로그인공유
บทที่ 526
관련 챕터
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 527
เมื่อจ้าวเสวียนจีพูดแบบนี้ หลี่อิ๋นหู่ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากกัดกระสุนและอยู่ต่อหลังจากนั้นไม่นาน ซานเป่าที่ถือแส้ปัดฝุ่นอยู่ในมือจึงถูกพ่อบ้านพาไปที่สวนหลังบ้าน ก็มาอยู่ต่อหน้าจ้าวเสวียนจี“ข้าน้อยพบท่านราชเลขา”ซานเป่าลอบแสยะยิ้ม พลางเหลือบมองหลี่อิ๋นหู่แวบหนึ่ง จากนั้นก็คำนับจ้าวเสวียนจี“กวางกงเกรงใจไปแล้ว”เขาไม่ได้ดูเย่อหยิ่งหรือเฉยเมยตามที่คาด ในทางกลับกัน จ้าวเสวียนจีกลับดูสุภาพมาก เขาถามด้วยรอยยิ้มว่า “กวางกงมีภารกิจมากมาย ไม่ง่ายเลยที่จะรับใช้องค์รัชทายาท แล้วเหตุใดวันนี้จึงว่างมาเยี่ยมข้าได้? หรือองค์รัชทายาททรงมีกิจธุระเรียกเข้าเฝ้า?”ซานเป่ายิ้มและพูดว่า “ท่านราชเลขาเดาแม่นราวกับตาเห็น องค์รัชทายาทอยากจะเชิญท่านราชเลขามาหารือธุระที่ตำหนักบูรพา” “เช่นนี้เอง”จ้าวเสวียนจีวางกรรไกรในมือลง ยืนขึ้นแล้วพูดว่า “เนื่องจากเป็นธุระขององค์รัชทายาท จึงไม่อาจล่าช้าได้ กวางกงโปรดรอสักครู่ ข้าจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วจะตามกวางกงไป”“ท่านราชเลขาเชิญตามสบาย”หลังจากที่จ้าวเสวียนจีจากไปแล้ว ซานเป่าจึงเหลือบมองหลี่อิ๋นหู่อย่างมีเลศนัย ก่อนจะโค้งคำนับแล้วพูดว่า “กระหม่อมคารวะจ้าวอ๋
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 528
คำพูดของหลี่เฉินนั้นสะเทือนอารมณ์มาก จนใครก็ตามที่มองมาคงจะคิดว่าเขาเป็นพี่ชายที่ดีซึ่งรักและห่วงใยน้องชายของเขา และกลัวอย่างยิ่งว่าความปลอดภัยของน้องชายจะตกอยู่ในอันตรายมีเพียงจ้าวเสวียนจีเท่านั้นที่รู้สึกสงบทุกคนล้วนเป็นจิ้งจอกเฒ่าพันปี แต่ไหนแต่ไรมา องค์รัชทายาทไม่ชอบแสดงละคร แต่จู่ๆ ตอนนี้ก็เริ่มเล่นมัน เห็นได้ชัดว่าจะมีเรื่องสำคัญเกิดขึ้นดังนั้นความระมัดระวังของจ้าวเสวียนจีจึงถูกยกระดับไปสู่จุดสูงสุด“ฝ่าบาททรงห่วงใยรักใคร่จ้าวอ๋องมาก ถ้าหากจ้าวอ๋องทรงทราบ คงจะซาบซึ้งใจเป็นอย่างยิ่ง เรื่องราวดีๆ เช่นนี้ควรจะมีการเผยแพร่ออกไป”จ้าวเสวียนจีเล่นละครมาหลายสิบปี เห็นได้ชัดว่าเป็นทหารผ่านศึก ลวดลายของเขาจึงไม่มีที่สิ้นสุด และโน้มตามคำพูดของหลี่เฉิน แม้ว่าจะรู้สึกไม่สอดคล้องกันเลยก็ตามหลี่เฉินถอนหายใจเบาๆ โบกมือแล้วพูดว่า “แม้ว่านี่จะเป็นเรื่องจริง แต่จ้าวอ๋องก็เป็นผู้สืบเชื้อสายมาจากตระกูลหลี่ หากข้าลำเอียงและปกป้องเขามากเกินไป ขุนนางพลเรือนและทหารจะคิดอย่างไร? ประชาชนจะคิดเช่นไร?”“ต้าฉินสถาปนาประเทศด้วยกำลังของทหารและปกครองใต้หล้าด้วยหลักกตัญญู ถ้าหากจ้าวอ๋องละเลยศิลปะการต่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 529
