LOGINShare
บทที่ 532
Related chapters
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 533
คนที่ตะโกนคือองครักษ์เสื้อแพรแห่งหน่วยบูรพานี่เป็นครั้งแรกที่หลี่อิ๋นหู่รู้สึกว่าเสียงขององครักษ์เสื้อแพรช่างไพเราะเพราะพริ้งมากเขาชี้ไปที่นักฆ่าทั้งสี่คนในชุดดำทันทีและตะโกนว่า “เร็วเข้า นักฆ่าพวกนี้จะลอบสังหารข้า รีบจับพวกมัน ไม่ว่าจับเป็นหรือตาย ข้าจะตบรางวัลให้อย่างงาม!”เมื่อมีของรางวัลจึงมีผู้กล้า เมื่อองครักษ์เสื้อแพรได้ยินดังนั้นก็รีบส่งสัญญาณให้กับคนอื่นๆ ทันใดนั้นองครักษ์เสื้อแพรทั้งหมดก็มารวมตัวกันที่นี่ชายชุดดำทั้งสี่เมื่อเห็นสถานการณ์เริ่มเปลี่ยนไป พวกเขาก็สบตากัน ก่อนจะโยนความคิดสังหารหลี่อิ๋นหู่ทิ้งไปและพากันหลบหนีการลอบสังหารโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้าครั้งนี้ ก็สิ้นสุดลงอย่างเร่งรีบครึ่งชั่วยามต่อมา หลี่อิ๋นหู่มองดูศพที่นอนกระจัดกระจายอยู่ในจวนด้วยสีหน้ามืดมน “ท่านอ๋อง พวกนักฆ่าหลบหนีไปแล้ว แต่พวกเราพี่น้ององครักษ์เสื้อแพรกำลังติดตามอยู่ คาดว่าน่าจะมีข่าวบ้าง”เมื่อเห็นหัวหน้าองครักษ์เสื้อแพรเดินเข้ามาหา หลี่อิ๋นหู่ก็ระงับความเดือดดาลในใจแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “รบกวนองครักษ์เสื้อแพรแล้ว”ขณะที่พูด หลี่อิ๋นหู่ก็หยิบตั๋วเงินออกมาและพูดว่า “รับไปซะ แล้วพาพี่น้อ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 534
เมื่อเห็นใบหน้ายิ้มแย้มของหลี่อิ๋นหู่ สวีเว่ยก็เผยสีหน้ากระดากอายออกมา เขาอ้ำอึ้งอยู่นานก่อนจะพูดว่า “ท่านอ๋องโปรดทรงอนุญาตให้กระหม่อมออกไปข้างนอกด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ” “เจ้าบาดเจ็บสาหัสเช่นนี้ ยังอยากจะออกไปข้างนอกอีกหรือ?” หลี่อิ๋นหู่ขมวดคิ้วถามสวีเว่ยกล่าวอย่างกระอักกระอ่วนใจว่า “คือเสี่ยวเถาหงของลานอี๋ชุน...กับกระหม่อมนัดกันว่าจะพบกันวันนี้...ถ้าหากไม่ไป กระหม่อมเกรงว่าจะเสียใจ”หลี่อิ๋นหู่ได้ยินดังนั้นจึงชะงักเล็กน้อย จากนั้นก็หัวเราะเสียงดังแล้วกล่าวว่า “เข้าใจแล้ว ข้าก็ผู้ชายเหมือนกัน ย่อมเข้าใจ”“ในเมื่อเจ้าชอบสตรีนางนี้ ก็ใช้เงินบางส่วนเพื่อไถ่นางมาอยู่ข้างกายเถอะ ข้าจะให้คนทำเรือนเล็กๆ ให้พวกเจ้าอยู่”สวีเว่ยกล่าวอย่างตื้นตันว่า “ขอบพระทัยท่านอ๋อง ขอบพระทัยท่านอ๋อง!” เมื่อเห็นท่าทางสำนึกบุญคุณของสวีเว่ย หลี่อิ๋นหู่ก็โล่งใจมากขึ้นเรื่อยๆถ้าสวีเว่ยเป็นคนทรยศจริงๆ คงไม่มีทางที่เขาจะออกไปในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อเช่นนี้ ส่วนเสี่ยวเถาหง หากพวกเขามีความรู้สึกต่อกันจริงๆ ก็ให้มาอยู่ในจวนอ๋อง นี่จะเป็นวิธีตรวจสอบและควบคุมสวีเว่ยได้อย่างดีเยี่ยม หลี่อิ๋นหู่ครุ่นคิดถึงหลายสิ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 535
