Share
บทที่ 539
Related chapter
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 540
ฉินอวิ๋นฮุยโกรธจนหน้าดำคร่ำเครียด กล้ามเนื้อใบหน้ากระตุก เขาเอ่ยเสียงเย็น “คนผู้นั้นคือคนดูแลสวนจวนน้าเล็กข้าก็จริง แต่เขาไม่เคยพูดถึงเรื่องกระดาษแถบอะไรกับข้ามาก่อน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเนื้อหาในนั้น ข้าไม่รู้สักหน่อยว่าคืออะไร!”“สถานการณ์อย่างนี้ ท่านจะให้ข้าอธิบายกับพวกท่านยังไง? แม่เอ๊ยข้าจะเริ่มอธิบายกับพวกท่านจากตรงไหน?”ฉินอวิ๋นฮุยผู้อัดอั้นตันใจโมโหจนหน้ามืดตาลาย สองคนนี้เจ้าคำข้าคำ ทำให้เขาแบกรับบาปนี้ แถมยังไม่ให้เขาโต้แย้งอีก ความรู้สึกอึดอัดเช่นนั้นมันทรมานนัก“เสแสร้ง! เจ้าเสแสร้งต่อไปสิ!”องค์ชายใหญ่สีหน้าเย็นชา ไม่เชื่อน้ำมนต์ของฉินอวิ๋นฮุยอีก แม้เขาจะมีปัญญาน้อยนิดอย่างไร ก็ไม่ถึงขั้นที่คิดเชื่อมโยงอะไรไม่ได้เลยในสายตาของเขา ฉินอวิ๋นฮุยก็คือปากแข็ง!กลับไม่รู้ว่าทั้งหมดนี้คือแผนการชั่วร้ายของฉินอวิ๋นฟาน ความจริงฉินอวิ๋นฮุยไม่รู้จะเริ่มพูดจากจริงไหนจริง ๆ และอธิบายได้ไม่ชัดเจนด้วย เพราะเขาไม่รู้ว่าขณะนั้นมันเกิดอะไรขึ้น“พี่รอง มีอะไรท่านก็ว่ามาตรง ๆ เถอะ พี่ใหญ่หายโกรธนานแล้ว เขาแค่ต้องการความจริงเท่านั้น ไยท่านต้องกัดไม่ปล่อยด้วย?”ฉินอวิ๋นฟานเสริมมีดอีกหนึ่ง“ฉ
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 541
“เอ่อ...นี่...”หมู่องครักษ์งงหนักกว่าเดิม มองไปทางนายของตน ใบหน้าสับสนฉินอวิ๋นฟานตบบ่าอู่จ้านแล้วพูด “อาจ้าน ไม่เป็นไร พวกท่านออกไปเถอะ!”ยามนี้ ฉินอวิ๋นฟานชักจะเวทนาพี่รองแล้ว ตอนนี้คงมีแต่เขาที่เข้าใจความอัดอั้นตันใจของฉินอวิ๋นฮุย เพราะคนที่สร้างความทรมานนี้ให้จึงจะเข้าใจความทรมานนี้ของอีกฝ่าย“ก็ได้!”อู่จ้านพยักหน้า พาเซี่ยงเทียนเวิ่นและคนอื่น ๆ ออกจากห้องส่วนตัว องครักษ์สองสามคนขององค์ชายรองก็ออกไปแบบรู้จักมองสถานการณ์มากเหมือนกัน องค์ชายใหญ่ก็ส่งสายตาให้องครักษ์ด้วยในห้องกลับเป็นปกติ สีหน้าทั้งสามคนแตกต่างกันไป“พี่ใหญ่ ข้าว่าเรื่องนี้พอแค่นี้เถอะ ท่านก็อย่าทำให้พี่รองลำบากใจอีกเลย”ฉินอวิ๋นฟานรีบทำให้เรื่องนี้จบ “ถึงขั้นนี้แล้ว ไม่ว่าพี่รองจะพูดหรือไม่ มันก็ไม่มีความหมาย ขืนเป็นแบบนี้ต่อไปจะส่งผลกับความสัมพันธ์ระหว่างพวกเราพี่น้องด้วย”“อีกอย่าง ศัตรูที่แท้จริงของเราคือต้าเยียน เป้าหมายของเราคือรับเมืองอู่โจวกลับมาอย่างราบรื่น ถ้าจะเลือดขึ้นหน้าเพราะเรื่องที่ผ่านไปนานนม มันไม่คุ้มกัน ช่างเถอะ”ฉินอวิ๋นฟานบรรลุผลลัพธ์ที่ต้องการแล้ว ถ้าปะทะกันต่อไปจะไร้ซึ่งความหมาย ปร
