ตอนที่ : 05 หนี

วันถัดมา....

เมื่อคืนหลับไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ จะเรียกว่าหลับก็ไม่ได้สิ เพราะเธอสลบตั้งแต่ที่ยังมีเซ็กซ์กันอยู่เลย ทั้งที่ทำรอบเดียวแท้ๆ แต่มันกลับยาวนานเอามากๆ ตื่นเช้ามาก็ไม่เจอเขา และไม่เจอใครเลย ทุกอย่างเงียบกริบราวกับว่าเธอถูกทิ้งเข้าให้แล้ว

"อือ..."

หญิงสาวพยายามรวบรวมสติ ก่อนจะประคองตัวเองให้ลุกขึ้นจากเตียง คิดว่าบนเตียงคงจะมีร่องรอยอะไรหลงเหลืออยู่บ้าง แต่ทุกอย่างกลับสะอาดไปหมด ไม่มีร่องรอยอะไรเลยแม้กระทั่งรอยเลือด ร่างกายของเธอก็ดูสะอาดสะอ้านดีราวกับว่าเขาทำความสะอาดให้

แกร๊ก~

"ตื่นละเหรอ?" ชายหนุ่มเดินเข้ามาในห้อง เขาแต่งตัวใส่เสื้อผ้าเหมือนกับว่ากำลังจะออกไปข้างนอก การแต่งตัวดูดี ถึงจะไม่ใช่ชุดสูทซะทีเดียวแต่มันก็ดูดีสำหรับเขา

"......"

"เสื้อผ้าอยู่ในตู้ เสร็จแล้วก็ลงไปกินข้าว"

"คุณจะไปไหนคะ?"

"มันไม่ใช่เรื่องของเธอ และฉันก็ไม่ได้มีหน้าที่คอยรายงานเธอ ว่าจะไปไหนมาไหน"

"ฉันขอกระเป๋า กับโทรศัพท์ได้หรือเปล่าคะ"

"ของไม่จำเป็นเธอจะใช้ทำไม ครอบครัวก็ไม่มีแล้วนี่ เพื่อนก็ไม่เห็นมี เธอจะติดต่อหาใคร?"

"......." คำพูดของเขามันทำเอาเธอเจ็บแปล๊บที่อกข้างซ้าย เหมือนกำลังตอกย้ำว่าเธอตัวคนเดียว

"ตอนเย็นฉันถึงจะกลับมา อยู่ที่นี่ก็อย่าสร้างเรื่อง อยู่ให้มันดีๆ คนของฉันไม่ได้ใจดีหรอกนะ"

ชายหนุ่มพูดทิ้งท้ายเอาไว้เพียงเท่านี้ จากนั้นก็เดินหันหลังออกไปทันที

.

.

เวลาต่อมา

ถึงจะอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว แต่เฌอรีนก็ไม่ได้ลงไปด้านล่าง เธอกลัวเพราะไม่รู้ว่าจะต้องลงไปเจอกับอะไร บวกกับอาการเจ็บ ขาสั่นมันลุกไม่ไหวจริงๆ

ก๊อกๆๆ ~

"ใครคะ?"

"ฉันเป็นแม่บ้านค่ะ เอาข้าวขึ้นมาให้"

"ค่ะ"

ประตูห้องถูกเปิดเข้ามา เพราะไม่ได้ล็อคเอาไว้ตั้งแต่ตอนแรก ก่อนที่จะมีหญิงสาวถือถาดข้าวต้มเดินเข้ามา และวางลงบนโต๊ะข้างๆ เตียง

"คุณสิงห์ เขาสั่งเอาไว้เหรอคะ?"

