LOGINShare
บทที่ 534
Related chapters
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 535
หลังจากนั้นไม่นาน ชายคนนั้นก็ออกมาจากห้องด้วยความสดชื่น และให้ความสนใจเป็นพิเศษกับห้องของเสี่ยวเถาหงเมื่อได้ยินว่าสวีเว่ยยังอยู่ข้างใน และแม่เล้าก็มาถึงแล้ว ซึ่งทั้งสองกำลังเจรจาไถ่ตัวเสี่ยวเถาหงกันอยู่ เมื่อรู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องรออีกต่อไป เขาจึงออกจากลานอี๋ชุนทันที และกลับไปที่จวนอ๋องเพื่อรายงานสิ่งที่เขาเห็นแต่เขาไม่รู้ว่าในห้องของเสี่ยวเถาหงที่เขาแอบฟังอยู่นั้น มีแม่เล้าและเสี่ยวเถาหงอยู่ในนั้นจริงๆ แต่อีกคนเป็นชายวัยกลางคนรูปร่างกำยำ และเสียงที่ออกมาจากปากของเขาก็ไม่ใช่ใครอื่น นอกจากเสียงของสวีเว่ยนี่เป็นการดัดเสียง และไม่มีใครทราบเรื่องนี้ส่วนสวีเว่ยตัวจริงนั้น ตอนนี้กำลังอยู่ในพระที่นั่งสีเจิ้ง“ฝ่าบาท สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ ทำให้กระหม่อมได้รับความไว้วางใจจากจ้าวอ๋องอย่างสมบูรณ์ และจ้าวอ๋องก็มั่นใจว่าเป็นสำนักบัวขาวที่ลอบสังหารเขา ทุกอย่างเป็นไปตามแผนที่วางไว้”ไม่ผิด เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้เป็นการจัดฉากมันเป็นสิ่งที่หลี่เฉินเตรียมการอย่างระมัดระวัง โดยมีเป้าหมายคือหลี่อิ๋นหู่เมื่อเผชิญหน้ากับหลี่อิ๋นหู่ที่พยายามจะลอบสังหารตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า หลี่เฉินจะปล่อยใ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 536
แม้ว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาพบกับสตรีศักดิ์สิทธิ์ แต่หลี่เฉินก็รู้สึกหนังศีรษะชาทุกครั้งที่เห็นนาง เมื่อเห็นสตรีศักดิ์สิทธิ์อีกครั้ง ปฏิกิริยาแรกของหลี่เฉินก็คือตะโกนเรียกใครสักคนมาพานางไปแต่เมื่อคำพูดมาถึงปาก เขากลับเปลี่ยนคำพูด“เจ้าไม่กลัวตายบ้างหรือ?”สตรีศักดิ์สิทธิ์จ้องมองหลี่เฉินด้วยแววตาที่ไร้อารมณ์“เจ้ากำลังกวาดล้างสำนักบัวขาวทั่วประเทศ ยุยงสำนักต่างๆ ในยุทธภพ ประการแรก เจ้าแต่งเรื่องดาบพิฆาตมังกรอะไรนั่นและสั่งการให้เผยแพร่ในยุทธภพ จากนั้นก็สัญญาว่าจะมอบผลกำไรหรือหนังสือศิลปะการต่อสู้ในท้องพระคลังของราชวงศ์ให้ เป็นผลให้สำนักบัวขาวของข้าประสบความสูญเสียอย่างหนัก”“วันนี้ เจ้ายังขอให้สุนัขของเจ้าปลอมตัวเป็นสำนักบัวขาวและไปลอบสังหารจ้าวอ๋อง”“ถ้าการตายของข้าหมายความว่าเจ้าซึ่งเป็นปีศาจสามารถลงนรกไปด้วยกันได้ ข้าจะไม่ลังเลเลย”“ดูเหมือนเจ้าจะรู้เรื่องไม่น้อยเลยนะ”หลี่เฉินไม่ได้ปฏิเสธ แต่ก็ไม่ยอมรับเช่นกัน เขากอดอกกอดอก มองสตรีศักดิ์สิทธิ์แล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้น เหตุใดเจ้าถึงไม่ลงมือล่ะ?”สตรีศักดิ์สิทธิ์มองไปด้านหลังของหลี่เฉิน สายตาที่เย็นชา จ้องไปยังจุดที่ว่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 537
