Library

Home / รักโบราณ / ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก / ผูก1

ผูก1

Author: จันทร์ส่องแสง

Last Updated: 2025-03-08 23:47:52

ก่อนถึงวังหลวง

เกี้ยวหลังใหญ่เคลื่อนตัวแหวกฝูงชนที่รวมทั้งเหอผิงฟาหยางและกงฉาน ทว่าอยู่ๆ มือสังหารก็รายล้อมเกี้ยวไว้ เกี้ยวหลังใหญ่ของใครกัน

กงฉานขมวดคิ้ว ดึงตัวเหอผิงฟาหยางไว้ด้านหลัง กลัวว่ามือสังหารจะเปลี่ยนเป้าหมาย มาที่เหอผิงฟาหยาง มือสังหารกลับมุ่งโจมตีคนในเกี้ยว สาวใช้ดึงตัวหลงถานไป๋อี้ชิงออกมาจากเกี้ยว ทว่ามือสังสารกลับถลาเข้าใส่ ใช้กระบี่กางกั้นด้านหน้าตรงหน้าเหอผิงฟาหยางพอดี ดวงตาหวานหยดเงยขึ้นสบตาเหอผิงฟาหยาง กระบี่กำลังจะบาดลึกลงที่ลำคอระหง

“องค์ชายช่วยข้าด้วย”เสียงบางเบาราวกระซิบทว่าเศร้าสร้อย น่าสงสาร เหอผิงฟาหยาง รวบร่างเล็กแนบอกส่งฝ่ามือซัดเข้าที่ยอดออกของมือสังหารรวดเร็วเพียงพริบตา กงฉานชักกระบี่ออกห้ำหั่น ปล่อยให้เหอผิงฟาหยางพาหลงถานไป๋อี้ชิงหนีไป

“บัดซบ แค่หญิงอ่อนแอเพียงคนเดียวไม่อาจฆ่าให้ตายได้ พวกเจ้าไร้ความสามารถสิ้นดี”

“ใต้เท้า ปกติบุตรีใต้เท้าหลงถานไปไหนไร้คนคุ้มกัน มาบัดนี้กลับมีคนผู้หนึ่งมาขวางไว้”

“งานที่ดูง่าย บัดนี้กลับยากเย็นแสนเข็ญสังหารนางเสีย ทุกอย่างจึงจะง่ายดายขึ้น ตอนนี้นางอยู่ที่ไหน”

“คนผู้นั้นพานางเร้นกายหนีหาย”

“คนผู้นั้นเป็นใครกันแน่”

“ฝีมือและ ท่าทีมิใช่ธรรมดาอย่างที่มือสังหารเหล่านั้นบอกข้าไว้ คาดว่าคงเป็นใครสักคนในวังหลวงแห่งนี้”

“จับตามองให้ดี บางทีคนผู้นั้นอาจกำลังคิดหาผลประโยชน์กับอำนาจที่ล้นมือของใต้เท้าหลงถานบิดานาง”

เหอผิงฟาหยางอุ้มร่างบางที่หมดสติในอ้อมแขน วางลงบนพื้นหญ้าริมธารน้ำใส ดึงเอาผ้าเช็ดหน้าไปชุบน้ำในลำธารมาเช็ดใบหน้างามให้อย่างแผ่วเบาอ่อนโยน พิศมองใบหน้างดงามอ่อนหวาน หลายปีมานี้พบกันบ่อยครั้ง แต่นางหาได้เหลือบแลเขาไม่ เขาเองก็ไม่เคยรู้สึกว่าอยากจะเข้าใกล้นางมาวันนี้ทำไมรู้สึกว่านางช่างงดงามน่ามองเพียงนี้ ชะงักมือกำผ้าไว้ในมือแน่นค่อยๆ ยกมืออีกข้างขึ้นลูบแก้มเนียนเบาๆ

