บทที่ 1

“นายน้อย คุณต้องกลับไปกับเรานะครับ ตอนนี้ตระกูลหานต้องการให้คุณกลับไปเป็นประธานครับ”

“คุณพ่อของคุณป่วยหนัก พี่ชายของคุณก็ติดคุกอยู่ ตอนนี้มีเพียงคุณเท่านั้นที่จะสามารถประคับประคองตระกูลหานต่อไปได้นะครับ”

“คุณย่าบอกให้พวกเราพาคุณกลับไปให้ได้ครับ”

ณ เมืองหยุนเฉิง ถนนจื่อถง ในมือของหานซานเฉียนถือกล่องของขวัญกล่องหนึ่งอยู่ เขาสวมเสื้อผ้าที่ซื้อจากแผงลอยริมถนน และมีสีหน้าเฉยเมย

“ตั้งแต่เด็กจนโตฉันไม่เคยพูดจาประจบสอพลอเอาอกเอาใจให้ท่านเอ็นดู ไม่เหมือนพี่ชายของฉันที่ไม่ว่าจะทำอะไรท่านก็ชอบ คุณย่ากลัวว่าฉันจะแย่งตำแหน่งทายาทมาจากพี่ ท่านเลยไล่ฉันออกจากตระกูลหานยังไงล่ะ”

“ฉันแต่งงานเข้ามาอยู่ในตระกูลซูสามปีแล้ว ตลอดเวลานั้นต้องทนทุกข์กับความอัปยศอดสู ตระกูลหานเคยใส่ใจถามไถ่ฉันบ้างไหม ท่านเป็นคนขับไล่ฉันออกจากตระกูลหานเอง ตอนอยากให้กลับ ก็สั่งให้ฉันกลับไป ท่านคิดว่าหานซานเฉียนเป็นสุนัขที่ต้องเชื่อฟังรึไง?”

“ตอนนี้ฉันอยากเป็นแค่คนเดินดินธรรมดา ๆ และอยู่อย่างสงบ ไม่ว่าใครหน้าไหนก็อย่ามาวุ่นวายกับฉัน”

หานซานเฉียนเดินออกไปและทิ้งให้คนพวกนั้นมองหน้ากันเลิกลั่ก

ตระกูลซูเป็นตระกูลที่เก่าแก่และมีชื่อเสียงเป็นอันดับสองในเมืองหยุนเฉิง เมื่อสามปีก่อน ตอนที่หานซานเฉียนพเนจรเหมือนสุนัขจรจัด คุณปู่ของตระกูลซูอ้างถึงสัญญาการแต่งงานระหว่างซูหยิงเซี่ยกับหานซานเฉียน ในเวลานั้น งานแต่งงานของเธอเป็นเรื่องฮือฮาในเมืองหยุนเฉิงมาก แต่เรื่องที่ทุกคนตกตะลึงคือ ซูหยิงเซี่ยแต่งงานกับคนกระจอกที่ไร้ชื่อเสียง และเรื่องนี้ก็กลายเป็นเรื่องตลกของหยุนเฉิง

ตัวตนที่แท้จริงของหานซานเฉียนมีเพียงคุณปู่ของตระกูลซูเท่านั้นที่รู้ แต่สองเดือนหลังจากงานแต่งงาน คุณปู่ก็เสียชีวิตด้วยอาการป่วย นับแต่นั้นมาก็ไม่มีใครรู้ตัวตนของหานซานเฉียน และเขาก็กลายเป็นลูกเขยที่ไร้ประโยชน์

ในช่วงเวลาสามปีที่ผ่านมา หานซานเฉียนถูกเหยียดหยามและได้รับการปฏิบัติอย่างเย็นชา แต่เมื่อเทียบกับการถูกไล่ออกจากตระกูลหานแล้ว เหตุการณ์นั้นเลวร้ายยิ่งกว่า

เขาเริ่มรู้สึกปล่อยวางจนมันกลายเป็นเรื่องปกติในชีวิตเขาไปแล้ว

วันนี้เป็นวันเกิดคุณย่าของตระกูลซู หานซานเฉียนตั้งใจเลือกของขวัญมาอย่างดี มันไม่ใช่สิ่งของราคาแพง เขาจึงเตรียมตัวที่จะถูกหัวเราะเยาะ แต่เขาก็ไม่สามารถทำอะไรไปได้มากกว่านี้แล้ว

สำหรับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนี้ ภายในจิตใจของหานซานเฉียนนั้นสงบนิ่ง แม้เขาอยากจะหัวเราะออกมาบ้างก็ตาม

