LOGINShare
วนกลับมา2
Last Updated:
2025-04-17 12:56:24
Related chapters
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก วนกลับมา3
หวงหลานสาวเท้าเร็วรี่รู้ดีว่ามีบางอย่างผิดปกติด้ายสัมพันธ์รักใคร่ตัดทิ้งไปเมื่อหลายปีก่อนทำไมถึงได้กลับมาเชื่อมต่อกันได้อีก“หวงหลานเจ้าหนีอะไรมา”หลิวเหยียนสีหน้าตื่นตกใจ“ท่านแม่ คนผู้นั้น”“อืมแม่เข้าใจแล้ว เจ้าหลบไปก่อน”“ท่านแม่ๆๆๆๆๆ ”หวงหลินวิ่งทะเล่อทะล่าเข้ามาในบ้าน ถือไก่ตัวใหญ่ติดมือมาด้วยร่างสูงของฟาหยางก้าวขาเข้าในบ้าน หลิวเหยียนขมวดคิ้ว“หวงหลินเข้าไปด้านใน”ฟาหยาง จ้องมองใบหน้าสดใสงดงามด้วยสายตาเอ็นดูยิ่ง“แม่นางน้อยผู้นี้ น่าเอ็นดูยิ่งเจ้ากับแม่นางคนเมื่อครู่มีความสัมพันธ์ใดกัน”“หวงหลินเข้าไปด้านใน”ไม่ยอมตอบคำถาม แต่ตั้งใจ ปรามหวงหลิน“ท่านยาย ทำไมกันคนผู้นี้เป็นอันตรายหรือ”เหลือบตามองฟาหยางแต่สายตากลับสะดุดเข้าที่ด้ายแดงที่โยงใย สายตาไล่ไปตามเส้นด้าย“หวงหลินข้าบอกว่าให้เจ้าเข้าไปด้านใน”หลวงหลินยังคงไล่สายตา ไปยังด้ายความสัมพันธ์ที่หยุดที่นิ้วนางของหวงหลาน อดที่จะเลิกคิ้วสูงไม่ได้“ท่านแม่ ท่านกับเขา”“หวงหลินเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องของเด็กน้อยเช่นเจ้า”“ท่านแม่หวงหลินโตแล้วเห็นไหม ข้าสามารถมองเห็นด้ายความสัมพันธ์”“แล้วเจ้าแยกแยะด้ายความสัมพันธ์ออกหรือ”“ท่านแม่หวงหลินจะ
Last Updated : 2025-04-17ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ลืมได้หรือ
“ปล่อยข้านะ”ฟาหยินพาร่างเล็กทะยานไปตามแนวกำแพงยาว“อย่าดิ้น”“จะพาข้าไปไหน” กอดรวบลำคอของฟาหยินกลัวตกลงไป“พาเจ้าออกไปให้พ้นจากเขตวังหลวงอย่างไรเล่าไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรเจ้าก็ไม่ควรเข้ามาที่นี่ข้อหาบุกรุกเขตวังหลวงโทษสูงสุดคือประหารชีวิต”“นี่ข้าเป็นทายาทของนักเวทข้าแค่เพียงผ่านมาก็เท่านั้น” ฟาหยินยิ้มหยันวางหวงหลินลงบนพื้นหญ้าด้านหลังหอซักล้าง“โทษฐานใช้เวทมนตร์กับไท่จือหากถูกจับได้ จะโดนตัดนิ้วตัดแขน”หวงหลินกลืนน้ำลายลงคอยากเย็น“ข้าไม่ได้คิดจะทำเรื่องพวกนั้นเสียหน่อยข้าแค่มีเรื่องสงสัย”บอกความจริงบางส่วน“สงสัยอะไรในวังหลวง อย่าบอกนะว่าสงสัยว่าไท่จือมีไท่จือเฟยหรือยังหากเป็นเรื่องนั้นข้าบอกไเจ้าเอาบุญว่าไท่จือยังไม่มีไท่จือเฟย”หวงหลินอยากจะบอกว่า ไท่จือนั่นนิสัยราวกับเด็กๆ เล่นสนุกไปวันๆ หวงหลินคบหาเป็นสหายได้แต่จะให้รักใคร่คงไม่อาจฝืนใจ“พอๆๆๆ พอเถอะถ้าจะคิดไปเองเพียงลำพังเรื่องที่ข้าสงสัยคือเรื่องของฝ่าบาท”“หานี่เล่นของสูงเลยหรือ อืมก็น่าอยู่นะ ฝ่าบาทไม่ได้แก่ชราอีกทั้งยังหนุ่มแน่นใบหน้าหล่อเหลานี่เจ้าคิดจะเล่นของสูงเลยหรือไร คงคิดจะเข้ามาเป็นสนม เรื่องนี้ข้าบอกไว้เลยไม่มีทางฝ่
Last Updated : 2025-04-25ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ด้ายสัมพันธ์รักใคร่
