บทที่ 5 ความพยายามของพิมพ์ดาว

พิมพ์ดาวนอนลืมตาอยู่บนเตียง กวาดสายตามองเพดานสีขาวสะอาดที่ไร้ซึ่งรายละเอียดใด ๆ ขณะที่เสียงลมหายใจของธีรภัทรดังแผ่วเบาจากโซฟาฝั่งตรงข้าม ห้องหอที่ตกแต่งอย่างวิจิตรกลับเต็มไปด้วยความเย็นชาและห่างเหิน

เธอขยับตัวเล็กน้อยแล้วพลิกตัวตะแคงข้างเพื่อมองชายหนุ่มที่นอนหลับตานิ่งอยู่ไม่ไกล แผ่นหลังของเขากว้างขวาง ท่าทางผ่อนคลายราวกับไม่มีสิ่งใดกวนใจ ซึ่งตรงกันข้ามกับเธอโดยสิ้นเชิง หัวใจของพิมพ์ดาวสับสนวุ่นวาย เธอรู้ดีว่าการแต่งงานครั้งนี้เกิดจากข้อตกลงทางธุรกิจ แต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะปฏิบัติต่อเธอราวกับว่าเธอไม่มีตัวตนเช่นนี้

เธอรู้สึกได้ถึงโกรธเคืองที่มีอยู่ในน้ำเสียงของธีรภัทร โดยที่เธอไม่รู้ว่าเขาโกรธเคืองเธอด้วยเรื่องอะไร ทั้ง ๆ ที่ข้อเสนอนี้เขาเป็นยื่นมาเอง และรู้ว่าหากเธออยากให้ชีวิตคู่ครั้งนี้เป็นไปได้ด้วยดี เธอต้องทำอะไรบางอย่าง เธอไม่ต้องการให้การแต่งงานของเธอเป็นเพียงแค่พันธะที่ไร้ซึ่งหัวใจ

พิมพ์ดาวสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นจากเตียง เธอเดินอย่างแผ่วเบาไปยังโซฟาที่ธีรภัทรนอนอยู่แล้วนั่งลงใกล้ ๆ เขา

“ธีรภัทร...” เธอเอ่ยเรียกชื่อเขาเบา ๆ

ชายหนุ่มลืมตาขึ้นมาช้า ๆ ก่อนจะหันมามองเธอด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก เขาไม่ได้แสดงท่าทีตกใจที่เห็นเธออยู่ใกล้ขนาดนี้ แต่ก็ไม่ได้แสดงความสนใจเช่นกัน

“คุณมีอะไร” น้ำเสียงของเขาเย็นชาและเรียบเฉยเหมือนเคย

พิมพ์ดาวเม้มริมฝีปากแน่นก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ “ฉันแค่อยากคุยกับคุณ”

ธีรภัทรเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยก่อนจะเหยียดตัวขึ้นนั่ง “คุย? ตอนนี้?”

“ใช่...” พิมพ์ดาวพยักหน้า “ฉันรู้ว่าคุณไม่อยากแต่งงานกับฉัน และฉันเองก็ไม่ได้คาดหวังว่าคุณจะรักฉันในทันที” เธอหยุดไปชั่วครู่ก่อนจะพูดต่อ “แต่ฉันอยากให้เราพยายามปรับตัวเข้าหากัน ให้โอกาสกันบ้าง”

ธีรภัทรหัวเราะเบา ๆ แต่มันเป็นเสียงหัวเราะที่เต็มไปด้วยความเย้ยหยัน “ให้โอกาส? คุณกำลังพูดเรื่องอะไรกันแน่ พิมพ์ดาว”

“คุณอาจไม่ชอบฉัน คุณอาจมีปัญหากับครอบครัวของฉัน ถึงฉันจะไม่รู้ว่าเรื่องนั้นมันคืออะไร แต่ฉันก็สัมผัสได้ อย่างไรก็ตามเราสองคนก็ต้องใช้ชีวิตร่วมกันไปอีกนาน” พิมพ์ดาวพยายามคุมเสียงให้มั่นคง “ฉันแค่อยากให้เราลองทำความรู้จักกันให้มากขึ้น พยายามเป็นสามีภรรยาที่ดีต่อกัน”

ธีรภัทรจ้องเธอนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะส่ายหน้าเบา ๆ

“ผมคิดว่าผมพูดชัดเจนแล้วนะ ว่าเราเป็นแค่สามีภรรยาในนามเท่านั้น”

สายตาของเขาหลุบลงชั่วขณะ คล้ายกับกำลังชั่งใจบางอย่าง แต่เพียงเสี้ยววินาทีต่อมา เขากลับแสดงสีหน้าเรียบเฉยเหมือนเดิม

"อย่าคิดว่ามันจะเปลี่ยนแปลงอะไรได้ พิมพ์ดาว" เสียงของเขาเย็นชา แต่มีบางสิ่งที่ซ่อนอยู่ในน้ำเสียงนั้น บางสิ่งที่แม้แต่ตัวเขาเองก็อาจไม่อยากยอมรับ

“แต่คุณก็ยังปฏิเสธไม่ได้ว่าเราถูกผูกมัดกันด้วยสายสัมพันธ์นี้” พิมพ์ดาวโต้กลับ “คุณอาจเกลียดฉัน แต่ฉันไม่ได้คิดจะทำร้ายคุณ ฉันอยากให้คุณเปิดใจให้ฉันสักนิด”

ธีรภัทรยิ้มเย็น “คุณจะบอกว่าคุณเริ่มชอบผมแล้วอยากให้ผมเปิดใจชอบคุณอย่างนั้นหรือ หึ คุณนี่ง่ายดีเนอะ แต่ผมไม่ได้สนใจอะไรในตัวคุณสักนิด”

พิมพ์ดาวรู้สึกเหมือนหัวใจถูกบีบแน่นเมื่อได้ยินคำพูดของเขา เธอรู้ดีว่ามันไม่ง่าย แต่เธอไม่อยากยอมแพ้

“ถ้าฉันทำให้คุณเห็นว่าฉันไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิด คุณจะลองเปิดใจให้ฉันบ้างไหม” เธอถามอย่างจริงจัง

ธีรภัทรนิ่งเงียบไปชั่วครู่ก่อนจะถอนหายใจยาว “พิมพ์ดาว... คุณอยากจะพยายามแค่ไหนก็ได้ แต่ผมจะไม่เปลี่ยนใจ”

คำพูดนั้นทำให้พิมพ์ดาวรู้สึกเจ็บปวด แต่เธอก็ไม่คิดจะล่าถอย “งั้นเรามาลองดูกัน ว่าฉันจะทำให้คุณเปลี่ยนใจได้หรือเปล่า” เธอพูดก่อนจะลุกขึ้นยืน แล้วเดินกลับไปที่เตียงของตัวเอง

ธีรภัทรมองตามเธอไปโดยไม่พูดอะไร แต่ในใจของเขากลับรู้สึกประหลาด เขาไม่เคยคิดว่าผู้หญิงอย่างพิมพ์ดาวจะกล้าท้าทายเขาแบบนี้

พิมพ์ดาวล้มตัวลงนอน เธอรู้ว่าหนทางข้างหน้าไม่ได้ง่าย แต่เธอจะไม่ยอมแพ้ เธอจะทำให้ธีรภัทรเปิดใจให้เธอให้ได้...

หลังจากออกจากโรงแรม พิมพ์ดาวมองออกไปนอกหน้าต่างรถยนต์ที่กำลังแล่นไปบนถนนสายเงียบสงบ รอบข้างมีเพียงแสงไฟสลัวจากเสาไฟริมถนน และเงาของต้นไม้สูงใหญ่ที่ทอดผ่านกระจก รถคันหรูแล่นออกจากตัวเมือง มุ่งหน้าสู่สถานที่ที่เธอไม่เคยไปมาก่อน

บรรยากาศภายในรถเงียบสนิท มีเพียงเสียงเครื่องยนต์และเสียงลมหายใจของคนขับ ธีรภัทรนั่งอยู่ข้าง ๆ โดยไม่ปริปากพูดอะไรเลยตั้งแต่พวกเขาออกจากโรงแรม ราวกับเธอไม่ได้นั่งอยู่ตรงนี้ พิมพ์ดาวเองก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไร เธอเพียงนั่งนิ่ง มองออกไปข้างนอกและพยายามทำใจให้สงบ