“องค์ชาย”ดวงตากลมโต ทว่าเศร้าสร้อยอ่อนหวานลืมตาขึ้นช้าๆ

“เราสองคนปลอดภัยแล้ว ข้าจะส่งเจ้ากลับบ้านหลงถานเสียเดี๋ยวนี้เพื่อความปลอดภัย”

“ไป๋อี้ชิง ขอบคุณองค์ชายยิ่งนัก”ยกมือกำรวบเอาผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดหน้าของตัวเอง

เหอผิงฟาหยางอ้าปากค้าง กับท่าที ที่สนิทสนมของไป๋อี้ชิงที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

“ผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ ไป๋อี้ชิงคงต้องนำมันกลับไปด้วย”ยิ้มหวานหยด เหอผิงฟาหยางอดที่จะยิ้มตามเสียไม่ได้

หวงหลานลืมตาขึ้นช้าๆ ด้ายที่ผูกติดกับข้อมือของหลงถานไป๋อี้ชิง กับเหอผิงฟาหยางถูกขมวดปมเข้าหากันง่ายดาย หวงหลานยิ้มบางๆ ถอนหายใจยาวเหยียด

เสร็จสิ้น บัญชาสวรรค์ไปไปอีกขั้น

“หึหึ ไม่เลว ไม่เลว”ร่างสูงของ หมิงเหยียนชื่อเฉิน (เทพแห่งชะตา) รูปร่างสูงโปร่ง ในอาภรณ์สีขาวสะอาดใบหน้าหล่อเหลาเป็นดังเทพสวรรค์ทั่วไป

"ไหนบอกว่าท่านเทพบนสวรรค์ล้วนมีงานล้นมือ วันนี้เหตุใดถึงแวะมาติชมหวงหลานได้"

"หวงหลาน เจ้าทำงานให้สวรรค์มานานก็น่าจะรู้ว่า งานของข้าล้นมือเพียงใด นี่เพียงแค่ผ่านมารวบรวมเอาคำร้องขอของมนุษย์ไปคัดกรองอีกที" หวงหลานยิ้มพยักหน้าขึ้นลง มือข้างหนึ่งไพล่หลังมือข้างหนึ่งจับข้อมือของหวงหลานขึ้นมาพิศดู อีกคนดึงมือหนี

"ด้ายของเจ้า"ไล่สายตาไปตามเส้นด้ายหลับตาลงช้าๆ

"ช่างมันเถิด เดิมข้าคิดไว้ว่าด้ายของข้าไม่น่าจะผูกกับใครได้อีกเมื่อหนานเปียนจากไป"

"เป็นความพิเศษในเมื่อด้ายของเจ้าผูกพันโยงใยกับใครอีกคน ทั้งๆ ที่คนที่ผูกด้ายกับเจ้าคนแรกตายลงไป แต่ด้ายของเจ้ากลับถูกผูกขึ้นใหม่อีกครั้ง"

"ความพิเศษที่ไม่ขอรับ ในเมื่ออาจเป็นความผิดพลาดของสวรรค์"

"เจ้าจะกล้าขัดบัญชาของสวรรค์อีกครั้งหรือไร ในคราวนั้นถือว่าเป็นความผิดพลาดที่เจ้ายอมใจอ่อนต่อคำอ้อนวอนผิดๆ ของมนุษย์ผู้นั้น มนุษย์ผู้ซึ่งหลงลืมสัญญาที่ให้ไว้กับเจ้า บาปเคราะห์จึงตกอยู่กับเจ้าอย่างเลี่ยงไม่ได้ เจ้าจึงต้องสูญเสียหนานเปียนเพราะทำให้หญิงที่รักมั่นคนหนึ่งต้องตายเพราะการตัดด้ายแดงของเจ้า"

"ข้าไร้ซึ่งความเชื่อใจในผู้ใดอีกต่อไปนับจากนั้น ท่านเองก็รู้ ครั้งนั้นเป็นเพราะข้ายังเล็กนัก คราวนี้ข้าไม่ลังเลและไตร่ตรองดีแล้ว”