พี่ชายของเขาเป็นคนชอบพูดจาประจบสอพลอ แม้ว่าเขาจะชอบเอาอกเอาใจคุณย่า แต่เขาก็เย่อหยิ่งและชอบทำลายชีวิตของตัวเอง สักวันหนึ่งชีวิตของเขาต้องพังลงในไม่ช้าก็เร็ว

บางทีฟ้าอาจต้องการให้ตระกูลหานพังพินาศ

แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ? ฉันเป็นแค่ลูกเขยที่ตระกูลซูไม่ยอมรับเท่านั้น

เขากลับมาที่คฤหาสน์ของตระกูลซู และพบเข้ากับสาวสวยคนหนึ่งที่กำลังยืนอยู่ที่ประตูด้วยท่าทางวิตกกังวล

ซูหยิงเซี่ยเป็นผู้หญิงที่สวยมาก เธอก็คือภรรยาของหานซานเฉียน และเนื่องจากเธอเป็นคนที่เพียบพร้อม ดังนั้นงานแต่งงานของพวกเขาเมื่อสามปีที่แล้วจึงกลายเป็นเรื่องตลก

หานซานเฉียนเดินเข้ามาหาซูหยิงเซี่ยและถามว่า “หยิงเซี่ย คุณรอใครอยู่เหรอ?”

ซูหยิงเซี่ยเหลือบมองหานซานเฉียนด้วยท่าทีเบื่อหน่ายและพูดว่า “คุณเตรียมของขวัญให้คุณย่าแล้วหรือยัง?”

หานซานเฉียนยกกล่องของขวัญในมือขึ้นแล้วพูดว่า "เรียบร้อยแล้วล่ะ ผมตั้งใจเลือกอยู่นานเลยนะ"

ซูหยิงเซี่ยไม่แม้แต่จะชายตามอง สามปีก่อนไม่รู้ว่าคุณปู่คิดอะไรอยู่ ถึงได้บังคับให้เธอแต่งงานกับหานซานเฉียนเสียให้ได้

สิ่งที่ทำให้ซูหยิงเซี่ยไม่เข้าใจยิ่งกว่านั้นก็คือ ก่อนที่คุณปู่จะเสียชีวิต ท่านจับมือเธอ และย้ำเตือนเธอว่าอย่าได้ดูถูกหานซานเฉียน

สามปีแล้ว ซูหยิงเซี่ยยังคงไม่เข้าใจว่าคนต่ำต้อยคนนี้มีดีที่ตรงไหน ทำไมคุณปู่ถึงได้เห็นดีเห็นงามด้วย ถ้าไม่ใช่เพราะกลัวว่าชื่อเสียงของตระกูลซูจะเสื่อมเสีย เธอคงหย่ากับหานซานฉียนไปนานแล้ว

“วันนี้ญาติทั้งหมดจะมา คุณห้ามพูดอะไรไร้สาระ และถึงแม้ว่าจะถูกพวกเขาเยาะเย้ยหรือเหยียดหยาม คุณก็ต้องต้องอดทนเอาไว้ เพราะฉันไม่อยากเสียหน้าเพราะคุณ” ซูหยิงเซี่ยพูดเตือนเขา

หานซานเฉียนยิ้มรับและพยักหน้าอย่างไม่ใส่ใจ

เมื่อเห็นท่าทางของหานซานเฉียน ซูหยิงเซี่ยก็แทบอยากจะฆ่าเขา เขาไม่มีทักษะและความสามารถอะไรเลย สามปีมานี้นอกจากกวาดพื้น ซักเสื้อผ้า และทำอาหาร เขาก็ทำอะไรไม่เป็นแล้ว

หานซานเฉียนไม่เคยไม่พอใจกับท่าทีของซูหยิงเซี่ยที่มีต่อตน เพราะทั้งสองแต่งงานกันโดยปราศจากความรัก แถมยังต้องมาแต่งงานกับผู้ชายไร้ประโยชน์อย่างเขา ซึ่งมันไม่ยุติธรรมกับเธอเลย เขาจึงพอจะเข้าใจความรู้สึกของซูหยิงเซี่ย

ทั้งสองคนเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น ญาติของตระกูลซูก็อยู่ที่นั่นกันเกือบทั้งหมดแล้ว ทำให้วันนี้บรรยากาศในบ้านดูครึกครื้นเป็นพิเศษ

“หยิงเซี่ย มานี่เร็วเข้า”

“วันนี้วันเกิดคุณย่า ทำไมมาช้าจังล่ะ”

