LL.9 รักเท่าที่แสดงออก

เจตสุวีย์ให้เลขาจองตั๋วคืนนี้ทันทีแพงเท่าไหร่ไม่สำคัญ เพื่อมุ่งสู่ท่าอากาศยานนานาชาติซานฟรานซิสโก

พี่ไม่สนใจว่าใครจะเกลียด..แต่พี่จะต้องไปหาหนู…

เขาไปที่บ้านของพ่อแม่ก่อนเวลาที่แจ้งไว้ เลยถือโอกาสโทรคุยกับน้องสาว เพื่อขอโลเคชั่นบ้านของไอรดาและชื่อโรงพยาบาลที่แมทธิวไปรักษาตัวอยู่ แล้วสั่งห้ามไม่ให้จูนบอกเพื่อนของเธอว่าเขาจะไปหา

เจตสุวีย์บันทึกแผนการเดินทาง เตรียมเอกสารทุกอย่างและบัตรเครดิตวงเงินสูงที่สุดที่เอาไปได้

เลขาแจ้งการจองตั๋วเรียบร้อย เครื่องจะออก 19.15 ถึงที่อเมริกา 21.15 ของวันถัดไป รวม 17 ชั่วโมง เจตสุวีย์คิดว่าเมื่อถึงซานฟรานซิสโก กว่าจะไปที่บ้านของเธอที่ต้องขับรถถึงสองชั่วโมง คงจะดึกมากและรบกวนเวลาที่ทุกคนพักผ่อน เขาจึงเลือกจองโรงแรมที่อยู่ใกล้โรงพยาบาลก่อน แล้วค่อยไปหาเช่ารถเอาทีหลัง

เจตสุวีย์จองโรงแรม Pleasanton Marriott ใกล้แค่นั่ง Taxi ไปสิบนาทีก็ถึงโรงพยาบาล Stanford

จากนั้นนั่งรอที่บ้านจนกระทั่งพ่อและแม่ของเขาได้กลับมา หลังจากออกไปข้างนอกด้วยกันมาทั้งวัน พอเจอหน้าพ่อจากที่ไม่ได้เจอนานถึงสองปี เขาถึงกับเกร็งแต่ก็ยกมือไหว้ พ่อเข้ามากอดและไม่พูดอะไร เขากอดตอบและกล่าวได้แต่คำว่าขอโทษซ้ำไปซ้ำมา

“ที่โจมาหาป๊ากับม๊า เพื่อบอกว่าจะบินไปหาน้องอายคืนนี้เลยครับ ถึงแม้ว่าถ้าไปแล้วน้องจะเกลียดหรือไม่ต้อนรับก็ตาม อยากขอโทษน้องอายที่ทำอะไรแย่ๆ ไปหลายอย่าง แล้วตอนนี้ก็ท้องด้วย ลูกชายก็ยังเล็ก อยู่คนเดียวไม่น่าจะไหว”

“ม๊ากับป๊าอาจจะเลื่อนไฟล์ทให้เร็วขึ้น ถ้าไม่ได้ค่อยซื้อตั๋วใหม่เอา โจไปก่อนได้ก็ดี”

เจตสุวีย์บอกลาพ่อและแม่แล้วรอคนขับรถไปส่งเขาที่สนามบิน ก็พอดีกับที่จูนและแฟนหนุ่มเข้ามาพร้อมกับยกมือไหว้เขาที่รับไหว้พอเป็นมารยาท

“พี่โจจะบินกี่โมง จูนกับพี่บิวไปส่งเอามั้ย?”

“ไม่เป็นไร พี่ให้คนขับรถไปส่ง”

เขาชำเลืองมองที่แฟนหนุ่มของน้องสาวที่ทำงานอยู่โรงงานของไอรดา ดูท่าทางมีพัฒนาการขึ้น มีรถใหม่ขับมารับส่งน้องสาวได้ แถมดูจากการแต่งตัวที่ไม่เหมือนหัวหน้าช่างอีกแล้ว

“ฝากดูแลจูนด้วยนะ”

“ครับ คุณเจตสุวีย์ ผมจะดูแลน้องอย่างดีที่สุด”

จูนแอบยิ้มดีใจที่พี่ชายเริ่มเปิดใจยอมรับแฟนหนุ่มของเธอ

เมื่อเขาไปถึงสนามบินแล้วเช็กดูแชท ก็ไม่มีข้อความใดๆ จากไอรดาอีกเลย ดูเวลาตอนนี้ที่นู่นคือตีสาม เธอคงพักผ่อนอยู่