"เจ้าอยู่ข้าอยู่"ฟางหยินทรุดกายลงนั่งข้างๆ"ข้า ข้าความจริงข้าอยากกลับบ้านแล้ว แต่ท่านจะอาสาไปส่งข้าไหม""ลองขอร้องข้าดูสิ""ไม่เอา ปกติท่านเทพไม่เคยไม่มาแต่วันนี้ทำไมถึงเงียบหายไป"น้ำเสียงชวนให้เศร้าสร้อยตามไปด้วย แม้จะสงสัยว่าหวงหลินพูดถึงท่านเทพนั่นคือเทพจริงๆ หรือเพราะฟาหยินตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเห็นเทพจากสวรรค์"ข้าเดินไปส่งเจ้าดีไหม"หวงหลินส่ายหน้า ท่านเดินไปเดินกลับก็สว่างพอดี""ข้าค้างที่บ้านเจ้าไม่ได้หรือไร"หวงหลินถอนหายใจ"บ้านของเรา ข้าหมายถึงบ้านของเรามีแต่หญิงงามไม่ต้อนรับคนแปลกหน้า"ฟาหยินอมยิ้ม ปลดเสื้อคลุมสีดำที่ห่มคลุมกันหนาวของตัวเองคลุมไหล่ให้หวงหลิน"ท่านไม่หนาวหรือไร""หนาวซี้หนาวกว่าไม่มีเสื้อคลุมอีก"ถูมือไปมา หวงหลินเดินไปเก็บฟืนมาก่อกองไฟ ฟาหยินเห็นว่าจะปล่อยให้หญิงงามทำเรื่องเช่นบุรุษองอาจได้อย่างไร"ข้าเอง"แย่งไม้แย่งมือ หวงหลินนั่งยองๆ มองฟาหยินก่อกองไฟซึ่ง ผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วยามยังไร้ซึ่งวี่แววจะก่อได้จากที่หนาวเหน็บกับกลายเป็นใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อ"หวงหลินเองจะดีกว่า จวิ้นหวังไปนั่งพักเสีย"ฟาหยินยิ้มแหย๋ๆ หวงหลินนั่งลงก่อไฟเพียงครู่เดียวเปลวไฟกับลุกโชต
Last Updated : 2025-04-25ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก เกริ่น
รัชศกเหอผิงฉีปิงที่24มีเรื่องเล่าขานถึง พลังเวทที่สืบทอดจากรุ่นสู่รุ่น ของตระกูลหนึ่งที่สามารถตัดต่อความสัมพันธ์ของมนุษย์ให้เกลียดชังรักใคร่ แบ่งเบาภาระสวรรค์ รักเกลียดง่ายดายเพราะผู้สืบทอดมีพลังที่สวรรค์ประทานมา สามารถมองเห็นด้ายผูกโยงใยสัมพันธ์ คู่รัก พี่น้อง เพื่อนฝูง ญาติสนิท สีของด้ายแห่งชะตาผูกเกี่ยวแตกต่างสีสัน เพียงแค่กะพริบตาสามารถรู้ได้ว่าใครผูกสัมพันธ์กันไว้ หน้าที่ของผู้สืบทอดจึง แบ่งเบาภาระสวรรค์เมื่อคำวอนไหว้ของเหล่ามนุษย์มีมากมายจน ไม่อาจรับมือ"พี่ใหญ่ทำคะแนนตีตื้น หลงถานไป๋อี้ชิงนางมีใจให้พี่ใหญ่ เสด็จพ่อทรง กริ้วเรื่องที่ข้าไม่เอาไหน""องค์ชายท่านหมายมั่นสิ่งใดบอกกับข้าน้อยให้หายข้องใจ"องครักษ์ข้างกายนามกงฉานที่ อ่อนแก่กว่าไม่มากนักเอ่ยปากถาม"หากใครได้หลงถานไปอี้ชิงได้เคียงข้างใครคนผู้นั้นจึงนับว่ามีโอกาสได้นั่งบัลลังก์ตำหนักบูรพา เห็นหรือไม่บิดานางรักใครjดูแลเหมือนหยกล้ำค่าอีกทั้งใต้เท้าไป๋ถานล้วนมีแต่ผู้ที่ ยกย่องเชิดชูไม่ว่าจะทำการใดล้วนสำเร็จลุล่วงด้วยเป็นที่วางใจแม้แต่เสด็จพ่อยังต้องเกรงใจเขา""องค์ชาย เรื่องตำแหน่งองค์รัชทายาท นับวันยิ่งช่วงชิงเข้มข้นหากเป็นเ
Last Updated : 2025-03-08ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก เกริ่น2