หลังจากนั้นไม่นาน ชายคนนั้นก็ออกมาจากห้องด้วยความสดชื่น และให้ความสนใจเป็นพิเศษกับห้องของเสี่ยวเถาหงเมื่อได้ยินว่าสวีเว่ยยังอยู่ข้างใน และแม่เล้าก็มาถึงแล้ว ซึ่งทั้งสองกำลังเจรจาไถ่ตัวเสี่ยวเถาหงกันอยู่ เมื่อรู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องรออีกต่อไป เขาจึงออกจากลานอี๋ชุนทันที และกลับไปที่จวนอ๋องเพื่อรายงานสิ่งที่เขาเห็นแต่เขาไม่รู้ว่าในห้องของเสี่ยวเถาหงที่เขาแอบฟังอยู่นั้น มีแม่เล้าและเสี่ยวเถาหงอยู่ในนั้นจริงๆ แต่อีกคนเป็นชายวัยกลางคนรูปร่างกำยำ และเสียงที่ออกมาจากปากของเขาก็ไม่ใช่ใครอื่น นอกจากเสียงของสวีเว่ยนี่เป็นการดัดเสียง และไม่มีใครทราบเรื่องนี้ส่วนสวีเว่ยตัวจริงนั้น ตอนนี้กำลังอยู่ในพระที่นั่งสีเจิ้ง“ฝ่าบาท สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ ทำให้กระหม่อมได้รับความไว้วางใจจากจ้าวอ๋องอย่างสมบูรณ์ และจ้าวอ๋องก็มั่นใจว่าเป็นสำนักบัวขาวที่ลอบสังหารเขา ทุกอย่างเป็นไปตามแผนที่วางไว้”ไม่ผิด เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้เป็นการจัดฉากมันเป็นสิ่งที่หลี่เฉินเตรียมการอย่างระมัดระวัง โดยมีเป้าหมายคือหลี่อิ๋นหู่เมื่อเผชิญหน้ากับหลี่อิ๋นหู่ที่พยายามจะลอบสังหารตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า หลี่เฉินจะปล่อยใ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 536
แม้ว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาพบกับสตรีศักดิ์สิทธิ์ แต่หลี่เฉินก็รู้สึกหนังศีรษะชาทุกครั้งที่เห็นนาง เมื่อเห็นสตรีศักดิ์สิทธิ์อีกครั้ง ปฏิกิริยาแรกของหลี่เฉินก็คือตะโกนเรียกใครสักคนมาพานางไปแต่เมื่อคำพูดมาถึงปาก เขากลับเปลี่ยนคำพูด“เจ้าไม่กลัวตายบ้างหรือ?”สตรีศักดิ์สิทธิ์จ้องมองหลี่เฉินด้วยแววตาที่ไร้อารมณ์“เจ้ากำลังกวาดล้างสำนักบัวขาวทั่วประเทศ ยุยงสำนักต่างๆ ในยุทธภพ ประการแรก เจ้าแต่งเรื่องดาบพิฆาตมังกรอะไรนั่นและสั่งการให้เผยแพร่ในยุทธภพ จากนั้นก็สัญญาว่าจะมอบผลกำไรหรือหนังสือศิลปะการต่อสู้ในท้องพระคลังของราชวงศ์ให้ เป็นผลให้สำนักบัวขาวของข้าประสบความสูญเสียอย่างหนัก”“วันนี้ เจ้ายังขอให้สุนัขของเจ้าปลอมตัวเป็นสำนักบัวขาวและไปลอบสังหารจ้าวอ๋อง”“ถ้าการตายของข้าหมายความว่าเจ้าซึ่งเป็นปีศาจสามารถลงนรกไปด้วยกันได้ ข้าจะไม่ลังเลเลย”“ดูเหมือนเจ้าจะรู้เรื่องไม่น้อยเลยนะ”หลี่เฉินไม่ได้ปฏิเสธ แต่ก็ไม่ยอมรับเช่นกัน เขากอดอกกอดอก มองสตรีศักดิ์สิทธิ์แล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้น เหตุใดเจ้าถึงไม่ลงมือล่ะ?”สตรีศักดิ์สิทธิ์มองไปด้านหลังของหลี่เฉิน สายตาที่เย็นชา จ้องไปยังจุดที่ว่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 537
