บทที่ 239

"พ่ะย่ะค่ะ"

กู้จิ่นและเจียงซุ่ยฮวนกลับมาที่เรือน กู้จิ่นถาม "ตอนข้าเพิ่งกลับมา เจ้าอยากจะบอกอะไรข้า?"

เจียงซุ่ยฮวนตบมือ เกือบลืมเรื่องนี้ไปแล้ว นางลากกู้จิ่นเข้าห้องตัวเอง เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในห้องเสวียหลิงตอนกลางวันอย่างละเอียด

กู้จิ่นฟังไปก็ขมวดคิ้วมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อได้ยินเจียงซุ่ยฮวนพูดถึงคำว่าแมงป่องพิษ ก็พลันคว้าข้อมือเจียงซุ่ยฮวน ถามเสียงเข้ม "เสวียหลิงพูดว่าแมงป่องพิษ? เจ้าแน่ใจนะว่าไม่ได้ฟังผิด?"

ปฏิกิริยาของเขารุนแรงเกินไป เจียงซุ่ยฮวนตั้งตัวไม่ทัน ได้แต่พยักหน้างงๆ "ใช่ แมงป่องพิษ ข้าไม่ได้ฟังผิด"

แววตากู้จิ่นเยือกเย็น มือบีบแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว

เจียงซุ่ยฮวนร้องด้วยความเจ็บ เขาจึงได้สติ ปล่อยข้อมือเจียงซุ่ยฮวน พูดเสียงต่ำ "ขอโทษ ข้าเสียสติไปชั่วครู่"

"ท่านรู้จักแมงป่องพิษหรือ?" เจียงซุ่ยฮวนถามอย่างระมัดระวัง

เขา "อืม" หนึ่งที "แมงป่องพิษคือศัตรูของข้า คนร้ายที่วางยาพิษฆ่าท่านแม่ข้า"

เจียงซุ่ยฮวนตาโต "เป็นเขาหรือ? เสวียหลิงได้ยินแมงป่องพิษคุยกับคน หรือว่าพวกเขากำลังพูดถึงท่าน?"

"น่าจะใช่" แววตากู้จิ่นเย็นเยียบ "ข้ารู้มาตลอดว่า แมงป่องพิษไม่อยากฆ่าข้า เขาต้องการให้