“หรือว่ามัวแต่เตรียมเซอร์ไพรส์อะไรให้คุณย่าอยู่ล่ะสิ”

บรรดาญาติ ๆ ทักทายซูหยิงเซี่ยอย่างอบอุ่น โดยไม่สนใจการมีตัวตนของหานซานเฉียนเลย

หานซานเฉียนชินกับการถูกเมิน ไม่ต้องมาสนใจเขาน่ะดีแล้ว จะได้ไม่ต้องถูกคนอื่นหัวเราะเยาะอีก

ถึงอย่างไรก็มีคนที่ไม่พอใจเขาอีกอยู่ดี ซูไห่เฉาลูกพี่ลูกน้องของซูหยิงเซี่ย ทุกครั้งที่พบกัน เขาชอบหาเรื่องให้หานซานเฉียนลำบาก และทำให้หานซานเฉียนเสื่อมเสียจนดูไร้ค่า แม้แต่ฉายาลูกเขยที่ไร้ประโยชน์ของหานซานเฉียนในเมืองหยุนเฉิงก็มาจากซูไห่เฉา เพราะเขามักจะเอาชื่อของหานซานเฉียนไปพูดถึงแต่สิ่งที่ไม่ดี

“หานซานเฉียน อย่าบอกนะว่าของที่นายถืออยู่เป็นของขวัญของคุณย่าน่ะ?” ซูไห่เฉามองหานซานเฉียนด้วยสายตาอย่างดูถูก ของขวัญชิ้นใหญ่ที่ถูกห่อด้วยกระดาษของขวัญแบบนี้ ดูอย่างไรก็เป็นของราคาถูก

“ใช่” หานซานเฉียนตอบอย่างมั่นใจ

ซูไห่เฉาหัวเราะเยาะและพูดว่า “นี่มันอะไร ซื้อมาจากร้านข้างถนนเหรอ?”

หานซานเฉียนส่ายหัวและพูดว่า “ฉันซื้อมาจากร้านขายของขวัญ”

แม้ว่าเขาจะพูดอย่างจริงใจ แต่คำพูดเหล่านั้นกลับทำให้คนอื่นหัวเราะเยาะเขา สีหน้าของซูหยิงเซี่ยแข็งทื่อ คิดไม่ถึงว่าเพิ่งมาถึงได้ไม่นานเธอก็ต้องอับอายขายขี้หน้าเพราะหานซานเฉียน

แต่ปกติแล้วซูหยิงเซี่ยจะไม่พูดอะไร เธอไม่คิดว่าตัวเองและหานซานเฉียนเป็นครอบครัวเดียวกัน เธอไม่สนใจว่าหานซานเฉียนจะรู้สึกอับอายแค่ไหน ตราบใดที่เธอไม่ถูกพูดถึงไปด้วย

“นายมาเพื่อเล่นตลกเหรอ? วันนี้เป็นวันฉลองครบรอบแปดสิบปีของคุณย่านะ นายไม่ตั้งใจเลือกของขวัญเลยอย่างงั้นเหรอ?” ซูไห่เฉาเดินไปที่โต๊ะน้ำชาในห้องนั่งเล่น ซึ่งเต็มไปด้วยของขวัญราคาแพงมากมาย ของขวัญเหล่านั้นดูมีค่าจนของขวัญของหานซานเฉียนนั้นเทียบไม่ติด

“ดูของที่ฉันให้คุณย่าสิ ชาผู่เอ่อร์ นายรู้ไหมว่าชากระปุกนี้ราคาเท่าไหร่? แปดแสนแปดหมื่นหยวนเชียวนะ” ซูไห่เฉาพูดอย่างภาคภูมิใจ

“ว้าว เยี่ยมไปเลย” หานซานเฉียนเหลือบมองซูหยิงเซี่ย เธอเคยเตือนให้เขาพูดน้อย ๆ ดังนั้นเขาจึงไม่โต้ตอบอะไรมาก

ซูไห่เฉาต้องการที่จะแสดงให้เห็นว่าของขวัญของเขานั้นดูเหนือกว่าของขวัญของหานซานเฉียน จึงพูดต่อว่า “แม้แต่เศษชาก็ยังมีค่ากว่าของขวัญของนายอีก นายไม่คิดอย่างนั้นเหรอ ไอ้คนกระจอก”