เช้าสดใสในอีกวัน กงฉานยืนรอหวงหลานกับหลิวเหยียนที่ก้าวเดินมายังเพิงพักที่เดิมในทุกๆ วัน“แม่หมอ รอท่านนานแล้ว”กงฉานเอ่ยทัก หวงหลานกับหลิวเหยียนทำสีหน้าเรียบเฉย“ต้องการให้ช่วยเรื่องใดกัน”หลิวเหยียนถามทั้งๆ ที่รู้คำตอบอยู่แล้ว“คุณชายต้องการให้แม่หมอ ผูกด้ายให้คุณชายกับหญิงนางหนึ่ง”หลิวเหยียนหยักหน้าให้กับ หวงหลาน“ในใจคุณชาย คิดอย่างไรกับแม่นางคนนั้น”หวงหลานถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย“ข้า... ชอบนาง แต่นางกลับชอบพี่ใหญ่ของข้า”หวงหลานนั่งลงหลับตาลงช้าๆ“คุณชายหากเป็นลิขิตสวรรค์และข้าผูกด้ายให้กับท่านแล้ว ท่านสัญญาได้ไหมว่าจะดูแลนางอย่างดี”เงียบ“สัญญาได้ไหมว่าจะไม่ทอดทิ้งนางหากท่านได้ในสิ่งที่ต้องการแล้ว”“.....ข้าสัญญา”ด้ายสีแดงโยงใย ที่นิ้วก้อยของเหอผิงฟาหยาง หวงหลานไม่ได้ไล่เส้นด้ายที่โยงใยนั้นรู้ดีว่าจบลงที่นิ้วก้อยของตัวเอง“ท่านกลับไปเสีย เรื่องที่ไหว้วาน อีกไม่เกินสองวันจึงเห็นผล แล้วจงจำคำสัญญาที่ให้ไว้กับข้า”เหอผิงฟาหยาง เลิกคิ้วสูงเมื่อหวงหลานลืมตาขึ้นช้าๆ ดวงตากลมโตน่ามอง“ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าจะเห็นผล”“ปกติ เราจะช่วยเฉพาะคนที่แวะมาที่นี่ถึงสามครั้งสามครา หรือไม่ก็คนผู้นั้นไ
Last Updated : 2025-03-08ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ผูก1
ก่อนถึงวังหลวงเกี้ยวหลังใหญ่เคลื่อนตัวแหวกฝูงชนที่รวมทั้งเหอผิงฟาหยางและกงฉาน ทว่าอยู่ๆ มือสังหารก็รายล้อมเกี้ยวไว้ เกี้ยวหลังใหญ่ของใครกันกงฉานขมวดคิ้ว ดึงตัวเหอผิงฟาหยางไว้ด้านหลัง กลัวว่ามือสังหารจะเปลี่ยนเป้าหมาย มาที่เหอผิงฟาหยาง มือสังหารกลับมุ่งโจมตีคนในเกี้ยว สาวใช้ดึงตัวหลงถานไป๋อี้ชิงออกมาจากเกี้ยว ทว่ามือสังสารกลับถลาเข้าใส่ ใช้กระบี่กางกั้นด้านหน้าตรงหน้าเหอผิงฟาหยางพอดี ดวงตาหวานหยดเงยขึ้นสบตาเหอผิงฟาหยาง กระบี่กำลังจะบาดลึกลงที่ลำคอระหง“องค์ชายช่วยข้าด้วย”เสียงบางเบาราวกระซิบทว่าเศร้าสร้อย น่าสงสาร เหอผิงฟาหยาง รวบร่างเล็กแนบอกส่งฝ่ามือซัดเข้าที่ยอดออกของมือสังหารรวดเร็วเพียงพริบตา กงฉานชักกระบี่ออกห้ำหั่น ปล่อยให้เหอผิงฟาหยางพาหลงถานไป๋อี้ชิงหนีไป“บัดซบ แค่หญิงอ่อนแอเพียงคนเดียวไม่อาจฆ่าให้ตายได้ พวกเจ้าไร้ความสามารถสิ้นดี”“ใต้เท้า ปกติบุตรีใต้เท้าหลงถานไปไหนไร้คนคุ้มกัน มาบัดนี้กลับมีคนผู้หนึ่งมาขวางไว้”“งานที่ดูง่าย บัดนี้กลับยากเย็นแสนเข็ญสังหารนางเสีย ทุกอย่างจึงจะง่ายดายขึ้น ตอนนี้นางอยู่ที่ไหน”“คนผู้นั้นพานางเร้นกายหนีหาย”“คนผู้นั้นเป็นใครกันแน่”“ฝีมือและ
Last Updated : 2025-03-08ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ผูก2
