บทที่ 5 เปลี่ยนหลังคาใหม่ 70%

“ค่ะ งั้นพี่คีรินก็รีบกินสิคะ” หญิงสาวว่าแล้วก็รีบตักอาหารกินอย่างรีบร้อน ราวกับกลัวว่าหากช้าแล้วเขาจะไม่พาไป

“ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้ เราน่ะ ค่อย ๆ กินเดี๋ยวก็สำลักหรอก” เขาว่า พลางอมยิ้มอย่างนึกขันเมื่อเห็นท่าทางเหมือนเด็ก ๆ นั้น จนอดนึกถามในใจไม่ได้ว่า นภาธรเอาเด็กมาให้เขาเลี้ยงหรืออย่างไรกัน ก่อนจะก้มลงรับประทานอาหารตรงหน้าต่อจนหมดจาน

“ตักข้าวให้พี่อีกจาน” เขายื่นจานเปล่าให้คนตรงหน้า เพียงฤดีรับแล้วตักให้อย่างรู้สึกประหลาดใจ

“พี่คีรินหิวหรือคะ”

“พี่ไม่ได้กินผัดเผ็ดแบบใต้มานานแล้ว เราเก่งนะมาอยู่ใต้ไม่กี่วันก็ทำอาหารใต้เป็นแล้ว” เขาว่า

“เอ่อ ฤดีก็แค่ซื้อพริกแกงคั่วใต้มาลองทำดูค่ะ ไม่ได้ยากอะไรเลย พี่คีรินชอบอาหารแบบนี้หรือคะ ฤดีก็นึกว่าพี่คีรินชอบอาหารแบบฝรั่งซะอีก” เธอว่า เพราะเห็นซื้อหมูเนื้อสันมาให้เธอทำสเต็ก แล้วซื้อไส้กรอกประเภทต่าง ๆ มาอีกหลายถุง ไหนจะซอสหลากหลายชนิด มายองเนสและน้ำสลัดอีกหลายขวด

“พี่เป็นคนใต้ ก็ต้องชอบอาหารใต้สิ มันถูกปากกว่าอาหารฝรั่ง พอได้กินแล้วเจริญอาหาร” เขาว่า ที่ผ่านมาเขากินอาหารแบบคนในเมืองมานาน จนจำแทบไม่ได้ว่าไม่ได้กินอาหารพื้นบ้านแบบนี้มานานแค่ไหนแล้ว เพราะนิราไม่ชอบกินอาหารประเภทนี้ ส่วนเขาก็กินตามที่เธอชอบกิน จะได้ไม่ต้องขัดใจกัน

“งั้นต่อไปฤดีจะหัดทำอาหารใต้แล้วกันค่ะ” เธอว่า

“ก็แล้วแต่เราเถอะ ทำอะไรมาพี่ก็กินได้หมดแหละ พี่ไม่ซีเรียสเรื่องกินหรอก ขอแค่ได้กินอิ่มก็พอ แต่ถ้ารสชาติถูกปากก็จะกินได้มากหน่อย เหมือนกับวันนี้ที่ผัดเผ็ดอร่อยก็เลยกินมากหน่อย” เขาว่าพลางตักผัดเผ็ดใส่จานแล้วกินต่อ ส่วนคนทำนั้นยิ้มกว้างจนแก้มแทบฉีก

เพราะเธอทำกับข้าวให้คนที่บ้านกินมาหลายปี แต่แทบไม่เคยได้รับคำชมแบบนี้เลย เหมือนต้องทำไปตามหน้าที่ ที่ทุกคนตื่นมาก็ต้องมีข้าวกิน มีเพียงนภดลที่คอยชมอยู่บ้างเมื่อได้กินของแบบที่ตนเองชอบ ส่วนพี่ชายกับมารดานั้นถ้าอร่อยก็คือกินเงียบ ๆ เหมือนกับว่าการทำอาหารให้อร่อยเป็นหน้าที่ของเธอ แต่ถ้ารสชาติไม่ถูกปากขึ้นมาจะบ่นไม่หยุดหย่อนเลยทีเดียว

เพียงฤดีเดินตามคีรินเข้าไปในสวน เธอตื่นเต้นคอยถามเขาตลอดทางว่าต้นนั้นคืออะไร ต้นนี้คืออะไร แล้วเขาก็จะเล่าเรื่องต้นไม้แต่ละต้นให้เธอฟังว่ามันมาจากไหน ใครให้มา และใครเป็นคนปลูก

“ต้นนี้เป็นลองกองได้พันธุ์มาจากเกาะสมุย เพื่อนปู่เป็นคนเอามาฝาก แล้วปู่ใช้ให้พี่เอามาปลูกอีกที ตอนพี่ไปกรุงเทพฯ มันยังไม่ออกลูกเลย ตอนนี้ดูสิลูกเต็มต้น ถ้าสุกเราคงกินกันไม่ไหวแน่” เขาเงยหน้าขึ้นไปมอง แล้วเพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่า ตอนนี้เข้าสู่ช่วงฤดูผลไม้แล้ว เมื่อเห็นลองกองช่อใหญ่สีเขียวเต็มต้น

ซึ่งอีกไม่กี่วันลองกองราวสิบกว่าต้นก็คงสุก ที่ผ่านมาคงสุกคาต้นจนร่วงทิ้งมาหลายปีแล้วแน่ ๆ หรืออย่างมากบิดาก็คงเข้ามาเก็บไปกิน เพราะท่านคงไม่มีเวลาเอาไปขาย เนื่องจากมีงานในสวนแปลงใหม่ให้ทำมากมาย