อดทนไว้..ไม่ต้องส่งข้อความอะไรไป..ไม่กี่ชั่วโมงก็จะได้เจอกันแล้ว…

ไอรดาที่หลับๆ ตื่นๆ เพราะต้องคอยดูแลสามีที่ไออยู่ตลอดทั้งคืนจนถึงรุ่งเช้าพร้อมกับพยาบาลที่จ้างพิเศษ

จูนและแฟนหนุ่มอยู่ทานมื้อเย็นกับพ่อแม่ของเธอเสร็จแล้ว เขาก็ขอตัวกลับไป ส่วนเธอได้โทรไลน์หาไอรดาเพื่ออัพเดทเกี่ยวกับอาการของแมทธิว

“ทั้งคืนได้นอนรวมๆ แค่สองสามชั่วโมง แมทธิวอาการดูแย่มาก ฉันใจคอไม่ดีเลย เขาบ่นหาแต่ลูก..”

ไอรดาที่ออกมาคุยนอกห้อง เธอร้องไห้เพราะใจเสียและตัวคนเดียวทั้งคืนที่โรงพยาบาล

“ป๊ากับม๊ากำลังหาเลื่อนไฟล์ทจะไปหานะ ฉันจะหาทางตามไป หลังจากเคลียร์งานให้เรียบร้อยเพราะไม่มีพี่โจคอยช่วยที่นี่ แล้วครอบครัวคนอื่นๆ ของแมทธิวล่ะ”

“ที่ไต้หวันก็กำลังบินมาทั้งอากงอาม่า…ฉันจะไม่ไหว รู้สึกไม่ดีเลย ฉันไม่พร้อมสูญเสียใครอีกแล้วจูน..ปู่กับย่าก็แก่แล้ว..”

น้ำเสียงของไอรดาสั่นมาก ฟังดูไม่สู้ดีจนเธอใจแป้วแทน

“ไม่..ไม่ๆๆ ไม่มีใครสูญเสียอะไรทั้งนั้น คิดมากเกินไป นั่นโรงพยาบาลที่ดีอันดับต้นๆ เลยนะ เอาอยู่ๆ ..เชื่อฉัน แถมแมทธิวตัวโตแข็งแรงขนาดนั้น เขาเอาชนะมันได้แน่นอน”

พอช่วงเที่ยง ทั้งพ่อแม่ของแมทธิวและน้องมาร์ตินก็มาที่โรงพยาบาลโดยขับรถจากบ้านร่วมสองชั่วโมง ไอรดาที่เห็นสามีให้ลูกชายไปนอนกอดเขาบนเตียงทำเอาเธอแอบน้ำตาไหลเงียบๆ

เพียงแค่ข้ามคืน หน้าเขาดูซีดมาก เจ็บหน้าอกและไอมีเลือดปนเสมหะตลอด หมอได้เรียกให้ไอรดาไปคุยด้วย ซึ่งเป็นสิ่งที่เธอไม่อยากฟัง การติดเชื้อไวรัสที่ปอดเข้าสู่กระแสเลือดยังไม่มียารักษาที่จำเพาะ ต้องรักษาตามอาการในความดูแลของแพทย์อย่างใกล้ชิด หมายถึง แมทธิวต้องอยู่โรงพยาบาลไปก่อนอีกสักระยะ

เนื่องจากแมทธิวหายใจลำบากจึงต้องใช้ยาขยายหลอดลมและใช้เครื่องพยุงการหายใจช่วย ความเครียดทำให้ไอรดาปวดหัว และร่างกายเริ่มแสดงอาการ เธอไม่กินอาหาร ดื่มแต่น้ำ ต้องพยายามฝืนทำว่าเธอสบายดีต่อหน้าแมทธิว

ทุกคนลงความเห็นว่าจะนอนที่โรงแรมใกล้ๆ โรงพยาบาล โดยไม่ขับรถกลับไปที่บ้านเพราะไกลเกินไป เผื่อมีอะไรที่พอช่วยไอรดาได้ และสามารถให้แมทธิวเจอลูกชายได้ง่ายกว่า ส่วนป้ารินอยู่ที่บ้านกับลูกเลี้ยงของทั้งคู่

พอทุกคนต้องกลับไปพักที่โรงแรมในตอนหัวค่ำ แมทธิวขอให้ลูกชายอยู่กับเขา แต่ทางพยาบาลไม่แนะนำเนื่องจากเขาติดเชื้อไวรัส นั่นทำให้เขาดูเศร้ามาก พ่อแม่พยายามอุ้มหลานออกไปทั้งที่มาร์ตินร้องไห้หาพ่อแม่เสียงดัง ทำให้แมทธิวกับไอรดาถึงกับน้ำตาไหล

