ตอนที่ 4 ถุงยางเป็นเหตุ 

ตอนที่ 4 ถุงยางเป็นเหตุ 

ธารธาราเดินเข้ามาในคอนโดของเวธัสครั้งแรก รู้สึกตื่นตาตื่นใจกับความกว้างขวางและความหรูหราของที่นี่  

เสียงฝีเท้าของเธอดังก้องไปทั่วห้อง ทำให้เธอรู้สึกเหมือนอยู่ในบ้านหลังใหญ่ภายในห้องตกแต่งโทนสีเทา 

 ‘เขาก็ดูเหมือนผู้ชายปกติทั่วไปนะเออเกย์นี่นาไม่ใช่กระเทยเสียหน่อยก็แค่ผู้ชายที่รักชายเท่านั้นเอง’

ธารธาราถกเถียงกับตนเองภายในใจ 

เธอเริ่มสำรวจห้องอย่างตั้งใจ ตกหลุมรักบรรยากาศทันทีที่เห็นวิวจากหน้าต่างและการตกแต่งที่เรียบหรู แต่เมื่อเดินเข้าไปในห้องนอนของเขา  

ความรู้สึกตื่นเต้นกลับกลายเป็นความวิตกกังวล เมื่อเธอเริ่มทำความสะอาดพื้น เธอเผลอไปเตะถังขยะที่อยู่หน้าห้องน้ำโดยไม่ตั้งใจ 

ทันใดนั้น ถุงยางอนามัยที่ใช้แล้วหลายชิ้นก็กลิ้งออกมาจากถังขยะ ดวงตาของธารธาราเบิกกว้างเหมือนจะเป็นลม 

 "โหนี่อย่าบอกนะถุงเนี่ยมันไปจิ้มรูตูดผู้ชายมาอร๊ายยยอิน้ำรับไม่ได้ค่ะเก็บด่วน"  

ความรู้สึกตื่นตระหนกและตกใจพุ่งเข้ามาในใจ 

เธอแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง ใบหน้าของเธอเริ่มร้อนผ่าว เธอรู้สึกเหมือนโลกหยุดหมุน

ทุกอย่างรอบตัวเริ่มพร่าเบลอไปหมด ความคิดสับสนวิ่งวนอยู่ในหัว 

  “โอ้ย ฉันจะบ้าถุงยางเกลื่อนเลย! อิน้ำจะเป็นลม!”  

ในขณะที่ธารธารากำลังเก็บถุงขยะอย่างตื่นเต้นเสียงเปิดประตูดังก้องขึ้นในห้อง จนทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงอย่างกะทันหัน 

"เธอเป็นใคร? มาทำอะไรในห้องของฉัน?" 

เสียงทุ้มเข้มของชายหนุ่มดังขึ้นทำให้ธารธาราที่กำลังทำความสะอาดต้องสะดุ้งสุดตัว หันขวับไปตามเสียงทันที  

ใจเธอเต้นระส่ำ ราวกับลมหายใจติดขัดเมื่อเห็นชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้า

เขาสูงโปร่ง ผิวขาวสะอาดราวกับผ่านการดูแลอย่างพิถีพิถัน ร่างกายของเขาช่างสมบูรณ์แบบจนแทบไม่น่าเชื่อ 

 ใบหน้าหล่อเหลาของเขายิ่งตอกย้ำความเป็นจริงที่ดูเกินกว่าความฝัน ดวงตาคมกริบ

จมูกโด่งเป็นสัน และริมฝีปากอมชมพูที่ดูน่าหลงใหลอย่างบอกไม่ถูก 

 เขาดูดีจนธารธาราอดไม่ได้ที่จะจ้องมองเหมือนถูกสะกด แต่ความประหม่าและความกลัวในใจทำให้เธอต้องรีบหันหน้าหนี 

"เอ่อ... คุณท่านให้มาทำความสะอาดค่ะ" 

ธารธาราพยายามควบคุมเสียงให้มั่นคง แต่ความตื่นเต้นยังปรากฏชัดเจนในท่าทางและน้ำเสียงของเธอ 

เขายืนนิ่ง สายตาแฝงด้วยความไม่พอใจที่ยากจะปิดบัง 

"แล้วคุณแม่ไม่ได้บอกเธอหรือ ว่าฉันสั่งห้ามใครเข้ามาในห้องนอน?" 