"ด้ายแดงของเจ้าผูกติดกับองค์ชายรองเหอผิงฟาหยางอีกครั้ง ไม่คิดหรือว่านี่คือโชคชะตาของเจ้า"

"ไม่ ข้าตรวจดูแล้ว ด้ายของเขาที่ข้าผูกกับหลงถานไป๋อี้ชิงก็ผูกได้ง่ายดายเช่นกันอีกทั้งยังโยงใยชัดเจน"หมิงเหยียนชื่อเฉินถอนหายใจ

Continue to read this book for free

Scan code to download App

Previous Chapter Next Chapter

ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ด้ายสัมพันธ์2
“ไม่ปล่อย หากตะบะแตกเจ้าก็จะไม่ได้พบข้า อีกนานทีเดียวเพราะข้าต้องไปบำเพ็ญเพียร ถึงสามปีมนุษย์”หวงหลินรีบปล่อยอ้อมกอด“ไม่เอา หวงหลินยอมแล้วท่านเทพไม่อยู่หวงหลินจะแกล้งใครเล่า”มือใหญ่รวบเอวบางมาหนีบไว้ที่เอว“หากยังเล็กเหมือนเมื่อก่อนข้าจะตีก้นเสียให้เข็ด”หวงหลินดิ้น“ท่านเทพ หวงหลินโตแล้วนะ”หอบเอาร่างบางขึ้นฟาดบนบ่า“โตแล้วก็ตีได้”“ไม่เอา ปล่อยนะปล่อยเลย”ทุบแผ่นหลังกว้าง หมิงเหยียนชือเฉินวางร่างบางลงกับพื้น ร่างเล็กโงนเงน“โอ๊ะๆๆๆ โอ๊ย”หมิงเหยียนชือเฉินคว้าไว้กลัวว่าอีกคนจะล้มแต่กลับกลายได้ยินเสียงหัวเราะใสใสก่อนที่จะถูกดึงให้ล้มลงไปพร้อมกัน“ใครกันสอนนิสัยเจ้าเล่ห์กับเจ้าหวงหลานไม่ได้มีนิสัยเช่นเจ้าหรือว่าจะเป็น…”จ้องตากลมใสที่อมยิ้มอย่างไม่ทุกร้อนทั้งๆ ที่หมิงเหยียนชือเฉินกับรู้สึกว่าใจทำไมสั่นๆ“ข้าคงได้นิสัยของท่านเทพมาอย่างแน่นอน”ยิ้มมุมปาก“เหอะ หากเป็นของข้าจะต้องอ่อนหวานงดงามปานดอกมู่หลาน มิใช่ปลิ้นปล้อนเช่นนี้ หรือว่าจะเป็นนิสัยของบิดาเจ้า”หวงหลินเลิกคิ้วสูง“ท่านเทพ ใครกันคือบิดาข้า”แววตาจริงจัง หมิงเหยียนชือเฉินถอนหายใจดึงมือบางให้ลุกขึ้น“เจ้าไปถามหวงหลานมารดาจอมปากแข็งใจ
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ด้ายสัมพันธ์
ไป๋อี้ชิงในอาภรณ์บ่งบอกฐานะฮองเฮา กับฟาหยางฮ่องเต้ที่ใบหน้าแต่งแต้มด้วยหนวดบนริมฝีปาก ใบหน้าคมเข้มแต่ทว่าแววตาเศร้าโศก กงฉานยืนยิ้มอยู่ไม่ไกลนัก“ลูกแม่เจ้ามาแล้ว”ไป๋อี้ชิงโอบกอดร่างสูงน้ำตาปริ่มขอบตา“เสด็จแม่ลูกมาแล้ว และจะไม่จากไปไหนอีกต่อจากนี้”“ไท่จือใช้เวลาเพียงไม่นานสำเร็จวิชาด้านการปกครอง ครั้งนี้ควรตั้งใจเรียนรู้ด้านการปกครองกับฝ่าบาท”กงฉานพูดขึ้นยิ้มๆ“จวิ้นหวังเองก็มากความสามารถ กลับมาครั้งนี้จวิ้นหวังขออยู่ต่อ แต่ข้ารั้งให้เขากลับมาด้วย