บทที่ 1

"จริงเหรอ?"

"ได้ยินมาแว่วๆ แบบนั้น"

"ก็เห็นว่ากิจการไปได้สวย แล้วทำไมถึงมีผู้บริหารคนใหม่เข้ามารับตำแหน่งล่ะ"

"ก็เพราะไปได้สวยนั่นแหละ ตอนนี้ท่านประธานขยายกิจการ"

"อ๋อเป็นแบบนี้เองเหรอ หวังว่าผู้บริหารคนใหม่คงใจดีเหมือนคนเก่านะ"

"ใจดีหรือใจไม่ดีก็ยังไม่รู้หรอก แต่ความหล่อกินขาด"

"พูดเหมือนว่าเห็นหน้าท่านแล้วงั้นแหละ"

"ไม่เห็นก็รู้ น้องสาวสวยขนาดนั้นพี่ชายจะเหลือเหรอ"

"น้องสาว?"

"ก็พี่ชายของคุณสโนไวท์ไง"

"มัวแต่คุยกันอยู่นั่นแหละ แล้วงานจะส่งทันไหม ทำให้ต้องพูดทุกวัน" พอเสียงนี้ดังขึ้น คนที่กำลังคุยกันอยู่ต้องรีบแยกย้ายไปหางานของตัวเองอย่างไว

"ชมจันทร์"

"คะ"

"ไปเอางานมาแก้ใหม่"

"แก้ใหม่งั้นเหรอคะ"

"งานชุ่ยๆ แบบนั้นจะไปเสนอผู้บริหารได้ยังไง"

"ใช้คำว่าชุ่ยเลยเหรอ"

"บ่นอะไร"

"แก้ก็แก้ค่ะ" ชมจันทร์ทำงานที่นี่มาก็เข้าปีที่สองแล้ว ถ้าเธอเรียนมหาวิทยาลัยจบคงได้ทำงานตำแหน่งที่สูงกว่านี้ แต่นี่ก็ถือว่าดีมากแล้วที่บริษัทใหญ่ขนาดนี้รับเธอเข้าทำงาน

สองชั่วโมงผ่านไป..

"อะไรกัน ให้แก้งานแค่นี้ยังไม่เสร็จอีกเหรอ"

"แต่ชมคิดว่างานเก่าก็ดีแล้วนี่คะ" เธอนั่งมองงานโปรเจคที่ส่งหัวหน้าไป หาจุดที่ต้องแก้อยู่เป็นนานสองนาน แต่ชมจันทร์ก็ยังหาไม่เจอ เพราะคิดว่างานที่ส่งไปดีที่สุดแล้ว

"ถ้าดีพี่จะให้แก้ไหม"

"พี่บอกได้ไหมคะ ว่างานที่ชมให้ไปไม่ดีตรงไหนจะได้แก้ตามใจพี่ได้ถูก"

"เธอประชดฉันเหรอ!"

"ชมเปล่าประชดสักหน่อย แค่อยากจะถาม.. ค่ะ ชมจะแก้ให้" ถ้าพูดอะไรไปอีกก็คงหาว่าประชดหรือไม่ก็คงว่าเถียง

"ฉันว่าแกแก้ๆ ไปเถอะ เอาที่พี่เพ็ญแกชอบนั่นแหละ"

"เชื่อไหมถ้าฉันแก้พี่แกก็ไม่ชอบอีกอยู่ดี"

"เชื่อสิ..ฉันถามอะไรแกหน่อยได้ไหม"

"ถ้าแกจะถามว่าทำไมพี่เพ็ญถึงไม่ชอบหน้าฉัน ไม่ต้องถามหรอกเพราะฉันก็ไม่รู้" แต่ก่อนก็ไม่ถึงขนาดนี้ แต่เดี๋ยวนี้ทำอะไรก็ผิดหูผิดตาไปหมด

หลังประชุมงานเสร็จหัวหน้าทุกแผนกก็กลับมา..