ขยายต้นสายน้ำ จ้าวเสวียนจีขมวดคิ้วทันทีหลังจากได้ยินสิ่งนี้หากคนปกติได้ยินว่าราชสำนักอยากได้เงินเพิ่ม ความคิดแรกคือราชสำนักต้องการขึ้นภาษีเพราะแหล่งเงินทุนที่ใหญ่ที่สุด และเป็นแหล่งเดียวของราชสำนักก็คือการเก็บภาษีของประเทศ เนื่องจากราชสำนักมองว่าตอนนี้ทำเงินได้น้อยลงแล้ว เช่นนั้นก็ต้องเพิ่มภาษีใช่ไหม?แต่แล้วจ้าวเสวียนจีก็รู้สึกว่ามันเป็นไปไม่ได้ทุกวันนี้ภัยธรรมชาติกระทบทุกพื้นที่ของประเทศและมีผู้ลี้ภัยอยู่ทุกหนทุกแห่ง ตามตรรกะปกติ ราชสำนักจะลดภาษีลงครั้งแล้วครั้งเล่า หรือหลีกเลี่ยงการเก็บภาษีสักสามปี แล้วจะเพิ่มภาษีได้อย่างไร นี่เป็นการเคลื่อนไหวที่โง่เขลาและบังคับให้ประชาชนก่อกบฏโดยตรงตามความเข้าใจของเขาที่มีต่อหลี่เฉินแล้ว หลี่เฉินไม่ใช่คนโง่ที่จะมองสถานการณ์ไม่ชัดเจน และฆ่าไก่เพื่อเอาไข่ไม่รอให้จ้าวเสวียนจีใคร่ครวญอย่างรอบคอบ หลี่เฉินก็ราวกับมองทะลุความคิดของเขาออก จึงกล่าวต่อไปว่า “แต่มันเป็นไปไม่ได้ที่จะขึ้นภาษี ตอนนี้ผู้คนมีชีวิตที่ยากจนอยู่แล้ว ไม่ใช่เรื่องเกินจริงเลยที่จะกล่าวว่า ประชาชนอยู่อย่างยากลำบาก ในเวลานี้ หากราชสำนักเพิ่มภาษีก็เท่ากับบีบให้ประชาชนก
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 530
“ในความคิดของท่านราชเลขา ความสามารถทางการเมืองและบุ๋นบู้ของข้าเทียบจักรพรรดิไท่จู่ได้หรือเปล่า หรือว่าความสามารถทางการเมืองของท่านราชเลขา ดีกว่าท่านราชเลขาคนแรกของราชวงศ์นี้?” คำพูดของหลี่เฉินที่เตรียมไว้นานแล้ว ทำให้จ้าวเสวียนจีพูดไม่ออกไม่มีทางเลือก หัวข้อนี้ใหญ่เกินไปสิ่งที่หลี่เฉินนำมาเปรียบเทียบก็คือราชเลขาคนแรกของราชวงศ์ที่ถูกลือกันว่าเป็นครึ่งเซียนหรือจักรพรรดิไท่จู่ ไม่ว่าจะเป็นคนไหน ใช่คนที่เขาจะสามารถวิพากษ์วิจารณ์ได้หรือ?เมื่อเห็นว่าจ้าวเสวียนจียังคงเงียบ หลี่เฉินจึงกล่าวว่า “สิ่งที่เรียกว่าสูงต่ำ ไม่มีอะไรมากไปกว่าสิ่งที่มนุษย์สร้างขึ้นมาเอง ในความคิดเห็นของข้า ไม่ว่าจะเป็นนักวิชาการ ชาวนา ช่างฝีมือ หรือพ่อค้า ตราบใดที่มีบทบาทช่วยประเทศและสังคมได้ ก็ล้วนแต่เป็นสิ่งที่ประเทศขาดไม่ได้”“พ่อค้าที่น่ารังเกียจที่สุดในสายตาของเจ้า แต่ภาษีพ่อค้าที่พวกเขาจ่ายให้ คิดเป็นสามส่วนของรายได้ภาษีของประเทศ แค่คุณูปการนี้ ก็ดีกว่าพวกนักวิชาการที่อ่านหนังสือของนักปราชญ์แค่ปีสองปี ก็กล้าวิพากษ์วิจารณ์ราชสำนักหลายเท่า”“ราชสำนักเปิดธนาคารไม่ใช่เพื่อทำธุรกิจ แต่มีวัตถุประสงค์เพื่อเพิ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 531
