6.เว้าวอน

 

ฉันแตะฝ่ามือลงไปบนกล้ามท้องของเขาผ่านชุดบาทหลวงสีดำสนิทนั่น..

“ยินดีต้อนรับสู้ห้วงความฝันที่ยาวนานนับนิรันดรค่ะ..ท่านเอสวา”

ถึงแม้ว่าจะพยายามต้านทานมากแค่ไหน แต่ทว่าเอสวาก็ไม่สามารถเอาชนะเปลือกตาที่หนักอึ้งของตัวเองได้เลย เขาล้มตัวลงบนโซฟาที่ทำจากไม้ และโรแอนด์มองดูเอสวาที่กำลังนอนหลับด้วยรอยยิ้ม

เธอมีเวลาสองชั่วโมงในการเข้าไปในความฝันของเขา เพราะแบบนั้นแล้ว เธอจะตั้งใจกลืนกินความฝันของเขาไม่ให้หลงเหลือแม้แต่นิดเดียว

“.....”

โรแอนด์ขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเธอเข้ามาในความฝันของเอสวา ที่นี่ไม่ได้สว่างเจิดจ้าเหมือนกับที่เธอคิดเอาไว้ แต่มันมืดครึ้มและอึมครึมเหมือนกับว่าฝนจะตกลงมา เธอบินไปเรื่อยๆ อย่างไม่หยุดยั้งเพื่อตามหาเจ้าของความฝัน เขาอยู่ที่ไหนกันนะ อย่าให้เธอหาเจอนะ แม่จะจับมัดกับเก้าอี้ไว้เลย

“สวย..จังเลยนะครับ”

เสียงนั้นทำให้โรแอนด์หยุดชะงักในทันที เมื่อเธอมองเห็นเด็กน้อยที่กำลังเงยหน้าขึ้นเพื่อมองเธอ เขามีเส้นผมและดวงตาสีดำ ที่สำคัญมากไปกว่านั้นคือเธอรู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาเขามากเป็นพิเศษ อย่าบอกนะว่านี่คือมินิเอสวา เอสวาตอนเด็กงั้นเรอะ!! ให้ตายสิถึงแม้ว่าเธอจะเป็นปีศาจแต่ว่าเธอก็มีจรรยาบรรณนะโว้ย จะให้ทำร้ายมินิเอสวาได้อย่างไรกัน

“พี่สาวคือนางฟ้าอย่างนั้นหรือครับ?”

เธอบินลงมาหาเขาก่อนจะจับมือเล็กนั่นเอาไว้

“นางฟ้า?..อ่า..ใช่พี่คือนางฟ้าล่ะ แล้วหนูมาทำอะไรตรงนี้คนเดียวล่ะ..”

จะโตตอนไหนเนี่ยพ่อหนุ่ม

“ผม..มารอท่านแม่ครับ”

ในป่าเช่นนี้เนี่ยนะ เมื่อโรแอนด์กวาดสายตามองไปรอบๆ ก็พบเจอกับตะกร้าอาหารที่วางเอาไว้ไม่ไกลจากจุดที่เอสวานั่งอยู่ เขาเล่นปั้นดินและเก็บกิ่งไม้มาสร้างเป็นบ้านอยู่คนเดียว

ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมในใจของโรแอนด์ถึงได้รู้สึกสงสารเห็นใจเขามากทีเดียว

“แล้วแม่ของหนูไปไหนล่ะ?”

เมื่อได้ยินคำถามนั้น เอสวาตัวน้อยก็ชี้ไปที่บ้านหลังหนึ่งที่อยู่ลึกเข้าไปในป่า

โรแอนด์มองเข้าไปในนั้นก็มองเห็นบุรุษสามคนกำลังกระทำเรื่อง..อย่างว่ากับสตรีผู้หนึ่ง

เสียงร้องครางดังบาดหูออกมาจนโรแอนด์ต้องยกมือขึ้นมาปิดหูของเอสวาตัวน้อยเอาไว้ เธอขมวดคิ้วด้วยใบหน้าที่ไม่สู้ดีเท่าไหร่นัก..