จะได้อย่างไรให้ข้ากลับมาเพียงลำพัง”“ฟาหยินจวิ้นหวัง มีหน้าที่อารักขาไท่จือ เจ้าเช่นไรกล้าเอ่ยปากให้ไท่จือเดินทางเพียงลำพัง”ไป๋อี้ชิงถามเสียงเข้ม“ทูลฮองเฮา ข้าน้อยเดิมตั้งใจจะศึกษาวิชาดาบต่อจากอาจารย์แต่ไท่จือเร่งเดินทางไปนิดหากรออีกไม่เกินสามเดือน จวิ้นหวังคงไม่เอ่ยปากแบบนั้น”“อืมจวิ้นหวัง ใฝ่ดีตั้งใจศึกษาศาสตร์ต่างๆ จะโทษเขาก็ไม่ได้ จะโทษก็โทษเจ้าฮองเฮาที่คิดถึงลูกมากไป เพิ่งสำเร็จการปกครองก็เรียกเขากลับ ธรรมดาบุรุษจะต้องมีวิชาดาบหรือเพลงกระบี่ติดตัว”ไป๋อี้ชิงยิ้มลูบหลังไหล่ให้กับฟาหลาง“กลับมาอย่างปลอดภัยก็ดีแล้ว หว่างระหว่างทางมีเหตุ
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ลาก่อน
หมิงเหยียนซือเฉินปรากฏกายตรงหน้า“ปิดคนอื่นได้ เบี่ยงเบนลิขิตฟ้าได้แต่หลอกนางหนูนี่ไม่ได้ หวงหลินเจ้าเห็นชัดไหมว่าด้ายชะตารักของมารดาเจ้าผูกติดกับใครกัน คน คนนั้นคือ….”“ท่านเทพหยุดคำพูดของท่านเสีย ข้าไม่อยากให้หวงหลิน ได้ยินมัน”หมิงเหยียนซือเฉินยิ้ม ยียวน“ข้าบอกเจ้าแล้วฝืนบัญชาสวรรค์มักจะพบกับความทุกข์ตรมทวีคูณ”“ท่านเทพข้าขอร้อง”“ท่านแม่กับท่านเทพพูดถึงเรื่องใดกัน หวงหลินไม่เข้าใจ”หวงหลานย่อกายลงข้างๆ หวงหลินน้อย“หวงหลินของแม่ เอาไว้เจ้าโตกว่านี้เรื่องบางทีเจ้าอาจเข้าใจ”หวงหลินดึงมือ หวงหลานยังร้านขายผลซานซาเชื่อม“ท่านแม่กินผลซานซาเชื่อมกัน”ยังคงแวะเวียนที่เดิม ในเมื่อหลายปีมานี่ ด้ายสัมพันธ์รักใคร่ถูกตัดให้ขาดสะบั้นลงไป ฟาหยางเองก็หายไปจากชีวิต แม้จะได้ยินเรื่องที่เขาปกครองแคว้นด้วยความร่มเย็นมีรัชทายาทสืบเชื้อสายมังกร มีฮองเฮาที่เคียงข้างทว่าใจหวงหลินก็ไม่เคยสั่นไหวจนกระทั่ง หวงหลินสามารถมองเห็นด้ายแดงอีกครั้ง“มาสิเจ้าตัวน้อยข้าอุ้มเจ้าหรือจะปีนขึ้นมาบนหลังข้า”หวงหลินกระโดดขึ้นไปบนแผ่นหลังใหญ่ของหมิงเหยียนชือเฉินทันทีหวงหลานส่ายหน้าไปมาสิบสองปีผ่านไป“มาสิเจ้าตัวน้อยจะให้ข้
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ลา4