เมื่อเห็นว่าจ้าวเสวียนจีพยายามถอดตัวเองออกจากเรื่องนี้ โดยมั่นใจว่าโครงการธนาคารจะจบอย่างเลวร้าย จึงชิงตัดความเกี่ยวข้องล่วงหน้าหลี่เฉินก็หัวเราะเยาะและไม่สนใจตราบใดที่จ้าวเสวียนจีพยักหน้าอนุมัติโครงการนี้ ยิ่งมองโลกในแง่ดีเกี่ยวกับธนาคารน้อยลงเท่าไร ก็ยิ่งดีต่อเขามากขึ้นเท่านั้นสิ่งนี้จะตัดความเป็นไปได้ที่จ้าวเสวียนจีจะยื่นมือเข้ามาแทรกแซง โดยหวังจะเด็ดลูกท้อ รอจนกว่าทุกคนตระหนักว่าหลี่เฉินได้สร้างสัตว์ประหลาดชนิดใดขึ้นมา ทุกอย่างก็สายเกินไปแล้ว มันจะกลายเป็นอาวุธที่สำคัญที่สุดของหลี่เฉินในการควบคุมอาณาจักรทั้งหมดตั้งแต่การผลักดันมันเทศไปจนถึงการเปิดธนาคาร ในสายตาของเหล่าข้าราชบริพาร นี่เป็นข้อพิสูจน์ว่าองค์รัชทายาททำงานไม่ถูกต้องแต่มีเพียงหลี่เฉินเท่านั้นที่รู้ว่าสองสิ่งนี้เป็นวิธีที่มีประสิทธิภาพที่สุดสำหรับเขา ในการควบคุมอำนาจหลักของประเทศ นอกเหนือจากราชกิจของรัฐมันเทศจัดการปากท้องของผู้คน ส่วนธนาคารก็จัดการกระเป๋าสตางค์ของผู้คนทำสองสิ่งไปพร้อมกัน ตราบใดที่ทั้งสองสิ่งนี้ประสบความสำเร็จ แม้หลี่เฉินจะยังไม่ขึ้นครองบัลลังก์ แต่เขาจะกลายเป็นจักรพรรดิไร้มงกุฎในจักรวรรดิน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 532
“ข้าทราบแล้ว”หลี่อิ๋นหู่โค้งคำนับและพูดอย่างจริงใจว่า “คราวนี้ข้าจะไม่ทำให้ท่านราชเลขาผิดหวังอีก”จ้าวเสวียนจีพูดช้าๆ ว่า “ผิดหวังหรือไม่มันไม่สำคัญ เพียงแต่ท่านอ๋องมีความทะเยอทะยาน แต่กลับเร่งรีบทำสิ่งต่างๆ จนทั้งหมดล้วนสูญเปล่า สิ่งต่างๆ ในราชสำนักไม่แน่นอน จึงไม่มีการบ่งชี้ว่าเจ้าหรือข้าที่ผิดอย่างเด็ดขาด ท่านอ๋องลองกลับไปใคร่ครวญดูเถอะ ความอดทนของข้ามีจำกัด”แม้จะถูกสั่งสอนต่อหน้า แต่หลี่อิ๋นหู่ก็ไม่ได้แสดงความไม่พอใจใดๆ ออกมา เขาพยักหน้าและพูดว่า “เช่นนั้นท่านราชเลขาเชิญพักผ่อนเถอะ ข้าขอตัวก่อน”หลังออกมาจากจวนจ้าว หลี่อิ๋นหู่ก็นั่งรถม้ากลับไปที่จวนของตัวเองเมื่อกลับมาที่จวน หลี่อิ๋นหู่ก็วางแผนที่จะไปพบหลงไหวอวี้ในทันทีเพียงก้าวเข้ามาในจวน เขาก็พลันขมวดคิ้วทันที กลิ่นเลือด กลิ่นเลือดที่รุนแรงมากกลิ่นเลือดดังกล่าว ทำให้หลี่อิ๋นหู่รู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาขณะจะหันหลังกลับและจากไป เขากลับถูกชายชุดดำสองคนที่อยู่ด้านหลังตัวเองขวางไว้ “ท่านอ๋องกำลังจะไปไหน?”ชายชุดดำคนหนึ่งเผยฟันขาวขณะพูด ดาบในมือเปื้อนไปด้วยเลือดหลี่อิ๋นหู่หายใจเข้าลึกๆ รู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติชายชรา
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 533
