เจนสันไม่อยากใส่ใจและไม่อยากยอมรับในสิ่งที่น้าของเขาพูด เขาเลยเลี่ยงเข้าไปในครัวเพื่อช่วยพ่อของเขาโจเซฟินรู้สึกว่ามันน่าเบื่อและไม่ได้น่าสนใจ เธอจึงจากไปอย่างรีบร้อน“พี่ชาย ฉันไปก่อนนะ แล้วอย่าลืมหาหมอให้มารักษาเจนสัน ดร.แซนเดอร์ แซคารี ที่ แกรนด์ เอเชีย ก็ไม่เลว” โจเซฟินจากไปหลังจากพูดจบเจย์แสดงออกอย่างสงบนิ่ง หมอที่น้องสาวของเขาแนะนำมานั้น มีความเชี่ยวชาญทางด้านจิตเวช ใจของเขารู้สึกต่อต้านเป็นอย่างมากที่จะให้เจนสันไปปรึกษากับหมอด้านจิตเวชเขารู้สึกว่าเจนสันนั้นเหมือนกับเขา พวกเขาเพียงแค่ต้องการความสงบสุข และต่อต้านสังคมเมื่อตอนที่เขายังเด็ก พอโตขึ้นได้รู้จักเพื่อนมากขึ้น มีได้กี่คนที่จะรู้จีกนิสัยของเขาอย่างแท้จริง ทุกอย่างมันจะเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นแต่ช่วงสองสามวันนี้เจนสันมักจะมีอารมณ์ที่สลับไปมาระหว่างกระตือรือร้น และดูสดใสพูดมากขึ้น กับอีกอารมณ์ที่นิ่งเงียบ สิ่งนี้ทำให้เจย์ตกใจ เขากลัวว่าความประมาทของเขาจะทำให้พลาดช่วงเวลาดี ๆ ที่จะรักษาเจนสันไปในมื้ออาหารค่ำ เจย์ตัดสินใจที่จะพูดคุยกับเจนสันอย่างตรงไปตรงมา“เจนสัน คุณพ่อจะให้ ดร.แซคารี มาลองตรวจพรุ่งนี้ ตกลงไหม?”ปฏ
หลังจากที่ ดร.แซคารี จากไปเจนสันก็วิ่งเข้าไปในห้องทำงาน เขาผลักประตูเปิดเข้าไปหาเจย์พร้อมกับเอามือกุมศีรษะเหมือนคนที่มีอาการเจ็บปวดอย่างร้ายแรง เจนสันนั้นมีคำตอบอยู่ในใจของเขา“เขาบอกว่าผมป่วยอย่างนั้นเหรอ?” เจนสันพูดขึ้นมาด้วยความโมโหเจย์เงยหน้ามองไปที่ใบหน้าลูกชายมี่หน้าตาดีของเขา ความกังวลปรากฎทั่วใบหน้าไม่สามารถปกปิดได้บางทีเขาคิดว่าเจนสันนั้นอาจจะสมบูรณ์แบบจนเกินไป จนสวรรค์ต้องการที่จะเล่นตลกกับเขา“เจนสัน… ดร.แซคารี บอกพ่อว่า อาการผิดปกติของลูกนั้นยังอยู่ในช่วงแรกเริ่ม ถ้าเรายินยอมที่จะรักษามันจะหายได้” เจย์ไม่ต้องการให้เจนสันรับรู้เรื่องที่โหดร้ายเช่นนี้ แต่เขาอยากให้เจนสันร่วมมือที่จะรักษามันไปกับเขา ดังนั้นเขาจึงต้องทำให้เจนสันยอมรับความจริง“รักษาชีวิตของผม ให้เหมือนต้นหญ้าที่กำลังถูกเหยียบย่ำ” เจนสันพูดด้วยความโกรธของมาจากปากของเขาเจย์จ้องมองใบหน้าที่แสดงอาการไม่พอใจของเจนสัน ทำให้ภายในใจของเขารู้สึกไม่ดี เรื่องที่เขาแบกรับไว้ในมือครั้งนี้เป็นเรื่องร้ายแรง เขาไม่สามารถโอนอ่อนตามความต้องการของเจนสันได้“คุณพ่อตัดสินใจแล้ว ลูกปฏิเสธหรือแสดงอาการต่อต้านมาก็ไร้ประโยชน์
