LOGINShare
บทที่ 532
Related chapters
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 533
คนที่ตะโกนคือองครักษ์เสื้อแพรแห่งหน่วยบูรพานี่เป็นครั้งแรกที่หลี่อิ๋นหู่รู้สึกว่าเสียงขององครักษ์เสื้อแพรช่างไพเราะเพราะพริ้งมากเขาชี้ไปที่นักฆ่าทั้งสี่คนในชุดดำทันทีและตะโกนว่า “เร็วเข้า นักฆ่าพวกนี้จะลอบสังหารข้า รีบจับพวกมัน ไม่ว่าจับเป็นหรือตาย ข้าจะตบรางวัลให้อย่างงาม!”เมื่อมีของรางวัลจึงมีผู้กล้า เมื่อองครักษ์เสื้อแพรได้ยินดังนั้นก็รีบส่งสัญญาณให้กับคนอื่นๆ ทันใดนั้นองครักษ์เสื้อแพรทั้งหมดก็มารวมตัวกันที่นี่ชายชุดดำทั้งสี่เมื่อเห็นสถานการณ์เริ่มเปลี่ยนไป พวกเขาก็สบตากัน ก่อนจะโยนความคิดสังหารหลี่อิ๋นหู่ทิ้งไปและพากันหลบหนีการลอบสังหารโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้าครั้งนี้ ก็สิ้นสุดลงอย่างเร่งรีบครึ่งชั่วยามต่อมา หลี่อิ๋นหู่มองดูศพที่นอนกระจัดกระจายอยู่ในจวนด้วยสีหน้ามืดมน “ท่านอ๋อง พวกนักฆ่าหลบหนีไปแล้ว แต่พวกเราพี่น้ององครักษ์เสื้อแพรกำลังติดตามอยู่ คาดว่าน่าจะมีข่าวบ้าง”เมื่อเห็นหัวหน้าองครักษ์เสื้อแพรเดินเข้ามาหา หลี่อิ๋นหู่ก็ระงับความเดือดดาลในใจแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “รบกวนองครักษ์เสื้อแพรแล้ว”ขณะที่พูด หลี่อิ๋นหู่ก็หยิบตั๋วเงินออกมาและพูดว่า “รับไปซะ แล้วพาพี่น้อ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 534
เมื่อเห็นใบหน้ายิ้มแย้มของหลี่อิ๋นหู่ สวีเว่ยก็เผยสีหน้ากระดากอายออกมา เขาอ้ำอึ้งอยู่นานก่อนจะพูดว่า “ท่านอ๋องโปรดทรงอนุญาตให้กระหม่อมออกไปข้างนอกด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ” “เจ้าบาดเจ็บสาหัสเช่นนี้ ยังอยากจะออกไปข้างนอกอีกหรือ?” หลี่อิ๋นหู่ขมวดคิ้วถามสวีเว่ยกล่าวอย่างกระอักกระอ่วนใจว่า “คือเสี่ยวเถาหงของลานอี๋ชุน...กับกระหม่อมนัดกันว่าจะพบกันวันนี้...ถ้าหากไม่ไป กระหม่อมเกรงว่าจะเสียใจ”หลี่อิ๋นหู่ได้ยินดังนั้นจึงชะงักเล็กน้อย จากนั้นก็หัวเราะเสียงดังแล้วกล่าวว่า “เข้าใจแล้ว ข้าก็ผู้ชายเหมือนกัน ย่อมเข้าใจ”“ในเมื่อเจ้าชอบสตรีนางนี้ ก็ใช้เงินบางส่วนเพื่อไถ่นางมาอยู่ข้างกายเถอะ ข้าจะให้คนทำเรือนเล็กๆ ให้พวกเจ้าอยู่”สวีเว่ยกล่าวอย่างตื้นตันว่า “ขอบพระทัยท่านอ๋อง ขอบพระทัยท่านอ๋อง!” เมื่อเห็นท่าทางสำนึกบุญคุณของสวีเว่ย หลี่อิ๋นหู่ก็โล่งใจมากขึ้นเรื่อยๆถ้าสวีเว่ยเป็นคนทรยศจริงๆ คงไม่มีทางที่เขาจะออกไปในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อเช่นนี้ ส่วนเสี่ยวเถาหง หากพวกเขามีความรู้สึกต่อกันจริงๆ ก็ให้มาอยู่ในจวนอ๋อง นี่จะเป็นวิธีตรวจสอบและควบคุมสวีเว่ยได้อย่างดีเยี่ยม หลี่อิ๋นหู่ครุ่นคิดถึงหลายสิ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 535