"เปล่าค่ะ แต่ฉันไม่เห็นคุณลงไปกิน ก็เลยยกขึ้นมาให้ คุณสิงห์เขาบอกไว้ว่าคุณจะลงมากินเอง ให้เตรียมไว้ให้ก็พอ"

"ขอบคุณนะคะ แล้วก็ขอโทษที่ทำให้ต้องลำบาก"

"มันเป็นหน้าที่ของฉันค่ะ กินข้าวคุณจะได้กินยา"

พูดจบก็หันหลังจะเดินออกไปเลย เป็นแม่บ้านเหรอ ทำไมดูแปลกๆ อย่างนี้ล่ะ ดูแข็งๆ ทื่อๆ ยังไงก็ไม่รู้ จังหวะการสบตาก็ไม่มีหลบเลยแม้แต่น้อย

"เอ่อ...คะ คุณคะ"

"คะ?"

"กระเป๋าของฉัน กับมือถือของฉัน อยู่ที่นี่หรือเปล่าคะ"

"เรื่องนั้นฉันไม่รู้ค่ะ เพราะคุณสิงห์เป็นคนจัดการเอง"

"แล้วฉันลงไปเล่นด้านล่างได้ไหม"

"ตามสบายค่ะ"

ที่บอกว่าแปลกเธอเองก็ยังรู้สึกแบบนั้นอยู่ เธอเคยเป็นลูกคุณหนู มีแม่บ้านมีคนรับใช้มาก่อน พวกเขาจะอ่อนน้อมถ่อมตน พวกเขาดูแปลกๆ ในสายตาของเธอ

หญิงสาวมองไปที่ถ้วยข้าวต้มที่วางอยู่ตรงหน้า นานเท่าไหร่แล้วนะที่ไม่ได้เห็นอะไรแบบนี้ เพราะตั้งแต่เกิดเรื่องขึ้น ทุกๆ อย่างในชีวิตของเธอมันก็เปลี่ยนไป ทั้งการเป็นอยู่และการกิน

แล้วต่อจากนี้มันจะเป็นยังไงล่ะ เธอจะเป็นยังไงต่อ อยู่เหมือนโดนขังแบบนี้มันทำให้เธออยากจะหนีไปจริงๆ

ด้านล่าง...

พอเดินลงมาที่ชั้นล่างเธอก็ได้เจอกับใครๆ อีกหลายคน ที่ไม่ใช่แม่บ้านที่เจอก่อนหน้านี้ ยังมีบอดีการ์ดที่บุคลิกดูน่ากลัว ไหนจะแม่บ้านที่ดูแปลกๆ เหมือนกับคนก่อนหน้าอีกด้วย

"คุณจะไปไหนคะ?"

"ฉะ ฉันแค่จะไปเดินเล่น ไม่ได้ไปไหนไกล"

"ไปไม่ได้ค่ะ"

"ทำไมคะ นี่มันตัวฉันนะคะ แค่ไปเดินเล่นแค่นี้เอง อีกอย่างฉันก็ไม่ใช่นักโทษด้วย ทำไมต้องมากักขังกัน?"

"ฉันทำตามคำสั่งของคุณสิงห์ค่ะ ถ้าคุณไม่พอใจ คุณก็ไปคุยกับคุณสิงห์เอาเอง แต่ตอนนี้ฉันต้องทำตามหน้าที่ของฉัน"

"คุณเป็นแม่บ้านไม่ใช่เหรอคะ ทำไมถึง..." ใช่มันแปลกมาก เป็นแค่แม่บ้านแต่กลับมาสั่งห้ามคนอื่นได้เนี่ยนะ แม่บ้านก็มีหน้าที่ทำงานในครัวในบ้านไม่ใช่เหรอ

"ฉันรับคำสั่งจากเจ้านายของฉันค่ะ และคุณไม่ใช่เจ้านายของฉัน ต่อให้เจ้านายของฉันจะพาคุณมา แต่คุณก็ไม่ใช่...เจ้านายฉัน"

ผู้หญิงคนนั้นยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ ฉัน สายตาของเขาดูน่ากลัวยังไงก็ไม่รู้ ต่างจากคนก่อนหน้านี้ ถึงจะดูคล้ายๆ กัน แต่คนนั้นดูอ่อนโยนกว่าเยอะเลย

"กลับไปอยู่ในที่ของคุณค่ะ อย่าลงมาวุ่นวายข้างล่าง ไม่งั้นจะหาว่าฉันไม่เตือนไม่ได้!"

