บทที่ 4 เช้าวันใหม่ 60%

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ เพียงฤดีก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่เป็นเสื้อยืดแขนยาวเข้ารูปสีขาวกับกางเกงยีนส์ เพื่อให้เหมาะสมกับการออกไปนอกบ้าน หญิงสาวแต่งหน้าบาง ๆ ไม่ให้ดูซีดเซียวจนเกินไป รวบผมยาวสีน้ำตาลเข้มเป็นหางม้าอย่างง่าย ๆ ก่อนจะเดินออกมาขึ้นรถที่เขาจอดรออยู่

เมื่อขึ้นไปบนรถก็เห็นคีรินถือสมุดบัญชีเล่มหนึ่งแล้วยื่นให้กับเธอ เอ่ยว่า

“พี่โอนเงินค่ากับข้าวเข้าบัญชีนี้ให้แล้ว เอทีเอ็มกับรหัสก็อยู่ในสมุดนั่นแหละ” หญิงสาวรับมาแล้วเปิดดู เห็นบัตรเอทีเอ็มอยู่หน้าแรกของสมุดบัญชีพร้อมกับกระดาษแผ่นเล็ก ๆ ที่จดเลขรหัสหกตัวไว้

“เอ่อ ฤดีเอาแค่เอทีเอ็มไปก็ได้ค่ะ” หญิงสาวว่า

“ไม่เป็นไร สมุดเล่มนี้พี่ไม่ได้ใช้แล้ว เราก็เก็บไว้แล้วกัน” เขาว่าแล้วก็ขับรถออกไป ตอนแรกตั้งใจว่าจะทิ้งสมุดเล่มนี้ เพราะเห็นแล้วก็เจ็บปวดกับสิ่งที่สูญเสียไป เขามอบให้นิราเก็บรักษาเงินในบัญชีนี้ไว้ด้วยความรัก

ทว่าเธอกลับไม่เห็นคุณค่าในสิ่งที่เขามอบให้ แถมยังทิ้งเขาไปยามที่เขาแทบไม่เหลืออะไรอีก เก็บไว้ก็รังแต่จะทำให้เจ็บช้ำใจเปล่า ๆ แต่เมื่อเห็นว่าเธอจะต้องซื้อกับข้าวมาทำอาหารกินด้วยกัน จึงโอนเงินใส่สมุดบัญชีเล่มนี้ให้เธอใช้ก็น่าจะสะดวกดี

“ก็ดีเหมือนกัน เผื่อฤดีกดตังค์แล้วใช้ไม่หมด จะได้เอาไปฝากคืนแล้วอัปเดตยอดเงินให้พี่คีรินด้วยค่ะ” หญิงสาวว่าแล้วยิ้มให้อย่างสดใส ก่อนจะเก็บสมุดบัญชีใส่กระเป๋าถือ

เขาพยักหน้าแล้วขับรถต่อไปเงียบ ๆ คิดในใจว่า เธอก็น่าเอ็นดูดี ท่าทางเหมือนเด็ก ๆ เทวดาช่างตลกเสียจริง ที่ทำให้เขาเสียแฟนไปหนึ่งคนแล้วส่งน้องสาวมาเพิ่มให้อีกคน

คีรินพาเธอไปแวะซื้อของที่ร้านวัสดุก่อสร้างขนาดใหญ่ที่อยู่ในตัวเมือง เขาซื้อเครื่องมือช่างที่จำเป็นต้องใช้ไปหลายชิ้นเพื่อให้สะดวกในการทำงาน ก่อนจะไปสั่งวัสดุก่อสร้างอีกหลายอย่าง แล้วให้ที่อยู่สำหรับการจัดส่งกับพนักงานของร้านวัสดุก่อสร้าง โดยเพียงฤดีได้แต่เดินตามดูเขาเลือกซื้อของอย่างเงียบ ๆ เพราะตัวเองไม่ได้มีความรู้ด้านงานช่างเท่าใดนัก

หลังจากนั้นเขาจึงพาเธอไปแวะที่ธนาคารเพื่อกดเงิน และพาแวะซุปเปอร์มาร์เก็ต เพื่อซื้อของกินในแบบที่ตัวเองชอบไปตุนไว้ไม่ว่าจะเป็น ชา กาแฟ เครื่องปรุงสำหรับทำอาหารยี่ห้อที่เคยใช้ โดยที่หญิงสาวใช้เงินที่กดมาจากตู้เอทีเอ็มจ่ายให้ และจำว่าเขาซื้ออะไรบ้าง ต่อไปเธอจะได้ซื้อของที่เขาชอบไว้ให้