เมื่อรถเลี้ยวเข้าสู่ถนนส่วนตัวที่ทอดยาว พิมพ์ดาวก็เริ่มเข้าใจว่าพวกเขากำลังมุ่งหน้าไปยังที่พักของธีรภัทร ไม่ใช่คอนโดหรูใจกลางเมือง แต่เป็นคฤหาสน์หลังใหญ่ที่ตั้งอยู่ในพื้นที่กว้างขวาง รอบด้านเงียบสงบและรายล้อมด้วยต้นไม้นานาพรรณ

รถหยุดลงที่หน้าประตูทางเข้า แสงไฟจากตัวคฤหาสน์ส่องสว่างรอต้อนรับ บรรยากาศดูสงบแต่แฝงไปด้วยความเย็นชา ราวกับมันสะท้อนตัวตนของเจ้าของบ้าน

ธีรภัทรลงจากรถโดยไม่หันมามองเธอเลยแม้แต่น้อย เขาเดินตรงไปยังประตูโดยไม่รอเธอ พิมพ์ดาวสูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะเปิดประตูรถแล้วก้าวลงตามไป

ภายในคฤหาสน์กว้างขวางและตกแต่งอย่างหรูหรา ตัวอาคารทาสีขาว ยิ่งทำให้ความรู้สึกเย็นชาและห่างเหินไม่ต่างจากเจ้าของบ้าน

“ห้องของคุณอยู่ชั้นสอง ห้องริมสุด” เขาพูดเสียงเรียบก่อนจะเดินจากไปโดยไม่รอให้เธอพูดอะไร

พิมพ์ดาวมองตามแผ่นหลังของเขาแล้วถอนหายใจเบา ๆ เธอรู้ดีว่าการเข้ามาอยู่ที่นี่ไม่ได้หมายความว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาจะดีขึ้น แต่เธอก็ไม่คิดจะยอมแพ้

วันต่อมา พิมพ์ดาวเริ่มต้นวันใหม่ด้วยความตั้งใจที่จะพยายามเข้าหาธีรภัทร เธอเข้าไปในครัวและเริ่มเตรียมอาหารเช้าด้วยตัวเอง แม่บ้านมองเธอด้วยความแปลกใจ แต่ก็ไม่ได้เอ่ยขัด

เมื่ออาหารพร้อม พิมพ์ดาวจัดวางทุกอย่างอย่างดีบนโต๊ะอาหารและรอธีรภัทรลงมา ทว่าเมื่อชายหนุ่มเดินเข้ามาในห้องอาหาร เขาเพียงแค่เหลือบมองโต๊ะ ก่อนจะหันไปพูดกับแม่บ้าน

“เหมือนเดิม”

แม่บ้านพยักหน้าก่อนจะเดินเข้าไปในครัว พิมพ์ดาวมองเขาด้วยความไม่เข้าใจ “คุณไม่ลองชิมอาหารที่ฉันทำหน่อยเหรอ?”

ธีรภัทรปรายตามองเธอเพียงแวบเดียว ก่อนจะพูดเสียงเรียบ “ไม่จำเป็น”

พิมพ์ดาวเม้มริมฝีปากแน่น เธอพยายามข่มอารมณ์ผิดหวังขณะมองเขานั่งลงและรออาหารที่แม่บ้านเตรียมให้ เธอเข้าใจว่าเขาไม่อยากเปิดใจให้เธอ แต่เธอก็ไม่คิดว่ามันจะยากขนาดนี้

วันเวลาผ่านไป พิมพ์ดาวพยายามดูแลธีรภัทรในทุก ๆ ทาง เธอหมั่นเตรียมอาหารให้เขา ทำความสะอาดห้อง และแม้กระทั่งจัดการเรื่องเสื้อผ้าของเขา แม้ว่าเขาจะไม่เคยขอให้เธอทำก็ตาม แต่ธีรภัทรก็ยังคงเมินเฉยใส่เธอเหมือนเดิม เขาแทบจะไม่พูดคุยกับเธอเลย และทุกครั้งที่เธอพยายามเข้าใกล้ เขาก็จะถอยห่างออกไปเหมือนเดิม