"เธอจะแกล้งฉันเหรอ" เพ็ญพักตร์พูดพร้อมกับโยนแฟ้มเอกสารนั้นลงตรงหน้าของชมจันทร์

"แกล้งยังไงคะ"

"เธอเอางานอะไรไปให้ฉันพรีเซ้นในห้องประชุม"

"ชมก็บอกแล้วว่างานเดิมดีกว่าพี่ก็ยัง.."

"เธอเตรียมตัวเก็บของ แผนกนี้ไม่ต้อนรับเธอแล้ว"

"คะ? เดี๋ยวนะคะพี่เพ็ญ พี่เป็นคนให้ฉันแก้งานเอง"

"แก้งานหรือยำให้มันเละกว่าเดิม การแก้งานมันต้องดีขึ้นสิ แต่นี่เธอรู้ไหมว่าในห้องประชุมเขาหัวเราะฉัน"

"มันเป็นความต้องการของพี่อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ"

"หมายความว่ายังไง เธอว่าฉันแกล้งเธองั้นเหรอ!"

"ทำไมพี่รู้ว่าฉันคิดอะไรอยู่"

"หึ! ฉันคิดว่าเราคงอยู่ร่วมกันไม่ได้แล้วล่ะ ฉันให้เธอเลือกระหว่างย้ายแผนกหรือลาออก"

"มีอะไรกันครับ" ชาคริตเข้ามาเห็นว่าทั้งสองเหมือนกำลังมีเรื่อง และขณะที่ถามเขาก็ได้ยื่นถุงอาหารในมือส่งให้กับชมจันทร์ "ผมออกไปคุยงานข้างนอกก็เลยซื้อเข้ามาฝากคุณ"

"ขอบคุณค่ะ"

"แล้วนี่กำลังมีปัญหาอะไรกันอยู่หรือเปล่าครับ ให้ผมช่วยอะไรไหม"

"ฉันคิดว่าคุณกลับไปแผนกของคุณดีกว่าไหมคะ"

"ครับ?" เพ็ญพักตร์ไม่เคยทำกิริยาแบบนี้กับชาคริต แต่พอหลังๆ มา ตั้งแต่ชาคริตเริ่มมีของติดไม้ติดมือมาฝากชมจันทร์ และตั้งแต่นั้นมาเพ็ญพักตร์ก็เริ่มออกอาการไม่ชอบหน้าชมจันทร์เอาสะเลย

แต่ที่ทุกคนไม่เอะใจ นั่นเพราะเพ็ญพักตร์มีครอบครัวอยู่แล้ว

"คุณก็รู้กฎของบริษัทดี ว่าห้ามนำของมากินในเวลางาน"

"คุณชาคริตเอากลับไปเถอะค่ะ"

ส่วนมากที่ชาคริตซื้อของมาให้ ชมจันทร์ก็ไม่ค่อยกินอยู่แล้ว คล้อยหลังชาคริตเธอก็ให้เพื่อนร่วมงานแบ่งกันกิน

"ถ้างั้นผมไปนะครับ" ชาคริตคิดว่าตัวเองทำให้เธอถูกหัวหน้าต่อว่า ก็เลยนำถุงที่ซื้อออกไปด้วย

"ฉันว่ามันแปลกอยู่นะ"

"แปลกยังไง"

"แต่มันจะเป็นแบบที่ฉันคิดไว้ไหม เพราะพี่เพ็ญก็มีลูกมีผัวอยู่แล้ว"

"แกพูดอะไร เดี๋ยวพี่เพ็ญได้ยินงานก็เข้าอีกหรอก"

ชมจันทร์ที่นั่งอยู่ใกล้ๆ ได้ยินเพื่อนกระซิบพูดกัน ก็ชักมีเค้ามาบ้างแล้ว เพราะชาคริตเป็นหนุ่มโสดหน้าตาดี แถมหน้าที่การงานเขาก็ดีด้วย

วันต่อมา..