"เจ้าพร้อมที่จะเจ็บปวด อีกครั้งหรือไร""ข้าแค่เพียงไม่เข้าใกล้เขาเสีย ก็ไม่ต้องเจ็บปวด ข้าเองตอนนี้ไม่ได้รู้สึกว่าเขาคือคู่ชะตา อีกอย่างข้าผูกด้ายให้เขากับมือ เขาย่อมจะรักใคร่ผูกพันกับนางเพราะด้ายโยงใยกันแล้ว""ข้าเอาใจช่วย เฮ้อ...หวังว่าเจ้าจะจัดการมันได้ ใช่ไหม"หวงหลานพยักหน้ายิ้มๆบ้านหลงถาน…."ท่านพ่อ เป็นองค์ชายรองที่ช่วยลูกไว้""โอ้..ไป๋อี้ชิงของพ่อ ใครกันช่างทำเรื่องชั่วช้าเช่นนี้ ส่งคนลอบสังหารเจ้า ไม่คิดเลยพ่อจะทำให้เจ้าพบกับอันตราย""องค์ชายใหญ่ส่งคนคุ้มกันเจ้า อีกทั้งตอนนี้รอพบเจ้าที่สวนดอกไม้เพื่อถามไถ่เรื่องของเจ้า"หลงถานไป๋อี้ชิง ยิ้มบางๆ ย่อกายก่อนที่จะเดินไปยังสวนดอกไม้"ไป๋อี้ชิง คาราวะองค์ชายใหญ่"เหอผิงฟาหนานตรงเข้ากุมมือมือบางดังเช่นทุกครั้งที่เคยทำ ด้วยความห่วงใย"ไป๋อี้ชิง เจ้าปลอดภัยดีไหม ข้าสะเพร่าเองไม่ยอมส่งคนคุ้มกันเจ้าจนเกิดเรื่องขึ้นกับเจ้าจนได้"ไป๋อี้ชิงดึงมืออกจากการเกาะกุม"เจ้าโกรธข้าใช่ไหม สวมควรแล้วข้าผิดเอง ดูแลเจ้าไม่ได้""องค์ชายอย่าโทษตัวเอง ไป๋อี้ชิงไม่ได้บาดเจ็บตรงไหน องค์ชายรองมาทันเวลา ถึงจะตกใจไปบ้าง แต่ก็ไม่ได้เป็นอะไร""ต่อไปข้าส่งคนคุ้มกั
Last Updated : 2025-03-08ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก พันธนาการ
วังหลวง“ องค์ชายรอง ฟาหยางไม่น่าเชื่อว่าจะทำเรื่องเช่นนี้ได้ หลงถานไป๋อี้ชิงยอมคบหากับองค์ชายไม่แน่ว่านางจะมีใจกับองค์ชายรองเสียแล้ว”ฮ่องเต้ เงยหน้าขึ้นจากอักษรที่ร่างไว้“เรื่องเช่นนี้หากไม่มุ่งมั่น เช่นไรจึงจะสำเร็จ หลงถานไป๋อี้ชิงเป็น ตัวแปรสำคัญ ที่จะทำให้การตัดสินใจของข้าง่ายดายขึ้นมาทันที”เหอผิงฉีปิงเอ่ยขึ้นยิ้มๆ“ฝ่าบาท ทรงยอมให้ใต้เท้าหลงถาน มีอำนาจเหนือขุนนางทั้งหลายเพื่อที่จะใช้เขาเป็นด่านหน้าเช่นนั้นหากเขาเอ่ยออกมาเรื่องการประทานงานแต่งฝ่าบาทก็คงไม่อาจปฏิเสธ”“ไม่คิดจะปฏิเสธอยู่แล้ว หลงถาน แม้จะมีอำนาจเหนือใครแต่เรื่องความภักดีมีมากกว่าคนอื่นอีกทั้งงานที่มอบหมายล้วนจัดการได้หมดจดแม้จะเห็นได้ชัดว่าเขามีอำนาจจนข้าเองต้องเกรงใจ แต่ถึงเวลาจริงๆ โทษประหาร จากปากข้าก็คง ไม่มีใครกล้ารับแทน ข้าอยากให้เขาตายเมื่อไหร่ก็ได้ไม่ใช่เรื่องยาก แต่ให้เขาเต็มใจรับใช้นี่สิถึงจะเป็นเรื่องที่ ต้องจัดการ”“ฝ่าบาทเสียงเล่าลือว่าใต้เท้าหลงถานใช้ พลังเวทผูกด้ายความสัมพันธ์ให้ฝ่าบาทวางใจ”“555เจ้าคิดอย่างนั้นหรือ เจ้าคิดว่าคนอย่างข้าแค่เพียงพลังเวท ต่ำต้อยจะทำอะไรข้าได้หรือที่ข้าทำทีเป็นเมตตาเขาเกิ
Last Updated : 2025-03-08
Latest chapter
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ด้ายสัมพันธ์รักใคร่