คนที่ตะโกนคือองครักษ์เสื้อแพรแห่งหน่วยบูรพานี่เป็นครั้งแรกที่หลี่อิ๋นหู่รู้สึกว่าเสียงขององครักษ์เสื้อแพรช่างไพเราะเพราะพริ้งมากเขาชี้ไปที่นักฆ่าทั้งสี่คนในชุดดำทันทีและตะโกนว่า “เร็วเข้า นักฆ่าพวกนี้จะลอบสังหารข้า รีบจับพวกมัน ไม่ว่าจับเป็นหรือตาย ข้าจะตบรางวัลให้อย่างงาม!”เมื่อมีของรางวัลจึงมีผู้กล้า เมื่อองครักษ์เสื้อแพรได้ยินดังนั้นก็รีบส่งสัญญาณให้กับคนอื่นๆ ทันใดนั้นองครักษ์เสื้อแพรทั้งหมดก็มารวมตัวกันที่นี่ชายชุดดำทั้งสี่เมื่อเห็นสถานการณ์เริ่มเปลี่ยนไป พวกเขาก็สบตากัน ก่อนจะโยนความคิดสังหารหลี่อิ๋นหู่ทิ้งไปและพากันหลบหนีการลอบสังหารโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้าครั้งนี้ ก็สิ้นสุดลงอย่างเร่งรีบครึ่งชั่วยามต่อมา หลี่อิ๋นหู่มองดูศพที่นอนกระจัดกระจายอยู่ในจวนด้วยสีหน้ามืดมน “ท่านอ๋อง พวกนักฆ่าหลบหนีไปแล้ว แต่พวกเราพี่น้ององครักษ์เสื้อแพรกำลังติดตามอยู่ คาดว่าน่าจะมีข่าวบ้าง”เมื่อเห็นหัวหน้าองครักษ์เสื้อแพรเดินเข้ามาหา หลี่อิ๋นหู่ก็ระงับความเดือดดาลในใจแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “รบกวนองครักษ์เสื้อแพรแล้ว”ขณะที่พูด หลี่อิ๋นหู่ก็หยิบตั๋วเงินออกมาและพูดว่า “รับไปซะ แล้วพาพี่น้อ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 534
เมื่อเห็นใบหน้ายิ้มแย้มของหลี่อิ๋นหู่ สวีเว่ยก็เผยสีหน้ากระดากอายออกมา เขาอ้ำอึ้งอยู่นานก่อนจะพูดว่า “ท่านอ๋องโปรดทรงอนุญาตให้กระหม่อมออกไปข้างนอกด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ” “เจ้าบาดเจ็บสาหัสเช่นนี้ ยังอยากจะออกไปข้างนอกอีกหรือ?” หลี่อิ๋นหู่ขมวดคิ้วถามสวีเว่ยกล่าวอย่างกระอักกระอ่วนใจว่า “คือเสี่ยวเถาหงของลานอี๋ชุน...กับกระหม่อมนัดกันว่าจะพบกันวันนี้...ถ้าหากไม่ไป กระหม่อมเกรงว่าจะเสียใจ”หลี่อิ๋นหู่ได้ยินดังนั้นจึงชะงักเล็กน้อย จากนั้นก็หัวเราะเสียงดังแล้วกล่าวว่า “เข้าใจแล้ว ข้าก็ผู้ชายเหมือนกัน ย่อมเข้าใจ”“ในเมื่อเจ้าชอบสตรีนางนี้ ก็ใช้เงินบางส่วนเพื่อไถ่นางมาอยู่ข้างกายเถอะ ข้าจะให้คนทำเรือนเล็กๆ ให้พวกเจ้าอยู่”สวีเว่ยกล่าวอย่างตื้นตันว่า “ขอบพระทัยท่านอ๋อง ขอบพระทัยท่านอ๋อง!” เมื่อเห็นท่าทางสำนึกบุญคุณของสวีเว่ย หลี่อิ๋นหู่ก็โล่งใจมากขึ้นเรื่อยๆถ้าสวีเว่ยเป็นคนทรยศจริงๆ คงไม่มีทางที่เขาจะออกไปในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อเช่นนี้ ส่วนเสี่ยวเถาหง หากพวกเขามีความรู้สึกต่อกันจริงๆ ก็ให้มาอยู่ในจวนอ๋อง นี่จะเป็นวิธีตรวจสอบและควบคุมสวีเว่ยได้อย่างดีเยี่ยม หลี่อิ๋นหู่ครุ่นคิดถึงหลายสิ
최신 챕터
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1063
ตามคำอธิบายและเรื่องราวของฮ่องเต้ต้าสิง หลี่เฉินก็เริ่มมองเห็นถึงเบื้องลึกในจิตใจที่แท้จริงของฮ่องเต้พระองค์นี้ สิ่งที่พระองค์ต้องการ คือการสืบทอดราชบัลลังก์โดยไม่ให้เกิดข้อผิดพลาด เพราะเรื่องนี้เกี่ยวพันถึงรากฐานของบ้านเมือง และขุนนางชั่วอย่างจ้าวเสวียนจี ก็คือประกันภัยอีกชั้นหนึ่งที่พระองค์วางไว้ ตราบใดที่จ้าวเสวียนจียังอยู่ เขาก็จะกระหายอำนาจ และต้องพยายามลดบทบาทของฮ่องเต้แน่นอน แต่การลดบทบาทของฮ่องเต้หาใช่ปัญหาไม่ ขอเพียงฮ่องเต้ยังคงดำรงอยู่ อ๋องแห่งแคว้นย่อมไม่อาจก่อหวอด สถานการณ์ก็จะยังดำเนินต่อไปได้ กล่าวได้ว่า ฮ่องเต้ต้าสิงได้วางหมากไว้สองทาง ทางแรก คือหวังว่าจะมีบุตรผู้หนึ่งสามารถเติบโตขึ้นมาเป็นกษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่ มีสติปัญญาและความสามารถลึกซึ้ง กอบกู้สถานการณ์ได้ แต่เรื่องนี้ยากเกินไป อย่างน้อยในขณะวางแผน ฮ่องเต้ต้าสิงเองก็มองไม่เห็นความหวัง ดังนั้นพระองค์จึงเตรียมทางที่สอง ผลักดันให้เกิดขุนนางชั่วคนหนึ่ง เพื่อรักษาความมั่นคงของการถ่ายโอนอำนาจ แม้ฮ่องเต้จะเป็นเพียงหุ่นเชิด ตราบใดที่ยังเป็นบุตรของฮ่องเต้ต้าสิง แผ่นดินก็จะไม่ล่มสลาย ส่วนอำนาจนั้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1062
“เขาวางแผนมาอย่างยาวนาน บัดนี้ลูกกับเขาก็ถึงคราวแตกหัก ต่อให้มิใช่จ้าวเสวียนจี ลูกก็ไม่อาจอยู่อย่างสงบได้อีกแล้วพ่ะย่ะค่ะ!” หลี่เฉินเงยหน้าขึ้นอย่างกล้าหาญ จ้องสบสายพระเนตรของฮ่องเต้เบื้องหน้า แม้พระวรกายจะซูบผอมดั่งน้ำมันหมดไส้เทียนใกล้มอด แต่ก็ยังเปี่ยมด้วยพลังสุดท้าย แล้วกล่าวสิ่งที่อยู่ในใจออกไป ฮ่องเต้ต้าสิงทรงฟังด้วยรอยยิ้ม รอจนหลี่เฉินพูดจบจึงเอ่ยว่า “ข้ากล่าวไปแล้ว เขา มิใช่สิ่งที่ควรกังวล” “เจ้าจะฆ่าเขาก็ได้ แต่ไม่ใช่เวลานี้” หลี่เฉินขมวดคิ้ว สีหน้างุนงงยิ่งนัก ฮ่องเต้ต้าสิงทอดถอนใจเบาๆ แล้วตรัสว่า “สามารถเดินมาถึงจุดนี้ เจ้าก็เกินกว่าความคาดหวังเดิมของข้าไปมาก แม้แต่อีกหลายการจัดวางที่ข้าวางไว้แต่แรก ข้าก็ไม่คิดว่าเจ้าจะได้ใช้จริง แต่ก้าวแล้วก้าวเล่า เจ้าก็ผ่านมาได้ทั้งหมด” “เจ้าควรรู้ว่า บางแผนที่ข้าวางไว้นั้น เริ่มตั้งแต่เมื่อครานานมาแล้ว” หลี่เฉินนึกถึงพี่น้องสกุลอู๋ จึงพยักหน้า “พ่ะย่ะค่ะ เสด็จพ่อทรงวางแผนอย่างลึกซึ้ง ลูกนับถือยิ่งนัก” “รอจนเจ้าได้ขึ้นเป็นฮ่องเต้ เจ้าก็จะเข้าใจเอง” ฮ่องเต้ต้าสิงตรัสเสียงเรียบ “ข้าวางแผนไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ เจ้าคิดว่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1061
จ้าวหรุ่ยเงยหน้าขึ้น แม้ใบหน้ายังคงซีดเซียวอ่อนแรง แต่กลับมีสีเลือดระเรื่อขึ้นเล็กน้อย “ฝ่าบาท รีบเสด็จเข้าไปเถิด” จ้าวหรุ่ยกล่าวจบ ก็หลีกทางไปด้านข้าง หลี่เฉินจับมือของจ้าวหรุ่ยแน่น แล้วจึงก้าวเข้าไปภายใน จ้าวเสวียนจีตามเข้าไปติดๆ นี่เป็นครั้งแรกที่จ้าวเสวียนจีสนทนากับจ้าวหรุ่ยหลังจากจ้าวหรุ่ยทรยศ “เจ้าคุกเข่าจนฮ่องเต้ทรงฟื้นคืนหรือ?” จ้าวเสวียนจีกล่าวเสียงเรียบ จ้าวหรุ่ยก้มหน้า ไม่กล้ามองจ้าวเสวียนจี เอ่ยเสียงแผ่วเบา “ฮ่องเต้ทรงมีฟ้าคุ้มครองเพคะ” “ข้าไม่คาดคิดเลยจริงๆ” จ้าวเสวียนจีทิ้งประโยคหนึ่งอย่างมีนัย แล้วจึงติดตามหลี่เฉินเข้าไป จ้าวหรุ่ยเม้มริมฝีปาก ก้มหน้าถอยออกจากประตูตำหนักบรรทม ภายในตำหนักเฉียนชิง หลี่เฉินเห็นฮ่องเต้ต้าสิง...