อารมณ์ขีดสูงสุดของแองเจลีนพุ่งสูงขึ้น “เนื่องจากเราไม่สามารถดำเนินการเรื่องขอออกจากโรงพยาบาลใด ๆ ได้ในตอนนี้ ท่านประธาน คุณอยู่ต่ออีกวันได้ไหมคะ?”“ออกไป!” น้ำเสียงของเจย์สั่นด้วยความโกรธแองเจลีนยอมจำนนทันที “ได้ค่ะ ตกลง อย่าโกรธเลยนะ อารมณ์เชิงลบจะไม่ดีต่อการฟื้นตัว ฉันจะออกไป ฉันจะออกไปเดี๋ยวนี้ค่ะ”จากนั้น เธอก็วิ่งออกไปโดยไม่รอช้าการตื่นตระหนกของเธอ ทำให้เธอลืมปิดประตูห้องตามหลังดวงตาของเจย์เป็นประกายการสนทนากระซิบระหว่างเกรย์สันและแองเจลีนจากประตูลอยผ่านเข้ามาในห้องของเขา“ท่านประธานเป็นยังไงบ้าง นายหญิง?” เกรย์สันถามอย่างกังวลใจ“ฉันไม่แน่ใจมากนัก เขาโกรธ แต่นั่นอาจเป็นเพราะฉันไม่เห็นด้วยกับการขออกจากโรงพยาบาลของเขา” แองเจลีนตอบอย่างสับสนจากนั้นเธอก็พูดเสริม โดยไม่แน่ใจในคำอธิบายของเธอเองว่า “อารมณ์นั่นเว้นแต่ว่าเขาเหมือนจะเป็นวัยหมดประจำเดือนสินะ?”ริมฝีปากของเกรย์สันกระตุกเมื่อเขานึกตามที่เธอพูด “ถ้าอย่างนั้นท่านประธาน กำลังอยู่ในช่วงเวลาสำคัญ นายหญิง! วัยหมดประจำเดือนกำลังจะหมดไป”เมื่ออ่านสีหน้างุนงงของนายหญิง เกรย์สันถามอย่างระมัดระวัง “ท่านประธานจำคุณได้หรือ
หลังจากจัดการเอกสารรับรองขอออกจากโรงพยาบาลแล้ว เกรย์สันพบว่าตัวเองทำอะไรต่อไม่ถูกเลยร่างกายของท่านประธานเพิ่งจะทรงตัวและหมอได้พูดถึงความเป็นไปกับสถานะที่อาจดูไม่แน่ใจนักว่าจะเกิดอะไรขึ้นหากท่านประธานมีอาการทรุดลงอีกหลังจากกลับไปที่ อสังหาริมทรัพย์ทัวร์มาลีน? แล้วเขาจะทำยังไง?เกรย์สันไปเจรจาแผนการที่ยากจะทำให้เสียหายได้กับเจ้าหน้าที่ฝ่ายบริหารโรงพยาบาล ซึ่งในที่สุด พวกเขาก็ตัดสินใจว่าจะให้หมอเฉพาะทางคนสำคัญที่เกี่ยวข้องไปดูแลที่ อสังหาริมทรัพย์ทัวร์มาลีนในท้ายที่สุดคนกว่า 20 คนยืนรอที่ประตูห้องพักฟื้นของโรงพยาบาล ตั้งแต่วิศวกรทางการแพทย์ แพทย์ไปจนถึงเจ้าหน้าที่ดูแลขณะที่เกรย์สันหันไปถามความเห็นของท่านประธาน เขาก็พบว่าคน ๆ นั้นกำลังจ้องมองมาที่เขาเหมือนหมีแพนด้า “ผมอาจจะย้ายโรงพยาบาลครบวงจรไปที่อสังหาริมทรัพย์ ทัวร์มาลีน”เกรย์สันน่าจะรู้ว่าท่านประธานไม่มีวันเห็นด้วยกับเรื่องนี้ถึงอย่างนั้น เกรย์สันปฏิเสธที่จะถอยกลับ เมื่อเขาได้ดึงความมุ่งมั่นยืนหยัดอย่างทหารออกมา เขาเริ่มเกลี้ยกล่อมท่านประธานด้วยทุกสิ่งที่เขามี “ผมเข้าใจว่าคุณไม่ชอบการถูกกั้นรอบ ๆ สำหรับตัวคุณเอง ท่านประธานคร
