ตอนที่ 1

ตอนที่ 1

เสียงก้องกระแทกคำสั่งอันหยาบกร้านจากพ่อเลี้ยงขี้เมาก้องกังวานในห้องสลัว

"เอาเงินมานี่!"

มือหนาและเย็นเยียบของเขากระชากกระเป๋าออกจากมือของเด็กสาววัยเพียงสิบแปดอย่างไร้เยื่อใย น้ำขืนแรงพยายามเหนี่ยวรั้งกระเป๋ากลับมา

หัวใจเต้นกระหน่ำด้วยความกลัวและความเจ็บปวดที่ปะปนปั่นป่วน ความหวังที่จะรักษาเงินจำนวนนี้ไว้เหมือนเศษสุดท้ายของเกราะที่ปกป้องความฝันของเธอ

เงินเพียงเล็กน้อยที่เธอสะสมมาจากงานพิเศษหลังเลิกเรียน ถูกเก็บงำด้วยความหวังที่จะเป็นทุนให้เธอได้เรียนต่อในวันที่มืดมิดไร้ซึ่งการสนับสนุนจากแม่ที่ติดเหล้า และคลั่งไคล้ชายผู้เป็นพ่อเลี้ยงจนโงหัวไม่ขึ้น

“พ่อจ๋า อย่าเอาเงินของน้ำไปเลยนะคะ”

เสียงของเธอสั่นเครือ ดวงตาวาววับทอประกายอ้อนวอน หวังให้เขาได้ตระหนักถึงความหมายของเงินนี้ แต่นัยน์ตาแข็งกระด้างของเขากลับฉายเพียงร่องรอยความเย็นชา

"แกจะหวงเงินทำไม! ตราบใดที่แกกับแม่แกยังซุกหัวนอนอยู่ใต้หลังคาบ้านของฉัน!"

คำพูดกราดเกรี้ยวดังก้อง น้ำยืนนิ่ง ความรู้สึกไร้ค่าแล่นผ่านร่างราวกระแสลมหนาวที่เยือกเย็น แต่เมื่อมือหยาบกร้านนั้นพยายามจะฉวยเอาเงินไปอีกครั้ง

เธอรวบรวมแรงเฮือกสุดท้าย ดึงกระเป๋าออกมาด้วยแรงที่มาจากความมุ่งมั่นอันสุดท้ายในใจ

ความกลัวและความเสียใจหลอมรวมเป็นพลังให้เธอพุ่งออกจากบ้านนั้นอย่างสุดชีวิต ร่างเล็กวิ่งฝ่าความมืดไปโดยไม่คิดหันกลับไปมอง

เสียงตะโกนดังก้องไล่ตามหลัง

“อีน้ำ! กลับมานี่เดี๋ยวนี้นะ!”

เสียงอันดุดันแฝงด้วยความโกรธเกรี้ยว และแม้ขาทั้งสองข้างจะสั่นสะท้านทุกย่างก้าว แต่น้ำก็เร่งวิ่งให้เร็วขึ้นไปอีก

หัวใจที่เคยถูกกักขังมานานเริ่มเต้นรัวด้วยแรงแห่งเสรีภาพ การก้าวออกจากที่คุมขังในครั้งนี้ แม้ปลายทางจะยังเลือนราง แต่เธอรู้สึกถึงลมหายใจของอิสรภาพที่รออยู่เบื้องหน้า

แต่ทันใดนั้น… “โคร้ม!” เสียงดังสนั่นทำลายความเงียบสงบในชั่วพริบตา ราวกับโลกหยุดหมุน

คนขับหันมาพลันพร้อมกับใบหน้าซีดเผือด

“คุณเวธัสครับ! ชนคนครับ!”

เสียงรายงานดังก้องในหูของเจ้าของรถ ร่างสูงสง่าที่นั่งอยู่เบาะหลัง ความเย็นเยือกแห่งความตระหนกแผ่ซ่านไหลท่วมร่าง หัวใจเต้นโครมครามด้วยความกังวลและความตกใจที่ตีรวนกัน

“รีบลงไปดูอาการคนเจ็บ!”