ทัศนคติที่ก้าวร้าวของสตรีศักดิ์สิทธิ์ เผยให้เห็นถึงความวิตกกังวลและความพ่ายแพ้ของสำนักบัวขาว หลี่เฉินรู้สึกมั่นใจเนื่องจากสตรีศักดิ์สิทธิ์มาเจรจาเงื่อนไขด้วยตัวเองที่นี่ ก็แสดงให้เห็นว่าสำนักบัวขาวเอนเอียงไปทางตัวเลือกที่สองเพียงแต่ว่าจะต้องมีการพูดคุยถึงเงื่อนไขต่างๆ ต่อหน้าเขา ถ้าเขาไม่ลอกเปลือกออกเสียบ้าง สำนักบัวขาวอาจจะส่งคนมาลอบสังหารเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าได้ “ถ้าอยากอยู่ร่วมกันก็ทำได้”หลี่เฉินพูดออกมาอย่างเริงร่าเขายังริเริ่มที่จะพูดเกี่ยวกับข้อดีของสำนักบัวขาวอีกด้วย“สำนักบัวขาวแต่เดิมใช้คำขวัญฟื้นฟูราชวงศ์ก่อน และก่อความวุ่นวายมาสามร้อยกว่าปีแล้ว แต่ไม่เคยถูกกวาดล้าง พวกเจ้าซ่อนตัวอยู่ในหมู่ผู้คนหรือแม้แต่ต่างแดน พอโลกโกลาหลจึงค่อยปรากฏขึ้นเพื่อก่อความวุ่นวาย บรรพบุรุษของข้าก็ไม่สามารถจัดการกับพวกเจ้าได้ ถึงแม้ว่าข้าอยากจะเห็นพวกเจ้าล่มสลาย แต่ก็เป็นเรื่องยากที่จะทำเช่นนั้น”สตรีศักดิ์สิทธิ์มองหลี่เฉินอย่างเงียบๆ แล้วพูดว่า “ฝ่าบาททราบเรื่องเหล่านี้ก็ดีแล้ว” “แต่”จู่ๆ หลี่เฉินก็เปลี่ยนหัวข้อและพูดอย่างใจเย็นว่า “แต่ข้าก็มีความสามารถในการทุบตีสำนักบัวขาวอย่างหน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 538
หลังจากที่สตรีศักดิ์สิทธิ์จากไป สถานการณ์ที่อันตรายก็พลันเงียบสงบขึ้นมาเมื่อหลี่เฉินไม่พูด ดังนั้นซานเป่าจึงไม่กล้าพูดอะไรก่อนแม้ว่าหลี่เฉินจะประสบความสำเร็จ แต่กลับไม่มีท่าทางมีความสุขบนใบหน้าของเขาเพราะสตรีศักดิ์สิทธิ์ตอบตกลงเร็วเกินไปในความเป็นจริง หลี่เฉินพร้อมที่จะโต้แย้งและต่อรองกับสำนักบัวขาวแต่ใครจะรู้ว่าสตรีศักดิ์สิทธิ์จะไม่ทำตามแผน และตอบตกลงในทันทีสิ่งนี้ทำให้หลี่เฉินรู้สึกสงสัยเล็กน้อยยิ่งไปกว่านั้น การมีสตรีศักดิ์สิทธิ์อยู่เคียงข้างอาจจะไม่ใช่เรื่องดีอะไรเลย เหตุผลหลักก็คือวรยุทธ์ของสตรีผู้นี้สูงเกินไป และควบคุมได้ยากนี่เหมือนกับหลี่เฉินเสนอราคา และเตรียมให้อีกฝ่ายเสนอราคาตอบ แต่อีกฝ่ายกลับตอบตกลงในทันที โดยที่หลี่เฉินไม่ทันได้ตั้งตัว“นอกจากสตรีศักดิ์สิทธิ์แล้ว ยังมีใครอีกไหม?”หลี่เฉินโยนเรื่องสตรีศักดิ์สิทธิ์ทิ้งไปชั่วคราว และหันไปถามซานเป่าซานเป่าโค้งคำนับและตอบกลับทันทีว่า “มีพ่ะย่ะค่ะ และความแข็งแกร่งของคู่ต่อสู้นั้นก็แข็งแกร่งกว่าบ่าวเพียงเล็กน้อยเท่านั้น หากอีกฝ่ายลงมือ บ่าวไม่แน่ใจว่าจะสามารถปกป้องฝ่าบาทและล่าถอยไปพร้อมกันได้ ดังนั้นจึงเลือกที่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 539