“ไม่เป็นไรที่รัก เดี๋ยวพรุ่งนี้ลูกก็มาอีก ถ้าคิดถึงเดี๋ยวเราวิดีโอคอลกับคุณพ่อคุณแม่ก็ได้”

“ขอโทษนะ Sweetie ผมเป็นสามีที่ดีไม่พอ ทำให้คุณลำบาก”

“ไม่เลย ฉันสบายมาก คนเรามันป่วยกันได้ ตอนฉันป่วยที่คอนโด คุณก็บินมาหา มาดูแลฉันจนหายดี”

ถึงจิตใจของแมทธิวนั้นจะเข้มแข็ง แต่เขารับรู้ได้ว่ารอบนี้มันดูหนักสำหรับเขา ในห้วงความคิดที่มีแต่ความห่วงภรรยา ลูกชาย และครอบครัว เพราะเขาคือทายาทคนเดียวของตระกูล โชคดีที่เขามีลูกชายแต่มาร์ตินยังเล็กมาก เขายังไม่พร้อมที่จะจากทุกคนไป

ไอรดามานั่งข้างเตียงใกล้ๆ จับมือของสามีมาแนบแก้ม เธอช่างสวยน่ารักเสมอในสายตาเขา แมทธิวมองสบตากับเธอเงียบๆ พลางคิดว่า เขาจะทิ้งภรรยาที่ยังอายุน้อย รวมถึงลูกชายแค่หนึ่งขวบและลูกในท้องของเธออีกสองเดือนไม่ได้

“ผมจะไม่ยอมแพ้ เหมือนตอนที่ผมเคยอ้อนวอนพระเจ้าและพ่อแม่ของคุณให้เอาชนะใจคุณได้ เพื่อดูแลคุณที่ไม่มีใคร”

“ฉันจะไม่ปล่อยมือ เหมือนที่พ่อกับแม่ไม่เคยจากกันแม้จะยามไหนก็ตาม ฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีคุณนะ..จำได้มั้ย? เราจะจัดงานแต่งงานโดยมีลูกอยู่ในงานด้วย..คุณสัญญาแล้วนะ..ที่รัก”

ผมจะทำยังไงดี..ถ้าต้องแพ้ให้กับโรคนี้..

พระเจ้า..ได้โปรดให้ลูกมีชีวิตอยู่เห็นมาร์ตินได้เติบโตไปอีกสักหน่อย ได้อยู่กับภรรยาให้เธอเข้มแข็งมากกว่านี้จะได้ไหม….

แต่คำอ้อนวอนของเขาต่อพระเจ้านั้น อาจจะไม่สามารถเอาชนะยมทูตที่รอจ้องเอาชีวิตเขาอยู่ เหมือนชีวิตของเขากำลังยืนอยู่บนปากเหว

ไอรดาที่เพลียมากจากการนอนน้อยมาทั้งคืน อยู่กับพ่อแม่ของแมทธิวและลูกชายมาทั้งวัน จึงนั่งฟุบหลับอยู่ข้างเขาโดยที่มือเธอยังจับเขาแน่น

22.30 น.

สิ่งที่แมทธิวอ้อนวอนต่อพระเจ้าคงไม่เป็นผล เมื่อเขางัวเงียลืมตามาก็เห็นเงาซาตานมายืนดูอยู่ที่ปลายเตียง

ทั้งสองจ้องตากันโดยไม่พูดอะไร แมทธิวไม่ขยับตัวเพราะภรรยาของเขานั่งฟุบหลับโดยไม่รู้เรื่องว่ามีคนเข้ามาในห้อง

เจตสุวีย์มองไอรดาที่นั่งฟุบหลับด้วยสายตาที่ทั้งรัก สงสารและคิดถึง

“อยากมาดูว่าผมตายหรือยังสินะ”

แมทธิวที่ใส่เครื่องช่วยหายใจอยู่เอ่ยขึ้นเบาๆ เพราะกลัวไอรดาตื่น เจตสุวีย์ส่ายหน้าปฏิเสธโดยไม่ตอบอะไร

“ไม่อยากเชื่อเลยว่าสิ่งที่ขอพระเจ้า กลับมีซาตานมายืนดูอยู่ปลายเตียง”

ไอรดางัวเงียตื่นขึ้นมามองสามีที่จ้องใครอยู่ พอเธอหันไปมองตาม ทำเอาเธอรีบลุกขึ้นยืน แต่ยังจับมือสามีแน่น ตากลมโตแสนสวยที่เบิกกว้างตกใจที่เห็นคนๆ นี้..ที่นี่..