นี่แม่ของเอสวา..เป็นโสเภณีอย่างนั้นหรือ? แล้วเขาต้องออกมาเล่นที่นี่คนเดียวเพื่อรอแม่ทำงานอย่างงั้นเรอะ!!

โหดร้ายเกินไปแล้ว ทำไมชีวิตของบาทหลวงผู้สูงส่งอย่างเอสวา ในวัยเด็กของเขาถึงได้หม่นหมองมากขนาดนั้นกันนะ

“พี่นางฟ้าจะให้พรข้ารึเปล่าครับ”

โรแอนด์กลืนน้ำลายลงคอที่แห้งผากด้วยความรู้สึกผิด

“นะ..แน่นอน ขอพรมาสิเจ้าเด็กตัวน้อย”

เอสวาส่งยิ้มให้กับเธอ มันคือรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความไร้เดียงสาของเขา

“พี่นางฟ้าช่วยทำให้ท่านแม่ไม่ต้องทำงานได้ไหมครับ ข้าอยากเล่นกับท่านแม่บ้าง..ไม่อยากให้ท่านแม่เหนื่อยมากเกินไป..ท่านแม่รับแขกวันละสิบกว่าคน หลังเลิกงานท่านไม่มีแรงแม้แต่จะยกมือขึ้นมาโอบกอดข้าด้วยซ้ำ”

ความชื่นบานจางหายไปจากน้ำเสียงของเด็กน้อย ที่คอของเขามีสร้อยไม้กางเขนคล้องอยู่ มือเล็กๆกำสร้อยนั้นเอาไว้ด้วยศรัทธาที่แรงกล้า

“ข้าเฝ้าวิงวอนต่อพระเจ้าเพื่อร้องขอพรให้ท่านแม่ และแล้วพระเจ้าก็ส่งพี่สาวมาเพื่อทำให้คำขอของข้าเป็นจริงอย่างนั้นสินะครับ”

โรแอนด์รู้สึกผิดจนยิ้มไม่ออก

“เจ้าจะผ่านมันไปได้อย่างแน่นอนเด็กน้อย เมื่อเจ้าเติบโตขึ้นมาเจ้าจะสง่างามมากกว่าใครๆ ทั้งหมด.."

“พี่สาวนางฟ้า..พูดจริงอย่างนั้นหรือครับ”

ออกมาเดี๋ยวนี้!!

ในขณะที่ฉันกำลังจะยื่นมือไปลูบผมของเอสวาในวัยเด็กก็มีเสียงดังขึ้นมาจนกึกก้องไปทั่วบริเวณ ยังไม่ทันที่ฉันจะได้ตั้งตัว ร่างกายก็ถูกฉุดรั้งอย่างแรงมายังสถานที่แห่งใหม่ และที่นี่คือห้องนอนของเอสวา แต่ฉันมั่นใจว่าเรายังไม่ได้ออกไปจากความฝันเพราะว่าฉันยังมีปีกและมีหางอยู่เลย..

“ใครใช้ให้เจ้าแอบดูความฝันของข้าอย่างนั้นหรือครับ!!”

แล้วต้องตอบว่าไง ก็เธอเป็นปีศาจกินฝัน ถ้าไม่เข้าไปในความฝันแล้วจะกินฝันของเขาได้ไงล่ะน้อ

ทว่านี่คือเรื่องที่ควรใส่ใจอย่างนั้นหรือในเมื่อตอนนี้เขานั่งอยู่เบื้องหน้าแล้ว

โรแอนด์ยืนขึ้น เธอเดินเข้าไปหาเอสวาที่กำลังนั่งกอดอกมองหน้าเธอ

“เอสวา..ที่นี่คือความฝันนะ เพราะแบบนั้นไม่ว่าท่านจะทำอะไรที่นี่ก็ตามที มันจะไม่เป็นไร..ผู้คนมักจะกล่าวคำพูดติดปากว่าฝันกลางวันอยู่รึไง..ท่านเข้าใจความหมายนั้นรึเปล่า เพราะกับบางเรื่องมันไม่สามารถเกิดในชีวิตจริงได้ หรือแม้กระทั่งกับบางเรื่องมันไม่สามารถกระทำในชีวิตจริงๆได้ ผู้คนจึงมักกระทำมันในความฝัน ห้วงฝันนั้นคือความต้องการ ในจิตใต้สำนึกของเรา..เพราะฉันนั้นท่านทำได้ทุกอย่างที่อยากจะทำ..”