ดวงตาของเกรย์สันเบิกกว้าง “แล้วคุณคุ้นชินกับสิ่งนี้ไหมครับ?”แองเจลีนยังคงเงียบ หัวใจของเธอพลันเต้นระรัวอย่างรุนแรงเกรย์สันเข้าใจแองเจลีนผิด เขาเชื่ออย่างจริงจังว่าเธอเป็นนางเอกแห่งยุคที่ไม่กลัวอะไรเลย เขาตัดสินใจอย่างเร็วตามคำสั่งของเธอเมื่อถึงเวลาที่เกรย์สันจัดทีมหมอขึ้นรถและกลับไปที่ห้องพักฟื้นของโรงพยาบาล เขาพบว่าเจย์กำลังรอเขาอยู่ด้วยสีหน้าที่บูดบึ้งอย่างมาก“นายไปไหนมา? อะไรที่ทำให้นายใช้เวลานานมากแบบนี้?” น้ำเสียงของเจย์เย็นชาเป็นพิเศษเกรย์สันตอบอย่างระมัดระวังว่า “เจ้าหน้าที่ผู้ดูแลของโรงพยาบาลค่อนข้างยุ่ง ดังนั้นมีเพียงมือใหม่เท่านั้นที่สามารถมีเวลาในการดูแลคุณได้ แต่เธอไม่เก่งเท่าคนอื่น ๆ หรอกครับ”เจย์ลืมตาอันมืดมิดขึ้นเมื่อจ้องมองไปที่ประตู เขาพบชุดเครื่องแบบสีน้ำเงินเข้มที่มองมาจากด้านข้างของประตูกำลังเดินวนเวียนไปมาเจย์พบว่าตัวเองนึกภาพใบหน้าของคน ๆ นั้นออกว่ากำลังรู้สึกไม่สบายใจได้อย่างง่าย ๆ และการตัดสินใจที่ล่าช้าเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ในตัวเขาถึงแม้ว่าจะไม่สามารถมองเห็นบุคคลนั้นได้ด้วยตนเอง“เข้ามาสิ” เจย์ร้องเรียกแองเจลีนได้ยินแบบนั้นเธอเลยเข้ามาพ
หลังจากที่แองเจลีนพาเจย์ขึ้นรถเข็นได้แล้ว เธอก็พูดอย่างภาคภูมิใจว่า “ท่านประธาน ดิฉันไม่มีประโยชน์อย่างอื่น แต่ดิฉันมีพละกำลังมหาศาลนะคะ เหมาะที่สุดที่จะเป็นผู้ดูแลคนที่มีความบกพร่องในการเคลื่อนไหวอย่างคุณ”เจย์และเกรย์สันตกใจกับความแข็งแกร่งของแองเจลีนถ้าเป็นผู้หญิงร่างใหญ่และสูงที่มีพลัง พวกเขาคงไม่แปลกใจมากเท่าไหร่แต่แองเจลีนดูผอมมาก เธอเป็นคนที่มีเพียงความงามที่งดงาม แล้วยังเป็นคนละเอียดอ่อนและน่าทึ่ง อีกทั้งยังเปรียบเหมือนดอกไม้เรือนกระจกชนิดหนึ่งที่ดึงดูดผู้ชมล้อมรอบอีกด้วยถึงกระนั้น เธอก็สามารถอุ้มเจย์ได้ด้วยตัวของเธอเอง ฉากนั้นมันช่างขัดแย้งกันเกินไปความแปลกใจแวบเข้ามาในดวงตาของเจย์และมันหายวับไป ในไม่ช้าใบหน้าของเขาก็กลับคืนสู่สภาพที่เย็นชาอีกครั้ง“ดีล่ะ เธอแข็งแกร่งมาก” เขาชมอย่างไม่จริงใจแองเจลีนกระซิบเบา ๆ “ท่านประธาน ดิฉันไม่ได้แข็งแรงมากหรอก แต่ว่าคุณนั่นแหละที่ผอมเกินไป”ริมฝีปากของเจย์กระตุกอย่างรุนแรงเธอพูดแหย่ใส่เขาเพราะความผอมเกินไปงั้นเหรอ?เกรย์สันกลัวว่าทั้งสองจะทะเลาะกันและรีบเร่งไกล่เกลี่ยสถานการณ์ “ท่านอาเรส ไปกันเถอะครับ รถรออยู่ข้างนอกแล้ว”