เมื่อเห็นซานเป่าเสนอความคิดที่ไม่ดีอย่างเปิดเผย หลี่เฉินก็ถลึงตาใส่อย่างไม่เกรงใจ“ฆ่าสตรีศักดิ์สิทธิ์จะมีประโยชน์อะไร? มีแต่จะทำให้สำนักบัวขาวยิ่งคลั่งขึ้นมากเท่านั้น จนถึงตอนนี้พวกเราก็กระตุ้นมากพอแล้ว จนแม้แต่เจ้าสำนักก็มาด้วย หากทำตามแผนการของเจ้า เจ้าจะแน่ใจได้อย่างไรว่าจะรับมือกับทั้งสองคนได้?”หากเจ้าสำนักและสตรีศักดิ์สิทธิ์กลับมาอีกครั้งในคืนพรุ่งนี้ ซานเป่าก็จะคงเป็นเหมือนคืนนี้ ที่ไม่มั่นใจว่าจะปกป้องหลี่เฉินได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงรับมือทั้งสองคนพร้อมกันเลยซานเป่าซึ่งตระหนักได้ว่าความคิดของตัวเองนั้นไม่เข้าท่า จึงยอมรับผิดและขอความเมตตา“ไม่จำเป็นต้องเตรียมการพิเศษสำหรับวันพรุ่งนี้ เนื่องจากสตรีศักดิ์สิทธิ์ตกลงที่จะอยู่กับข้าเป็นเวลาสิบปี บางทีนี่อาจเป็นทางออกที่ดีที่สุด สำนักบัวขาว…”หลี่เฉินหรี่ตาลงแล้วพูดว่า “มันเป็นไปไม่ได้ที่จะถูกกำจัดในเวลาอันสั้น”เหตุผลที่องค์กร เช่น สำนักบัวขาว ประสบความสูญเสียอย่างหนักในช่วงเวลานี้ ก็เพราะพวกเขาได้ใช้ประโยชน์จากภัยพิบัติทางธรรมชาติที่เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง เมื่อชีวิตของผู้คนยากลำบาก เสียงเรียกร้องก็จะยิ่งเพิ่มขึ้น พวกเขาจึงฉวยโ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 540
“ด้วยความแข็งแกร่งขององค์รัชทายาท เขามีวิธีการต่างๆ อย่างไม่ที่สิ้นสุด ในเวลาเพียงไม่กี่เดือน เขาได้สร้างหายนะครั้งใหญ่ให้กับสำนักของเรา สิ่งนี้ไม่เคยเกิดขึ้นในหลายร้อยปีของประวัติศาสตร์สำนักเรา”น้ำเสียงของสตรีศักดิ์สิทธิ์ยังคงเย็นชาและสงบ แม้เสียงของนางจะไพเราะมาก แต่ในน้ำเสียงกลับปราศจากซึ่งอารมณ์ ทำให้คืนในต้นฤดูใบไม้ผลิที่หนาวเย็นอยู่แล้ว ยิ่งรู้สึกหนาวเย็นขึ้นเล็กน้อย“ถ้าสำนักของเราต้องการบรรลุสิ่งยิ่งใหญ่ก็ต้องชดใช้ราคาก่อน วิธีการแบบเดิมๆ ที่ทำมาตลอดสามร้อยกว่าปี ไม่เคยประสบความสำเร็จเลย ตอนนี้ เจ้าสำนักยังต้องการใช้ประโยชน์จากความอ่อนแอของราชสำนัก และความไม่พอใจของประชาชนในการก่อกบฏ? สำนักบัวขาวมีภาพลักษณ์เป็นลัทธิที่ชั่วร้ายในใจของผู้คนมานานแล้ว เช่นนั้นจะพิชิตใต้หล้าได้อย่างไร?”“หากเจ้าสำนักต้องการบรรลุอุดมการณ์อันยิ่งใหญ่ของสำนักเรา ก็จำเป็นต้องพึ่งพาพลังของราชสำนัก และข้อเท็จจริงได้พิสูจน์แล้วว่าจ้าวอ๋องหลี่อิ๋นหู่ ไม่ใช่ผู้สมัครที่เชื่อถือได้ ดังนั้นเราควรเลือกเป้าหมายอื่นโดยเร็วที่สุด”ได้ฟังคำพูดของสตรีศักดิ์สิทธิ์ ใบหน้าของเจ้าสำนักก็ราบเรียบเมื่อสตรีศักดิ์สิทธ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 541