ทัศนคติที่ก้าวร้าวของสตรีศักดิ์สิทธิ์ เผยให้เห็นถึงความวิตกกังวลและความพ่ายแพ้ของสำนักบัวขาว หลี่เฉินรู้สึกมั่นใจเนื่องจากสตรีศักดิ์สิทธิ์มาเจรจาเงื่อนไขด้วยตัวเองที่นี่ ก็แสดงให้เห็นว่าสำนักบัวขาวเอนเอียงไปทางตัวเลือกที่สองเพียงแต่ว่าจะต้องมีการพูดคุยถึงเงื่อนไขต่างๆ ต่อหน้าเขา ถ้าเขาไม่ลอกเปลือกออกเสียบ้าง สำนักบัวขาวอาจจะส่งคนมาลอบสังหารเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าได้ “ถ้าอยากอยู่ร่วมกันก็ทำได้”หลี่เฉินพูดออกมาอย่างเริงร่าเขายังริเริ่มที่จะพูดเกี่ยวกับข้อดีของสำนักบัวขาวอีกด้วย“สำนักบัวขาวแต่เดิมใช้คำขวัญฟื้นฟูราชวงศ์ก่อน และก่อความวุ่นวายมาสามร้อยกว่าปีแล้ว แต่ไม่เคยถูกกวาดล้าง พวกเจ้าซ่อนตัวอยู่ในหมู่ผู้คนหรือแม้แต่ต่างแดน พอโลกโกลาหลจึงค่อยปรากฏขึ้นเพื่อก่อความวุ่นวาย บรรพบุรุษของข้าก็ไม่สามารถจัดการกับพวกเจ้าได้ ถึงแม้ว่าข้าอยากจะเห็นพวกเจ้าล่มสลาย แต่ก็เป็นเรื่องยากที่จะทำเช่นนั้น”สตรีศักดิ์สิทธิ์มองหลี่เฉินอย่างเงียบๆ แล้วพูดว่า “ฝ่าบาททราบเรื่องเหล่านี้ก็ดีแล้ว” “แต่”จู่ๆ หลี่เฉินก็เปลี่ยนหัวข้อและพูดอย่างใจเย็นว่า “แต่ข้าก็มีความสามารถในการทุบตีสำนักบัวขาวอย่างหน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 538
หลังจากที่สตรีศักดิ์สิทธิ์จากไป สถานการณ์ที่อันตรายก็พลันเงียบสงบขึ้นมาเมื่อหลี่เฉินไม่พูด ดังนั้นซานเป่าจึงไม่กล้าพูดอะไรก่อนแม้ว่าหลี่เฉินจะประสบความสำเร็จ แต่กลับไม่มีท่าทางมีความสุขบนใบหน้าของเขาเพราะสตรีศักดิ์สิทธิ์ตอบตกลงเร็วเกินไปในความเป็นจริง หลี่เฉินพร้อมที่จะโต้แย้งและต่อรองกับสำนักบัวขาวแต่ใครจะรู้ว่าสตรีศักดิ์สิทธิ์จะไม่ทำตามแผน และตอบตกลงในทันทีสิ่งนี้ทำให้หลี่เฉินรู้สึกสงสัยเล็กน้อยยิ่งไปกว่านั้น การมีสตรีศักดิ์สิทธิ์อยู่เคียงข้างอาจจะไม่ใช่เรื่องดีอะไรเลย เหตุผลหลักก็คือวรยุทธ์ของสตรีผู้นี้สูงเกินไป และควบคุมได้ยากนี่เหมือนกับหลี่เฉินเสนอราคา และเตรียมให้อีกฝ่ายเสนอราคาตอบ แต่อีกฝ่ายกลับตอบตกลงในทันที โดยที่หลี่เฉินไม่ทันได้ตั้งตัว“นอกจากสตรีศักดิ์สิทธิ์แล้ว ยังมีใครอีกไหม?”หลี่เฉินโยนเรื่องสตรีศักดิ์สิทธิ์ทิ้งไปชั่วคราว และหันไปถามซานเป่าซานเป่าโค้งคำนับและตอบกลับทันทีว่า “มีพ่ะย่ะค่ะ และความแข็งแกร่งของคู่ต่อสู้นั้นก็แข็งแกร่งกว่าบ่าวเพียงเล็กน้อยเท่านั้น หากอีกฝ่ายลงมือ บ่าวไม่แน่ใจว่าจะสามารถปกป้องฝ่าบาทและล่าถอยไปพร้อมกันได้ ดังนั้นจึงเลือกที่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 539
