เจย์รู้สึกเหมือนเขาจะเป็นบ้า เขาไม่มีเหตุผลเลยที่จะต้องยอมปล่อยเด็กน่ารักอย่างร็อบบี้น้อยไป 'ไม่ ฉันต้องหาทางฉกตัวร็อบบี้น้อยมาวันพรุ่งนี้'เช้าวันต่อมา เจย์เดินไปที่ห้องครัวเตรียมอาหารเช้า เขาทำมันให้พอกับคนสามคน เจนสันดูจานที่เพิ่มเข้ามาก่อนจะตวัดสายตาไปที่ขอบดำ ๆ ใต้ดวงตากลมโตเหมือนลูกพีชอันน่าดึงดูดของพ่อเขา เขาถอนหายใจออกมา"ลูกถอนหายใจทำไม?" เจย์หั่นสเต็กอยู่ข้างหน้าเขา เขาถามโดยไม่ได้เงยหน้าไปมองเจนสันกล่าวอย่างเศร้าเสียใจ "คุณพ่อ เมื่อไหร่กันที่คุณพ่อทำตัวเหมือนคุณแม่ โดยการทำอาหารเช้ามากกว่าปกติ? มันเปลืองนะ"เจย์ตะลึง 'โรสมีนิสัยแบบนี้เหรอ? นี่เธอก็ทรมานเพราะสูญเสียใครไป?''ไม่ มันไม่เหมือนกัน''ฉันแค่ทำมันแค่วันเดียว ในขณะที่เธอประสบกับมันมาห้าปีแล้ว'ในตอนนั้นเอง หัวใจองเจย์ก็เกิดรอยกระเพื่อมเล็ก ๆ ขึ้นมา"เจนส์ บอกคุณพ่อ ลูกชอบร็อบบี้น้อยไหม?" เจย์มองไปที่จานอาหารที่เพิ่มเข้ามาแล้วถามเจนสันพยักหน้าพร้อมกับรอยยิ้มเล็ก ๆ ที่ผุดขึ้นท่ามกลางท่าทางอันเย็นชาของเขา "ชอบ""ลูกคิดว่าเขาเป็นยังไง?" เจย์สงสัย ตั้งแต่ที่เจนสันเกิด เจนสันมักจะทำตัวเหมือนเขาแข็งแกร่งที่สุดใน
เจย์ส่งข้อความให้โรส เขาชวนเธอไปคาเฟ่โรสดูข้อความแกมคำสั่งที่กล่าวว่า 'เราต้องคุยเรื่องสิทธิ์การเลี้ยงดูร็อบบี้น้อย ไม่งั้น ฉันจะใช้วิธีอื่น'โรสถอนหายใจอย่างแรง เธอควรแกล้งทำเป็นไม่เห็นข้อความดีไหม?อาจเป็นเพราะโรสตอบข้อความของเขาช้า เจย์จึงโทรหาเธอแทนโรสลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะรับสายอย่างไม่ยินยอมนักเสียงเย็นยะเยือกของเจย์ดังมาตามสาย "โรส ลอยล์ ทำไมเธอไม่ตอบข้อความฉัน? การหลบฉันไม่ใช่วิธีแก้ปัญหานะ"โรสสวนกลับ "ฉันไม่ได้หลบ ฉันแค่ไม่รู้ว่าต้องตอบนายยังไง"เจย์ตะลึงกับคำตอบนั้น แต่ก็แค่เสี้ยงวินาทีเท่านั้นเขาตำหนิ "ถ้าเธอรู้ว่าเรื่องนี้จะเกิดขึ้น เธอจะทำมันทำไมตั้งแต่แรก?"โรสสั่นเล็กน้อย ประโยคที่เขาพูดถึงทำให้เธอนึกไปถึงตอนที่เธอมีเซ็กส์กับเขาโดยที่เขาไม่ยินยอมท่าทางของโรสดูน่าเกลียดและอับอาย เธอรู้สึกโชคดีที่เขาไม่เห็นท่าทางของเธอตอนนี้ ดังนั้นเธอจึงผ่อนคลายลงเล็กน้อย "โอเค ถ้าอย่างนั้นเจอกันสิบโมง" ในที่สุดเธอก็ต้องจำใจยอมเจย์วางสายในอีกด้านหนึ่ง โรสทรุดลงกับพื้น การถูกดูหมิ่นจากเจย์ที่พยายามตัดความสัมพันธ์จากเธอนั้นไม่ได้สร้างความรู้สึกอะไรให้เธอ ยังไงก็ตาม เธอ
