่านข้าไม่เชื่อแม้แต่คำเดียว อาจารย์ข้าตายแล้ว!" "หากอาจารย์ของเจ้าตายจริง แล้วศพของเขาอยู่ที่ไหน? เหตุใดศพที่ข้าส่งคนไปค้นพบจึงเป็นศพขององค์หญิงจิ่นซิ่ว?" "นั่นเพราะเขากังวลว่าท่านจะค้นพบ จึงใช้ศพของคนอื่นแทนตลอด" เสียงของกู้จิ่นแผ่วเบา แต่กลับดังราวฟ้าผ่าข้างหูของฮั่วเซิง "วิธีเก็บรักษาศพของอาจารย์นั้น เป็นนักพรตเหยียนซวีที่บอกเจ้าใช่หรือไม่" "แต่ความจริงก็คือ เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะเก็บรักษาอย่างไรให้ศพไม
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 549
กู้จิ่นยืนนิ่งอยู่กับที่ ปล่อยให้ดินสกปรกปะทะร่างกาย ในแววตาฉายความเจ็บปวดเล็กน้อย เจียงซุ่ยฮวนตกใจมาก เจ็บใจดึงมือกู้จิ่นเพื่อพาเขาออกไป ไท่ซ่างหวงเห็นมือทั้งสองที่กุมกันไว้ หยุดชะงักไปชั่วขณะ แต่ก็ยังขว้างดินในมือออกไป พึมพำว่า "ในที่สุดก็ไปเสียที" เจียงซุ่ยฮวนจูงกู้จิ่นมาที่ข้างรถม้า หยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดดินบนใบหน้าของเขา ขมวดคิ้วถามว่า "ทำไมท่านไม่หลบเล่า?" "หลบไม่ได้ เขาจะยิ่งโกรธหนัก" น้ำเสียงของกู้จิ่นเรียบเฉย ราวกับคนที่ถูกดินขว้างใส่ไม่ใช่ตัวเขา "เฮ้อ" เจียงซุ่ยฮวนถอนหายใจ นึกในใจว่าบางทีนางอาจเข้าใจผิดก็ได้ เมื่อวานนี้นางได้กลิ่นยาจากกระถางดอกไม้ คิดว่าไท่ซ่างหวงแกล้งเป็นบ้า แต่วันนี้ดูแล้วกลับไม่เหมือนเช่นนั้น ช่างเถิด สังเกตการณ์ต่อไปก่อนค่อยว่ากัน เจียงซุ่ยฮวนใช้ผ้าเช็ดดินบนใบหน้าของกู้จิ่นจนสะอาด แต่ดินบนเสื้อผ้าของเขาไม่อาจเช็ดออกได้ด้วยผ้า อีกทั้งวันนี้เขาสวมเสื้อขนจิ้งจอกสีขาว รอยเปื้อนจึงเห็นได้ชัดเจน "ให้พวกเราสลับเสื้อผ้ากันดีหรือไม่" เจียงซุ่ยฮวนดึงเสื้อขนจิ้งจอกของตัวเอง "ท่านเป็นองค์ชาย หม่อมฉันเสื้อผ้าเปื้อนไม่เป็นไร แต่ท่านไม่ได้" "ไม่เป็นไร
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 548
