LOGINShare
บทที่ 187 หนีเร็ว!
Related chapters
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 188 ถูกยิง！
เยี่ยนเว่ยฉือมองคนตรงหน้าด้วยดวงตาเบิกกว้างนางนั่งอยู่บนพื้น ขาของนางยังคงถูกตัวรถทับเอาไว้ กว่านางจะหลุดออกมาได้ มันก็สายเกินไปแล้วที่จะหลบการโจมตีขณะที่เห็นว่าดาบยาวแทงเข้ามาตรงหน้า ทันใดนั้นก็มีดาบขนาดใหญ่มาขวางตรงหน้าเยี่ยนเว่ยฉือแกร๊ง!นั่นเป็นเสียงของดาบที่กระทบกันเมื่อเยี่ยนเว่ยฉือหันไปมองก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าคนที่ช่วยชีวิตนางไว้คือ หมิงตาว?แล้วชายชุดดำผู้นี้ที่จะสังหารนางคือใครกัน?ก่อนที่เยี่ยนเว่ยฉือจะได้กระจ่างแจ้ง บุรุษทั้งสองก็เข้าต่อสู้กันแล้วแสงเงาวาววับของดาบและกระบี่ปะทะกันอย่างดุเดือดไม่วิ่งตอนนี้แล้วจะรอเมื่อไร?เยี่ยนเว่ยฉือหลุดออกจากตัวรถแล้ววิ่งเข้าไปในป่าข้างถนนทางการไม่มีใครอยู่บนถนนทางการ และตำแหน่งของนางที่อยู่เพียงลำพังก็ชัดเจนเกินไปหนีเข้าป่าหาที่ซ่อนก่อนดีกว่าเมื่อคนทั้งสองที่กำลังต่อสู้กันเห็นเยี่ยนเว่ยฉือวิ่งหนี พวกเขาก็เห็นพ้องกันไปโดยปริยายว่าจะเลิกสู้และต่างรีบพุ่งไปหาเยี่ยนเว่ยฉือทว่าเมื่อพวกเขามาถึงตัวเยี่ยนเว่ยฉือ ชายชุดดำก็ลงมือสังหารนางอีกครั้ง และหมิงตาวก็หยุดเขาไว้อีกครั้ง และทั้งสองก็ได้เริ่มต่อสู้กันอีกเยี่ยนเว่ยฉือเข
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 189 บนลูกธนูมีพิษ
และองครักษ์ทั้งสองที่นั่งอยู่บนเพลารถก็ไม่ใช่คนนอกเช่นกันพวกเขาคือองครักษ์ข้างกายของซ่างกวนซี ชิงโจวและฉงซานคนที่เพิ่งพูดเมื่อครู่คือองครักษ์ชิงโจวเมื่อเห็นว่าคนที่ล้มไม่ขยับตัว ชิงโจวก็ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ท่านหมอฉิน ข้าน้อยขอเข้าไปตรวจดูสักหน่อยนะขอรับ”ฉินเซียงหรูไม่ได้ปฏิเสธ แต่เพียงแค่เตือน “ระวังตัวด้วย”ชิงโจวพยักหน้า เขากระโดดลงจากรถม้าแล้ววิ่งไปหาเยี่ยนเว่ยฉือหลังจากนั้นครู่หนึ่ง ชิงโจวก็อุทาน “สวรรค์ช่วย นางเป็นสตรี ท่านหมอฉิน เป็นสตรีขอรับ ดูเหมือนนางจะได้รับบาดเจ็บ!”เมื่อได้ยินเช่นนั้น ฉินเซียงหรูและฉงซานก็พากันมาล้อมรอบหมิงตาวที่อยู่บนเนินเขาขมวดคิ้วเมื่อเห็นสิ่งนี้ เขาเพิ่งถูกโจมตีมา และตอนนี้กำลังภายในของเขาก็อ่อนแรงมาก หากมีศัตรูมากกว่าหนึ่ง เขาก็ไม่มีโอกาสที่จะชนะได้เลยช่างมัน เอาไว้คราวหลังก็แล้วกันหมิงตาวทะยานหนีไปทันทีด้านฉินเซียงหรูก็มาอยู่ข้าง ๆ เยี่ยนเว่ยฉือด้วยเขาหลุบตามองเยี่ยนเว่ยฉือที่กำลังถูกชิงโจวประคองขึ้นมา เขาเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ นี่ไม่ใช่แค่สตรี แต่เป็นถึงสตรีงามเห็นได้ชัดว่าฉงซานที่อยู่ข้าง ๆ ก็คิดเช่นเดียวกัน
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 190 ติดกับเข้าแล้ว