เจย์กล่าวด้วยใบหน้านิ่ง "โรส มอบสิทธิ์การเลี้ยงดูร็อบบี้น้อยให้ฉัน แล้วฉันจะยินยอมมอบสิทธิ์การเยี่ยมบุตรให้ในห้าปีแรก"โรสเบิกตากว้างด้วยความไม่เชื่อ 'นี่มันไร้สาระที่สุด ไม่ใช่แค่เขาอยากเอาสิทธิ์การเลี้ยงดูร็อบบี้น้อยไปจากเรา เขายังจะเอาสิทธิ์การเยี่ยมบุตรไปในอนาคตอีก!'ถ้าเรื่องนี้รับได้ ก็คงไม่มีเรื่องใดในโลกนี้ที่รับไม่ได้อีกแล้ว!โรสยืนขึ้นด้วยมือที่กำแล้วยันตัวจากโต๊ะ ตัวของเธอโน้มไปข้างหน้า เธอเน้นทุกคำพูดของเธอลอดไรฟันออกมา "ฝัน ไป เถอะ"การท้าทายในดวงตาของเธอแหลมคมมากเจย์ยังคงความสุขุมไว้อย่างดี เขาคือสุดยอดราชันย์แห่งโลกธุรกิจ เขามีประสบการณ์การเจรจาธุรกิจและพบนักเจรจามามากมาย เขาคิดว่าภรรยาติดบ้านชั้นต่ำแบบโรส ลอยล์ นั้นไม่ใช่คู่มือเขา"บอกราคามา เธอต้องการเท่าไหร่ถึงจะยอมมอบสิทธิ์การเลี้ยงดูร็อบบี้น้อย" เจย์กล่าวอย่างสบายใจโรสรู้สึกว่าเธอกำลังโดนดูถูก เธอโกรธแทบคลั่งจนอวัยวะภายในของเธอจะเด้งออกมาด้วยความโกรธด้วยซ้ำ เธอจ้องไปที่เจย์แล้วกล่าว "ท่านอาเรสผู้สูงส่ง นายคงคิดสินะว่าเงินของนายจะสามารถลบล้างความรักที่ฉันมีต่อร็อบบี้น้อย แล้วทำให้นายได้สิทธิ์การเลี้ยงดูเขาไป
เธอคิดผิดเขาเกลียดเธอมาก เขาเกลียดเบื้องหลังของเธอ และเขาก็ดูถูกที่เธอนั้นไม่รู้ตัวว่าสถานะของเธอมันต่ำต้อยขนาดไหนในท้ายที่สุด เธอก็ถูกกำหนดให้กลายเป็นเรื่องตลกในหัวใจของเขาในตอนที่เธอเข้าหาเขาโรสลุกจากบันไดแล้วเดินต่อไปตามถนนที่วุ่นวายของเมืองหลังจากเดินเป็นเวลานาน หัวใจของเธอก็เริ่มสงบลงความดื้อรั้นยังคงเดือดอยู่ในจิตวิญญาณของเธอ เธอไม่ยอมรับความพ่ายแพ้ เหตุผลที่เจย์ดูถูกเธอก็เพราะเธอไม่มีงานที่ดีและ ความมั่นคงทางการเงินความมั่นคงทางการเงินนั้นเป็นตัวกำหนดในการปีนขึ้นสู่บันไดของสังคม เธอตัดสินใจจะเรียกคืนศักดิ์ศรีของเธอคืนมา เธอจะทำมันโดยการสร้างจักรวรรดิธุรกิจของเธอเองขึ้นมาโรสคิดเรื่องการทำธุรกิจไปไกลมาก!ก่อนหน้านั้นเธอต้องการซ่อนด้านแหลมคมของเธอเพื่อประโยชน์ของเจย์ เธอต้องการทำตัวอ่อนน้อมที่ คฤหาสน์ โฮไรซอน คอลเลอร์ และเป็นภรรยาที่เชื่อฟังเพื่อที่จะสนับสนุนเขาจากเบื้องหลังอย่างไรก็ตาม เธอกลับไม่ได้รับการชื่นชม ตรงกันข้าม เขากลับดูถูกเธอยิ่งกว่าเดิมในที่สุดโรสก็หลุดออกมาจากการเพ้อฝัน เธอซ่อนเขี้ยวเล็บของเธอเพื่อเขา และสูญเสียความทะเยอทะยาน ซึ่งเป็นสินทรัพย์ทางปั