โรสค้านเสียงอ่อน "คุณต่างหากที่จับผิดฉันก่อน"มันเป็นโชคดีที่เธอรู้ว่าเขาชอบรสแบบไหน เขาชอบให้กาแฟออกไปทางขม แต่เขาก็ยังขอกาแฟที่หวานเจ็ดสิบเปอร์เซ็นวันนี้ โรสจึงรู้ได้ว่าเขาต้องการหาเรื่องเธอโชคดีที่เธอนั้นมีสติและเผยไต๋ของเขาอย่างชาญฉลาด จึงหยุดปัญหาที่ไม่ทันตั้งตัวนี้ได้ทันเวลาเพียงแต่ เธอประเมินความต้องการในการแก้แค้นของเจย์ต่ำไปเจย์เปิดคอมพิวเตอร์ขึ้นแล้วสุ่มเปิดเว็บเพจของบริษัทภายใตเครือ แกรนด์ เอเซีย ขึ้น ใช้ทักษะอันสูงส่งด้านการแฮ็กของเขา ในการเสริมไฟล์วอลของเว็บ จากนั้นเขาก็มองไปที่โรสและเตรียมทำให้เธอติดกับดัก"โรส ลอยส์ ระบบกิเลนของ แกรนด์ เอเซีย ถูกเจาะโดยพวกแฮ็คเกอร์ เปิดคอมพิวเตอร์แล้วทำให้ระบบกิเลนกลับมาเป็นปกติให้เร็วที่สุด"โรสจ้องเจย์ด้วยดวงตาที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก เธอรู้สึกว่ามีอะไรแปลก ๆ กับงานนี้ แต่ในเมื่อเธอต้องเชื่อฟังคำสั่งของผู้อยู่เหนือกว่า เธอจึงทำได้แค่ยอมรับมันเธอเปิดคอมพิวเตอร์ หลังจากรอให้คอมพิวเตอร์เปิดระบบเสร็จ เสียงของเจย์ที่เหมือนวิญญาณร้ายก็ดังขึ้น "โรส วันเดียวพอใช่ไหม?"โรสนั้นเป็นอัจฉริยะแห่งวงการแฮ็คเกอร์มาตลอด เธอไม่เคยมีคู่ปรับที่
ในอีกด้านหนึ่ง เจย์แอบรู้สึกพอใจอย่างมากที่เขาสามารถดัดนิสัยของโรส แต่ในอีกด้านหนึ่งนั้น เขาได้รับสายจากครูของเจนสันที่ทำให้เขารู้สึกวุ่นวายใจในสาย ครูของเจนสันกล่าว "ในสองวันมานี้ การปฏิบัติตัวของเจนสันนั้นแปลกมาก เขามีความย้อนแย้งทางอารมณ์อย่างรุนแรง วันก่อน เขายังดูสดใสและเป็นเด็กร่าเริงน่ารัก แต่มาวันนี้ เขากลายเป็นเด็กน้อยผู้เงียบขรึม"เจย์เงียบลงหลังจากวางสาย ความย้อนแย้งในอารมณ์ของเจนสันนั้นชัดเจนมาก หากใครที่สนิทกับเขามาก่อนจะสัมผัสได้ถึงความเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ที่ชัดเจนมาก นี่มันเป็นผลสะท้อนจากความรุนแรงของโรคจิตเภชที่เจนสันเป็นรึเปล่า?ความสุขแบบเด็ก ๆ ของเจย์นั้นหายไปทันทีในคืนนั้น เป็นคืนนี้เงียบสงบแสงนีออนของเมืองสว่างหลากสีสัน แต่มันก็ไม่สามารถทำให้หัวใจที่ดำมืดทะมึนของเจย์สว่างได้เลย เขาขับ Rolls-Royce อย่างโดดเดี่ยวไปบนถนนหลากสี คิดถึงความรู้สึกในครั้งแรกที่เขาได้รับรู้ความเปลี่ยวเหงาและหมดหนทางในตอนนั้น เขาต้องการคนรักอยู่นิดหน่อยเขามาถึง แกรนด์ เอเซีย และรับยาของเจนสันตามใบสั่งยาที่ได้รับมาจากหมอก่อนจะกลับไปที่คฤหาสน์เจนสันนั่งอยู่ที่บันไดรอเขาอยู่ เมื่อ
