PART 01 | ฟาดเคราะห์

ตั้งแต่เด็กจนโตคงมีแค่ความลำบากที่คอยอยู่ข้างๆ ไม่ทิ้งเธอไปไหน

ถึงแม้จะสู้แต่ชีวิตก็ไม่เคยได้หลุดพ้นจากความลำบากเลยสักครั้ง

“อิงว่างไหม?” เสียงของพี่สุนีตะโกนถามเสียงดังมาตั้งแต่หน้าประตูห้องครัว

“อิงล้างจานอยู่ค่ะ” อิงรักตอบพร้อมกับก้มหน้าก้มตาล้างจานตามหน้าที่ของตัวเอง

“ออกไปซื้อผักให้พี่หน่อยสิ” สุนีไม่ได้สนใจเลยว่าหญิงสาวกำลังทำอะไรอยู่

“แต่ว่า…” อิงรักอยากจะพูดออกไปตรงๆ ว่ามันไม่ใช่หน้าที่ของเธอ แต่ก็ไม่อยากมีปัญหาเพราะสุนีเป็นหัวหน้าในห้องครัว

“ค่อยกลับมาล้างต่อก็ได้” สุนียังคงพูดต่อและนี่ไม่ใช่ครั้งแรกแต่เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นแบบนี้แทบจะทุกวัน

“ค่ะ” อิงรักจำใจต้องวางงานตรงหน้าแล้วรีบล้างมือเพื่อที่จะออกไปซื้อผักให้หัวหน้าตามคำสั่ง ถึงแม้ว่ามันจะไม่ใช่หน้าที่ของเธอก็ตาม

“เมื่อไหร่จะได้ใบปริญญามาสมัครงานนะ”

อิงรักเดินออกจากร้านอาหารขนาดใหญ่พร้อมกับบ่นพึมพำกับตัวเอง สมัครงานมาล้างจานแท้ๆ แต่กลับได้ทำงานแทบทุกอย่างภายในร้าน ค่าแรงก็ได้นิดเดียวแถมหน้าที่ก็เพิ่มมากขึ้นอีก

“เมื่อไหร่จะรวยสักที”

หญิงสาวยังคงเดินไปบ่นไป อิงรักเป็นเด็กกำพร้าทำงานหาเงินมาตั้งแต่เด็ก สู้ชีวิตแต่ชีวิตก็สู้กลับทุกครั้ง ทำงานเท่าไหร่หาเงินมาได้ก็ไม่พอสักที ในโลกนี้คงไม่มีใครลำบากและสู้ชีวิตเท่าเธออีกแล้ว

“ระหว่างถูกหวยกับได้ผัวรวยจะอะไรมาก่อนก็ได้อิงรักไม่ติดเลยสักอย่าง ขอสักวันเถอะนะเจ้าค่ะ สาธุ!”

อิงรักยกมือไหว้ศาลเก่าแก่ที่อยู่ตรงหัวมุมของตลาด ซึ่งเป็นศาลที่ศักดิ์สิทธิ์มีพ่อค้าแม่ค้าภายในตลาดนับถือและนำของมาถวายอยู่ตลอด

อร้ายยย!!!

อิงรักร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ ร่างบางล้มลงก้นกระแทกพื้นใบหน้าสวยเบ้หน้าด้วยความเจ็บ เจ็บทั้งกายเจ็บทั้งใจจนแทบอยากจะด่าเจ้าของรถคันหรูที่จอดอยู่ตรงหน้าเธอ

ผู้คนที่อยู่บริเวณนั้นต่างจ้องมองมาที่เธอเป็นสายตาเดียวกัน แต่กลับไม่มีใครเข้ามาช่วยเหลือเลยสักคน

“เดินข้ามถนนยังไงถึงไม่ดูรถ!” เจ้าของรถยนต์คันหรูบ่นให้กับเด็กสาว แต่สายตาของเขากลับมองสำรวจรถยนต์เพราะกลัวว่าจะมีรอย

“แล้วคุณขับรถยังไงถึงไม่มองคนข้ามถนนล่ะ” อิงรักพยายามลุกขึ้นยืนด้วยความยากลำบาก โชคดีที่เธอไม่เป็นอะไรมากรู้สึกเจ็บแค่ที่ก้นอย่างเดียว

“นี่เธอ!” ตั้งแต่เกิดมาเขายังไม่เคยเห็นผู้หญิงมายืนเถียงเขาแบบนี้เลยสักคน เธอเป็นผู้หญิงประเภทไหนกันแน่ถึงได้กล้ามายืนเถียงเขาอยู่แบบนี้

“ทำคนอื่นเจ็บแล้วไม่รู้จักขอโทษอีก” อิงรักบ่นให้ ผู้ชายอะไรมีดีแค่หน้าตาแต่ปากนี่ใช้ไม่ได้เลยจริงๆ

“เธอก็ไม่ได้เป็นอะไรหนิ” ชายหนุ่มปรายตามองสำรวจร่างเล็กตั้งแต่หัวจรดเท้า

“ถึงจะเป็นหรือไม่เป็นก็น่าจะมีคำขอโทษนะคะ” อิงรักเริ่มใช้น้ำเสียงที่ดังขึ้นด้วยความหงุดหงิด

“ฉันไม่มีเวลาหรอกนะ ถ้าเจ็บมากก็เอาเงินนี่ไปหาหมอ เสียเวลา!” ร่างหนายื่นเงินจำนวนหนึ่งใส่ในมือให้หญิงสาวก่อนที่เขาจะเดินขึ้นรถไป

“ห๊ะ! นี่คุณ! ลงมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน!” อิงรักกำเงินเอาไว้แน่นด้วยความโกรธ คงจะรวยมากสินะถึงได้ชอบใช้เงินแก้ปัญหาแบบนี้

ชายหนุ่มไม่ได้สนใจที่จะตอบกลับ เขารีบขับรถยนต์คันหรูออกไปอย่างรวดเร็ว โดยที่ไม่ได้ใส่ใจกับเสียงตะโกนตามหลังของหญิงสาวเลยสักนิด

“อย่าให้ชีวิตฉันได้เจอผู้ชายแบบนี้อีกเลยนะ สาธุ!!” อิงรักมองตามรถยนต์คันหรูด้วยอารมณ์หงุดหงิด

“ถือว่าฟาดเคราะห์ก็แล้วกัน!” หญิงสาวมองเงินที่อยู่ในมือ ถึงไม่อยากได้แต่ก็ต้องเก็บเอาไว้ก่อน เพราะชีวิตของเธอจำเป็นต้องใช้เงิน

“หน้าตาก็ดี แต่ไม่น่าเป็นคนแบบนี้เลย เสียดายความหล่อชะมัด!” อิงรักบ่นพร้อมกับเก็บเงินใส่ในกระเป๋ากางเกง แล้วเดินเข้าตลาดเพื่อซื้อของเข้าร้านตามหน้าที่

ดูๆ แล้วผู้ชายคนนี้ตรงสเปกเธอที่สุดเท่าที่เคยเจอมา แต่เสียอย่างเดียวไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลย ถึงจะหล่อ รวย ดูดี แต่ถ้าปากไม่ดีอิงรักก็ขอผ่านก่อนนะคะ

..

ตอนแรกมาแล้วค่าาาา