เมื่อเห็นซานเป่าเสนอความคิดที่ไม่ดีอย่างเปิดเผย หลี่เฉินก็ถลึงตาใส่อย่างไม่เกรงใจ“ฆ่าสตรีศักดิ์สิทธิ์จะมีประโยชน์อะไร? มีแต่จะทำให้สำนักบัวขาวยิ่งคลั่งขึ้นมากเท่านั้น จนถึงตอนนี้พวกเราก็กระตุ้นมากพอแล้ว จนแม้แต่เจ้าสำนักก็มาด้วย หากทำตามแผนการของเจ้า เจ้าจะแน่ใจได้อย่างไรว่าจะรับมือกับทั้งสองคนได้?”หากเจ้าสำนักและสตรีศักดิ์สิทธิ์กลับมาอีกครั้งในคืนพรุ่งนี้ ซานเป่าก็จะคงเป็นเหมือนคืนนี้ ที่ไม่มั่นใจว่าจะปกป้องหลี่เฉินได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงรับมือทั้งสองคนพร้อมกันเลยซานเป่าซึ่งตระหนักได้ว่าความคิดของตัวเองนั้นไม่เข้าท่า จึงยอมรับผิดและขอความเมตตา“ไม่จำเป็นต้องเตรียมการพิเศษสำหรับวันพรุ่งนี้ เนื่องจากสตรีศักดิ์สิทธิ์ตกลงที่จะอยู่กับข้าเป็นเวลาสิบปี บางทีนี่อาจเป็นทางออกที่ดีที่สุด สำนักบัวขาว…”หลี่เฉินหรี่ตาลงแล้วพูดว่า “มันเป็นไปไม่ได้ที่จะถูกกำจัดในเวลาอันสั้น”เหตุผลที่องค์กร เช่น สำนักบัวขาว ประสบความสูญเสียอย่างหนักในช่วงเวลานี้ ก็เพราะพวกเขาได้ใช้ประโยชน์จากภัยพิบัติทางธรรมชาติที่เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง เมื่อชีวิตของผู้คนยากลำบาก เสียงเรียกร้องก็จะยิ่งเพิ่มขึ้น พวกเขาจึงฉวยโ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 540
“ด้วยความแข็งแกร่งขององค์รัชทายาท เขามีวิธีการต่างๆ อย่างไม่ที่สิ้นสุด ในเวลาเพียงไม่กี่เดือน เขาได้สร้างหายนะครั้งใหญ่ให้กับสำนักของเรา สิ่งนี้ไม่เคยเกิดขึ้นในหลายร้อยปีของประวัติศาสตร์สำนักเรา”น้ำเสียงของสตรีศักดิ์สิทธิ์ยังคงเย็นชาและสงบ แม้เสียงของนางจะไพเราะมาก แต่ในน้ำเสียงกลับปราศจากซึ่งอารมณ์ ทำให้คืนในต้นฤดูใบไม้ผลิที่หนาวเย็นอยู่แล้ว ยิ่งรู้สึกหนาวเย็นขึ้นเล็กน้อย“ถ้าสำนักของเราต้องการบรรลุสิ่งยิ่งใหญ่ก็ต้องชดใช้ราคาก่อน วิธีการแบบเดิมๆ ที่ทำมาตลอดสามร้อยกว่าปี ไม่เคยประสบความสำเร็จเลย ตอนนี้ เจ้าสำนักยังต้องการใช้ประโยชน์จากความอ่อนแอของราชสำนัก และความไม่พอใจของประชาชนในการก่อกบฏ? สำนักบัวขาวมีภาพลักษณ์เป็นลัทธิที่ชั่วร้ายในใจของผู้คนมานานแล้ว เช่นนั้นจะพิชิตใต้หล้าได้อย่างไร?”“หากเจ้าสำนักต้องการบรรลุอุดมการณ์อันยิ่งใหญ่ของสำนักเรา ก็จำเป็นต้องพึ่งพาพลังของราชสำนัก และข้อเท็จจริงได้พิสูจน์แล้วว่าจ้าวอ๋องหลี่อิ๋นหู่ ไม่ใช่ผู้สมัครที่เชื่อถือได้ ดังนั้นเราควรเลือกเป้าหมายอื่นโดยเร็วที่สุด”ได้ฟังคำพูดของสตรีศักดิ์สิทธิ์ ใบหน้าของเจ้าสำนักก็ราบเรียบเมื่อสตรีศักดิ์สิทธ
Latest chapter
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1063