น้ำเสียงของเขาเย็นเยียบและแข็งกระด้างขึ้น ธารธารารู้สึกเหมือนคำพูดของเขาเป็นเข็มที่ทิ่มแทงลงในหัวใจ ทำให้ความวิตกกังวลในตัวเธอยิ่งทวีคูณ  

เธอไม่แน่ใจว่าควรตอบอย่างไรดี ในหัวว่างเปล่าราวกับถูกตัดขาดจากความคิดทุกอย่าง

เธอยืนตัวแข็งทื่อ ความสับสนและความกลัวก่อตัวขึ้นในจิตใจ 

"คือ... หนูแค่..." 

เธอพยายามหาคำอธิบาย แต่ถ้อยคำกลับหายลับไปจากปาก ความกังวลถาโถมเข้ามา

ราวกับกำลังถูกตัดสินว่าทำผิดอย่างร้ายแรง และเธอไม่อาจแก้ตัวได้ทัน 

ธารธารารีบมัดถุงขยะปิดปากไว้ย่างรู้งานผู้ไม่ให้มันอุจาดตาไปมากว่านี้ 

เวธัสมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรำคาญ และยิ่งเพิ่มขึ้นเมื่อเขานึกถึงเหตุผลที่เขากลับมาที่คอนโดในวันนี้ เขามีแขกคนสำคัญ 

ชายหนุ่มที่เขากำลังจะสานสัมพันธ์ด้วยความสนิทสนม แม้จะยังไม่ได้ตกลงคบหากันอย่างจริงจัง  

แต่วันนี้เขาแค่อยากจะใช้เวลาสบายๆ ด้วยการดื่มไวน์กันอย่างผ่อนคลาย

การพบคนแปลกหน้าในห้องนอนของเขาจึงทำให้เขาไม่พอใจอย่างที่สุด 

"ออกไป จากห้องฉัน ตอนนี้ " 

เสียงของเวธัสเน้นทีละคำอย่างคนระงับโทสะเอาไว้ ธารธาราทำได้เพียงก้มหน้ารับรู้

ความอับอายและสับสนยังคงเกาะกุมจิตใจของเธอ ราวกับถูกปกคลุมด้วยความมืดที่หาทางออกไม่เจอ 

"อ้าว ทำไมนักศึกษามาอยู่ในห้องคุณได้ล่ะครับ?" 

ชายหนุ่มที่มาพร้อมกับเวธัสเอ่ยถามขึ้น เสียงของเขาเรียบง่ายแต่แฝงด้วยความฉงน

ใบหน้าของเขาอ่อนหวานแต่ก็ยังดูคมคาย สูงโปร่งไม่ต่างจากเวธัส  

ทั้งคู่ยืนเคียงข้างกัน ราวกับเป็นเงาสะท้อนของกันและกันในบุคลิกที่แตกต่าง 

เวธัสหันไปมองคนคุยของเขา ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ 

"อันนี้เด็กในอุปการะของคุณแม่ครับ ท่านให้เธอมาทำความสะอาดให้ทุกวัน เป็นคนที่ท่านไว้ใจมาก เลยให้เข้ามาทำความสะอาดห้องผมด้วย" 

"อ้าวเหรอ งั้นก็ดีเลยสิ เราจะได้มีเด็กเสิร์ฟจำเป็น" 

ชายหนุ่มเอ่ยพร้อมยิ้มบาง ๆ ใบหน้าของเขาดูมีเสน่ห์แปลกตา ก่อนจะหันไปถามธารธารา 

"เธอทำอาหารเป็นไหม?" 

ธารธาราที่ยืนก้มหน้าด้วยความประหม่าและกลัว ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมาตอบคำถามนั้น เมื่อใบหน้าของเธอเผยเต็มที่ เวธัสถึงกับชะงัก  

ใจของเขารู้สึกวูบไหวไปชั่วขณะ ภาพของเด็กสาวที่เคยประสบอุบัติเหตุเมื่อสองปีก่อนปรากฏขึ้นในความทรงจำ ใบหน้าที่เคยดูน่ารักใสซื่อ  

