เจย์จับคางของโรสไว้เบา ๆ เขาเดินเข้าไปในบ้านราวกับว่าเป็นบ้านของเขาเองและนั่งลงบนโซฟา โรสรู้สึกสับสน 'ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงมาที่นี่?' "เจนส์หิว" เจย์พูดขณะมองมาที่เธอ โรสสูญเสียการตอบกลับ “แล้วทำไมนายไม่ทำอาหารให้เขาล่ะ?” ในที่สุดเธอก็โต้กลับ เขารู้วิธีทำอาหารอยู่แล้ว “เขาเคยกินอาหารของเธอ และเขาไม่ชอบอะไรที่ผมทำ” เขากล่าว เจนส์พูดไม่ออก 'ตอนนี้นายใช้ฉันเป็นข้ออ้างหรือเปล่า? ผมกินอะไรก็ได้ ทุก ๆ อย่างที่เธอเป็นคนทำให้ทาน!' โรสมองไปที่เจนส์และสายตาของเธอก็ดูอ่อนโยนลงอย่างไม่น่าเชื่อ “แม่ทำอาหารให้พ่อทานได้แล้ว เจนส์พูด” “พ่อยังไม่ได้กินข้าวด้วย!” เจนส์มองไปที่แม่ด้วยสายตาเหมือนลูกสุนัข “แม่ครับทำกับข้าวให้พ่อด้วยได้ไหม แม่?” เขาขอร้อง โรสเหลือบมองเจย์ "ได้สิ" เธอพูดอย่างไม่เห็นแก่ตัว ท้ายที่สุด อีกอย่างหนึ่งคือเขาเป็นคนจ่ายค่าเช่าให้เธอ หลังจากที่เธอเข้าไปในครัว เธอก็รู้ว่าเธอไม่ได้เติมเสบียงอาหารของบ้านหลังใหม่ เธอมีแค่บะหมี่กับเกลือ โรสทำได้เพียงแค่ปรุงซุปบะหมี่กับเกลือเท่านั้น เธอลังเลขณะหยิบชามออกมา เพราะกลัวว่าเจย์จะไม่ชอบ อย่างไรก็ตาม เจย์และเด็ก ๆ กินอาหา
เมื่อพนักงานในส่วนฮาร์ดแวร์แนะนำให้เขารู้จักระบบล็อคประเภทต่าง ๆ เรียบร้อย “แค่เลือกอันที่แพงที่สุดให้กับเรา” โรสพูดด้วยรอยยิ้ม พนักงานยื่นล็อคลายนิ้วมือที่แพงที่สุดให้เธอ และโรสก็ใส่มันลงในรถเข็นช็อปปิ้งของเธอ ในขณะที่พวกเขาออกจากส่วนฮาร์ดแวร์ เจย์บอกกับเธอว่า “ผมเคยมีนิสัยชอบซื้อของที่แพงที่สุดมาตลอด แต่เด็กผู้หญิงโง่ ๆ คนหนึ่งบอกผมว่าของที่แพงที่สุดไม่ใช่สิ่งที่ดีที่สุดเสมอไป ผมก็เปลี่ยนนิสัยการซื้อของเพราะเธอไม่เคยยอมหยุดทะเลาะเรื่องนี้ ตอนนี้ผมมักจะสำรวจหาของที่เหมาะสมที่สุดแทนที่จะเป็นของที่แพงที่สุด” “ …” โรสผงะ “ฉันควรเปลี่ยนอันอื่นดีไหม?” เธอรู้สึกอึดอัดใจอย่างมาก “นั่นไม่ใช่ปัญหาหรอก” เขาพูดอย่างเมินเฉย โรสทำหน้ามุ่ย "ผู้หญิงโง่คนนั้นพูดถูก นายอาจจะรวย แต่นายไม่ควรถูกหลอกให้ใช้จ่ายเกินความจำเป็น เธอไม่ใช่คนโง่ เธอเข้าใจมัน" เธอยิ้มเหมือนดอกไม้บานที่พูดชมตัวเองได้สำเร็จ เจย์รู้สึกอบอุ่นในใจเมื่อเห็นว่าเธอมีความสุข แม้ว่าสุดท้ายแล้วเธออาจจะพูดออกไปแบบนั้นแล้วก็ตาม เขามีความสุขตราบเท่าที่เธอมีความสุข หญิงชราคนหนึ่งเข็นรถจากด้านหลังอย่างไม่มั่นคงเหมือนพุ่งเข้า