ฉินเซียงหรูพูดอย่างจนใจ “ข้าอยากฝังเข็มให้นาง จะให้ทำผ่านเสื้อผ้าได้อย่างไร นางใกล้จะสิ้นลมอยู่แล้ว ยังจะมาคิดถึงเรื่องเหมาะสมไม่เหมาะสมอีก”……ในเวลาเดียวกัน ศิษย์พี่ศิษย์น้องทั้งสามที่รีบรุดไปยังศาลาไป๋หยางก็หยุดกะทันหัน“ศิษย์พี่ใหญ่ เป็นอะไรหรือ? รีบไปกันเถิด! พวกเราจะได้ไปถึงหมู่บ้านซิ่งฮัวก่อนรุ่งสาง” อวี๋เฟยเหยียนเร่งเร้าซ่างกวนซีไม่ตอบคำถามของอวี๋เฟยเหยียน แต่หันไปมองเย่เทียนซู “เทียนซู ได้ข่าวเกี่ยวกับแหวนหยกขาวมาจากที่ใด?”เย่เทียนซูตอบว่า “ข้าติดประกาศค่าหัวบนประกาศในศาลาจิ่วโยว มีคนรับงาน และคนของศาลาจิ่วโยวก็ส่งข่าวมาให้ขอรับ”“ข่าวนี้ส่งตรงถึงหอหงซิ่วหรือ?” ซ่างกวนซียังคงถามต่อเย่เทียนซูพยักหน้าและพูดว่า “ใช่ขอรับ!”สีหน้าของซ่างกวนซีเปลี่ยนไปทันที และเขาก็อุทาน “แย่แล้ว พวกเราติดกับเข้าให้แล้ว!”หลังจากที่ซ่างกวนซีพูดจบ เขาก็หันหลังกลับโดยไม่ได้อธิบายให้มากความเย่เทียนซูและอวี๋เฟยเหยียนต่างมองหน้ากันและรีบตามไปอวี๋เฟยเหยียนไล่ตามมาพลางถามว่า “ศิษย์พี่ใหญ่ เกิดอะไรขึ้นกันแน่? พวกเราติดกับดักได้อย่างไร?”“นั่นสิศิษย์พี่ใหญ่ ข่าวนี้มาจากศาลาจิ่วโยว มีตราประท
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 191 ทำกุศลให้ถึงที่สุด
อีกด้านหนึ่ง หลังจากที่ฉินเซียงหรูได้ทำการฝังเข็มรักษาให้แก่เยี่ยนเว่ยฉือ ชีพจรของนางก็ค่อย ๆ สงบลง แต่นางก็ยังคงไม่ฟื้นคืนสติขณะที่เห็นเยี่ยนเว่ยฉือนอนหมดสติอยู่นั้น ชิงโจวก็เอ่ยถามขึ้นว่า “หมอฉิน นางเป็นอย่างไรบ้าง?”ฉินเซียงหรูส่ายหน้า “ข้าสามารถใช้เข็มเงินปิดกั้นเส้นลมปราณของนาง เพื่อไม่ให้พิษแพร่กระจายไปทั่วร่างกายอย่างรวดเร็วได้ก็จริง แต่ก็เพียงแต่รักษาอาการให้คงที่ มิอาจเยียวยาให้หายได้”“เช่นนั้น เราก็ขึ้นรถม้ามุ่งสู่เมืองหลวงกันเถิด กลับไปยังโรงหมอ อย่างน้อยก็ยังหาซื้อสมุนไพรได้บ้าง!” ฉงซานเสนอแนะฉินเซียงหรูขมวดคิ้ว “ไม่ได้ สภาพของนางในเวลานี้ ไม่อาจเคลื่อนย้ายได้อย่างง่ายดาย หากประมาท พิษอาจลุกลามเข้าสู่ปอดได้”ชิงโจวก้มมองหัวไหล่ขวาของเยี่ยนเว่ยฉือที่โผล่ออกมา กล่าวด้วยความเป็นห่วงว่า “เมื่อครู่ผิวพรรณยังขาวผ่องดุจหยก แต่บัดนี้กลับกลายเป็นสีม่วงเข้มเสียแล้ว หมอฉิน ท่านจงคิดหาวิธีเถิด!”ฉินเซียงหรูมองชิงโจวและฉงซานด้วยสีหน้าลำบากใจ แล้วเอ่ยถามว่า “เจ้าทั้งสอง มีภรรยาแล้วหรือไม่?”มีภรรยาหรือไม่? นี่มันคำถามเช่นใดกัน?ชิงโจวและฉงซานสบตากัน แล้วต่างก็ส่ายหน้า แสดงว่าต
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 192 ดูดพิษรักษาบาดแผล