เมธัสออกคำสั่ง ราวกับย้ำเตือนตัวเองว่าเวลานี้การช่วยเหลือคือสิ่งสำคัญ

เขาสั่งเสียงหนักแน่นแต่แฝงด้วยความร้อนใจ ขณะมองออกไปในความมืด หวังเพียงให้คนที่ถูกชนไม่เป็นอะไร

เวธัสก้าวลงจากรถด้วยอาการร้อนรน หัวใจเต้นกระหน่ำไม่เป็นจังหวะ เมื่อสายตาจับจ้องไปยังร่างบอบบางของเด็กสาวที่นอนสลบอยู่เบื้องหน้า

ใบหน้าของเธออ่อนเยาว์สดใส ผิวพรรณเปล่งปลั่งราวกับดอกไม้ที่ยังผลิบานไม่เต็มที่ ความเวทนาแล่นวาบเข้าครอบครองใจเขาทันที ความรู้สึกผิดเกาะกุมจนยากจะปัดป้อง

เวธัสไม่รอช้า ควักโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรเรียกรถพยาบาลอย่างเร่งด่วน เสียงเขาแผ่วสั่นด้วยความกังวลที่เขาพยายามปิดซ่อน เมื่อเด็กสาวถูกนำตัวขึ้นรถพยาบาล

เขาจึงรีบก้าวตามไปที่โรงพยาบาลพร้อมคนขับอย่างไม่รั้งรอ

เมื่อคุณหญิงภาวิณีได้ฟังเรื่องจากปากลูกชาย หัวใจถึงกับหายวาบ

ความห่วงใยแผ่ซ่านอย่างไม่อาจเก็บงำไว้ได้ เธอรีบเร่งตามไปยังโรงพยาบาลด้วยความกังวลที่อัดแน่นในอก

ดวงตาคู่นั้นฉายแววความหวาดหวั่น ไม่เพียงแต่ห่วงใยเมธัสผู้เป็นลูกชาย

แต่ยังเกรงว่าข่าวนี้จะลุกลามกลายเป็นเรื่องใหญ่ ในแวดวงนักธุรกิจที่ทุกสายตาจับจ้อง

ชื่อเสียงของเมธัสคือสิ่งที่ถูกเฝ้าจับตามองเสมอ จึงรีบไล่ให้ลูกชายกลับบ้านไปพักผ่อนในทันที

ขณะเดียวกัน เสียงครวญเบาๆ ดังขึ้นจากเตียงผู้ป่วย

"โอ๊ย..."

ธารธารา หรือ น้ำค้าง เด็กสาวผู้บาดเจ็บ เริ่มรู้สึกตัว แม้ยังคลุมเครือจากความเจ็บปวดที่แผ่ซ่านไปทั่วร่าง แต่ความรู้สึกนั้นพาให้เธอขยับเล็กน้อย

พลันภาพใบหน้าของคุณหญิงภาวิณีที่นั่งเฝ้าข้างเตียงด้วยแววตาแห่งความสงสารปรากฏชัดขึ้น

คุณหญิงภาวิณีรีบลุกขึ้น เดินเข้ามาหาธารธาราด้วยท่าทางอ่อนโยน

"หนูเป็นยังไงบ้างลูก พอไหวไหม"

เสียงนั้นอ่อนหวานแฝงความเมตตา ชวนให้ธารธารารู้สึกถึงความอบอุ่นแปลกใหม่ที่ไม่เคยได้รับมาก่อน

หลังจากเมธัส ลูกชายของเธอ ถูกส่งกลับบ้านไปพักผ่อนเพื่อหลีกเลี่ยงสายตาของสื่อมวลชน

คุณหญิงภาวิณีก็ปักหลักอยู่ที่โรงพยาบาลด้วยความตั้งใจจะจัดการเรื่องราวทั้งหมดด้วยตัวเอง

ความเป็นแม่ทำให้เธอตัดสินใจอย่างรอบคอบและหนักแน่น เพราะรู้ดีว่าหากเรื่องนี้แพร่ออกไปอาจกลายเป็นข่าวใหญ่ได้

"หนูเป็นอะไรมากไหมจ๊ะ"

คุณหญิงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แววตาฉายความห่วงใยอย่างจริงใจ

ธารธาราซึ่งยังอยู่ในอาการมึนงง พยายามรวบรวมสติเรียบเรียงความทรงจำอันเลือนราง ก่อนเอ่ยตอบด้วยเสียงแผ่วเบา

“เอ่อ… หนูเป็นอะไรไปหรอคะ”

คุณหญิงภาวิณีถอนหายใจเบาๆ พลางยิ้มละมุน

“หนูถูกรถของลูกชายฉันชนน่ะจ้ะ”

เธอพูดพลางจับมือธารธาราไว้ด้วยความเมตตา

“แล้วหนูมีเบอร์ติดต่อพ่อกับแม่ไหมจ๊ะ เดี๋ยวฉันจะได้โทรหาท่านให้”

เมื่อคำว่า "พ่อกับแม่" ดังขึ้น ราวกับไปกระทบความรู้สึกบางอย่างในใจของเด็กสาว ดวงตาคู่นั้นสั่นไหวด้วยความหวาดหวั่น

เธอขยับมือตัวเองเล็กน้อย ก่อนจะก้มหน้าลงพลางตอบเสียงสั่นเครือ

“มะ…ไม่ค่ะ ห้ามบอกเด็ดขาดนะคะ”

