บทที่ 6 แม่ค้ามือใหม่ 30%

๖

แม่ค้ามือใหม่

เสียงเอะอะดังอยู่ข้างบ้านขณะที่เพียงฤดีกำลังทำอาหารเช้า เธอเดินออกไปดู เห็นว่าคีรินกำลังให้ชายสามคนตัดไม้ต้นใหญ่ข้างบ้าน ซึ่งเธอจำได้ว่าเป็นต้นที่เขาเรียกว่ากระถินเทพา

“ตัดทำไมหรือคะพี่คีริน” เธอเห็นว่ามันอยู่ข้างบ้านก็ร่มรื่นดี และไม้ที่เขาบอกว่าจะตัดเพื่อนำมาสร้างบ้านก็อยู่ในสวนต่างหาก

“มันอยู่ใกล้บ้านเกินไป เดี๋ยวลมแรงกิ่งจะหักใส่หลังคาอีก ตัดไม้เอามาใช้ดีกว่า เพราะเราต้องใช้ไม้ในการปรับปรุงบ้านอีกเยอะ” เขาตอบ ขณะหันไปมองชายวัยกลางคนที่กำลังตัดต้นไม้อยู่

โดยมีเชือกโยงดึงต้นไม้ให้ล้มไปคนละฝั่งกับบ้าน คนเลื่อยไม้หนึ่งคน อีกสองคนยืนตะโกนโหวกเหวกเพื่อให้คนตัดรู้ว่าจะให้มันล้มไปยังตำแหน่งไหน เธอยืนดูด้วยความตื่นเต้น ลุ้นว่ามันจะล้มทับบ้านไหม แล้วก็ถอนใจอย่างโล่งอก เมื่อมันล้มครืนลงไปอีกฝั่งหนึ่ง ซึ่งมีหญ้าขึ้นสูง ตรงตามตำแหน่งที่ต้องการพอดี

“โห เขาเก่งจังเลยนะคะ บังคับได้ด้วยว่าจะให้มันล้มไปทางไหน”

“พวกเขาตัดไม้จนชำนาญแล้ว พี่ก็เคยตัดนะ ตอนอยู่กับคุณปู่ แต่ไม่ได้ทำมานาน กลัวจะล้มทับบ้านเอา เลยต้องให้พวกเขามาช่วย เดี๋ยวพี่ไปบอกเขาก่อนว่าจะให้ตัดไม้แบบไหน” เขาบอก

“ค่ะ งั้นฤดีไปทำกับข้าวต่อก่อนนะคะ อ้อ วันนี้ฤดีจะไปเก็บเงาะไปขายที่บ้านน้าเล็กนะคะพี่คีริน เมื่อวานน้าเล็กบอกว่าวันนี้มีนักท่องเที่ยวมาล่องแพเยอะ ถ้าเรามีของในสวนให้เอาไปวางขายได้ค่ะ”

“อือ ก็ตามใจเราเถอะ เราไปเก็บไว้ก่อนก็แล้วกัน ถ้าขนกลับไม่ไหวก็มาบอก เดี๋ยวพี่จะไปช่วยขน” เขาพอจะรู้จากนภาธรมาบ้างว่า ตอนนี้เพียงฤดีไม่ค่อยมีเงินมากนัก เงินเก็บที่มีก็เอาไปจ่ายค่าที่ดินหมดแล้ว ไหนยังต้องส่งแม่ส่งน้องเรียนอีก คงอยากหารายได้ จึงไม่ขัดขวางหากเธอจะเอาของในสวนไปขาย เพราะถ้าเก็บไว้เขาก็คงไม่ได้เอาไปขาย เนื่องจากยังยุ่ง ๆ กับการปรับปรุงบ้านให้อยู่ได้สบายก่อน

“ค่ะ แต่เดี๋ยวฤดีเอารถเข็นไปได้ไหมคะ” หญิงสาวตอบแล้วหันไปมองรถเข็นที่เขาซื้อมาใช้สำหรับจะขนของ

“ได้ เอาไปสิ” เธอยิ้มดีใจแล้วรีบกลับไปทำกับข้าว ก่อนจะเอามาตั้งโต๊ะด้านนอกเช่นเคย หญิงสาวออกมาก็เห็นคนกำลังเลื่อยไม้ตัดเป็นท่อน ๆ ตามขนาดที่เขาต้องการ

“พี่คีรินคะ กินข้าวก่อนค่ะ” เขาเดินมานั่งกินข้าวหน้าบ้าน โดยปล่อยให้คนงานเลื่อยไม้ทำหน้าที่ของตัวเองต่อไป