ฉินเซียงหรูก้มมองเยี่ยนเว่ยฉือ พบว่าบริเวณที่เขาใช้เข็มเงินล้อมไว้ ได้กลายเป็นสีม่วงเข้มไปหมดแล้วและสีม่วงเข้มเหล่านั้นก็ยังคงแพร่กระจายออกไปอย่างต่อเนื่องโชคดีที่เป็นไหล่ขวา หากเป็นไหล่ซ้าย ลุกลามไปถึงหัวใจก็คงจะสิ้นหวังแล้วการล่วงเกินสตรีนั้น ฉินเซียงหรูทำไม่ได้แต่การเห็นคนตายโดยไม่ช่วย ฉินเซียงหรูก็ทำไม่ได้เช่นกันคิดไปคิดมา ฉินเซียงหรูจึงกล่าว “เรื่องนี้… เรื่องนี้ห้ามแพร่งพรายออกไปเด็ดขาด”ชิงโจวและฉงซานพยักหน้า “ได้ พวกเราจะไม่บอกใคร”ฉินเซียงหรูกล่าวต่อ “แม้แต่กับองค์รัชทายาทก็ไม่อาจบอกได้!”ชิงโจวและฉงซานสบตากัน คราวนี้รู้สึกลำบากใจขึ้นมาบ้าง เพราะพวกเขาไม่เคยปิดบังอะไรจากเจ้านายของตนมาก่อนเลยฉินเซียงหรูเห็นทั้งสองลังเลจึงขมวดคิ้ว “หากเจ้าทั้งสองไม่ยอมรับปาก ข้าก็… ข้าก็จะไม่สนใจนาง”ชิงโจวรีบกล่าว “ก็ได้ ก็ได้ ตราบใดที่องค์รัชทายาทไม่ได้สอบถาม พวกเราจะไม่บอกพระองค์อย่างแน่นอน”ฉินเซียงหรูคิดดู เช่นนั้นก็ได้เพราะถึงอย่างไรซ่างกวนซีก็ไม่ได้เห็นเหตุการณ์นี้ จึงไม่อาจสอบถามได้โดยไม่ทราบสาเหตุฉินเซียงหรูมองไปที่เยี่ยนเว่ยฉือที่นอนราบอยู่บนพื้น กัดฟัน แล้วก้มตัวล
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 193 วิทยายุทธ์อันตรธาน
“รัฐทายาทอวี๋!”“โปรดระงับโทสะด้วย!”ชิงโจวและฉงซานรีบวิ่งเข้ามาล็อกตัวอวี๋เฟยเหยียนไว้ ซ้ายมือหนึ่งขวามือหนึ่งชิงโจวรีบชี้แจง “รัฐทายาทอวี๋ ท่านเข้าใจผิดแล้ว หมอฉินกำลังช่วยชีวิตนาง ไม่ได้ล่วงเกินสตรีผู้นี้”ฉงซานก็พยักหน้ารับ “ใช่แล้ว ๆ แม่นางผู้นี้ถูกพิษ!”“อะไรนะ? เยี่ยนเว่ยฉือถูกพิษงั้นรึ?” ซ่างกวนซีหันไปมองฉินเซียงหรูฉินเซียงหรูเช็ดคราบเลือดที่มุมปากด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่าย แล้วเอ่ยขึ้น “พระชายาองค์รัชทายาท? ฮ่า กระหม่อมนี่ช่างโชคร้ายอะไรเช่นนี้ คราแรกที่พบกับท่าน ท่านก็ถูกพิษ ครานี้พบกับพระชายาองค์รัชทายาท นางก็ถูกพิษเช่นกัน พวกท่านช่างสมเป็นครอบครัวเดียวกันเสียจริง!”เห็นได้ชัดว่าฉินเซียงหรูไม่พอใจนักเขาถูกบังคับให้กลับมาเมืองหลวงซ่างกวนซีรู้ว่าตนเข้าใจฉินเซียงหรูผิดไป แต่สถานการณ์เมื่อครู่ เขาไม่มีเวลาคิดมากไปกว่านั้น จึงตัดสินใจตามสัญชาตญาณเมื่อได้ยินทุกคนพูดเช่นนั้น ซ่างกวนซีรีบเปิดเสื้อผ้าออกเล็กน้อย เห็นรอยช้ำสีม่วงเข้มที่ไหล่ของเยี่ยนเว่ยฉือเขาจึงรีบถาม “นางถูกพิษอะไร?”ฉินเซียงหรูตอบ “พิษเถาชิงเถิง!”ซ่างกวนซีเบิกตากว้าง พิษเถาชิงเถิงนั้นร้ายแรงถึงตาย แต
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 194 โชควาสนาของซ่างกวนซีช่างลึกล้ำนัก
เมื่อนึกถึงตรงนี้ ทุกคนต่างก็มีสีหน้ากังวลฉินเซียงหรูยกมือขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ “ข้าถึงได้บอกว่าเขาไม่ควรทำ ใครจะไปรู้ว่าเขาจะเร็วขนาดนี้ ข้ายังอธิบายไม่ทันเลย! เฮ้อ!”ทุกคนมองซ่างกวนซีด้วยความกังวล แต่ซ่างกวนซียังคงดูดเลือดของเยี่ยนเว่ยฉือต่อไป ไม่สนใจใครทั้งนั้นชิงโจวเดินไปหาอวี๋เฟยเหยียน กระซิบถาม “องค์ชายอวี๋ เมื่อครู่ท่านบอกว่าแม่นางผู้นี้เป็นพระชายาองค์รัชทายาท? องค์ชายรัชทายาททรงอภิเษกสมรสแล้วหรือ?”