PART 04 | หน้าคุ้นๆ

หลังจากเข้าห้องน้ำเสร็จอิงรักก็เดินกลับไปยังห้องอาหารห้องเดิมทันที

ตุบ!

“โอ๊ย!” อิงรักเผลอร้องออกมาด้วยความตกใจเมื่อเดินชนใครบางคนเข้าจนเธอเสียหลัก โชคดีที่เขาจับมือและช่วยเธอเอาไว้ทัน ไม่อย่างนั้นเธอคงล้มลงก้นกระแทกพื้นไปแล้ว

“ขอโทษครับ” น้ำเสียงนุ่มนวลกล่าวขอโทษหญิงสาวทันที

“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะคะ” อิงรักส่ายหน้าตอบ ก่อนจะขอบคุณชายหนุ่มที่ช่วยเหลือเธอเอาไว้

“ไม่เป็นไรครับ”

ชายหนุ่มใบหน้าหล่อราวกับพระเอกที่หลุดออกมาจากนิยาย นัยตาสีน้ำตาลเข้มน่าหลงใหล จมูกโด่งเป็นสัน ผิวพรรณดีราวกับคนที่อาบน้ำวันละสิบรอบ เขาทั้งหล่อและดูดีจนอิงรักเผลอมองราวกับต้องมนต์เสน่ห์

“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” ชายหนุ่มถามขึ้นมาด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นว่าหญิงสาวตรงหน้ายืนนิ่งและเงียบจนเกินไป

“ไม่ค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ” เมื่อตั้งสติได้อิงรักก็รีบตอบและขอตัวเดินออกไปทันทีปล่อยให้ชายหนุ่มยืนงงและมองตามเธอด้วยความไม่เข้าใจ ที่อยู่ๆ เธอก็เดินหนีไปแบบนี้

“ทำไมหน้าคุ้นๆ จังเลยอะ” อิงรักพูดกับตัวเองระหว่างทางเดิน ในหัวก็คิดวนไปวนมาเหมือนเคยเห็น เคยเจอหน้าที่ไหนมาก่อน

ร่างบางหยุดและยืนนิ่งอย่างใช้ความคิดอีกครั้ง ในสมองก็ประมวลภาพในอดีตขึ้นมา เธอพยายามคิดว่าเคยเจอเขาที่ไหนมาก่อน ผู้ชายที่หล่อและพูดจาดีแบบนี้ถ้าเธอเคยเจอ เธอก็น่าจะจำได้สิ

“หรือว่าจะคิดไปเอง” อิงรักคิดไม่ออก ถ้าผู้ชายหล่อๆ ที่เธอเคยเจอก็คงจะเป็นคนที่ขับรถเกือบจะชนเธอเมื่อสองเดือนก่อน แต่ก็พูดจาแย่เกินไปคงไม่ใช่คนเดียวกันหรอก

อิงรักพยายามพูดอธิบายกับตัวเองอย่างมีเหตุผล คิดไปคิดมาเธอก็น่าจะคิดไปเองจริงๆ ผู้ชายที่ทั้งหล่อและดูดีแบบนี้เธอคงไม่เคยเจอหรอก

“นึกว่าหลงทางแล้วซะอีก” เฟญ่าท้วงขึ้นมาเมื่อเห็นว่าอิงรักหายไปนานจนเธอคิดจะออกไปตาม เพราะกลัวว่าจะหลงทาง

“มาๆ กินข้าวกัน” ดีเดย์เอ่ยชวนก่อนที่อิงรักจะเดินกลับมานั่งที่ของตัวเอง

“คุยเรื่องอะไรกันอยู่เหรอ” อิงรักถามขึ้นเพราะก่อนจะเข้ามาเธอได้ยินเพื่อนๆ กำลังคุยกันอยู่ พอเธอเข้ามาเพื่อนๆ ก็หันมาสนใจเรื่องที่เธอหายไปนานเกินไป

“เรื่องทำงานอะ” เอวาที่นั่งเงียบอยู่ก็เป็นฝ่ายพูดขึ้นมา การที่ได้นั่งกินข้าวและพูดคุยกันกับเพื่อน แค่นี้ก็ถือว่าเป็นความสุขและเป็นการผ่อนคลายมากแล้ว

“จะไปทำงานที่ไหนกันเหรอ” ถึงแม้จะรู้ดีว่าครอบครัวของเพื่อนแต่ละคนมีบริษัท แต่อิงรักก็อยากจะรู้แนวคิดและงานแรกที่เพื่อนๆ จะทำหลังจากที่เรียนจบ