"เจ้าอยู่ข้าอยู่"ฟางหยินทรุดกายลงนั่งข้างๆ"ข้า ข้าความจริงข้าอยากกลับบ้านแล้ว แต่ท่านจะอาสาไปส่งข้าไหม""ลองขอร้องข้าดูสิ""ไม่เอา ปกติท่านเทพไม่เคยไม่มาแต่วันนี้ทำไมถึงเงียบหายไป"น้ำเสียงชวนให้เศร้าสร้อยตามไปด้วย แม้จะสงสัยว่าหวงหลินพูดถึงท่านเทพนั่นคือเทพจริงๆ หรือเพราะฟาหยินตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเห็นเทพจากสวรรค์"ข้าเดินไปส่งเจ้าดีไหม"หวงหลินส่ายหน้า ท่านเดินไปเดินกลับก็สว่างพอดี""ข้าค้างที่บ้านเจ้าไม่ได้หรือไร"หวงหลินถอนหายใจ"บ้านของเรา ข้าหมายถึงบ้านของเรามีแต่หญิงงามไม่ต้อนรับคนแปลกหน้า"ฟาหยินอมยิ้ม ปลดเสื้อคลุมสีดำที่ห่มคลุมกันหนาวของตัวเองคลุมไหล่ให้หวงหลิน"ท่านไม่หนาวหรือไร""หนาวซี้หนาวกว่าไม่มีเสื้อคลุมอีก"ถูมือไปมา หวงหลินเดินไปเก็บฟืนมาก่อกองไฟ ฟาหยินเห็นว่าจะปล่อยให้หญิงงามทำเรื่องเช่นบุรุษองอาจได้อย่างไร"ข้าเอง"แย่งไม้แย่งมือ หวงหลินนั่งยองๆ มองฟาหยินก่อกองไฟซึ่ง ผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วยามยังไร้ซึ่งวี่แววจะก่อได้จากที่หนาวเหน็บกับกลายเป็นใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อ"หวงหลินเองจะดีกว่า จวิ้นหวังไปนั่งพักเสีย"ฟาหยินยิ้มแหย๋ๆ หวงหลินนั่งลงก่อไฟเพียงครู่เดียวเปลวไฟกับลุกโชต
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ลืมได้หรือ
“ปล่อยข้านะ”ฟาหยินพาร่างเล็กทะยานไปตามแนวกำแพงยาว“อย่าดิ้น”“จะพาข้าไปไหน” กอดรวบลำคอของฟาหยินกลัวตกลงไป“พาเจ้าออกไปให้พ้นจากเขตวังหลวงอย่างไรเล่าไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรเจ้าก็ไม่ควรเข้ามาที่นี่ข้อหาบุกรุกเขตวังหลวงโทษสูงสุดคือประหารชีวิต”“นี่ข้าเป็นทายาทของนักเวทข้าแค่เพียงผ่านมาก็เท่านั้น” ฟาหยินยิ้มหยันวางหวงหลินลงบนพื้นหญ้าด้านหลังหอซักล้าง“โทษฐานใช้เวทมนตร์กับไท่จือหากถูกจับได้ จะโดนตัดนิ้วตัดแขน”หวงหลินกลืนน้ำลายลงคอยากเย็น“ข้าไม่ได้คิดจะทำเรื่องพวกนั้นเสียหน่อยข้าแค่มีเรื่องสงสัย”บอกความจริงบางส่วน“สงสัยอะไรในวังหลวง อย่าบอกนะว่าสงสัยว่าไท่จือมีไท่จือเฟยหรือยังหากเป็นเรื่องนั้นข้าบอกไเจ้าเอาบุญว่าไท่จือยังไม่มีไท่จือเฟย”หวงหลินอยากจะบอกว่า ไท่จือนั่นนิสัยราวกับเด็กๆ เล่นสนุกไปวันๆ หวงหลินคบหาเป็นสหายได้แต่จะให้รักใคร่คงไม่อาจฝืนใจ“พอๆๆๆ พอเถอะถ้าจะคิดไปเองเพียงลำพังเรื่องที่ข้าสงสัยคือเรื่องของฝ่าบาท”“หานี่เล่นของสูงเลยหรือ อืมก็น่าอยู่นะ ฝ่าบาทไม่ได้แก่ชราอีกทั้งยังหนุ่มแน่นใบหน้าหล่อเหลานี่เจ้าคิดจะเล่นของสูงเลยหรือไร คงคิดจะเข้ามาเป็นสนม เรื่องนี้ข้าบอกไว้เลยไม่มีทางฝ่
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก วนกลับมา3
หวงหลานสาวเท้าเร็วรี่รู้ดีว่ามีบางอย่างผิดปกติด้ายสัมพันธ์รักใคร่ตัดทิ้งไปเมื่อหลายปีก่อนทำไมถึงได้กลับมาเชื่อมต่อกันได้อีก“หวงหลานเจ้าหนีอะไรมา”หลิวเหยียนสีหน้าตื่นตกใจ“ท่านแม่ คนผู้นั้น”“อืมแม่เข้าใจแล้ว เจ้าหลบไปก่อน”“ท่านแม่ๆๆๆๆๆ ”หวงหลินวิ่งทะเล่อทะล่าเข้ามาในบ้าน ถือไก่ตัวใหญ่ติดมือมาด้วยร่างสูงของฟาหยางก้าวขาเข้าในบ้าน หลิวเหยียนขมวดคิ้ว“หวงหลินเข้าไปด้านใน”ฟาหยาง