โรสนั้นมีภูมิต้านทานต่อทัศนคติอันไร้หัวใจของพ่อเธอมานานแล้ว เธอเลิกคิ้วขึ้นแล้วตอบอย่างเย็นชา "ถ้าคุณอยากให้หนูตายข้างนอกนั่น หนูสัญญากับคุณได้เลยว่าหนูจะไม่มาเสนอหน้าให้คุณเห็นอีก""ฮึ่ม แกจะตายยังไงก็เรื่องของแก แต่แกต้องช่วยลอยล์ เอ็นเตอร์ไพรส์ ให้ผ่านวิกฤตไปได้ก่อน" รอยอันกล่าวอย่างหน้าไม่อายโรสเย้ยหยัน "มีเหตุผลอะไรทำไมหนูต้องช่วยลอยล์ เอ็นเตอร์ไพรส์? หลายปีมานี้ คุณไม่เคยสนใจว่าหนูจะเป็นหรือตายด้วยซ้ำ ตอนที่คุณยังร่ำรวย คุณก็ไม่เคยคิดถึงหนูสักครั้ง มาตอนนี้คุณจนปัญญา หนูก็เกิดไปโผล่ในหัวคุณขึ้นมาทันที หนูถามหน่อย คุณไปเอาความกล้าที่ไหนมาโยนหนี้ก้อนโตขนาดนี้มาให้หนู?"แม่เลี้ยงของโรสเดินมาแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงดูถูก "โรส ลอยล์ อย่ามาทำตัวสูงส่งกว่าพวกฉัน แกกล้าพูดได้ยังไงว่าแกไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการล้มละลายของตระกูลลอยล์? แกรนด์เอเซียเป็นของสามีเก่าแก แกต้องไปล่วงเกินเขา เขาถึงได้ขยี้ธุรกิจของเรา ในเมื่อแกสร้างปัญหา มันก็ถูกแล้วที่แกจะต้องแก้มัน"โรสเข้าใจแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น เรื่องที่เกิดขึ้นมาจากการแก้แค้นของเจย์ อาเรส นั่นเองโรสมองรอยอัน ชายวัยกลางคนที่ไม่เคยแม้แต่ชายตาม
รอยอันแทบไม่เชื่อสิ่งที่เขาเพิ่งเห็น เขาไม่ดคยคิดว่าโรสจะสามารถเปลี่ยนไปเป็นคนละคนขนาดนี้ ในอดีต เธอจะทำแค่ร้องไห้เงียบ ๆ ไม่ว่าพวกเขาจะรังแกเธอยังไงอย่างไรก็ตาม วันนี้เธอไม่เพียงไม่แสดงความเคารพ แต่เธอยังกล้าทุบตีแม่เลี้ยงของเธออีกด้วย"โรส ลอยล์ นี่แกจะต่อต้านเหรอ?!" รอยอันหยิบเอกสารปึกหนึ่งขึ้นจากโต๊ะ หวังจะปามันใส่โรสโรสไม่ได้ขยับแม้แต่น้อย ดวงตากระหายเลือดของเธอจกจ้องไปที่รอยอัน "ถ้าคุณกล้าแตะต้องแม้แต่ปลายนิ้วของฉันในวันนี้ ฉันจะประกาศเรื่องนี้ออกไป แล้วตัดความสัมพันธ์ทุกอย่างกับตระกูลลอยล์ ฉันจะนั่งดูแกรนด์เอเซีย เข้าเทคโอเวอร์ ลอยล์ เอ็นเตอร์ไพรส์ ฉันจะรอดูว่าพวกคุณจะเปลี่ยนจากคนร่ำรวยงี่เง่ากลายเป็นขอทานยังไง ฉันจะได้เห็นพวกคุณทั้งหมดใช้ชีวิตต่ำต้อยเหมือนที่ฉันใช้มาตลอด..."เอกสารในมือของรอยอันร่วงลง เขาเคยชินกับชีวิตร่ำรวยและได้รับความเคารพจากคนหมู่มาก เขายอมตายดีกว่ายอมกลับไปใช้ชีวิตยากจน"โรส ฉันเป็นพ่อแกนะ นี่แกจะยืนดู ลอยล์ เอ็นเตอร์ไพรส์ ที่ฉันเพียรทำงานสร้างมาถูกทำลายไปแบบนี้เหรอ?"ริมฝีปากของโรสเผยอยิ้มขึ้น ในเมื่อตระกูลลอยล์อยากลากเธอจมโคลน เธอก็จะใช้ป้ายหลุมศ