หวงหลานยิ้มเศร้าๆ กัดผลซานซาเชื่อมเหมือนว่ามันเป็นสิ่งที่ต้องกินและควรจะกินสามปีผ่านไปทุกอย่างล่วงผ่าน กาลเวลาหมุนไป ฤดูกาลหมุนเวียนทุกอย่างกำลังจะเดินหน้าต่อไปตามครรลองของมัน“ท่านแม่ ทำไม ด้ายสีแดงของท่านแม่ถูกได้โยงใยกับท่านลุงคนนั้นเล่า”มือน้อยในอุ้งมือของหวงหลานกระตุกมือหวงหลานเบาๆ หวงหลาน หยุดก้าวเดินในทันที ไล่สายตาไปยังเส้นสด้ายสีแดงบางเบาแทบจะมองไม่เห็นทว่าหวงหลินกลับมองเห็นมัน คำถามเกิดขึ้นในใจทำไมด้ายโยงใยความรักที่หวงหลานตัดมันเองกับมือถึงได้โยงใยได้เหมือนเดิมอีก หรือเป็นเพราะว่าหวงหลานไม่อาจขัดบัญชาสวรรค์ได้จริงๆพลุส่องสว่าง บนท้องฟ้าหันมองข้างๆตาสบตาเมื่อร่างสูงคุ้นตายืนมองแสงไฟจากพลุเช่นกัน หวงหลานรีบดึงมือลูกสาวตัวน้อยออกจากตรงนั้นไปทันทีอีกคนหันมา มองเห็นเพียงแผ่นหลังคุ้นเคยเช่นกัน“หวงหลาน”เปร่งเสียงออกมาเบาๆ ราวกระซิบ วิ่งตามร่างบางที่จูงมือเล็กจากไป แต่กับถูกชนถูกดันจากผู้คนมากมายที่มาชมพุล ในค่ำคืนขึ้นปีใหม่“ท่านแม่ ท่านแม่ยังไม่ตอบคำถามข้าทำไม ด้ายสีแดงของท่านกับท่านลุงผู้นั้น…”อุ้มร่างกระจ้อยไว้ในอ้อมแขนพูดยิ้มๆ“บางทีด้ายที่ผูกก็แค่ให้ผ่านมาพานพบ หาได้ให้ครอ
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ลา3
ปีหนึ่งผ่านไปเขาไม่เพียงแค่ ไม่พูดจาหยอกล้อกับไป๋อี้ชิง แม้จะไม่ละเลยแต่ไม่เคยใส่ใจแม้จะไม่เย็นชาแต่ไม่เคยเอาใจ อยากได้อะไรไม่เคยขัด แต่ไม่เคยบอกว่าจะให้หากไม่ขอ ไป๋อี้ชิงรู้ดีว่าเป็นเพราะเรื่องใด แม้จะส่งคนตามหาตัวหวงหลานอีกกี่ครั้งก็ไม่มีพบพานนางอีกเลย ไป๋อี้ชิงจึงทำได้เพียง ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามทางของมันก็เท่านั้นงานเฉลิมฉลองเริ่มขึ้นแล้ว ผู้คนต่างตั้งตารอคอยการแต่งตั้งฮ่องเต้ ไม่เว้นแม้แต่หวงหลานที่รอคอยวันนี้เช่นกัน สิ่งที่ฟาหยางหวังไว้สำเร็จลงแล้ว นับว่าหวงหลานลงแรงไปไม่เสียเปล่า มาลาสีทองในตำแหน่งฮ่องเต้ถูกสวมลงบนศีรษะของฟาหยางเสียงแซ่ซ้องสรรเสริญดังกึกก้อง ร่างสูงก้าวขึ้นนั่งบนบัลลังก์มังกร ด้วยความรู้สึกตื่นเต้นไม่น้อย“เหอผิงฟาหยางฮ่องเต้ทรงพระเจริญ ทรงพระเจริญหมื่นปีหมื่นๆ ปี”ฟาหนานเป็นคนกล่าวคำถวายพระพร ขุนนางน้อยใหญ่ต่างเปล่งเสียงพร้อมกัน ดังแซ่ซ้อง ไป๋อี้ชิง ยืนเด่นเคียงข้างฟาหยาง รอยยิ้มสุขสมปรากฏที่ใบหน้างาม กงฉานก้มหน้าด้วยความรู้สึกหลากหลายรู้ดีว่าฟาหยางไม่มีความสุขเท่าที่ควรเสื้อคลุมมังกรถูกสวมลงบนร่างสูง ท่าทีสง่างามอย่างที่สุดไป๋อี้ชิง เขย่งเท้าขึ้นจุมพิตท
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ลา2
