บังเอิญเกินไปไหม

น้ำตาลล้มตัวนอนบนเตียงหลังจากพาน้ำหวาน น้องสาวแท้ ๆ ตะลุยสวนสนุกมาทั้งวัน เนื่องจากเป็นวันเกิดครบสิบแปดของน้อง ผู้ซึ่งไม่เคยลงมากรุงเทพฯ มาก่อน เธอจึงพามาเที่ยวเป็นของขวัญวันเกิด ตอนแรกเจ้าตัวตื่นเต้นยกใหญ่ พอได้มาแล้วเห็นน้องสนุกเธอก็พลอยมีความสุขไปด้วย ตอนนี้น้องเธอกำลังไปอาบน้ำ เธอเลยหยิบมือถือมาเช็กยอดเงินในบัญชี เธอวางแผนและเก็บเงินสำหรับทริปนี้มาเป็นเดือนแล้วเพื่อที่จะได้ลางานได้และโชคดีที่วันเกิดของน้ำหวานตรงกับช่วงปิดเทอม เลยไม่ต้องหยุดเรียน

“หวานยังไม่อยากกลับเลยพี่ตาล” น้องสาวหันมาบอกขณะกำลังนั่งหวีผมที่โต๊ะเครื่องแป้ง “หวานอยากไปเดินห้างอะ”

“เราก็ไปเดินห้างกันออกบ่อย” พี่สาวแกล้ง รู้ดีว่าน้องอยากไปที่ไหน

“โธ่…” ครวญเสียงยาว “หวานอยากไปไอคอนสยามอะ นะพี่ตาลนะ นะ” ลุกขึ้นมาอ้อนพี่สาว

น้ำตาลกรอกตาใส่คนเป็นน้อง “หวาน พี่ลางานแค่ถึงวันอังคาร”

“หวานรู้แล้ว หวานแค่อยากเห็นห้างหรู ๆ ในกรุงเทพฯ บ้างไง แบบไปถ่ายรูปโพสต์ลงอิสตาสแกรมไรงี้ หวานไม่ซื้ออะไรหรอก นะพี่ตาล แล้วเครื่องเราออกตั้งดึก น่าจะมีเวลา”

น้ำตาลมองหน้าน้องสาวขี้อ้อนนิ่ง ถอนหายใจ แล้วสายหน้า มันยากมากที่จะทำใจปฏิเสธ และมันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร น้ำหวานเกิดมาจนอายุสิบแปดแต่ยังไม่เคยลงมาเที่ยวกรุงเทพฯ เลยสักครั้ง ไม่ใช่ว่าเธอไม่พาน้องไปไหน แต่ปกติจะวนอยู่ทางเหนือที่บ้านเกิดคือพะเยา บางทีถ้าว่างก็พาไปเชียงใหม่บ้าง เพราะหลังจากแม่เสียเมื่อสามปีที่แล้วเธอเป็นคนเลี้ยงดูน้องมาตลอด เลยต้องทำงานหนักเพื่อรับผิดชอบทุกอย่าง

“โอเค ก็ได้” เธอตอบตกลง

“เย้ ขอบคุณค่ะพี่ตาล” น้ำหวานรี่เข้ามากอดพี่สาว

“อืม” น้ำตาลหัวเราะ

น้ำหวานจัดการตัวเองเรียบร้อยก็ขึ้นเตียงมา นอนคว่ำหน้า หยิบมือถือมาเล่น น้ำตาลเลยลุกขึ้นไปอาบน้ำบ้าง

แพลนเดิมคือพรุ่งนี้เช้าทั้งคู่จะรีบแพ็คของแล้วเตร่เที่ยวแถวใกล้ ๆ ที่พัก ซึ่งน้ำตาลเลือกข้าวสารเพราะอยู่ใจกลางเมือง มีที่พักหลากหลาย แล้วเจ้าน้องตัวดีเป็นคนเลือกอยากมาเดินถนนข้าวสารด้วย

เอาละ ไม่เป็นไร พวกเธอไม่ได้มาเที่ยวอย่างนี้บ่อย ๆ แล้วเธอก็อยากให้น้องเปิดหูเปิดตาเหมือนคนอื่น ๆ ในวัยเดียวกันบ้าง แต่ว่า…