กลับมาถึงบ้าน หลังจากนั้นก็เจย์วางถุงที่ซื้อของทั้งสี่ใบออก เขาก็หยิบล็อคลายนิ้วมือออกจากกล่องเครื่องมือ และรื้อล็อคทองเหลืองที่ประตูอย่างช่ำชองเพื่อซ่อมประตูให้มีล็อคลายนิ้วมือป้องกันอย่างแน่นหนา โรสตกใจเกินกว่าจะเชื่อและรีบหยุดเขา “นี่คือบ้านของฌอน ท่านอาเรส นายไม่สามารถทำลายมันโดยไม่ได้รับอนุญาตได้หรือเปล่า?” มือของเจย์ไม่หยุดเคลื่อนไหว “กุญแจทองเหลืองไม่ปลอดภัยเท่ากับการล็อกด้วยลายนิ้วมือ” เขากล่าวอย่างตรงไปตรงมา “ทำไมแม่กุญแจทองเหลืองจึงไม่ปลอดภัยละ?” โรสงุนงง เจย์จ้องมองเธอและพูดออกมาสองสามคำ “มันไม่ใช่แม่กุญแจที่ไม่ปลอดภัย แต่เป็นเจ้าของบ้านหลังนี้” โรสหัวเราะ เธอคิดว่าเขาเป็นห่วงความปลอดภัยของเด็ก ๆ “ถ้าอย่างนั้น เธอเคยเห็นผู้ค้ามนุษย์ที่มีความเป็นสุภาพบุรุษและร่ำรวยเหมือนท่านเบลไหม?” เจย์โยนเครื่องมือในมือลงบนพื้นและจ้องมองเธออย่างไม่พอใจ “ถ้าอย่างนั้น เธอเคยเห็นผู้ค้ามนุษย์ที่หล่อและรวยเหมือนฉันไหม?” ‘อืม ... ‘เขายังจำได้ไหมที่ฉันขอให้เด็ก ๆ เรียกเขาว่าผู้ค้ามนุษย์’ เจย์จ้องมองใบหน้าที่เขินอายของโรสและพูดว่า “ฌอนเป็นหมาป่าในชุดแกะ แต่เธอคิดว่าเขาเป็นสุภาพบ
มันจะเป็นการนอนที่คับแคบถ้าเจย์และเจนส์มานอนอยู่ด้วยกันทั้งคืน เจย์สูงมากกว่าหกฟุต เขาคงไม่เห็นด้วยที่จะนอนบนเตียงขนาดเด็ก “ไม่ได้หรอก” โรสปฏิเสธเขาอย่างแน่วแน่ “ที่นี่ไม่มีที่ให้นายนอนแล้ว” เจนส์ลุกขึ้นยืนและพูดกับแม่อย่างงอแงว่า “คุณแม่ครับ คุณพ่อและผมสามารถนอนบนเตียงเบียดกันได้” โรสไม่ค่อยเชื่อและมองไปที่เจย์ เจย์พยักหน้า โรสยังคงกังวล ราวกับว่าเธอเก็บอารมณ์ที่เหมือนระเบิดเวลาเดินได้ไว้ข้าง ๆ เธอ คืนนั้น ร็อบบี้แอบเข้าไปในห้องของเจนส์และเล่นของเล่นด้วยกันอย่างมีความสุข พวกเขาเล่นจนหมดแรงแล้วก็ทรุดตัวลงบนเตียง ในขณะเดียวกัน เซ็ตตี้ก็นอนในห้องของร็อบบี้ ทุกอย่างเงียบสงบในคืนเดือนมืด โรสนอนอยู่บนเตียง เมื่อจู่ ๆ เธอก็ได้ยินเสียงประตูดังเอี๊ยดเปิดออก เธอคิดว่าอาจมีเด็กคนหนึ่งแอบเข้ามา แต่ในอีกไม่กี่อึดใจ เธอก็เห็นเจย์ยกผ้าห่มขึ้นมาและเดินมานอนลงข้าง ๆ เธอ “ท่านอาเรส?” โรสเด้งตัวขึ้นจากท่านอน “เตียงเล็กเกินไป ฉันเหยียดขาไม่ได้ ฉันนอนแบบนั้นไม่ได้” น้ำเสียงของเจย์ฟังดูขุ่นเคือง โรสลุกลี้ลุกลน “นายทนไม่ได้แค่คืนเดียวหรือไงกัน ท่านอาเรส?” เธอต้องรักษาความบริสุทธิ์ข
ในที่สุดโรสก็รีบปิดตาและหลับไป เจย์ได้ยินเสียงหายใจสม่ำเสมอของเธอและลืมตาขึ้น เขาพลิกตัวนอนตะแคงและมองใบหน้าที่หลับใหลของเธอ รูปลักษณ์ของเธอแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง แต่ความคล้ายคลึงกับแองเจลีนนั้นไม่อาจปฏิเสธได้ เขาไม่เคยมองหน้าเธอตรง ๆ เลย บางทีอาจเป็นเพราะรูปลักษณ์ของเธอไม่เหมือนเดิม เขาพยายามทำความเข้าใจกับเธอน้อยมากตั้งแต่เมื่อเจ็ดปีที่แล้ว เมื่อเธอยอมทิ้งตัวเธอทั้งหมดเพื่อแต่งงานกับเขา ในตอนนั้น พวกเขาสามารถใช้เวลาร่วมกันอย่างมีความสุขได้ แต่เขาก็ใช้เวลาทั้งหมดอย่างสูญเปล่า เขาทำร้ายเธออย่างหนัก และเธอได้เรียนรู้วิธีซ่อนรอยแผลเป็นของเธอเอง เจย์ยกมือขึ้นแตะแก้มของโรสเบา ๆ ผู้หญิงคนที่เขาทำให้เจ็บปวดที่สุดคือผู้หญิงที่เขารักมากที่สุด เขากอดเธอไว้ใกล้กับร่างกายของเขา ปล่อยให้ความสันโดษของเขาในช่วงหลายปีที่ผ่านมาถูกชะล้างไปด้วยความสุขของการปรากฏตัวของเธออีกครั้ง ในตอนนี้สิ่งที่อยู่ตรงหน้าคือเธอและลูก ๆ เขาจะขออะไรได้อีก? ถ้าเขาเสียใจนั่นคงเป็นลูกสาวที่เธอคลอดออกมาในขณะที่แต่งงานกับชายอื่น เจย์รู้สึกปวดใจทุกครั้งที่นึกถึงผู้ชายที่ไม่รู้จักคนนั้น เขามีแต่โทษตัวเอง
“ถ้าฉันกลั่นแกล้งเธอ เธอยอมรับได้ไหมถ้าฉันจะพูดขอโทษ?” เจย์ถามด้วยเสียงต่ำ เจย์พอใจที่เห็นสีหน้าผู้หญิงงี่เง่าใจอ่อนขนาดนี้ “… นายเป็นคนที่เข้ามาในห้องของฉันเมื่อคืนนี้ ท่านอาเรส” เธอรู้สึกหงุดหงิดอย่างไม่น่าเชื่อ “เธอบอกว่าฉันมาที่ห้องของเธอเพื่อรังแกเธองั้นเหรอ?” รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าเศร้าโศกของเจย์ “ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น ท่านอาเรส” เธอไม่รู้ว่าจะอธิบายตัวเองอย่างไร เขาลุกขึ้นนั่งบนเตียง เขาขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจเมื่อเห็นว่าเขายังสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวอยู่ โรสรู้สึกได้ถึงออร่าที่น่ากลัวที่เล็ดลอดออกมาจากชายคนนั้น เขาแสดงอารมณ์ฉุนเฉียวในตอนเช้า “เป็นอะไรไป ท่านอาเรส?” โรสถามอย่างไม่สบายใจ “เธอควรจะเปลี่ยนทุกอย่างบนเตียงนี้ก่อนคืนนี้” เขาพูดอย่างหยุดชะงัก ดวงตาของโรสสบลงบนผ้าปูที่นอนสีขาว ชุดเครื่องนอนนุ่ม สบาย ทำจากผ้าฝ้ายแท้ มันยังเป็นสีธรรมดาที่เขาชอบ ทำไมเขาถึงไม่พอใจกับมัน? “ทำไมต้องเปลี่ยน?” เธอรู้สึกว่ามันค่อนข้างลำบาก “เวลานอนบนนั้นมันไม่สบาย” เขาเงยหน้าขึ้นมองเธออย่างโกรธ ๆ “นี่คือที่คลาวดี้ ดรีม ไม่ใช่ที่โฮไรซอน คอลเลอร์ นะ ท่านอาเรส” เธอเตือนเขา กล่าว