สตรีศักดิ์สิทธิ์โค้งคำนับเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ข้าขอตัวก่อน” “รับสิ่งนี้ไป” เจ้าสำนักสะบัดมือ จากนั้นวัตถุเล็กๆ ที่ไม่โดดเด่นก็ตกไปอยู่ในมือของสตรีศักดิ์สิทธิ์“สิ่งนี้มีหนอนกู่เชื่อมใจนอนหลับอยู่ในนั้น ตัวที่อยู่ในมือของเจ้าคือกู่ตัวลูก กู่ตัวแม่อยู่ในมือของข้า หากมีอันตราย ให้รีบบดขยี้มันโดยเร็วที่สุด ข้าจะสามารถรับรู้ได้”เจ้าสำนักจ้องมองสตรีศักดิ์สิทธิ์และกล่าวน้ำเสียงทุ้มว่า “บนโลกนี้เหลือแค่พวกเราสองคนพี่น้องเท่านั้น ไม่ว่าเจ้าจะเกลียดข้ามากแค่ไหน แต่ข้าก็ยังคงเป็นพี่ชายของเจ้าตลอดไป ข้าไม่ต้องการให้มีอะไรเกิดขึ้นกับเจ้า”สตรีศักดิ์สิทธิ์ไม่ได้ปฏิเสธหนอนกู่เชื่อมใจ นางเพียงหันหลังกลับอย่างเงียบๆ และทะยานจากไปเมื่อเห็นร่างของสตรีศักดิ์สิทธิ์กลืนหายไปในภูเขา เจ้าสำนักก็พูดกับตัวเองว่า “หลี่เฉิน หวังว่าเจ้าจะไม่แตะต้องน้องสาวของข้า ไม่อย่างนั้น ไม่ว่าเจ้าจะเป็นองค์รัชทายาทหรือจักรพรรดิ ข้าก็จะบดขยี้เจ้าเป็นชิ้นๆ!”วันรุ่งขึ้น หลี่เฉินจงใจจัดการหลายสิ่งหลายอย่างให้เสร็จสิ้นในตอนกลางวัน เมื่อตกกลางคืน หลี่เฉินก็สั่งให้ห้องเครื่องจัดโต๊ะที่ด้านนอกพระที่นั่ง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 542
สตรีศักดิ์สิทธิ์ขมวดคิ้ว นางต้องอยู่ข้างกายหลี่เฉินสิบปี จะให้ทำเช่นนั้นก็ไม่เป็นไรแต่มันเป็นไปไม่ได้ที่จะให้คำนับเหมือนตัวเองเป็นบ่าวในขณะที่นางลังเลและจะทำเช่นนั้น หลี่เฉินก็โบกมือแล้วพูดว่า “ไม่จำเป็น สตรีศักดิ์สิทธิ์ไม่ใช่ปุถุชนธรรมดา นางเกิดในยุทธภพ คุ้นชินกับอิสรภาพ ไม่ต้องพูดถึงพิธีหยุมหยิมอะไรพวกนั้นหรอก มันก็แค่สิ่งที่มนุษย์กำหนดขึ้นเอง”สตรีศักดิ์สิทธิ์ได้ยินดังนั้นก็มองไปที่หลี่เฉินสักพักหนึ่ง แล้วพูดว่า “ขอบพระทัยฝ่าบาท”หลี่เฉินตกตะลึงไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหัวเราะออกมาเสียงดังความมั่นใจในการพิชิตใจสตรีศักดิ์สิทธิ์เพิ่มขึ้นมาสองจุดอย่างน้อย สตรีศักดิ์สิทธิ์ก็ยังสามารถสื่อสารได้ ไม่ใช่หินโดยสมบูรณ์ตราบใดที่ยังสามารถสื่อสารกันได้ หลี่เฉินก็ไม่เชื่อว่าเขาจะรับมือนางไม่ได้ เขาส่งสัญญาณให้นางกำนัลเพิ่มชามและตะเกียบคู่หนึ่งให้กับสตรีศักดิ์สิทธิ์ แม้ว่าสตรีศักดิ์สิทธิ์จะไม่ได้แตะตะเกียบ แต่หลี่เฉินก็ไม่รีบร้อนผู้หญิงอย่างสตรีศักดิ์สิทธิ์ควรใช้วิธีแบบต้มกบในน้ำอุ่น หากรีบเร่งลงมือจะไม่ประสบความสำเร็จ มิหนำซ้ำอาจจะนำไปสู่ผลลัพธ์ที่เลวร้ายเขาทานหม้อไฟและพูดกับตัวเองว
Latest chapter
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 846
โหวอวี้ซูรู้สึกเหมือนถูกสายฟ้าฟาดตั้งแต่สีหน้าจนถึงจิตใจ เขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวังและหมดหนทางในเวลานี้ เขาเสียใจอย่างยิ่งว่าเหตุใดจึงทำเรื่องโง่เขลาเช่นนี้แต่ในโลกนี้ไม่มี "ยาแก้เสียใจ" ให้ย้อนกลับได้ เขาทำได้เพียงหวังว่าจะมีชีวิตรอดกลับไปได้ในวันนี้เสียงของหลี่เฉินดังมาถึงเขา"ในเมื่อโหวอวี้ซูเป็นศิษย์ของท่านถานไถ งั้นก็ให้ท่านถานไถจัดการเถอะ"คำพูดเรียบง่ายของหลี่เฉิน