เรื่องนี้ยังไม่ได้ประกาศออกไป ดังนั้นชิงโจวและฉงซานที่เร่งรุดเดินทางมาตลอดจึงไม่รู้เรื่องอวี๋เฟยเหยียนพยักหน้า “ถูกต้อง นางชื่อเยี่ยนเว่ยฉือ เป็นบุตรีของเยี่ยนหานซาน ฝ่าบาททรงแต่งตั้งนางเป็นพระชายาองค์รัชทายาท แต่เนื่องจากร่างกายของศิษย์พี่ใหญ่ยังไม่แข็งแรงดี จึงยังไม่ได้จัดพิธีอภิเษกอย่างเป็นทางการ”ฉงซานก็เข้ามาใกล้ ถามด้วยความสงสัย “หากนางเป็นพระชายาองค์รัชทายาท เหตุใดจึงมาอยู่ที่นี่เพียงลำพัง?”อวี๋เฟยเหยียนและเย่เทียนซูมองหน้ากัน ทั้งสองต่างก็แสดงสีหน้าลำบากใจฉงซานช่างถามคำถามที่ไม่ควรถามเสียจริงเมื่อเห็นอวี๋เฟยเหยียนไม่ตอบ ฉงซานก็เกาหัว “จริงด้วย ข้าเห็นกับตาตนเองว่
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 195 ความอับอายของหมอฉิน
“จวน…จวนองค์รัชทายาทหรือ?” เยี่ยนเว่ยฉือมองสำรวจโดยรอบด้วยความงุนงง ก่อนจะตระหนักว่าที่แห่งนี้คือเรือนรั่วชูของนางเองเมื่อได้เห็นสภาพแวดล้อมชัดเจนแล้ว เยี่ยนเว่ยฉือจึงถอนหายใจยาวเบาๆ ความสงบใจหวนคืนฉินเซียงหรูเห็นนางสงบลงแล้ว จึงยกถ้วยยาสีดำสนิทเสนอไปเบื้องหน้า“ท่านถูกพิษเถาชิงเถิงเล่นงาน แม้เมื่อคืนจะดูดพิษส่วนใหญ่ออกแล้ว แต่ในร่างกายท่านยังคงมีพิษตกค้างอยู่บ้าง ต้องดื่มยานี้สามวันติดต่อกันจึงจะหายขาด นี่เอ้า!”เยี่ยนเว่ยฉือเบิกตากว้างเล็กน้อย ดูดพิษ?นางฉุกคิดได้ทันที เมื่อคืนนางคิดว่ามีผู้ใดกัดเสียอีกนาง ที่แท้ไม่ใช่กัด แต่เป็นการดูดพิษให้นางเยี่ยนเว่ยฉือรับถ้วยยามา แล้วเอ่ยขึ้นว่า “ขอบคุณท่านหมอที่ช่วยดูดพิษให้ข้า”“หา? อะแฮ่ม...” ฉินเซียงหรูพลันรู้สึกอับอายเขาคิดว่าเยี่ยนเว่ยฉือคงจำไม่ได้ แต่กลับจำได้แม่นยำ!ฉินเซียงหรูครุ่นคิดหาข้อแก้ตัว “เอ่อ… หากท่านจะขอบคุณ เช่นนั้นก็ขอบคุณองค์รัชทายาทเถิด พระองค์ทรงช่วยดูดพิษให้”“หา? ซ่างกวนซีน่ะหรือ?” เยี่ยนเว่ยฉือแสดงสีหน้างุนงง เหตุใดในความทรงจำของนาง บุรุษที่เห็นกลับไม่ใช่ซ่างกวนซี แต่เป็นหมอฉินผู้นี้ฉินเซียงหรูหันหลังให
Latest chapter
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 430 รินชาขอขมา
ซ่างกวนซีเห็นดังนั้นก็ยื่นมือไปหานาง "เต๋อซ่วนกงกงอุตส่าห์มาทั้ง ๆ ที่ฝนตก มิเช่นนั้นข้าคงมิให้เจ้าต้องลำบากมาด้วยตนเอง"พูดอีกอย่างก็คือ วันนี้ที่ให้เกียรติก็เพราะเห็นแก่ฝ่าบาท ไม่ใช่ฮองเฮา และยิ่งไม่ใช่เพื่อองค์หญิงเหวินหลิงเยี่ยนเว่ยฉือยิ้มให้องค์หญิงเหวินหลิง จากนั้นก็เดินไปข้างหน้า วางมือของตนเองบนมือของซ่างกวนซี แล้วนั่งลงด้วยกันจากนั้นเยี่ยนเว่ยฉือก็เอ่ยว่า "เอาล่ะ ข้ามาแล้ว องค์หญิงมีอะไรอยากทำอยากพูดก็รีบทำรีบพูดเถิด ตอนนี้ข้ายังอารมณ์ดีอยู่!"องค์หญิงเหวินหลิงขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความโกรธนางเป็นแก้วตาดวงใจของฝ่าบาทและฮองเฮา เสด็จพี่ทุกคนต่างก็รักใคร่เอ็นดูนาง ไม่เคยต้องลำบากเช่นนี้มาก่อนแต่ใครจะรู้ว่าเยี่ยนเว่ยฉือทำอะไรกับนาง สำนักหมอหลวงทั้งสำนักก็ยังจนปัญญานางคันคะเยอจนแทบจะทนไม่ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเวลากลางคืน แทบจะข่มตานอนไม่หลับสตรีให้ความสำคัญกับรูปร่างหน้าตามากที่สุด นางไม่กล้าเกาแรง ๆ กลัวผิวหนังจะถลอก ได้แต่อดทนไว้ช่วงหลายวันที่ผ่านมา นอกจากกินยานอนหลับแล้วก็แทบจะไม่ได้นอนเลยเมื่อนึกถึงความทุกข์ทรมานที่ตนเองได้รับ องค์หญิงเหวินหลิงก็ข่มความไม่พอใจ
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 429 ขอโทษถึงที่
ความจริงแล้วซ่างกวนซีไม่ได้พูดโกหก เมื่อคืนหลังจากทั้งสองคนนอนหลับไปแล้ว เยี่ยนเว่ยฉือรู้สึกไม่สบายตัวเพราะสวมเสื้อตัวนอก จึงดึงทึ้งเสื้อผ้าของตัวเองตลอดเวลาท่านอนของนางก็ไม่ดี พลิกตัวไปมาในขณะที่ซ่างกวนซีใช้ชีวิตอยู่ในสนามรบมานาน ทำให้เขาเป็นคนนอนไวดังนั้นเยี่ยนเว่ยฉือจึงทำให้เขาไม่ได้นอนหลับตลอดทั้งคืนด้วยความจนใจ ซ่างกวนซีจึงลุกขึ้นมาช่วยเยี่ยนเว่ยฉือถอดเสื้อตัวนอกออก แล้วรอจนกระทั่งนางหลับสนิท จึงได้นอนพักไปครู่หนึ่งเขาไม่ได้นอนหลับสบาย คิดว่าเยี่ยนเว่ยฉือก็คงจะนอนไม่หลับเช่นกันดังนั้นก่อนจะไปประชุมราชสำนักในวันนี้ ซ่างกวนซีจึงสั่งบ่าวรับใช้ไม่ให้ไปรบกวนการพักผ่อนเยี่ยนเว่ยฉือจากนั้นเขาก็บ่นออกมาลอย ๆ ว่า "ถูกเด็กคนนั้นทำให้วุ่นวายไปครึ่งค่อนคืน" บ่าวรับใช้ได้ยินเช่นนั้นก็เข้าใจผิดไปคิดว่าพระชายาของพวกเขา ถูกองค์รัชทายาททำให้วุ่นวายไปครึ่งค่อนคืนจึงเป็นที่มาของบทสนทนาเมื่อครู่นี้เยี่ยนเว่ยฉือรู้สึกว่าซ่างกวนซีพูดจาไม่ระวังปาก ช่างเหลวไหลสิ้นดี!เห็นได้ชัดว่านางไม่ได้ทำอะไรเลย พูดราวกับว่านางเคยชินเสียแล้ว น่ารังเกียจ!ดังนั้นเมื่อเยี่ยนเว่ยฉือลุกขึ้นออกจากห้อง
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 428 ช่างหวานล้ำ! ใช้ชีวิตร่วมกัน
ซ่างกวนซีไม่เคยฝากความหวังไว้กับผู้อื่นการต่อสู้เพียงลำพังมาหลายปี ทำให้เขาเคยชินกับการแบกรับทุกสิ่งทุกอย่างไว้ด้วยตัวเองแต่ตอนนี้เมื่อเห็นเยี่ยนเว่ยฉือที่ทั้งโกรธแค้นและมุ่งมั่น เขาก็รู้สึกว่าบางเรื่อง ควรจะเรียนรู้ที่จะแบ่งปันเรื่องน่ายินดีเมื่อพูดออกไป สองคนร่วมยินดีปรีดาเรื่องเศร้าเมื่อพูดออกไป ทั้งสองก็สามารถร่วมแบ่งปันความทุกข์ทำให้ความหวานยิ่งหวานขึ้น ทำให้ความขมลดลงครึ่งหนึ่งซ่างกวนซีลุกขึ้นนั่ง โอบกอดเยี่ยนเว่ยฉือ เขาวางคางไว้บนหูของนาง พูดอย่างอ่อนโยน "ได้ เจ้าช่วยข้า พวกเราจะร่วมกัน ล้างมลทินให้เสด็จแม่ ร่วมกันตามหาน้องสาว"เยี่ยนเว่ยฉือโอบกอดซ่างกวนซีตอบ แล้วพูดต่อ "พวกเราจะร่วมกันถอนพิษให้ท่าน ร่วมกันฉลองวันเกิดอีกหลาย ๆ ปี ร่วมกันกินบะหมี่อายุยืนอีกหลาย ๆ ชาม ใช้ชีวิต…ร่วมกัน"ใช้ชีวิต… ร่วมกัน?ตึกตัก!ตึกตัก!ตึกตัก!ซ่างกวนซีรู้สึกเพียงว่าหัวใจของตนเต้นรัว ความรู้สึกซาบซึ้งใจที่ไม่เคยปรากฏมาก่อน กำลังโอบกอดหัวใจที่เคยเย็นชาของเขาทำให้หัวใจทั้งดวงของเขาร้อนรุ่มขึ้นเรื่อย ๆ เพราะคำพูดของเยี่ยนเว่ยฉือที่แท้เมื่อใช้ชีวิตร่วมกัน... สามารถทำเรื่องต่าง