“เอาแบบนั้นจริงเหรอ?” โรสจ้องไปที่เจย์ ‘ผู้ชายคนนี้คงคิดว่า แกรน์ เอเซีย สามารถทำอะไรก็ได้ที่เขาต้องการในเมืองอิมพีเรียลงั้นเหรอ?’ เจย์พยักหน้าอย่างจริงจัง โรสทำอะไรไม่ถูก “ท่านอาเรส นี่คือบ้านของฌอน ฉันเป็นเพียงผู้เช่าและนายเป็นเพียงพ่อของลูกชายของฉันและเป็นเพียงผู้มาเยี่ยมเท่านั้น นายมีสิทธิ์อะไรที่จะกำหนดให้มีการเปลี่ยนแปลงในบ้านหลังนี้” เจย์จ้องไปที่โรสอย่างไม่พอใจ เธอกลายเป็นคนเด็ดเดี่ยวต่อต้านตั้งแต่เมื่อไหร่? โรสคิดได้ว่าเธอกำลังพูดถึงใครออกไปเมื่อครู่เมื่อเธอเห็นการจ้องมองของเขาเปลี่ยนไปเป็นสิ่งที่น่ากลัวเหมือนมีอันตรายกำลังเกิดขึ้น เธอแกะเขี้ยวของเธอและบีบรอยยิ้มที่ประจบบนใบหน้าของเธอแทน เจย์พลิกผ้าห่มแล้วลุกจากเตียง ใบหน้าหล่อเหลาของเขายังคงสีหน้าไม่พอใจนั้นอยู่ โรสทำอะไรไม่ถูกกับอารมณ์ที่เปลี่ยนแปลงตลอดเวลาของเขา สิ่งที่เธอทำได้คือการถ่อมตัวลงเพื่อให้เหมาะกับความต้องการของเขา “เอาล่ะ ฉันไม่ขัดข้องถ้านายต้องการปรับปรุงบ้าน แต่ฉันหวังว่านายจะได้รับอนุญาตจากฌอนก่อน” เมื่อเจย์ยืนอยู่หน้าอ่างล้างหน้า เมื่อได้ยินน้ำเสียงประนีประนอมของโรส รอยยิ้มก็ผุดขึ้นบนใบหน้าข
เกรย์สันหรี่ตามอง “ผมมองแล้วดูเหมือนว่าเราจะสูญเสียเงินมากนะครับท่าน” เขารู้ดีว่าราคาทรัพย์สินของคลาวดี้ ดรีม นั้นอยู่ในราคาเพียงระดับต่ำล้านเท่านั้น ในขณะเดียวกันการลงทุนในการผลิตภาพยนตร์ของฌอน เบลมีมูลค่าหลายพันล้าน เจย์จ้องมองเกรย์สันอย่างเข้มงวด “นายกำลังตั้งคำถามกับการตัดสินใจของฉันอยู่หรือเปล่า?” เกรย์สันเช็ดเหงื่อบนหน้าผากของเขา “งั้นผมจะทำทันทีครับ” เกรย์สันไม่สามารถเข้าใจได้ในขณะที่เขาเดินจากไป “ผมไม่เคยรู้มาก่อนว่าเขาเต็มใจที่จะเสียเงินลงทุนขนาดนี้” เขาพึมพำกับตัวเอง เกรย์สันโทรหาฌอนและบอกเขาเกี่ยวกับข้อเสนอของท่านอาเรส เขาคิดว่าฌอนจะตอบตกลงทันที แต่ฌอนคัดค้านทันทีเมื่อได้ยินข้อเสนอ “เขาหมายความว่าอย่างไร? เขาคัดค้านที่ฉันจะเช่าซื้อคลาวดี้ ดรีม ให้โรส ลอยล์ หรือเปล่า?” ในที่สุดเกรย์สันก็เข้าใจเหตุผลเบื้องหลังการตัดสินใจที่ 'โง่เขลา' ของท่านอาเรส 'ดูเหมือนว่าท่านอาเรสจะถูกความงดงามบังตา!' เกรย์สันเสียใจ แม้ว่าเกรย์สันอาจไม่เห็นด้วยกับการตัดสินใจของท่านอาเรสในการสูญเสียความมั่งคั่งทางวัตถุเพื่อให้ได้ใจผู้หญิง แต่เขาก็รู้ว่าคำสั่งของท่านประธานของเขานั้นเด็ดขา