ตอนที่ 6 แชมเปญเป็นเหตุ2

 แชมเปญเป็นเหตุ2 

ธารธาราค่อย ๆ หยิบแก้วไวน์ขึ้นมารินให้ตัวเองอย่างระมัดระวัง ไวน์สีแดงใสไหลลงในแก้วช้า ๆ 

กลิ่นหอมของมันอบอวลในอากาศ ราวกับจะเพิ่มความตึงเครียดที่เธอรู้สึกขึ้นอีกขั้น 

เมื่อทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ธารธาราหยิบแก้วไวน์ขึ้นมานั่งลงตรงข้ามเวธัส 

ความรู้สึกของเธอเหมือนกับกำลังนั่งอยู่ในฉากของละครที่ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะได้เล่น 

 ความเงียบที่ปกคลุมระหว่างพวกเขาทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างดูตึงเครียด แต่ในขณะเดียวกัน 

มันก็มีบางอย่างที่ไม่อาจคาดเดาได้แฝงอยู่ในสายตาของเวธัส... 

ธารธาราจิบไวน์ไปได้ไม่นาน ก็เริ่มรู้สึกถึงความแปลกประหลาดที่ก่อตัวขึ้นภายในร่างกาย  

ความร้อนรุ่มที่ไม่สามารถอธิบายได้ค่อย ๆ 

ลามไปทั่วตัว หัวใจเธอเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ เหมือนเลือดกำลังสูบฉีดเร็วกว่าเดิม 

สติของเธอเริ่มเบลอ ร่างกายร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างผิดปกติ 

ความรู้สึกนี้ไม่ใช่ผลจากแค่การดื่มไวน์ธรรมดา เธอเริ่มคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้... 

ผู้ชายที่ออกไปเมื่อครู่ ชายคนคนนั้นต้องมีส่วนเกี่ยวข้องแน่ ๆ 

"นี่มัน..."  

เธอพึมพำกับตัวเองอย่างหวาดวิตก ไวน์ที่เธอดื่มเข้าไปต้องมีอะไรบางอย่าง

เธอเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวได้ ชายคนนั้นคงตั้งใจจะวางยาปลุกอารมณ์ให้เวธัส  แต่โชคร้ายที่เธอเองก็ดื่มเข้าไปด้วย 

ธารธาราหันไปมองเวธัสอย่างรวดเร็วด้วยความกังวล ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยคำถามและความหวาดกลัว  

แต่เวธัสกลับดูสงบนิ่งกว่าที่คิด เขายังนั่งอยู่ตรงนั้นในท่วงท่าสบายเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น 

ทว่าธารธาราที่เฝ้าสังเกตเขาอย่างละเอียดก็เริ่มจับสังเกตได้บางอย่างในท่าทีของเขา  

แม้ว่าเขาจะเก็บอาการเก่งกว่าหล่อนมาก แต่ร่างกายของเขาก็เริ่มมีความร้อนผ่าวเหมือนกัน 

 จังหวะหายใจของเขาหนักขึ้นเล็กน้อยและท่าทางที่เขาเปลี่ยนท่านั่งบ่อย ๆ บ่งบอกถึงความไม่สบายใจในแบบที่เขาพยายามปิดบัง 

ธารธาราเริ่มตระหนักว่าพวกเขาทั้งสองกำลังเผชิญกับสภาวะเดียวกัน มันเป็นสถานการณ์ที่อันตรายและอึดอัดเกินจะอธิบาย

เธอพยายามควบคุมลมหายใจให้สงบลง แม้ภายในจะปั่นป่วน ความรู้สึกร้อนรุ่มและสับสนปะทุอยู่ในใจ  

แต่เธอก็รู้ว่าเธอต้องเก็บอาการไว้ ไม่ให้ความอ่อนแอของเธอปรากฏให้เวธัสเห็น 

ด้านเวธัสเองก็รู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนแปลงในร่างกาย แต่ด้วยความเป็นคนที่ช่ำชองในการควบคุมอารมณ์ เขายังคงสามารถแสดงท่าทีที่สงบนิ่งได้ 