หลังจากนั้นไม่นาน ชายคนนั้นก็ออกมาจากห้องด้วยความสดชื่น และให้ความสนใจเป็นพิเศษกับห้องของเสี่ยวเถาหงเมื่อได้ยินว่าสวีเว่ยยังอยู่ข้างใน และแม่เล้าก็มาถึงแล้ว ซึ่งทั้งสองกำลังเจรจาไถ่ตัวเสี่ยวเถาหงกันอยู่ เมื่อรู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องรออีกต่อไป เขาจึงออกจากลานอี๋ชุนทันที และกลับไปที่จวนอ๋องเพื่อรายงานสิ่งที่เขาเห็นแต่เขาไม่รู้ว่าในห้องของเสี่ยวเถาหงที่เขาแอบฟังอยู่นั้น มีแม่เล้าและเสี่ยวเถาหงอยู่ในนั้นจริงๆ แต่อีกคนเป็นชายวัยกลางคนรูปร่างกำยำ และเสียงที่ออกมาจากปากของเขาก็ไม่ใช่ใครอื่น นอกจากเสียงของสวีเว่ยนี่เป็นการดัดเสียง และไม่มีใครทราบเรื่องนี้ส่วนสวีเว่ยตัวจริงนั้น ตอนนี้กำลังอยู่ในพระที่นั่งสีเจิ้ง“ฝ่าบาท สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ ทำให้กระหม่อมได้รับความไว้วางใจจากจ้าวอ๋องอย่างสมบูรณ์ และจ้าวอ๋องก็มั่นใจว่าเป็นสำนักบัวขาวที่ลอบสังหารเขา ทุกอย่างเป็นไปตามแผนที่วางไว้”ไม่ผิด เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้เป็นการจัดฉากมันเป็นสิ่งที่หลี่เฉินเตรียมการอย่างระมัดระวัง โดยมีเป้าหมายคือหลี่อิ๋นหู่เมื่อเผชิญหน้ากับหลี่อิ๋นหู่ที่พยายามจะลอบสังหารตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า หลี่เฉินจะปล่อยใ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 536
แม้ว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาพบกับสตรีศักดิ์สิทธิ์ แต่หลี่เฉินก็รู้สึกหนังศีรษะชาทุกครั้งที่เห็นนาง เมื่อเห็นสตรีศักดิ์สิทธิ์อีกครั้ง ปฏิกิริยาแรกของหลี่เฉินก็คือตะโกนเรียกใครสักคนมาพานางไปแต่เมื่อคำพูดมาถึงปาก เขากลับเปลี่ยนคำพูด“เจ้าไม่กลัวตายบ้างหรือ?”สตรีศักดิ์สิทธิ์จ้องมองหลี่เฉินด้วยแววตาที่ไร้อารมณ์“เจ้ากำลังกวาดล้างสำนักบัวขาวทั่วประเทศ ยุยงสำนักต่างๆ ในยุทธภพ ประการแรก เจ้าแต่งเรื่องดาบพิฆาตมังกรอะไรนั่นและสั่งการให้เผยแพร่ในยุทธภพ จากนั้นก็สัญญาว่าจะมอบผลกำไรหรือหนังสือศิลปะการต่อสู้ในท้องพระคลังของราชวงศ์ให้ เป็นผลให้สำนักบัวขาวของข้าประสบความสูญเสียอย่างหนัก”“วันนี้ เจ้ายังขอให้สุนัขของเจ้าปลอมตัวเป็นสำนักบัวขาวและไปลอบสังหารจ้าวอ๋อง”“ถ้าการตายของข้าหมายความว่าเจ้าซึ่งเป็นปีศาจสามารถลงนรกไปด้วยกันได้ ข้าจะไม่ลังเลเลย”“ดูเหมือนเจ้าจะรู้เรื่องไม่น้อยเลยนะ”หลี่เฉินไม่ได้ปฏิเสธ แต่ก็ไม่ยอมรับเช่นกัน เขากอดอกกอดอก มองสตรีศักดิ์สิทธิ์แล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้น เหตุใดเจ้าถึงไม่ลงมือล่ะ?”สตรีศักดิ์สิทธิ์มองไปด้านหลังของหลี่เฉิน สายตาที่เย็นชา จ้องไปยังจุดที่ว่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 537
