บทที่ 431

“ช้าก่อน!”

ก็ขณะที่องค์ชายรองฉินอวิ๋นฮุยกำลังจะไปด้วยความกรุ่นโกรธ จู่ ๆ ก็ถูกฮั่วเจิ้นหลงเรียกให้หยุดอีก แววตาของเขาดังเปลวไฟ เงามืดปกคลุมอยู่ทั่วในนั้น จ้องมู่หรงฟู่สุ่ยอย่างเย็นชาและเอ่ย “จะเป็นไปได้ไหมว่าปัญหาอยู่ที่ตัวมู่หรงฟู่สุ่ย?”

“หือ?”

ครั้นองค์ชายใหญ่และองค์ชายรองได้ยินคำพูดของฮั่วเจิ้นหลงก็พลันสะดุ้ง สายตาจับไปที่ตัวมู่หรงฟู่สุ่ย

นั่นสิ ทำไมพวกเขาละเลยมู่หรงฟู่สุ่ยไปนะ?

พอมู่หรงฟู่สุ่ยได้ยินก็ตกใจสั่นเทิ้ม รีบอธิบาย “ไม่เกี่ยวกับข้าน้อยนะขอรับ องค์ชายใหญ่ องค์ชายรอง ไม่เกี่ยวกับข้าน้อยจริง ๆ ข้าน้อยทำตามที่พวกท่านต้องการทั้งหมดนะขอรับ”

“ไม่เกี่ยวกับเจ้า?”

ฮั่วเจิ้นหลงน่าเกรงขามโดยที่ไม่โกรธ เนื้อตัวบนล่างแผ่กลิ่นอายของผู้มีอำนาจ พลังแข็งแกร่งนั้น กดจนมู่หรงฟู่สุ่ยแทบจะหายใจไม่ออก นี่ก็คือพลังข่มขวัญ สามารถทำให้คนรู้สึกกดดันอย่างหนัก

“ประเดี๋ยวเจ้าก็จะรู้เอง!”

ฮั่วเจิ้นหลงเอ่ย “ใครก็ได้ จับตัวคนในบ้านมู่หรงฟู่สุ่ยมาให้หมด ข้าก็อยากดูสิว่าเขาจะปากแข็งได้สักแค่ไหน”

“หา?! จับคนในบ้านข้า?”

พอได้ยินว่าทำคนที่บ้านเดือดร้อนไปด้วย มู่หรงฟู่สุ่ยขวัญผวาถึงขีดสุด ยามนี้เขาเส