จ้องมองใบหน้าสดใสงดงามด้วยสายตาเอ็นดูยิ่ง“แม่นางน้อยผู้นี้ น่าเอ็นดูยิ่งเจ้ากับแม่นางคนเมื่อครู่มีความสัมพันธ์ใดกัน”“หวงหลินเข้าไปด้านใน”ไม่ยอมตอบคำถาม แต่ตั้งใจ ปรามหวงหลิน“ท่านยาย ทำไมกันคนผู้นี้เป็นอันตรายหรือ”เหลือบตามองฟาหยางแต่สายตากลับสะดุดเข้าที่ด้ายแดงที่โยงใย สายตาไล่ไปตามเส้นด้าย“หวงหลินข้าบอกว่าให้เจ้าเข้าไปด้านใน”หลวงหลินยังคงไล่สายตา ไปยังด้ายความสัมพันธ์ที่หยุดที่นิ้วนางของหวงหลาน อดที่จะเลิกคิ้วสูงไม่ได้“ท่านแม่ ท่านกับเขา”“หวงหลินเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องของเด็กน้อยเช่นเจ้า”“ท่านแม่หวงหลินโตแล้วเห็นไหม ข้าสามารถมองเห็นด้ายความสัมพันธ์”“แล้วเจ้าแยกแยะด้ายความสัมพันธ์ออกหรือ”“ท่านแม่หวงหลินจะ
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก วนกลับมา2
“ไอ้หยาต้องบอกเรื่องนี้กับหวงหลานเสียแล้ว”หวงหลานกำลังซักผ้าอยู่ที่ลำธารใส“ท่านเทพมาเสียทำเอาหวงหลานตกใจ”“กะกะเกิดเรื่องใหญ่แล้ว”หวงหลานก้มหน้าอมยิ้มกับท่าทีร้อนรนของหมิงเหยียนชือเฉินเดาว่าคงไม่พ้นเรื่องของหวงหลิน แต่เล็กจนกระทั่งหวงหลินโตมาเรื่องของหวงหลินมักจะเป็นเรื่องใหญ่สำหรับหมิงเหยียนชือเฉินเสมอ“เจ้าไม่ตื่นเต้นเลยหรือ”หวงหลานยิ้มบางๆ ส่ายหน้าไปมา“เรื่องใหญ่ของท่านเทพก็คงเป็นหวงหลินหกล้มขาแพลงหรืออาจเป็นหวงหลินไปทะเลาะกับลูกบ้านไหนอีก”“ครั้งนี้มันใหญ่มากข้าเองรู้สึกใจหายแล้วก็รู้สึกว่า..ไม่รู้ความรู้สึกนี้เรียกว่าอะไรแต่ข้าไม่ ชอบให้เรื่องนี้เกิดขึ้นแน่ๆ ”พูดรัวเร็ว“เรื่องใดกัน หวงหลานชักอยากจะรู้เสียแล้ว”“ หวงหลินกับด้ายพันผูก เจ้าเองน่าจะรู้ดี ด้ายเส้นหนึ่งความสัมพันธ์พี่น้องทว่าคนผู้นั้นกลับไม่รู้ว่ามันคือความสัมพันธ์ฉันท์พี่น้อง ส่วนด้ายอีกเส้นที่โยงใยกับใครบางคนที่ข้าไม่ชอบขี้หน้านัก”หวงหลานถอนหายใจ“ท่านเทพกำลังจะผิดกฎสวรรค์ท่านเทพๆ ไม่ควรมายุ่งเกี่ยวเรื่องนี้เรื่องนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้า”“หวงหลานเจ้าก็ตัดด้ายความสัมพันธ์ให้กับหวงหลินเสียดีไหม”“ไม่ได้ ท่านเ
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก วนกลับมา
จวิ้นหวังยืนชะเง้อคอรอคอยฟาหลางที่ประตูด้านหลังของวังหลวง“เกือบแย่เสด็จแม่ให้คนยกเครื่องเสวยข้าต้องแสร้งทำทีว่ากินไปแล้วและกำลังจะออกไปฝึกซ้อมวรยุทธกับท่านฟาหยิน”“ข้าน้อยอีกแล้วหรือไม่แปลกใจเลยหากฮองเฮาจะไม่พอใจจวิ้นหวัง”“เอาน่าเสด็จแม่ปากร้ายใจดีจะตาย ตอนนี้ยอมยอมเสด็จแม่ไปก่อนเดี๋ยวไว้ข้านั่งบนบัลลังก์เมื่อไหร่ข้าจะแต่งตั้งฟาหยินเป็นหัวหน้าขันทีเลยดีไหม”“หัวหน้าขันที ไท่จือท่านล้อข้าเล่นอีกแล้ว”“ก็เห็นได้ชัดว่าฟาหยินพอถอดเกราะบนใบหน้ากับเสื้อเกราะออกไปใบหน้างดงามดังอิสตรี เรื่องรักใคร่ของเหล่าขันที