ทัศนคติที่ก้าวร้าวของสตรีศักดิ์สิทธิ์ เผยให้เห็นถึงความวิตกกังวลและความพ่ายแพ้ของสำนักบัวขาว หลี่เฉินรู้สึกมั่นใจเนื่องจากสตรีศักดิ์สิทธิ์มาเจรจาเงื่อนไขด้วยตัวเองที่นี่ ก็แสดงให้เห็นว่าสำนักบัวขาวเอนเอียงไปทางตัวเลือกที่สองเพียงแต่ว่าจะต้องมีการพูดคุยถึงเงื่อนไขต่างๆ ต่อหน้าเขา ถ้าเขาไม่ลอกเปลือกออกเสียบ้าง สำนักบัวขาวอาจจะส่งคนมาลอบสังหารเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าได้ “ถ้าอยากอยู่ร่วมกันก็ทำได้”หลี่เฉินพูดออกมาอย่างเริงร่าเขายังริเริ่มที่จะพูดเกี่ยวกับข้อดีของสำนักบัวขาวอีกด้วย“สำนักบัวขาวแต่เดิมใช้คำขวัญฟื้นฟูราชวงศ์ก่อน และก่อความวุ่นวายมาสามร้อยกว่าปีแล้ว แต่ไม่เคยถูกกวาดล้าง พวกเจ้าซ่อนตัวอยู่ในหมู่ผู้คนหรือแม้แต่ต่างแดน พอโลกโกลาหลจึงค่อยปรากฏขึ้นเพื่อก่อความวุ่นวาย บรรพบุรุษของข้าก็ไม่สามารถจัดการกับพวกเจ้าได้ ถึงแม้ว่าข้าอยากจะเห็นพวกเจ้าล่มสลาย แต่ก็เป็นเรื่องยากที่จะทำเช่นนั้น”สตรีศักดิ์สิทธิ์มองหลี่เฉินอย่างเงียบๆ แล้วพูดว่า “ฝ่าบาททราบเรื่องเหล่านี้ก็ดีแล้ว” “แต่”จู่ๆ หลี่เฉินก็เปลี่ยนหัวข้อและพูดอย่างใจเย็นว่า “แต่ข้าก็มีความสามารถในการทุบตีสำนักบัวขาวอย่างหน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 538
หลังจากที่สตรีศักดิ์สิทธิ์จากไป สถานการณ์ที่อันตรายก็พลันเงียบสงบขึ้นมาเมื่อหลี่เฉินไม่พูด ดังนั้นซานเป่าจึงไม่กล้าพูดอะไรก่อนแม้ว่าหลี่เฉินจะประสบความสำเร็จ แต่กลับไม่มีท่าทางมีความสุขบนใบหน้าของเขาเพราะสตรีศักดิ์สิทธิ์ตอบตกลงเร็วเกินไปในความเป็นจริง หลี่เฉินพร้อมที่จะโต้แย้งและต่อรองกับสำนักบัวขาวแต่ใครจะรู้ว่าสตรีศักดิ์สิทธิ์จะไม่ทำตามแผน และตอบตกลงในทันทีสิ่งนี้ทำให้หลี่เฉินรู้สึกสงสัยเล็กน้อยยิ่งไปกว่านั้น การมีสตรีศักดิ์สิทธิ์อยู่เคียงข้างอาจจะไม่ใช่เรื่องดีอะไรเลย เหตุผลหลักก็คือวรยุทธ์ของสตรีผู้นี้สูงเกินไป และควบคุมได้ยากนี่เหมือนกับหลี่เฉินเสนอราคา และเตรียมให้อีกฝ่ายเสนอราคาตอบ แต่อีกฝ่ายกลับตอบตกลงในทันที โดยที่หลี่เฉินไม่ทันได้ตั้งตัว“นอกจากสตรีศักดิ์สิทธิ์แล้ว ยังมีใครอีกไหม?”หลี่เฉินโยนเรื่องสตรีศักดิ์สิทธิ์ทิ้งไปชั่วคราว และหันไปถามซานเป่าซานเป่าโค้งคำนับและตอบกลับทันทีว่า “มีพ่ะย่ะค่ะ และความแข็งแกร่งของคู่ต่อสู้นั้นก็แข็งแกร่งกว่าบ่าวเพียงเล็กน้อยเท่านั้น หากอีกฝ่ายลงมือ บ่าวไม่แน่ใจว่าจะสามารถปกป้องฝ่าบาทและล่าถอยไปพร้อมกันได้ ดังนั้นจึงเลือกที่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 539