ทำให้ถานไถจิ้งจือถอนหายใจเบาๆ ในใจเขารู้ดีว่าความผิดอื่นๆ ของโหวอวี้ซูนั้นล้วนเล็กน้อย สามารถลดหย่อนได้ และไม่น่าถึงขั้นต้องเสียชีวิตแต่ปัญหาใหญ่คือโหวอวี้ซูได้เลือกสร้างความวุ่นวายในสถานการณ์เช่นนี้ ต่อหน้าขุนนางและนักศึกษาทั้งหมด เขากล้าพูดสิ่งที่อาจทำลายความสัมพันธ์ระหว่างตำหนักบูรพาและตระกูลซูซูจิ่นพ่ากำลังจะเข้าสู่ตำหนักบูรพาในฐานะพระชายาองค์รัชทายาทนี่ไม่ใช่แค่เรื่องของความรัก แต่เป็นการแต่งงานทางการเมืองที่สำคัญอย่างยิ่งไม่ว่าจะสำหรับตำหนักบูรพาหรือสำหรับตระกูลแม่ทัพใหญ่อย่างตระกูลซู เรื่องนี้ล้วนมีความสำคัญอย่างยิ่งยวด!การแต่งงานที่มีผลกระทบต่อทั้งแผ่นดินเช่นนี้ ไม่อาจยอมให้มีจุดด่างพร้อยใด
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 845
ปัจจุบัน หลี่เฉินดำรงตำแหน่งผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ในฐานะองค์รัชทายาทแห่งจักรวรรดิต้าฉินเขาคือผู้ที่อยู่เหนือผู้คนนับหมื่น เป็นผู้ควบคุมจักรวรรดิอันยิ่งใหญ่นี้อำนาจและบารมีของเขานั้น แม้แต่จ้าวเสวียนจีที่เจ้าเล่ห์ยังรู้สึกยากจะต่อต้าน แล้วโหวอวี้ซูเล่า? เขาเป็นเพียงบุคคลตัวเล็กๆ เท่านั้นเมื่อได้ยินเสียงตวาดจากหลี่เฉิน หัวใจของโหวอวี้ซูแทบกระเด็นออกมาจากอกความตกตะลึงและความสับสนหายไปหมดสิ้น เหลือเพียงความกลัวและหวาดผวาแม้เขาจะเป็นมนุษย์เหมือนกับหลี่เฉิน แต่โหวอวี้ซูกลับรู้สึกว่าตนเองต่างชั้นจากอีกฝ่ายโดยสิ้นเชิงดั่งมังกรในสรวงสวรรค์กำลังยืนต่อหน้ามดตัวเล็กๆ ที่ต่ำต้อยในผืนดินความหวาดกลัวที่ฝังรากลึกในจิตใจทำให้เข่าของโหวอวี้ซูอ่อนจนทรุดลง เขาคุกเข่าต่อหน้าหลี่เฉินทันที"ข้า... ข้า..."เขาพยายามพูดอะไรบางอย่าง แต่กลับอ้ำอึ้งจนไม่สามารถพูดออกมาได้ หลี่เฉินมองโหวอวี้ซูด้วยสีหน้าที่แสดงถึงความเบื่อหน่าย"เจ้าอะไรเจ้า?""การที่เจ้าเคยล่วงเกินข้าในอดีต ข้าสามารถมองข้ามได้ เพราะเจ้าไม่รู้ว่าข้าคือใคร คนไม่รู้ย่อมไม่มีความผิด""แต่การที่เจ้าคิดจะละเมิดต่อซูจิ่นพ่า นั่นคือคว
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 844
โหวอวี้ซูที่พูดทุกอย่างออกไปอย่างรวดเร็ว รู้สึกสะใจและโล่งใจอย่างมากเมื่อคิดถึงว่าสองคนที่เขาเกลียดชังจะต้องเผชิญกับโทสะอันน่าสะพรึงของตำหนักบูรพา โหวอวี้ซูก็ยิ่งรู้สึกพึงพอใจเขารู้ดีว่าไม่มีชายใดในแผ่นดินนี้ที่จะยอมทนให้ว่าที่พระชายาของตนไปพัวพันกับชายอื่นได้ยิ่งไปกว่านั้น คนผู้นั้นคือองค์รัชทายาท ผู้ที่ไม่อาจทนต่อเรื่องเช่นนี้ได้แน่นอนอย่างไรก็ตาม โหวอวี้ซูที่คาดหวังว่าองค์รัชทายาทจะโกรธเกรี้ยวจนฟ้าสะเทือน กลับได้รับเพียงความเงียบเป็นการตอบสนองนี่หมายความว่าองค์รัชทายาทโกรธจนหมดสติแล้วหรือ?