มีมานานหากจะชื่นชมคนที่มีใบหน้างดงามกว่าสตรีเช่นฟาหยินก็ไม่ผิด” ฟาหยินส่ายหน้าก้าวขา นำออกไป“เอ้าพูดแค่นี้ทำโมโหไปได้ ข้ารึอุตส่าห์ชื่นชมว่าฟาหยินจวิ้นหวังใบหน้างดงาม”ก้าวขาตามไปในทันที“ท่านเทพ รอหวงหลินด้วย”พรึ่บ หมิงเหยียนชือเฉินหายตัวไปในทันทีเมื่อตรงหน้าเป็นฟาฟลางกับฟาหยินที่เดินเคียงข้างกันเข้ามา หวงหลินขมวดคิ้ว ท่าเดินองอาจผึ่งผายทว่าใบหน้างดงามอ่อนหวานอีกทั้งอาภรณ์สีฟ้าที่ขับผิวขาวของ ฟาหยิน ทำให้รู้สึกขัดลูกตาเหมือนบุรุษผู้หนึ่งเดินเคียงข้างมากับหญิงงามในแวบแรกที่เห็น“อะพบ
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ด้ายสัมพันธ์2
“ไม่ปล่อย หากตะบะแตกเจ้าก็จะไม่ได้พบข้า อีกนานทีเดียวเพราะข้าต้องไปบำเพ็ญเพียร ถึงสามปีมนุษย์”หวงหลินรีบปล่อยอ้อมกอด“ไม่เอา หวงหลินยอมแล้วท่านเทพไม่อยู่หวงหลินจะแกล้งใครเล่า”มือใหญ่รวบเอวบางมาหนีบไว้ที่เอว“หากยังเล็กเหมือนเมื่อก่อนข้าจะตีก้นเสียให้เข็ด”หวงหลินดิ้น“ท่านเทพ หวงหลินโตแล้วนะ”หอบเอาร่างบางขึ้นฟาดบนบ่า“โตแล้วก็ตีได้”“ไม่เอา ปล่อยนะปล่อยเลย”ทุบแผ่นหลังกว้าง หมิงเหยียนชือเฉินวางร่างบางลงกับพื้น ร่างเล็กโงนเงน“โอ๊ะๆๆๆ โอ๊ย”หมิงเหยียนชือเฉินคว้าไว้กลัวว่าอีกคนจะล้มแต่กลับกลายได้ยินเสียงหัวเราะใสใสก่อนที่จะถูกดึงให้ล้มลงไปพร้อมกัน“ใครกันสอนนิสัยเจ้าเล่ห์กับเจ้าหวงหลานไม่ได้มีนิสัยเช่นเจ้าหรือว่าจะเป็น…”จ้องตากลมใสที่อมยิ้มอย่างไม่ทุกร้อนทั้งๆ ที่หมิงเหยียนชือเฉินกับรู้สึกว่าใจทำไมสั่นๆ“ข้าคงได้นิสัยของท่านเทพมาอย่างแน่นอน”ยิ้มมุมปาก“เหอะ หากเป็นของข้าจะต้องอ่อนหวานงดงามปานดอกมู่หลาน มิใช่ปลิ้นปล้อนเช่นนี้ หรือว่าจะเป็นนิสัยของบิดาเจ้า”หวงหลินเลิกคิ้วสูง“ท่านเทพ ใครกันคือบิดาข้า”แววตาจริงจัง หมิงเหยียนชือเฉินถอนหายใจดึงมือบางให้ลุกขึ้น“เจ้าไปถามหวงหลานมารดาจอมปากแข็งใจ
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ด้ายสัมพันธ์
ไป๋อี้ชิงในอาภรณ์บ่งบอกฐานะฮองเฮา กับฟาหยางฮ่องเต้ที่ใบหน้าแต่งแต้มด้วยหนวดบนริมฝีปาก ใบหน้าคมเข้มแต่ทว่าแววตาเศร้าโศก กงฉานยืนยิ้มอยู่ไม่ไกลนัก“ลูกแม่เจ้ามาแล้ว”ไป๋อี้ชิงโอบกอดร่างสูงน้ำตาปริ่มขอบตา“เสด็จแม่ลูกมาแล้ว และจะไม่จากไปไหนอีกต่อจากนี้”“ไท่จือใช้เวลาเพียงไม่นานสำเร็จวิชาด้านการปกครอง ครั้งนี้ควรตั้งใจเรียนรู้ด้านการปกครองกับฝ่าบาท”กงฉานพูดขึ้นยิ้มๆ“จวิ้นหวังเองก็มากความสามารถ กลับมาครั้งนี้จวิ้นหวังขออยู่ต่อ แต่ข้ารั้งให้เขากลับมาด้วย จะได้อย่างไรให้ข้ากลับมาเพียงลำพัง”“ฟาหยินจวิ้นหวัง มีหน้าที่อารักขาไท่จือ เจ้าเช่นไรกล้าเอ่ยปากให้ไท่จือเดินทางเพียงลำพัง”ไป๋อี้ชิงถามเสียงเข้ม“ทูลฮองเฮา ข้าน้อยเดิมตั้งใจจะศึกษาวิชาดาบต่อจากอาจารย์แต่ไท่จือเร่งเดินทางไปนิดหากรออีกไม่เกินสามเดือน จวิ้นหวังคงไม่เอ่ยปากแบบนั้น”“อืมจวิ้นหวัง ใฝ่ดีตั้งใจศึกษาศาสตร์ต่างๆ จะโทษเขาก็ไม่ได้ จะโทษก็โทษเจ้าฮองเฮาที่คิดถึงลูกมากไป เพิ่งสำเร็จการปกครองก็เรียกเขากลับ ธรรมดาบุรุษจะต้องมีวิชาดาบหรือเพลงกระบี่ติดตัว”ไป๋อี้ชิงยิ้มลูบหลังไหล่ให้กับฟาหลาง“กลับมาอย่างปลอดภัยก็ดีแล้ว หว่างระหว่างทางมีเหตุ