ตามคำอธิบายและเรื่องราวของฮ่องเต้ต้าสิง หลี่เฉินก็เริ่มมองเห็นถึงเบื้องลึกในจิตใจที่แท้จริงของฮ่องเต้พระองค์นี้ สิ่งที่พระองค์ต้องการ คือการสืบทอดราชบัลลังก์โดยไม่ให้เกิดข้อผิดพลาด เพราะเรื่องนี้เกี่ยวพันถึงรากฐานของบ้านเมือง และขุนนางชั่วอย่างจ้าวเสวียนจี ก็คือประกันภัยอีกชั้นหนึ่งที่พระองค์วางไว้ ตราบใดที่จ้าวเสวียนจียังอยู่ เขาก็จะกระหายอำนาจ และต้องพยายามลดบทบาทของฮ่องเต้แน่นอน แต่การลดบทบาทของฮ่องเต้หาใช่ปัญหาไม่ ขอเพียงฮ่องเต้ยังคงดำรงอยู่ อ๋องแห่งแคว้นย่อมไม่อาจก่อหวอด สถานการณ์ก็จะยังดำเนินต่อไปได้ กล่าวได้ว่า ฮ่องเต้ต้าสิงได้วางหมากไว้สองทาง ทางแรก คือหวังว่าจะมีบุตรผู้หนึ่งสามารถเติบโตขึ้นมาเป็นกษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่ มีสติปัญญาและความสามารถลึกซึ้ง กอบกู้สถานการณ์ได้ แต่เรื่องนี้ยากเกินไป อย่างน้อยในขณะวางแผน ฮ่องเต้ต้าสิงเองก็มองไม่เห็นความหวัง ดังนั้นพระองค์จึงเตรียมทางที่สอง ผลักดันให้เกิดขุนนางชั่วคนหนึ่ง เพื่อรักษาความมั่นคงของการถ่ายโอนอำนาจ แม้ฮ่องเต้จะเป็นเพียงหุ่นเชิด ตราบใดที่ยังเป็นบุตรของฮ่องเต้ต้าสิง แผ่นดินก็จะไม่ล่มสลาย ส่วนอำนาจนั้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1062
“เขาวางแผนมาอย่างยาวนาน บัดนี้ลูกกับเขาก็ถึงคราวแตกหัก ต่อให้มิใช่จ้าวเสวียนจี ลูกก็ไม่อาจอยู่อย่างสงบได้อีกแล้วพ่ะย่ะค่ะ!” หลี่เฉินเงยหน้าขึ้นอย่างกล้าหาญ จ้องสบสายพระเนตรของฮ่องเต้เบื้องหน้า แม้พระวรกายจะซูบผอมดั่งน้ำมันหมดไส้เทียนใกล้มอด แต่ก็ยังเปี่ยมด้วยพลังสุดท้าย แล้วกล่าวสิ่งที่อยู่ในใจออกไป ฮ่องเต้ต้าสิงทรงฟังด้วยรอยยิ้ม รอจนหลี่เฉินพูดจบจึงเอ่ยว่า “ข้ากล่าวไปแล้ว เขา มิใช่สิ่งที่ควรกังวล” “เจ้าจะฆ่าเขาก็ได้ แต่ไม่ใช่เวลานี้” หลี่เฉินขมวดคิ้ว สีหน้างุนงงยิ่งนัก ฮ่องเต้ต้าสิงทอดถอนใจเบาๆ แล้วตรัสว่า “สามารถเดินมาถึงจุดนี้ เจ้าก็เกินกว่าความคาดหวังเดิมของข้าไปมาก แม้แต่อีกหลายการจัดวางที่ข้าวางไว้แต่แรก ข้าก็ไม่คิดว่าเจ้าจะได้ใช้จริง แต่ก้าวแล้วก้าวเล่า เจ้าก็ผ่านมาได้ทั้งหมด” “เจ้าควรรู้ว่า บางแผนที่ข้าวางไว้นั้น เริ่มตั้งแต่เมื่อครานานมาแล้ว” หลี่เฉินนึกถึงพี่น้องสกุลอู๋ จึงพยักหน้า “พ่ะย่ะค่ะ เสด็จพ่อทรงวางแผนอย่างลึกซึ้ง ลูกนับถือยิ่งนัก” “รอจนเจ้าได้ขึ้นเป็นฮ่องเต้ เจ้าก็จะเข้าใจเอง” ฮ่องเต้ต้าสิงตรัสเสียงเรียบ “ข้าวางแผนไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ เจ้าคิดว่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1061
จ้าวหรุ่ยเงยหน้าขึ้น แม้ใบหน้ายังคงซีดเซียวอ่อนแรง แต่กลับมีสีเลือดระเรื่อขึ้นเล็กน้อย “ฝ่าบาท รีบเสด็จเข้าไปเถิด” จ้าวหรุ่ยกล่าวจบ ก็หลีกทางไปด้านข้าง หลี่เฉินจับมือของจ้าวหรุ่ยแน่น แล้วจึงก้าวเข้าไปภายใน จ้าวเสวียนจีตามเข้าไปติดๆ นี่เป็นครั้งแรกที่จ้าวเสวียนจีสนทนากับจ้าวหรุ่ยหลังจากจ้าวหรุ่ยทรยศ “เจ้าคุกเข่าจนฮ่องเต้ทรงฟื้นคืนหรือ?” จ้าวเสวียนจีกล่าวเสียงเรียบ จ้าวหรุ่ยก้มหน้า ไม่กล้ามองจ้าวเสวียนจี เอ่ยเสียงแผ่วเบา “ฮ่องเต้ทรงมีฟ้าคุ้มครองเพคะ” “ข้าไม่คาดคิดเลยจริงๆ” จ้าวเสวียนจีทิ้งประโยคหนึ่งอย่างมีนัย แล้วจึงติดตามหลี่เฉินเข้าไป จ้าวหรุ่ยเม้มริมฝีปาก ก้มหน้าถอยออกจากประตูตำหนักบรรทม ภายในตำหนักเฉียนชิง หลี่เฉินเห็นฮ่องเต้ต้าสิง...