เมื่อเห็นซานเป่าเสนอความคิดที่ไม่ดีอย่างเปิดเผย หลี่เฉินก็ถลึงตาใส่อย่างไม่เกรงใจ“ฆ่าสตรีศักดิ์สิทธิ์จะมีประโยชน์อะไร? มีแต่จะทำให้สำนักบัวขาวยิ่งคลั่งขึ้นมากเท่านั้น จนถึงตอนนี้พวกเราก็กระตุ้นมากพอแล้ว จนแม้แต่เจ้าสำนักก็มาด้วย หากทำตามแผนการของเจ้า เจ้าจะแน่ใจได้อย่างไรว่าจะรับมือกับทั้งสองคนได้?”หากเจ้าสำนักและสตรีศักดิ์สิทธิ์กลับมาอีกครั้งในคืนพรุ่งนี้ ซานเป่าก็จะคงเป็นเหมือนคืนนี้ ที่ไม่มั่นใจว่าจะปกป้องหลี่เฉินได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงรับมือทั้งสองคนพร้อมกันเลยซานเป่าซึ่งตระหนักได้ว่าความคิดของตัวเองนั้นไม่เข้าท่า จึงยอมรับผิดและขอความเมตตา“ไม่จำเป็นต้องเตรียมการพิเศษสำหรับวันพรุ่งนี้ เนื่องจากสตรีศักดิ์สิทธิ์ตกลงที่จะอยู่กับข้าเป็นเวลาสิบปี บางทีนี่อาจเป็นทางออกที่ดีที่สุด สำนักบัวขาว…”หลี่เฉินหรี่ตาลงแล้วพูดว่า “มันเป็นไปไม่ได้ที่จะถูกกำจัดในเวลาอันสั้น”เหตุผลที่องค์กร เช่น สำนักบัวขาว ประสบความสูญเสียอย่างหนักในช่วงเวลานี้ ก็เพราะพวกเขาได้ใช้ประโยชน์จากภัยพิบัติทางธรรมชาติที่เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง เมื่อชีวิตของผู้คนยากลำบาก เสียงเรียกร้องก็จะยิ่งเพิ่มขึ้น พวกเขาจึงฉวยโ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 540
“ด้วยความแข็งแกร่งขององค์รัชทายาท เขามีวิธีการต่างๆ อย่างไม่ที่สิ้นสุด ในเวลาเพียงไม่กี่เดือน เขาได้สร้างหายนะครั้งใหญ่ให้กับสำนักของเรา สิ่งนี้ไม่เคยเกิดขึ้นในหลายร้อยปีของประวัติศาสตร์สำนักเรา”น้ำเสียงของสตรีศักดิ์สิทธิ์ยังคงเย็นชาและสงบ แม้เสียงของนางจะไพเราะมาก แต่ในน้ำเสียงกลับปราศจากซึ่งอารมณ์ ทำให้คืนในต้นฤดูใบไม้ผลิที่หนาวเย็นอยู่แล้ว ยิ่งรู้สึกหนาวเย็นขึ้นเล็กน้อย“ถ้าสำนักของเราต้องการบรรลุสิ่งยิ่งใหญ่ก็ต้องชดใช้ราคาก่อน วิธีการแบบเดิมๆ ที่ทำมาตลอดสามร้อยกว่าปี ไม่เคยประสบความสำเร็จเลย ตอนนี้ เจ้าสำนักยังต้องการใช้ประโยชน์จากความอ่อนแอของราชสำนัก และความไม่พอใจของประชาชนในการก่อกบฏ? สำนักบัวขาวมีภาพลักษณ์เป็นลัทธิที่ชั่วร้ายในใจของผู้คนมานานแล้ว เช่นนั้นจะพิชิตใต้หล้าได้อย่างไร?”“หากเจ้าสำนักต้องการบรรลุอุดมการณ์อันยิ่งใหญ่ของสำนักเรา ก็จำเป็นต้องพึ่งพาพลังของราชสำนัก และข้อเท็จจริงได้พิสูจน์แล้วว่าจ้าวอ๋องหลี่อิ๋นหู่ ไม่ใช่ผู้สมัครที่เชื่อถือได้ ดังนั้นเราควรเลือกเป้าหมายอื่นโดยเร็วที่สุด”ได้ฟังคำพูดของสตรีศักดิ์สิทธิ์ ใบหน้าของเจ้าสำนักก็ราบเรียบเมื่อสตรีศักดิ์สิทธ
Latest chapter
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 978
หวงจี๋เทียนจากไปด้วยความพึงพอใจ หลังจากนั้น หลี่เฉินก็สะสางภาระงานของวันนี้จนเสร็จเรียบร้อย แต่กลับไม่ได้ไปพักผ่อนเหมือนเช่นเคยวั่นเจียวเจียวเดินเข้ามารินน้ำชาให้หลี่เฉิน พลางกล่าวเสียงเบา "องค์ชาย ควรจะพักผ่อนแล้วเพคะ"หลี่เฉินที่กำลังก้มหน้าดูตำราอยู่ ตอบกลับไปโดยไม่เงยหน้า "วันนี้ต้องอยู่ดึกหน่อย ข้ารอคนคนหนึ่ง""รอคน? องค์ชายต้องการพบท่านใด ให้เขามาพบก็สิ้นเรื่อง