ความรู้สึกแปลกประหลาดเริ่มก่อตัวขึ้นในใจของโหวอวี้ซูขณะที่เขากำลังสับสน เสียงฝีเท้าก็ดังใกล้เข้ามาโหวอวี้ซูรู้สึกได้ทันทีว่าองค์รัชทายาทกำลังเดินเข้ามาใกล้เขาเขากลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัว ร่างกายแข็งทื่อ ก้มหน้าลงแน่นจนไม่กล้าสบตากับองค์รัชทายาทเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนกระทั่งรองเท้าประดับดิ้นทองคำปรากฏอยู่ตรงหน้าโหวอวี้ซู เขารู้ว่าองค์รัชทายาทกำลังยืนอยู่ต่อหน้าเขา และไม่กล้าหายใจแรงแม้แต่น้อย"เงยหน้าขึ้นมา"เสียงที่สง่างามและคุ้นเคยดังขึ้นข้างหูของโหวอวี้ซูตั้งแต่แรกที่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 843
หลี่เฉินไม่มีความตั้งใจจะเพิ่มเวลาสอบ เขาลุกขึ้นและเตรียมเดินออกจากสนามสอบเวลา ทุกคนมีเท่ากันโจทย์ ก็เหมือนกันทุกคนในหนึ่งชั่วยาม หากแม้แต่เขียนให้จบยังทำไม่ได้ ย่อมเห็นได้ชัดว่านักศึกษาเหล่านี้ไม่มีความสามารถเพียงพอที่จะตอบโจทย์ได้สำเร็จในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ไม่มีอะไรน่าคาดหวังอีกแล้วพวกเขาทำได้เพียงรอปีหน้า และเมื่อถึงตอนนั้น สถานการณ์อาจเปลี่ยนไป หลี่เฉินอาจตั้งโจทย์ที่ง่ายกว่านี้นักศึกษากลุ่มที่ไม่สามารถส่งกระดาษคำตอบได้ทันเวลานั้น รวมถึงโหวอวี้ซูบนกระดาษคำตอบของโหวอวี้ซู เขาเขียนได้เพียงครึ่งหน้าเท่านั้น เนื้อหาที่มีอยู่นั้นก็ล้วนเขียนออกมาอย่างฝืนใจเมื่อเห็นว่าองค์รัชทายาทกำลังจะเดินออกไป เส้นทางสู่จุดสูงสุดในอำนาจของโหวอวี้ซูก็แทบจะพังทลายตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มเขาไม่อาจทนรอจนถึงการสอบในปีหน้าได้เพราะใจเขาร้อนรุ่มจนแทบจะระเบิดเมื่อคิดถึงสายตาดูถูกของซูจิ่นพ่า และท่าทีหยิ่งยโสของชายลึกลับที่ไม่แม้แต่จะชายตามองเขา โหวอวี้ซูแทบจะคลั่งภายใต้แรงกดดันอันมหาศาล โหวอวี้ซูปาแปรงพู่กันในมือลงพื้น ก่อนจะลุกขึ้นยืนทันที ช่วงเวลานั้น องครักษ์ที่อยู่ด้านหลังยังไม่ทันต
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 842
ถ้าเป็นไปได้ ตอนนี้สวีฉังชิงอยากชักดาบออกมาฆ่าหลานชายของตัวเองทันที จากนั้นก็ฆ่าตัวตายต่อหน้าองค์รัชทายาทแม้ว่าชีวิตของเขาและหลานชายจะต้องจบลง แต่ตระกูลสวียังอาจมีโอกาสรอดพ้นจากการถูกทำลายล้างคำพูดประโยคแรกของสวีจวินโหลวหมายความว่าอย่างไร!?เข้าใจง่ายมากนั่นก็คือ มนุษย์ล้วนต้องตาย และแคว้นย่อมมีวันล่มสลาย เหมือนกับการเปลี่ยนแปลงของกลางวันกลางคืน และการผลัดเปลี่ยนฤดูกาล ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นกฎธรรมชาติที่ไม่มีทางหลีกเลี่ยงได้!คำพูดนี้ ไม่ว่ากษัตริย์พระองค์ใดได้ยิน ย่อมถือเป็นการดูหมิ่นอย่างร้ายแรงไม่ใช่แค่ตัดหัวแต่ถึงขั้นล้างโคตรตระกูล!หากเจอกษัตริย์ที่มีอารมณ์ร้อน อาจถึงขั้นสังหารเก้าชั่วโคตรโดยไม่มีใครกล้าเรียกร้องความเป็นธรรมนี่มันการดูหมิ่นที่ร้ายแรงที่สุด!