ทรงยืนขึ้นแล้ว พระองค์ทรงสวมเสื้อชั้นในสีเหลืองอ่อนที่เพิ่งผลัดเปลี่ยนใหม่ ซึ่งอาจนับเป็นชุดนอนหรือชุดชั้นในก็ได้ หลี่เฉินไม่รู้สึกแปลกตากับฉลองพระองค์ชุดนี้นัก ขณะฮ่องเต้ต้าสิงบรรทมบนเตียง ก็ทรงสวมเช่นนี้ แต่หลังจากเขาข้ามมิติมา ก็เป็นครั้งแรกที่เห็นฮ่องเต้ทรงมีสติและยืนอยู่ “อย่างไรหรือ เห็นข้าแล้ว ถึงกับลืมคำ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1060
ประโยคเดียวว่าฮ่องเต้ทรงฟื้นแล้วสร้างแรงสะเทือนใจแก่ทุกผู้คนยิ่งกว่าเสียงฟ้าร้องเหนือศีรษะแม้กระทั่งทหารที่ไล่ตามขันทีน้อยมาแต่แรกยังถึงกับตื่นตะลึงถ้อยคำของขันทีน้อยยังไม่ทันจบประโยค เงาร่างสายหนึ่งพลันแวบขึ้นตรงหน้าเขา ซานเป่าได้คว้าตัวเขาไว้แล้ว“เจ้าว่าอะไรนะ?!”ขันทีน้อยผู้นั้นเป็นเพียงขันทีระดับต่ำสุด เคยเห็นซานเป่าจากที่ไกลๆ เท่านั้น หากแต่ความแตกต่างระหว่างฐานะของทั้งสองทำให้เขาไม่เคยมีสิทธิแม้แต่จะกล่าวคำกับซานเป่ายังไม่ทันตั้งสติจากแรงกดดันของซานเป่า ซูเจิ้นถิงและเหล่าขุนนางใหญ่น้อยก็พากันล้อมเขาไว้หมดแล้ว“บ่าว...บ่าวกล่าวว่า...ฮ่อง...ฮ่องเต้ทรงฟื้นแล้วพ่ะย่ะค่ะ”ขันทีน้อยตัวสั่นระริก พูดติดขัดแทบจับใจความไม่ได้ โชคยังดีที่เขายังจำหน้าที่ของตนเองได้“ฮ่องเต้ทรงมีรับสั่ง ขอให้องค์รัชทายาทและสำนักราชเลขาเข้าเฝ้าทันที”ซานเป่ากับซูเจิ้นถิงสบตากัน แล้วก็ตัดสินใจได้ทันควัน“ไม่ได้!”จางปี้อู่ตะโกนลั่น “ใครจะรู้ว่านั่นไม่ใช่ราชโองการปลอมล่ะ!”“เจ้าบังอาจแอบอ้างหาบรรพบุรุษงั้นรึ!”ซูเจิ้นถิงสบถกลับด้วยความโกรธ แล้วซัดหมัดหนักเข้าที่ใบหน้าของจางปี้อู่อย่างจังจางปี้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1059
“จ้าวเสวียนจี เจ้าทำเรื่องมากมาย วางแผนมานักหนา ท้ายที่สุดแล้วก็เพื่อสิ่งใดกันแน่”หลี่เฉินชี้ไปยังบัลลังก์มังกร ถามว่า “เพื่อจะได้ขึ้นนั่งบนนั้นหรือ”จ้าวเสวียนจีมองตามนิ้วของหลี่เฉินไปยังบัลลังก์มังกร กล่าวอย่างราบเรียบว่า “มิใช่ หากกระหม่อมประสงค์จะขึ้นนั่งบัลลังก์ กระหม่อมสามารถลงมือได้ตั้งแต่เมื่อปีกลายแล้ว แม้แต่ก่อนหน้านั้น กระหม่อมก็ยังมีโอกาสดีกว่านี้อีกมาก จะต้องรอให้ฝ่าบาททรงมีอำนาจมั่นคงก่อนแล้วจึงลงมือไปเพื่ออันใดกันเล่า”“หรือมิใช่เพราะเจ้าคิดว่าควบคุมตัวข้าได้ยาก จึงต้องเสี่ยงเอาดาบเข้าวัดอย่างนั้นหรือ” หลี่เฉินหัวเราะเย็นชาจ้าวเสวียนจีถอนหายใจเบาๆ สีหน้ากลับแฝงด้วยความหดหู่ยิ่งนัก กล่าวว่า “ฝ่าบาท พระองค์มิใช่กระหม่อม ย่อมไม่รู้ความลำบากของกระหม่อม”“บัลลังก์นั้น นั่งแล้วสบายหรือ ไม่เลย”จ้าวเสวียนจีหันหน้ากลับมามองหลี่เฉิน กล่าวว่า “กระหม่อมแทบจะเฝ้าดูฮ่องเต้ขึ้นครองบัลลังก์กับตาตนเอง ตลอดหลายปีมานี้ ในท้ายที่สุด ฮ่องเต้ได้อะไรกลับมาบ้าง”“กระหม่อมชราภาพแล้ว ไม่รู้ว่ายังจะมีชีวิตอยู่ได้อีกกี่ปี อีกทั้งบุตรหลานของกระหม่อมก็สูญสิ้นไร้ร่องรอย หากกระหม่อมขึ้นไปนั่ง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1058
หลี่เฉินหันขวับกลับมาเผชิญหน้าจ้าวเสวียนจี ดวงตาเย็นเยียบดั่งน้ำแข็งจ้าวเสวียนจีเงยหน้าขึ้น ยืนตัวตรง มาดอ่อนน้อมเมื่อครู่พลันสลาย เหลือเพียงท่วงท่าท้าทายอย่างเปิดเผยหลี่เฉินเอ่ยเรียบเย็น “ข้าเพิ่งรู้ว่า...ขุนนางอาวุโส สูงไม่น้อยเลยทีเดียว”จ้าวเสวียนจีตอบ “กระหม่อม...แค่เคยชินกับการโค้งก้มเท่านั้น แต่ครั้งนี้...กระหม่อมไม่อยากก้มอีกแล้ว”เขายกมือชี้ออกไปทางประตูพระที่นั่งไท่เหอ ก่อนกล่าวว่า “ทหารมีดดาบชั้นยอดจำนวนสามพันนาย บัดนี้อยู่ภายนอกพระที่นั่งไท่เหอเรียบร้อยแล้ว”“กระหม่อมรู้ดีว่า ฝ่าบาทมีปืนไฟ และอาวุธที่ระเบิดเทพต้าฉินทรงพลังยิ่ง หากให้เวลาพัฒนา คงกลายเป็นอาวุธสังหารอันน่าสะพรึงกลัวในอนาคต แต่เวลานี้ ฝ่าบาทมีน้อยเกินไป อีกทั้งในค่ำคืนที่ฝนตกหนักเช่นนี้ อานุภาพของอาวุธไฟก็จะลดลงจนเหลือน้อยนิด”“ที่สำคัญที่สุดก็คือ... ทหารทั้งสามพันนายของกระหม่อม ล้วนเป็นยอดฝีมือระดับแนวหน้าแห่งยุทธภพ สามารถกวาดล้างกองทัพปกติหนึ่งหมื่นนายได้ภายในเวลาอันสั้น”จ้าวเสวียนจีหัวเราะเบาๆ ราวกับได้พลิกไพ่ลับที่เตรียมไว้มาเนิ่นนาน มีความภูมิใจอย่างปิดไม่มิด “ที่สำคัญที่สุดคือ… ทหารสามพันนี้ มิใ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1057
คำพูดของจ้าวเสวียนจี ได้เผยให้เห็นสถานการณ์ที่น่าอึดอัดที่สุดของหลี่เฉินอย่างหมดเปลือก ไม่มีแม้แต่นิดเดียวที่หลงเหลือให้ปิดบังหลี่เฉินในตอนนี้ แม้จะเป็นองค์รัชทายาท แม้จะทำหน้าที่สำเร็จราชการแทนพระองค์ แต่สิทธิอำนาจในมือของเขา โดยรากแท้แล้วยังคงเป็นสิ่งที่ฮ่องเต้ประทานให้ตราบใดที่หลี่เฉินยังไม่ขึ้นครองราชย์ ไม่ได้สวมชุดมังกร เช่นนั้นเขาก็ไม่อาจครอบครองราชอำนาจแท้จริงได้เลยต่อบรรดาข้าราชการท้องถิ่นแล้ว พวกเขายอมรับแค่สิ่งเดียว...ราชโองการ ยอมรับแค่บุคคลเดียว...ฮ่องเต้นี่จึงเป็นเหตุผลว่าทำไมพายุการเมืองในครั้งนี้ ถึงเรียกได้เพียงว่า "พายุการเมือง" มิใช่การชิงราชสมบัติในสายตาของปวงชนแผ่นดิน สิ่งที่พวกเขาเห็น ก็แค่ความขัดแย้งระหว่างองค์รัชทายาทกับฝ่ายสำนักราชเลขาที่รุนแรงจนถึงขั้นยกทัพใส่กัน มิใช่การกบฏแย่งชิงราชบัลลังก์ของสำนักราชเลขาสองสิ่งนี้...แตกต่างกันโดยสิ้นเชิงหากหลี่เฉินคือฮ่องเต้จริงๆ การกระทำของจ้าวเสวียนจีทั้งหมดนี้ ก็จะกลายเป็นการชิงบัลลังก์อย่างชัดเจน และจะก่อให้เกิดความโกลาหลไปทั่วทั้งแผ่นดิน ขุนนางในทุกหัวระแหงที่ยังมีความจงรักภักดีและสำนึกในคุณธรรม ย่อมต้องลุ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1056