“พี่ใหญ่ใบหน้านั้นติดอยู่ในใจข้า”“เสียดายที่ข้าไม่เห็นมันหญิงนางนั้นคงติดตราตรึงใจเจ้ายิ่งนักใช่หรือไม่หรือว่าจะเป็นไท่จือเฟย”“พี่ใหญ่นางมีตัวตนแค่เพียงในใจ หาได้มีอยู่จริงไม่”“หากไท่จือจะทำให้นางมีอยู่จริงล้วนไม่ยาก จะสถาปนาขึ้นเป็นฮ่องเต้แล้วมีสิ่งใดที่อยากได้ ล้วนต้องได้”ยิ้มเศร้าๆ“พี่ใหญ่ท่านเตรียมงานคงเหนื่อยหนัก”“ไม่เท่าไหร่ ข้าเต็มยิ่งพลุแสงสีปีนี้ล้วนงดงาม ข้าหวังว่าเจ้าจะชื่นชอบมัน”“ข้าชอบทุกอย่างที่พี่ใหญ่ตั้งใจทำ”“ฟาหยาง ปีหนึ่งผ่านไปเจ้า หมดอาลัยตายอยาก ไม่แม้แต่จะร่วมประชุมขุนนางเข้าไปในท้องพระโรงแค่เพียง ต้องเข้าข้าอยากเตือนฟาหยางเรื่องราวในอดีตเก็บงำไว้เสียเดินหน้าต่อไป ทุกเรื่องล้วนมีทางออก ฟาหลางกำลังน่าชังเขาจะรู้สึกอย่างไรหากเจ้าไม่คิดจะยืนหยัดเพื่อเขา“ข้ายังรักษาคำมั่นกับคนผู้หนึ่งว่าจะดูแลปกป้องไป๋อี้ชิงข้าทำตามสัญญาแล้วไม่เคยผิดต่อนาง พี่ใหญ่ในยามนี้จิตใจข้าห่อเหี่ยว”“เอาอย่างนี้พรุ่งนี้รับตำแหน่งฮ่องเต้เรียบร้อย ข้าดูแลเรื่องโปรยเหรียญเงินแทนเจ้าส่วนเจ้าอยากออกไปข้างนอกหาความสำราญ ข้าก็ไม่ขัด”ฟาหยางคิดถึง สะพานไม้อันนั้นเขายังคงยืนนิ่งที่นั่นเมื่อมีโอก
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ลา
“ทะทะไท่จือ”หมิงยู๋พยายามจะพูดบางอย่าง“หมิงยู๋เจ้าจะพูดอะไร” ฟาหยางทรุดกายลงพยุงหมิงยู่ให้ลุกขึ้น“หมิงยู๋มาที่นี่เพื่อเตือนแม่นางหวงหลานให้หนีไปเสีย”“เจ้าหมายความว่าอย่างไร ไป๋อี้ชิงไป๋อี้ชิงอย่างนั้นหรือนางต้องการสังหารหวงหลานอย่างนั้นหรือ”หมิงยู๋กระอักเลือดสดๆ ออกมา“ไท่จือ ข้าน้อยมาเพื่อทดแทนบุญคุณแม่นางหวงหลาน ที่ทำให้ข้าน้อยได้เคียงคู่กับฮูหยินของข้าน้อย และบางอย่างไม่อาจพูดออกมา เพราะฮูหยินตกอยู่ในอันตราย”“ข้ารับรองเจ้าพูดข้าจะปกป้องฮูหยินของเจ้าเอง”หมิงยู่ยิ้มเศร้าๆ หายใจรวยริน“ไท่จือ เรื่องพระครรภ์ของไท่จือเฟยคะความจริง..ฉึก”ลูกดอกพุ่งเข้าเสียบที่อกด้านซ้ายของหมิงยู๋ที่ตาเบิกโพลงสิ้นลมหายใจในทันที สวรรค์ไม่อนุญาตให้ได้รับรู้กงฉานทะยานออกไปด้านนอก ฟาดฟันกระบี่เข้าใส่มือธนูฟาหยางส่ายหน้าถอนใจยาวหลิวเหยียน ก้าวขาเข้ามาในกระท่อมน้อย“พวกท่านมาทำไมที่นี่ หวงหลาน หวงหลานกับหวงหลินเล่า”หันหน้าหันหลังวิ่งเข้าออกห้องนู่นห้องนี้เหมือนที่ฟาหยางเคยทำ“พวกเจ้า ทำให้หวงหลานต้องพบกับความยุ่งยากอีกแล้ว พวกเจ้ามาทำไมที่นี่บอกมานางอยู่ไหน”“ท่านน้า พวกเรามานางก็ไม่อยู่แล้ว ตอนนี้กงฉานกำล