ตอนนี้กลับแปรเปลี่ยนเป็นความสวยเฉี่ยวราวกับแม่จิ้งจอกผู้เจ้าเล่ห์ ดวงตาที่คมกริบ ริมฝีปากได้รูป และโครงหน้าที่สมบูรณ์แบบราวกับงานศิลปะมีชีวิต  

หากเป็นผู้ชายทั่วไป คงรู้สึกถูกดึงดูดไม่ใช่น้อย แต่สำหรับเวธัส ความรู้สึกนั้นแทบจะเลือนลางไป เพราะเขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับผู้หญิงเลย 

"เป็นค่ะ" 

ธารธาราตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบกว่าที่ผ่านมา แม้ภายในใจยังคงสั่นไหวอยู่ 

"งั้นดีเลย"  

ชายหนุ่มยิ้มรับ 

"ทำอาหารให้พวกเราหน่อยสิ แล้วก็เสิร์ฟไวน์ด้วย" 

คำสั่งนี้ฟังดูง่าย แต่สำหรับธารธารา ทุกคำพูด ทุกสายตาที่จับจ้องทำให้เธอรู้สึกถึงความกดดันที่แผ่ซ่านเข้ามา เธอรับรู้ได้ว่าแม้เธอจะเป็นเพียง "เด็กในอุปการะ"  

แต่การอยู่ท่ามกลางคนสองคนนี้มันเต็มไปด้วยความแตกต่างทางสถานะและโลกที่เธอไม่เคยเข้าถึง 

ธารธาราสวมผ้ากันเปื้อนที่แขวนอยู่ในคอนโดนี้ด้วยท่าทีเรียบง่าย แต่ในใจของเธอกลับเต็มไปด้วยความกดดันและตื่นเต้น เธอก้มหน้าลง  

มือสั่นเล็กน้อยขณะผูกเชือกด้านหลัง ก่อนจะตั้งสมาธิลงกับการทำอาหาร ความคิดย้อนกลับไปถึงช่วงเวลาที่เธอยังอยู่บ้านกับพ่อเลี้ยงและแม่ 

ทุกมื้อที่บ้าน เธอเป็นคนทำอาหารทั้งหมดด้วยตัวเอง อาจจะเป็นเพราะในบ้านนั้นไม่มีใครใส่ใจเรื่องเหล่านี้เท่าเธอ 

เธอจึงค่อย ๆ ฝึกฝนและพัฒนาฝีมือจนกลายเป็นงานที่เธอชำนาญ 

วันนี้ธารธารามองวัตถุดิบในตู้เย็นของเวธัส วัตถุดิบที่ดูหรูหราเกินกว่าที่เธอคุ้นเคย แต่กลับทำให้เธอคิดถึงเมนูที่เธอเคยเรียนรู้ด้วยตัวเองสเต็กเนื้อ 

 ในวันหนึ่งที่เธออยากลิ้มรสอาหารจานนี้ แต่ไม่มีโอกาสออกไปทานนอกบ้าน เธอจึงต้องหาวิธีทำเองจากอินเทอร์เน็ตและหนังสือสูตรอาหาร 

 ฝึกฝนครั้งแล้วครั้งเล่าจนในที่สุดก็ทำออกมาได้อย่างสมบูรณ์แบบ 

ธารธาราเลือกทำสเต็กเนื้อในวันนี้ เพราะเห็นว่ามีวัตถุดิบครบครัน เธอหยิบเนื้อออกมาจากตู้เย็น จับมันด้วยความระมัดระวังและเตรียมปรุงรส 

 ความรู้สึกของเธอในตอนนี้ไม่เพียงแค่เป็นความตื่นเต้นกับการทำอาหารให้คนแปลกหน้า แต่มันเป็นความรู้สึกที่ปนเปกันระหว่างความกดดันและความภูมิใจ  

เธอรู้ดีว่าชายหนุ่มทั้งสองเป็นคนที่อยู่ในสังคมอีกระดับหนึ่ง และการทำอาหารในวันนี้สำหรับเธอเป็นเสมือนการทดสอบความสามารถที่เธอพยายามฝึกฝนมาอย่างดี 

เสียงเนื้อที่กระทบกับกระทะร้อนดังขึ้น เมื่อเธอเริ่มย่างสเต็ก กลิ่นหอมของเนื้อที่กำลังสุกส่งกลิ่นอบอวลไปทั่วห้องครัว