ไฉนต้องเป็นองค์ชายที่ต้องรอ?" วั่นเจียวเจียวกล่าวด้วยความไม่พอใจหลี่เฉินหัวเราะเบา "คนผู้นี้ ข้าเองก็ไม่รู้ว่าเขาจะมาเมื่อใด แต่ที่แน่ๆ เขาต้องมา และเมื่อมาถึง เขาจะต้องนำข่าวคราวของหลี่อิ๋นหู่มาให้ข้าอย่างแน่นอน"วั่นเจียวเจียวกระพริบตา ไม่เข้าใจนักแต่ก็ไม่ได้ถามต่อหลี่เฉินกวาดตามองไปรอบๆ พระที่นั่งสีเจิ้ง ก่อนจะเอ่ยถาม "ช่วงนี้ไม่เห็นกงฮุยอวี่เลย หายไปไหน?"วั่นเจียวเจียวเบ้ปาก "องค์ชายเองยังไม่รู้ บ่าวจะรู้ได้อย่างไรเพคะ? ช่วงนี้นางทำตัวลึกลับเหลือเกิน ไม่เห็นหน้าเลยสักวัน บางทีอาจจะหนีไปแล้วก็ได้"หลี่เฉินวางตำรา ก่อนจะใช้หนังสือตีลงบนศีรษะของวั่นเจียวเจียวเบาๆ แล้วกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ "เลิกเล่นแง่ได้แล้ว
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 977
หลี่เฉินเชี่ยวชาญในเรื่องการใช้ช่องว่างของข้อมูล เพื่อสร้างผลประโยชน์ที่สุดหวงจี๋เทียนไม่มีทางรู้ถึงสถานการณ์ที่พลิกผันภายในต้าฉินในขณะนี้ และยิ่งไม่รู้ว่าหลี่เฉินได้ดำเนินการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เพียงแค่รอให้วันพรุ่งนี้ประกาศพระราชโองการ เพื่อลบล้างตำแหน่งและอำนาจทั้งหมดของหลี่อิ๋นหู่ พร้อมกับขับไล่ออกจากทำเนียบราชวงศ์ดังนั้น บุญคุณตามน้ำนี้ หลี่เฉินจึงยินดีมอบให้โดยไม่ลังเลถึงแม้ว่าภายหลังหวงจี๋เทียนจะรู้ความจริง แต่มันก็สายไปเสียแล้วหวงจี๋เทียนตกตะลึงทันทีไฟไหม้จุดพักแรม ลอบสังหารองค์ชายต่างแคว้น ไม่ว่าอยู่ที่ใดก็ถือเป็นเรื่องใหญ่โต แต่ก็ไม่น่าถึงขั้นทำให้ท่านอ๋องของแคว้นตนเองถูกปลดจากทุกตำแหน่ง หากลองคิดในมุมของตนเอง หากวันใดวันหนึ่งเขาถูกริบตำแหน่งและลดเป็นสามัญชน นั่นอาจจะเป็นความทุกข์ทรมานยิ่งกว่าความตายเสียอีกสิ่งที่ทำให้หวงจี๋เทียนประหลาดใจกว่านั้นก็คือ ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วเกินไป ตนเองเพิ่งถูกเพลิงไหม้เล่นงานไปไม่ถึงหนึ่งชั่วยาม ฝ่ายตำหนักบูรพากลับสามารถจับตัวคนร้ายได้ แถมยังมีมาตรการจัดการออกมาเสร็จสรรพแล้วเรื่องนี้ทำให้หวงจี๋เทียนอดคิดไม่ได้ว่า หรือว่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 976
"องค์รัชทายาทต้าฉิน ครั้งนี้โปรดให้ข้าได้รับคำอธิบายที่สมเหตุสมผลด้วย!"หวงจี๋เทียนก้าวเข้ามาด้วยท่าทีเกรี้ยวกราด น้ำเสียงเต็มไปด้วยความไม่พอใจแต่เพียงแค่คำพูดของเขาสิ้นสุดลง ก็มีถ้วยชาลอยหวืดลงมาตกกระทบพื้นข้างเท้าของเขาดังเพล้งเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันทำให้หวงจี๋เทียนสะดุ้งโหยงเขาเงยหน้ามองหลี่เฉินด้วยความตกตะลึง พลางคิดว่า หรือว่าหลี่เฉินจะโกรธจนขาดสติแล้วฆ่าตนเสียที่นี่?