"ถูกต้อง แต่ประเด็นไม่ได้อยู่ที่หีบ แต่อยู่ที่คนที่จีกุ้ยเฟยส่งไป ข้าได้ยินช่างตีเหล็กบอกว่าคนผู้นั้นมีรอยตราหงส์บนตัว" เจียงซุ่ยฮวนส่ายหน้า ถอนหายใจ "ช่างเป็นคนโง่จริง ๆ ตอนนั้นข้าตั้งใจจะบอกท่าน แต่หลังจากไปจวนตระกูลเสวียครั้งหนึ่ง กลับลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท" ดวงตาของกู้จิ่นวาบขึ้นด้วยแสงเย็นเยียบ "คนที่มีรอยตราหงส์เพียงคนเดียวอาจพิสูจน์อะไรไม่ได้ แต่เมื่อปรากฏอีกคนหนึ่ง นั่นหมายความว่าจีกุ้ยเฟยกับแคว้นเฟิงซีต้องมีความเกี่ยวพันกันอย่างแน่นอน" "ข้าก็คิดเช่นนั้น" เจียงซุ่ยฮวนพยักหน้า กล่าวว่า "อีกอย่าง หีบที่จีกุ้ยเฟยให้ช่างตีเหล็กสร้างอยู่ในมือข้า ท่านส่งคนไปเอามาดูได้" "เหตุใดจึงอยู่ในมือเจ้า?" กู้จิ่นเลิกคิ้วถาม เจียงซุ่ยฮวนเล่าเรื่องการแลกเปลี่ยนกับจีกุ้ยเฟย แต่ไม่ได้เล่าว่าในหีบบรรจุทองดำ เพราะนางยังต้องการให้กู้จิ่นประหลาดใจ กู้จิ่นเข้าใจแล้ว "อ้อ ที่แท้เป็นเช่นนั้น" เขาครุ่นคิดครู่หนึ่ง กล่าวว่า "ในหีบของจีกุ้ยเฟยต้องบรรจุสิ่งสำคัญมาก นางไม่อยากเอาออกมา จึงส่งคนไปสร้างอีกใบหนึ่งให้เจ้า" เจียงซุ่ยฮวนก้มหน้าคิดสักครู่ กล่าวว่า "ใช่ น่าจะเป็นเช่นนั้น" "ข้าจะส่งคนไปส
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 547
กู้จิ่นนั่งข้างเจียงซุ่ยฮวน กล่าวเสียงเคร่งขรึม "ข้าสงสัยอาจารย์ของฮั่วเซิงมานานแล้ว ที่แท้อาจารย์ของเขาก็คือนักพรตเหยียนซวีนั่นเอง" เจียงซุ่ยฮวนวางภาพวาดทั้งสองบนตักแล้วคลี่ออก ใช้นิ้วชี้ที่ภาพหนึ่งถามว่า "หากเป็นเช่นนั้น นักพรตเหยียนซวีที่ฮั่วเซิงพบในภายหลังคือใครกัน?" "น่าจะเป็นนักพรตเหยียนซวีเช่นกัน" "หืม?" เจียงซุ่ยฮวนเอียงศีรษะ แล้วก็เข้าใจความหมาย "ท่านหมายความว่า นักพรตเหยียนซวีที่ฮั่วเซิงพบก็เป็นคนจริง เพียงแต่ปลอมตัวใช่หรือไม่?" "ถูกต้อง" กู้จิ่นตอบ เจียงซุ่ยฮวนพับภาพวาดทั้งสองคืนให้กู้จิ่น ครุ่นคิดไม่ตก จึงถามว่า "นักพรตเหยียนซวี ตาเฒ่านี่ต้องการทำอะไรกันแน่?" แม้นักพรตเหยียนซวีในภาพจะเป็นชายวัยกลางคน แต่เนื่องจากเขาหน้าตาเช่นนี้มาตั้งแต่สิบกว่าปีก่อน แสดงว่าอายุคงไม่น้อย เพียงแต่รู้จักบำรุงรักษาตัวเท่านั้น การเรียกเขาว่าผู้เฒ่าก็ไม่เกินไป "เขาเป็นอาจารย์ของฮั่วเซิง แต่กลับวางแผนให้ตัวเองตายปลอม แล้วปรากฏตัวอีกครั้งในฐานะนักพรตเหยียนซวี ให้ฮั่วเซิงฆ่าทารกมากมายเพื่อ 'ชุบชีวิต' ตัวเขาเอง?" เจียงซุ่ยฮวนพูดจนตัวเองเริ่มสับสน ยกมือกุมขมับ "ผู้เฒ่านี่ต้องการทำอะไร
