เจย์พูดเสียงแหบ “ทุกคนไปเข้านอน คุณพ่อจะหาวิธีให้คุณแม่กลับมาให้ได้”เซ็ตตี้น้อยยังคงร้องไห้และเสียงดังโวยวาย “ไม่ หนูไม่อยากนอน หนูต้องการแม่…”“เด็กคนนี้…ทำไมเธอถึงไม่เชื่อฟัง?” เจย์สูญเสียทัศนคติที่ยึดติดกับเซ็ตตี้น้อยจนทนไม่ไหว“ถ้าเธอร้องไห้อีก เธอจะไม่สามารถเห็นคุณแม่ได้อีกต่อไป” เจย์ขู่เซ็ตตี้น้อยโกรธ แต่เธอไม่กล้าพูดและจ้องมองเขาอย่างเศร้า ๆตอนนี้ไม่มีแม่ช่วยเธอแล้ว เซ็ตตี้น้อยก็ตกใจกลัวเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเธอจะต้องคล้อยตามการบีบบังคับโดยที่ไม่ได้ถูกปลอบโยนใด ๆ เจย์จึงเพิ่มการข่มขู่ของเขา “คุณแม่ของเธอไม่ต้องการเธออีกต่อไปแล้ว ดังนั้นเธอต้องฟังลุงต่อจากนี้ไป ไม่อย่างนั้น ลุงก็ไม่ต้องการเธอเช่นกัน”เซ็ตตี้น้อยหยุดสะอื้น แต่ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอเต็มไปด้วยความกลัวร็อบบี้น้อยจับมือน้องสาวตัวน้อยของเขา “เซ็ตตี้น้อย อย่ากลัวเลย ยังไงพี่ก็ต้องการเธอ!”ในที่สุด เซ็ตตี้น้อยก็หยุดร้องไห้และเจย์ก็สงบลงได้ เขาสงสัยว่าการหนีออกจากบ้านครั้งนี้ของโรสเป็นเรื่องที่เธอตัดสินใจเองอย่างเด็ดขาดหรือแค่ถูกถูกยุยงเขารู้สึกเสมอว่าเธอรักลูกมาก แม้ว่าเธอจะได้รับความเจ็บปวดจากสมาชิกในตระกูลอา
ทันทีที่เจย์มาถึงประตูสู่ แกรนด์ เอเซีย เกรย์สันก็ยืนรอด้วยความเคารพพร้อมกับถือโฟลเดอร์เอกสารข้อมูลบางอย่างในมือ หน้าผากของเขามีเหงื่อออกการจ้องมองที่มุ่งร้ายของเจย์กวาดมองไปที่เกรย์สัน ทำให้เขาร่างกายสั่นสะท้านเจย์พูดด้วยอารมณ์ไม่ดี “นายทำอะไรผิดอีกแล้ว?”เกรย์สันกล่าวด้วยความกลัวและกังวลใจมากจริง ๆ “นายท่านอาเรสครับ คราวนี้… ไม่ใช่ผมที่ทำอะไรผิด แต่เป็น…คุณ”เจย์สะดุ้งเล็กน้อย สายตาของเขาจ้องไปที่เอกสารซองสีชมพูในอ้อมแขนของเกรย์สัน ขณะที่ดวงตานกอินทรีของเขาหดลง “นี่คืออะไร?”“นายท่านอาเรส นี่คือรายงานการทดสอบทางพันธุกรรมของเซ็ตตี้น้อย” เกรย์สันกล่าวเมื่อเจย์เดินเข้าไปในห้องทำงานของเขา เขาสั่งเกรย์สันว่า “ฉันไม่ได้สั่งให้นายร่างบันทึกลำดับวงศ์ตระกูลของเธอหรือไง? มันออกมาแล้วใช่ไหม?”เกรย์สันหัวเราะน่าเกลียดมากกว่าที่เขาร้องไห้อีกคราวนี้ “นายท่านอาเรส ผมใช้วิธีทางลัดสรุปผลทั้งหมดนี้ครับ”ถ้าท่านประธานรู้ว่าเขาขโมยข้อมูลต้นกำเนิดลำดับวงศ์ตระกูลอาเรส การแสดงออกของเขาจะมีสีสันมากกว่าสายรุ้งที่สับสนในตอนนี้เสียอีก“อ่านให้ฉันฟังหน่อย” เจย์กล่าวเกรย์สันมองไปรอบ ๆ เป็นชั่วโมงที