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 542
“อาจ้าน ข้าจะเล่าให้ท่านฟังนะว่าเมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้น เมื่อกี้น่ะ ข้าใช้ลูกไม้นิดหน่อย กุเรื่องที่พี่ใหญ่ถูกหลอกให้อึราดเมื่อสามเดือนก่อน...”ฉินอวิ๋นฟานเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในห้องเมื่อครู่อย่างละเอียดและตั้งใจรอบหนึ่ง อู่จ้านและเซี่ยงเทียนเวิ่นฟังแล้วต้องร้องว่าเจ๋ง! สีหน้าพิลึก นี่ใครจะไปรับได้? องค์ชายรองมิต้องจุกอกตายหรือ?นึกถึงหน้าตาชั่วร้ายทะยานอยากขององค์ชายใหญ่และองค์ชายรองเมื่อตอนกลางวัน แกล้งพวกเขาสองคนให้หนักก็ถือว่าระบายแค้นแล้ว เช่นนี้จะสามารถป้องกันไม่ให้พวกเขาร่วมมือกันอีกเพียงแต่วิธีการเสี่ยงไปหน่อย หากใช้กับพวกเขาสองคน กลับไม่รู้สึกว่ามีอะไรไม่เหมาะสมตอนนี้เอง เย่ซื่อกวานเดินเข้ามาในห้องด้วยการนำของเสิ่นวั่นซาน เย่ซื่อกวานในเวลานี้แทบจะต่างจากเมื่อสามเดือนก่อนราวฟ้ากับดิน จิตวิญญาณทั้งคนเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง“คำนับรัชทายาท!”เย่ซื่อกวานจดจำบุญคุณที่ได้พบพานของฉินอวิ๋นฟานเสมอ มาถึงห้องคุกเข่าลงตรงหน้าฉินอวิ๋นฟานทันทีฉินอวิ๋นฟานรีบเข้าไปประคองเขาและพูดว่า “เย่ซื่อกวาน อยู่ข้างนอกไม่ต้องมากพิธี ข้าไม่สนใจพิธีการที่ว่าพวกนั้นหรอก เจ้าแค่ทำเรื่องที่ควรทำให้เรียบ
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 543
“เอ่อ... ข้าน้อยเข้าใจแล้ว ต่อไปจะระวังขอรับ ขอบคุณรัชทายาทที่เป็นห่วง”เมื่อนั้นเย่ซื่อกวานจึงเข้าใจความหมายของฉินอวิ๋นฟานสักที รู้สึกซาบซึ้งใจอย่างหาที่เปรียบมิได้อีกครั้ง หลายปีขนาดนี้ ไม่เคยมีใครสนใจว่าเขาจะเหนื่อยหรือไม่ ลำบากหรือไม่ แม้จะเป็นบิดาบังเกิดเกล้าก็พร่ำสอนสั่งเขาเหมือนกันว่าต้องพยายามหาเงินเลี้ยงครอบครัวสุดชีวิต ฉินอวิ๋นฟานเป็นคนเดียวที่บอกให้เขาไม่ต้องพยายามสุดชีวิต ใช้เวลาและจิตใจอยู่กับครอบครัวให้มากหน่อย ความสุขในครอบครัวชนิดนั้นคือสิ่งที่เขาปรารถนาแม้ยามหลับฝันฉินอวิ๋นฟานนอกจากจะให้โอกาสเขา ยิ่งให้รายรับซึ่งสูงเป็นหมื่นเท่า การได้พบฉินอวิ๋นฟานคือความโชคดีในชีวิตของเขาอย่างมิต้องสงสัย......“เชี่ย เจ้าไม่มีตารึ? หรือว่าอยากตายแล้ว?”ก็ขณะที่เสิ่นวั่นซานและคนอื่น ๆ กำลังรายงานการทำงานอย่างละเอียดกับฉินอวิ๋นฟาน จู่ ๆ นอกประตูก็มีเสียงเอ็ดอึงดังขึ้น ทำให้ฉินอวิ๋นฟานหงุดหงิดมาก ดึกอย่างนี้แล้ว ยังมีคนอาละวาดอยู่ข้างนอกอีก?อู่จ้านรีบวิ่งไปดูที่หน้าต่างและบอก “เสี่ยวฟาน ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร เหมือนว่ามีคนสัญจรคนหนึ่งกำลังมีเรื่องขัดแย้งกับองค์ชายรอง องค์ชายรองก