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ลาก่อน
หมิงเหยียนซือเฉินปรากฏกายตรงหน้า“ปิดคนอื่นได้ เบี่ยงเบนลิขิตฟ้าได้แต่หลอกนางหนูนี่ไม่ได้ หวงหลินเจ้าเห็นชัดไหมว่าด้ายชะตารักของมารดาเจ้าผูกติดกับใครกัน คน คนนั้นคือ….”“ท่านเทพหยุดคำพูดของท่านเสีย ข้าไม่อยากให้หวงหลิน ได้ยินมัน”หมิงเหยียนซือเฉินยิ้ม ยียวน“ข้าบอกเจ้าแล้วฝืนบัญชาสวรรค์มักจะพบกับความทุกข์ตรมทวีคูณ”“ท่านเทพข้าขอร้อง”“ท่านแม่กับท่านเทพพูดถึงเรื่องใดกัน หวงหลินไม่เข้าใจ”หวงหลานย่อกายลงข้างๆ หวงหลินน้อย“หวงหลินของแม่ เอาไว้เจ้าโตกว่านี้เรื่องบางทีเจ้าอาจเข้าใจ”หวงหลินดึงมือ หวงหลานยังร้านขายผลซานซาเชื่อม“ท่านแม่กินผลซานซาเชื่อมกัน”ยังคงแวะเวียนที่เดิม ในเมื่อหลายปีมานี่ ด้ายสัมพันธ์รักใคร่ถูกตัดให้ขาดสะบั้นลงไป ฟาหยางเองก็หายไปจากชีวิต แม้จะได้ยินเรื่องที่เขาปกครองแคว้นด้วยความร่มเย็นมีรัชทายาทสืบเชื้อสายมังกร มีฮองเฮาที่เคียงข้างทว่าใจหวงหลินก็ไม่เคยสั่นไหวจนกระทั่ง หวงหลินสามารถมองเห็นด้ายแดงอีกครั้ง“มาสิเจ้าตัวน้อยข้าอุ้มเจ้าหรือจะปีนขึ้นมาบนหลังข้า”หวงหลินกระโดดขึ้นไปบนแผ่นหลังใหญ่ของหมิงเหยียนชือเฉินทันทีหวงหลานส่ายหน้าไปมาสิบสองปีผ่านไป“มาสิเจ้าตัวน้อยจะให้ข้
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ลา4
หวงหลานยิ้มเศร้าๆ กัดผลซานซาเชื่อมเหมือนว่ามันเป็นสิ่งที่ต้องกินและควรจะกินสามปีผ่านไปทุกอย่างล่วงผ่าน กาลเวลาหมุนไป ฤดูกาลหมุนเวียนทุกอย่างกำลังจะเดินหน้าต่อไปตามครรลองของมัน“ท่านแม่ ทำไม ด้ายสีแดงของท่านแม่ถูกได้โยงใยกับท่านลุงคนนั้นเล่า”มือน้อยในอุ้งมือของหวงหลานกระตุกมือหวงหลานเบาๆ หวงหลาน หยุดก้าวเดินในทันที ไล่สายตาไปยังเส้นสด้ายสีแดงบางเบาแทบจะมองไม่เห็นทว่าหวงหลินกลับมองเห็นมัน คำถามเกิดขึ้นในใจทำไมด้ายโยงใยความรักที่หวงหลานตัดมันเองกับมือถึงได้โยงใยได้เหมือนเดิมอีก หรือเป็นเพราะว่าหวงหลานไม่อาจขัดบัญชาสวรรค์ได้จริงๆพลุส่องสว่าง บนท้องฟ้าหันมองข้างๆตาสบตาเมื่อร่างสูงคุ้นตายืนมองแสงไฟจากพลุเช่นกัน หวงหลานรีบดึงมือลูกสาวตัวน้อยออกจากตรงนั้นไปทันทีอีกคนหันมา มองเห็นเพียงแผ่นหลังคุ้นเคยเช่นกัน“หวงหลาน”เปร่งเสียงออกมาเบาๆ ราวกระซิบ วิ่งตามร่างบางที่จูงมือเล็กจากไป แต่กับถูกชนถูกดันจากผู้คนมากมายที่มาชมพุล ในค่ำคืนขึ้นปีใหม่“ท่านแม่ ท่านแม่ยังไม่ตอบคำถามข้าทำไม ด้ายสีแดงของท่านกับท่านลุงผู้นั้น…”อุ้มร่างกระจ้อยไว้ในอ้อมแขนพูดยิ้มๆ“บางทีด้ายที่ผูกก็แค่ให้ผ่านมาพานพบ หาได้ให้ครอ