เจย์หยิบเอกสารข้อมูลและตรงเข้าไปชิดตัวเกรย์สัน “นายใช้ทางลัดงั้นเหรอ? บ้าเอ๊ย นายกล้าหลอกฉันเหรอ?”เกรย์สันหมอบอยู่ที่มุมลิฟต์ในอ้อมแขนของตัวเอง เขามองไปที่ประธานด้วยสีหน้าอย่างน่าสงสาร “นายท่ายอาเรส ตอนนี้ผมได้รับการปฏิบัติอย่างไม่เป็นธรรมอยู่ ฟังผมก่อน จากเท่าที่รู้มา ลำดับวงศ์ตระกูลนี้ เป็นเรื่องจริง ถ้าคุณไม่เชื่อผม คุณดูรายงานการทดสอบทางพันธุกรรมของเซ็ตตี้น้อยเอาเองเลยครับ”เจย์เห็นว่าเกรย์สันยังคงดื้อดึงแม้ว่าความตายจะมาเยือนเขาก็ตาม ซึ่งหมายความว่ามีข้อมูลบางอย่างยังบอกมาไม่หมดเขาขว้างเอกสารใส่เกรย์สันอย่างรุนแรง “เปิดมาดู”เกรย์สันยืนขึ้นดึงรายงานผลการทดสอบทางพันธุกรรมของเซ็ตตี้น้อยและส่งให้เจย์ในขณะนี้ ประตูลิฟต์เปิดออกอย่างกะทันหันและเจย์ก็เดินเข้าไปในห้องทำงานพร้อมกับรายงานผลการทดสอบของเซ็ตตี้น้อยระหว่างทาง เกรย์สันสาปแช่งอย่างเงียบ ๆ ด้วยความหวาดกลัว ถ้าประธานรู้ว่าเซ็ตตี้น้อยเป็นลูกสาวแท้ ๆ ของเขา เขาจะต้องเสียใจกับพฤติกรรม ‘ทารุณกรรม’ กับเซ็ตตี้น้อยในอดีตอย่างแน่นอน!เจย์เข้ามาในห้องทำงาน ถอดเสื้อโค้ทและนั่งบนเก้าอี้หนังสีดำหมุนได้ของเขา เขากำลังศึกษารายงานการทด
รถโรลส์ - รอยซ์ กำลังเร่งความเร็วอย่างดุเดือดบนเส้นทางจากเมืองไปยังชานเมืองความน่ากลัวของเขาเมื่อผู้คนมองเห็นเข้าไปในรถจากที่นั่งคนขับมีอ่อร่าหยิ่งยโส รูปร่างมีแสงแห่งความมืดออกมาที่ทำให้ผู้คนกลัวเกินกว่าที่จะเข้าใกล้เขาเมื่อรถโรลส์ - รอยซ์ เลี้ยวเข้าสู่เส้นทางถนนที่ตัดเข้าถนนยางมะตอยนำไปสู่สวนคฤหาสน์ของเขาเอง เมื่อถึงบ้านพักเจย์ก็เห็นหัวเล็ก ๆ สองสามหัวโผล่ออกจากระเบียงหินอ่อนสีขาวที่เปิดโล่งจากระยะไกลเหมือนมีการวิ่งเล่นกันอยู่เมื่อเห็นรถเขาเข้ามา ร่างเล็ก ๆ หลายคนก็วิ่งหนีไปทันที“พ่อกลับมาแล้ว เซ็ตตี้น้อยรีบเข้าไปเร็ว”เซ็ตตี้น้อยยัดช็อกโกแลตโดฟใส่มือของเจนสันแล้ววิ่งเข้าไปในห้องมืดเล็ก ๆ ในพริบตาซอนเดอร์รีบล็อคประตูห้องมืดอย่างรวดเร็วเมื่อเจย์เข้ามาในบ้าน เขาเห็นซอนเดอร์นั่งอยู่บนโซฟาโดยมีเจนสันและร็อบบี้น้อยกำลังช่วยกันต่อเลโก้ที่ยังต่อไม่เสร็จกองอยู่บนโต๊ะ“คุณพ่อครับ ทำไมกลับมาเร็วจัง?” ร็อบบี้น้อยวางเลโก้ลงในมือของเขาแล้ววิ่งไปหาเจย์เพื่อขอสิ่งที่อยากได้จากเขา“คุณพ่อครับ ลืมเอาของบางอย่างมาหรือเปล่า? ให้ผมไปเอาให้ไหมครับ?เจย์เหลือบมองไปที่ห้องด้านข้างชั้นสอง เน