ทรงยืนขึ้นแล้ว พระองค์ทรงสวมเสื้อชั้นในสีเหลืองอ่อนที่เพิ่งผลัดเปลี่ยนใหม่ ซึ่งอาจนับเป็นชุดนอนหรือชุดชั้นในก็ได้ หลี่เฉินไม่รู้สึกแปลกตากับฉลองพระองค์ชุดนี้นัก ขณะฮ่องเต้ต้าสิงบรรทมบนเตียง ก็ทรงสวมเช่นนี้ แต่หลังจากเขาข้ามมิติมา ก็เป็นครั้งแรกที่เห็นฮ่องเต้ทรงมีสติและยืนอยู่ “อย่างไรหรือ เห็นข้าแล้ว ถึงกับลืมคำ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1060
ประโยคเดียวว่าฮ่องเต้ทรงฟื้นแล้วสร้างแรงสะเทือนใจแก่ทุกผู้คนยิ่งกว่าเสียงฟ้าร้องเหนือศีรษะแม้กระทั่งทหารที่ไล่ตามขันทีน้อยมาแต่แรกยังถึงกับตื่นตะลึงถ้อยคำของขันทีน้อยยังไม่ทันจบประโยค เงาร่างสายหนึ่งพลันแวบขึ้นตรงหน้าเขา ซานเป่าได้คว้าตัวเขาไว้แล้ว“เจ้าว่าอะไรนะ?!”ขันทีน้อยผู้นั้นเป็นเพียงขันทีระดับต่ำสุด เคยเห็นซานเป่าจากที่ไกลๆ เท่านั้น หากแต่ความแตกต่างระหว่างฐานะของทั้งสองทำให้เขาไม่เคยมีสิทธิแม้แต่จะกล่าวคำกับซานเป่ายังไม่ทันตั้งสติจากแรงกดดันของซานเป่า ซูเจิ้นถิงและเหล่าขุนนางใหญ่น้อยก็พากันล้อมเขาไว้หมดแล้ว“บ่าว...บ่าวกล่าวว่า...ฮ่อง...ฮ่องเต้ทรงฟื้นแล้วพ่ะย่ะค่ะ”ขันทีน้อยตัวสั่นระริก พูดติดขัดแทบจับใจความไม่ได้ โชคยังดีที่เขายังจำหน้าที่ของตนเองได้“ฮ่องเต้ทรงมีรับสั่ง ขอให้องค์รัชทายาทและสำนักราชเลขาเข้าเฝ้าทันที”ซานเป่ากับซูเจิ้นถิงสบตากัน แล้วก็ตัดสินใจได้ทันควัน“ไม่ได้!”จางปี้อู่ตะโกนลั่น “ใครจะรู้ว่านั่นไม่ใช่ราชโองการปลอมล่ะ!”“เจ้าบังอาจแอบอ้างหาบรรพบุรุษงั้นรึ!”ซูเจิ้นถิงสบถกลับด้วยความโกรธ แล้วซัดหมัดหนักเข้าที่ใบหน้าของจางปี้อู่อย่างจังจางปี้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1059
“จ้าวเสวียนจี เจ้าทำเรื่องมากมาย วางแผนมานักหนา ท้ายที่สุดแล้วก็เพื่อสิ่งใดกันแน่”หลี่เฉินชี้ไปยังบัลลังก์มังกร ถามว่า “เพื่อจะได้ขึ้นนั่งบนนั้นหรือ”จ้าวเสวียนจีมองตามนิ้วของหลี่เฉินไปยังบัลลังก์มังกร กล่าวอย่างราบเรียบว่า “มิใช่ หากกระหม่อมประสงค์จะขึ้นนั่งบัลลังก์ กระหม่อมสามารถลงมือได้ตั้งแต่เมื่อปีกลายแล้ว แม้แต่ก่อนหน้านั้น กระหม่อมก็ยังมีโอกาสดีกว่านี้อีกมาก จะต้องรอให้ฝ่าบาททรงมีอำนาจมั่นคงก่อนแล้วจึงลงมือไปเพื่ออันใดกันเล่า”“หรือมิใช่เพราะเจ้าคิดว่าควบคุมตัวข้าได้ยาก จึงต้องเสี่ยงเอาดาบเข้าวัดอย่างนั้นหรือ” หลี่เฉินหัวเราะเย็นชาจ้าวเสวียนจีถอนหายใจเบาๆ สีหน้ากลับแฝงด้วยความหดหู่ยิ่งนัก กล่าวว่า “ฝ่าบาท พระองค์มิใช่กระหม่อม