ชมจันทร์ก็ยังคงมาทำงานปกติ เธอไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมต้องกลัวด้วย

"ดีใจด้วยนะเพ็ญพักตร์ ถ้าเธอส่งงานอันนี้แต่ทีแรก งานของเธอก็ถูกเลือกแล้ว"

"มีอะไรกัน" ชมจันทร์มาถึง ก็เห็นว่าหัวหน้าในหลายแผนก ต่างก็แสดงความยินดีกับหัวหน้าแผนกของเธอ

"งานของหัวหน้าเราถูกเลือก"

"ถูกเลือกงั้นเหรอ" ชมจันทร์มองดูเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะของเธอ มันก็ยังคงอยู่ที่เดิมนี่

"ถ้าโบนัสปีนี้ได้เยอะ อย่าลืมเลี้ยงพวกเราด้วยล่ะ"

"ฉันไม่ลืมแน่" ขณะที่พูดกับเพื่อน เพ็ญพักตร์เหลือบตามองมาที่ชมจันทร์เล็กน้อย

อย่าบอกนะว่า? ความรู้ความสามารถของเธอมีเยอะ ถ้ามีเงินเรียนต่อ เธออาจจะคว้าเกียรตินิยมมาครองได้ มีหลายครั้งที่ทำงานให้หัวหน้าแล้วหัวหน้านำไปพรีเซ้นผ่าน และนั่นมันก็คือความดีความชอบของเธอด้วย แต่ครั้งนี้..

"มีอะไรเหรอชม"

"ฉันถามอะไรเธอหน่อยสิอันนา งานที่หัวหน้าไปเสนอ ใครเป็นคนทำให้เหรอ"

"หัวหน้าบอกว่าคิดมาเอง"

"อะไรนะ?"

"นั่นเธอจะไปไหน" อันนาเห็นว่าชมจันทร์เดินตามหัวหน้าไปที่ห้องทำงานก็รีบตามไป กลัวว่าเพื่อนจะมีเรื่อง

"เธอไม่ต้องมา" ชมจันทร์ก็กลัวว่าเพื่อนจะติดร่างแหไปด้วยเช่นกัน

แกร็ก.. มาถึงหน้าห้องชมจันทร์ก็เปิดประตูเข้าไปเลย

"ไม่มีมือหรือไง"

แปะ แปะ แปะ พอทักว่าไม่มีมือชมจันทร์ก็เลยตบมือ ให้ได้ยิน

"เธอเป็นบ้าเหรอ"

"ได้ข่าวว่าหัวหน้า Present งานผ่านเหรอคะ"

"ใช่"

"ทั้งที่เมื่อวานนี้หัวหน้ายังพูดว่าในที่ประชุมขำอยู่เลยนี่"

"ก็เมื่อคืนฉันไปนอนคิดงานมา"

"คิดเองแน่นะคะ ฉันขอดู Project ที่นำเสนอหน่อยสิ"

"อย่าลืมสิเธอเป็นแค่ลูกน้อง"

"หวังว่าคงไม่เป็นแบบที่ฉันคิดไว้นะคะ" ยิ่งเพ็ญพักตร์ไม่ให้ดู มันก็ยิ่งทำให้เธอแน่ใจ

"ออกไป"

เที่ยงวันเดียวกัน..

"ถึงยังไงงานนั้นเราก็ต้องให้หัวหน้าไปนำเสนออยู่แล้ว เธออย่าคิดมากนะ"

"ฉันไม่คิดมากหรอก" ชมจันทร์กัดฟันไว้ อย่าให้ถึงทีเธอแล้วกัน

"พวกเธอได้ยินอะไรหรือยัง" วิเวียร์ได้ยินข่าวก็รีบมาหาชมจันทร์และอันนา

"ได้ยินอะไรเหรอวิเวียร์"

"ชมจันทร์เป็นอะไรหรือเปล่า" ก่อนที่จะพูดหันมองไปดูหน้าเพื่อน เหมือนอารมณ์ไม่จอยเลย

"เดี๋ยวฉันจะเล่าให้ฟัง แต่เธอมีเรื่องอะไรมา"

"ก็ผู้บริหารคนใหม่น่ะสิ จะเข้ามาพรุ่งนี้แล้วนะ"

"จริงเหรอ"