เมื่อกินข้าวอิ่มต่างก็แยกกันไปทำงาน โดยที่เพียงฤดีเอากระสอบใบใหญ่ซึ่งได้จากการที่คีรินซื้อวัสดุก่อสร้างแล้วเขาใส่ของมาให้เอาไปใส่เงาะ ส่วนคีรินก็เดินนำช่างเลื่อยไม้ไปยังต้นกระถินเทพาอีกต้นที่อยู่หลังบ้าน ด้วยเป็นที่แปลงใหญ่ บริเวณบ้านไม่ติดกับใคร จึงเป็นการง่ายที่จะโค่นไม้ต้นใหญ่ให้ล้มไปในทิศทางที่ต้องการได้สะดวก

เพียงไม่นานเพียงฤดีก็เก็บเงาะใส่กระสอบแล้วลากมากับรถเข็น ท่าทางทุลักทุเลนั้นเขาอดส่ายหน้าอย่างเอ็นดูไม่ได้ เมื่อเห็นท่าทางเหนื่อยหอบของคนที่ไม่ค่อยได้ทำงานหนักมากนัก ต้องไปสอยเงาะ เก็บเงาะแล้วก็ต้องขนกลับมาในระยะทางที่ไม่ได้ไกล้เลย

“ได้กี่กิโลก็ไม่รู้ค่ะ น้าเล็กบอกว่าให้เอาไปชั่งทำกิโลที่บ้านน้าเล็กก็ได้ อันนี้เราเก็บไว้กินเนอะ” เธอว่าพลางหยิบเงาะช่อใหญ่หลายช่อวางไว้บนโต๊ะ ก่อนจะใช้แขนปาดเหงื่อบนใบหน้า

“เราไปอาบน้ำแต่งตัวเถอะ มอมแมมหมดแล้ว เดี๋ยวพี่ขับรถไปส่ง” เขาว่าแล้วก็หยิบเงาะมากินหนึ่งลูก เพียงฤดีรีบเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนจะออกมาในชุดใหม่ ใส่เสื้อเชิ้ตตัวโคร่งสีฟ้าอ่อน กางเกงยีนส์สีเข้ม เธอแต่งหน้าอ่อน ๆ โทนสีชมพูดูสบายตา รวบผมเรียบร้อยและสวมหมวกแก็ป ท่าทางกระฉับกระเฉง พร้อมเป็นแม่ค้าอย่างเต็มที่

“ไปเถอะ พี่เอาเงาะขึ้นรถให้แล้ว” เขาว่าแล้วก็ขับรถไปส่งที่บ้านของเล็กกับนิด เมื่อไปถึงก็เห็นว่าเล็กกับนิดกำลังเตรียมรับลูกค้า เมื่อเห็นเขาจอดรถและบอกว่าเพียงฤดีจะเอาเงาะมาขาย ทั้งสองก็รีบกุลีกุจอเอาโต๊ะมาวางให้ขายของ ซึ่งก็มีคุณลุงคุณป้าสี่ห้าคนก็มาจัดโต๊ะเอาผลไม้ในสวนมาขายเช่นกัน ไม่ว่าจะเป็นกล้วย ทุเรียน มังคุด ลองกอง ซึ่งแล้วแต่ว่าผลไม้สวนตนมีอะไรสุกก็เอามาขาย

นิดหยิบเงาะไปชิมหนึ่งลูกแล้วบอกว่า

“หวานดีโลเท่าไหร่เนี่ย ที่บ้านน้ายังไม่สุกเลย เดี๋ยวจะอุดหนุน” ชายวัยกลางคนถาม เพียงฤดีหันไปยังคีรินราวกับจะถามว่าราคาเท่าไร

“เอ่อ ผมก็ไม่ทราบครับน้านิด ว่าช่วงนี้เขาขายกันราคาโลละเท่าไร ขานี้น่ะคิดจะขายอย่างเดียวเลย ผมก็นึกว่าเขารู้ราคาแล้ว เห็นรีบไปเก็บแต่เช้า” ตอบพลางหันมองคนตัวเล็กที่คิดจะขายของแต่ไม่รู้ว่าจะขายเท่าไร

“วันก่อนน้าเห็นที่ตลาดเขาขายกันโลละสี่สิบ สามโลร้อย งั้นขายแบบนี้ไปก่อนดีไหม ถ้ารู้ราคาค่อยว่าอีกที” นิดถาม

“ครับ แบบนั้นก็ได้ครับ แต่น้านิดไม่ต้องซื้อหรอกครับ เอาไปกินเลยครับ ที่บ้านผมมีอีกตั้งเยอะ” เขารีบหยิบให้อีกฝ่าย

“ไม่ได้สิ เดี๋ยวน้าประเดิมให้ก่อนสักสามโลก็แล้วกัน เอาฤกษ์เอาชัย จะได้เฮง ๆ” ว่าแล้วนิดก็ล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบเงินมาให้ แม่ค้าสาวยิ้มแป้นรับเงินมาด้วยความดีใจ ก่อนจะหยิบเงาะออกมากองไว้แล้วทำหน้าเจื่อน