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ไม่บอกลา
“ฝ่าบาท นักเวทหญิงคนนั้น นางบัดนี้ให้กำเนิดบุตรี”เหอผิงฉีปิงขมวดคิ้ว“มาบอกเรื่องนี้กับข้าทำไมกัน”“ฝ่าบาทบุตตรีของนางเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของไท่จือ”เหอผิงฉีปิง ลุกขึ้นจากแท่นนั่ง“ส่งนางและลูกไปให้พ้นจากแคว้นนี้ เสียอย่าให้ไท่จือรู้เรื่องนี้”“ฝ่าบาทแต่นั่น เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของไท่จือ”“ข้าสั่งให้นางหายไป หรือว่าเจ้าอยากให้หลงถานสั่งให้สังหารนางเสีย”“น้อมบัญชาฝ่าบาท”“เดี๋ยว มอบเงินนี่ให้นางแล้วให้นางเร้นกายหายไปเสียในทันที ไม่เช่นนั้นเจ้าก็รู้ว่าเรารู้มีหรือหลงถานพ่อลูกจะไม่รู้ เมื่อถึงเวลานั้นเกรงว่า จะไม่อาจช่วยนางได้”คนสนิท ประสานมือจากไป เหอผิงฉีปิงถอนหายใจยาวตำหนักบูรพา“บัดซบ”ฝ่ามือบางของ ไป๋อี้ชิงฟาดลงบนใบหน้าของหมิงยู๋“ไท่จือเฟยโปรดประทานอภัยด้วย หมิงยู๋ทำดีที่สุดแล้ว”“ข้าให้เจ้ากลับไ’xที่นั่นฆ่านางกับลูกเสีย”หมิงยู๋ตะลึงจังงัง“ฆ่านางเสียหรือจะปล่อยให้ทุกอย่างรู้ไปถึงหูไท่จือ เมื่อนั้นก็ไม่อาจหลีกหนีความผิดไปได้ ทั้งเจ้าและข้าจะต้องพบกับจุดจบที่ไม่อาจคาดเดา”“แต่..ไท่จือเฟย”“จะยอมตายเพื่อนางหรือไร ให้เจ้าเลือกเอาหรือว่าจะรักษาชีวิตฮูหยินของเจ้ากับเลือดเนื้อเชื้อไขข
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ความจริง
“โอ๋โอ๋โอ๋ ฟาหลางตัวน้อยอย่าร้องโยเย” ฟาหยางเห่กล่อมร่างกระจ้อยในอ้อมแขน ไป๋อี้ชิงนอนมองภาพนั้นดวงหัวใจเปี่ยมสุข“โอะโอะ ดูสิไป๋อี้ชิง เจ้าตัวน้อยยิ้มให้ข้าด้วย”“ไท่จือลูกเพิ่งอายุได้สามวันเช่นไรจึงยิ้มได้”“น่า... ข้าเห็นได้ชัดว่าเขายิ้มให้ข้า”“องค์ชายใหญ่ ฟาหนานเสด็จๆๆๆๆ ”“ไท่จือวันๆ ไม่ไปไหน คลุกอยู่แต่ในตำหนักเห็นได้ชัดว่าเป็นบิดาที่ดีเสียจริง”พูดยิ้มๆ“พี่ใหญ่ท่านมีเรื่องเร่งด่วนใด ความจริงให้ใครแจ้งข้าข้าจะเร่ง ไปพบ”“แค่แวะเวียนมาดูหน้าหลานและอยากมาดื่มชาที่ตำหนักบูรพา เบื่อชารสเดิมๆ ที่ตำหนักเฉียนเปียนเหลือทนแล้ว”ฟาหยางส่งร่างกระจ้อยให้กับฟาหนาน“หืมมม