เสียงโวยวายของพวกเขาทำให้ปลุกเจย์ตื่นขึ้น เขาหายง่วงในทันทีแล้วมองดูบอร์ดี้การ์ดจากในรถในขณะที่แสงยามเย็นสาดส่องเข้ามาสถานะของเขาที่มีอยู่ในตระกูลอาเรสเมื่อพูดถึงตอนนี้คือ?!พวกเขาปฏิบัติต่อเขาราวกับว่าเขาเป็นคนพิการอย่างแท้จริงอย่างนั้นเหรอ?“เกรย์สัน สิ่งที่พวกมันหน้าไหนมีผลกระทบต่อตัวฉันแม้แต่นิดเดียว เอามันออกไปให้หมด”มีเสียงช้า ๆ มาจากกระจกรถสีดำ มันทำให้บอร์ดี้การ์ดเริ่มหมดหนทางในขณะที่พวกเขาเริ่มตัวสั่นขึ้นมาทันทีเมื่อได้รับคำสั่งจากท่านอาเรส ซึ่งเกือบจะเหมือนสายฟ้าฟาด เกรย์สันก็เข้าไปบิดมือของบอร์ดี้การ์ดที่อยู่ใกล้ ๆ จนกระดูกเคลื่อนทันทีลูกน้องคนอื่น ๆ หลายคนที่อยู่ที่นั่นต่างก็ตกใจจนหน้าซีดเกรย์สันเดินไปหาพวกเขา ทันใดนั้นพวกเขาก็คุกเข่าลงบนพื้นเพื่อขอความเมตตา “นายท่าน เราต้องขอโทษด้วย เรารู้ว่าเราผิดไปแล้ว”“สายเกินไปแล้ว” เจย์พูดคำเย็นชาออกมาจากระหว่างริมฝีปากและฟันของเขาเกรย์สันเตะคนพวกนั้นไปที่แขน หลังจากได้ยินเสียงดัง ‘แคร้ก’ ตอนนี้เขารู้เลยว่าแขนของพวกเขาก็เหมือนไร้ประโยชน์ไปแล้วทันทีคนอื่น ๆ อีกหลายคนทำโทษตัวเองด้วยการบิดแขนเกรย์สันกล่าวว่า “จะดีกว่า
เมื่อได้ยินแบบนั้นการแสดงออกที่ร้ายกาจของเซร่าค่อนข้างผ่อนคลายลงทันทีเธอคิดในใจอย่างตรงไปตรงมา เธอไม่ต้องการให้เจย์ตายตั้งแต่ยังหนุ่ม เพราะถ้าเขาตาย เธอก็จะไม่มีเป้าหมายที่จะระบายความอัปยศทั้งหมดของร่างกายเธอได้อีก เพราะเธอจะรู้สึกว่าเธอมีชีวิตอยู่โดยไร้ความหมายนอกเสียจากเจย์ยังมีชีวิตอยู่และใช้ชีวิตที่เลวร้ายยิ่งกว่าความตายเท่านั้นจึงจะสามารถอวดเอาชัยชนะต่อหน้าเขาได้อย่างภาคภูมิใจ“คุณท่าน ทำไมคุณไม่ไปที่หอท่าเรือหอมหวนเพื่อค้นหาข่าวที่ว่านั้นล่ะคะ?” เซร่าแนะนำแจ็ครู้สึกลังเลก่อนหน้านี้เขาเคยสร้างปัญหาให้กับแกรนด์ เอเซียซึ่งประหนึ่งที่ทำให้มีเรื่องมีราวกับเจย์ทันทีที่เขาคิดว่าเจย์จะมองมาที่เขา พ่อของเขาที่เลี้ยงเขามา 35 ปี ด้วยดวงตาที่เย็นชาและเหินห่าง แจ็คก็รู้สึกว่าใบหน้าของเขาเริ่มร้อนผ่าว“คุณท่าน ยังไงเขาก็ยังคงเป็นลูกชายของคุณอย่างเป็นที่รู้ ๆ กันอยู่ ถ้าคุณไม่ไปเยี่ยมเขา คุณจะรู้สึกผิดก็เท่านั้น” เซร่ากล่าวแจ็คครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เธอพูดถูก ฉันต้องไปเยี่ยมเขาสินะ”ณ ท่าเรือหอมหวนหลังจากที่เจย์กลับมาถึงบ้านแล้ว แองเจลีนกังวลว่าเขาจะรู้สึกทรมานจากการถูกกระแทกใน