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 544
“ฮ่า ๆ ๆ...”คนสนิท องครักษ์และผู้ติดตามข้างตัวฉินอวิ๋นฮุยต่างแหงนหน้าหัวเราะกับฟ้าชายวัยสามสิบต้น ๆ ด้านข้างคนหนึ่งพูดด้วยใบหน้าเสียดสี “เจ้ารู้หรือไม่ว่ารองเท้าคู่นี้ขององค์ชายรองเท่าไร? อ้าปากก็บอกว่าจะชดใช้ แต่ก็ได้ ข้าจะบอกให้ว่าเท่าไร ทั้งหมดเจ็ดสิบเก้าตำลึง ขอเพียงเจ้าจ่ายไหว องค์ชายรองของเราอาจจะพิจารณาปล่อยตัวเจ้า”“ฮะ? เจ็ดสิบเก้าตำลึง? รอง รองเท้าคู่นี้แพงอย่างนี้เชียว? ต่อให้ท่านฆ่าข้า ข้าก็ไม่มีปัญญาหาเงินขนาดนี้หรอก ในตัวข้ามีอยู่แค่สิบแปดตำลึงเอง นี่คือเงินทองทั้งหมดของข้าแล้ว”ใบหน้าแตกตื่น เผยอารมณ์สิ้นหวัง เดิมยังนึกว่าพอชดใช้รองเท้าขององค์ชายรองแล้ว แต่ให้เขาคิดอย่างไรก็คิดไม่ถึง นี่คือรองเท้าราคาสูงเฉียดฟ้า ถึงเขาจะไม่กินไม่ใช้หนึ่งปีก็หาเงินเจ็ดสิบเก้าตำลึงไม่ได้“เหอะ อายุอานามขนาดนี้แล้วยังไม่มีเจ็ดสิบเก้าตำลึงอีก ยังกล้าพูดหน้าด้าน ๆ ว่าจะชดใช้รองเท้าคู่นี้ให้ข้า?”ฉินอวิ๋นฮุยหัวเราะเสียงเย็น “รองเท้าคู่ละเจ็ดสิบเก้าตำลึง แพงหรือ? เจ้าเคยหาสาเหตุของตัวเองหรือไม่ ที่ผ่านมาพยายามหาเงินหรือยัง? รายรับเพิ่มขึ้นไหม? แม้แต่รองเท้าข้าคู่เดียวก็ชดใช้ไม่ได้ ไม่รู้
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 545
“เอ่อ นี่...”หยางมี่เห็นฉินอวิ๋นฮุยยังไม่ยอมถอยสักนิด นี่ทำให้นางลำบากใจมาก ชีวิตคนสำคัญเท่าฟ้า ฉินอวิ๋นฮุยเป็นองค์ชายกลับเอาแต่ใจเช่นนี้? ไม่สนใจชีวิตของประชาชน ช่างน่ารังเกียจนัก!แต่ไม่ว่านางจะมีความโกรธเคืองและหงุดหงิดอย่างไรก็ได้แต่อดทนเอาไว้ อย่างไรเสีย ชายตรงหน้าก็คือองค์ชายซึ่งกุมอำนาจจริงของต้าเฉียน นางล่วงเกินไม่ได้เพื่อช่วยคน หยางมี่จึงได้แต่ยิ้มให้ “องค์ชายรอง ท่านว่า... ต้องทำยังไงท่านถึงจะอารมณ์ดี คิดวิธีให้ท่านดีหรือไม่?”“อ้อ? นี่เจ้าพูดเองนะ!”ฉินอวิ๋นฮุยยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย เผยรอยยิ้มชั่วร้ายก่อนจะเอ่ยเสียงหนัก “เจ้าอยู่กับข้าหนึ่งคืน แล้วข้าจะปล่อยพวกเขาพ่อลูกไป เป็นยังไง?”“อะไรนะ? ท่านจะให้ข้าอยู่กับท่านหนึ่งคืน?!”หยางมี่ตกตะลึง แม้แต่ใบหน้าก็กลายเป็นสีเทียนในพริบตา ถ้าคนตรงหน้าไม่ใช่องค์ชายรอง นางจะสะบัดฝ่ามือไปแล้ว แต่นางรู้อิทธิพลของฉินอวิ๋นฮุยดี เขาไม่ใช่คนที่นางจะล่วงเกินได้ง่าย ๆต่อให้ฉินอวิ๋นฟานเคยบอก ใครหน้าไหนหยามเหยียดนางก็โต้ตอบได้ทันที ไม่ต้องไว้หน้า แต่นางก็ยังไม่กล้าลงมือกับฉินอวิ๋นฮุยอยู่ดี ถึงในใจจะไม่พอใจอย่างยิ่งยวด หากได้แต่กัดฟันทน