 เขารู้ดีว่าไม่ใช่แค่ธารธาราที่รู้สึกถึงความร้อนรุ่มนี้ แต่ตัวเขาเองก็ต้องต่อสู้กับมันเช่นกัน

แม้จะมีอาการเช่นเดียวกับธารธารา แต่เวธัสยังคงรักษาท่าทีของตัวเองไว้ เขามองไปที่ธารธาราด้วยสายตาที่ซ่อนความกังวลลึก ๆ เอาไว้ภายใน พร้อมกับคำถามมากมายที่วิ่งวนอยู่ในหัว… 

นี่คงเป็นโอกาสที่เธอจะเริ่มดำเนินแผนการตามคุณท่าน แต่อีกใจหนึ่งกลับคิดว่ามันเร็วเกินไป 

 ส่วนอีกความคิดหนึ่งก็คิดว่า เธอคงจะไม่มีอากาสนี้อีกแล้วถ้าไม่ทำมันในวันนี้ 

ธารธาราพยายามตั้งสติแม้จะรู้สึกว่าร่างกายไม่ปกติ เธอเอ่ยถามเวธัสด้วยน้ำเสียงที่สั่นเล็กน้อย 

  “เอ่อ... คุณเวธัส โอเคไหมคะ?”  

 น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความกังวล แม้เธอจะไม่กล้าแสดงออกชัดเจน แต่ก็ไม่อาจปิดบังความสงสัยได้ 

เวธัสที่กำลังพยายามควบคุมตัวเองอย่างเต็มที่ หันมามองเธอด้วยดวงตานิ่งเรียบ แต่มีความไม่สบายใจซ่อนอยู่ลึก ๆ เขาเอ่ยตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเย็นชา 

  “เธอคิดว่าฉันเป็นอะไรถึงจะไม่โอเคล่ะ?”  

 คำตอบนั้นดูเหมือนเป็นการปกป้องตัวเองจากความอ่อนแอที่เขาไม่ยอมให้ใครเห็นได้ง่าย ๆ โดยเฉพาะกับธารธารา 

ธารธาราสะอึกกับคำตอบนั้น เธอยังมีความรู้สึกว่าเวธัสเองก็ต้องเผชิญกับอาการบางอย่างเช่นเดียวกับเธอ แต่เขาเก็บมันไว้ได้แนบเนียน 

  “เอ่อ... คุณไม่มีอาการอะไรเลยเหรอคะ?”   

เธอพยายามถามต่อ แม้จะรู้ว่าคำถามนี้อาจจะทำให้สถานการณ์ยิ่งอึดอัด 

เวธัสถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะตอบอย่างไม่ใส่ใจ 

  “ไม่มี”  

 เขาตอบสั้น ๆ ดวงตายังคงมองเธอด้วยความระมัดระวัง 

  “เธอกลับไปได้แล้ว”  

 เขาออกคำสั่งอย่างเรียบง่าย เหมือนจะยุติบทสนทนาและปิดโอกาสไม่ให้ธารธาราถามอะไรเพิ่มเติมอีก 

 “แต่น้ำยังไม่ได้เก็บของเลยนะคะ”  

 เธอเอ่ยเสียงแผ่ว พยายามหาข้อแก้ตัวเพื่อไม่ให้ตัวเองดูผิดปกติและหนีจากสถานการณ์นี้ไป 

เวธัสจ้องมองเธอครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจ 

  “อืม งั้นก็เก็บให้เรียบร้อย ฉันจะไปพักผ่อนแล้ว”  

เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชากว่าเดิม ราวกับต้องการหลบเลี่ยงเหตุการณ์ที่อาจพาให้ทุกอย่างหลุดจากการควบคุม 

เวธัสรีบก้าวออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว ความรู้สึกภายในที่ปั่นป่วนยังคงกดดันอยู่ในใจ 

 เขารู้ว่าถ้าอยู่ต่ออีกนิดเดียว สิ่งที่เขาพยายามซ่อนเอาไว้ก็อาจหลุดออกมา สิ่งที่ไม่ควรเกิดก็อาจเกิดขึ้นได้...