แม้เข่าของสวีฉังชิงจะอ่อนจนแทบทรุดลงไปกับพื้น แต่เขาก็พยายามอดทนไม่คุกเข่าต่อหน้าองค์รัชทายาทเขาแอบเหลือบมองสีหน้าของหลี่เฉิน แต่กลับเห็นว่าองค์รัชทายาทไม่ได้แสดงความโกรธใดๆ แถมยังมีท่าทีสนุกสนาน หยิบลิ้นจี่ที่นางกำนัลยื่นให้เข้าปากด้วยความผ่อนคลายในมุมมองของหลี่เฉิน ประโยคเปิดเรื่องนี้แม้จะดูเหมือนเป็นการดูหมิ่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 841
เวลาสอบทั้งหมดกำหนดไว้หนึ่งชั่วยาม หรือราวๆ สองชั่วโมงในหน่วยเวลาสมัยใหม่แต่โจทย์ที่ยากลำบากขนาดนี้ กลับมีคนส่งกระดาษคำตอบตั้งแต่ยังไม่ถึงครึ่งชั่วยามคนแรกที่ส่งกระดาษคำตอบ ย่อมดึงดูดความสนใจจากทุกคนในทันทีองครักษ์รีบรับกระดาษคำตอบของเขา นำส่งให้เสนาบดีกรมขุนนาง หูพี่ ก่อนที่หูพี่จะหมุนตัวและนำเสนอด้วยความเคารพต่อหลี่เฉินหลี่เฉินหยุดการเขียนนิยายของตน ช้อนตามองนักศึกษาร่างเล็กหน้าตาเรียบๆ คนหนึ่งที่ยืนเก็บของเตรียมตัวออกจากสนามสอบ ก่อนจะรับกระดาษคำตอบมาเมื่อเห็นตัวอักษรบนกระดาษคำตอบเป็นครั้งแรก หลี่เฉินเอ่ยชมออกมาเบาๆ ว่า "ลายมือช่างงดงามยิ่งนัก"ไม่ว่าจะเป็นการสอบจอหงวนในยุคโบราณหรือการสอบระดับชาติในยุคปัจจุบัน การที่มีคะแนนจากความเรียบร้อยของกระดาษคำตอบย่อมมีส่วนสำคัญ และลายมือที่สวยงามย่อมทำให้ผู้ตรวจรู้สึกชื่นชมเพราะอย่างน้อยก็ไม่เหนื่อยเวลาอ่านในยุคโบราณยิ่งเป็นเช่นนั้นนักศึกษาจะใช้เวลาเป็นสิบๆ ปีฝึกฝนลายมือ ถ้าหากพวกเขาไม่มีลายมือที่สวยงาม ก็ย่อมไม่มีทางก้าวมาถึงการสอบจอหงวนรอบสุดท้าย"นักศึกษาจากแคว้นเจียงเจ๋อ ฟู่หมิ่นชิง ตอบคำถามในหัวข้อ 'ปรัชญาแห่งชาติ' ต่อเบ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 840
มีขุนนางที่กล้ากล่าวความจริงและตักเตือนอย่างตรงไปตรงมา สามารถช่วยกษัตริย์มองเห็นปัญหาที่เกิดขึ้นทั้งในตัวเองและนโยบายและยังมีขุนนางที่มีความสามารถเฉพาะด้านสูงมาก งานในส่วนที่เกี่ยวข้อง เมื่อมอบหมายให้พวกเขาแล้วแทบไม่ต้องกังวลนอกจากนี้ ยังมีขุนนางประเภทที่สามารถช่วยกษัตริย์จัดการเรื่องที่กษัตริย์ไม่สะดวกจะลงมือเอง แม้ว่าคนเหล่านี้อาจมีความสามารถระดับปานกลาง หรือแม้แต่มีข้อเสียหลายประการ พวกเขาก็ยังนับเป็นคนสำคัญ เช่น เหอคุนจักรวรรดิที่กว้างใหญ่เกินไป ย่อมต้องการผู้คนที่หลากหลายมาช่วยหลี่เฉินบริหารจัดการ ไม่เช่นนั้น ต่อให้เขาเป็นเทพเซียนก็คงไม่สามารถขับเคลื่อนจักรวรรดิได้ด้วยตัวเองสำหรับสถานการณ์ที่ต้าฉินกำลังเผชิญ หลี่เฉินต้องการคนที่มีสายตากว้างไกลและความสามารถเชิงกลยุทธ์ระดับสูงบุคคลประเภทนี้ โจวผิงอันถือว่าเป็นตัวอย่างหนึ่ง แต่คนอื่นๆ อย่างสวีฉังชิงและกวนจือเหวยเป็นเพียงผู้เชี่ยวชาญเฉพาะด้านเท่านั้นคนเหล่านี้ หากใช้อย่างเหมาะสม จะกลายเป็นอาวุธสำคัญ แต่หากใช้ผิดวิธีก็อาจกลายเป็นหายนะ ดูได้จากตัวอย่างของจ้าวเสวียนจีแม้ว่าหลี่เฉินอยากให้จ้าวเสวียนจีตายไปเสียเดี๋ยวนี้ แต่เข