ย่อมไม่รู้ความลำบากของกระหม่อม”“บัลลังก์นั้น นั่งแล้วสบายหรือ ไม่เลย”จ้าวเสวียนจีหันหน้ากลับมามองหลี่เฉิน กล่าวว่า “กระหม่อมแทบจะเฝ้าดูฮ่องเต้ขึ้นครองบัลลังก์กับตาตนเอง ตลอดหลายปีมานี้ ในท้ายที่สุด ฮ่องเต้ได้อะไรกลับมาบ้าง”“กระหม่อมชราภาพแล้ว ไม่รู้ว่ายังจะมีชีวิตอยู่ได้อีกกี่ปี อีกทั้งบุตรหลานของกระหม่อมก็สูญสิ้นไร้ร่องรอย หากกระหม่อมขึ้นไปนั่ง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1058
หลี่เฉินหันขวับกลับมาเผชิญหน้าจ้าวเสวียนจี ดวงตาเย็นเยียบดั่งน้ำแข็งจ้าวเสวียนจีเงยหน้าขึ้น ยืนตัวตรง มาดอ่อนน้อมเมื่อครู่พลันสลาย เหลือเพียงท่วงท่าท้าทายอย่างเปิดเผยหลี่เฉินเอ่ยเรียบเย็น “ข้าเพิ่งรู้ว่า...ขุนนางอาวุโส สูงไม่น้อยเลยทีเดียว”จ้าวเสวียนจีตอบ “กระหม่อม...แค่เคยชินกับการโค้งก้มเท่านั้น แต่ครั้งนี้...กระหม่อมไม่อยากก้มอีกแล้ว”เขายกมือชี้ออกไปทางประตูพระที่นั่งไท่เหอ ก่อนกล่าวว่า “ทหารมีดดาบชั้นยอดจำนวนสามพันนาย บัดนี้อยู่ภายนอกพระที่นั่งไท่เหอเรียบร้อยแล้ว”“กระหม่อมรู้ดีว่า ฝ่าบาทมีปืนไฟ และอาวุธที่ระเบิดเทพต้าฉินทรงพลังยิ่ง หากให้เวลาพัฒนา คงกลายเป็นอาวุธสังหารอันน่าสะพรึงกลัวในอนาคต แต่เวลานี้ ฝ่าบาทมีน้อยเกินไป อีกทั้งในค่ำคืนที่ฝนตกหนักเช่นนี้ อานุภาพของอาวุธไฟก็จะลดลงจนเหลือน้อยนิด”“ที่สำคัญที่สุดก็คือ... ทหารทั้งสามพันนายของกระหม่อม ล้วนเป็นยอดฝีมือระดับแนวหน้าแห่งยุทธภพ สามารถกวาดล้างกองทัพปกติหนึ่งหมื่นนายได้ภายในเวลาอันสั้น”จ้าวเสวียนจีหัวเราะเบาๆ ราวกับได้พลิกไพ่ลับที่เตรียมไว้มาเนิ่นนาน มีความภูมิใจอย่างปิดไม่มิด “ที่สำคัญที่สุดคือ… ทหารสามพันนี้ มิใ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1057
คำพูดของจ้าวเสวียนจี ได้เผยให้เห็นสถานการณ์ที่น่าอึดอัดที่สุดของหลี่เฉินอย่างหมดเปลือก ไม่มีแม้แต่นิดเดียวที่หลงเหลือให้ปิดบังหลี่เฉินในตอนนี้ แม้จะเป็นองค์รัชทายาท แม้จะทำหน้าที่สำเร็จราชการแทนพระองค์ แต่สิทธิอำนาจในมือของเขา โดยรากแท้แล้วยังคงเป็นสิ่งที่ฮ่องเต้ประทานให้ตราบใดที่หลี่เฉินยังไม่ขึ้นครองราชย์ ไม่ได้สวมชุดมังกร เช่นนั้นเขาก็ไม่อาจครอบครองราชอำนาจแท้จริงได้เลยต่อบรรดาข้าราชการท้องถิ่นแล้ว พวกเขายอมรับแค่สิ่งเดียว...ราชโองการ ยอมรับแค่บุคคลเดียว...ฮ่องเต้นี่จึงเป็นเหตุผลว่าทำไมพายุการเมืองในครั้งนี้ ถึงเรียกได้เพียงว่า "พายุการเมือง" มิใช่การชิงราชสมบัติในสายตาของปวงชนแผ่นดิน สิ่งที่พวกเขาเห็น ก็แค่ความขัดแย้งระหว่างองค์รัชทายาทกับฝ่ายสำนักราชเลขาที่รุนแรงจนถึงขั้นยกทัพใส่กัน มิใช่การกบฏแย่งชิงราชบัลลังก์ของสำนักราชเลขาสองสิ่งนี้...แตกต่างกันโดยสิ้นเชิงหากหลี่เฉินคือฮ่องเต้จริงๆ การกระทำของจ้าวเสวียนจีทั้งหมดนี้ ก็จะกลายเป็นการชิงบัลลังก์อย่างชัดเจน และจะก่อให้เกิดความโกลาหลไปทั่วทั้งแผ่นดิน ขุนนางในทุกหัวระแหงที่ยังมีความจงรักภักดีและสำนึกในคุณธรรม ย่อมต้องลุ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1056