“ฉันกับไอ้เซนต์ว่าจะลงทุนเปิดผับด้วยกัน” ดีเดย์ตอบเพราะทั้งสองชอบการดื่มและเที่ยวกันเป็นประจำ เปิดผับหารายได้ไปด้วยก็น่าจะดี

“ฉันก็จะทำงานที่บริษัทช่วยพี่ชาย” เฟญ่าตอบขึ้นมาอีกเสียง

เฟญ่าเป็นอีกหนึ่งคนที่ไม่ต้องทำงานก็มีเงินใช้สบายอยู่แล้วเพราะที่บ้านรวยมาก แต่เรียนจบแล้วก็ต้องใช้ความรู้ตามที่เรียนมาบ้างเพื่อแลกกับเงินเดือนจากพี่ชาย

“ฉันน่าจะได้ช่วยคุณแม่ดูร้านอาหารแหละ ได้ยินว่าคุณแม่กำลังจะทำร้านอาหารกับเพื่อน” เอวาตอบ หลังจากที่เรียนจบเธอคงจะใช้เวลาเที่ยวและพักผ่อนอยู่กับตัวเองสักพักก่อนที่จะเริ่มทำงาน

“แล้วอิงล่ะจะทำงานอะไร” เฟญ่าถามขึ้นมา เพราะในกลุ่มอิงรักคงจะเป็นคนเดียวที่ยังไม่มีงานทำ ถึงแม้ว่าเพื่อนๆ จะชวนไปทำด้วยก็ปฏิเสธบอกว่าอยากจะใช้ความสามารถของตัวเองในการสมัครงาน

“คงต้องหาที่สมัครงานก่อนอะ” อิงรักตอบไปตามตรงเพราะทุกคนรู้จักฐานะเธอดี ไม่มีอะไรที่จะต้องอายและปิดบัง

“จะไปหางานให้เหนื่อยทำไม อยากจะทำที่บริษัทใครก็เลือกมาสิ” เฟญ่าพูดขึ้นมาด้วยความเป็นห่วง

“ขอลองไปหางานเองก่อนสิ ถ้าเลือกตอนนี้ก็ถูกมองว่าเป็นเด็กเส้นกันพอดี”

อิงรักพูดติดตลกเพราะไม่อยากให้เพื่อนๆ เป็นห่วง อีกอย่างบริษัทของครอบครัวแต่ละคนก็เป็นบริษัทใหญ่กันทั้งนั้น คงไม่รับเด็กจบใหม่ไร้ประสบการณ์อย่างเธอแน่

“ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกนะ” เฟญ่าอดที่จะเป็นห่วงอิงรักไม่ได้ แต่คนขยันแบบอิงรักคงจะหางานทำได้ไม่ยาก

“ขอบใจนะ” อิงรักยิ้มให้เฟญ่า ทั้งสองคนเป็นเพื่อนที่สนิทกันมากถึงแม้ว่าฐานะจะแตกต่างกันมากก็ตาม แต่เฟญ่าก็ไม่เคยรังเกียจหรือดูถูกอิงรักเลยสักครั้ง

“ต่อไปนี้คงต้องแยกย้ายกันไปเติบโตแล้วสินะ” เอวาพูดเสียงเศร้า

“นั่นน่ะสิ คงจะไม่ได้เจอกันบ่อยเหมือนเดิมแล้ว” เฟญ่าพูดขึ้นมาอีกเสียง หลังจากที่เจอกันเกือบทุกวันมาตลอดสี่ปี พอจะแยกย้ายกันไปทำงานก็รู้สึกใจหายเหมือนกัน

“จะเศร้าทำไม สมัยนี้เขาโทรหากันเห็นหน้ากันทุกวันได้แล้ว” เซนต์พูดแทรกขึ้นมาทำเอาสาวๆ นึกได้ขึ้นมาทันที

“ก็จริง” เฟญ่ายิ้มแห้งๆ เมื่อนึกขึ้นได้ นี่เธอลืมเรื่องโทรศัพท์ไปได้ยังไงกัน

“เลิกเศร้าแล้วมากินข้าวกันต่อได้แล้ว” เซนต์พูดขึ้นมาก่อนที่เพื่อนๆ จะเปลี่ยนเรื่องพูดคุยกันใหม่

บรรยากาศบนโต๊ะอาหารก็เริ่มกลับมามีความสุขและมีเสียงหัวเราะกันอีกครั้ง เป็นการทานอาหารฉลองการเรียนจบอย่างเป็นทางการและเป็นการฉลองการเริ่มต้นใหม่ ซึ่งเป็นก้าวแรกของการทำงานและเป็นอีกก้าวสำหรับการเติบโตของชีวิต

..

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