เขามาได้ยังไง…ทำไม..

สายตาเธอที่มองเจตสุวีย์ดูสับสน ก่อนจะหันไปมองที่แมทธิว

“ไม่มีอะไรหรอกที่รัก นั่งลงเถอะ เขาแค่อยากมาดูว่าผมจะตายมั้ย”

ไอรดาได้ยินแบบนั้น เธอโกรธทันที

“นี่มันดึกแล้ว สามีของฉันต้องการพักผ่อน และที่นี่ไม่ต้อนรับคุณในเวลาแบบนี้ ถ้ามาแล้วใช้คำพูดอะไรแย่ๆ ก็อย่ามาเลย”

“พี่ยังไม่ได้พูดอะไรสักคำ ที่มาเพราะพี่รู้จากจูนว่า ผู้ชายคนนี้ป่วยมากและหนูอยู่คนเดียวที่โรงพยาบาล ที่บ้านพี่เป็นห่วงหนูทุกคน แต่พี่ร้อนใจเลยรีบมาก่อน”

ไอรดานั่งลงหันหลังให้ เอ่ยปากไล่เขาโดยไม่มองหน้า

“คุณกลับไปเถอะ ตอนนี้ฉัน...อย่าเอาปัญหาอะไรมาให้เราอีก ขอให้พวกเราอยู่กันตามลำพังได้มั้ย?”

“พี่บินตรงมาทันที ลงเครื่องเมื่อชั่วโมงที่แล้วและรีบมาที่นี่ ไม่ได้ต้องการมาเพื่อคิดร้ายอะไรทั้งนั้น พี่รู้ว่าหนูเกลียดพี่ ถึงแม้จะเคยบอกว่าไม่ได้เกลียดแล้วก็ตาม พี่ไม่ได้อยากให้เขาเป็นอะไร และพอใจที่จะอยู่เงียบๆ มีความสุขเล็กๆ ในมุมของพี่เท่านั้น”

เจตสุวีย์พูดกับไอรดาจบแล้วก็หันไปพูดกับแมทธิวต่อทันที

“ผมมาที่นี่เพื่อมาขอโทษคุณและ..ไอรดา ที่เคยทำปัญหา ทำเรื่องแย่ๆ ผมแพ้ในเกมที่ผมสร้างมันขึ้นมาเอง ทำให้พ่อไม่ไว้ใจอีกต่อไป ถูกไอรดาเกลียด อับอายตัวเองต่อพ่อแม่ของเธอที่เสียไปแล้ว เสียชื่อเสียงจากลูกค้าที่รู้ว่าผมทำอะไรลับหลังกิจการของตัวเองที่เททิ้งเองกับมือ สองปีมานี้ผมอยู่คนเดียวเพื่อทบทวนเรื่องพวกนี้ทุกวัน แต่โชคดีที่ยังมีกำลังใจหลงเหลืออยู่บ้างที่พอให้ใช้ชีวิตต่อไปได้”

เมื่อเขาพูดจบกลับมีแต่ความเงียบ ไอรดาเอาแต่นั่งหันหลังให้ แมทธิวมองที่ภรรยาและมองมาที่เขา ก่อนจะพูดตอบโต้ด้วยความเหนื่อยหอบ

“สองปีมานี้ ผมคิดว่าคุณคงได้บทเรียนอะไรบ้าง แต่มันคงไม่มากนักเพราะคุณเป็นลูกคนมีฐานะ ไม่มีทางที่พ่อแม่ที่ไหนจะทนเห็นลูกชายคนเดียวต้องเผชิญปัญหาหรอก ลองคุณเป็นคนไม่มีหน้าตาในสังคม คงไม่มีทางได้ผุดได้เกิด”

เจตสุวีย์พยักหน้าทำปากว่าเห็นด้วย พลางเอาสองมือล้วงกระเป๋ากางเกง

“ก็จริงของคุณนะแมทธิว..แต่พ่อผมไม่เหมือนคนอื่น ตัดคือตัด ทุลักทุเลพอดูในปีแรก ยิ่งเจอหุ้นส่วนใหญ่ของคุณอย่างแพทริค สมิธ ทำเอาผมช็อกไปเลย เขาลงแส้ใส่ผมทางธุรกิจจนหลังลาย นี่คือหนึ่งในสิ่งที่ผมเสียใจจนถึงทุกวันนี้ ที่ทำลายความไว้ใจของทุกคนด้วยการขายหุ้นออกจากบริษัทที่พ่อผมและพ่อของเธอทำมาด้วยกัน”

