บทที่ 7

"มีอะไรหรือเปล่าลูก" พอลูกสาวกลับเข้ามาก็เอาแต่นั่งนิ่ง ไม่พูดไม่จา

"คุณแม่ว่าอะไรนะคะ"

"แม่ทำอะไรผิดไปหรือเปล่าลูก"

"ไม่ผิดหรอกค่ะ แม่นอนพักผ่อนเยอะๆ นะคะ อีกสองวันคุณหมอก็จะเดินทางมาถึงแล้ว" หลังจากที่ชาคริตไป ชมจันทร์ก็เข้าไปพบคุณหมอ ถามเรื่องค่ารักษาและค่าห้องพักว่าเธอต้องจ่ายเท่าไร

เรื่องค่ารักษาต้องรอให้อาจารย์หมอวินิจฉัยดูก่อน ส่วนค่าห้องพักก็ต้องดูว่าคนไข้จะอยู่นานเท่าไร แต่หลักๆ เตรียมเงินล้านไว้รอได้เลย

"พ่อชาคริตก็เป็นคนดีนะลูก คนเราจะเห็นความดีของกันก็ตอนลำบากนี่แหละ"

"แม่นอนนะคะ" เธอไม่อยากได้ยินแม้แต่ชื่อของผู้ชายคนนั้น แต่เธอจะทำยังไงดี

เช้าวันต่อมา.. เมื่อคืนชมจันทร์นอนห้องพิเศษกับแม่ มีทั้งโซฟาให้นอน แอร์เย็นๆ แต่ทำไมเธอถึงนอนไม่หลับ

หญิงสาวอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็ออกมาบริษัท พอมาถึง..กำลังใจก็ลดน้อยถอยลงไปอีก เพราะยังมีเรื่องที่ถูกย้ายให้ออกไปทำการตลาดต่างจังหวัด เงินรักษาแม่ก็ยังหาไม่ได้

"ชม!!"

เอี๊ยดดด~

"ชมเธอเป็นอะไรไหม" วิเวียร์รีบเข้าไปดูเพื่อน

"ฉันไม่เป็นอะไร" ชมจันทร์มองดูรถคันที่เกือบชนเธอ เจ้าของรถไม่แม้แต่จะลงมาดู

"นี่มันรถของผู้บริหารคนใหม่ใช่ไหม?"

"เราเข้าไปข้างในกันเถอะ" เธอเดินไม่ระวังเอง ดีเท่าไรแล้วที่เขายังเบรคทัน

"มาแล้วเหรอ หัวหน้าบอกว่าถ้าเธอมาให้เข้าไปพบ" อันนาที่ขึ้นมาถึงก่อนเพื่อน เห็นว่าเพื่อนมาก็เลยบอกเรื่องที่หัวหน้าสั่งไว้

"แต่เช้าเลยเหรอ" วิเวียร์สงสารเพื่อน น่าจะให้นั่งพักให้หายเหนื่อยก่อน เมื่อกี้ก็เกือบถูกรถผู้บริหารชน

ส่วนชมจันทร์พอวางของไว้บนโต๊ะทำงานได้ เธอก็เดินไปที่ห้องของหัวหน้า

ก๊อก ก๊อก

"เข้ามา"

ชมจันทร์เปิดประตูเข้ามาแล้วก็เดินไปยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงาน

"เรื่องเคลียร์งานเก่าไปถึงไหนแล้ว"

"คงต้องใช้เวลาหน่อยค่ะ" งานแค่นี้ชมจันทร์ทำไม่นานหรอก แต่เธอแค่อยากถ่วงเวลาไว้ให้นานที่สุดเผื่อหาทางออกได้ โดยที่ไม่ต้องลาออก

"ไม่ต้องใช้เวลาแล้ว เดี๋ยวที่เหลือฉันให้คนอื่นจัดการ พรุ่งนี้เธอเตรียมตัวได้เลย"

"พรุ่งนี้เหรอคะ?" แต่เหมือนว่าอีกคนจะอ่านความคิดของเธอออก

"ทำไมเหรอ หรืออยากยื่นใบลาออกแทน"

"ฉันขอเวลาก่อนได้ไหมคะ"

"ได้..ถ้างั้นฉันให้เวลาเธอถึงตอนเที่ยงวันนี้"

"อะไรนะ ไหนบอกพรุ่งนี้ไง"

"ก็เธอขอเวลาฉันไม่ใช่เหรอ พอฉันให้เวลาเธอมันก็เหลือน้อยลงน่ะสิ"

ชมจันทร์ไม่รู้จะพูดอะไรอีก เธอได้แต่ยืนจ้องหน้าคนที่นั่งอยู่เก้าอี้ทำงาน

"ฉันว่าเธอรีบออกไปเก็บของดีกว่า ก่อนที่เวลามันจะหมดก่อน"

ชมจันทร์หันหลังแล้วเดินออกมา พูดกับคนแบบนี้ต่อไปก็คงไม่มีประโยชน์

"ชมนั้นเธอจะไปไหน" เพื่อนเห็นว่าชมจันทร์เดินผ่านโต๊ะทำงานไป

"ยังไม่รู้"

"หัวหน้าว่ายังไงบ้าง" ด้วยความเป็นห่วงเพื่อนทั้งสองก็เลยรีบเดินตามหลังมา

"พวกเธอไม่ต้องตามฉันมาหรอก"

"แต่พวกเราเป็นห่วงเธอ"

"ฉันขออยู่คนเดียว" ชมจันทร์ไม่อยากให้เพื่อนต้องถูกนางมารร้ายเล่นงานไปด้วย

เราจะทำยังไงดี เธอต้องรีบคิดให้ออกสิชมจันทร์ เหลือเวลาไม่มากแล้วนะ

"........" ขณะที่กำลังเคี่ยวเข็ญให้ตัวเองคิดหาทางออกอยู่ สายตามองไปเห็นว่าเขาคนนั้นกำลังเดินเข้าไปในลิฟต์ของผู้บริหาร ชมจันทร์ไม่มีเวลาให้คิดมากกว่านี้แล้ว เธอรีบตรงไปที่ลิฟต์นั้นแล้วก็เบียดตัวตามเข้าไปก่อนที่มันจะปิดสนิท..