หานซานเฉียนยิ้มตอบโดยไม่พูดอะไร และทั้งห้องนั่งเล่นก็เต็มไปเสียงหัวเราะเยาะ

แม้ว่าซูหยิงเซี่ยจะไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของหานซานเฉียน แต่สุดท้ายแล้วเขาก็เป็นสามีของเธออย่างถูกต้องตามกฎหมาย ถึงจะไม่เหมือนเป็นสามีภรรยากันจริง ๆ และเธอก็ไม่เคยให้หานซานเฉียนสัมผัสตัวเธอเลยตลอดสามปีที่ผ่านมา แต่หานซานเฉียนต้องมาเสียหน้าต่อหน้าญาติพี่น้องของเธอ ซึ่งเธอไม่สามารถปล่อยผ่านไปได้

“ซูไห่เฉาพอได้แล้ว นายจะมีเงินมากมายแค่ไหนมันก็เป็นเรื่องของนาย การให้ของขวัญราคาแพงมันไม่ได้เกี่ยวกับเรา นายไม่จำเป็นต้องโอ้อวด” ซูหยิงเซี่ยเอ่ยอย่างไม่พอใจ

หานซานเฉียนมองไปที่ซูหยิงเซี่ยด้วยความประหลาดใจ นี่เป็นครั้งแรกในรอบสามปีที่ซูหยิงเซี่ยพูดแทนเขา

“อวดเหรอ? หยิงเซี่ย เธอเข้าใจผิดแล้ว ฉันจำเป็นต้องอวดต่อหน้าเจ้าคนต่ำต้อยนี่ด้วยเหรอ? ฉันแค่คิดว่าเขาไม่ให้ความสำคัญกับวันเกิดของคุณย่าก็เท่านั้น ส่วนเธอก็นะรู้ทั้งรู้ว่าเขาเป็นคนฉลาดน้อย และไม่มีเงินซื้อของขวัญ แต่เธอก็ไม่คิดจะให้ควักเงินให้เขาเพิ่มหน่อยเหรอ? หรือว่าเธอไม่ได้ให้ความสำคัญกับวันเกิดของคุณย่า?” ซูไห่เฉาพูดพลางยิ้มอย่างเยาะเย้ย

“นาย…” ใบหน้าของซูหยิงเซี่ยแดงก่ำ ครอบครัวของเธอมีฐานะต้อยต่ำที่สุดในตระกูลซู และสภาพความเป็นอยู่ก็แย่ที่สุด เธอไม่สามารถให้ของขวัญที่มีราคาสูงได้จริง ๆ

ทันใดนั้น หานซานเฉียนก็ลุกขึ้นยืนและเดินเข้าไปข้าง ๆ ซูไห่เฉา และดมชาผู่เอ๋อร์

“นายจะทำอะไร นี่คือของขวัญของคุณย่าเชียวนะ คนต่ำต้อยอย่างนายกล้าดียังไงมาดมเนี่ย?”

ซูไห่เฉาพูดด้วยความฉุนเฉียว

หานซานเฉียนขมวดคิ้วและพูดว่า “ชาผู่เอ๋อร์ยิ่งแก่ยิ่งหอม เพราะอย่างนั้นชาผู่เอ๋อร์ยิ่งแก่เท่าไหร่ราคาก็จะยิ่งสูงขึ้นเท่านั้น พ่อค้าหลายคนจึงจงใจใช้เหตุผลนี้ในการขึ้นราคา”

“ชาผู่เอ๋อร์ยังแบ่งออกเป็นชาดิบและชาสุก ชาของนายส่วนใหญ่เป็นสีเขียว และสีเขียวเข้มถือได้ว่าเป็นชาดิบ ชาดิบมีกลิ่นและรสชาติที่ไม่เหมือนกับชาสุก แต่ชาดิบที่ผลิตใหม่จะมีคาเฟอีนสูง ซึ่งเป็นอันตรายต่อกระเพาะอาหารและลำไส้ และบ่มเป็นเวลานาน ยิ่งอายุชามาก ปริมาณคาเฟอีนก็จะยิ่งน้อยลง”

“แต่กระปุกชาในมือนาย ดูเหมือนว่าจะถูกเร่งให้แก่ เวลาที่บ่มยังไม่เพียงพอ หากดื่มเข้าไปจะก่อให้เกิดอันตรายต่อร่างกายได้”

“ถึงแม้ฉันจะเป็นแค่คนต่ำต้อย แต่นายก็ไม่ได้ดีไปกว่าฉันหรอก ทั้งยังเป็นภัยต่อสุขภาพคุณย่าด้วย นายมันแย่ยิ่งกว่าฉันเสียอีก”

หานซานเฉียนพูดเสียงดังและชี้ไปที่ซูไห่เฉา นั่นจึงทำให้ทุกคนในบ้านเงียบกริบ!