เขาแวะร้านขายเครื่องใช้ไฟฟ้าในตัวอำเภอ ซื้อตู้เย็นหลังใหญ่เพิ่มอีกหนึ่งหลังกับเครื่องซักผ้าแบบอัตโนมัติ เพราะไม่อยากให้เธอต้องทำงานบ้านหนักนัก

ก่อนจะพาหญิงสาวแวะที่ตลาดสดเพื่อซื้อของสดที่ตลาด เพราะถ้าเป็นของทะเลจะสดกว่าซื้อในซุปเปอร์มาร์เก็ต เนื่องจากอยู่ไม่ไกลจากทะเลเท่าใดนัก เธอเดินเลือกซื้อของโดยมีเขาช่วยเลือก

“พี่คีรินเอาเนื้อหมูไหมคะ” เธอถามเมื่อเดินผ่านร้านขายหมู

“เอาสิ เอาหมูเนื้อสันไปสักสองสามกิโลด้วยก็ดี จะได้ทำสเต็ก เราจะได้ไม่ต้องออกมาบ่อย เอาหมูสับไปด้วย จะได้ไม่ต้องสับหมูให้เมื่อย แล้วก็เอาไก่ ปลา กุ้ง ปลาหมึกด้วย ส่วนเราน่ะ อยากกินอะไรก็ซื้อไป กินด้วยกันกับพี่นี่แหละ ไม่ต้องซื้อแยก” เขาบอก โดยแทนชื่อหญิงสาวด้วยคำว่า ‘เรา’ เหมือนกับเรียกเด็กที่อายุน้อยกว่า ด้วยยังไม่คุ้นเคยนัก

เธอได้แต่ทำตามที่เขาบอก เพราะเงินในบัญชีที่เขาบอกว่าเก็บไว้ซื้ออาหารมีอยู่หมื่นกว่าบาท น่าจะพอใช้สำหรับหนึ่งเดือน

หลังจากนั้นก็ซื้อผักสดและของแห้งอีกเล็กน้อย ก่อนจะขนไปขึ้นรถกระบะสีดำ ซึ่งเป็นรถที่เขาซื้อไว้เพื่อขนของใช้ในกองถ่าย ส่วนรถ SUV คันหรูที่เพิ่งซื้อไว้นิราเอาไปใช้ เพราะเขาตั้งใจจะซื้อให้เธอเป็นของขวัญวันเกิดปีล่าสุด

จึงได้ซื้อเป็นเงินสดในชื่อของเธอ โดยการนำรถคันเก่าของเขาไปขายแล้วเพิ่มเงินอีกหลักล้านเพื่อซื้อรุ่นที่เธอชอบ

แล้วเขาก็ดาวน์รถกระบะคันนี้เอาไว้ใช้เพื่อขนของไปกองถ่ายและใช้ส่วนตัวในกรณีที่ไม่ได้เดินทางไปพร้อมกับเธอ ซึ่งตอนนี้ก็ยังผ่อนไม่หมด

“ดูเหมือนฝนจะตกอีกแล้วนะคะพี่คีริน” เสียงของเพียงฤดีที่ดังขึ้นกับท่าทางมองท้องฟ้าที่มีเมฆครึ้ม ทำให้ความคิดเรื่องที่ผ่านมาหายไป เขาเงยหน้ามองฟ้าตามเธอก่อนจะว่า

“ที่นี่เป็นเมืองที่มีฝนตกทั้งปี แต่ช่วงนี้ไม่ใช่ฤดูมรสุม จะตกแค่ช่วงบ่าย ๆ บางทีก็ตอนค่ำ ๆ ไม่หนักมากนักหรอก” เขาว่า ก่อนจะเปิดประตูรถด้านหลัง ไปหยิบผ้าใบที่วางไว้ใต้เบาะมาคลี่คลุมของหลังรถ ก่อนจะรีบขับรถกลับบ้านซึ่งมีฝนโปรยลงมาเปาะแปะ จนกระทั่งตกหนักเพียงไม่กี่นาทีก็หยุดตก