บทที่ 1

ตอนที่เสี่ยวอันสิ้นใจในอ้อมแขนของฉัน ในมือยังถือกล่องยาอยู่ ฉันร้องไห้จนพูดไม่ออก เขาอาเจียนเป็นเลือดและพูดไม่ออกเช่นกัน

ในขณะนั้นฉันคุกเข่าลงบนพื้นและอธิษฐานต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ขอแลกชีวิตของฉันกับลูกชายของฉัน

น่าเสียดายที่สิ่งศักดิ์สิทธิ์ไม่ฟังและพาเสี่ยวอันไป ฉันเป็นลมด้วยความสิ้นหวัง

พอฉันตื่นมา ฉันงกายกลับไม่มีใครสักคนเลย หลีจิ่นเฉิงโทรหาฉัน ฉันถึงได้รู้ว่า เขายังไม่รู้เรื่องเสี่ยวอันเลย

“ที่รัก เสี่ยวอันเขา.”

ฉันยังพูดไม่ทันจบ หลีจิ่นเฉิงก็ขัดจังหวะฉันแล้ว "สวี่เจี๋ย เธอนี่สอนลูกได้ดีเหลือเกินนะ! ทำน้ำร้อนลวกเวยเวยยังไม่ขอโทษอีก ให้เขากลับมาเดี๋ยวนี้”

หัวใจของฉันจมลงทันที ที่แท้ก็เป็นพวกเขานี่เอง

“หลีจิ่นเฉิง! เสี่ยวอันเพิ่งหกขวบเองนะ คุณให้เขาไปซื้อยาทาร้อนลวกเหรอ?”

"ไม่ควรหรือไง? เขาจงใจคว่ำน้ำร้อนลวกเวยเวย ฉันแค่ให้เขาไปร้านขายยาใกล้ๆ แต่เขากลับหนีไป”

"ซูเจี๋ย นี่คือลูกชายตัวดีที่เธอสอนออกมา ให้เขากลับมาขอโทษเวยเวยเดี๋ยวนี้!”

ตอนนี้ในโทรศัพท์มีเสียงของเฉินเวยดังมา “จิ่นเฉิง ช่างเถอะค่ะ ฉันรู้ว่าเสี่ยวอันไม่ชอบฉัน เขายังเด็ก ไม่รู้ประสีประสา ฉันแค่น้อยใจนิดหน่อย ไม่เป็นไรหรอกค่ะ”

“คุณอย่าพูดแทนเขาเลย สวีเจี๋ย เธอได้ยินไหม ให้เสี่ยวอันมาเดี๋ยวนี้!”

ฉันโกรธจนหน้ามืด พูดทันทีว่า “เสี่ยวอันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น ถ้าคุณจะหาเรื่อง ก็ไปหาเขาเอาเองก็แล้วกัน”

ฉันวางสายและบล็อกเขา หัวใจของฉันเจ็บจนหายใจไม่ออก

เฉินเวยกลับมาแล้ว หลีจิ่นเฉิงก็เหมือนโง่ลงทันที แม้แต่ลูกชายตัวเองก็ไม่สนใจแล้ว

ฉันจะจากเขาไป และต้องให้พวกเขาชดใช้ด้วย!

ฉันเฝ้าเสี่ยวอันและติดต่อตัวแทนเพื่อซื้อสุสาน

“เสี่ยวอัน ลูกวางใจได้ แม่จะไม่ปล่อยให้ลูกตายเปล่าแน่นอน”

ฉันสาบานอย่างเงียบๆ ว่าจะฝังศพเล็กๆ ไว้ที่นี่ รอให้ทุกอย่างจบลง ฉันลากร่างกายที่เหนื่อยล้ากลับบ้าน เผชิญหน้ากับหลีจิ่นเฉิงและเฉินเวย

“สวีเจี๋ย เสี่ยวอันล่ะ! เธอดูที่เขาทำกับเวยเวย!”

หลีจิ่นเฉิงเห็นฉันก็เริ่มถามฉัน เฉินเวยที่อยู่ฉันงๆ เขามีผ้าพันแผลบนมือ พูดจาด้วยน้ำเสียงสตอร์เบอรรี่ว่า “สวีเจี๋ย เธออย่าโกรธเลยนะ จิ่นเฉิงแค่อยากช่วยฉันระบายอารมณ์ ฉัน.”

เพียะ!

ฉันทนไม่ไหวอีกต่อไป ยกมือขึ้นตบหน้าเธอไปฉาดหนึ่ง!

“นางแพศยา!”

“เธอทําอะไรน่ะ!” หลีจิ่นเฉิงผลักฉันออกไปด้านฉันงอย่างแรง ฉันล้มลงกับพื้น เจ็บจนเหงื่อแตกพลั่ก

“ก็เพราะมีแม่อย่างเธอนี่แหละ เสี่ยวอันถึงกลายเป็นแบบนั้น!”

“เธอยังกล้าลงมืออีก! เรียกเสี่ยวอันออกมาเดี๋ยวนี้!”

ฉันเงยหน้าขึ้นมองเขา ไม่สนใจความเจ็บปวดทางร่างกาย ลุกขึ้นและพุ่งไปชนเขาอย่างแรง

"ไอ้พวกเดรัจฉาน! พวกแกทําให้เสี่ยวอันตาย ยังอยากให้เขาขอโทษ คนที่ควรตกนรกคือพวกแกต่างหาก!”

“หลีจิ่นเฉิง เสียแรงที่แกเป็นพ่อคน แกมันไม่ใช่คน!”

ฉันกระโจนเฉันไปต่อยตีอย่างบ้าคลั่ง หลีจิ่นเฉิงนิ่งอึ้งไป วินาทีต่อมาก็ตะโกนว่า “จับเขาไว้! เขาบ้าไปแล้ว!”

บอดี้การ์ดขึ้นมาจับฉันกดลงพื้นทั้งซ้ายและขวา ฉันไม่ยอม แต่ดิ้นไม่หลุด

เขาลูบหน้าตัวเอง พูดอย่างโมโหว่า “ถ้ารู้ว่าเธอเป็นแบบนี้ ฉันก็ไม่ควรแต่งงานกับเธอตั้งแต่แรก”

“ใช่สิ ใครใช้ให้คนเขาดูถูกเด็กยากจนอย่างแก ไปหาคนที่รวยกว่าถึงต่างประเทศกันล่ะ!”

“ตอนนี้มีเงินก็กลับมา หลีจิ่นเฉิง แกมันเลว!”

ฉันเปิดแผลเป็นของเขา หลีจิ่นเฉิงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟทันที กําลังจะอาละวาด เฉินเวยที่อยู่ฉันงๆ ก็แกล้งทําเป็นโกรธแล้ว

"ทำไมคุณถึงได้เป็นแบบนี้! ฉัน.ตอนนั้นฉันมีเหตุจำเป็น ไม่ได้ตั้งใจจากไปสักหน่อย จิ่นเฉิง ฉันคิดไม่ถึงเลยว่าคุณจะมองฉันแบบนี้”

เธอทําหน้าเหมือนจะร้องไห้ หลีจิ่นเฉิงรู้สึกปวดใจขึ้นมาทันที รีบปลอบว่า “ไม่หรอก ผมไม่เคยมองคุณแบบนั้นเลย สำหรับผม คุณดีงามเสมอ”

ดีงาม?

ฉันเงยหน้าขึ้นและหัวเราะเสียงดัง หัวเราะจนปอดปวดตุบๆ

หลีจิ่นเฉิงยิ่งรู้สึกรังเกียจเข้าไปอีก