“งั้นฤดีเอาไปช่วยขายตลาดนัดไหมคะ หรือว่าเราจะขายออนไลน์” เธอหันไปถามเขา

“กล้าไปนั่งขายตลาดนัดด้วยหรือเราน่ะ ส่วนเรื่องส่งออนไลน์ก็ต้องคิดให้ดีว่าจะส่งวิธีไหน เพราะลองกองเสียเร็ว บางทีส่งออนไลน์อาจจะช้ำง่าย แล้วก็เน่าเสียระหว่างขนส่งได้” เขาว่า

“ทำไมฤดีจะไม่กล้าขายตลาดนัดล่ะคะ น่าสนุกออก แต่พี่คีรินต้องแบ่งเปอร์เซ็นต์ให้ฤดีด้วยนะคะ ฤดีจะเอาเงินไปทำบ้าน” เธอบอกเขาตามตรง

“เอาสิ เราจะเอาเท่าไหร่ก็เอาไป จะเอาอะไรที่นี่ไปขายก็เอาไป ให้มันขายให้ได้ก่อนเถอะ” ชายหนุ่มยิ้มขบขัน เขาไม่คิดว่าเธอจะไปนั่งขายตลาดนัดจริง ๆ ขณะที่อีกคนยิ้มตาพราวเห็นทุกสิ่งทุกอย่างเป็นเงินเป็นทองไปหมด

“ฤดีเอาสามสิบเปอร์เซ็นนะ” เธอชูสามนิ้วขึ้น

“อือ” เขาพยักหน้าราวกับคุยกับเด็ก ๆ ที่ไม่ได้จริงจังอะไรนัก เพราะหากเขาไม่กลับมาของในสวนนี้ก็ถูกปล่อยทิ้ง

บิดาจะให้คนมาถางหญ้าให้บ้างปีละครั้งสองครั้งเพื่อไม่ให้รกจนกลายเป็นป่า แต่ให้ลานปาล์มมาแทงปาล์มให้เป็นประจำเดือนละสองครั้ง แล้วโอนเงินเข้าบัญชีให้เขา ผลผลิตในสวนที่ไม่ใช่พืชเศรษฐกิจที่มีที่รับซื้ออย่างจริงจังก็ปล่อยทิ้ง ไม่ได้สร้างรายได้ให้มากนัก

ส่วนมะพร้าวก็หล่นเกลื่อนกลาดให้คนแถวนี้ได้เข้ามาเก็บไปกิน นาน ๆ บิดาจะเรียกรถพ่อค้าที่รับซื้อมะพร้าวเอาลิงมาปีนเก็บขายให้สักที ซึ่งเขาก็ไม่ได้สนใจเงินจำนวนเล็กน้อยนั้นนัก เนื่องจากงานที่เขาทำส่วนใหญ่ก็ได้เงินก้อนใหญ่เข้ามา จึงบอกให้ท่านเก็บเงินไว้สำหรับให้คนมาตัดหญ้าหรือใช้จ่ายส่วนตัวไปบ้าง แต่ท่านก็ยังให้พี่ชายช่วยโอนส่วนที่เหลือไปให้อยู่เรื่อย ๆ

“โอ้โห นั่น ๆ มีทุเรียนด้วยค่ะพี่คีริน กำลังออกลูกด้วย พี่คีรินนี่ร้วยรวยนะคะ มีทุเรียนด้วย ตอนนี้ทุเรียนแพ้งแพง ฤดีอยากกินยังไม่กล้าซื้อเลยค่ะ” เธอชี้ไปยังแปลงทุเรียน

“เดี๋ยวทุเรียนสุกก็คงได้กินจนร้องว่ากินไม่ไหวแล้ว” เขาว่า

“พี่คีรินจะให้ฤดีกินจริง ๆ หรือคะ” เธอทำตาโต

“อ้าว ก็เราอยู่กับพี่ พี่จะไม่ให้เรากินได้ยังไง ถามอะไรตลกอีกแล้ว” 

“ก็ทุเรียนแพงขนาดนี้ เขาก็เอาไปขายกันสิคะ ใครเขาจะเอามาให้กินกันง่าย ๆ ล่ะ” เธอว่า เพราะราคาทุเรียนที่แพงราวกับทองคำ แถมมีเท่าไรก็ขายหมด แล้วยังมีคนแย่งกันซื้ออีก เธอจึงนึกว่าเขาจะหวง

“พี่ให้เรากินให้อิ่มก่อนแล้วค่อยเอาไปขาย โอเคมั้ย” เขาเอามือตบหัวเธอเบา ๆ อย่างเอ็นดู เห็นรอยยิ้มแป้นออกมาจากคนตรงหน้า ก็ทำให้เขายิ้มออกมาได้เหมือนกัน

“งั้นไปดูฝั่งโน้นดีกว่า ว่ามังคุดออกลูกหรือเปล่า พี่ว่าน่าจะออกบ้างแล้วเหมือนกัน”

“ว้าว มีมังคุดด้วย ไปค่ะ ฤดียังไม่เคยเห็นต้นมังคุดเลย” เธอยิ้มสดใสแล้วรีบเดินนำไป ขณะที่อีกคนก็รู้สึกไม่ต่างจากพาเด็กมาเดินเที่ยวสวนสนุก

“ทางนี้” เขาเรียก เมื่อเห็นคนตื่นเต้นรีบเดินไม่รอเจ้าของสวน