เจย์คิดว่าความใจดีของเขานั้นเหมือนดาบสองคม แม้ว่าความใจดีของเขาจะปกป้องมโนภาพของแม่ในใจของเจนสัน แต่โรสใช้ความใจดีของเขาในการทำให้เจนสับสนเพื่อที่จะทำให้เขาเป็นของเธอ'ไร้ยางอาย!'เที่ยงคืนครึ่ง ในที่สุดโรสก็สามารถเจาะรหัสของแฮ็คเกอร์และทำให้เว็บของกิเลนทำงานได้ดังเดิมหัลงจากที่โรสปิดคอมพิวเตอร์ ปิดทั้งหน้าต่างและประตู ทุกอย่างพร้อมให้เธอกลับบ้านได้แล้ว เธอก็หยิบกระเป๋าของเธอบนโต๊ะคอมพิวเตอร์ขึ้น เตรียมจะกลับทันใดนั้น ประตูของห้องทำงานก็ถูกถีบเปิดออกจากด้านนอก กลางประตู แสงจากทางเดินส่องให้เห็นร่างสูงใหญ่ทันใดนั้น มือของร่างสูงก็กดเปิดไฟที่เคยมืดให้สว่างอีกครั้ง"ท่านอาเรส? คุณมาทำอะไรที่นี่?" โรสมองไปที่เจย์ เขาดูเย็นยะเยือกและสามารถทำให้ทุกคนที่เห็นเขากลัวได้เลย แม้ว่าเขาจะเป็นคนเย็นชาอยู่แล้ว แต่วันนี้เขากลับเย็นเป็นพิเศษ เย็นจนทำให้ทุกคนขนลุกได้เลยเข้าก้าวเข้ามาหาโรส ก้าวต่อก้าวด้วยขายาวของเขา ดวงตาของเขาแดงก่ำ หัวใจของโรสพลันเต้นระรัว ร่างกายของเธอถอยหลังไปอย่างไม่รู้ตัว"ท่านอาเรส!"หมัดของเจย์เหวี่ยงไปหาเธอ โรสกลัวมาก เธอปิดตาของเธอแน่น เธอไม่กล้ามองความรุนแรงของเขา
โรสทรุดลงกับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรงเธอลากร่างที่อ่อนล้าของเธอด้วยหัวใจที่เจ็บปวดกลับไปที่ชุมชนเจิดจรัสเด็กทั้งสองนั้นนอนหลับ และโรสก็นั่งกอดเข่าอยู่บนโซฟา เธอก้มหน้ากับเข่าแล้วร้องไห้อย่างเศร้าโศกเธอกังวลเกี่ยวกับเจนสัน!และเธอก็เห็นใจเจย์ด้วยเธอรู้สึกเหมือนเธอทำอะไรให้พวกเขาไม่ได้เลย และนั่นยิ่งทำให้เธอเศร้าและหมดหวังยิ่งกว่าเดิมร็อบบี้น้อยตื่นขึ้นหลังจากได้ยินเสียงสะอื้นเป็นระยะที่ดังออกมาจากห้องนั่งเล่น เขาสวมรองเท้าแตะแล้วเดินไปที่ห้องนั่งเล่น มือเล็กจิ๋วของเขากอดแม่ไว้อย่างอ่อนโยน "คุณแม่ เป็นอะไรไปครับ?"โรสมองขึ้นมา และร็อบบี้น้อยก็เห็นดวงตาของคุณแม่เขาที่แดง น้ำตานอง และบวม ทันทีที่เห็น หัวใจของเขาก็แหลกสลาย "คุณแม่ เจ้านายคุณแม่รังแกเหรอ?"ความโกรธผุดในดวงตาของร็อบบี้น้อย เขารู้ว่าการทำให้คุณแม่ไปทำงานบริษัทคุณพ่อ จะจบลงที่คุณพ่อรังแกคุณแม่ เขาเริ่มคิดแล้วว่าเขากับเจนสันไม่ควรทำให้คุณพ่อกับคุณแม่อยู่ด้วยกันโรสกอดร็อบบี้น้อย เธอกล่าวด้วยความเศร้าอย่างสุดแสน "ร็อบบี้น้อย คุณแม่เพิ่งเสียงานไป เจ้านายไล่แม่ออก"ร็อบบี้น้อยกล่าวด้วยความโกรธ "ไม่เป็นไรหรอกครับคุณแม่ ถ้