น้ำตาไหลออกมาในดวงตาของเจย์ เขารู้สึกประทับใจอย่างยิ่งกับหัวใจอันบอบบางของเด็กน้อย“คุณลุงจะไม่ตีเธอนะ ลุงจะไม่ดุเธอเช่นกัน เพราะลุงรักเธอ” เขากล่าวน้ำตาในขอบตาของเซ็ตตี้น้อยกลิ้งไหลลงขณะที่เธอพูดอย่างเศร้า ๆ ว่า “คุณลุงกำลังโกหกหนู”เจย์“…”“ตั้งแต่แม่กลับไปจีน คุณลุงมักจะทำให้แม่ร้องไห้ แม่มักจะร้องไห้ตอนกลางคืนเสมอ…”เจย์ “…”“คุณลุงเป็นคนไม่ดี”เจย์ “…”คำพูดของเซ็ตตี้น้อยทำให้เขารู้สึกหนักอึ้งโดยไม่มีเหตุผล ดูเหมือนว่าเขายังรู้น้อยเกินไปเกี่ยวกับความทุกข์ในใจของแองเจลีนเจย์อุ้มเซ็ตตี้น้อยไปชั้นหนึ่งแล้วสั่งซอนเดอร์ว่า “ซอนเดอร์ ทำอะไรอร่อย ๆ ให้เด็ก ๆ ทานด้วย”“ได้เลยค่ะ” ซอนเดอร์ตอบอย่างมีความสุขเธอรู้ว่านายท่านเป็นคนแค่ขู่ให้กลัวแต่ไม่ทำอะไรเจย์วางเซ็ตตี้น้อยลง แล้วเธอก็นั่งลงบนโซฟาตัวเล็ก มือทั้งสองข้างประคองแก้มและน้ำตาคลอเบ้าของเธอ เธอมองเขาอย่างน่ารัก“ทำไมหนูมองมาที่ฉันแบบนั้น?” เจย์ถามอย่างสงสัย“คุณลุงจะไม่ส่งหนูออกไปจากที่นี้เหรอคะ?” เซ็ตตี้น้อยถามอย่างน่าสงสารเจย์ตกใจมาก เธอเป็นลูกสาวของเขา มีเหตุผลอะไรที่เขาจะส่งเธอออกไป?เซ็ตตี้น้อยพูดด้วยความมั่น
ในคืนนั้นเซ็ตตี้น้อยมีไข้สูงอาจเป็นเพราะเด็กที่ป่วยจะมีความเสี่ยงง่ายเป็นพิเศษ หรืออาจจะเป็นเพราะเธอรู็สึกขาดความปลอดภัยที่พบหลังจากสูญเสียแม่ข้างกายไป เซ็ตตี้น้อยได้นอนขดตัวอยู่ข้างเตียง เธอเริ่มร้องสะอื้น“คุณแม่คะ คุณแม่อยู่ไหน? ทำไมคุณแม่ถึงไม่ต้องการหนูแล้ว?” เมื่อไข้ขึ้นสูงเซ็ตตี้น้อยจะตื่นขึ้นมามองหาแม่ทุกครั้ง แต่เมื่อเธอหมดสติไป เซ็ตตี้น้อยได้นอนอยู่บนเตียงและหลับสนิทไปเจย์แอบเข้าไปที่ห้องนอนของเธอในตอนกลางคืน เพราะเขาเหมือนได้ยินเสียงร้องของเซ็ตตี้น้อย เขาก็รีบเปิดประตูและเปิดไฟทันทีเขาเห็นว่าใบหน้าของเซ็ตตี้น้อยเปลี่ยนเป็นสีแดงจากพิษไข้ เธอมองเขาอย่างไม่วางตาด้วยดวงตาที่หรี่ลงเจย์เดินไปข้างหน้าและแตะที่หน้าผากของเซ็ตตี้น้อย เมื่อรู้ว่าเธอกำลังมีไข้ เจย์ก็ห่อตัวเด็กโดยไม่พูดอะไรสักคำ อุ้มเธอลงไปชั้นล่าง แล้วขับรถตรงไปที่โรงพยาบาล แกรนด์ เอเซีย ในทันทีเด็กน้อยอยู่ในอ้อมแขนของเขา แต่เธอยังตะโกนด้วยความงุนงง “คุณแม่คะ กลับมาเร็ว ๆ เถอะนะ หนูคิดถึงคุณแม่แล้ว”เขาทำอะไรไม่ถูกกับสิ่งที่เกิดขึ้นจนแสดงสีหน้าบึ้งตึงออกมาถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นที่ทิ้งลูกสาวไว้กับเขาและหนีไป