กรุงเทพฯ ห้างนั่น เธอรู้ว่ามีโอกาสน้อยมากจนแทบจะเป็นไปไม่ได้ แต่ว่าไม่สามารถตัดความกังวลทิ้งไปได้ เธอถอนใจอีกรอบก่อนจะรีบอาบน้ำให้เสร็จ พอออกมาด้านนอก ปรากฏว่าน้ำตาลหลับไปแล้วในท่าคว่ำหน้าอยู่อย่างนั้น มือถือร่วงจากมือตกอยู่ด้านข้าง คนเป็นพี่กรอกตา เดินเข้าไปจับร่างน้องสาวพลิกตัวกลับมานอนดี ๆ ห่มผ้าให้ แล้วพาตัวเองไปนอนอีกฝั่งหนึ่งของเตียง

ทว่ามันยากมากในการข่มตาให้หลับ ด้วยหัวสมองกำลังนึกถึงความทรงจำบางอย่าง เรื่องราวต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นที่กรุงเทพฯ ก่อนที่เธอจะตัดสินใจกลับบ้านเกิดที่พะเยาเมื่อสามปีที่แล้ว

วันรุ่งขึ้นสองพี่น้องตื่นนอนแต่เช้า ลงมารับประทานมื้อเช้าที่โรงแรมจัดให้ แล้วขึ้นไปแพ็กกระเป๋า จัดเตรียมทุกอย่างให้พร้อมเมื่อถึงเวลาจะได้ไม่ฉุกละหุก พอได้เวลาก็เรียกแท็กซี่ไปยังห้างที่หมาย

“โห…! ใหญ่มากอะพี่ตาล”

น้ำตาลส่ายหน้าเอ็นดู น้ำหวานเป็นเด็กต่างจังหวัดโดยแท้

“พี่ตาลมาเซลฟี่กัน” บอกพร้อมดึงมือพี่สาวมายังจุดแลนด์มาร์ค

“เดี๋ยวก่อนหวาน ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้” เธอปรามน้องแต่ก็เข้าใจความรู้สึก ยอมยิ้มสวย ๆ เซลฟี่คู่กับน้อง ซึ่งปกติทั้งคู่ก็ทำกันออกบ่อย

หลังจากถ่ายเซลฟี่ด้วยกันเสร็จแล้วน้ำตาลก็ขยับออกมา

“มาหวาน พี่ถ่ายให้” ได้ทางคนเป็นน้อง ยืนโพสต์ท่าให้พี่สาวถ่ายรูปให้เสียยกใหญ่

เมื่อถ่ายรูปจนพอใจแล้วก็พากันไปเดินเล่นภายในห้าง น้ำหวานตื่นอกตื่นใจใหญ่เพราะห้างนี้หรูจริง มีแต่ร้านแบรนด์เนมระดับสูงที่ไม่มีในห้างธรรมดาที่เธอเคยเดิน น้ำตาลค่อย ๆ เดินตามน้อง มองดูบรรยากาศรอบตัวพานให้นึกถึงวันเก่าก่อนที่เคยมาเดินเที่ยวที่นี่ในบางครั้ง ตอนนั้นห้างนี้เพิ่งเปิด เลยเป็นที่สนใจ แต่ส่วนตัวเธอชอบเดินอีกห้างหนึ่งมากกว่า

“พี่ตาลมาถ่ายรูปกัน” คนเป็นน้องเดินมาลากแขนคนเป็นพี่ที่มัวแต่เดินอ้อยอิ่ง แต่…

ตุบ!

“ว้าย มือถือหวาน”

น้ำหวานที่มือหนึ่งถือโทรศัพท์มือถือพร้อมถ่ายรูป มือหนึ่งจูงมือพี่สาว ไม่ทันมองทำให้เดินชนเข้ากับร่างสูงของชายคนหนึ่ง

“ขอโทษครับ” เสียงทุ้มบอกพร้อมยื่นมือถือที่เขาเก็บจากพื้นขึ้นมาให้

“ขะ ขอบคุณค่ะ” น้ำหวานที่กำลังจะเปิดปากว่าคนที่เดินไม่มองทางเป็นอันตะกุกตะกัก เพราะชายหนุ่มตรงหน้าดันมีมารยาทแถมหล่อจนเธอตะลึง

แต่คนที่ตะลึงยิ่งกว่าคือพี่สาว

“ตาลใช่มั้ยเนี่ย” เป็นคำอุทานมากกว่าคำถาม ชายหนุ่มทัก สีหน้าตกตะลึงอย่างชัดเจน แล้วเปลี่ยนเป็นความยินดีเป็นอย่างยิ่ง

น้ำตาลรู้ตัวได้ในทันทีว่ากำลังเจอปัญหาใหญ่เข้าให้แล้ว