“ด้านนอกลมฝนรุนแรง ฝ่าบาททรงเปียกโชกทั้งตัว ดูก็รู้ว่าเส้นทางที่ก้าวเข้ามา ไม่ได้ราบรื่นเลยแม้แต่น้อย”จ้าวเสวียนจีมองหลี่เฉินด้วยแววตาสงบนิ่ง เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ใบหน้าแลดูใจดีอ่อนโยนอย่างไม่น่าเชื่อ“ลมฝนหนักเช่นนี้ มีใครเล่าจะก้าวเดินได้อย่างสบาย?”หลี่เฉินพลิกมือปิดประตูพระที่นั่ง ลมฝนภายนอกถูกสกัดไว้ทันที ความสงบและอบอุ่นจึงกลับคืนสู่ท้องพระโรงอีกครั้ง“หากเพียงต้องการมุมหนึ่งอันสงบสุข ก็แค่ปิดประตูเท่านั้น ความสงบก็จะอยู่กับเราแล้วไม่ใช่หรือ?”จ้าวเสวียนจีกล่าว “ดี ฝ่าบาทตรัสได้ถูกต้องอย่างยิ่ง”หลี่เฉินย่างเท้าเข้าสู่พระที่นั่งไท่เหอด้วยฝีเท้าหนักแน่น หยุดยืนอยู่เบื้องล่างบัลลังก์ หันไปมองเก้าอี้มังกรแล้วเอ่ยกับจ้าวเสวียนจีข้างกาย “เก้าอี้ตัวนี้ ช่างเย้ายวนใจนักใช่หรือไม่?”จ้าวเสวียนจีก็มองไปยังเก้าอี้มังกรร่วมกับหลี่เฉินเขาไม่ได้ตอบคำถามของหลี่เฉิน กลับกล่าวเพียงว่า “ฝ่าบาท ถอยเถิด”หลี่เฉินหัวเราะเบาๆ ไม่ขยับสายตา ไม่ตอบคำใด“กระหม่อมให้คำมั่น ว่าจะปกป้องฝ่าบาทให้ปลอดภัยไปตลอดชีวิต คำมั่นของกระหม่อมนี้ ฝ่าบาทเชื่อถือได้แน่นอน”หลี่เฉินพยักหน้า “ฟังดูจริงใจดี”
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1055
หลี่เฉินหันไปมองซูจิ่นพ่าที่อยู่ข้างกาย ยิ้มอ่อนเอ่ยว่า “เจ้าทำให้ข้ารู้สึกประหลาดใจมาก”ซูจิ่นพ่าไม่ได้ตอบ เพียงยอบกายทำความเคารพแบบสตรีผู้สูงศักดิ์อย่างอ่อนช้อยหลี่เฉินหลุดหัวเราะเบาๆ ก่อนจะหันไปกล่าวกับซูเจิ้นถิงว่า “แม่ทัพซู ลูกหลานตระกูลแม่ทัพเสือเจ้าฝีมือ เจ้าช่างมีบุตรีที่ดีนัก”ซูเจิ้นถิงก่อนหน้านี้อยู่หน้าประตูวัง เมื่อเขามาถึงพอดีกับที่ซูจิ่นพ่ากำลังตำหนีขุนนางพวกนั้น ด้วยสัญชาตญาณจึงไม่ได้รีบเข้าไป และการรอเพียงครู่เดียวนี้ ก็ทำให้เขาได้เห็นฝีมือกับสติปัญญาของบุตรสาวตัวเองอย่างชัดเจน นับว่ายอดเยี่ยมอย่างแท้จริง“ฝ่าบาทตรัสเกินไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ”ซูเจิ้นถิงยกมือขึ้นคารวะ แล้วหันไปมองจางปี้อู่และขุนนางฝ่ายสำนักราชเลขาที่ใบหน้านิ่งสงบ จากนั้นกล่าวว่า “ฝ่าบาท ที่นี่ขอให้เป็นหน้าที่ของกระหม่อมกับท่านอาจารย์เถิดพ่ะย่ะค่ะ”ทหารย่อมต่อสู้กับทหาร แม่ทัพย่อมรับมือแม่ทัพบุคคลที่หลี่เฉินตั้งใจจะรับมือมาตลอด ไม่ใช่จางปี้อู่ และไม่ใช่ขุนนางทั้งหลายที่อยู่เบื้องหลังเขาเหล่านั้นแต่คือ...จ้าวเสวียนจี“ดี”หลี่เฉินพยักหน้าเบาๆ แล้วหมุนกาย มุ่งหน้าเข้าสู่พระที่นั่งไท่เหอในขณะที่หลี