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 546
จางรั่วรั่วเพิ่งสังเกตเห็นกู้จิ่น นางยืดตัวตรงทันที ค้อมกายคำนับเล็กน้อย แล้วเอ่ยด้วยความประหม่าว่า "หม่อมฉันเรียนวิชายุทธ์จากสำนักในเมืองหลวงเพคะ" "เจ้าไม่ต้องไปอีกแล้ว" "เหตุใดเล่าเพคะ?" "สิ้นเปลืองเงินทองเปล่า ๆ" จางรั่วรั่วยักไหล่ ก่อนเอ่ยเสียงเบา "เพคะ" เจียงซุ่ยฮวนกลั้นยิ้มที่มุมปาก กล่าวว่า "รั่วรั่ว ครั้งนี้ข้ามาเพราะมีเรื่องจะถาม มารดาของเจ้าอยู่ที่ใดหรือ?" "มารดาของหม่อมฉันกำลังพักผ่อนอยู่ในห้องเพคะ" จางรั่วรั่วเก็บดาบในมือ เดินมาใกล้เจียงซุ่ยฮวนแล้วกระซิบว่า "ตำรับยาที่ท่านจัดให้บิดามารดาของหม่อมฉันได้ผลยิ่งนัก บิดาของหม่อมฉันเพิ่งรับประทานได้ไม่กี่วัน มารดาก็ตั้งครรภ์เสียแล้ว" เจียงซุ่ยฮวนหัวเราะ "ช่างเป็นเรื่องน่ายินดียิ่งนัก" "มารดาของหม่อมฉันพูดเสมอว่าอีกไม่กี่วันจะไปเยี่ยมท่าน แต่ไม่คิดว่าท่านจะมาก่อน" จางรั่วรั่วนำทาง พลางหันมาถามด้วยความอยากรู้ "ท่านมาหามารดาของหม่อมฉันเพื่อถามเรื่องใดหรือเพคะ?" "เจ้าเคยบอกข้าว่า เมื่อแรกเกิดของเจ้า มีนักพรตผู้หนึ่งนามว่าเหยียนซวีมาที่จวนของเจ้า เจ้ายังจำได้หรือไม่?" เจียงซุ่ยฮวนถาม "แน่นอนว่าจำได้เพคะ" "ข้ามีภาพ
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 545
ผ่านไปราวหนึ่งกาน้ำชา ฮั่วเซิงวาดภาพเสร็จหนึ่งภาพ เจียงซุ่ยฮวนยกกระดาษขึ้นดู ในภาพเป็นชายวัยกลางคน ดูมีเมตตาและใจดี นางส่งภาพวาดให้กู้จิ่น "ฮั่วเซิงเคยบอกว่านักพรตเหยียนซวีดูมีอายุเจ็ดสิบกว่าปี คนในภาพวาดนี้หนุ่มเช่นนี้ น่าจะเป็นอาจารย์ของเขา" เพื่อไม่ให้ผิดพลาด นางก็ถามฮั่วเซิงอีกหนึ่งประโยค "คนในภาพวาดนี้คือใคร?" "อาจารย์ของข้า" "อืม วาดต่อไปเถิด" เจียงซุ่ยฮวนพยักหน้า ภาพวาดนี้แม้จะไม่ถึงขั้นเหมือนจริง แต่ก็ถือว่าใช้ได้ น่าจะตามหาคนจากภาพวาดได้ เมื่อวาดนักพรตเหยียนซวี การเคลื่อนไหวของฮั่วเซิงช้าลงมาก คงจำใบหน้าของนักพรตเหยียนซวีไม่ชัด จึงวาดได้ช้า เจียงซุ่ยฮวนหาวข้าง ๆ กู้จิ่นเห็นแล้วกล่าว "อาฮวน ข้าส่งคนไปส่งเจ้ากลับก่อนดีหรือไม่?" "ไม่รีบเพคะ" เจียงซุ่ยฮวนโบกมือ ชี้ไปที่ฮั่วเซิงบนพื้น "หม่อมฉันอยากดูว่านักพรตเหยียนซวีหน้าตาเป็นอย่างไรกันแน่" "รอเขาวาดเสร็จหม่อมฉันค่อยกลับ" "ได้" ผ่านไปอีกหนึ่งกาน้ำชา ในที่สุดฮั่วเซิงก็วางพู่กันยืดตัวขึ้น คราวนี้กู้จิ่นเป็นคนเก็บภาพจากพื้น แล้วดูพร้อมกับเจียงซุ่ยฮวน ในภาพเป็นชายชราอายุเจ็ดสิบกว่าปีจริง ๆ ชายชราผู้นี้มีตาเล็กเ
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 544
ในคุกใต้ดินที่มืดสลัว ดวงตาของเจียงซุ่ยฮวนเป็นประกายวาววับ ราวกับดวงดาวที่ส่องแสงระยิบระยับในท้องฟ้ายามค่ำคืน กู้จิ่นถาม "วิธีอะไรหรือ?" "หม่อมฉันมีน้ำยาชนิดหนึ่ง ที่จะทำให้ฮั่วเซิงพูดความจริงออกมาได้" เจียงซุ่ยฮวนยื่นมือเข้าไปในแขนเสื้ออีกครั้ง หยิบขวดน้ำยาบังคับให้พูดความจริงออกมา "มีของเช่นนี้ด้วยหรือ" กู้จิ่นดูประหลาดใจ มองนางด้วยสายตาเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ "อาฮวนของข้าช่างเก่งจริง ๆ" นางรู้สึกเขินเล็กน้อย ลูบจมูก "ก็พอได้" นางรู้สึกสงสัย หากกู้จิ่นรู้ว่านางมีห้องทดลอง เขาจะมีปฏิกิริยาอย่างไร? แต่เรื่องเช่นนี้ ยังไม่อาจพูดออกมาก่อน ในระหว่างรอฮั่วเซิงฟื้น กู้จิ่นและเจียงซุ่ยฮวนสนทนากันเสียงเบา ร่างกายของทั้งสองใกล้ชิดกัน รอบข้างแผ่ซ่านไออุ่นบาง ๆ ผู้คุมมองดูทั้งสอง คิดว่าตัวเองคงง่วง ถึงได้รู้สึกอบอุ่นในคุกใต้ดินที่เย็นยะเยือกและมืดมิดเช่นนี้ ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วยาม ร่างของฮั่วเซิงสะดุ้งอย่างแรง เขาค่อย ๆ ลืมตาขึ้น เจียงซุ่ยฮวนกำลังคุยกับกู้จิ่น หางตาสังเกตเห็นฮั่วเซิงฟื้นแล้ว นางจึงก้มลงมอง ฮั่วเซิงจำพวกเขาได้ในทันที ดิ้นรนถอยหลังไป ปากส่งเสียง "อ่า ๆ" แว
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 543