ราวกับใช้อำนาจมนตร์วิเศษ แองเจลีนหยิบกระดิ่งจากกระเป๋าของเธอมาวางไว้ข้างหมอนของเจย์แล้วพูดว่า “ถ้าคุณต้องการให้ฉันช่วย คุณก็เขย่ากริ่งได้เลยนะ”เจย์มองดูระฆังสีทองอันงดงามนั่น ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาเปลี่ยนเป็นมืดมนทันทีผู้หญิงคนนี้ปฏิบัติต่อตัวเองเหมือนสัตว์เลี้ยงที่กวักมือเรียกเมื่อไหร่ก็มางั้นเหรอ?เขาต้องแสดงคุณธรรมหรือความสามารถอะไรบ้างจึงจะได้รับความรักอันลึกซึ้งจากเธอได้?แองเจลีนยอมเดินจากไปอย่างไม่เต็มใจเจย์ยื่นมือออกไปคว้ากระดิ่ง ขณะที่เขาต้องการจะโยนมันทิ้ง เขาเห็นคำเหล่านั้นเขียนอยู่บนระฆังว่า “ระฆังไม่ทิ้งกัน”นี่เป็นระฆังที่เขาเคยให้เธอมาก่อนไม่ใช่เหรอ?เมื่อตอนที่พวกเขาออกไปทัศนศึกษา เขาเคยขอให้ใครบางคนปรับแต่งระฆังนี้ให้เธอเพราะเธอเป็นคนขี้อายและไม่กล้านอนคนเดียว เมื่อเธอรู้สึกกลัวในตอนกลางคืน เธอสามารถใช้กระดิ่งนี้และเขาก็จะปรากฏขึ้นข้าง ๆ เธอทันที'ระฆังไม่ทิ้งกัน' ช่วยแก้ปัญหาการนอนไม่หลับในการนอนคนเดียวของเธอได้เขาไม่คาดคิดว่าเธอจะยังเก็บมันไว้จนถึงตอนนี้จากนั้นเจย์ก็ไม่เต็มใจที่จะโยนระฆังทิ้ง เขาเปลี่ยนเป็นวางกลับเข้าที่อย่างเดิมเพื่อไม่ให้รบกวนการพ
แต่เมื่อเจดพุ่งโจมตีไปข้างหน้า แองเจลีนหยุดนิ่งไม่แม้แต่จะกะพริบหรือขมวดคิ้วใด ๆ เธอเตะด้วยท่าทีที่ดูไม่น่ากังวลและเตะเจดไปไกลที่สุดจากห้องนี้แจ็คกับคุณนายถึงกับตกตะลึงแองเจลีนยื่นมือออกมาและทำท่าทางให้สัญญาณบางอย่าง ใบหน้าของเขาดูไร้อารมณ์ขึ้นมาทันทีและเสียงของเธอก็ไม่เป็นมิตรเมื่อเธอกล่าวว่า “คุณท่าน คุณนาย ได้โปรดกลับไปเถอะค่ะ!”ท่าทางของแจ็คและคุณนายแสดงออกมาน่าเกลียดมากราวกับว่าพวกเขาได้ยินคำพูดที่รู้สึกรำคาญใจมากเธอไม่เต็มใจอยากจะรังแกพยาบาลผู้ดูแล เธอจึงตะโกนเรียก “เจย์ ลูกคือลูกของเราที่เราเลี้ยงดูมาผ่านความลำบากแสนเข็นนะ ตอนนี้พ่อแม่ของลูกต้องการพบลูกอยู่นะ ต่อให้ตะโกนไปอย่างนี้ แต่มันยากยิ่งกว่าปีนขึ้นไปบนฟ้าเสียอีก! นี่คือหัวใจของลูกที่ทำด้วยเหล็กและหินหรือไงกัน?”ในห้องนอน เจย์ตื่นขึ้นด้วยเสียงของแม่บุญธรรมของเขาและเขาเริ่มขมวดคิ้วเขาต้องการลุกขึ้นเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ร่างกายส่วนล่างของเขาหนักเหมือนตะกั่วและหิน เขาไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เลยในที่สุด เขาก็มองไปที่กระดิ่งข้าง ๆ ด้วยความขุ่นเคืองใจ เขาคว้ามันและเขย่ามันแองเจลีนเข้ามาในห้องทันที เธอทำท่างี่เง่า