"อึก...." คนในบ้านนี้เป็นอะไรกันหมด ดูน่ากลัวดูพิลึกคนกันไปหมดเลย เป็นผู้หญิงด้วยกันแท้ๆ อีกอย่างฉันก็ไม่ใช่คนกลัวอะไรง่ายขนาดนั้น แต่ฉันกลับกลัวผู้หญิงคนนี้ ไม่สิ...ผู้หญิงสองคนนี้ต่างหาก

สุดท้ายฉันก็ต้องกลับขึ้นมานั่งร้องโง่ๆ อยู่ในห้อง ที่ไม่มีอะไรให้ฉันได้ทำเลยสักอย่าง ไม่มีโทรศัพท์มือถือ ไม่มีนาฬิกา ฉันไม่รู้เลยว่าเวลามันผ่านไปนานเท่าไรแล้ว

เรื่องที่เจอมาพวกคนที่น่ากลัวรวมถึงเจ้านายของเขาด้วย มันทำให้ฉันอยากจะหนีไปจากที่นี่ จากที่ตอนแรกฉันไม่ได้คิดอะไรเลย

หนีเหรอ? ถ้าฉันหนีไปจริงๆ มันจะเป็นยังไงกันนะ ไหนๆ เขาก็พูดแล้วนี่ ว่าฉันไม่มีครอบครัว ไม่มีเพื่อน ไม่มีอะไรต้องห่วง ไม่ได้มีทรัพย์สมบัติอะไร ถ้าไปก็ไปได้แต่ตัว ไม่ต้องกลัวว่าเขาจะเอาอะไรมาขู่ให้ฉันกลับไป

ฉันไม่ได้ลืมว่าตัวเองถูกเขาประมูลมา แต่ฉันก็รักชีวิตของตัวเองเหมือนกัน ถ้าฉันต้องเอาชีวิตตัวเองมาจบลงที่นี่ โดยที่ฉันยังไม่ได้ทำอะไรให้กับตัวเองเลย ฉันหนีดีกว่าต้องมาเจอเรื่องพวกนี้

ก๊อกๆๆ !

"อึก!" เสียงเคาะประตูด้านนอก ทำเอาหัวใจของฉันเต้นรัวไปหมด ก่อนที่จะมีคนเข้ามา ซึ่งก็เป็นผู้หญิงคนเดิม

"อาหารกลางวันค่ะ"

"อื้ม ขอบคุณ"

"ตอนนี้เที่ยงแล้วค่ะ"

"อื้อ"

ฉันพยักหน้าตอบรับ ตอนนี้เที่ยงงั้นเหรอ ถ้าอย่างนั้นฉันก็ยังพอมีเวลาน่ะสิ แต่จะหนีไปตรงไหนได้ล่ะ ฉันไม่ได้รู้จักที่นี่ ไม่รู้ว่าที่นี่มันคือที่ไหน และถ้าฉันหนีไปฉันจะไปอยู่กับใคร อยู่ยังไง

"ถ้าอยากจะไปเดินเล่น ให้ออกประตูหลังค่ะ ไม่มีคนเฝ้า เดินลงบันไดอีกฝั่งนึงจะได้ไม่ต้องเจอการ์ด"

"ทำไมถึงต้องมีคนเฝ้าด้วยล่ะ ฉันดูเป็นคนไม่น่าไว้ใจ ขนาดนั้นเลยเหรอ?"

"เปล่าค่ะ"

"ฉันก็แค่ผู้หญิง จะไปทำอะไรใครได้"

"ปกติที่นี่ก็มีคนเฝ้าอยู่แล้วค่ะ ไม่เกี่ยวกับคุณหรอก อย่าคิดมากเลย"

"ค่ะ"