โรสแสยะยิ้ม "นั่นแหละหนทางเดียว ถึงแมัเราจะเป็นคนตระกูลเดียวกัน เราก็ควรต้องสะสางปัญหาระหว่างเราให้ชัดเจน อีกอย่าง อย่ามาเรียกฉันว่าลูกนอกสมรส คุณเองรู้ดียิ่งกว่าใครว่ามันจริงหรือไม่จริง"แม่เลี้ยงของเธอเต็มไปด้วยความเคียดแค้น ดวงตาของเธอลุกเป็นไฟรอยอันกำลังระงับอารมณ์ของตัวเองจนใบหน้าเขาบิดเบี้ยวไปมา "แกจะยอมช่วยลอยล์ เอ็นเตอร์ไพรส์ ได้รึยัง?"โรสชะงักไปก่อนจะพูด "โอนกรรมสิทธิ์ของทั้งลอยล์ เอ็นเตอร์ไพรส์ เป็นชื่อของฉัน ในอนาคต พวกคุณทุกคนจะไม่มีสิทธิ์แตะต้องอะไรกับบริษัทไม่ว่ามันจะได้กำไรหรือขาดทุน ดีลไหม?"รอยอันแข็งค้างไปเลย"โรส ลอยล์ นี่แกต้องการจะฮุบ ลอยล์ เอ็นเตอร์ไพรส์?" แม่เลี้ยงของเธอกล่าวลอดไรฟันโรสกล่าว "นั่นไม่ใช่สิ่งที่พวกคุณต้องการเหรอ? ให้ฉันแบกภาระหนี้สินทั้งหมด? พวกคุณก็รู้นี่ว่าการที่ฉันฮุบ ลอยล์ เอ็นเตอร์ไพรส์ ไปในเวลานี้เป็นการเดินหมากที่อันตรายและอาจจจบไม่สวยนัก มันก็แล้วแต่คุณแล้วว่าจะรับข้อเสนอฉันไหม""ฮ่าฮ่า" เสียงหัวเราะที่มีความเยาะเย้ยอยู่ดังมาจากชั้นบนเธอคือน้องสาวต่างแม่ของเธอ ซิดนีย์ ลอยล์ เธอยืนอยู่ที่ราวบันได จ้องมองลงมาที่โรส เธอสวมชุดนอนสีแ
เจย์เปลี่ยนความแค้นระหว่างเขากับโรส ให้กลายเป็นการลงโทษจาก แกรนด์ เอเซีย ต่อลอยล์ เอ็นเตอร์ไพรส์ แทน ซึ่งมันทำให้โรสโกรธมากเธออาจจะเกลียดรอยอันมากก็จริง แต่พนักงานของ ลอยล์ เอ็นเตอร์ไพรส์ นั้นไม่รู้เรื่อง คนมากมายกำลังจะตกงานถ้าหาก ลอยล์ เอ็นเตอร์ไพรส์ ต้องล้มละลายไปจริง ๆโรสเป็นคนใจดีโดยธรรมขาติ และไม่อยากจะสร้างกรรมไม่ดีนัก ดังนั้นเธอจึงไปที่แกรนด์ เอเซีย เพื่อพูดกับเจย์ เธอไม่คิดว่าจะพบกับน้องสาวต่างแม่เข้า ซิดนีย์ ผู้ซึ่งกำลังจะออกไปซิดนีย์มองที่ชุดถูก ๆ ของพี่สาวต่างแม่ของเธอ เธอยอมรับว่าโรสนั้นน่าดึงดูดในบางมุม แต่การใส่เสื้อผ้าราคาไม่กี่ร้อยหยวนมาที่แกรนด์เอเซีย ที่ตั้งอยู่ในพื้นที่ระดับสูง โรสเหมือนบ้านนอกเข้ากรุง—ช่างน่าอับอาย"หล่อนมาทำอะไรที่นี่?" ซิดนีย์กอดอกพร้อมท่าทางที่ดูถูกโรสโรสเดาเหตุผลที่ซิดนีย์ปรากฏตัวที่ แกรนด์ เอเซีย ออก ดังนั้นเธอจึงเข้าหาซิดนีย์แล้วถามอย่างเป็นกันเอง "แล้วสรุปว่าเขายอมปล่อย ลอยล์ เอ็นเตอร์ไพรส์รึเปล่าล่ะ?"ใบหน้าของซิดนีย์เต็มไปด้วยความอับอาย เธอไม่กล้าแม้แต่จะมองตาของโรส โรสเล่นงานจุดสำคัฐที่สุดทันที ซึ่งมันเป็นความอับอายอย่างที่สุดขอ