แม่ของเจย์รู้สึกใจสลายแทนลูกชายและโกรธเธอมาก ภายในใจคิดเพียงว่า “โรส ลอยล์ นี่เจย์ของฉันต้องดูแลลูกสาวที่เธอทิ้งไว้ที่นี่งั้นเหรอ?”เธอหยุดชั่วคราว แล้วพูดอย่างโกรธ ๆ ว่า “เจย์ ไม่ห่วงเซ็ตตี้น้อยเกินไปเหรอ? เธอไม่สบายงั้นเหรอ? เขากังวลแค่ไหนกันถึงได้ขับรถเร็วขนาดนั้น?”จอห์นกล่าวว่า “พี่สะใภ้ คุณไม่รู้เหรอเจย์ชอบโรส เป็นธรรมดาอยู่แล้ว ที่เขาปฏิบัติต่อเซ็ตตี้น้อยแตกต่างกันไป ถ้าหากเขาได้รักใครแล้ว เขาก็จะรักทุกคนที่เชื่อมโยงกับพวกเขาด้วย”ณ โรงพยาบาล แกรนด์ เอเซียเจย์ได้อุ้มเซ็ตตี้น้อยไปที่ห้องฉุกเฉิน เมื่อหมอเวรเห็นว่าท่านอาเรสมาที่นี่ด้วยตัวเอง สายตาของพวกเขาก็จ้องไปที่เขาด้วยความไม่น่าเชื่อนี่ท่านอาเรสผู้หยิ่งผยองของพวกเขาที่ปฏิเสธการช่วยเหลือกับผู้อื่นมาโดยตลอดไม่ว่าจะเป็นใครก็ตามไม่ใช่เหรอ?แต่เขาอุ้มเด็กมารักษางั้นเหรอ?นี่คือท่านอาเรสที่อยู่ในโลกแห่งความจริงหรอเนี่ย มันรู้สึกไม่จริง!“คุณกำลังมองหาอะไรกันอยู่? รักษาเธอเร็วเข้า”“ครับ ท่านอาเรส”หมอได้ตรวจดูลำคอของเด็ก ตรวจวัดหัวใจและตรวจปอด จากนั้นมองไปที่ท่านอาเรสอย่างใจเย็น “ท่านอาเรส ต่อมทอนซิลของเด็กน้อยอักเสบ”เ
เมื่อหมอเข้ามา เซ็ตตี้น้อยสังเกตเห็นรถเข็น เธอยืดและเหยียดแขนออก เธอพับแขนเสื้อขึ้นแล้วถามด้วยน้ำเสียงหวานว่า “คุณหมอคะ คุณจะพาหนูไปเจาะเลือดใช่ไหม?”เจย์พับแขนเสื้อลงและอธิบายให้เธอฟังอย่างนิ่มนวลว่า “ไม่จำเป็นต้องตรวจเลือด คราวนี้เราใช้ธรรมชาติบำบัด สิ่งเดียวที่หนูต้องทำคือร่วมมือและให้ป้าหมอคนนี้นวดหนูนะ”เซ็ตตี้น้อยเล็กน้อย “หนูไม่จำเป็นต้องใช้ยาอะไรเลยหรอคะ?”“ไม่ต้องเลย”“คุณลุงเจย์ เป็นเพราะคุณไม่ต้องการใช้เงินรักษาหนูหรอ? นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมคุณถึงไม่อยากให้หนูไปฉีดยาและกินยาใช่ไหม? หนูกำลังจะตายหรือเปล่า?” เซ็ตตี้น้อยถามอย่างไร้เดียงสาเจย์ “ ... ”หมออดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบา ๆ “เซ็ตตี้น้อย การนวดบำบัดมีราคาแพงกว่าการฉีดยาและกินยาอีกนะ”เซ็ตตี้น้อยรู้ว่าเธอเข้าใจเจย์ผิด ดังนั้นเธอจึงพูดอย่างเขินอายว่า “หนูนขอโทษค่ะ คุณลุงเจย์”เจย์เงียบมีอะไรเพิ่มเติมอีกไหม? เหตุผลเดียวที่ความสัมพันธ์ของพวกเขาเปลี่ยนไป เป็นเพราะความผิดทางการะทำของเขาเอง เขาไม่แยแสและโหดเหี้ยมต่อเซ็ตตี้น้อยมาโดยตลอด ดังนั้นเธอจึงมีเหตุผลที่คิดว่าเขาเป็นปีศาจในวันต่อมาพาดหัวข่าว— ‘ประธานแกรนด์เอเซี