ทั้งที่ตนเองเป็นฝ่ายถูกกระทำแท้ๆหวงจี๋เทียนรู้สึกอัดอั้นเพียงเห็นใบหน้าของหลี่เฉินที่มืดครึ้ม ราวกับกำลังระงับโทสะอย่างเต็มที่ เขาฝืนยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนกล่าว "อาเกอสิบสามอย่าเข้าใจผิด ข้าโกรธที่มีคนกล้าหาญชาญชัยถึงขั้นวางเพลิงที่จุดพักแรม ตั้งใจจะลอบสังหารอาเกอสิบสาม แล้วโยนความผิดมาให้ข้า""เรื่องนี้ ข้าได้สืบหาข้อมูลแล้ว และพบว่ามีเงื่อนงำบางอย่าง ตอนนี้จับตัวผู้ต้องสงสัยได้แล้ว เพียงแต่ทำให้อาเกอสิบสามต้องตกใจ ข้ารู้สึกผิดจริงๆ"ความโกรธที่อัดแน่นอยู่ในใจของหวงจี๋เทียนพลันถูกความประหลาดใจแทนที่ เขาเอ่ยถาม "เหตุการณ์เพิ่งเกิดขึ้นไม่นาน องค์ชายรู้ตัวคนร้ายแล้วหรือ?"หลี่เฉินถอนหายใจ ก่อนเผ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 975
คำพูดถูกส่งออกไป ความหมายชัดเจนแจ่มแจ้งหลี่ชางหลานรู้สึกว่าลมหายใจของตนเริ่มร้อนระอุจักรวรรดิต้าฉินมีกฎเกณฑ์ควบคุมเชื้อพระวงศ์อย่างเข้มงวด ฮ่องเต้แต่ละพระองค์ล้วนยึดมั่นในแนวคิดของปฐมจักรพรรดิอย่างเคร่งครัด นั่นคือ ราชสำนักสามารถมอบเงินทองให้เชื้อพระวงศ์ได้ใช้ชีวิตสุขสบาย มีเกียรติและศักดิ์ศรี แต่ไม่อาจมีอำนาจทางการเมืองตลอดสามร้อยกว่าปีของราชวงศ์ต้าฉิน เชื้อพระวงศ์สามารถเข้ารับราชการได้ แต่ตำแหน่งจะไม่เกินระดับสี่ นี่เป็นกฎเหล็ก ส่วนตำแหน่งทางทหาร อย่าได้หวัง แม้แต่จะสมัครเข้ารับราชการก็ยังเป็นไปไม่ได้“เชื้อสายราชวงศ์หลี่ทั้งปวง จะต้องยกย่องพระราชอำนาจเป็นสูงสุด สมควรได้รับความมั่งคั่งรุ่งเรือง แต่สิทธิ์ทางการเมืองต้องชัดเจน ฮ่องเต้มิอาจลำเอียงเพราะสายสัมพันธ์ส่วนตัวจนทำให้บ้านเมืองปั่นป่วน”ประโยคที่ปฐมจักรพรรดิทรงทิ้งไว้ ได้ตัดโอกาสของเชื้อพระวงศ์หลี่ในการก้าวเข้าสู่ราชสำนัก ไม่ต้องพูดถึงเรื่องแทรกแซงการปกครองเลยด้วยซ้ำ และเพราะเหตุนี้เอง การที่หลี่เฉินเสนอที่นั่งในราชวิทยาลัย จึงถือเป็นโอกาสอันล้ำค่าสำหรับหลี่ชางหลาน รวมถึงเชื้อพระวงศ์อื่นๆ ที่อาจได้รับส่วนแบ่งจากโอก
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 974
หลี่เฉินต้องการถอดถอนอำนาจและตำแหน่งทั้งหมดของหลี่อิ๋นหู่ จำเป็นต้องผ่านสำนักคุมประพฤติเว้นแต่ว่าเขาจะเป็นฮ่องเต้ที่สามารถใช้อำนาจแห่งราชบัลลังก์บังคับบัญชาได้โดยตรง มิฉะนั้น ต่อให้เป็นองค์รัชทายาทผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ก็ยังต้องคำนึงถึงท่าทีของสำนักคุมประพฤติเรื่องของสำนักคุมประพฤติจะว่าง่ายก็ง่าย จะว่ายากก็ยากง่ายตรงที่หากหาคนที่มีอำนาจตัดสินใจถูกต้อง และมอบผลประโยชน์ที่อีกฝ่ายต้องการ เรื่องนี้ก็สามารถจัดการได้ทันที ยากตรงที่หากสำนักคุมประพฤติยืนกรานขัดขวาง หลี่เฉินก็แทบไม่มีหนทางจัดการกับพวกผู้เฒ่าที่สูงศักดิ์แต่หัวโบราณเหล่านั้น โชคดีที่ครั้งนี้หลี่เฉินเลือกถูกคน หลี่ชางหลานคือกุญแจสำคัญ และผลประโยชน์ที่เสนอให้ก็เป็นสิ่งที่อีกฝ่ายปฏิเสธไม่ได้ดังนั้นโอกาสที่จะได้รับการจัดการเรื่องนี้จึงสูงมากในช่วงเย็นของวัน สำนักคุมประพฤติส่งข่าวมาว่าพวกเขายอมรับบทลงโทษทั้งหมดที่ตำหนักบูรพากำหนดแก่หลี่อิ๋นหู่"องค์ชาย ได้ยินว่าครั้งนี้จงเหรินลิ่งต้องจ่ายไม่น้อย สำนักคุมประพฤติยังมีผู้อาวุโสบางคนที่เห็นว่าการกระทำขององค์ชายเป็นการทำร้ายสายเลือดเดียวกัน เกรงว่าฝ่าบาทอาจไม่พอพระทัย"