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 839
"เมื่อข้าอ่านโจทย์การสอบจบแล้ว นักศึกษาทุกคนจึงจะเริ่มเขียนคำตอบได้ เวลาที่กำหนดคือหนึ่งชั่วยาม เมื่อครบเวลา ทุกคนต้องหยุดเขียนและส่งกระดาษคำตอบ อนุญาตให้ส่งก่อนเวลาได้ แต่ห้ามส่งช้ากว่าเวลาที่กำหนด""ต่อไป ข้าจะอ่านโจทย์การสอบ"เมื่อคำกล่าวของหูพี่จบลง ไม่เพียงแต่นักศึกษาทุกคนจะเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ แม้แต่ขุนนางฝ่ายบุ๋นและบู๊ทั้งหมดก็ยังรู้สึกอยากรู้อยากเห็นในอดีต การสอบจอหงวนรอบสุดท้าย โจทย์จะถูกจัดเตรียมโดยสำนักราชเลขา ซึ่งมักเสนอโจทย์หลายชุดให้ฮ่องเต้เลือกหนึ่งชุดเป็นโจทย์สอบแต่ปีนี้ไม่เหมือนปีก่อนสำหรับการสอบครั้งนี้ โจทย์ทั้งหมดถูกตัดสินโดยองค์รัชทายาท โดยไม่มีการเกี่ยวข้องจากสำนักราชเลขาเลยดังนั้น แม้แต่ขุนนางในราชสำนักหรือสำนักราชเลขาก็ยังไม่รู้ว่าโจทย์จะเป็นเช่นไรกระทั่งหูพี่เองก็ไม่ทราบเนื้อหาโจทย์จนกระทั่งซานเป่ามอบซองปิดผนึกให้แก่เขาหลังจากเปิดซองออก หูพี่ก็กลายเป็นบุคคลที่สองรองจากหลี่เฉินที่รู้เนื้อหาโจทย์เมื่อเห็นเนื้อหาโจทย์ เขาก็ชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นมองไปที่กลุ่มนักศึกษาด้วยสีหน้าประหลาดใจปนความเห็นใจเขาเข้าใจทันทีว่าทำไมองค์รัชทายาทจึงเลือกให้เขาเ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 838
"พวกเจ้าทุกคนล้วนเป็นยอดคนที่ถูกคัดเลือกจากนับร้อยในพัน หากมองทั่วแผ่นดินที่มีประชากรนับสิบล้าน พวกเจ้าย่อมเป็นหนึ่งในแสน!"คำกล่าวของหลี่เฉินทำให้เลือดลมของเหล่านักศึกษาเดือดพล่านทุกคนล้วนตระหนักดีว่าหนทางที่ผ่านมานั้นไม่ง่ายเลย บางคนถึงกับต้องขายสมบัติทั้งครอบครัวเพื่อให้สามารถเดินทางมาถึงจุดนี้หากการสอบจอหงวนล้มเหลว พวกเขาส่วนใหญ่อาจต้องจบชีวิตไปพร้อมกับความยากจนและไร้หนทางดังนั้น แม้ว่าการสอบจอหงวนจะไม่ใช่สมรภูมิที่มีคมดาบ แต่ความโหดร้ายของมันก็แทบไม่แตกต่างจากสนามรบเมื่อย้อนระลึกถึงความยากลำบากที่ผ่านมา นักศึกษาทั้งหมดล้วนแสดงสีหน้าที่เต็มไปด้วยความรู้สึกส่วนเหล่าขุนนางที่อยู่ในบริเวณนั้น ต่างก็รู้สึกสะเทือนใจเช่นกันเพราะในอดีต พวกเขาส่วนใหญ่ก็ล้วนเดินมาบนเส้นทางการสอบจอหงวนเช่นเดียวกันแต่โชคชะตาของพวกเขาดีกว่าคนรุ่นเดียวกันอย่างมาก เพราะในวันนี้ พวกเขาสามารถยืนอยู่หน้าพระที่นั่งไท่เหอ และเข้าร่วมราชสำนักได้เมื่อมองย้อนกลับไป ผู้คนที่ร่วมเดินทางมาด้วยกันในรุ่นเดียวกันนั้น บัดนี้เหลืออยู่ข้างกายน้อยมาก"การสอบจอหงวนเป็นเส้นทางที่ราชสำนักใช้ในการคัดเลือกบุคคลที่มีค