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 546
ก็ตอนที่หลี่เถี่ยตั้นกำลังอธิบาย ฉินอวิ๋นฟานตะคอกหยุด หลังจากฉินอวิ๋นฟานตรวจและสังเกตอาการแล้ว ปฏิกิริยาแรกของเขาก็คืออาหารติดคอจึงทำให้หายใจลำบาก ก็เหมือนกับที่หลี่เถี่ยตั้นบอก เป็นเช่นนั้นจริง ๆสำหรับความขัดแย้งและคำพูดไร้สาระอื่น สำหรับฉินอวิ๋นฟานก็คือเสียงรบกวน เขาไม่อยากฟัง จากชีพจรที่แผ่วลงเรื่อย ๆ ความตายคือเวลาชั่วครู่ จะรออีกต่อไปไม่ได้แล้วฉินอวิ๋นฟานรีบอุ้มเด็กขึ้นมา เขายืนอยู่ข้างหลังเด็ก ใช้วิธีการกดกระแทกที่ท้องช่วยเหลือเด็กอย่างเร่งด่วน ทุกคนเห็นสภาพนี้แล้วแตกตื่นฉับพลัน“ทะ ท่านคือใคร? ทะ ท่านทรมานลูกชายข้าอย่างนี้ ท่านจะทำอะไร?!”หลี่เถี่ยตั้นเห็นร่างกายอ่อนปวกเปียกของลูกชายถูกฉินอวิ๋นฟานทรมานอย่างนี้แล้วก็ยิ่งตื่นตระหนก เขารีบเดิมเข้ามาห้าม กลับถูกอู่จ้านขวางเอาไว้และเอ่ยปากเสียงทุ้ม “เขาคือฉินอวิ๋นฟานรัชทายาทต้าเฉียนเรา เขากำลังช่วยลูกเจ้าอยู่”ความจริงอู่จ้านก็ไม่มั่นใจ เขาเองก็เพิ่งเคยพบเคยเห็นวิธีการช่วยเหลือเช่นนี้เป็นครั้งแรกเหมือนกัน แต่เขาเชื่อฉินอวิ๋นฟาน รู้ว่าฉินอวิ๋นฟานจะไม่ทำร้ายเด็กแน่นอน“ไม่ เป็นไปไม่ได้ มีวิธีช่วยคนแบบนี้ที่ไหน? รัชทายาทรักษาคนเ
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 547
คำพูดของฉินอวิ๋นฟานทำให้เย่ซื่อกวานราวกับตื่นรู้ เขาเกิดความเลื่อมใสต่อรัชทายาทหนุ่มตรงหน้าอีกครั้ง หัวใจกว้างขวางและวิสัยทัศน์ยาวไกลอย่างหาที่เปรียบมิได้นั้น ทำให้เขาสัมผัสถึงความหมายในชีวิตเป็นครั้งแรกความเคารพและความรู้สึกเท่าเทียมแบบนั้นคือสิ่งที่เขาไม่เคยได้รับมาก่อนนาทีนี้ เย่ซื่อกวานปฏิญาณในใจ ไม่ว่าอนาคตจะเกิดอะไรขึ้น เขาจะแลกกับทุกอย่างเพื่อติดตามรัชทายาทผู้เสมือนเทพคนนี้......“พี่รอง ได้ยินว่ารองเท้าของท่านคู่หนึ่งเจ็ดสิบเก้าตำลึง?”ฉินอวิ๋นฟานปัดฝุ่นบนตัวออกเบา ๆ สะกดเพลิงโทสะในใจอย่างหนัก เดินมาถึงตรงหน้าฉินอวิ๋นฮุยด้วยใบหน้าอึมครึมสองคนสี่สายตาประสาน พลังแกร่งกล้านั้น แววตาเฉียบคมและเต็มไปด้วยความเด็ดขาดนั้นของฉินอวิ๋นฟาน ทำให้ฉินอวิ๋นฮุยบังเกิดความกลัวเกรงอย่างบอกไม่ถูก“เหอะ นี่นับเป็นอะไร? แค่เสื้อผ้าข้าชุดนี้ก็มีราคาถึงพันตำลึงเงินแล้ว กะอีแค่รองเท้าคู่ละเจ็ดสิบเก้าตำลึงมันนับเป็นอะไรได้?”ฉินอวิ๋นฮุยพยายามนิ่ง ต่อหน้าฉินอวิ๋นฟานเขาจะด้อยกว่าไม่ได้เด็ดขาด ยิ่งไม่สามารถถอย เพิ่งถูกฉินอวิ๋นฟานเล่นงานมายกหนึ่ง ถ้าเขาเกิดความรู้สึกกลัวฉินอวิ๋นฟานขึ้นมาอีกในตอน
Latest chapter