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 973
หลี่เฉินไม่ได้ยืนยันเรียกเขาว่าเสด็จปู่ใหญ่ และก็ไม่ได้เรียกตำแหน่งของเขา แต่เลือกใช้คำว่าผู้อาวุโสหลี่เมื่อปัญหาเรื่องสรรพนามถูกแก้ไขอย่างลงตัว หลี่ชางหลานจึงรับถ้วยชาด้วยสองมือ แล้วยกขึ้นจิบเบาๆหลังจากวางถ้วยชาลง เขากล่าวว่า “ชาดีจริงๆ”หลี่เฉินยิ้มพลางกล่าว “หากผู้อาวุโสหลี่ชอบ ข้าจะให้คนเตรียมไว้ให้ท่านนำกลับไป”หลี่ชางหลานโบกมือ “สุภาพชนไม่แย่งของรักของผู้อื่น ชาดีที่องค์ชายสะสมไว้ ข้าไม่ควรนำไป”“ก็ไม่ได้มีค่าอะไรมาก ก่อนหน้านี้ตอนข้าพระราชทานตำแหน่งท่านอ๋องให้หลี่อิ๋นหู่ เขามอบชานี้มาเป็นของขวัญขอบคุณ”เพียงประโยคเดียว ทำให้มือของหลี่ชางหลานที่กำลังจะยกถ้วยชาขึ้นดื่มค้างอยู่กลางอากาศเมืองหลวงไม่มีความลับ โดยเฉพาะเหตุการณ์วันนี้ที่หลี่อิ๋นหู่ขึ้นไปเดินบนภูเขาจิ่งซานเพื่อขอพร แต่กลับเป็นต้นเหตุทำให้ราษฎรหลายพันคนต้องเสียชีวิตเรื่องนี้ทำให้ทั้งเมืองหลวงปั่นป่วนไปหมดแม้ว่าหลี่ชางหลานจะถูกเรียกตัวมาอย่างเร่งรีบ แต่เขาก็รับรู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างองค์รัชทายาทและจ้าวอ๋องได้ขาดสะบั้นลงโดยสิ้นเชิงบัดนี้เมื่อได้ยินชื่อของหลี่อิ๋นหู่จากปากของหลี่เฉิน เขารู้สึกเหมือนมีดเห
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 972
"เมื่อครั้งกระหม่อมกวาดล้างหมู่บ้านเหมียว ก็เป็นเพียงฐานที่มั่นหลักของตระกูลโจวเท่านั้น ตลอดหลายปีที่ผ่านมา มีหญิงสาวจากตระกูลโจวแต่งงานออกไปมากมายจนยากจะนับได้ บุตรหลานของพวกนางหลายคนต่างก็มีอำนาจในมือ หากโจวสิงเจี่ยเปล่งวาจาเรียกหา พวกมันสามารถรวมกำลังคนจำนวนมากได้ในเวลาอันสั้น อย่างน้อยก็สามารถฟื้นฟูหมู่บ้านตระกูลโจวขึ้นมาใหม่ได้อย่างแน่นอน"ซานเป่าอธิบายอย่างละเอียด แต่สีหน้าของหลี่เฉินกลับไร้ความรู้สึกผ่านไปครู่หนึ่ง หลี่เฉินกล่าวว่า "ปัญหาของเหมียวเจียงเป็นเรื่องใหญ่ ไม่อาจลงมือโดยพลการได้ในตอนนี้ แต่โจวสิงเจี่ยและหลี่อิ๋นหู่ร่วมมือกันสังหารราษฎรไปนับพัน รวมถึงหลี่อิ๋นหู่ยังฆ่าองค์ชายเก้า เรื่องเหล่านี้ไม่มีทางปล่อยผ่านไปได้"น้ำเสียงของหลี่เฉินเรียบเฉย "ถ่ายทอดคำสั่งลงไป ประกาศจับตัวหลี่อิ๋นหู่และโจวสิงเจี่ย หน่วยบูรพาต้องไล่ล่าพวกมันอย่างเต็มกำลัง ผู้ใดพบร่องรอยและรายงานเข้ามาจะได้รับรางวัลใหญ่"ซานเป่าได้ยินดังนั้นก็เอ่ยถาม "แต่ว่าตำแหน่งของจ้าวอ๋อง"การที่ราชสำนักประกาศจับท่านอ๋อง เป็นเรื่องใหญ่ที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนและถือเป็นเรื่องอื้อฉาวของราชวงศ์หลี่เฉินกล่าวเรี