“ด้านนอกลมฝนรุนแรง ฝ่าบาททรงเปียกโชกทั้งตัว ดูก็รู้ว่าเส้นทางที่ก้าวเข้ามา ไม่ได้ราบรื่นเลยแม้แต่น้อย”จ้าวเสวียนจีมองหลี่เฉินด้วยแววตาสงบนิ่ง เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ใบหน้าแลดูใจดีอ่อนโยนอย่างไม่น่าเชื่อ“ลมฝนหนักเช่นนี้ มีใครเล่าจะก้าวเดินได้อย่างสบาย?”หลี่เฉินพลิกมือปิดประตูพระที่นั่ง ลมฝนภายนอกถูกสกัดไว้ทันที ความสงบและอบอุ่นจึงกลับคืนสู่ท้องพระโรงอีกครั้ง“หากเพียงต้องการมุมหนึ่งอันสงบสุข ก็แค่ปิดประตูเท่านั้น ความสงบก็จะอยู่กับเราแล้วไม่ใช่หรือ?”จ้าวเสวียนจีกล่าว “ดี ฝ่าบาทตรัสได้ถูกต้องอย่างยิ่ง”หลี่เฉินย่างเท้าเข้าสู่พระที่นั่งไท่เหอด้วยฝีเท้าหนักแน่น หยุดยืนอยู่เบื้องล่างบัลลังก์ หันไปมองเก้าอี้มังกรแล้วเอ่ยกับจ้าวเสวียนจีข้างกาย “เก้าอี้ตัวนี้ ช่างเย้ายวนใจนักใช่หรือไม่?”จ้าวเสวียนจีก็มองไปยังเก้าอี้มังกรร่วมกับหลี่เฉินเขาไม่ได้ตอบคำถามของหลี่เฉิน กลับกล่าวเพียงว่า “ฝ่าบาท ถอยเถิด”หลี่เฉินหัวเราะเบาๆ ไม่ขยับสายตา ไม่ตอบคำใด“กระหม่อมให้คำมั่น ว่าจะปกป้องฝ่าบาทให้ปลอดภัยไปตลอดชีวิต คำมั่นของกระหม่อมนี้ ฝ่าบาทเชื่อถือได้แน่นอน”หลี่เฉินพยักหน้า “ฟังดูจริงใจดี”
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1055
หลี่เฉินหันไปมองซูจิ่นพ่าที่อยู่ข้างกาย ยิ้มอ่อนเอ่ยว่า “เจ้าทำให้ข้ารู้สึกประหลาดใจมาก”ซูจิ่นพ่าไม่ได้ตอบ เพียงยอบกายทำความเคารพแบบสตรีผู้สูงศักดิ์อย่างอ่อนช้อยหลี่เฉินหลุดหัวเราะเบาๆ ก่อนจะหันไปกล่าวกับซูเจิ้นถิงว่า “แม่ทัพซู ลูกหลานตระกูลแม่ทัพเสือเจ้าฝีมือ เจ้าช่างมีบุตรีที่ดีนัก”ซูเจิ้นถิงก่อนหน้านี้อยู่หน้าประตูวัง เมื่อเขามาถึงพอดีกับที่ซูจิ่นพ่ากำลังตำหนีขุนนางพวกนั้น ด้วยสัญชาตญาณจึงไม่ได้รีบเข้าไป และการรอเพียงครู่เดียวนี้ ก็ทำให้เขาได้เห็นฝีมือกับสติปัญญาของบุตรสาวตัวเองอย่างชัดเจน นับว่ายอดเยี่ยมอย่างแท้จริง“ฝ่าบาทตรัสเกินไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ”ซูเจิ้นถิงยกมือขึ้นคารวะ แล้วหันไปมองจางปี้อู่และขุนนางฝ่ายสำนักราชเลขาที่ใบหน้านิ่งสงบ จากนั้นกล่าวว่า “ฝ่าบาท ที่นี่ขอให้เป็นหน้าที่ของกระหม่อมกับท่านอาจารย์เถิดพ่ะย่ะค่ะ”ทหารย่อมต่อสู้กับทหาร แม่ทัพย่อมรับมือแม่ทัพบุคคลที่หลี่เฉินตั้งใจจะรับมือมาตลอด ไม่ใช่จางปี้อู่ และไม่ใช่ขุนนางทั้งหลายที่อยู่เบื้องหลังเขาเหล่านั้นแต่คือ...จ้าวเสวียนจี“ดี”หลี่เฉินพยักหน้าเบาๆ แล้วหมุนกาย มุ่งหน้าเข้าสู่พระที่นั่งไท่เหอในขณะที่หลี