จนกระทั่งวันหนึ่ง ธีรภัทรล้มป่วยกะทันหัน เขากลับมาจากที่ทำงานด้วยสีหน้าซีดเผือดและอาการไข้ขึ้นสูง พิมพ์ดาวเห็นเข้าก็รีบเข้าไปดูแลทันที

“คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” เธอถามด้วยความเป็นห่วง

ธีรภัทรพยายามฝืนยืนตัวตรง แต่สุดท้ายก็ทรุดลงนั่งบนโซฟา “ผมไม่เป็นไร”

“นี่เรียกว่าไม่เป็นไรเหรอ” พิมพ์ดาวรีบยื่นมือไปแตะหน้าผากของเขา รู้สึกถึงความร้อนที่สูงผิดปกติ “คุณตัวร้อนมากเลยนะ”

“ไม่ต้องยุ่ง” เขาพยายามดึงมือเธอออก แต่พิมพ์ดาวกลับไม่สนใจ

เธอเดินไปหยิบผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้เขา แม้ว่าเขาจะพยายามขัดขืนในตอนแรก แต่สุดท้ายก็หมดแรงและปล่อยให้เธอดูแลแต่โดยดี

ธีรภัทรรู้สึกถึงสัมผัสอ่อนโยนที่หน้าผากของเขา ความอ่อนโยนที่เขาไม่ได้สัมผัสมานานแล้ว เขาควรจะปัดมือเธอออก ควรจะบอกให้เธอหยุดยุ่งกับเขา แต่ร่างกายของเขากลับไม่ขยับตามคำสั่ง

"ทำไมต้องยุ่งกับผมขนาดนี้..." เขาพึมพำออกมาเบา ๆ ราวกับกำลังถามตัวเอง มากกว่าจะถามเธอ

คืนนั้นพิมพ์ดาวเฝ้าดูแลธีรภัทรตลอดทั้งคืน คอยเปลี่ยนผ้าเช็ดตัวให้ คอยป้อนยาตามเวลา และแม้กระทั่งจับมือเขาไว้เมื่อเห็นว่าเขานอนกระสับกระส่ายเพราะพิษไข้

“คุณอาจจะไม่อยากรับความช่วยเหลือจากฉัน แต่ฉันก็ยังเป็นภรรยาของคุณนะ...”

เช้าวันรุ่งขึ้น ธีรภัทรตื่นขึ้นมาในสภาพที่อาการดีขึ้นเล็กน้อย เมื่อเขาลืมตาขึ้น สิ่งแรกที่เห็นคือพิมพ์ดาวที่นั่งฟุบหลับอยู่ข้างเตียงของเขา

ธีรภัทรขยับตัวเล็กน้อย หยุดสายตาไว้ที่เส้นผมที่ตกลงมาปิดใบหน้าของพิมพ์ดาวโดยไม่รู้ตัว เขายื่นมือออกไปเหมือนจะปัดมันออกให้ แต่หยุดมือไว้กลางอากาศ ก่อนจะถอนมือกลับไปอย่างรวดเร็ว

"บ้าอะไรของฉัน..." เขาพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะเบือนหน้าหนี

พิมพ์ดาวกระพริบตาช้า ๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาเมื่อรู้สึกว่ามีคนจ้องมองเธออยู่ “คุณตื่นแล้ว” เธอยิ้มออกมาอย่างโล่งใจ “รู้สึกดีขึ้นบ้างไหม”

ธีรภัทรพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะหันหน้าหนีไปอีกทาง “ขอบใจ” เขาพูดเสียงเบา ๆ

พิมพ์ดาวชะงักเล็กน้อย นี่เป็นครั้งแรกที่เขาพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงที่ไม่เย็นชา เธอรู้สึกถึงความหวังเล็ก ๆ ที่เริ่มก่อตัวขึ้น