จะว่าไปแล้วเพราะแบบนี้รึเปล่าเมื่อครู่เธอถึงได้พบเจอเขาในสภาพที่ยังเด็ก เพราะในช่วงเวลานั้นเอสวาต้องการความช่วยเหลือจากใครสักคน เขาคาดหวังว่าจะมีคนมาพาเขาและแม่ออกไปจากสถานการณ์ที่แสนเลวร้ายเช่นนั้น

“ข้าไม่อยากจะเชื่อจริงๆ ว่าตัวเองจะนำพาปีศาจซักคิวบัสเข้ามาในโบสถ์ของเรา นั่นคือความผิดที่พระเจ้าเองก็คงจะไม่ให้อภัยข้า”

ฉันยกมือขึ้นมากอบกุมใบหน้านั้นของเขาเอาไว้

“ข้าสาบานว่าจะไม่เข้าไปรบกวนความฝันของผู้อื่น ข้าจะกลืนกินความฝันของท่านคนเดียวเท่านั้น ทีนี้ท่านก็เบาใจได้แล้วว่าข้าจะไม่สร้างความเดือดร้อนให้แก่บาทหลวงคนอื่นๆอย่างแน่นอน”

เพราะข้าจะสร้างความเดือดร้อนให้ท่านเพียงคนเดียวเท่านั้นค่ะท่านเอสวาสุดหล่อ~~

โรแอนด์ทำสีหน้าในแบบที่รู้ว่าเขาจะใจอ่อน ดวงตากลมช้อนขึ้นมาหน้าเขาพร้อมกับริมฝีปากที่จรดลงไปบนสันกรามของเขาเบาๆ

เอสวาไม่ได้ผลักไสโรแอนด์ออกไป เขากำลังต่อสู้อยู่กับความต้องการที่ว้าวุ่นภายในจิตใจ เธอมีปีกเล็กๆ อยู่ที่กลางหลังและหางสีดำที่ดูน่ารักมากกว่าที่จะรู้สึกหวาดกลัวว่าเธอคือปีศาจ

ริมฝีปากอวบอิ่มนั่น กำลังหว่านพรมรอยจูบลงไปตามลำคอของเขาอย่างแผ่วเบาและอ่อนโยน สายตาของเธอวาดผ่านร่างกายของเขาไปอย่างเชื่องช้า ทำให้เขารู้สึกเหมือนกำลังถูกกลืนกินด้วยความปรารถนา

ที่นี่คือห้องนอนของเขา มันคือฝันที่เหมือนกับความจริงจนน่าขนลุก ความรู้สึกร้อนในยามที่ริมฝีปากของเธอพรมจูบลงมาบนร่างกาย มันเหมือนกับกำลังมีเปลวไฟลุกไหม้ขึ้นมาตามผิวหนัง ความเร่าร้อนก่อตัวขึ้นมาในร่างกายทำให้ความรู้สึกในส่วนลึกของเขากำลังปะทุออกมาคล้ายภูเขาไฟที่กำลังระเบิด

หากเอื้อมมือไปจับเข้าที่หางเล็กๆนั่นจะเป็นเช่นไรกันนะ หากว่าริมฝีปากคู่นี้ของเธอสัมผัสลงไปบนส่วนนั้นของเขา..ร่างกายจะรู้สึกถึงความสุขสมได้มากแค่ไหนกัน?

ขอพระเจ้าได้โปรดให้อภัย กับความผิดบาปในครั้งนี้ของลูกด้วยเถิด

เอสวากล่าวคำขอโทษในใจก่อนที่มือของเขาจะเอื้อมไปจับเข้าที่เอวของโรแอนด์