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 427 นี่ไม่ใช่ความผิดของท่าน
"เป็นนางที่ช่วยพวกท่านไว้หรือ?" เยี่ยนเว่ยฉือถามต่อซ่างกวนซีส่ายหน้าเล็กน้อย "นางเป็นคนดีมาก นางมัดน้องสาวของข้าไว้แนบอก แบกลูกสาวตัวน้อยของนางไว้บนหลัง แล้วก็จูงมือข้า พยายามหลบหนี แต่นางเป็นเพียงสตรี ทั้งยังต้องดูแลเด็กถึงสามคน จะวิ่งหนีไปได้ไกลสักแค่ไหน? แม้ว่าพวกเราจะพยายามอย่างสุดกำลังแล้ว ก็ยังถูกพวกมือสังหารไล่ตามทัน มือสังหารถือหน้าไม้ ดูท่าทางจะไม่ปล่อยให้ใครรอดชีวิต นางส่งน้องสาวคืนให้ข้า ให้ข้าอุ้มนางแล้ววิ่งไปข้างหน้าโดยไม่ต้องหันกลับมามอง ส่วนนางก็พาลูกสาวตัวน้อยของนาง ถ่วงเวลาพวกมือสังหาร""แต่พวกมือสังหารเห็นได้ชัดว่ามุ่งเป้ามาที่ข้า พวกเขาถูกฮูหยินผู้นั้นรั้งตัวไว้ ไม่สามารถไล่ตามมาได้ จึงยิงหน้าไม้มาที่ข้า ลูกธนูดอกแรกยิงพลาด ไม่ได้คร่าชีวิตข้า เพียงแต่เฉี่ยวแขนของข้าไป เมื่อเห็นว่าลูกธนูดอกที่สองกำลังจะพุ่งเข้าใส่หน้าอก ฮูหยินผู้นั้นก็รีบวิ่งเข้ามา โอบกอดข้าแล้วกลิ้งลงไปจากเนินเขาด้วยกัน หลบการโจมตีที่ถึงชีวิตได้""แล้วอย่างไรต่อ? พวกท่านหนีรอดมาได้หรือไม่? ทุกคนยังมีชีวิตอยู่หรือไม่?" เยี่ยนเว่ยฉือถามด้วยความเป็นห่วงซ่างกวนซีส่ายหน้าเล็กน้อย "หลังจากกลิ้งลงมาจา
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 426 เหตุการณ์สะเทือนขวัญที่ศาลาไป๋หยาง
เยี่ยนเว่ยฉือรู้ว่า เรื่องเลวร้ายจะต้องเกิดขึ้นระหว่างทางกลับเมืองหลวงเป็นแน่แต่มันเกี่ยวอะไรกับความตะกละ?นางรออย่างใจเย็นให้ซ่างกวนซีพูดต่อไป“เสด็จแม่ทรงทราบว่า ในวังหน้าวังหลัง มีคนมากมายที่ไม่ต้องการให้พวกเราแม่ลูกมีที่ยืน ต่างก็หาวิธีที่จะกำจัดพวกเราให้พ้นทาง เพื่อจะได้เข้ามายึดครองตำแหน่งของเรา ดังนั้นตอนที่ไป พวกเราจึงปิดบังกำหนดการเดินทางตลอดทาง เดินทางทั้งวันทั้งคืน มิได้เปิดโอกาสให้ใครลงมือได้เลย แต่ระหว่างทางกลับ ก็บังเอิญเจอกับเทศกาลตวนอู่ ซึ่งเป็นวันคล้ายวันเกิดของข้า”ซ่างกวนซีถอนหายใจ จับมือเยี่ยนเว่ยฉือแน่นขึ้นเขาพูดต่อ “ในวันคล้ายวันเกิดทุกปี เสด็จแม่จะผูกด้ายมงคลให้ข้าด้วยพระองค์เอง และต้มบะหมี่อายุยืนให้ข้าหนึ่งชาม แม้ว่าเสด็จพ่อจะจัดงานเลี้ยงวันเกิดให้ข้าอย่างยิ่งใหญ่ มีขุนนางมาร่วมงานกันมากมาย แต่สิ่งที่ข้าชอบที่สุด ก็คือบะหมี่อายุยืนที่เสด็จแม่ทำด้วยพระองค์เอง ก็เพราะบะหมี่อายุยืนชามนี้นี่เอง ที่ทำให้พวกเราแม่ลูกต้องแยกจากกันตลอดกาล”จากคำบรรยายของซ่างกวนซีขบวนเสด็จของฮองเฮากลับวังหลวง ใช้เวลาเดินทางสองวันหนึ่งคืนในช่วงเย็นของวันตวนอู่ พวกเขาเดินทางมา