ธารธาราร้องขอด้วยน้ำเสียงที่เปี่ยมไปด้วยความกลัว หัวใจของเธอสั่นไหวราวกับใบไม้ต้องลม

คุณหญิงภาวิณีมองเด็กสาวด้วยความไม่เข้าใจ แต่ยังคงปรารถนาดีในแววตา

“ทำไมหรอจ๊ะ”

เธอถามอย่างอ่อนโยน

ธารธาราก้มหน้า แววตาลังเลเหมือนคนแบกภาระอันหนักหนา ความรู้สึกที่เก็บกดมานานพัดพาให้เธอรู้สึกสิ้นหวัง ในที่สุด

เธอจึงตัดสินใจเปิดใจเล่าเรื่องราวชีวิตที่เธออดทนเผชิญมาทั้งหมดให้หญิงวัยกลางคนที่ดูอบอุ่นและอ่อนโยนตรงหน้าได้ฟัง

น้ำเสียงสั่นเครือของเธอเผยถึงความเจ็บปวดและโดดเดี่ยวที่ฝังลึก

“แม่ไม่เคย…รักหนูเลยค่ะ”

เธอเอ่ยแผ่วเบา เล่าถึงมารดาที่เลี้ยงดูเธอราวกับเป็นคนแปลกหน้า

ความรักหรือความผูกพันไม่เคยปรากฏในบ้านที่ควรจะเป็นที่พักพิง

เด็กสาวบอกเล่าชีวิตวัยเด็กอันโดดเดี่ยวที่เต็มไปด้วยความเงียบงันและคำพูดบาดลึก

หยดน้ำตาเริ่มรินไหลบนใบหน้าอ่อนเยาว์ แต่ธารธารากลับไม่ยกมือขึ้นปาดออก

คุณหญิงภาวิณีมองธารธาราด้วยความเห็นใจ ความอ่อนโยนในดวงตาคู่นั้นลึกซึ้งยิ่งขึ้น

เมื่อเธอรับรู้ถึงความยากลำบากที่เด็กสาววัยเพิ่งจบชั้นมัธยมปลายต้องเผชิญ

เธอยื่นมือออกไปแตะเบา ๆ บนมือธารธารา พร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“หนูไม่ต้องกลัวไปนะจ๊ะ ต่อจากนี้ หนูจะไม่ได้โดดเดี่ยวอีกต่อไปแล้ว ฉันสัญญา”

ธารธาราเงยหน้ามองคุณหญิงภาวิณี แววตาฉายประกายแห่งความหวังที่ไม่เคยคิดว่าจะมีโอกาสได้พบ

 เธอเหมือนดอกไม้เล็กๆ ที่เพิ่งได้รับหยาดน้ำท่ามกลางทะเลทราย

"หนูเรียนจบ ม.6 แล้วใช่ไหม"

คุณหญิงถามด้วยเสียงนุ่มนวล

"ใช่ค่ะ"

ธารธาราตอบพลางพยักหน้า แม้ภายในใจจะยังว้าวุ่นสับสน

แต่คำถามนั้นแฝงด้วยความปรารถนาดีที่เธอไม่เคยได้รับจากใคร

คุณหญิงภาวิณีหันมาสบตาเธอด้วยแววตามุ่งมั่น

"เอางี้นะ เดี๋ยวฉันจะรับผิดชอบหนูเอง"

น้ำเสียงของคุณหญิงแน่วแน่ ชัดเจนราวกับแสงสว่างที่ค่อยๆ สาดส่องมาในชีวิตอันโดดเดี่ยวของธารธารา

"ฉันจะส่งหนูเรียนต่อมหาวิทยาลัยเอง และถ้าหนูไม่รังเกียจ ย้ายมาอยู่ที่บ้านฉันเถอะจ้ะ จะได้มีที่พักที่ปลอดภัย จนกว่าหนูจะเรียนจบ”

ธารธาราเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง หัวใจพองโตอย่างไม่อาจยับยั้ง น้ำตาแห่งความซาบซึ้งค่อยๆ รินไหล

เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าความเมตตาเช่นนี้จะเกิดขึ้นกับเธอ

ความยินดีหลั่งท่วมในหัวใจ ราวกับได้ค้นพบแสงแห่งความหวังในชีวิตใหม่ที่เธอไม่เคยฝันถึง

“ขอบคุณมากๆ เลยนะคะ ขอบคุณจากใจจริงๆ ค่ะ”

เธอเอ่ยขอบคุณด้วยเสียงสั่นเครือ น้ำตาไหลริน เธอยกมือขึ้นพนมอย่างซาบซึ้ง ขณะที่ในใจรู้สึกถึงความอบอุ่นและการเริ่มต้นใหม่