"ฮั่วเซิง! ฮั่วเซิง!" ผู้คุมตะโกนเรียกสองครั้งผ่านซี่กรง ฮั่วเซิงที่นอนอยู่บนพื้นไม่มีการตอบสนองใด ๆ ผู้คุมกล่าว "ครึ่งชั่วยามก่อน จู่ ๆ เขาก็อาเจียนเป็นฟองขาวออกมา ชักกระตุกไปทั้งตัว ตอนแรกบ่าวคิดว่าเขาแกล้ง พอผ่านไปหนึ่งก้านธูป เขาก็เริ่มอาเจียนเป็นเลือด" "บ่าวไม่รู้วิชาการแพทย์ จึงรีบไปแจ้งชางอี้ เมื่อบ่าวกลับมา ฮั่วเซิงก็เป็นเช่นนี้แล้วพ่ะย่ะค่ะ" กู้จิ่นให้เจียงซุ่ยฮวนยืนอยู่ด้านหลัง แล้วสั่งผู้คุม "เปิดประตูคุก ลากฮั่วเซิงออกมา" ฮั่วเซิงอาจจะแกล้ง กู้จิ่นต้องตรวจสอบก่อน จึงจะให้เจียงซุ่ยฮวนลงมือได้ ผู้คุมลากฮั่วเซิงมาตรงหน้ากู้จิ่น ซึ่งไม่แสดงสีหน้าใด ๆ ก้มลงจับคอฮั่วเซิงพลิกตัว แล้ววางมือไว้ใต้จมูกเขา ลมหายใจที่เขาหายใจออกมาอ่อนมาก แทบจะหายใจออกแต่หายใจเข้าไม่ได้ ร่างกายก็เย็นเฉียบ "ใกล้ตายจริง ๆ" กู้จิ่นลุกขึ้น พูดกับเจียงซุ่ยฮวน "เจ้าลองดู ช่วยได้ก็ช่วย ช่วยไม่ได้ก็แล้วไป" "ได้" เจียงซุ่ยฮวนเดินเข้าไปใกล้ เริ่มตรวจร่างกายฮั่วเซิงอย่างละเอียด เพื่อให้เจียงซุ่ยฮวนเห็นชัดขึ้น กู้จิ่นนำตะเกียงน้ำมันมาวางใกล้เท้านาง ได้ยินนางพึมพำ "ตับถูกทำลาย คล้ายเป็นพิษจากยา"
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 542
"เข้ามาพูด" ชางอี้ผลักประตูเข้ามา "ฮั่วเซิงที่ถูกขังในคุกใต้ดินเมื่อไม่กี่วันก่อน ดูเหมือนจะไม่ไหวแล้วพ่ะย่ะค่ะ" ฮั่วเซิง? เจียงซุ่ยฮวนได้ยินชื่อนี้ก็โกรธจนฟันคัน ฮั่วเซิงผู้นี้ไม่เพียงขโมยเสี่ยวถังหยวนที่เพิ่งเกิด ยังจะเอาเสี่ยวถังหยวนไปเป็นเครื่องสังเวย คนเช่นนี้ตายก็ยังไม่พอ! กู้จิ่นกล่าวเสียงเย็น "เกิดอะไรขึ้น?" ชางอี้พูดเสียงเบา "ได้ยินว่าเป็นโรคร้ายกำเริบ บ่าวยังไม่ทันไปตรวจดูพ่ะย่ะค่ะ" กู้จิ่นนวดขมับ พูดกับเจียงซุ่ยฮวน "อาฮวน เรื่องนี้ข้าจะบอกเจ้าทีหลัง ตอนนี้ข้าต้องไปที่คุกใต้ดินก่อน" เจียงซุ่ยฮวนรั้งเขาไว้ "ฮั่วเซิงผู้นั้นยังมีประโยชน์อยู่หรือไม่?" "อืม" กู้จิ่นพยักหน้า "ยังมีความลับที่เขาไม่ได้บอก ยังตายไม่ได้" "เช่นนั้นหม่อมฉันไปกับท่านด้วย" เจียงซุ่ยฮวนสวมรองเท้ายืนขึ้น "ไปกันเถิด" กู้จิ่นกล่าวเสียงทุ้ม "อาฮวน เจ้าควรพักผ่อนให้ดี" "วันนี้หลังจากกลับจากวังแล้ว หม่อมฉันพักผ่อนมานานแล้ว" เจียงซุ่ยฮวนกล่าว นางคลอดบุตรมาหลายวันแล้ว อีกทั้งของบำรุงที่กู้จิ่นส่งมาล้วนเข้าท้องนางไปหมด ร่างกายของนางฟื้นฟูเกือบเป็นปกติแล้ว กู้จิ่นก้าวไปกอดนาง พูดเสียงเบา "อาฮว