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 425 ซ่างกวนซีเผยความในใจ
ซ่างกวนซีคาดไม่ถึงเลยว่าเยี่ยนเว่ยฉือจะถามคำถามเช่นนี้ออกมาชั่วขณะหนึ่งสมองของเขาแทบจะหยุดทำงานเด็กคนนี้...ช่างทำให้คนไปไม่เป็นเก่งเสียจริงการยั่วเย้าคนโดยไม่แสดงออก นับว่าเป็นเสน่ห์ที่สะกดหัวใจที่สุดกระมัง?ซ่างกวนซีอยากจะพูดต่อ แต่เมื่อเห็นปิ่นหางหงส์ ก็พลันตระหนักถึงภาระหน้าที่บนบ่าและวันตายที่ไม่อาจรู้ได้เขาไม่อยากดึงเยี่ยนเว่ยฉือเข้ามาในวังวนนี้แต่ก็ไม่อยากผลักไสนางออกไปโดยง่ายช่างเถอะ ทนอีกหน่อยแล้วกันบางทีพรุ่งนี้เขาอาจจะหามัจฉาทองคำจิ่วหยางเจอก็ได้?ซ่างกวนซีจับมือเยี่ยนเว่ยฉือขึ้นมา แล้วเอ่ยว่า “เว่ยฉือ ข้าติดค้างคำขอโทษเจ้า”“ขอโทษ?” เยี่ยนเว่ยฉืองุนงงซ่างกวนซีพยักหน้า “วันเทศกาลตวนอู่ ข้าไม่ควรจะทำอาหารที่เจ้าอุตส่าห์เตรียมอย่างตั้งใจพัง ข้าผิดเอง”ที่แท้ก็เรื่องนี้นี่เอง เยี่ยนเว่ยฉือยิ้ม “ฝ่าบาทไม่ได้ชดเชยให้ข้าในวันรุ่งขึ้นแล้วหรือ ข้าไม่ได้ใส่ใจแล้ว”ซ่างกวนซีดึงนางลงไปนอนด้วยกัน โอบกอดนางเบา ๆ แล้วกล่าวต่อ “ที่ข้าไม่กินอะไรในวันตวนอู่ ก็เพราะว่าเมื่อสิบหกปีก่อน เป็นเพราะความตะกละของข้าเอง ทำให้เสด็จแม่ของข้าต้องสิ้นพระชนม์ และทำให้น้องสาวที่เพิ่งเ
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 424 จะทำต่อหรือไม่?
ซ่างกวนซีจ้องมองเยี่ยนเว่ยฉืออย่างแน่วแน่ เห็นหน้าอกของนางกระเพื่อมขึ้นลงอย่างรวดเร็วเพราะความตื่นเต้น และเห็นว่านางหน้าแดงจนถึงลำคอเพราะความเขินอายเขารู้สึกได้ถึงร่างกายของนางที่สั่นเล็กน้อย และดูเหมือนจะได้กลิ่นหอมที่เย้ายวนจากร่างของนางประตูแห่งร่างกาย เชิญเขาเข้าไปเป็นแขกเป็นอย่างที่เขาคิดหรือไม่?ซ่างกวนซีกำมือแน่น อดไม่ได้ที่จะถามตามความต้องการของเยี่ยนเว่ยฉือ "เช่นนั้น... ข้าต้องเคาะประตูอย่างไร?"เยี่ยนเว่ยฉือเงยหน้ามองซ่างกวนซี ดวงตาเผยความขุ่นเคืองเล็กน้อยนี่ต้องให้นางสอนด้วยหรือ?ก่อนหน้านี้... ก่อนหน้านี้ที่ใต้เตียงในหอวสันต์อนันตกาล เขา... เขาก็ทำได้ดีนี่นาเยี่ยนเว่ยฉือเบือนหน้าหนีอย่างรู้สึกผิดเล็กน้อย แต่ทันใดนั้นก็ถูกซ่างกวนซีจับคางไว้ซ่างกวนซีจับใบหน้าของนางให้หันกลับมาอย่างอ่อนโยน จากนั้นก็โน้มตัวลง จุมพิตลงไปเยี่ยนเว่ยฉือเบิกตากว้าง ขนตายาวสั่นระริก ราวกับหัวใจของนางที่เต้นรัวอย่างไม่เป็นส่ำหลังจากจูบอย่างแผ่วเบา ซ่างกวนซีก็เงยหน้าขึ้น มองนางอย่างอ่อนโยน "เช่นนี้หรือ?"ฟืด…เยี่ยนเว่ยฉือสูดลมหายใจเข้าลึก ร่างกายแทบจะละลายสัมผัสที่ใกล้ชิดเช่นเดี
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 423 ดวงตาคือหน้าต่างของหัวใจ แล้วปากเล่า?