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 971
ซานเป่ากัดฟันแน่น จำต้องล้มเลิกการไล่ตามหลี่อิ๋นหู่และโจวสิงเจี่ยเขากวาดตามองไปรอบๆ พบว่าฝูงแมลงที่หนาแน่นจนมองแทบไม่เห็นพื้นกำลังเริ่มถอยกลับ ทิ้งไว้เพียงซากศพจำนวนมากนับพันในคลื่นแมลงครั้งนี้ มีเพียงส่วนน้อยเท่านั้นที่โชคดีหรือมีฝีมือพอจะรอดพ้นจากหายนะได้ ส่วนที่เหลือซึ่งเป็นคนส่วนใหญ่ รวมถึงต้าหลี่ซื่อชิง หวังฟู่ย่ง ต่างก็กลายเป็นวิญญาณใต้ฝูงแมลงไปทั้งหมดเมื่อฝูงแมลงสลายไป สิ่งที่เผยออกมาก็คือซากศพที่กระจัดกระจายอยู่เต็มพื้น ซากศพเหล่านี้ไม่มีเลือดไหลออกมา แต่เนื้อหนังทั้งหมดถูกแมลงกัดแทะจนขาดวิ่นแทบไม่เหลือชิ้นดีที่โชคร้ายที่สุดคงเป็นหวังฟู่ย่ง ศพของเขาตอนนี้เหลือเพียงโครงกระดูกเท่านั้น แม้แต่เศษเนื้อขนาดฝ่ามือก็ไม่เหลือกลิ่นคาวเลือดและกลิ่นเหม็นของแมลงลอยคลุ้งไปทั่วอากาศ ผสานกับภาพของซากศพที่เกลื่อนกลาดอยู่รอบตัว เป็นภาพที่สร้างแรงกระแทกให้จิตใจอย่างรุนแรง ใบหน้าของซานเป่าดำทะมึนจนแทบจะบีบหยดน้ำออกมาได้เขารู้ดีว่าตัวเองกำลังเผชิญกับปัญหาใหญ่แล้ว…พระที่นั่งสีเจิ้งหลี่เฉินมองดูซากศพของแมลงสีดำที่วางอยู่ตรงหน้า กับซานเป่าที่คุกเข่าอยู่บนพื้นมานานกว่าครึ่งชั่วยาม ใบห
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 970
ผู้ที่ซุ่มโจมตีมีความชำนาญอย่างยิ่ง ขณะที่เขาจู่โจมออกมาอย่างกะทันหัน ซานเป่าทำได้เพียงบิดร่างหลบเลี่ยงจุดสำคัญ แต่ก็ยังไม่อาจหนีจากฝ่ามือที่พุ่งเข้ากระแทกไหล่ของเขาเสียงกระแทกหนักหน่วงดังขึ้น ท่ามกลางเสียงอุทานของซานเป่า ร่างทั้งสองแยกออกจากกัน ซานเป่าถูกกระแทกจนลอยกระเด็นไปไกลกว่าสิบก้าว เมื่อตกลงสู่พื้นยังต้องถอยหลังอีกสามก้าว แต่ละก้าวหนักแน่นราวขุนเขาถล่ม พื้นดินที่เหยียบย่ำแตกร้าวสะเทือนทันทีที่ซานเป่าตั้งหลักได้ ฝูงแมลงสีดำรอบตัวก็คล้ายได้รับคำสั่ง พวกมันพุ่งโจมตีเข้าใส่เขาอย่างบ้าคลั่งซานเป่าครางเสียงต่ำ พลังภายในพลุ่งพล่านออกจากร่าง ส่งแรงสั่นสะเทือนกระจายออกไป แมลงที่ไต่ขึ้นบนตัวเขาถูกสังหารจนหมดสิ้น ร่วงหล่นลงบนพื้นแต่ก่อนที่เขาจะทันได้หายใจ โลหิตของแมลงที่ถูกฆ่าล่อให้แมลงจำนวนมากยิ่งกว่าถาโถมเข้ามาอีกครั้ง ซานเป่ารู้ว่าสถานการณ์นี้ไม่อาจปล่อยให้ยืดเยื้อ เขากลืนลมหายใจลงคอ พลังลมปราณรวมศูนย์ในปาก ก่อนจะเปล่งเสียงร้องกึกก้องเสียงคำรามแหลมสูงดั่งระเบิดเสียง สร้างคลื่นพลังที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า คลื่นพลังกระจายออกไปทุกทิศทาง แมลงทุกตัวที่อยู่ในรัศมีของคลื่นพลังสั่นสะ