ไอรดารีบพูดสวนขึ้นมาทันทีหลังทนนั่งฟังมาสักพักหนึ่ง โดยไม่หันไปมองเช่นเดิม

“ขอให้สามีของฉันได้พักผ่อนเถอะนะ ได้โปรดกลับไปสักที”

เจตสุวีย์มองเธอที่นั่งหันหลังด้วยสีหน้าที่เศร้าจนดูออก แมทธิวเองก็สังเกตถึงความรู้สึกบางอย่างของเขาได้

“พี่กลับก่อนนะ แล้วจะมาหาหนูพรุ่งนี้อีกที”

เขาพูดลาเธอจบก็ยืนอ้อยอิ่งมองด้านหลังของคนที่เขารักอยู่แบบนั้น ไอรดานั่งก้มหน้ามองพื้น รอฟังเสียงเขาเมื่อไหร่จะเดินออกไปเสียที แมทธิวมองภรรยานิ่งแบบนั้น ทุกอย่างในห้องที่มีคนสามคนเหมือนถูกเวลาหยุดเอาไว้จนน่าอึดอัด จนกระทั่งเจตสุวีย์ยอมถอย ก้าวออกจากห้องไป

สายตาของเทพบุตรซาตานที่มองภรรยาของเขา มันช่างลึกซึ้งเสียจนแมทธิวคิดว่า ถ้าเขาเป็นอะไรไป ไอรดาคงไม่พ้นเงื้อมมือเจตสุวีย์อีกครั้ง เหมือนที่เคยมาแล้ว

ในขณะเดียวกัน ทางบ้านของเจตสุวีย์ซึ่งเป็นช่วงบ่าย ธนัชชาถือโอกาสเข้ามาแล้วขึ้นไปห้องนอนของเขา ไปหยุดยืนมองภาพวาดที่เธอจงเกลียดจงชังนั้น ก่อนจะเอื้อมมือเอาเล็บยาวๆ ที่เธอทำมา กรีดลงไปบนภาพตรงส่วนที่เป็นใบหน้าของไอรดา

“ไว้เราคงได้เจอกัน อยากเห็นนักว่าจะสักแค่ไหนกัน”

แต่พอเหลือบไปมองที่โต๊ะหัวเตียง มีสมุดบันทึกของเจตสุวีย์วางอยู่ และมีรูปภาพที่โผล่ออกมาจากสมุดนั้น ธนัชชาหยิบมันออกมา พบว่าเป็นรูปของไอรดาน่าจะช่วงกำลังเป็นสาวน้อย เธอจึงหยิบติดมือเอาไปด้วย

พอตกกลางคืนเธอก็ชวนเพื่อนสนิทไปเที่ยวแล้วปรับทุกข์เรื่องนี้ ว่าป๋าหนุ่มของเธอไปหาคนในใจเขาที่มีสามีแล้ว

“ไม่ต้องคิดมากแก ก็แค่คนที่มีผัวแล้ว พี่เขาคงเป็นคนดีอ่ะ เลยยังสงสารมากกว่า พี่เค้าเปย์แกขนาดนี้ เป็นฉันนะ..ไม่คิดอะไรหรอก จะไปไหนก็แล้วแต่เลย ผู้ชายไม่ซับซ้อนหรอกแก เขารักเท่าที่แสดงออกนั่นแหละ”

รักเท่าที่แสดงออกงั้นเหรอ? ..ฮึ…

พี่โจไม่เคยจูบที่ปากเธอสักครั้ง ไม่ให้พูดถึงผู้หญิงคนนี้ แชทคุยกับผู้หญิงคนนี้ตรงเวลาแทบทุกวัน โดยไม่แคร์ว่าเธอจะอยู่ข้างๆ หรือพึ่งจะมีอะไรกับเธอเสร็จ เอารูปมาตั้งไว้ในห้องนอนเพื่อให้มองได้ตลอดเวลา แต่กับเธอ เขาไม่เคยบอกเรื่องส่วนตัวหรือให้เธอติดตามโซเชี่ยลของเขาได้เลย

ฉันเคยกล้าพูดจนได้สิ่งที่ต้องการมาแล้วและจะทำอีกถ้ามันจำเป็น..