แม้ว่าท่าทางของซ่างกวนซีจะดูดุร้ายแต่เยี่ยนเว่ยฉือกลับรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาเพราะสิ่งที่นางกังวลก่อนหน้านี้ไม่ได้เกิดขึ้นเลยซ่างกวนซีไม่ได้ระแวงนาง ไม่ได้รู้สึกว่านางเป็นปีศาจ และไม่ได้โลภอยากได้กำไลข้อมือของนางเขาแค่กังวลว่านางจะดึงดูดความสนใจของคนอื่น เพราะของล้ำค่าอาจนำมาซึ่งภัยพิบัติถึงชีวิตเยี่ยนเว่ยฉือมองซ่างกวนซีนิ่งๆ แล้วก็ยิ้มออกมา “ฝ่าบาท ท่านช่างดีเหลือเกินเพคะ!”ซ่างกวนซีชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นก็ขมวดคิ้วเบือนหน้าหนี “พูดจาดี ๆ ก็ไม่ได้ผล ข้าไม่อนุญาตให้เจ้าใช้ก็คือไม่อนุญาต!”เยี่ยนเว่ยฉือปีนขึ้นไปหาซ่างกวนซีทันที เข้าไปใกล้ ๆ แล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นข้าจะไม่ใช้ต่อหน้าคนอื่น ใช้เฉพาะต่อหน้าฝ่าบาทเท่านั้น”การเข้าใกล้อย่างกะทันหัน ทำให้ซ่างกวนซีเอนหลังโดยไม่รู้ตัว เกือบจะหงายตกจากเตียงเยี่ยนเว่ยฉือเห็นท่าทางลนลานของเขา อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ คิดในใจว่า ‘ข้ายังนึกว่าเขาเก่งกาจ ที่แท้ก็แค่เสือกระดาษ ฮึ รู้จักแต่ขู่ข้า!’เยี่ยนเว่ยฉือผูกเชือกที่กระโปรงไปด้วย มองเขาอย่างขี้เล่นไปด้วยซ่างกวนซีถูกสายตาที่แฝงไปด้วยความเย้าหยอกนั้นมองจนรู้สึกโกรธขึ้นมาเล็กน้อยเขาจึงก
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 422 เผยความในใจกันเถอะ
ซ่างกวนซีซ่างกวนซียื่นมือออกไป ลูบคลำกำไลนั้นเบาๆ แล้วถามต่อ "เจ้าหมายความว่า เจ้าสามารถเก็บของทุกอย่างไว้ในกำไลนี้ได้?"เยี่ยนเว่ยฉือเบะปาก พูดอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ "ฝ่าบาท ท่านปล่อยข้าก่อนได้หรือไม่ ข้าจะค่อย ๆ อธิบายให้ท่านฟัง ดีหรือไม่?"ซ่างกวนซีลังเลเล็กน้อย "ปล่อยเจ้าแล้ว เจ้าก็จะพูดจาเหลวไหลอีก!"เยี่ยนเว่ยฉือพองแก้ม "ถ้าข้าพูดโกหก ท่านก็มัดข้าอีกครั้งสิ พูดด้วยท่าทางเช่นนี้... มันน่าอายเกินไป"เยี่ยนเว่ยฉือไม่กล้าขยับตัว กลัวว่าร่างกายของนางจะหลุดออกมาจากเสื้อตัวในแม้ว่าจะเคยนอนเตียงเดียวกับซ่างกวนซีหลายครั้งแล้ว แต่ในความทรงจำของนาง นางก็สวมเสื้อผ้าครบถ้วน ไม่เคย... ไม่เคยเปิดเผยเรือนร่างต่อเขาซ่างกวนซีเห็นท่าทางน่าสงสารของนางก็อดใจอ่อนไม่ได้เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งก็แก้สายรัดเอวที่ข้อมือของเยี่ยนเว่ยฉือออกเยี่ยนเว่ยฉือได้รับอิสระก็รีบดึงสาบเสื้อเข้าหากัน แล้วหลบไปที่มุมเตียงซ่างกวนซีเห็นดังนั้นก็อดไม่ได้ที่จะแค่นเสียงเด็กสาวคนนี้ ตอนหลับก็ถอดเสื้อผ้าตัวเอง โผเข้าหาอ้อมกอดเขาตอนตื่นกลับระแวดระวัง ป้องกันตัวราวกับจะผลักไสคนให้ออกไปให้ไกลไม่รู้จริง ๆ ว่านางคิดอะไรอ