หัวใจของเจย์ที่แทบจะหลุดออกมาจากปากกลับเข้าไปที่เดิม "เธอรู้ว่าเจนสันอยู่ไหน?"โจเซฟินรู้สึกเหนือ เธออวด "ฉันรู้มาตลอดมาเด็กน้อยของนายมีความต้องการแอบแฝง นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันแอบจับตาดูเขาตอนเช้า เจ้าเด็กนี่แอบออกจากบ้านตอน 6 โมงเช้าตามที่ฉันคาดไว้ เขาเอากระเป๋าไปด้วย และขึ้นรถบัสสาย 989 มุ่งหน้าไป นอร์ทซิตี้เจย์รู้สึกกลัว ในสายตาเขา เจนสันเป็นเด็กน้อยที่จะไม่ออกไปไหนไกลหากไม่มีผู้ใหญ่ แล้วเขาไปไกลขนาดนั้นด้วยตัวเองได้อย่างไร?"เจย์ นั่นคือทั้งหมดที่ฉันจะบอก ฉันกำลังขับรถ ตามรถบัสไป ฉันจะโทรหาอีกครั้งหลัวจากเจออะไรเกี่ยวกับเขาอีก" โจเซฟินพูดจบก็วางสายลงก่อนที่เจย์จะได้ถามเธอว่าเจนสันอยู่ที่ไหน เขาปามือถือด้วยความหงุดหงิด สิ่งที่เขาทำได้ตอนนี้มีแค่รอให้โจเซฟินโทรมาเมื่อรถบัสสาย 989 ที่เจนสันนั่งมาใกล้ชุมชนเจิดจรัส เจนสันก็ลงจากรถโจเซฟินฉลาดขึ้นในครั้งนี้ เธอขับ BMW แบบออฟโรดมาแทน เธอจดอมันไว้ใกล้ที่จอดรถ และรีบตามเจนสันไปเจนสันก้มหัวและเดินไปข้างหน้า ไม่ได้สังเกตเลยว่ามีหมาป่าตัวใหญ่ตามเขาอยู่โจเซฟินคิดกับตัวเอง "เด็กนี่กำลังไปไหน?'เจย์กังวลเกี่ยวเจนสัน เขาจึงโทรหาโจเซฟิน
เธอรีบวิ่งเข้าไปในบ้านเพราะเธอไม่แน่ใจว่าร็อบบี้น้อยอยู่ที่บ้านรึเปล่านั่นเป็นเพราะบางครั้งร็อบบี้น้อยก็ออกไปเล่นนอกบ้านด้วยตัวเขาเอง เธอคิดว่ามันเป็นเพราะเธอคิดถึงเจนสันมากเกินไป เธอจึงจำร็อบบี้น้อยสลับกับเจนสันเมื่อเจนสันเห็นแม่ของเขาวิ่งไปหลังจากเห็นเขา น้ำตาที่หางตาของเขาก็ไหลออกมาอย่างไรก็ตาม โรสวิ่งออกมาอีกครั้ง และเธอก็กอดเขาแน่นในอ้อมแขนแทบจะในทันที"เจนส์ เป็นเธอจริง ๆ" เธอดีใจมากและตื่นเต้นด้วยเช่นกัน เธออุ้มเจนสันด้วยแขนข้างเดียวแล้วล็อคประตูด้วยมืออีกข้างพร้อมตะโกนบอกเด็กขี้เซาสองคนในห้อง"ร็อบบี้น้อย เซ็ตตี้ ออกมาเร็ว มาดูสิมาใครมา"ร็อบบี้น้อยและเซ็ตตี้รีบวิ่งออกมาพร้อมชุดนอน เมื่อเซ็ตตี้เห็นเจนสัน ดวงตาของเธอก็เบิกกว้าง "เขาดูเหมือนร็อบบี้น้อยเปี๊ยบเลย!"ร็อบบี้น้อยมองที่เจนสันแล้วยิ้มออกมาโรสนั้นตื่นเต้นยิ่งกว่าเด็ก ๆ ด้วยซ้ำ เธอกล่าวอย่างไม่ค่อยเป็นธรรมชาติ "เดี๋ยว ขอแม่ตั้งสติก่อน! แม่กำลังคิดว่าจะแนะนำเขากับพวกลูกยังไงดี!"ร็อบบี้น้อยยิ้ม "คุณแม่ เขาคือเจนสัน แต่พวกเราไม่รู้ว่าเขาเป็นพี่หรือเป็นน้อง"โรสตกใจ "ลูกรู้ได้อย่างไร?"ร็อบบี้น้อยเดินไปหาเจนสันแ