หล่อเหลาเหมือนเจ้าไม่ผิดอีกทั้งยังมีแววตา น่าเอ็นดูเหมือนใครกันนะ เหมือนข้าเคยเห็นสายตานี้”ไป๋อี้ชิงหุบยิ้ม“ เหมือนไท่จือเฟย แววตาของเขาเหมือนไป๋อี้ชิงที่สุด”ฟาหยางรีบพูดขึ้น“น่าจะจริง ไปเถอะข้าอยากดื่มชาเต็มทนแล้ว”ฟาหนานเดินนำฟาหยางออกไปด้านนอกศาลาริมน้ำ“พี่ใหญ่ ข้ารู้ว่าท่านต้องมีเรื่องเร่งด่วน”“ไท่จือ ยาที่ไท่จือส่งมอบให้ข้าโดยแสร้งว่าถูกวางยา แล้วเกิดอาการปวดท้องเหมือนทุกคนข้างกายใต้เท้าหลงถานกับไท่จือเฟยบัดนี้ข้าลอง

Share

ผูก1

You may also like

ลิขิตรักภรรยาตัวร้าย

สามี ข้าจะเลี้ยงดูท่านเอง

สวรรค์ส่งข้ากลับมาทวงแค้น

ลิขิตกาลบันดาลรัก

Share

ผูก1

Related chapters

ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ผูก2

ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก พันธนาการ

ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก พันธนาการ2

ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก บาปเคราะห์เจ้ารับไปของเซ่นไหว้ข้ารับเอง

ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก บาปเคราะห์เจ้ารับไปของเซ่นไหว้ข้ารับเอง

ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ตอนพิเศษ

ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก แผนผู้กล้าเจ็บตัว

ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก แผนผู้กล้าเจ็บตัว2

Latest chapter

ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ด้ายสัมพันธ์2

ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ด้ายสัมพันธ์

ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ลาก่อน

ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ลา4

ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ลา3

ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ลา2

ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ลา

ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ไม่บอกลา

ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ความจริง

You may also like

ลิขิตรักภรรยาตัวร้าย

สามี ข้าจะเลี้ยงดูท่านเอง

สวรรค์ส่งข้ากลับมาทวงแค้น

ลิขิตกาลบันดาลรัก